Nate Silver: How does race affect votes?

Translator: Bahareh Esmaeili Reviewer: Fatemeh Rezazadeh

I want to talk about the election.

می‌خواهم درباره‌ی انتخابات صحبت کنم.

For the first time in the United States, a predominantly white group of voters

برای اولین بار در آمریکا، گروه عمده‌ای از رای دهندگان سفید پوست

voted for an African-American candidate for President.

به یک کاندید آفریقایی-آمریکایی رای دادند.

And in fact Barack Obama did quite well.

و در واقع عملکرد او کاملا خوب بود.

He won 375 electoral votes.

او ۳۷۵ رای هیات انتخاب کنندگان را به دست آورد.

And he won about 70 million popular votes

و حدودا ۷۰ میلیون از رای توده مردم را کسب کرد

more than any other presidential candidate --

بیش از سایر کاندیدهای ریاست جمهوری--

of any race, of any party -- in history.

از هر نژاد، حزب-- در کل تاریخ.

If you compare how Obama did against how John Kerry had done four years earlier --

اگر عملکرد اوباما را با عملکرد جان کری در چهار سال قبل مقایسه کنید

Democrats really like seeing this transition here,

دموکرات ها واقعا دوست دارند این تحول را مشاهده کنند،

where almost every state becomes bluer, becomes more democratic --

جایی که تقریبا هر ایالتی آبی تر می‌شود، بیشتر دموکرات می‌شود

even states Obama lost, like out west,

حتی ایالاتی که اوباما در آن پیروز نشد، مثل غرب دور

those states became more blue.

این ایالت‌ها بیشتر آبی شدند.

In the south, in the northeast, almost everywhere

در جنوب، در شمال شرقی، تقریبا در همه جا،

but with a couple of exceptions here and there.

به جز چند استثنا، این‌جا و آن‌جا.

یکی از استثناها ماساچوست است.

One exception is in Massachusetts.

That was John Kerry's home state.

ایالت مادری جان کری.

No big surprise, Obama couldn't do better than Kerry there.

تعجبی نداشت، او هم نتوانست بهتر از کری عمل کند.

Or in Arizona, which is John McCain's home,

یا در آریزونا، شهر مادری جان مک‌کین،

Obama didn't have much improvement.

اوباما پیشرفتی نداشت.

But there is also this part of the country, kind of in the middle region here.

اما این قسمت هم هست، یک جاهایی این منطقه‌ی میانی.

This kind of Arkansas, Tennessee, Oklahoma, West Virginia region.

تقریبا آرکانزاس، تنسی، اوکلاهاما و وست ویرجینیا.

Now if you look at '96, Bill Clinton --

حالا اگر به سال ۹۶ نگاه کنید، بیل کلینتون...

the last Democrat to actually win -- how he did in '96,

آخرین دموکراتی که پیروز شد... عملکردش در سال ۹۶ چگونه بود،

you see real big differences in this part of the country right here,

اختلافات زیادی را در این بخش از کشور همین‌جا می‌بینید،

the kind of Appalachians, Ozarks, highlands region, as I call it:

کوه‌های آپالیشین، اوزارک، منطقه‌ی های‌لند، که من آن را

20 or 30 point swings

با بیست یا سی درجه، چرخشی می نامم،

from how Bill Clinton did in '96 to how Obama did

با مقایسه‌ی عملکرد کلینتون در سال ۹۶ با عملکرد اوباما

in 2008.

در سال ۲۰۰۸.

Yes Bill Clinton was from Arkansas, but these are very, very profound differences.

بله بیل کلینتون اهل آرکانزاس بود، اما تفاوت‌های بسیار عمیقی وجود دارد.

بنابراین، وقتی درباره ی بخشی از جامعه مانند آرکانزاس فکرمی‌کنیم، می‌دونی.

So, when we think about parts of the country like Arkansas, you know.

There is a book written called, "What's the Matter with Kansas?"

یک کتابی هست به نام "مشکل کانزاس چیه؟".

But really the question here -- Obama did relatively well in Kansas.

اما واقعا سوال اینجا است... اوباما در کانزاس نسبتا خوب عمل کرد

He lost badly but every Democrat does.

بدجور باخت اما همه‌ی دموکرات‌ها همین جورن.

He lost no worse than most people do.

بدتر از خیلی ها نباخت.

But yeah, what's the matter with Arkansas?

آما آره واقعا "مشکل آرکانزاس چیه؟"

(خنده حاضرین)

(Laughter)

And when we think of Arkansas we tend to have pretty negative connotations.

و وقتی به آرکانزاس فکر کنیم، تمایل داریم یاد چیزهای منفی بیفتیم.

We think of a bunch of rednecks, quote, unquote, with guns.

یاد یه دسته از ردنک‌های به اصطلاح با اسلحه می‌افتیم.

And we think people like this probably don't want to vote

فکر می‌کنیم آدم های این شکلی نمی‌خواهند رای بدهند.

for people who look like this and are named Barack Obama.

برای کسانی که این طوری هستند، و اسمشان باراک اوباماست.

We think it's a matter of race. And is this fair?

فکر می‌کنیم که مساله‌، نژاد است. منصفانه است؟

Are we kind of stigmatizing people from Arkansas, and this part of the country?

و آیا یه جورایی داریم به مردم آرکانزاس و این ناحیه از کشور، انگ می‌زنیم؟

And the answer is: it is at least partially fair.

و جواب اینه: حداقل تا حدی عادلانه است.

We know that race was a factor, and the reason why we know that

می‌دونیم نژاد یک عامل بود، دلیل این که می‌دانیم

is because we asked those people.

این است که ما از آن افراد پرسیدیم.

Actually we didn't ask them, but when they conducted

در واقع نپرسیدیم، اما وقتی در ایالات نظرسنجی

exit polls in every state,

بعد از رای‌گیری انجام دادیم،

in 37 states, out of the 50,

در۳۷ ایالت از ۵۰ ایالت،

they asked a question, that was pretty direct, about race.

آن ها یک سوال درباره‌ی نژاد پرسیدند، که تقریبا صریح بود.

They asked this question.

این سوال را پرسیدند:

در تصمیم امروزتان برای انتخاب رئیس‌جمهور

In deciding your vote for President today, was the race

of the candidate a factor?

نژاد کاندیدا یک عامل بود؟

We're looking for people that said, "Yes, race was a factor;

دنبال افرادی می‌گردیم که بگویند: «بله، نژاد یک عامل بود؛

moreover it was an important factor, in my decision,"

علاوه بر آن یک عامل مهم در تصمیم‌گیری من بود».

and people who voted for John McCain

و کسانی که به جان مک‌کین رای دادند،

as a result of that factor,

به خاطر همین عامل،

maybe in combination with other factors, and maybe alone.

یا به همراه سایر عوامل، یا شاید هم فقط همین عامل.

We're looking for this behavior among white voters

دنبال چنین رفتاری، بین رای‌دهندگان سفیدپوست می‌گردیم

or, really, non-black voters.

یا، درواقع، بین رای‌دهندگان غیر سیاه‌پوست.

So you see big differences in different parts

پس تفاوت های بزرگی بین بخش‌های مختلف کشور،

of the country on this question.

در باره‌ی این سوال می‌بینید.

In Louisiana, about one in five white voters

در لوئیزیانا، نزدیک یک پنجم رای دهندگان سفید‌پوست، گفته اند:

said, "Yes, one of the big reasons why I voted against Barack Obama

«بله، یکی از بزرگ‌ترین دلایلی که چرا علیه اوباما رای دادم

is because he was an African-American."

این بود که او آفرقایی-آمریکایی بود.

If those people had voted for Obama,

اگر این افراد به اوباما

even half of them, Obama would have won Louisiana safely.

رای می‌دادند، حتی نصف تعدادشان، اوباما با خیال راحت لوئیزیانا را می‌برد.

Same is true with, I think, all of these states you see on the top of the list.

فکر کنم ایالت‌هایی هم که بالای فهرست می‌بینید، همین وضعیت را دارند.

Meanwhile, California, New York, we can say, "Oh we're enlightened"

در حالی که، کالفرنیا، نیویورک، می‌توانیم بگوییم:«اوه، ما روشن فکریم.»

but you know, certainly a much lower incidence of this

اما می‌دونید،مطمئنا درصد پایین تری از این اتفاق

admitted, I suppose,

باید اعتراف کنیم، فکر کنم،

manifestation of racially-based voting.

ظهور رای دادن براساس نژاد است.

Here is the same data on a map.

داده های مشابه را روی نقشه مشاهده می‌کنید.

You kind of see the relationship between

یه جورایی رابطه‌ای بین ایالت‌های

the redder states of where more people responded and said,

قرمزتر، جاهایی که افراد بیشتری جواب دادند و گفتند:

"Yes, Barack Obama's race was a problem for me."

«بله، نژاد باراک اوباما برای من یک مشکل بود».

You see, comparing the map to '96, you see an overlap here.

می‌بینید که، در مقایسه با نقشه‌ی سال ۹۶، یک همپوشانی مشاهده می‌کنید.

This really seems to explain

درواقع توضیح می‌دهد

why Barack Obama did worse

که چرا عملکرد اوباما در این بخش از کشور

in this one part of the country.

بدتر بود.

So we have to ask why.

پس باید بپرسیم چرا.

آیا نژادپرستی به نحوی قابل پیش‌بینی است؟

Is racism predictable in some way?

Is there something driving this?

چیزی وجود دارد که این را هدایت کند؟

Is it just about some weird stuff that goes on in Arkansas

آیا فقط اتفاقات عجیبی است که در آرکانزاس و کنتاکی می‌افتد

that we don't understand, and Kentucky?

و ما آن را نمی‌فهمیم؟

Or are there more systematic factors at work?

یا عوامل سیستماتیکی بیشتری در کار است؟

And so we can look at a bunch of different variables.

پس می‌توانیم به گروهی از این متغیرها نگاه کنیم.

These are things that economists and political scientists look at all the time --

متغیرهایی که اقتصاددانان یا دانشمندان علوم سیاسی همیشه در نظر

things like income, and religion, education.

می گیرند. مثل درآمد، مذهب و تحصیلات.

Which of these seem to drive

کدام یک از این متغیرها در بروز نژادپرستی

this manifestation of racism

در این آزمون بزرگ ملی

in this big national experiment we had on November 4th?

که در۴ نوامبر داشتیم، تاثیر می گذارند.

And there are a couple of these that have

و یک سری از این متغیرها هست که رابطه های

strong predictive relationships,

قابل پیش بینی قدرتمندی دارند

one of which is education,

یکی از آن ها، تحصیلات است.

ایالت هایی که کم ترین سال های تحصیل را به ازای هر بزرگسال

where you see the states with the fewest years of schooling

per adult are in red,

داشته اند، به رنگ قرمز هستند

and you see this part of the country, the kind of Appalachians region,

و می بینید که این بخش از کشور، حدود منظقه ی آپالاشیا،

is less educated. It's just a fact.

تحصیلات کم تری دارند، فقط یک واقعیت است.

And you see the relationship there

و رابطه را در این جا با الگوی

with the racially-based voting patterns.

رای دادن براساس نژاد مشاهده می کنید.

متغیر دیگری که مهم است،

The other variable that's important is

منطقه ای است که در آن زندگی می کنید.

the type of neighborhood that you live in.

ایالاتی که بیشتر روستایی هستند،

States that are more rural --

even to some extent of the states like New Hampshire and Maine --

حتی تا حدودی ایالاتی مثل نیوهمپشایر و ماین --

they exhibit a little bit of

یک ذره از رای دادن براساس نژاد

this racially-based voting against Barack Obama.

را علیه باراک اوباما نشان می دهند.

So it's the combination of these two things: it's education

پس ترکیب این دو متغیر، تحصیلات

and the type of neighbors that you have,

و همسایه هایی که دارید، تا چند لحظه دیگر بیشتر

which we'll talk about more in a moment.

در موردش صحبت می کنیم.

And the thing about states like Arkansas and Tennessee

و مساله ی ایالاتی مانند آرکانزاس و تنسی این است که

is that they're both very rural,

هر دو بسیار روستایی هستند.

and they are educationally impoverished.

و از نظر تحصیلات فقیر هستند.

So yes, racism is predictable.

پس بله، نژادپرستی قابل پیش بینی است.

These things, among maybe other variables,

این‌ متغیرها شاید در میان سایر آنان، اما

but these things seem to predict it.

به‌نظر می‌رسد آن را پیش‌بینی می‌کنند.

We're going to drill down a little bit more now,

حالا می‌خواهیم بیشتر به عمق مساله‌ای

into something called the General Social Survey.

به نام نظرسنجی عمومی اجتماعی وارد شویم.

This is conducted by the University of Chicago

که توسط «دانشگاه شیکاگو» سالانه

every other year.

انجام می‌شود.

And they ask a series of really interesting questions.

و سوالات واقعا جالبی می‌پرسند.

In 2000 they had particularly interesting questions

سال ۲۰۰۰، سوالات جالبی درباره‌ی عقاید نژادی

about racial attitudes.

پرسیدند.

One simple question they asked is,

یکی از سوالات این بود که،

"Does anyone of the opposite race live in your neighborhood?"

«آیا کسی ازنژادی غیر از نژاد شما در محله‌تان زندگی می‌کند»؟

We can see in different types of communities that the results are quite different.

می‌توانیم در گروه‌های مختلف ببینیم که نتایج تا حدودی متفاوت هستند.

In cites, about 80 percent of people

در شهرها، حدود ۸۰ درصد مردم

have someone whom they consider a neighbor of another race,

همسایه ای را دارند که او را از نژاد دیگری می‌دانند

but in rural communities, only about 30 percent.

اما در مناطق روستایی، این عدد فقط ۳۰ درصد است.

Probably because if you live on a farm, you might not have a lot of neighbors, period.

احتمالا به خاطر این که وقتی در یک مزرعه زندگی می‌کنید، همسایه‌های زیادی ندارید.

But nevertheless, you're not having a lot of interaction with people

اما با این حال، با آدم‌هایی که شبیهتان نیستند،

who are unlike you.

ارتباط زیادی ندارید.

So what we're going to do now is take the white people in the survey

پس کاری که می‌خواهیم انجام بدهیم، این است که افراد سفید پوست در نظرسنجی را برداریم

and split them between those who have black neighbors --

و بین افرادی که همسایه‌های سیاه‌پوست یا درواقع

or, really, some neighbor of another race --

همسایه ای از نژاد دیگر دارند، با کسانی که فقط

and people who have only white neighbors.

همسایه‌ی سفیدپوست دارند، تقسیمشان کنیم.

And we see in some variables

و در بعضی از متغیرها می‌بینیم که،

in terms of political attitudes, not a lot of difference.

از نظر دیدگاه‌ سیاسی، خیلی با هم متفاوت نیستند.

This was eight years ago, some people were more Republican back then.

این آمار مال ۸ سال قبل است، مردم بیشتر جمهوری‌خواه بودند.

But you see Democrats versus Republican,

اما می‌بینید دموکرات‌ها برابر جمهوری‌خواهان،

not a big difference based on who your neighbors are.

براساس نوع همسایه‌هایشان، خیلی متفاوت نیستند.

And even some questions about race -- for example

و حتی سوالاتی درباره‌ی نژاد، برای مثال

affirmative action, which is kind of a political question,

اقدامات تبعیض مثبت، که یک جور موضوع سیاسی است،

a policy question about race, if you will --

اصلا موضوع خط مشی درباره‌ی نژاد،

not much difference here.

خیلی متفاوت نیست.

رک بگویم، تبعیض مثبت خیلی بین رای دهندگان سفیدپوست، محبوب نیست.

Affirmative action is not very popular frankly, with white voters, period.

But people with black neighbors and people with mono-racial neighborhoods

اما افراد با همسایه‌های سیاه‌پوست و افراد با همسایه‌های تک‌ نژادی،

feel no differently about it really.

در مورد این مساله حس متفاوتی نداشتند.

But if you probe a bit deeper and get a bit more personal if you will,

اگر کمی عمیق‌تر کنکاش کنید و کمی شخصی‌تر برخورد کنید،

"Do you favor a law banning interracial marriage?"

«از قانونی که ازدواج بین نژادی را ممنوع کند، طرفداری می‌کنید»؟

There is a big difference.

تفاوت بزرگی وجود دارد.

People who don't have neighbors of a different race

افرادی که همسایه‌های با نژاد متفاوت نداشتند،

are about twice as likely

دو برابر بیشتر احتمال دارد که

to oppose interracial marriage as people who do.

نسبت به سایر مخالفان، مخالف ازدواج بین نژادی باشند.

Just based on who lives in your immediate neighborhood around you.

فقط براساس این که چه کسی در همسایگی بی‌واسطه‌ی شما زندگی می‌کند.

And likewise they asked, not in 2000, but in the same survey in 1996,

و به همین ترتیب نه در سال ۲۰۰۰، اما در نظرسنجی مشابهی در ۱۹۹۶، پرسیدند:

"Would you not vote for a qualified black president?"

«آیا به یک رئیس‌جمهور سیاه‌پوست شایسته، رای نمی‌دهید»؟

می‌بینید افرادی که همسایه های آفرقایی- آمریکایی نداشتند،

You see people without neighbors who are African-American who

were much more likely to say, "That would give me a problem."

احتمال بیشتری داشت که بگویند: «برای من مشکل ایجاد می‌کند»

So it's really not even about urban versus rural.

پس واقعا درباره‌ی روستایی در برابر شهری نیست.

It's about who you live with.

درمورد این است که با چه کسی زندگی می‌کنید.

Racism is predictable. And it's predicted by

نژادپرستی قابل پیش‌بینی است، و با

interaction or lack thereof with people unlike you, people of other races.

ارتباط یا عدم ارتباط با کسانی که شبیهتان نیستند، افرادی از سایر نژادها انجام می‌شود

So if you want to address it,

پس اگر بخواهیم به آن اشاره کنیم،

the goal is to facilitate interaction with people of other races.

هدف این است که ارتباط با سایر نژادها را تسهیل کنیم.

I have a couple of very obvious, I suppose,

من یک سری راه‌حل های مشخص، فکر می‌کنم مشخص،

ideas for maybe how to do that.

برای این که چه طور به این هدف برسیم، دارم.

I'm a big fan of cities.

من هوادار بزرگ شهرها هستم.

Especially if we have cites that are diverse and sustainable,

مخصوصا اگر شهرهایی داشته باشیم که متنوع و پایدار هستند،

and can support people of different ethnicities and different income groups.

و از افرادی با قومیت های مختلف و درآمدهای متفاوت پشتیبانی می‌کنند.

I think cities facilitate more of the kind of networking,

فکر می‌کنم که شهرها نوعی از شبکه را تسهیل می‌کنند،

the kind of casual interaction than you might have on a daily basis.

رابطه‌ی گاه‌به‌گاهی که روزانه با دیگران برقرار می‌کنید.

But also not everyone wants to live in a city, certainly not a city like New York.

اما همه هم نمی‌خواهند که در شهر زندگی کنند، مطمئنا در شهری مثل نیویورک.

So we can think more about things like street grids.

پس به چیزهایی مثل خیابان‌های توری شکل بیشتر فکر می‌کنیم.

This is the neighborhood where I grew up in East Lansing, Michigan.

محله‌ای که درآن بزرگ شدم، لنسینگ شرقی، میشیگان.

It's a traditional Midwestern community, which means you have real grid.

جامعه‌ای سنتی در غرب میانه است، یعنی شبکه‌ای واقعی دارید.

You have real neighborhoods and real trees, and real streets you can walk on.

محله‌ها، درخت‌ها و خیابان‌های واقعی دارید که می‌توانید روی آن قدم بردارید.

And you interact a lot with your neighbors --

با همسایه‌هایتان رابطه‌ی زیادی دارید.

people you like, people you might not know.

آن‌هایی که دوست دارید، آن‌ها‌یی که نمی‌شناسید.

And as a result it's a very tolerant community,

و در نتیجه، جامعه‌ی اهل مدارایی است،

which is different, I think, than something like this,

که، فکر می‌کنم، از چیزی مثل این،

which is in Schaumburg, Illinois,

که شمبورگ واقع در ایلینوی است.

where every little set of houses has their own cul-de-sac

جایی که هر گروهی از خانه‌ها، بن‌بست خودشان را دارد،

and drive-through Starbucks and stuff like that.

و سفارش از داخل ماشینِ استارباکس و چیزهایی مثل این.

I think that actually this type of urban design,

فکر می‌کنم این نوعی از طراحی شهری است که

which became more prevalent in the 1970s and 1980s --

که در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰، بیشتر متداول شد...

I think there is a relationship between that and the country becoming

و فکر می‌کنم رابطه‌ای بین آن و بیشتر

محافظه‌کار و سنتی شدن کشور در زمان ریگان وجود دارد.

more conservative under Ronald Reagan.

But also here is another idea we have --

اما یک نظر دیگر هم داریم که

تبادل بین دانشگاهی نام دارد که در آن

is an intercollegiate exchange program

where you have students going from New York abroad.

دانشجویانی دارید که از نیویورک خارج می‌شوند.

But frankly there are enough differences within the country now

اما رک بگویم که تغییرات به قدر کافی در داخل کشور داریم،

where maybe you can take a bunch of kids from NYU,

که یک سری بچه را از نیویورک برداری

و بگذاری برای یک ترم بروند در دانشگاه آرکانزاس،

have them go study for a semester at the University of Arkansas,

and vice versa. Do it at the high school level.

و بالعکس. این کار رادر سطح دبیرستان انجام بدهید.

Literally there are people who might be in school in Arkansas or Tennessee

عینا افرادی هستند که ممکن است در آرکانزاس یا تنسی تحصیل کنند

and might never interact in a positive affirmative way

و هیچ وقت به صورت مثبت و تبعیض مثبت با کسی که از قسمت دیگر

with someone from another part of the country, or of another racial group.

کشور یا از گروه نژادی دیگر است، ارتباط برقرار نکنند.

I think part of the education variable we talked about before

فکر میکنم بخشی از متغیر تحصیلی که درموردش صحبت کردیم،

is the networking experience you get when you go to college

تجربه‌ی شبکه‌ای است که در زمان دانشگاه به دست می‌آورید،

where you do get a mix of people that you might not interact with otherwise.

جایی که گروه مختلطی دارید که در حالت عادی، با آن‌ها ارتباط برقرار نمی‌کنید.

But the point is, this is all good news,

اما نکته این است، این‌ها خبرهای خوبی است.

because when something is predictable,

چون وقتی چیزی قابل پیش بینی است،

it is what I call designable.

چیزی است که من آن را قابل طراحی می‌نامم.

You can start thinking about solutions to solving that problem,

می‌توانید فکر کردن به راه‌حل‌های مشکل را آغاز کنید.

even if the problem is pernicious and as intractable as racism.

حتی اگر مشکل به اندازه ی نژادپرستی نابودکننده و غیرقابل کنترل باشد.

If we understand the root causes of the behavior

اگر ریشه‌ای که باعث این رفتار می‌شود، بیابیم،

and where it manifests itself and where it doesn't,

و جایی که بروز پیدا می کند و نمی‎کند، را بفهمیم،

we can start to design solutions to it.

می‌توانیم طراحی راه‌حل را آغاز کنیم.

So that's all I have to say. Thank you very much.

خب، این همه‌ی حرفم بود، ممنون.

(تشویق حاضرین)

(Applause)