Fun, Fierce and Fantastical African Art | Wanuri Kahiu | TED

Translator: Leila Ataei Reviewer: sadegh zabihi

So, my mother's a pediatrician,

خب، مادرم پزشک اطفاله،

and when I was young, she'd tell the craziest stories

و وقتی بچه بودم، دیوانه‌وارترین قصه‌هایی را تعریف می‌کرد

that combined science with her overactive imagination.

که ترکیبی از علم و تخیل زیادی فعال او بودن.

One of the stories she told was that if you eat a lot of salt,

یکی از قصه‌هایش این بود که اگر یک عالم نمک بخوری،

all of the blood rushes up your legs,

کل خون بدنت به سمت پاهات

through your body,

هجوم می‌برد،

and shoots out the top of your head,

و از نوک سرت به خارج شلیک می‌شد

killing you instantly.

و درجا تو را می‌کشت.

(Laughter)

(خنده)

She called it "high blood pressure."

آن را «فشار خون بالا» نامید.

(Laughter)

(خنده)

This was my first experience with science fiction,

اولین تجربه‌ام با علمی تخیلی بود،

and I loved it.

و دوستش داشتم.

So when I started to write my own science fiction and fantasy,

پس وقتی شروع به نوشتن علمی تخیلی و فانتزی خودم کردم،

I was surprised that it was considered un-African.

تعجب کردم که غیرآفریقایی تلقی می‌شد.

So naturally, I asked, what is African?

پس بطور طبیعی سوال کردم که خب چی آفریقاییه؟

And this is what I know so far:

و این چیزیه که تا حالا فهمیدم:

Africa is important.

آفریقا مهمه.

Africa is the future.

آفریقا آینده‌ست.

It is, though.

البته که اینطوریه.

And Africa is a serious place where only serious things happen.

و آفریقا مکان جدیه که توش مسائل جدیدتر اتفاق میافته،

So when I present my work somewhere, someone will always ask,

وقتی کارم را جایی ارائه میدم، همیشه یک نفر از من می‌پرسه،

"What's so important about it?

«نکته حائز اهمیتش چیه؟

How does it deal with real African issues

چطور با مسائل آفریقایی واقعی

like war, poverty, devastation or AIDS?"

مثل جنگ، فقر، ویرانی یا ایدز سروکار داره؟»

And it doesn't.

که خب نداره.

My work is about Nairobi pop bands that want to go to space

اثر من درباره گروههای موسیقی پاپ نایروبی که میخوان به فضا برن

or about seven-foot-tall robots

یا ربات‌های ۲٫۱۳ متری هست

that fall in love.

که عاشق میشن.

It's nothing incredibly important.

هیچ چیز بطرز باورنکردنی مهمی نیست.

It's just fun, fierce and frivolous,

فقط باحاله، وحشی و بی‌فکرانه،

as frivolous as bubble gum --

احمقانه مثل آدامس بادکنکی--

"AfroBubbleGum."

« آدامس بادکنکیهای آفریقایی.»

So I'm not saying that agenda art isn't important;

نمیگم که هنر مسئولانه مهم نیست؛

I'm the chairperson of a charity

من رئیس جلسه خیریه‌ای هستم

that deals with films and theaters that write about HIV and radicalization

که با فیلمها و تئاترهایی سروکار دارم که درباره HIV و افراط‌گرایی

and female genital mutilation.

و ختنه زنها هستند.

It's vital and important art,

هنر حیاتی و مهمیه،

but it cannot be the only art that comes out of the continent.

اما تنها هنری نمیتونه باشه که از قاره بیرون بیاد.

We have to tell more stories

باید داستانهای بیشتری بگیم

that are vibrant.

که پرخروش هستند.

The danger of the single story is still being realized.

خطر تک‌داستانی هنوز تشخیص داده میشه.

And maybe it's because of the funding.

و شاید بخاطر تأمین بودجه باشه.

A lot of art is still dependent on developmental aid.

هنرهای زیادی هنوز به کمکهای توسعه‌طلبانه وابسته است.

So art becomes a tool for agenda.

پس هنر ابزار دستور جلسه میشه.

Or maybe it's because we've only seen one image of ourselves for so long

یا شاید برای این باشه که برای مدت زیادی ما تنها یک تصویر از خودمون دیدیم

that that's all we know how to create.

پس تنها چیزیه که خلق کردنش را بلدیم.

Whatever the reason, we need a new way,

هر دلیلی که داشته باشه، به روش جدیدی نیاز داریم،

and AfroBubbleGum is one approach.

و آدامس بادکنکی آفریقایی یک رویکرده.

It's the advocacy of art for art's sake.

هواداری هنر محض خاطر هنر.

It's the advocacy of art that is not policy-driven

هواداری از هنریه که سیاست محرک اونه

or agenda-driven

یا دستور جلسه

or based on education,

یا بر اساس تعلیماته،

just for the sake of imagination:

تنها محض خاطر تخیل:

AfroBubbleGum art.

هنر آدامس‌بادکنکی‌آفریقایی.

And we can't all be AfroBubbleGumists.

و ما همه نمیتونیم آدامسی‌های بادکنکی آفریقا باشیم.

We have to judge our work for its potential poverty porn pitfalls.

باید کارمون را بخاطر خطرات پورن و فقر بالقوه قضاوت کنیم،

We have to have tests that are similar to the Bechdel test,

باید تستهایی داشته باشیم که مشابه تست بکدل هستند،

and ask questions like:

و سوالهایی مثل این را بپرسیم:

Are two or more Africans in this piece of fiction healthy?

آیا دو تا آفریقایی یا بیشتر تو این قصه سالمند؟

Are those same Africans financially stable and not in need of saving?

آیا اون آفریقاییها وضع مالی باثباتی دارن و نیاز به پسنداز ندارن.

Are they having fun and enjoying life?

آیا از زندگی لذت میبرن و خوش هستند؟

And if we can answer yes to two or more of these questions,

و اگر بتونیم به دو سوال یا بیشتر جواب آری بدیم

then surely we're AfroBubbleGumists.

پس مطمئنا آدامسی‌های بادکنک آفریقایی هستیم.

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

And fun is political,

و باحال سیاسیه،

because imagine if we have images of Africans who were vibrant

چون تصور کنید اگر تصاویری از آفریقاییهایی داشته باشید که سرزنده‌

and loving and thriving

و بامهر و کامیاب هستن

and living a beautiful, vibrant life.

و یک زندگی زیبا و سرزنده دارند.

What would we think of ourselves then?

درباره خودمون چی فکر می‌کنیم؟

Would we think that maybe we're worthy of more happiness?

آیا فکر می‌کنیم که شاید ارزش بیشتر شاد بودن را داربم؟

Would we think of our shared humanity through our shared joy?

آیا به انسانیت به اشتراک گذاشتمون از طریق شادی به اشتراک گذاشته شده فکر می‌کنیم؟

I think of these things when I create.

موقع خلق کردن به این چیزها فکر می‌کنم.

I think of the people and the places that give me immeasurable joy,

به آدمها و مکانهایی فکر می‌کنم که به من شادی بیحد میدن.

and I work to represent them.

و من کار می‌کنم که نماینده آنها باشم.

And that's why I write stories

و برای همین داستانهایی درباره

about futuristic girls that risk everything to save plants

دخترهای آینده بین دارم که همه چیز را برای نجات گیاهان

or to race camels

یا مسابقه شترها

or even just to dance,

یا حتی فقط رقصیدن به خطر میاندازن،

to honor fun,

تا خوشی را گرامی بدارن،

because my world is mostly happy.

چون دنیای من اکثراً شاده.

And I know happiness is a privilege in this current splintered world

و میدونم شادی در این جهان تکه تکه شده

where remaining hopeful requires diligence.

که امیدوار باقی موندن نیازمند کوشاییه امتیاز محسوب میشه.

But maybe, if you join me in creating, curating and commissioning

اما شاید اگر به من در آفرینش، تصدی و انجام هر چه بیشتر

more AfroBubbleGum art,

هنر آدامس بادکنکیهای آفریقایی ملحق بشین

there might be hope for a different view of the world,

امیدی برای چشم انداز متفاوتی از جهان وجود داشته باشه،

a happy Africa view

یک چشم انداز آفریقایی شاد

where children are strangely traumatized

جایییکه بچه ها بطورز عجیبی تحت شوک روانی

by their mother's dark sense of humor,

طنز سیاه گونه مادرشان هستند.

(Laughter)

(خنده)

but also they're claiming fun, fierce and frivolous art

چون همینطور مدعی هنر باحال، وحشی و بی‌فکرانه، آفریقایی

in the name of all things unseriously African.

بنام همه چیزهای غیرجدی آفریقایی هستند.

Because we're AfroBubbleGumists

چون ما آدامسی‌های بادکنکی آفریقایی هستیم.

and there's so many more of us than you can imagine.

و بیشتر از اونچه تصورش را می‌کنید مثل ما هست.

Thank you so much.

خیلی متشکرم.

(Applause)

(تشویق)