The most mysterious star in the universe | Tabetha Boyajian

Translator: Behdad Khazaeli Reviewer: soheila Jafari

Extraordinary claims require extraordinary evidence,

اثبات ادعاهای عجیب نیازبه دلایل غیر عادی هم دارد

and it is my job, my responsibility, as an astronomer

و این کار و مسئولیت من به عنوان یک اختر شناس است

to remind people that alien hypotheses should always be a last resort.

تا به مردم یادآوری کنم که فرضیه وجود فضایی ها همیشه باید آخرین گزینه باشد.

Now, I want to tell you a story about that.

می خواهم داستانی برایتان بگویم.

It involves data from a NASA mission,

که مربوط به اطلاعاتی از یک ماموریت ناسا است،

ordinary people and one of the most extraordinary stars in our galaxy.

آدمهایی معمولی و یکی از غیر معمولی ترین ستاره‌های کهکشان ما.

It began in 2009 with the launch of NASA's Kepler mission.

این داستان در سال ۲۰۰۹ با پرتاب فضاپیمای کپلر ناسا شروع شد.

Kepler's main scientific objective

هدف علمی اصلی کپلر

was to find planets outside of our solar system.

پیدا کردن سیاره هایی خارج از منظومه شمسی بود.

It did this by staring at a single field in the sky,

و این کار را با نگاه کردن به یک منطقه در فضا انجام میداد،

this one, with all the tiny boxes.

مثل این، با همه آن مربع های کوچک.

And in this one field,

و در این بخش،

it monitored the brightness of over 150,000 stars

مشغول به بررسی روشنایی بیش از ۱۵۰٬۰۰۰ ستاره شد

continuously for four years,

برای چهار سال بدون وقفه،

taking a data point every 30 minutes.

که هر۳۰ دقیقه از هر نقطه اطلاعات دریافت می کرد.

It was looking for what astronomers call a transit.

و به دنبال چیزی بود که ستاره شناس ها عبور می‌نامند.

This is when the planet's orbit is aligned in our line of sight,

و این وقتی است که مدار سیاره در خط دید ما قرار می‌گیرد،

just so that the planet crosses in front of a star.

و تنها در این حالت است که سیاره از مقابل ستاره عبور می‌کند.

And when this happens, it blocks out a tiny bit of starlight,

و وقتی این اتفاق می افتد، جلوی مقدار کمی از نور ستاره را می‌گیرد،

which you can see as a dip in this curve.

که شما آن را به شکل یک افت در این منحنی می‌بینید.

And so the team at NASA had developed very sophisticated computers

پس متخصصین ناسا کامپیوتر های بسیار پیچیده ای را ساختند

to search for transits in all the Kepler data.

تا بدنبال این عبورها در تمامی اطلاعات کپلر باشند.

At the same time of the first data release,

در زمان عرضه اولین اطلاعات،

astronomers at Yale were wondering an interesting thing:

اخترشناسان داشگاه ییل متوجه موضوع جالبی شدند:

What if computers missed something?

چه می شود اگر رایانه ها چیزی را نبینند؟

And so we launched the citizen science project called Planet Hunters

پس ما پروژه علمی شهروندان ، به نام شکارچیان سیارات را به راه انداختیم

to have people look at the same data.

تا مردم به همین اطلاعات نگاه کنند.

The human brain has an amazing ability for pattern recognition,

مغز انسان توانایی شگفت آوری در تشخیص الگوها دارد،

sometimes even better than a computer.

بعضی وقت ها حتی بهتر از یک رایانه.

However, there was a lot of skepticism around this.

اگرچه، خیلی ها به این موضوع شک داشتند.

My colleague, Debra Fischer, founder of the Planet Hunters project,

همکارمن، دبرا فیشر، موسس پروژه شکارچیان سیارات،

said that people at the time were saying,

می گفت که آن زمان فکر می کردند،

"You're crazy. There's no way that a computer will miss a signal."

« تو دیوانه ای. امکان ندارد که رایانه یک سیگنال را نبیند.»

And so it was on, the classic human versus machine gamble.

پس این قماری روی مسابقه انسان در مقابل ماشین بود.

And if we found one planet, we would be thrilled.

و اگر سیاره ای پیدا می کردیم خیلی خوشحال می شدیم.

When I joined the team four years ago,

وقتی چهار سال پیش به این گروه ملحق شدم،

we had already found a couple.

تا آن زمان چند تایی پیدا کرده بودیم.

And today, with the help of over 300,000 science enthusiasts,

و امروز با کمک بیش از ۳۰۰٬۰۰۰ علاقه مند به علوم،

we have found dozens,

دهها عدد پیدا شده است،

and we've also found one of the most mysterious stars

و همچنین یکی از مرموز ترین ستاره‌های

in our galaxy.

کهکشان خود را هم پیدا کرده ایم.

So to understand this,

پس برای فهمیدن این،

let me show you what a normal transit in Kepler data looks like.

بگذارید تا نشانتان دهم که یک عبور معمولی در داده های کپلر چطور دیده می شود.

On this graph on the left-hand side you have the amount of light,

در این نمودار در گوشه چپ مقدار روشنایی را می بینید،

and on the bottom is time.

و محور پایین زمان است.

The white line is light just from the star,

خط سفید تنها نور ستاره است،

what astronomers call a light curve.

چیزی که اختر شناسان منحنی نور می‌نامند.

Now, when a planet transits a star, it blocks out a little bit of this light,

حالا، وقتی که سیاره از جلوی یک س‌اره عبور می کند مانع مقداری از این نور می شود،

and the depth of this transit reflects the size of the object itself.

و عمق این عبور نشان دهنده بزرگی خود آن شئ است.

And so, for example, let's take Jupiter.

و به همین ترتیب، برای مثال مشتری را در نظر بگیرید.

Planets don't get much bigger than Jupiter.

سیاره ها خیلی بزرگتر از مشتری نمی شوند.

Jupiter will make a one percent drop in a star's brightness.

مشتری موجب یک درصد افت در روشنایی ستاره می‌شود.

Earth, on the other hand, is 11 times smaller than Jupiter,

زمین از سوی دیگر، ۱۱ بار کوچکتر از مشتری است،

and the signal is barely visible in the data.

و نشانه آن در داده ها بسختی قابل شناسایی است.

So back to our mystery.

پس به معمای خودمان بر می‌گردیم.

A few years ago, Planet Hunters were sifting through data looking for transits,

چند سال پیش، که شکارچیان سیاره مشغول غربال کردن داده ها بدنبال عبور بودند،

and they spotted a mysterious signal coming from the star KIC 8462852.

یک نشانه مروز که از ستاره KIC 8462852 می آمد را شناسایی کردند.

The observations in May of 2009 were the first they spotted,

رصد های می ۲۰۰۹ موجب اولین شناسایی شد،

and they started talking about this in the discussion forums.

و صحبت ها در این باره در گروه های آنلاین شروع شد.

They said and object like Jupiter

آنها می گفتند که چیزی مثل مشتری

would make a drop like this in the star's light,

افتی به این شکل در نور ستاره ایجاد می‌کند،

but they were also saying it was giant.

اما همچنین می گفتند که این خیلی غول آسا است.

You see, transits normally only last for a few hours,

می بینید که عبورها معمولا تنها چند ساعت طول می‌کشند،

and this one lasted for almost a week.

اما این یکی تقریبا یک هفته طول کشیده.

They were also saying that it looks asymmetric,

همچنین می گفتند که که به نظر غیرمتقارن می‌رسد،

meaning that instead of the clean, U-shaped dip that we saw with Jupiter,

و معنی آن اینست که بجای یک دره U شکل تمیز، که در مشتری می بینیم،

it had this strange slope that you can see on the left side.

این یکی، این شیب عجیب را که در گوشه چپ می بینید دارد.

This seemed to indicate

به نظر می رسد که نشان دهنده

that whatever was getting in the way and blocking the starlight

این باشد که هرآنچه که در مسیر جلوی نور ستاره را گرفته

was not circular like a planet.

مثل یک سیاره کروی نیست.

There are few more dips that happened,

چند تا افت دیگر هم پیش آمد،

but for a couple of years, it was pretty quiet.

اما برای چند سالی، کاملا آرام بود.

And then in March of 2011, we see this.

و بعد در مارس ۲۰۱۱، این را دیدیم.

The star's light drops by a whole 15 percent,

نور ستاره کاملا ۱۵ درصد کاهش یافت،

and this is huge compared to a planet,

و این در مقایسه با یک سیاره خیلی بزرگ است،

which would only make a one percent drop.

که تنها یک درصد کاهش ایجاد می‌کند.

We described this feature as both smooth and clean.

این ویژگی از نظر ما کاملا نرم و تمیز بود.

It also is asymmetric,

و همچنین غیر متقارن،

having a gradual dimming that lasts almost a week,

دارای کاهش نوری تدریجی که تقزیبا یک هفته ادامه پیدا می‌کند.

and then it snaps right back up to normal in just a matter of days.

و بعد یکباره ظرف چند روز به حالت عادی بر می‌گردد.

And again, after this, not much happens

و دوباره، بعد از این، خیلی پیش نیامد

until February of 2013.

تا فوریه ۲۰۱۳.

Things start to get really crazy.

اوضاع کاملا به هم ریخت.

There is a huge complex of dips in the light curve that appear,

افت های ترکیبی پیچیده ای در منحنی نور پیدا شد،

and they last for like a hundred days,

که برای چیزی نزدیک صد روز ادامه داشت،

all the way up into the Kepler mission's end.

و ادامه داشت تا ماموریت کپلر پایان یافت.

These dips have variable shapes.

این افت ها شکل های متغییری داشتند.

Some are very sharp, and some are broad,

بعضی‌هایشان خیلی تیز، و بعضی ها پهن بودند.

and they also have variable durations.

و مدتشان هم متغیر بود.

Some last just for a day or two, and some for more than a week.

بعضی ها یکی دو روز طول می کشید، و بعضی بیشتر از یک هفته،

And there's also up and down trends within some of these dips,

و همچنین تغییرات بالا و پایین در بعضی از این افت ها وجود داشت،

almost like several independent events were superimposed on top of each other.

درست مثل چند چیز بی ربط که روی هم قرار گرفته اند.

And at this time, this star drops in its brightness over 20 percent.

و این بار، روشنایی ستاره بیش از ۲۰ درصد کاهش یافت.

This means that whatever is blocking its light

این یعنی هر چیزی که جلوی نور را می گرفت

has an area of over 1,000 times the area of our planet Earth.

سطحی ۱۰۰۰ برابر سطح سیاره زمین داشته است.

This is truly remarkable.

این واقعا قابل توجه است.

And so the citizen scientists, when they saw this,

و همچنین همکاران پژوهشگری ، که این را دیدند،

they notified the science team that they found something weird enough

به بخش علمی گزارش کردند که که چیزی آنقدر عجیب پیدا کرده اند

that it might be worth following up.

که ارزش پیگیری دارد.

And so when the science team looked at it,

و وقتی که گروه علمی به آن نگاه کرد،

we're like, "Yeah, there's probably just something wrong with the data."

گفتند که، « خوب، احتمالا اطلاعات ایرادی دارند.»

But we looked really, really, really hard,

اما ما واقعا خیلی، خیلی، خیلی دقیق بودیم،

and the data were good.

و اطلاعات درست بودند.

And so what was happening had to be astrophysical,

پس چیزی که پیش می آمد می بایست مربوط به فیزیک ستاره‌ها باشد،

meaning that something in space was getting in the way

که یعنی چیزی در فضا در مسیر قرار گرفته بود

and blocking starlight.

و جلوی نور را می‌گرفت.

And so at this point,

پس در این مرحله،

we set out to learn everything we could about the star

شروع کردیم تا همه چیز را در باره این ستاره بفهمیم

to see if we could find any clues to what was going on.

تا ببینیم آیا می توانیم هیچ سر نخی از اتفاقی که می افتد پیدا کنیم.

And the citizen scientists who helped us in this discovery,

و همکاران محققی که برای این کشف به ما کمک کردند،

they joined along for the ride

ما را در این کار همراهی کردند

watching science in action firsthand.

تا از نزدیک این تحقیق علمی را شاهد باشند.

First, somebody said, you know, what if this star was very young

در ابتدا، کسی گفت، ممکنه که این ستاره خیلی جوان باشه

and it still had the cloud of material it was born from surrounding it.

و هنوز غبار موادی که اون را ساخته‌اند در اطرافش باشه.

And then somebody else said,

و بعد یکی دیگه گفت،

well, what if the star had already formed planets,

ممکنه که این ستاره سیاره ها را بوجود آورده باشه،

and two of these planets had collided,

و دو تا از اونها با هم برخورد کرده باشند،

similar to the Earth-Moon forming event.

شبیه به اتفاقی که زمین- ماه را بوجود آورد.

Well, both of these theories could explain part of the data,

خوب هر دو این تئوری ها بخشی از اطلاعات را توضیح می‌دهند،

but the difficulties were that the star showed no signs of being young,

اما مشکل اینجا بود که ستاره نشانه ای از جوان بودن نداشت،

and there was no glow from any of the material

و هیج تابشی هم از ماده ای که

that was heated up by the star's light,

به خاطر نور ستاره گرم شده باشه هم نبود،

and you would expect this if the star was young

و اگر ستاره جوان بود باید این را میدیدی

or if there was a collision and a lot of dust was produced.

و یا اگر برخوردی بود باید کلی غبار ایجاد می‌شد.

And so somebody else said,

پس یکی دیگر گفت،

well, how about a huge swarm of comets

خوب، نظرتون در باره یک دسته بزرگ ستاره دنباله دار چیه؟

that are passing by this star in a very elliptical orbit?

که از کنار این ستاره در یک مدار بیضوی عبور می کنند؟

Well, it ends up that this is actually consistent with our observations.

خوب، در نهایت معلوم شد که این واقعا می تواند با مشاهدات ما منطبق باشد.

But I agree, it does feel a little contrived.

اما موافقم، به نظر کمی غیر عادی میرسه.

You see, it would take hundreds of comets

می دونید، باید صدها دنباله دار باشند

to reproduce what we're observing.

باشند تا چیزی را که دیدیم ایجاد کنند.

And these are only the comets

و اینها تنها ستاره های دنباله داری هستند

that happen to pass between us and the star.

که از بین ما و ستاره عبور می کنند.

And so in reality, we're talking thousands to tens of thousands of comets.

پس در واقع، باید هزاران یا حتی ده ها هزار ستاره دنباله دار باشند.

But of all the bad ideas we had,

اما از بین همه ایده های بد ما،

this one was the best.

این بهترینشان بود.

And so we went ahead and published our findings.

پس ما یافته هایمان را منتشر کردیم.

Now, let me tell you, this was one of the hardest papers I ever wrote.

بگذارید تا بگم که این سخت ترین مقاله ای بود که تا حالا نوشتم.

Scientists are meant to publish results,

وظیفه دانشمندان اعلام نتایج است،

and this situation was far from that.

و این اوضاع اصلا مناسب نبود.

And so we decided to give it a catchy title,

پس تصمیم گرفتیم تا یک عنوان جالب انتخاب کنیم،

and we called it: "Where's The Flux?"

پس اسمش را گذاشتیم: « تغییرات کجایند؟»

I will let you work out the acronym.

خودتون مخفف آن را پیدا کنید.

(Laughter)

( خنده حضار )

So this isn't the end of the story.

این پایان داستان نیست.

Around the same time I was writing this paper,

تقریبا همون وقت مقاله ای می نوشتم،

I met with a colleague of mine, Jason Wright,

و با همکارم، جیسون رایت ملاقات کردم،

and he was also writing a paper on Kepler data.

و او هم مقاله ای در باره داده های کپلر می نوشت.

And he was saying that with Kepler's extreme precision,

و او می گفت که با دقت بالای کپلر،

it could actually detect alien megastructures around stars,

می شود سازه های عظیم فضایی ها را در اطراف ستاره ها پیدا کرد،

but it didn't.

اما اینطور نشد.

And then I showed him this weird data that our citizen scientists had found,

و بعد من این داده های عجیب را نشانش دادم که همکاران محقق ما پیدا کرده بودند،

and he said to me,

و به من گفت،

"Aw crap, Tabby.

« اه لعنت، تابی.

Now I have to rewrite my paper."

باید مقاله ام رو دوباره بنویسم.»

So yes, the natural explanations were weak,

خوب بله، توضیح با موضوعات طبیعی ضعیف است

and we were curious now.

و ما کنجکاویم.

So we had to find a way to rule out aliens.

پس باید راهی پیدا کنیم تا وجود فضایی ها رو حذف کنیم.

So together, we convinced a colleague of ours

پس با همدیگر، یکی از همکارهایمان رو متقاعد کردیم

who works on SETI, the Search for Extraterrestrial Intelligence,

که با SETI کار می کند، جستجو برای هوش فرا زمینی،

that this would be an extraordinary target to pursue.

که این می تواند هدفی غیر عادی برای پیگیری باشد.

We wrote a proposal to observe the star

ما پیشنهادی را برای رصد این ستاره آماده کردیم

with the world's largest radio telescope at the Green Bank Observatory.

با بزرگترین رادیو تلسکوپ های جهان در رصد خانه گرین بنک.

A couple months later,

چند ماه بعد،

news of this proposal got leaked to the press

خبر این پیشنهاد به مطبوعات درز کرد

and now there are thousands of articles,

و حالا هزاران مقاله،

over 10,000 articles, on this star alone.

بیش از ۱۰٬۰۰۰ مقاله تنها برای این ستاره وجود دارد.

And if you search Google Images,

و اگر در تصاویر گوگل جستجو کنید،

this is what you'll find.

این چیزی است که پیدا می‌کنید.

Now, you may be wondering, OK, Tabby, well,

ممکن ایت که تعجب کنید، خوب، تابی، قبوله،

how do aliens actually explain this light curve?

وجود فضایی ها چطور این تغییر نور را توضیح می دهد؟

OK, well, imagine a civilization that's much more advanced than our own.

خوب، یک تمدن را تصور کنید که از ما خیلی پیشرفته تر است.

In this hypothetical circumstance,

در این شرایط فرضی،

this civilization would have exhausted the energy supply of their home planet,

این تمدن ممکن است که تمامی منابع انرژی سیاره خود را مصرف کرده باشد،

so where could they get more energy?

پس از کجا انرژی اضافه تامین خواهند کرد؟

Well, they have a host star just like we have a sun,

خوب، انها یک ستاره میزبان دارند درست مثل خورشید ما،

and so if they were able to capture more energy from this star,

پی اگر بتوانند انرژی بیشتری از این ستاره بدست آورند،

then that would solve their energy needs.

می توانند مشکل انرژی خود را حل کنند.

So they would go and build huge structures.

پس باید بروند و سازه های غول آسایی بسازند.

These giant megastructures,

این سازه های غول پیکر،

like ginormous solar panels, are called Dyson spheres.

مثل صفحات خورشیدی عظیم، کرات دایسون نامیده می‌شوند.

This image above

این تصویر بالا

are lots of artists' impressions of Dyson spheres.

برداشت‌های هنرمندان از کره های دایسون است.

It's really hard to provide perspective on the vastness of these things,

ایجاد نمایی از گستردگی این چیزها واقعا سخت است،

but you can think of it this way.

اما می توانی اینطوری تصورش کنی.

The Earth-Moon distance is a quarter of a million miles.

فاصله میان زمین و ماه یک چهارم میلیون مایل است.

The simplest element on one of these structures

ساده ترین بخش این سازه ها

is 100 times that size.

۱۰۰ برابر این اندازه است.

They're enormous.

واقعا بزرگند.

And now imagine one of these structures in motion around a star.

حالا تصور کنید که یکی از این سازه‌ها بدور یک ستاره در حرکت باشد.

You can see how it would produce anomalies in the data

می بینید که این چطور باعث ناهنجاری در داده ها می شود

such as uneven, unnatural looking dips.

یک افت غیر متقارن، غیر طبیعی.

But it remains that even alien megastructures

اما حتی سازه های غول آسای فضایی ها هم

cannot defy the laws of physics.

نمی تواند بر خلاف قوانین فیزیک باشد.

You see, anything that uses a lot of energy

ببینید، هر چیزی که انرژی خیلی زیادی صرف کند

is going to produce heat,

باید حرارت ایجاد کند،

and we don't observe this.

و ما این را نمی‌بینیم.

But it could be something as simple

اما توضیحش می تواند خیلی ساده باشد که

as they're just reradiating it away in another direction,

آنها آن را در جهت دیگری هدایت می‌کنند،

just not at Earth.

نه به سمت زمین.

Another idea that's one of my personal favorites

یک نظر دیگر که به آن علاقه دارم

is that we had just witnessed an interplanetary space battle

اینست که ما شاهد یک جنگ بین سیاره‌ای هستیم

and the catastrophic destruction of a planet.

و تخریب فاجعه بار یک سیاره.

Now, I admit that this would produce a lot of dust

اگرچه باید بگویم که این کلی غبار ایجاد می کند

that we don't observe.

که ما آن را نمی بینیم.

But if we're already invoking aliens in this explanation,

اما اگر تا حالا فضایی ها را وارد این توضیح کرده ایم،

then who is to say they didn't efficiently clean up all this mess

چه کسی می تواند بگوید که آنها این خرابی را به شکلی تمیز کرده اند

for recycling purposes?

تا بازیافتش کنند؟

(Laughter)

( خنده حضار )

You can see how this quickly captures your imagination.

می بینید که چطور این موضوع تصور شما را تسخیر می کند.

Well, there you have it.

خوب، حالا به آن رسیده اید.

We're in a situation that could unfold

ما در شرایطی هستیم که می‌تواند

to be a natural phenomenon we don't understand

یک پدیده طبیعی که نمی‌فهمیم باشد

or an alien technology we don't understand.

یا یک فناوری فضایی که درکش نمی‌کنیم.

Personally, as a scientist, my money is on the natural explanation.

شخصا، به عنوان یک محقق، بهترین حالت توضیحات طبیعی است.

But don't get me wrong, I do think it would be awesome to find aliens.

اما برداشت غلط نکنید، به نظر من خیلی عالی می شود اگر فضایی ها را پیدا کنیم.

Either way, there is something new and really interesting to discover.

به هر صورت، چیزی واقعا جدید و خیلی جالب برای یافتن وجود دارد.

So what happens next?

خوب، چه اتفاقی خواهد افتاد؟

We need to continue to observe this star

ما باید رصد این ستاره را ادامه دهیم

to learn more about what's happening.

تا چیزهای بیشتری از این اتفاق بفهمیم.

But professional astronomers, like me,

اما اخترشناسان حرفه ای، مانند من،

we have limited resources for this kind of thing,

ما منابع محدودی برای این کارها داریم،

and Kepler is on to a different mission.

و کپلر هم ماموریت دیگری دارد.

And I'm happy to say that once again,

و با خوشحالی می گویم که یک بار دیگر،

citizen scientists have come in and saved the day.

همکاران محقق جلو آمدند و نتیجه خوبی گرفتند.

You see, this time,

میدانید، این بار،

amateur astronomers with their backyard telescopes

اختر شناسان آماتور با کمک تلسکوپهای حیاط خلوتشان

stepped up immediately and started observing this star nightly

بی درنگ جلو آمدند و شروع به رصد شبانه این ستاره کردند

at their own facilities,

با امکانات خودشان،

and I am so excited to see what they find.

و برایم خیلی جالبست تا ببینم چه پیدا کرده اند.

What's amazing to me is that this star would have never been found by computers

آنچه مرا شگفت زده می کند این است که این ستاره هیچوقت توسط رایانه ها پیدا نمی‌شد

because we just weren't looking for something like this.

چون ما اصلا به دنبال چیزی مثل این نبودیم.

And what's more exciting

و جالبتر از آن اینکه

is that there's more data to come.

داده های بیشتری خواهند آمد.

There are new missions that are coming up

ماموریت های جدیدی وجود خواهد داشت

that are observing millions more stars

که میلیون ها ستاره دیگر را بررسی خواهند کرد

all over the sky.

در تمامی آسمان.

And just think: What will it mean when we find another star like this?

و فقط فکر کن: چه معنی خواهد داشت اگر ستاره دیگری مثل این پیدا کردیم؟

And what will it mean if we don't find another star like this?

و اگر ستاره دیگری مثل این پیدا نکردیم چه معنی خواهد داشت؟

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

( تشویق حضار )