Krista Tippett: Reconnecting with compassion

Translator: Behdad Khazaeli Reviewer: sayed ali hesamzadeh

We're here to celebrate compassion.

امروز اینجاییم تا شفقت را ستایش کنیم.

But compassion, from my vantage point,

اما از دیدگاه من، شفقت

has a problem.

مشکلی دارد.

As essential as it is across our traditions,

هر قدر هم در سنت های ما ضروری است،

as real as so many of us know it to be

هر قدر هم واقعی، که ما در

in particular lives,

برخی زندگی ها میشناسیم،

the word "compassion" is hollowed out in our culture,

کلمه «شفقت» در فرهنگمان تو خالی شده،

and it is suspect in my field of journalism.

و در حوزه کار خبری من، مورد شک است.

It's seen as a squishy kumbaya thing,

به نظر بسیار پرزرق و برق و دهن پرکن است،

or it's seen as potentially depressing.

یا بالقوه افسرده کننده می نماید.

Karen Armstrong has told what I think is an iconic story

کارن آرمسترانگ داستانی به یادماندنی

of giving a speech in Holland

از سخنرانیش در هلند می گوید

and, after the fact, the word "compassion"

که در آن کلمه «شفقت» پس از آن

was translated as "pity."

به « ترحم » ترجمه شده.

Now compassion, when it enters the news,

این روزها در اخبار وقتی از شفقت حرف می زنیم

too often comes in the form

بیشتر وقت ها به شکل

of feel-good feature pieces

قطعاتی از عناوین ویژه با حس مثبت

or sidebars about heroic people

یا حاشیه هایی در باره قهرمانهایی هاست

you could never be like

که هیچ وقت نمی توانیم مثل شان باشیم

or happy endings

یا پایان های خوش

or examples of self-sacrifice

یا نمونه هایی از از خود گذشتگی

that would seem to be too good to be true

که آن قدر خوبند که به نظر واقعی نمی آیند

most of the time.

بیشتر اوقات.

Our cultural imagination about compassion

تصور فرهنگی ما درباره شفقت

has been deadened by idealistic images.

با تصاویری آرمانی، بی جان شده.

And so what I'd like to do this morning

و آنچه امروز صبح میخواهم انجام دهم

for the next few minutes

در دقایق بعدی

is perform a linguistic resurrection.

یک رستاخیز زبانی است.

And I hope you'll come with me on my basic premise

و امیدوارم تا بامن باشید با یک فرض اولیه

that words matter,

که کلمات مهم هستند،

that they shape the way we understand ourselves,

و آنها درک ما را از خود شکل می دهند،

the way we interpret the world

روشی که دنیا را تفسیر می کنیم

and the way we treat others.

و گونه ای که با دیگران رفتار می کنیم.

When this country

وقتی این کشور

first encountered genuine diversity

با گوناگونی های اصلی مواجه شد

in the 1960s,

در سالهای ۱۹۶۰

we adopted tolerance

ما بردباری را پذیرا شدیم

as the core civic virtue

به عنوان یک فضیلت مدنی

with which we would approach that.

که با کمکش به این راه رویم.

Now the word "tolerance," if you look at it in the dictionary,

حال اگر به کلمه «بردباری» در لغت نامه نگاه کنید،

connotes "allowing," "indulging"

دلالت بر «پذیرا شدن»، «نرنجاندن»

and "enduring."

و «شکیبا بودن» می کند.

In the medical context that it comes from,

در موضوعات پزشکی که آمده است،

it is about testing the limits of thriving

در باره محدوده های رشد

in an unfavorable environment.

در محیطی نامساعد است.

Tolerance is not really a lived virtue;

بردباری دیگر یک فضیلت زندگی نیست،

it's more of a cerebral ascent.

بیشتر یک توسعه مغزی است.

And it's too cerebral

و بیش از حد مربوط به مغز است

to animate guts and hearts

تا بتواند زندگی بخش دل ها و قلب ها

and behavior

و رفتار باشد

when the going gets rough.

وقتی که پیشروی سخت می شود.

And the going is pretty rough right now.

و پیشرفت هم اکنون بسیار دشوار شده.

I think that without perhaps being able to name it,

فکر می کنم شاید اگر تنوانیم نامی را بگذاریم،

we are collectively experiencing

همگی ما

that we've come as far as we can

تا آنجایی که توانسته ایم

with tolerance as our only guiding virtue.

بردباری را به عنوان تنها فضیلت هدایت تجربه کرده ایم.

Compassion is a worthy successor.

شفقت جانشینی ارزشمند است

It is organic,

ذاتی است،

across our religious, spiritual and ethical traditions,

در امتداد ادیان، سنت های روحانی و اخلاقی،

and yet it transcends them.

و حتی فراتر از آنها.

Compassion is a piece of vocabulary

شفقت واژه ای است

that could change us if we truly let it sink into

که اگر واقعا در آن غرق شویم می تواند ما را تغییر دهد

the standards to which we hold ourselves and others,

معیاری که ما خود و دیگران را به آن میسنجیم،

both in our private and in our civic spaces.

در فضاهای درونی و اجتماعی مان.

So what is it, three-dimensionally?

اما واقعا، در ابعاد بزرگتر آن چیست؟

What are its kindred and component parts?

نزدیکان و اجزایش کدامند؟

What's in its universe of attendant virtues?

جهان فضیلت های همراهش چیست؟

To start simply,

اگر ساده شروع کنیم،

I want to say that compassion is kind.

باید بگویم شفقت، مهربانی است.

Now "kindness" might sound like a very mild word,

شاید «مهربانی» لغتی خیلی ملایم به نظر بیاید،

and it's prone to its own abundant cliche.

و بسیار در معرض کلیشه.

But kindness is an everyday byproduct

اما مهربانی نتیجه هر روزه

of all the great virtues.

تمامی فضائل بزرگ است.

And it is a most edifying form

و شکلی بسیار آموزنده

of instant gratification.

از خشنودی لحظه ای.

Compassion is also curious.

شفقت همچنین کنجکاوی است.

Compassion cultivates and practices curiosity.

شفقت، ترویج و عمل به کنجکاوی است.

I love a phrase that was offered me

من عاشق این جمله ام

by two young women

که توسط دو زن جوان به من عرضه شد

who are interfaith innovators in Los Angeles,

که از نوآوران ادیان در لس آنجلس هستند،

Aziza Hasan and Malka Fenyvesi.

عزیزه حسن و مالکا فنیوسی،

They are working to create a new imagination

آنها بر روی خلق تصوری جدید کار می کنند

about shared life among young Jews and Muslims,

در باره زندگی مشترک میان جوانان مسلمان و یهودی،

and as they do that, they cultivate what they call

و در این مسیر به ترویج آنچه

"curiosity without assumptions."

« کنجکاوی بدون پیش فرض» می نامند هستند.

Well that's going to be a breeding ground for compassion.

این کشتزار شفقت خواهد بود.

Compassion can be synonymous with empathy.

شفقت میتواند هم معنی همدلی باشد.

It can be joined with the harder work

میتواند با عملی سخت تر همراه شود

of forgiveness and reconciliation,

بخشش و آشتی،

but it can also express itself

همچنین می تواند خود را

in the simple act of presence.

در عمل ساده حضور متجلی سازد.

It's linked to practical virtues

که مرتبط با فضیلت عملی است

like generosity and hospitality

مانند بخشندگی و میهمان نوازی

and just being there,

و تنها همانجا بماند،

just showing up.

و تنها خود را نشان دهد.

I think that compassion

فکر می کنم شفقت

also is often linked to beauty --

غالبا با زیبایی متصل شده

and by that I mean a willingness

که مظورم از آن تمایلی است که

to see beauty in the other,

به دیدن زیبایی در دیگران،

not just what it is about them

نه فقط آن چیزی که در موردش

that might need helping.

ممکن است نیاز به کمک داشته باشند.

I love it that my Muslim conversation partners

دوست دارم که هم صحبتان مسلمانم

often speak of beauty as a core moral value.

اغلب از ارزش معنوی زیبایی صحبت می کنند.

And in that light, for the religious,

و در نور آن، برای دین،

compassion also brings us

شفقت ما را همچنان

into the territory of mystery --

به سرزمینی اسرار آمیز می برد--

encouraging us not just

و تشویقمان میکند که نه فقط

to see beauty,

زیبایی را ببینیم،

but perhaps also to look for the face of God

بلکه شاید به دنبال چهره خدا باشیم

in the moment of suffering,

در زمان رنج،

in the face of a stranger,

در زمان دیدن یک غریبه،

in the face of the vibrant religious other.

در برابر دیگر افراد لرزان در دین.

I'm not sure if I can show you

مطمئن نیستم که می توانم

what tolerance looks like,

آنچه بردباری است را نشانتان دهم،

but I can show you what compassion looks like --

اما می توانم شفقت را نشان دهم--

because it is visible.

چون دیدنی است.

When we see it, we recognize it

وقتی ببینیمش، آن را می شناسیم

and it changes the way we think about what is doable,

و اون چیزهایی که ما فکر می کنیم شدنی است را تغییر میدهد

what is possible.

چیزهایی که ممکن است را

It is so important

خیلی مهم است

when we're communicating big ideas --

وقتی که ایده های بزرگ را بیان می کنیم --

but especially a big spiritual idea like compassion --

خصوصا ایده های بزرگ معنوی مانند شفقت --

to root it as we present it to others

تا در این بیان ریشه یابی شان کنیم

in space and time and flesh and blood --

در زمان و مکان و با رگ و پی --

the color and complexity of life.

با رنگ و پیچیدگی های حیات.

And compassion does seek physicality.

و شفقت، به دنبال جسمیت یافتن است.

I first started to learn this most vividly

در آغاز این را با وضوح زیاد

from Matthew Sanford.

از متیو سنفورد یاد گرفتم.

And I don't imagine that you will realize this

و فکر نمی کنم متوجه شوید

when you look at this photograph of him,

وقتی که به عکسش نگاه می کنید،

but he's paraplegic.

ولی او فلج است.

He's been paralyzed from the waist down since he was 13,

از ۱۳ سالگی از کمر به پایین فلج شده،

in a car crash that killed his father and his sister.

در حادثه اتومبیلی که پدر و خواهرش در ان کشته شدند.

Matthew's legs don't work, and he'll never walk again,

پاهای متیو کار نمی کنند، و او هیچوقت دوباره راه نخواهد رفت،

and -- and he does experience this as an "and"

و-- و او این را شکل یک « و» تجربه کرد

rather than a "but" --

بجای یک « اما» --

and he experiences himself

و او خود را می آزماید

to be healed and whole.

تا شفا یافته و کامل باشد.

And as a teacher of yoga,

و به عنوان یک معلم یوگا،

he brings that experience to others

او این تجربه را برای دیگران می آورد

across the spectrum of ability and disability,

درمیانه طیف توانایی و ناتوانی،

health, illness and aging.

سلامتی، بیماری و پیری.

He says that he's just at an extreme end

می گوید که او یک سوی دور

of the spectrum we're all on.

از طیفی است که همه در آنیم.

He's doing some amazing work now

او اکنون کارهای شگفت آوری انجام می دهد

with veterans coming back from Iraq and Afghanistan.

با سربازانی که از عراق و افغانستان بر می گردند.

And Matthew has made this remarkable observation

و متیو این مشاهده جالب توجه را

that I'm just going to offer you and let it sit.

که حالا می خواهم برایتان بیان کنم داشته.

I can't quite explain it, and he can't either.

نمی توانم کاملا توضیحش دهم، و او هم نمی تواند.

But he says that he has yet to experience someone

ولی گفت هنوز به دنبال کسی است

who became more aware of their body,

که بیشتر از جسمش آگاه باشد،

in all its frailty and its grace,

با تمامی ناتوانی و تواناییش،

without, at the same time,

و همزمان،

becoming more compassionate towards all of life.

مهربانتر با تمامی حیات.

Compassion also looks like this.

شفقت همچنین اینگونه است.

This is Jean Vanier.

این ژان وانیه است.

Jean Vanier helped found the L'Arche communities,

ژان وانیه از موسسین انجمن های له آرچ بوده،

which you can now find all over the world,

که حالا در تمامی جهان پیدا میشوند،

communities centered around life

انجمن هایی که پیرامون زندگی متمرکزند

with people with mental disabilities --

با آدمهایی با ناتوانایی های ذهنی--

mostly Down syndrome.

و بیشترشان سندروم داون.

The communities that Jean Vanier founded,

انجمن هایی که ژان وانیه بنیان گذاشته،

like Jean Vanier himself,

مانند خود ژان وانییه،

exude tenderness.

مهربانی را تراوش میکنند.

"Tender" is another word

«مهربانی» کلمه دیگری است

I would love to spend some time resurrecting.

که خیلی دوست دارم که برای زنده کردنش کمی وقت بگزارم.

We spend so much time in this culture

ما وقت زیادی را صرف این فرهنگ کرده ایم

being driven and aggressive,

تا فعال باشیم و مهاجم،

and I spend a lot of time being those things too.

و من هم وقت زیادی برای این چیزها صرف کرده ام

And compassion can also have those qualities.

و شفقت هم میتواند دارای این ویژگی ها باشد.

But again and again, lived compassion

اما دوباره و دوباره، زیستن با شفقت

brings us back to the wisdom of tenderness.

ما را به معرفت مهربانی باز می گرداند.

Jean Vanier says

ژان وانیه می گوید

that his work,

که کارش،

like the work of other people --

مانند کار دیگران است --

his great, beloved, late friend Mother Teresa --

دوست بزرگ، مورد علاقه و ازدنیا رفته او مادر ترزا --

is never in the first instance about changing the world;

هیچگاه اولین گام تغییر جهان نیست

it's in the first instance about changing ourselves.

در اولین گام خود را باید تغییر داد.

He's says that what they do with L'Arche

او میگوید کاری که در له آرچ میکنند

is not a solution, but a sign.

یک راه حل نیست، یک نشانه است.

Compassion is rarely a solution,

شفقت به ندرت یک راهکار است،

but it is always a sign of a deeper reality,

بلکه همواره یک علامت است از واقعیتی عمیقتر

of deeper human possibilities.

از توانایی های عمیق انسانی.

And compassion is unleashed

و شفقت رها می شود

in wider and wider circles

در دامنه هایی بزرگ و بزرگتر

by signs and stories,

با نشانه ها و داستان ها،

never by statistics and strategies.

و نه با آمار و تدبیر.

We need those things too,

ما اینها را هم می خواهیم،

but we're also bumping up against their limits.

اما همچنین حدودشان را بالا میبریم.

And at the same time that we are doing that,

و همان وقتی که این کار را انجام می دهیم،

I think we are rediscovering the power of story --

معتقدم که مجددا قدرت داستان را کشف می کنیم که

that as human beings, we need stories

به عنوان موجودی انسانی، ما نیازمند داستانیم

to survive, to flourish,

برای بقا، برای شکوفایی،

to change.

برای تغییر.

Our traditions have always known this,

رسوم ما همیشه این را میشناخته و

and that is why they have always cultivated stories at their heart

برای همین است که همیشه در قلب هایشان داستاها را ترویج کرده اند

and carried them forward in time for us.

و در طول زمان به ما انتقال داده اند.

There is, of course, a story

و مسلما یک داستان

behind the key moral longing

ورای این اشتیاق اخلاقی اصلی

and commandment of Judaism

و دستورات دینی یهودیت است

to repair the world -- tikkun olam.

تا دنیا را بازسازی کند -- تیکن اولام.

And I'll never forget hearing that story

و هیچگاه شنیدن آن داستان را فراموش نخواهم کرد

from Dr. Rachel Naomi Remen,

از دکتر ریچل نئومی رمن،

who told it to me as her grandfather told it to her,

که آن را همانطور که پدر بزرگش برایش گفته بود نقل کرد،

that in the beginning of the Creation

که در آغاز خلقت

something happened

اتفاقی افتاد

and the original light of the universe

و نور اصلی جهان

was shattered into countless pieces.

به بی نهایت جزء شکسته شد

It lodged as shards

و این تکه ها کنار هم آمدند

inside every aspect of the Creation.

در هرنمود خلقت

And that the highest human calling

و آنکه مهمترین انتخاب انسان

is to look for this light, to point at it when we see it,

جستجوی این نور، و اشاره به آن وقتی می بینیمش است،

to gather it up,

تا آن را جمع کنیم

and in so doing, to repair the world.

و در انجام آن، برای باز سازی جهان

Now this might sound like a fanciful tale.

ممکن است مثل یک داستان خیالی به نظر رسد.

Some of my fellow journalists might interpret it that way.

بعضی از همکاران ژورنالیست من، ممکن است اینگونه درکش کنند.

Rachel Naomi Remen says

رایچل نئومی رمن می گوید

this is an important and empowering story

این داستانی مهم و قدرت بخش است

for our time,

در زمان ما،

because this story insists

چون تاکید این داستان

that each and every one of us,

اینست که همگی و هر کدام ما،

frail and flawed as we may be,

هر چقدر هم که ضعیف و معیوب ،

inadequate as we may feel,

هر قدر هم که کافی به نظر نرسد،

has exactly what's needed

قطعا چیزی را دارد

to help repair the part of the world

که برای بازسازی بخشی از جهان به آن نیاز است

that we can see and touch.

که می توانیم حس کنیم و ببینیم.

Stories like this,

داستانهایی مانند این،

signs like this,

نشانه هایی مانند این،

are practical tools

ابزارهایی عملی اند

in a world longing to bring compassion

در جهانی که مشتاق آوردن شفقت

to abundant images of suffering

در تصاویر گسترده رنج

that can otherwise overwhelm us.

که در غیر آن می تواند ما را در هم شکند.

Rachel Naomi Remen

رایچل نئومی رمن

is actually bringing compassion

واقعا شفقت را

back to its rightful place alongside science

به جایگاه واقعی آن در کنار علم بیاورد

in her field of medicine

در تخصص پزشکی اش

in the training of new doctors.

در آموزش پزشکان جدید.

And this trend

و این رویه

of what Rachel Naomi Remen is doing,

از آنچه راشل نئومی رمن انجام می دهد،

how these kinds of virtues

که چگونه این فضایل

are finding a place in the vocabulary of medicine --

جایگاهی در زبان پزشکی می یاند --

the work Fred Luskin is doing --

کاری که فرد لاسکین انجام می دهد --

I think this is one of the most fascinating developments

که معتقدم یکی از شگفت انگیز ترین پیشرفت های

of the 21st century --

قرن ۲۱ است --

that science, in fact,

که در واقع علم

is taking a virtue like compassion

فضیلتی مانند شفقت پیدا می کند

definitively out of the realm of idealism.

و قطعا نه در حوزه آرمان گرایی.

This is going to change science, I believe,

معتقدم، این علم را تغییر می دهد،

and it will change religion.

و دین را تغییر میدهد.

But here's a face

اما اینجا چهره ای از

from 20th century science

از دانش قرن بیستم داریم

that might surprise you

که ممکن است شما را متعجب کند

in a discussion about compassion.

در بحث از شفقت

We all know about the Albert Einstein

ما همگی آلبرت اشتین را می شناسیم

who came up with E = mc2.

که معادله E=mc2 را پیدا کرد

We don't hear so much about the Einstein

ولی از انشتینی

who invited the African American opera singer, Marian Anderson,

که از خواننده اپرای سیاه پوست، ماریان اندرسون، دعوت کرد

to stay in his home when she came to sing in Princeton

تا در خانه اش بماند وقتی برای آوازبه پرینستون آمده بود نمی شنویم

because the best hotel there

چون بهترین هتل آنجا

was segregated and wouldn't have her.

معتقد به فاصله نژادی بود و او را پذیرا نشد

We don't hear about the Einstein who used his celebrity

ما از انشتینی که از شهرتش استفاده کرد

to advocate for political prisoners in Europe

تا از زندانیان سیاسی اروپایی دفاع کند

or the Scottsboro boys

یا از «اسکاتس بورو بویز» نمی شنویم

in the American South.

در جنوب آمریکا.

Einstein believed deeply

انشتین عمیقا معتقد بود

that science should transcend

که دانش باید مانع

national and ethnic divisions.

اختلافات قومی و ملی باشد.

But he watched physicists and chemists

اما او می دید که فیزیکدانان و شیمیدانان

become the purveyors of weapons of mass destruction

مولد سلاح های کشتار جمعی می شوند

in the early 20th century.

در اوائل قرن بیستم.

He once said that science in his generation

او یکبار گفت که دانش در نسل او

had become like a razor blade

تبدیل به تیغی تیز

in the hands of a three-year-old.

در دستان کودکی سه ساله شده.

And Einstein foresaw

و انشتین پیش بینی کرد

that as we grow more modern

که همچنان که بیشتر امروزی می شویم

and technologically advanced,

و در تکنولوزی پیشرفت می کنیم،

we need the virtues

به فضایلی نیاز خواهیم داشت

our traditions carry forward in time

که رسوممان در طول زمان برایمان حمل کرده اند

more, not less.

بیشتر و نه کمتر.

He liked to talk about the spiritual geniuses of the ages.

او دوست داشت درباره نوابغ روحانی زمان خود صحبت کند.

Some of his favorites were Moses,

مشاهیری چون موسی،

Jesus, Buddha, St. Francis of Assisi,

عیسی، بودا، فرانسیس آسیزی،

Gandhi -- he adored his contemporary, Gandhi.

گاندی-- او گاندی که هم زمانش بود را ستایش میکرد.

And Einstein said --

و اینشتین گفته --

and I think this is a quote,

و معتقدم نقل قولی است،

again, that has not been passed down in his legacy --

و مجددا، این میراثی است که ادامه نیافته --

that "these kinds of people

که « انسانهایی اینگونه

are geniuses in the art of living,

نوابغی در هنر زندگی کردن هستند،

more necessary

لزوما

to the dignity, security and joy of humanity

برای کرامت، امنیت و لذت انسان بودن

than the discoverers of objective knowledge."

در مقایسه با کاشفان علوم مادی.»

Now invoking Einstein

اکنون رجوع به انشتین

might not seem the best way to bring compassion down to earth

بهترین راه برای بیان مفهوم زمینی شفقت نیست

and make it seem accessible to all the rest of us,

و اینکه آن را برای همگان در دسترس سازد،

but actually it is.

اما واقعا اینگونه است.

I want to show you

میخواهم مابقی این تصویر

the rest of this photograph,

را نشانتان دهم،

because this photograph

چون این عکس

is analogous to what we do to the word "compassion" in our culture --

شبیه به آنچه است ما با کلمه «شفقت» در فرهنگمان انجام می دهیم --

we clean it up

ما مطهرش می کنیم

and we diminish its depths and its grounding

و عمق و پایه اش را حذف می کنیم

in life, which is messy.

در زندگی ای، که آشفته است.

So in this photograph

در این عکس

you see a mind looking out a window

ذهنی می بینید که به بیرون از پنجره نگاه می کند

at what might be a cathedral -- it's not.

به چیزی که مانند یک کلیسا است-- که نیست.

This is the full photograph,

این عکس کامل است،

and you see a middle-aged man wearing a leather jacket,

و شما مردی میان سال را می بینید که یک کت چرمی پوشیده،

smoking a cigar.

و سیگار می کشد.

And by the look of that paunch,

و با نگاه به آن شکم،

he hasn't been doing enough yoga.

معلوم است که یوگا کار نمی کند.

We put these two photographs side-by-side on our website,

ما این دو عکس را در وب سایتمان کنار هم گذاشتیم،

and someone said, "When I look at the first photo,

و یکی گفت،« وقتی به عکس اول نگاه می کنم،

I ask myself, what was he thinking?

از خودم می پرسم، به چه فکر می کند؟

And when I look at the second, I ask,

و وقتی به عکس دوم، می پرسم،

what kind of person was he? What kind of man is this?"

چگونه انسانی بوده؟ چطور انسانی است؟

Well, he was complicated.

خوب، او گیج شده بود.

He was incredibly compassionate

او به شکلی باور نکردنی مهربان بود

in some of his relationships

در برخی از روابطش

and terribly inadequate in others.

و در برخی دیگر به شکلی وحشتناک نامناسب.

And it is much harder, often,

و اغلب خیلی سخت است

to be compassionate towards those closest to us,

تا با نزدیکانمان مهربان باشیم،

which is another quality in the universe of compassion,

که یکی دیگر از ویژگی های جهان شفقت است،

on its dark side,

در سوی تاریکش،

that also deserves our serious attention and illumination.

که نیازمند توجه و روشنگری جدی ماست.

Gandhi, too, was a real flawed human being.

گاندی هم، واقعا یک انسان معیوب بود.

So was Martin Luther King, Jr. So was Dorothy Day.

و همچنین مارتین لوتر کینگ. همینطور دوروتی دی.

So was Mother Teresa.

و مادر ترزا.

So are we all.

و همه ما.

And I want to say

و می خواهم بگویم

that it is a liberating thing

این آزادی بخش است

to realize that that is no obstacle to compassion --

که این مانعی برای شفقت نیست --

following on what Fred Luskin says --

ادامه آنچه فرد لوسکین می گوید --

that these flaws just make us human.

که این این عیوب تنها ما را انسان می کند.

Our culture is obsessed with perfection

فرهنگ ما وسواس کمال گرایی دارد

and with hiding problems.

و پنهان سازی مشکلات

But what a liberating thing to realize

اما چقدر آزادمان میکند اگر بدانیم

that our problems, in fact,

که مشکلاتمان، در واقع،

are probably our richest sources

احتمالا بزرگترین منبع

for rising to this ultimate virtue of compassion,

برای اعتلای فضیلت نهایی شفقت،

towards bringing compassion

برای به ارمغان آوردن شفقت

towards the suffering and joys of others.

به رنج و لذت دیگران است.

Rachel Naomi Remen is a better doctor

رایچل نئومی رمن پزشک بهتری است

because of her life-long struggle with Crohn's disease.

بخاطر مبارزه اش در تمام عمر با بیماری کرون

Einstein became a humanitarian,

اینشتین یک انسان دوست شد.

not because of his exquisite knowledge

نه به خاطر دانش بدیعش

of space and time and matter,

از فضا و زمان و ماده،

but because he was a Jew as Germany grew fascist.

بلکه به خاطر آنکه در زمان رشد فاشیست در آلمان یک یهودی بود.

And Karen Armstrong, I think you would also say

و کارن آرمسترانگ، فکر کنم خواهید گفت

that it was some of your very wounding experiences

این یکی از تجارب ناکام

in a religious life that,

در زندگی دینی است که،

with a zigzag,

بصورتی کج و معوج،

have led to the Charter for Compassion.

او را به منشور شفقت راهنمایی کرد.

Compassion can't be reduced to sainthood

شفقت را نمی توان به تقدس کاهش داد

any more than it can be reduced to pity.

همانطور که نمی توان به ترحم .

So I want to propose

پس می خواهم پیشنهاد کنم

a final definition of compassion --

تعریفی نهایی از شفقت --

this is Einstein with Paul Robeson by the way --

این اینشتن همراه پل رابسون است --

and that would be for us

و این وظیفه ما است

to call compassion a spiritual technology.

که شفقت را یک تکنولوژی روحانی بخوانیم.

Now our traditions contain

رسوم ما دارای

vast wisdom about this,

حکمتی وسیع در این باره است،

and we need them to mine it for us now.

و برای یافتنش به آن نیازمندیم.

But compassion is also equally at home

اما شفقت همچنین برابری در خانه است

in the secular as in the religious.

برای امور دنیایی و دینی.

So I will paraphrase Einstein in closing

پس من سخن اینشتین را در پایان تفسیر می کنم

and say that humanity,

و می گویم که انسانیت،

the future of humanity,

آینده انسانیت،

needs this technology

نیازمند این تکنولوژی است،

as much as it needs all the others

همان قدرکه به بقیه تکنولوژی ها نیاز دارد

that have now connected us

که اکنون مرتبطمان کرده

and set before us

و در فرارویمان قرار داده

the terrifying and wondrous possibility

این امکان وحشتناک و شگرف را

of actually becoming one human race.

که تبدیل به یک نژاد انسان گردیم.

Thank you.

متشکرم

(Applause)

( تشویق حضار)