Rose George: Inside the secret shipping industry

رز جورج: درون صنعت محرمانه کشتیرانی

Translator: M. Mahdi Karima Reviewer: soheila Jafari

A couple of years ago,

چند سال پیش،

دانشکده تجارت هاروارد

Harvard Business School chose

the best business model of that year.

بهترین مدل تجارت سال رو انتخاب کرد:

It chose Somali piracy.

دزدی دریایی سومالیایی رو انتخاب کرد!

Pretty much around the same time,

تقریبا در همان زمان،

I discovered that there were 544 seafarers

من متوجه شدم که ۵۴۴ دریانورد

being held hostage on ships,

روی کشتی به گروگان گرفته شده اند،

often anchored just off the Somali coast

که به طور مشخص، اغلب در ساحل سومالی

in plain sight.

لنگر انداخته بودن.

And I learned these two facts, and I thought,

و من این دو واقعیت رو فهمیدم، و با خودم گفتم،

what's going on in shipping?

در حمل و نقل دریایی چه خبری شده؟

And I thought, would that happen in any other industry?

و فکر کردم، آیا این می تونه در صنعت های دیگه هم اتفاق بیوفته؟

Would we see 544 airline pilots

آیا ما ۵۴۴ خلبان خطوط هوایی

held captive in their jumbo jets

که توی جت های غول پیکرشون بر روی باند فرودگاه

on a runway for months, or a year?

که ماه ها یا یک سال به اسارت گرفته شده ند رو خواهیم دید؟

Would we see 544 Greyhound bus drivers?

آیا ما ۵۴۴ راننده اتوبوس به گروگان گرفته شده شرکت "گری هاند" رو خواهیم دید؟

It wouldn't happen.

این اتفاق نخواهد افتاد.

So I started to get intrigued.

خوب، داشتم کنجکاو می شدم.

And I discovered another fact,

و یک حقیقت دیگه رو کشف کردم،

which to me was more astonishing

که برای من بیشتر عجیب بود

تقریبا به این خاطر که این موضوع رو قبل از

almost for the fact that I hadn't known it before

سن ۴۲ و ۴۳ نمی دونستم.

at the age of 42, 43.

That is how fundamentally we still depend on shipping.

اینکه، ما چه طور هنوز به طور اساسی به حمل و نقل دریایی وابسته هستم.

Because perhaps the general public

چونکه شاید عموم مردم

thinks of shipping as an old-fashioned industry,

فکر می کنن که حمل و نقل دریایی، یک صنعت قدیمی و از مد افتاده است

something brought by sailboat

یک چیزی با کشتی بادبانی

with Moby Dicks and Jack Sparrows.

با "موبی دیک" و "جک اسپارو" آورده بشه.

But shipping isn't that.

ولی حمل و نقل دریایی این نیست.

Shipping is as crucial to us as it has ever been.

حمل و نقل دریایی بیش از هر زمانی ما رو به خود وابسته کرده.

Shipping brings us 90 percent of world trade.

حمل و نقل دریایی ۹۰ درصد تجارت جهانی رو برای ما انجام میده.

Shipping has quadrupled in size since 1970.

حجم حمل و نقل دریایی از سال ۱۹۷۰ تا الان چهار برابر شده.

We are more dependent on it now than ever.

ما اکنون بیش از هر زمانی بهش وابسته ایم.

And yet, for such an enormous industry --

با اینحال، چنین صنعت عظیمی

there are a 100,000 working vessels on the sea —

که ۱۰۰ هزار کشتی در حال کار تو دریا داره

it's become pretty much invisible.

تقریبا نامرئی شده!

Now that sounds absurd in Singapore to say that,

حالا، گفتن چنین چیزی تو سنگاپور مضحک به نظر میاد،

because here shipping is so present

چون اینجا حمل و نقل دریایی اونقدر جاریه

that you stuck a ship on top of a hotel.

که یک کشتی رو بالای یک هتل می چسبونی!

(Laughter)

(خنده حضار)

But elsewhere in the world,

اما هرجای دیگه ای تو جهان

if you ask the general public what they know

اگر از عموم مردم در خصوص

about shipping and how much trade is carried by sea,

حمل و نقل دریایی و حجم تجارتی که در دریا جابجا میشه بپرسید

you will get essentially a blank face.

اصولا بدون پاسخ به شما خیره می شن.

You will ask someone on the street

اگر از کسی تو خیابون بپرسید که

if they've heard of Microsoft.

آیا چیزی از "مایکروسافت" شنیده اند؟

I should think they'll say yes,

باید مطمئن باشم که خواهند گفت بلله

because they'll know that they make software

چون می دونن که اونها نرم افزار هایی ایجاد می کنن

that goes on computers,

که روی کامپیوترها هستند

and occasionally works.

و گهگاهی کار می کنن.

But if you ask them if they've heard of Maersk,

اما اگر ازشون بپرسید که آیا چیزی در مورد شرکت "مرسک" شنیده اید،

I doubt you'd get the same response,

شک دارم که پاسخ مشابهی دریافت کنید،

even though Maersk,

هرچند که "مرسک"،

which is just one shipping company amongst many,

که تنها یکی از شرکت های حمل و نقل دریایی است،

has revenues pretty much on a par with Microsoft.

درآمدی بسیار بیشتر از مایکروسافت داره.

[$60.2 billion]

۶۰/۲ میلیارد دلار

Now why is this?

حالا، چرا چنین است؟

A few years ago,

چند سال پیش،

the first sea lord of the British admiralty --

اولین افسر ارشد دریایی اداره دریاداری بریتانیا، که به او خدای دریا می‌گویند،

he is called the first sea lord,

هرچند افسر ارتش، خدای زمین خونده نمیشه،

although the chief of the army is not called a land lord —

he said that we, and he meant

گفت که ما، و منظورش

کشور های صنعتی در غرب بود،

in the industrialized nations in the West,

that we suffer from sea blindness.

که ما از غفلت نسبت به دریا رنج می بریم.

We are blind to the sea

ما نسبت به دریا، به عنوان عرصه کار یک صنعت غافل هستیم.

as a place of industry or of work.

It's just something we fly over,

دریا فقط چیزیه که ما از روش پرواز می کنیم،

a patch of blue on an airline map.

یک تکه آبی روی نقشه راه های هوایی.

Nothing to see, move along.

چیزی برای نگاه کردن نداره، پس از روش رد میشیم.

So I wanted to open my own eyes

پس من خواستم تا چشمان خودم رو

to my own sea blindness,

بر این غفلت نسبت به دریا باز کنم،

so I ran away to sea.

پس به دریا فرار کردم.

A couple of years ago, I took a passage

چند سال پیش، یک سفر دریایی

on the Maersk Kendal,

روی کشتی "مرسک کندال" داشتم،

a mid-sized container ship

یک کشتی باربری متوسط

carrying nearly 7,000 boxes,

که حدود ۷٫۰۰۰ جعبه رو حمل می کنه،

and I departed from Felixstowe,

و من از "فیلیکستو"،

on the south coast of England,

در ساحل جنوبی انگلستان روانه شدم

and I ended up right here in Singapore

و درست اینجا در سنگاپور

five weeks later,

پنج هفته بعد سفرم رو به پایان رسوندم،

considerably less jet-lagged than I am right now.

و به طور قابل توجهی، کمتر از الان پرواز زده بودم.

And it was a revelation.

و واقعا چشم من رو باز کرد.

We traveled through five seas,

ما از ۵ دریا،

two oceans, nine ports,

دو اقیانوس و ۹ بندرگاه عبور کردیم،

and I learned a lot about shipping.

و من چیزهای زیادی از حمل و نقل دریایی یاد گرفتم.

And one of the first things that surprised me

و از جمله اولین چیزهایی که من رو موقع سوار شدن به "کندال" غافلگیر کرد، این بود که،

when I got on board Kendal

was, where are all the people?

پس ملوان هاش کجا هستن؟

I have friends in the Navy who tell me

من دوستانی در نیروی دریایی دارم که بهم گفتن

they sail with 1,000 sailors at a time,

که اونها هر بار با ۱۰۰۰ ملوان سفر می کنن،

but on Kendal there were only 21 crew.

ولی در کشتی "کندال" فقط ۲۱ خدمه وجود داشت.

Now that's because shipping is very efficient.

به این خاطر که حمل و نقل دریایی خیلی بهینه هست.

Containerization has made it very efficient.

سیستم استاندارد کانتینر ها، اون رو بسیار بهینه کرده.

Ships have automation now.

اکنون کشتی ها سیستم های خودکار دارن.

They can operate with small crews.

اون ها می تونن با تعداد کم خدمه کار کنن.

But it also means that, in the words

اما به قول یک مشاور مذهبی

of a port chaplain I once met,

که یک بار ملاقاتش کردم،

the average seafarer you're going to find

میانگین دریانوردانی که قصد داری روی

on a container ship is either tired or exhausted,

یک کشتی باربری پیداشون کنی، یا خسته هستن، یا اینکه بریدن،

because the pace of modern shipping

چونکه سرعت حمل و نقل مدرن،

is quite punishing for what the shipping calls

تماما در حال گوشمالی دادن به چیزی هست که در حمل و نقل دریایی

its human element,

بهش میگن عامل انسانی،

a strange phrase which they don't seem to realize

یک عبارت غریب، که به نظر نمیرسه متوجه باشن که

sounds a little bit inhuman.

تا حدودی غیر انسانی به نظر میاد.

So most seafarers now working on container ships

بنابراین، بیشتر دریانوردانی که اکنون روی کشتی های باری کار می کنن،

often have less than two hours in port at a time.

غالبا، هر بار، کمتر از ۲ ساعت در هر بندرگاه وقت دارن.

They don't have time to relax.

اونها وقتی برای آرامش ندارن.

They're at sea for months at a time,

اون ها، هر مرتبه، برای ماه ها روی دریا هستن،

and even when they're on board,

و حتی وقتی که روی کشتی هستن،

they don't have access to what

دسترسی به چیزی که حتی

a five-year-old would take for granted, the Internet.

یک بچه ۵ ساله، به طور بدیهی داره، ندارن: اینترنت.

And another thing that surprised me when I got on board Kendal

و چیز دیگری که من رو، وقتی که سوار کشتی "کندال" شدم، غافلگیر کرد،

was who I was sitting next to --

کسی بود که کنارش می نشستم.

Not the queen; I can't imagine why they put me underneath her portrait --

خانم ملکه نه! نمی تونم تصور کنم که چرا من رو زیر این عکس می نشوندن.

But around that dining table in the officer's saloon,

اما دور اون میز ناهار خوری در سالن افسران،

I was sitting next to a Burmese guy,

من کنار یک نفر اهل "برمه" می نشستم،

I was opposite a Romanian, a Moldavian, an Indian.

روبروم هم یک نفر رومانیایی، مولداویایی و هندی بودن.

On the next table was a Chinese guy,

در میز بغلی هم یک نفر چینی بود،

and in the crew room, it was entirely Filipinos.

و در اتاق خدمه، همه اهل فیلیپین بودن.

So that was a normal working ship.

خوب، این یک کشتی معمولی بود.

Now how is that possible?

خوب، چطور چنین چیزی ممکنه؟

Because the biggest dramatic change

چونکه بزرگترین تغییر دراماتیکی که

in shipping over the last 60 years,

در حمل و نقل دریایی، در ۶۰ سال اخیر،

when most of the general public stopped noticing it,

زمانی که بسیاری از عموم مردم بهش توجهی نداشتن،

was something called an open registry,

اتفاق افتاد، چیزی بود به نام "ثبت آزاد"

or a flag of convenience.

یا "پرچم مصلحتی".

Ships can now fly the flag of any nation

الان کشتی ها می تونن پرچم هر کشوری رو که

that provides a flag registry.

ثبت پرچم انجام میده، به اهتزاز در بیارن.

You can get a flag from the landlocked nation

شما می تونید یک پرچم از یک کشور محصور در خشکی

of Bolivia, or Mongolia,

مثل بولیوی یا مانگولیا دریافت کنید،

or North Korea, though that's not very popular.

یا کره شمالی، هرچند از این یکی خیلی مرسوم نیست.

(Laughter)

(خنده حضار)

So we have these very multinational,

پس ما خدمه شدیدا چند ملیتی،

global, mobile crews on ships.

جهانی و متحرک رو روی کشتی ها داریم.

And that was a surprise to me.

و این برای من غافلگیر کننده بود.

And when we got to pirate waters,

و وقتی به آب های دزدان دریایی رسیدیم،

down the Bab-el-Mandeb strait and into the Indian Ocean,

پایین تنگه باب المندب، و داخل اقیانوس هند،

the ship changed.

کشتی تغییر کرد.

And that was also shocking, because suddenly,

و این موضوع تکان دهنده بود، چون ناگهان،

I realized, as the captain said to me,

متوجه شدم، همونطور که کاپیتان به من گفت،

that I had been crazy to choose to go

من دیوانه بودم که انتخاب کرده بودم تا

through pirate waters on a container ship.

با یک کشتی باری، از میان آب های دزدان دریایی سفر کنم.

We were no longer allowed on deck.

ما دیگه اجازه نداشتیم روی عرشه کشتی بیایم.

There were double pirate watches.

مراقب دزدان دریایی بودن، دو برابر شده بود.

And at that time, there were those 544 seafarers being held hostage,

و در اون موقع بود که اون ۵۴۴ دریانورد رو به گروگان گرفته بودن،

and some of them were held hostage for years

و برخی از اونها برای سالها گروگان باقی موندن،

because of the nature of shipping and the flag of convenience.

به خاطر طبیعت کشتی رانی، و "پرچم مصلحتی".

Not all of them, but some of them were,

نه همه اونها، اما بعضی هاشون بودن،

because for the minority of unscrupulous ship owners,

به خاطر تعداد اندک صاحبان بدون مرام کشتی،

it can be easy to hide behind

می تونه آسون باشه که پشت

the anonymity offered by some flags of convenience.

این گمنامی که با پرچم مصلحتی داده میشه، پنهان شد.

What else does our sea blindness mask?

چه چیز دیگه ای، غفلت ما نسبت به دریا در خود پنهان می کنه؟

Well, if you go out to sea on a ship

خوب، اگر با کشتی باری به دریا سفر کنید

or on a cruise ship, and look up to the funnel,

یا با یک کشتی تفریحی، به بالا، به دودکش نگاه کنید،

you'll see very black smoke.

دود بسیار سیاهی رو خواهید دید.

And that's because shipping

و این به خاطر این هست که کشتی رانی

has very tight margins, and they want cheap fuel,

حاشیه سود بسیار کمی داره، و اونها سوخت ارزان می خوان،

so they use something called bunker fuel,

پس اونها چیزی به نام " سوخت بانکر"رو بعنوان سوخت استفاده می کنن،

which was described to me by someone in the tanker industry

که توسط یک نفر که در صنعت کشتی های نفتکش هست، برام به عنوان

as the dregs of the refinery,

باقی مانده پالایشگاه توصیف شد،

or just one step up from asphalt.

به عبارتی، فقط یک پله بالاتر از قیر.

And shipping is the greenest method of transport.

و کشتی، سبز ترین روش حمل و نقله.

In terms of carbon emissions per ton per mile,

از نظر انتشار کربن بر حسب تن بر مایل،

it emits about a thousandth of aviation

حدود یک هزارم حمل و نقل هوایی،

and about a tenth of trucking.

و حدود یک دهم حمل و نقل جاده ای هست.

But it's not benign, because there's so much of it.

اما بی خطر هم نیست، چون تعدادشون خیلی زیاده.

So shipping emissions are about three to four percent,

پس انتشار ناشی از حمل و نقل دریایی، حدود ۳ تا ۴ درصدهست،

almost the same as aviation's.

تقریبا مساوی با حمل و نقل هوایی.

And if you put shipping emissions

و اگر انتشار ناشی از کشتی رانی رو

on a list of the countries' carbon emissions,

در لیست انتشار کربن کشور ها بذارید،

it would come in about sixth,

رتبه اش حدودا ۶ خواهد شد،

somewhere near Germany.

جایی نزدیک آلمان.

It was calculated in 2009 that the 15 largest ships

در سال ۲۰۰۹ محاسبه شد که ۱۵ کشتی بزرگ

pollute in terms of particles and soot

آلودگی هاشون از نوع ذرات ریز و دوده

and noxious gases

و گازهای نیتروژن دار

as much as all the cars in the world.

به اندازه تمامی اتومبیل های دنیاست.

And the good news is that

و خبر خوب اینه که

people are now talking about sustainable shipping.

مردم دارن در مورد «کشتی رانی پایدار» صحبت می کنن.

There are interesting initiatives going on.

ابتکارات جذابی در جریان هست.

But why has it taken so long?

ولی چرا این موضوع این قدر طول کشیده؟

When are we going to start talking and thinking

کی قراره شروع کنیم در مورد

about shipping miles as well as air miles?

مسافت های دریایی، مانند مسافت های هوایی فکر کنیم و صحبت کنیم؟

I also traveled to Cape Cod to look

من همچنین به "کیپ کاد" سفر کردم تا

at the plight of the North Atlantic right whale,

نظاره گر گرفتاری «خوب نهنگان» آتلانتیک شمالی باشم،

because this to me was one of the most surprising things

چون این برای من، یکی از غافلگیر کننده ترین

about my time at sea,

چیزها در سفر دریاییم بود،

and what it made me think about.

و چیزی که باعث شد بهش فکر کنم.

We know about man's impact on the ocean

ما در مورد اثر انسان بر اقیانوس

in terms of fishing and overfishing,

در حد زیاده روی در ماهی گیری می دونیم.

but we don't really know much about

ولی ما واقعا چیز زیادی در مورد

what's happening underneath the water.

اتفاقاتی که زیر آب می افته نمی دونیم.

And in fact, shipping has a role to play here,

و در واقع، کشتی رانی اینجا نقش بازی می کنه،

because shipping noise has contributed

چون آلودگی صدای کشتی رانی

to damaging the acoustic habitats of ocean creatures.

در تخریب زیستگاه های صوتی موجودات اقیانوس موثره.

Light doesn't penetrate beneath the surface of the water,

نور به سطوح زیرین آب نفوذ نمی کنه،

so ocean creatures like whales and dolphins

پس موجودات اقیانوس، مانند نهنگ ها و دلفین ها

and even 800 species of fish

و حتی ۸۰۰ گونه از ماهی ها

communicate by sound.

از طریق صدا ارتباط برقرار می کنن.

And a North Atlantic right whale

و یک «خوب نهنگ» آتلانتیک شمالی

can transmit across hundreds of miles.

می تونه صدا رو به صدها مایل فاصله، مخابره کنه.

A humpback can transmit a sound

یک نهنگ کوهان دار می تونه امواج صوتی رو

across a whole ocean.

در سراسر یک اقیانوس مخابره کنه.

But a supertanker can also be heard

اما صدای یک نفت کش هم، در حالی که

coming across a whole ocean,

از اقیانوس عبور می کنه، می تونه شنیده بشه.

and because the noise that propellers make underwater

و چون سر و صدایی که پره های کشتی در زیر آب ایجاد می کنن،

is sometimes at the same frequency that whales use,

گاهی همون فرکانسی که نهنگ ها ازش استفاده می کنن رو داره،

then it can damage their acoustic habitat,

می تونه زیست گاه صوتیشون رو تخریب کنه،

and they need this for breeding,

و اونها برای تولید مثل،

for finding feeding grounds,

برای یافتن محل تغذیه،

for finding mates.

و برای یافتن جفت، بهش احتیاج دارن.

And the acoustic habitat of the North Atlantic right whale

و زیستگاه صوتی «خوب نهنگ»های آتلانتیک شمالی

has been reduced by up to 90 percent.

تا ۹۰ درصد کاهش داشته.

But there are no laws governing acoustic pollution yet.

اما تاکنون هیچ قانونی حاکم بر آلودگی صوتی وجود نداشته.

And when I arrived in Singapore,

و وقتی من به سنگاپور رسیدم،

and I apologize for this, but I didn't want to get off my ship.

و من از این موضوع عذر می خوام، اما من نمی خواستم از کشتی پیاده بشم.

I'd really loved being on board Kendal.

من واقعا عاشق این بودم که روی کشتی کندال باشم.

I'd been well treated by the crew,

از طرف خدمه کشتی واقعا با من خوب رفتار شد،

I'd had a garrulous and entertaining captain,

من یک کاپیتان پر حرف و سرگرم کننده داشتم،

and I would happily have signed up for another five weeks,

و من با خوشحالی، برای ۵ هفته دیگه هم ثبت نام کردم،

something that the captain also said

چیزی که کاپیتان هم گفت

I was crazy to think about.

که من دیوانه ام که بهش فکر می کنم.

But I wasn't there for nine months at a time

اما من برای ۹ ماه بطور یک جا،

like the Filipino seafarers,

مثل دریانوردان فیلیپینی، اونجا نبودم،

who, when I asked them to describe their job to me,

که وقتی ازشون خواستم شغلشون رو برام توصیف کنن،

called it "dollar for homesickness."

گفتن: "دلار برای غربت."

They had good salaries,

اونها حقوق خوبی داشتن،

but theirs is still an isolating and difficult life

ولی برای اونها، هنوز یک زندگی سخت و منزوی

in a dangerous and often difficult element.

در شرایط خطرناک و غالبا سخت محسوب میشه.

But when I get to this part, I'm in two minds,

اما وقتی به این بخش می رسم، دو چیز به ذهنم می رسه،

because I want to salute those seafarers

چون می خوام به اون دریانوردان تهنیت بگم

who bring us 90 percent of everything

که ۹۰ درصد از همه چیز رو برای ما میارن

and get very little thanks or recognition for it.

و تشکر یا شناسایی کمی براش دریافت می کنن.

I want to salute the 100,000 ships

می خوام به ۱۰۰ هزار کشتی تهنیت بگم

that are at sea

که در دریا هستن

that are doing that work, coming in and out

که این کار رو انجام میدن، هر روز

every day, bringing us what we need.

میان و میرن، و چیزهایی رو که نیاز داریم میارن.

But I also want to see shipping,

اما علاوه بر این، می خوام به کشتیرانی نگاه کنم،

and us, the general public, who know so little about it,

و ما، عموم مردم، که چیز کمی ازش می دونه،

to have a bit more scrutiny,

تا بیشتر به این موضوع دقت کنه،

to be a bit more transparent,

تا کمی بیشتر شفاف بشه

to have 90 percent transparency.

تا ۹۰ درصد شفافیت داشته باشه.

Because I think we could all benefit

چون فکر می کنم، ما همگی می تونیم

from doing something very simple,

از انجام یک کار ساده نفع ببریم،

which is learning to see the sea.

اینکه یاد بگیریم به دریا نگاه کنیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)