4 Powerful Poems about Parkinson's and Growing Older | Robin Morgan | TED Talks

Translator: Behdad Khazaeli Reviewer: soheila Jafari

When I was only three or four,

وقتی فقط سه یا چهار ساله بودم،

I fell in love with poetry,

عاشق شعر شدم،

with the rhythms and the music of language;

با وزن و آهنگ کلام،

with the power of metaphor and of imagery,

با قدرت استعاره و تشبیه،

poetry being the essence of communication --

شعر ذات ارتباط است --

the discipline, the distillation.

نظم، عصاره.

And all these years later, the poems I'll read today

و بعد از این همه سال، اشعاری که امروز می خوانم

are from my just-finished seventh book of poetry.

از کتاب هفتم اشعارم است که به تازگی به اتمام رسیده.

Well, five years ago, I was diagnosed with Parkinson's disease.

خوب، پنج سال پیش، بیماری پارکینسون در من تشخیص داده شد.

Though there's no cure yet,

با اینکه هنوز درمانی قطعی برای این وجود ندارد،

advances in treatment are really impressive.

پیشرفتهای درمانی واقعاً قابل توجه است.

But you can imagine that I was appalled to learn

اما می توانید تصور کنید که ترسیدم وقتی فهمیدم

that women are largely left out of research trials,

زنان به شکلی عمده از آزمایش های پژوهشی کنار گذاشته شده اند،

despite gender-specific medical findings having demonstrated

در حالی که یافته های پزشکی با در نظر گرفتن جنسیت نشان داده

that we are not actually just small men --

که ما در واقع مردان کوچکی نیستیم --

(Laughter)

(خنده حضار)

who happen to have different reproductive systems.

که تصادفا دستگاه تناسلی متفاوتی دارند.

Gender-specific medicine is good for men, too.

پزشکی منطبق بر جنسیت برای مردان هم خوب است.

But you bring to a crisis the person you already are,

اما خودت را به چالش می‎کشی،

including the, yes, momentum that you've learned to invoke

همراه با میلت به «بله گویی» که یاد گرفته ای تا التماس کنی

through passionate caring and through action,

از راه توجه های احساسی و در کارهایت،

both of which require but also create energy.

و هر دو در حالی که به انرژی نیاز دارند مولد انرژی هستند.

So as an activist, I began working with the Parkinson's Disease Foundation --

بنابراین به عنوان فعال حقوق زنان، کار خود را با بنیاد بیماری پارکینسون آغاز کردم --

that's pdf.org --

که همان PDF.org است --

to create a major initiative to put women on the Parkinson's disease map.

تا حرکتی برای تعیین جایگاه زنان در مسیر مقابله با بیماری پارکینسون ایجاد کنم.

And as a poet, I began working with this subject matter,

و به عنوان یک شاعر، کارم را با عنوان این موضوع شروع کردم،

finding it tragic, hilarious, sometimes even joyful.

که برای من غم انگیز، مضحک، و گاهی حتی شادی بخش بود.

I do not feel diminished by Parkinson's;

من با پارکینسون احساس نقصان نمی کنم؛

I feel distilled by it,

احساس می کنم عصاره ام را می گیرد،

and I actually very much like the woman I'm distilling into.

و من واقعا به زنی که قطره قطره به آن تبدیل می‎شوم علاقه ‎مندم.

"No Signs of Struggle"

«هیچ نشانی از تقلا نیست»

Growing small requires enormity of will:

کوچک شدن نیازمند پررویی است:

just sitting still in the doctor's waiting room

آرام منتظر شدن در اتاق انتظار پزشک

watching the future shuffle in and out,

و تماشای آینده ای که می آید و می رود،

watching it stoop; stare at you

می بینی که خم می‎شود؛ به تو خیره است

while you try not to look.

در حالی که تو چشم از او می‎گردانی.

Rare is an exchange:

کمیابی یک معامله است:

a smile of brief, wry recognition.

لبخندی کوتاه، تاییدی کنایه آمیز.

You are the new kid on the block.

تو در این محله کودکی تازه واردی.

Everyone here was you once.

هر کسی اینجا زمانی خود تو بوده.

You are still learning that growing small requires a largeness of spirit

و تو هنوز می‎آموزی که کوچک شدن نیازمند بزرگی روح است.

you can't fit into yet:

هنوز با محیط منطبق نشده ای:

acceptance of irritating help from those who love you;

پذیرفتن کمکی آزار دهنده از کسانی که دوستت دارند؛

giving way and over, but not up.

کنار رفتن و رها کردن، اما نه تسلیم شدن.

You've swallowed hard the contents of the "Drink Me" bottle,

به سختی محتویات بطری "مرا بنوش" را سر کشیده‎ای،

and felt yourself shrink.

و کوچک شدن خود را احساس کرده‎ای.

Now, familiar furniture looms,

اکنون، اثاثیه آشنا محو می شوند،

floors tilt, and doorknobs yield only when wrestled round with both hands.

کف اتاق کج شده و دستگیره در را تنها با تلاش دو دست می‎چرخانی.

It demands colossal patience, all this growing small:

این کوچک شدن نیاز به صبری عظیم دارد:

your diminished sleep at night,

خواب کوتاه شبانه‎ات،

your handwriting, your voice, your height.

دست خط ، صدا و قدت.

You are more the incredible shrinking woman

بیشتر به یک زن بسیار کوچک شباهت داری

than the Buddhist mystic, serene, making do with less.

تا یک عارف بودایی، که بی سر و صدا با کم می‎سازد.

Less is not always more.

کم همیشه بیش نیست.

Yet in this emptying space, space glimmers,

اما در این فضای در حال خالی شدن، کورسویی از فضا،

becoming visible.

در حال نمایان شدن است.

Here is a place behind the eyes of those accustomed

اینجا در پس دو چشم آنهایی که عادت کرده اند

by what some would call diminishment.

فضایی است که بعضی آن را خوار شدن می‎نامند.

It is a place of merciless poetry,

این، مکانی است برای اشعار بی ترحم،

a gift of presence previously ignored,

تحفه برای وجودی که قبلا نادیده گرفته شده،

drowned in the daily clutter.

که در غوغای روزمره غرق شده است.

Here every gesture needs intention,

اینجا هر حرکتی نیازمند قصدی است،

is alive with consciousness.

و زنده به آگاهی است.

Nothing is automatic.

هیچ چیز خودکار نیست.

You can spot it in the provocation of a button,

می توانی آن را در فشار دادن یک کلید مشاهده کنی،

an arm poking at a sleeve,

بازویی که آستین را می کشد،

a balancing act at a night-time curb while negotiating the dark.

تعادلی سخت در محدوده شب وقتی که در تاریکی تقلا می کنی

Feats of such modest valor,

شاهکاری از شجاعت و تواضع،

who would suspect them to be exercises in an intimate, fierce discipline,

که شک دارد آیا آنها صمیمانه انضباطی سخت را تمرین می کنند،

a metaphysics of being relentlessly aware?

آیا وجود ماورائی آگاهی خستگی ناپذیری دارد؟

Such understated power here,

چه توانی اینجا نادیده گرفته شده،

in these tottering dancers who exert stupendous effort

این رقصندگان لرزانی که تلاش شکفت انگیزی می کنند

on tasks most view as insignificant.

برای کارهایی که بی ارزش انگاشته می شود.

Such quiet beauty here, in these,

چه زیبایی پنهانی اینجاست، در اینها،

my soft-voiced, stiff-limbed people;

آدمهای صدا مخملی و افلیج من؛

such resolve masked by each placid face.

که ماسکی از متانت بر چهره دارید.

There is immensity required in growing small,

برای کوچک شدن به عظمت لازم است،

so bent on such unbending grace.

پس خم شو در برابر چنین ایستادگی زیبایی.

(Applause)

(تشویق حضار)

Thank you.

متشکرم.

This one is called "On Donating My Brain to Science."

این یکی "در اهدای مغزم به دانش" نام دارد.

(Laughter)

( خنده حضار)

Not a problem.

ممنونم.

Skip over all the pages reassuring religious people.

ورق هایی که خیال مومنین را راحت می کنن را رها کن.

Already a universal donor: kidneys, corneas, liver, lungs,

خونت را به همه اهدا می کنی: کلیه ها، قرنیه چشمها، کبد، ششها،

tissue, heart, veins, whatever.

بافت، قلب، رگ، همه چیز را.

Odd that the modest brain never imagined its unique value in research,

عجیب است که این مغز متواضع هیچوقت ارزش بی همتایش را در تحقیق نمی دانست

maybe saving someone else from what it is they're not quite sure I have.

شاید نجات کسی دیگر از آنچه هست گرچه مطمئن نیستند که می توانم.

Flattering, that.

از خودم تعریف کردم.

So fill in the forms,

پس فرم ها را پر می کنی،

drill through the answers,

و پاسخ ها را می کاوی،

trill out a blithe spirit.

حیران از این روح شاد.

And slice me, dice me, spread me on your slides.

و تکه تکه ام کن، ببرم، و روی صفحه پخشم کن.

Find what I'm trying to tell you.

ببین که چه می خواهم به تو بگویم.

Earn me, learn me, scan me, squint through your lens.

به دستم آور، یادم بگیر، مرورم کن، زیر ذره بین، چشمانت را تنگ کن،

Uncover what I'd hint at if I could.

اگر توانسته ام اشاره ای کنم آن را آشکار کن.

Be my guest, do your best, harvest me, track the clues.

لطفا تلاشت را بکن، خرمن مرا درو کن، نشانه ها را ندبال کن.

This was a good brain while alive.

مغر خوبی بودم در زندگی.

This was a brain that paid its dues.

این مغزتعهداتش را انجام داده.

So slice me, dice me, smear me on your slides,

تکه تکه ام کن، ببرم، و روی صفحه پخشم کن.

stain me, explain me, drain me like a cup.

رنگم کن، توضیحم بده، از ساغرم بنوش.

Share me, hear me:

به اشتراکم بگذار، مرا بشنو:

I want to be used I want to be used

به کارم بگیر به کارم بگیر

I want to be used up.

می خواهم همبسترم شوی.

(Applause)

(تشویق حضار)

(Applause ends)

( پایان تشویق)

And this one's called "The Ghost Light."

و این یکی را « نور جان» نامیده ام.

Lit from within is the sole secure way

تابیدن از درون، تنها راه امنی است

to traverse dark matter.

تا از ماده تاریک عبور کنی.

Some life forms -- certain mushrooms, snails, jellyfish, worms --

برخی اشکال حیات -- نوعی از قارچ ها ، حلزون ها، عروس دریایی، کرم ها --

glow bioluminescent,

شب تابند،

and people as well;

و آدمها هم همینطور؛

we emit infra-red light from our most lucent selves.

ما نور فرو سرخ می تابیم از درون مشعشع مان.

Our tragedy is we can't see it.

و مصیبت این است که خود نمی بینیم.

We see by reflecting.

ما انعکاس را می بینیم.

We need biofluorescence to show our true colors.

ما زیست تابش را می خواهیم تا رنگ های واقعی مان را نشان دهیم.

External illumination can distort, though.

زیرا، روشنایی بیرونی آن را عوض می کند.

When gravity bends light,

وقتی جاذبه نور را منحرف می کند،

huge galaxy clusters can act as telescopes,

کهکشان های غول آسا مثل تلسکوپ می مانند،

elongating background images of star systems to faint arcs --

تصویر های پشتشان را مانند کمان های کم نور، دراز می کنند --

a lensing effect

اثر بزرگنمایی

like viewing distant street lamps through a glass of wine.

مانند دیدن نور کم چراغ های خیابان از میان لیوانی شراب.

A glass of wine or two now makes me weave

با یکی دو لیوان شراب راهم را می یابم

as if acting the drunkard's part;

انگار نقشی مستانه بازی می کنم؛

as if, besotted with unrequited love

انگار، مسحور عشقی یک سویه ام

for the dynamic Turner canvasses spied out by the Hubble,

زنده مثل نقاشی های «ترنر» که تلسکوپ هابل در اطراف کاویده،

I could lurch down a city street set

می توانم در خیابان های شهر تلو تلو بخورم

without provoking every pedestrian walk-on stare.

بدون آنکه عابرانی که خیره می شوند را عصبی کنم.

Stare as long as you need to.

هر قدر می خواهی خیره شو.

If you think about it, walking, even standing, is illogical --

اگر بیاندیشی، راه رفتن، حتی ایستادن، غیر منطقی است --

such tiny things, feet! --

این چیز های کوچک، پاها! --

(Laughter)

( خنده حضار )

especially when one's body is not al dente anymore.

مخصوصا وقتی بدن یک نفر دیگر خام نیست.

(Laughter)

( خنده حضار )

Besides, creature of extremes and excess,

به علاوه، مخلوق افراط و بیش خواهی،

I've always thought Apollo beautiful but boring,

همیشه فکر می کردم آپولو زیبا و کسل کننده است،

and a bit of a dumb blonde.

و کمی هم دست و پا چلفتی.

Dionysians don't do balance.

آدمهای احساساتی متعادل نیستند.

Balance, in other words, has never been my strong point.

تعادل، به معنی دیگر، نقطه قوتم نبوده.

But I digress.

اما از موضوع منحرف شدم.

More and more these days,

که این روزها بیشتر و بیشتر می شود،

digression seems the most direct route through

انحراف به نظر، مستقیم ترین مسیر است

from where I've lost or found myself

از جایی که خود را گم یا پیدا کرده ام

out of place, mind, turn, time.

جدای از محل، فکر، نوبت و زمان.

Place your foot just so, mind how you turn:

پایت را اینطوری بگذار، به چرخیدنت توجه کن:

too swift a swivel can bring you down.

خیلی نرم، یک چرخش باعث افتادنت می شود.

Take your time ushering the audience out,

کمی تامل کن و خود را از مخاطبین خلاص کن،

saying goodbye to the actors.

از بازیگران خداحافظی کن.

The ghost light

نور جان

is what they call the single bulb

چیزی است که به یک لامپ تنها

hanging above the bare stage in an empty theater.

که از سقف صحنه لخت تئاترر خالی آویزان است می گویند.

In the empty theater of such a night,

در تئاتر خالی چنین شبی،

waking to meet no external radiance,

راه می روی تا درخششی بیرونی را نبینی،

this is the final struggle left to win,

این آخرین مبارزه برای پیروزی است،

this the sole beacon to beckon the darkness in

این، تنها چراغ راهی است که به تاریکی درون اشاره می کند

and let the rest begin,

و بگذار مابقی شروع شود،

this the lens through which at last to see both Self and Other

این ذره بینی است که ازمیانش خود و دیگران را می بینی

arrayed with the bright stain of original sin:

آراسته با لکه ای درخشان از گناه آغازین:

lit from within.

از درون بتاب.

(Applause)

( تشویق حضار)

And this is the last one.

و این آخری است.

"This Dark Hour"

« این ساعت تاریک»

Late summer, 4 A.M.

۴ صبح، آخر تابستان

The rain slows to a stop,

باران دارد قطع می شود،

dripping still from the broad leaves

هنوز قطره، قطره از برگ های پهن

of blue hostas unseen in the garden's dark.

هستاس آبی که در باغ دیده نمی شود می چکد،

Barefoot, careful on the slick slate slabs,

پا برهنه، با دقت روی سنگ های نرم و صاف،

I need no light, I know the way,

نیازی به نور ندارم، راه را می دانم،

stoop by the mint bed,

روی تختی از نعنا خم شده ام،

scoop a fistful of moist earth,

مشتی از خاک مرطوب زمین،

then grope for a chair,

با دست بدنبال یک صندلی ام،

spread a shawl, and sit,

شالی پهن می کنم و می نشینم،

breathing in the wet green August air.

هوای سبز و مرطوب شهریور را تنفس می کنم.

This is the small, still hour

این ساعتی کوتاه و خلوت است

before the newspaper lands in the vestibule like a grenade,

قبل از آنکه روزنامه مانند نارنجکی در راهرو فرو افتد،

the phone shrills, the computer screen blinks and glares awake.

تلفن جیغ زند و صفحه کامپیوتر چشمک زند و روشن شود.

There is this hour:

در این ساعت:

poem in my head, soil in my hand:

شعری در سر، خاکی در دست:

unnamable fullness.

سرشار از چیزی بی نام.

This hour, when blood of my blood

این ساعت، وقتی که خون خونم

bone of bone, child grown to manhood now --

استخوان استخوانم، کودکی که اکنون مرد شده --

stranger, intimate, not distant but apart --

غریبه، صمیمی، نه دور اما جدا --

lies safe, off dreaming melodies

آرام گرفته، بدون ترانه هایی در رویا

while love sleeps, safe, in his arms.

وقتی که عشق ، آرام درمیان بازوانش خوابیده.

To have come to this place,

تا به اینجا بیاید،

lived to this moment:

در این لحظه زندگی کرده:

immeasurable lightness.

سبکی بی حد.

The density of black starts to blur umber.

تراکم ستارگان تاریک به رنگ عقیق تیره.

Tentative, a cardinal's coloratura,

یک اپرای کاردینال تجربی،

then the mourning dove's elegy.

و بعد مرثیه ای برای کبوتر صبح.

Sable glimmers toward grey;

سیاهی به خاکستری سوسو می زند؛

objects emerge, trailing shadows;

اشیاء پدیدار می شوند، با سایه هایی در پی؛

night ages toward day.

شب پیربه سوی روشنایی می رود.

The city stirs.

و شهر به جنبش می آید.

There will be other dawns, nights, gaudy noons.

و سحر ها و شب ها، ظهر های توخالی دیگری خواهد بود.

Likely, I'll lose my way.

احتمالا راهم را گم می کنم.

There will be stumbling, falling,

لغزش و سقوطی خواهد بود،

cursing the dark.

لعنتی در تاریکی.

Whatever comes,

هر چه بیاید،

there was this hour when nothing mattered,

در این ساعت هیچ چیز مهم نبود،

all was unbearably dear.

همه اش بی تابانه عزیز است.

And when I'm done with daylights,

و وقتی روزهای روشن را رها کردم،

should those who loved me grieve too long a while,

آنهایی که دوستم داشتند هر از چندی سوگواری میکنند،

let them remember that I had this hour --

بگذار یادشان باشد که این زمان ساعت من بود --

this dark, perfect hour --

این ساعت تاریک، عالی --

and smile.

و بخند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

( تشویق حضار)