Kent Larson: Brilliant designs to fit more people in every city

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Masood Mousavi Reviewer: Leila Ataei

I thought I would start with a very brief history of cities.

فکر کردم که با یک تاریخچه مختصر از شهرها شروع کنم.

Settlements typically began with people clustered around a well,

اغلب جمع شدن دور چاه‌ها بود که سکونتگاه‌ها را شکل داد

and the size of that settlement was roughly the distance you could walk

و بزرگی این محل‌ها حدوداً به فاصله‌ای برمی‌گشت که شما می‌توانستید

with a pot of water on your head.

با یک ظرف آب بر سر، پیاده طی کنید.

In fact, if you fly over Germany, for example,

برای مثال، اگر بر فراز آلمان پرواز کنید،

and you look down and you see these hundreds of little villages,

و به پایین نگاه کنید، صدها روستای کوچک می‌بینید که

they're all about a mile apart.

همگی حدود یک کیلومتر باهم فاصله دارند.

You needed easy access to the fields.

شما به دسترسی آسان به مزارع نیاز داشتید.

And for hundreds, even thousands of years,

و برای صدها، و بلکه هزاران سال،

the home was really the center of life.

خانه مرکز واقعی زندگی بود.

Life was very small for most people.

برای خیلی از مردم زندگی خیلی کوچک بود.

It was a center of entertainment, of energy production, of work,

خانه مرکز تفریح، تولید انرژی، کار

و یک مرکز درمانی به‌حساب می‌آمد.

a center of health care.

That's where babies were born and people died.

جایی که بچه‌ها متولد شده و افرادی از دنیا می‌روند.

Then, with industrialization, everything started to become centralized.

و بعد از آن، با فرآیند صنعتی شدن، همه‌چیز شروع به مرکزیت پیدا کردن نمود.

You had dirty factories that were moved to the outskirts of cities.

کارخانه‌های آلاینده و کثیف وجود داشتند که به حومه شهرها منتقل شده بودند.

Production was centralized in assembly plants.

تولید در کارخانه‌های مونتاژ مرکزیت پیدا کرد.

You had centralized energy production.

تولید انرژی هم به‌طور متمرکز انجام می‌شد.

Learning took place in schools.

جای درس خواندن در مدرسه بود

Health care took place in hospitals.

و جای درمان در بیمارستان.

And then you had networks that developed.

و بعد شبکه‌های ارتباطی شروع به گسترش کردند.

You had water, sewer networks

شبکه‌های آب و فاضلاب را داشتیم

that allowed for this kind of unchecked expansion.

که اجازه دادند چنین گسترش کنترل نشده‌ای داشته باشیم.

You had separated functions, increasingly.

کارها، به‌طور در حال افزایشی، از هم جداشده بودند.

You had rail networks

شبکه حمل‌ونقل ریلی را داشتیم

that connected residential, industrial, commercial areas.

که مراکز مسکونی، صنعتی، و تجاری را به هم وصل می‌کرد.

You had auto networks.

شبکه راه‌هایی برای اتومبیل‌ داشتیم.

In fact, the model was really, give everybody a car,

در حقیقت مدل به این شکل بود: به هر شخص یک ماشین بدهید،

build roads to everything,

به سمت هر چیزی جاده‌ای بکشید،

and give people a place to park when they get there.

و وقتی آنجا رسیدند به آن‌ها جای پارک بدهید.

It was not a very functional model.

این مدل، کارکرد چندان خوبی نداشت.

And we still live in that world,

و ما هنوز در چنین دنیایی زندگی می‌کنیم،

and this is what we end up with.

و این چیزی است که به آن رسیدیم.

So you have the sprawl of LA,

پراکندگی شهری لس‌آنجلس،

the sprawl of Mexico City.

پراکندگی شهری مکزیکوسیتی.

You have these unbelievable new cities in China,

و این شهرهای جدید باورنکردنی در چین را داریم،

which you might call tower sprawl.

که شاید بتوانید آن‌ها را پراکندگی برجی بنامید.

They're all building cities

همه مشغول ساختن شهرهایی هستند

on the model that we invented in the '50s and '60s,

طبق مدلی که ما در دهه‌ی ۵۰ و ۶۰ میلادی ابداع کردیم،

which is really obsolete, I would argue,

که به نظر من واقعاً منسوخ شده‌اند،

and there are hundreds and hundreds of new cities

و صدها شهر جدید هستند

that are being planned all over the world.

که در تمام جهان برای آن‌ها برنامه‌ریزی می‌شود.

In China alone, 300 million people, some say 400 million people,

تنها در چین ۳۰۰ میلیون نفر، و به گفته برخی ۴۰۰ میلیون نفر،

will move to the city over the next 15 years.

در ۱۵ سال آینده به شهرها نقل‌مکان خواهند کرد.

That means building the equivalent

که این به معنای ساخت و سازی برابر با

کل زیرساخت‌های آمریکا در ۱۵ سال گذشته است.

of the entire built infrastructure of the US in 15 years.

Imagine that.

فکرش را کنید.

And we should all care about this whether you live in cities or not.

و این باید دغدغه همه ما باشد، چه در شهر باشیم چه نباشیم.

Cities will account for 90 percent of the population growth,

شهرها مسبب ۹۰ درصد رشد جمعیت در آینده خواهند بود،

80 percent of the global CO2, 75 percent of energy use,

و همین‌طور ۸۰ درصد تولید جهانی مونو اکسید کربن، و ۷۵ درصد مصرف انرژی،

but at the same time it's where people want to be,

درعین‌حال، شهرها مکان‌هایی هستند که مردم می‌خواهند در آنجا باشند،

increasingly.

به‌طور فزاینده‌ای.

More than half the people now in the world live in cities,

بیش از نیمی از جمعیت جهان هم‌اکنون در شهرها ساکن هستند،

and that will just continue to escalate.

و این رَوند رو به افزایش ادامه خواهد داشت.

Cities are places of celebration, personal expression.

شهرها محل جشن گرفتن وابراز وجود هستند.

You have the flash mobs of pillow fights that --

دور هم جمع شدن برای دعواهای بالشی را داریم که --

I've been to a couple. They're quite fun.

در دو تا از آن‌ها بودم، خیلی بامزه هستند.

You have --

شما --

(Laughter)

(خنده حضار)

Cities are where most of the wealth is created,

شهرها جایی هستند که بیشتر ثروت در آنجا خلق می‌شود،

and particularly in the developing world, it's where women find opportunities.

به‌ویژه در کشورهای درحال‌توسعه، جایی است که زنان هم از فرصت‌ها بهره‌مند می‌شوند.

That's a lot of the reason why cities are growing very quickly.

این‌ها دلیل زیادی هستند که چرا شهرها در حال چنین رشد سریعی هستند.

Now there's some trends that will impact cities.

رویه‌هایی وجود دارند که روی شهرها تأثیر خواهند داشت.

First of all, work is becoming distributed and mobile.

اول‌ از همه، شغل‌ها در حال پخش و غیر ساکن شدن هستند.

The office building is basically obsolete for doing private work.

ساختمان دفتری اساساً منسوخ شده و جای خود را به کار شخصی داده است.

The home, once again, because of distributed computation --

خانه، یک‌بار دیگر، به دلیل گسترش علوم کامپیوتر

Communication is becoming a center of life,

و ارتباطات، در حال تبدیل به مرکز زندگی است،

so it's a center of production and learning and shopping and health care

پس مرکزی است برای تولید و یادگیری و خرید و بهداشت و درمان

and all of these things that we used to think of

و همه‌ چیزهایی که قبلاً فکر می‌کردیم

as taking place outside of the home.

بیرون از خانه انجام می‌شوند.

And increasingly, everything that people buy,

و به‌ طور فزاینده‌ای، هر چیزی که مردم می‌خرند،

every consumer product,

هر محصولی،

in one way or another, can be personalized.

به نحوی قابل شخصی‌سازی شدن است.

And that's a very important trend to think about.

و این روند مهمی است که باید به آن فکر کرد.

So this is my image of the city of the future.

بنابراین، این تصویری است که من از شهر آینده دارم.

(Laughter)

(خنده حضار)

In that it's a place for people, you know.

می‌دانید، به دلیل اینکه جایی برای مردم است.

Maybe not the way people dress, but --

البته شاید نه این‌طور که اینجا لباس پوشیدند، اما --

You know, the question now is,

می‌دانید، سؤال این است که

how can we have all the good things that we identify with cities

چطور می‌توانیم تمام چیزهای خوبی را که شهرها را با آن تعریف می‌کنیم داشته باشیم

without all the bad things?

بدون تمامی چیزهای بد؟

This is Bangalore.

این بنگلور است

It took me a couple of hours to get a few miles in Bangalore last year.

سال قبل، ۲ ساعت از وقتم را گرفت که چند کیلومتر مسیر را در بنگلور طی کنم.

So with cities, you also have congestion and pollution

پس در شهرها، ازدحام و آلودگی را هم دارید

and disease and all these negative things.

و همین‌طور بیماری و همه‌ی این‌طور چیزهای بد.

چطور می‌توانیم خوبی‌ها را بدون بدی‌ها حفظ کنیم؟

How can we have the good stuff without the bad?

So we went back and started looking at the great cities

پس به عقب برگشتیم و نگاهی انداختیم به شهرهای فوق‌العاده‌ای

that evolved before the cars.

که قبل از اتومبیل تکامل پیدا کرده بودند.

Paris was a series of these little villages that came together,

پاریس یک مجموعه از این روستاهای کوچک بود که باهم یکی شدند،

and you still see that structure today.

و امروزه هم این ساختار را می‌بینید.

The 20 arrondissements of Paris are these little neighborhoods.

۲۰ بخش تشکیل‌دهنده پاریس همین محله‌های کوچک هستند.

Most of what people need in life can be within a five- or 10-minute walk.

بیشتر آنچه مردم در زندگی نیاز دارند در فاصله ۵ تا۱۰ دقیقه‌ای با پای پیاده هستند.

And if you look at the data, when you have that kind of a structure,

و اگر آمار و ارقام را ببینیم، وقتی چنین ساختاری داشته باشید،

you get a very even distribution

پراکنش منظمی به دست می‌آورید

of the shops and the physicians and the pharmacies

از مغازه‌ها و پزشکان و داروخانه‌ها

and the cafes in Paris.

و کافه‌ها در پاریس.

And then you look at cities that evolved after the automobile,

و بعد به شهرهایی نگاه می‌کنیم که بعد از اتومبیل تکامل یافتند،

and it's not that kind of a pattern.

و دیگر شبیه آن طرح قبلی نیستند.

There's very little that's within a five-minute walk

چیزهای خیلی کمی هستند که در یک فاصله ۵ دقیقه‌ای پیاده‌روی

of most areas of places like Pittsburgh.

در بیشتر نواحی شهری مثل پیتسبورگ پیدا شوند.

Not to pick on Pittsburgh,

فقط پیتسبورگ اینطور نیست،

but most American cities really have evolved this way.

اما بیشتر شهرهای آمریکا این‌طور تکامل پیدا کرده‌اند.

So we said, well, let's look at new cities,

پس ما گفتیم خب، نگاهی به شهرهای جدید بیندازیم،

and we're involved in a couple of new city projects in China.

و ما درگیر ۲ پروژه جدید شهری در چین هستیم.

So we said, let's start with that neighborhood cell.

پس گفتیم با محدوده محله شروع کنیم.

آن را مثل یک محدوده شهری فشرده تصور می‌کنیم.

We think of it as a compact urban cell.

So provide most of what most people want within that 20-minute walk.

پس اکثر چیزهایی که مردم لازم دارند در فاصله پیاده بیست‌دقیقه‌ای تأمین می‌شود.

This can also be a resilient electrical microgrid,

که می‌تواند یک شبکه کوچک و قوی برق‌رسانی،

community heating, power, communication networks, etc.

نیروی تأمین گرمایش محلی، شبکه‌های ارتباطی و غیره هم باشد.

can be concentrated there.

همه می‌توانند در آنجا متمرکز شوند.

Stewart Brand would put a micronuclear reactor

«استوارت برند» حتی می‌توانست یک مینی راکتور اتمی آنجا قرار دهد

right in the center, probably.

شاید دقیقاً وسط آنجا.

And he might be right.

و شاید نظر او درست باشد.

And then we can form, in effect, a mesh network.

و بعد، در عمل می‌توانیم یک شبکه توری شکل بدهیم.

It's something of an Internet typology pattern,

که یک نوع الگوی نوع شناسی اینترنتی است،

so you can have a series of these neighborhoods.

پس می‌توانیم مجموعه‌ای از این محله‌ها را داشته باشیم.

You can dial up the density --

می‌توانیم تراکم را افزایش بدهیم

about 20,000 people per cell, if it's Cambridge.

حدود ۲۰,۰۰۰ نفر در هر سلول، اگر آنجا کمبریج باشد.

Go up to 50,000 if it's Manhattan density.

و تا ۵۰,۰۰۰ بالاتر اگر تراکم منهتن را داشته باشد.

You connect everything with mass transit

همه‌چیز را با حمل‌ونقل عمومی به هم وصل می‌کنید

and you provide most of what most people need within that neighborhood.

و بیشتر چیزهایی که بیشتر مردم لازم دارند را داخل محله برایشان فراهم می‌کنید.

You can begin to develop a whole typology of streetscapes

می‌توانید یک الگوی کلی از بافت خیابان‌ها را طرح کنید

and the vehicles that can go on them.

و وسایل نقلیه‌ای که از آن‌ها عبور می‌کنند.

I won't go through all of them. I'll just show one.

به همه نمی‌پردازم، فقط یکی را به شما نشان می‌دهم.

This is Boulder. It's a great example of kind of a mobility parkway,

اینجا «بولدر» است، یک مثال عالی از یک نوع باغ‌راه.

a superhighway for joggers and bicyclists,

یک بزرگراه برای دوچرخه‌سوارها و دونده‌ها،

where you can go from one end of the city to the other

که می‌توانید از یک طرف شهر به طرف دیگر شهر بروید

without crossing the street,

بدون اینکه از خیابانی بگذرید،

and they also have bike-sharing, which I'll get into in a minute.

و همین‌طور سیستم اشتراک دوچرخه دارند، که تا یک دقیقه دیگر به آن می‌رسم.

This is even a more interesting solution

این‌یکی حتی راه حل جالب‌تری است

in Seoul, Korea.

در سئول در کره جنوبی

They took the elevated highway, they got rid of it,

آن‌ها بزرگراه مرتفع را برداشتند، از دست آن خلاص شدند،

they reclaimed the street, the river down below,

خیابان و همین‌طور رودخانه زیر آن را برگرداندند،

below the street,

زیر خیابان،

and you can go from one end of Seoul to the other

می‌توانید از یک سمت سئول به سمت دیگر آن بروید

without crossing a pathway for cars.

بدون اینکه از محل عبور ماشین‌ها بگذرید.

The High Line in Manhattan is very similar.

«های لاین» در منهتن هم مشابه این‌ها است.

You have these rapidly emerging bike lanes all over the world.

خطوط مخصوص دوچرخه در همه دنیا به‌سرعت در حال پدید آمدن هستند.

I lived in Manhattan for 15 years.

من ۱۵ سال در منهتن زندگی کردم.

I went back a couple of weekends ago,

دو هفته پیش، آخر هفته به آنجا رفتم،

took this photograph of these fabulous new bike lanes that they have installed.

و این عکس را از خطوط جدید و عالی مخصوص دوچرخه گرفتم که در آنجا اجرا کردند.

They're still not to where Copenhagen is,

آن‌ها هنوز به جایی که کپنهاگ به آن رسیده نرسیده‌اند،

where something like 42 percent of the trips within the city

که در حدود ۴۲ درصد سفرهای درون‌شهری

are by bicycle.

با دوچرخه است.

It's mostly just because they have fantastic infrastructure there.

دلیل اصلی این است که آنجا زیرساخت فوق‌العاده‌ای دارند.

We actually did exactly the wrong thing in Boston.

در واقع ما در بوستون دقیقاً کار اشتباه را انجام دادیم.

The Big Dig --

پروژه «بیگ دیگ»

(Laughter)

(خنده حضار)

So we got rid of the highway but we created a traffic island,

ما از دست بزرگراه خلاص شدیم، اما یک جزیره ترافیکی درست کردیم،

and it's certainly not a mobility pathway for anything other than cars.

و این مسلماً چیزی جز یک راه عبور برای چیزی جز ماشین‌ها نیست.

Mobility on demand is something we've been thinking about,

حرکت بر اساس تقاضا چیزی است که در حال فکر درباره آن هستیم،

so we think we need an ecosystem of these shared-use vehicles

فکر می‌کنیم که به یک اکوسیستم وسایل نقلیه اشتراکی احتیاج داریم

connected to mass transit.

که به حمل‌ونقل عمومی متصل باشند.

These are some of the vehicles that we've been working on.

این‌ها برخی از وسایل نقلیه‌ای هستند که در حال کار روی آن‌ها هستیم.

But shared use is really key.

اما کلید اصلی کار، اشتراکی بودن است.

If you share a vehicle, you can have at least four people use one vehicle,

اگر یک وسیله را به‌طور مشترک استفاده کنید، ۴ نفر می‌توانند از یک وسیله استفاده کنند،

as opposed to one.

بجای یک نفر.

We have Hubway here in Boston, the Vélib' system in Paris.

سیستم «هابوِی» را در بوستون و «وِلیب» را در پاریس داریم.

We've been developing, at the Media Lab, this little city car

در «مدیالب» درحال‌توسعه این ماشین کوچک شهری هستیم

that is optimized for shared use in cities.

که برای استفاده اشتراکی در شهرها بهینه‌سازی شده است.

We got rid of all the useless things like engines and transmissions.

همه‌چیزهای بی‌استفاده مثل موتور و انتقال قدرت را کنار گذاشتیم.

We moved everything to the wheels,

همه‌چیز را به چرخ‌ها انتقال دادیم،

so you have the drive motor,

پس یک موتور برقی محرک دارید،

the steering motor, the breaking -- all in the wheel.

موتور برقی برای هدایت کردن، ترمز گیری، همه در چرخ‌ها هستند.

That left the chassis unencumbered, so you can do things like fold,

که شاسی را سبک می‌کند و می‌توانید کارهایی مثل خم کردن را انجام بدهید،

so you can fold this little vehicle up to occupy a tiny little footprint.

می‌توانید این وسیله نقلیه کوچک را خم کنید که جای خیلی کمی را اشغال کند.

This was a video that was on European television last week

این ویدیو هفته پیش از تلویزیون اروپا پخش شد

showing the Spanish Minister of Industry driving this little vehicle,

که وزیر صنعت اسپانیا را نشان می‌داد که در حال راندن این وسیله کوچک است،

and when it's folded, it can spin.

و وقتی خم و تا می‌شود قابلیت چرخش دارد.

You don't need reverse. You don't need parallel parking.

نیازی به دنده‌عقب و پارک دوبل ندارد.

You just spin and go directly in.

می‌چرخید و مستقیم داخل می‌روید.

(Laughter)

(خنده حضار)

So we've been working with a company to commercialize this.

در حال کار با یک شرکت هستیم که این وسیله را تجاری‌سازی کنیم.

My PhD student Ryan Chin presented these early ideas

«رایان چین» دانشجوی دکترای من این ایده‌های اولیه را ارائه کرد

two years ago at a TEDx conference.

در کنفرانس TEDx دو سال پیش.

So what's interesting is,

نکته جالب این است که،

then if you begin to add new things to it, like autonomy,

اگر چیزهای جدیدی به آن اضافه کنید، مثل قابلیت خودرانی،

you get out of the car, you park at your destination,

از ماشین پیاده می‌شوید، در مقصد پارک می‌کنید،

you pat it on the butt, it goes and it parks itself, it charges itself,

به پشت آن ضربه می‌زنید، ماشین به‌طور خودکار رفته و خود را پارک و شارژ می‌کند،

and you can get something like seven times as many vehicles

و می‌توانید چیزی در حدود هفت برابر وسایل نقلیه بیشتری

in a given area as conventional cars,

در یک محل مشخص نسبت به ماشین‌های معمول داشته باشید،

and we think this is the future.

و فکر می‌کنیم که این آینده است.

Actually, we could do this today. It's not really a problem.

در واقع می‌توانستیم حتی امروز آن را انجام بدهیم، مشکلی وجود ندارد.

We can combine shared use and folding and autonomy

می‌توانیم استفاده اشتراکی و تا شدن و قابلیت خودرانی را ترکیب کنیم

and we get something like 28 times the land utilization

و ۲۸ برابر بیشتر از فضای زمین استفاده کنیم

with that kind of strategy.

با چنین استراتژی‌ای.

One of our graduate students then says,

یکی از دانشجوهای تحصیلات تکمیلی‌مان می‌پرسد،

well, how does a driverless car communicate with pedestrians?

خب، یک ماشین خودران چطور با عابرهای پیاده ارتباط برقرار می‌کند؟

You have nobody to make eye contact with.

هیچ‌کسی وجود ندارد که ارتباط چشمی برقرار کنید.

You don't know if it's going to run you over.

اصلاً نمی‌دانید که شاید شما را زیر بگیرد.

So he's developing strategies

پس درحال‌توسعه استراتژی‌هایی است

so the vehicle can communicate with pedestrians, so --

تا وسیله نقلیه بتواند با عابران ارتباط برقرار کند، پس

(Laughter)

(خنده حضار)

So the headlights are eyeballs, the pupils can dilate,

چراغ‌های جلو مثل چشم هستند، مردمک‌ها می‌توانند منبسط شوند،

we have directional audio, we can throw sound directly at people.

صداهای هدایتگری داریم، می‌توانیم مستقیماً صداها را برای مردم پخش کنیم.

What I love about this project

چیزی که در مورد این پروژه خیلی دوست دارم

is he solved a problem that doesn't exist yet, so --

این است که مشکلی را حل کرد که هنوز به وجود نیامده است،

(Laughter)

(خنده حضار)

We also think that we can democratize access to bike lanes.

همین‌طور بر این باور هستیم که می‌توانیم دسترسی به خطوط دوچرخه را مردمی‌تر کنیم.

You know, bike lanes are mostly used by young guys in stretchy pants. So --

خب، خطوط دوچرخه بیشتر تحت استفاده جوانانی است که شلوارهای چسبان پوشیده‌اند،

(Laughter)

(خنده حضار)

We think we can develop a vehicle that operates on bike lanes,

فکر می‌کنیم بتوانیم وسیله نقلیه‌ای را توسعه بدهیم که در خطوط دوچرخه فعالیت کند،

accessible to elderly and disabled, women in skirts, businesspeople,

و در دسترس افراد مسن و ناتوان، خانم‌هایی که دامن به پا دارند، و تاجران باشد،

and address the issues of energy congestion, mobility,

و پاسخگوی مسائل مربوط به مصرف انرژی و تحرک و حمل‌ونقل،

aging and obesity simultaneously.

سن و سال، و چاقی به‌طور هم‌زمان باشد.

That's our challenge.

این چالشی است که با آن سر و کار داریم.

This is an early design for this little three-wheel.

این یک طراحی اولیه برای این سه‌چرخه کوچک هست.

It's an electronic bike.

یک دوچرخه برقی.

You have to pedal to operate it in a bike lane,

در خط دوچرخه برای به کار انداختن آن باید پدال بزنید،

but if you're an older person, that's a switch.

اما اگر شخص مسن‌تری باشید، قابل تغییر است.

If you're a healthy person, you might have to work really hard to go fast.

اگر شخصی سالم و سرحال باشید، شاید مجبور شوید حسابی تلاش کنید تا به آن سرعت بدهید.

You can dial in 40 calories going into work

۴۰ کالری صرف کنید برای سر کار رفتن

and 500 going home, when you can take a shower.

و ۵۰۰ کالری در راه برگشت به خانه که می‌توانید دوش بگیرید.

We hope to have that built this fall.

امیدواریم تا این پاییز ساخته شود.

Housing is another area where we can really improve.

مسکن جای دیگری است که می‌توانیم در آن واقعاً پیشرفت کنیم.

Mayor Menino in Boston says

به گفته شهردار بوستون آقای «مِنینو»

lack of affordable housing for young people

کمبود مسکن ارزان‌قیمت برای جوانان

is one of the biggest problems the city faces.

یکی از بزرگ‌ترین مشکلاتی است که شهر با آن مواجه است.

Developers say, OK, we'll build little teeny apartments.

سازنده‌ها هم می‌گویند بسیار خب، آپارتمان‌های کوچک می‌سازیم.

People say, we don't really want to live in a little teeny conventional apartment.

مردم می‌گویند نمی‌خواهیم در یک آپارتمان کوچک معمولی زندگی کنیم.

So we're saying, let's build a standardized chassis,

خب، حرف ما این است که یک شاسی استاندارد بسازیم،

much like our car.

خیلی شبیه ماشین ما.

Let's bring advanced technology into the apartment,

بیایید تکنولوژی پیشرفته را به آپارتمان وارد کنیم،

technology-enabled infill,

وسایلی که قدرت خود را از تکنولوژی می‌گیرند،

give people the tools within this open-loft chassis

درون این شاسی فضای باز به مردم ابزار بدهیم

to go through a process of defining

که این فرآیند تعریف را انجام بدهند

what their needs and values and activities are,

که نیازها و ارزش‌ها و فعالیت‌هایشان چی هستند،

and then a matching algorithm will match a unique assembly

و بعد یک الگوریتم تطبیق‌دهنده، یک ساختار منحصربه‌فرد را تعیین و تطابق می‌دهد

of integrated infill components,

از اجزای پرکننده که باهم ادغام شدند،

furniture, and cabinetry, that are personalized to that individual,

مبلمان و کابینت، که برای آن فرد خاص شخصی‌سازی شدند،

and they give them the tools

و به آن‌ها ابزارهایی می‌دهد

to go through the process and to refine it,

که این فرآیند را طی کرده و آن را بازتعریف کنند،

and it's something like working with an architect,

چیزی شبیه کار کردن با یک معمار،

where the dialogue starts

جایی که صحبت‌ها شروع می‌شود

when you give an alternative to a person to react to.

وقتی به یک شخص یک جایگزین ارائه می‌کنید که واکنش بدهد.

Now, the most interesting implementation of that for us

جالب‌ترین قسمت اجرای آن برای ما

is when you can begin to have robotic walls,

وقتی است که از دیوارهای رباتیک استفاده می‌کنید،

so your space can convert from exercise to a workplace,

فضای شما می‌تواند از ورزشی به اداری تبدیل شود،

if you run a virtual company.

اگر یک شرکت مجازی را مدیریت می‌کنید.

You have guests over,

برای شما مهمان آمده،

you have two guest rooms that are developed.

دو اتاق مهمان دارید که ایجاد کردید.

You have a conventional one-bedroom arrangement

ترکیب یک اتاق‌خواب معمولی هم دارید

when you need it.

هر وقت آن را لازم داشتید.

Maybe that's most of the time.

شاید اکثر اوقات این‌طور باشد.

You have a dinner party.

مهمانی شام دارید.

The table folds out to fit 16 people in otherwise a conventional one-bedroom,

میز باز می‌شود که مناسب ۱۶ نفر باشد که در حالت دیگر فضای معمول یک اتاق‌خواب است،

or maybe you want a dance studio.

یا شاید یک استودیوی رقص لازم دارید.

I mean, architects have been thinking about these ideas for a long time.

منظورم این است که معمارها مدت زیادی به این ایده‌ها فکر می‌کردند.

What we need to do now,

چیزی که الآن باید انجام دهیم این است که،

develop things that can scale to those 300 million Chinese people

چیزهایی را توسعه دهیم که مناسب آن ۳۰۰ میلیون چینی باشند

that would like to live in the city, and very comfortably.

که دوست دارند در شهر زندگی کنند و راحت باشند.

We think we can make a very small apartment

فکر می‌کنیم بتوانیم یک آپارتمان خیلی کوچک بسازیم

that functions as if it's twice as big by utilizing these strategies.

که با استفاده از این استراتژی‌ها کارایی‌ای داشته باشد که انگار دو برابر بزرگ‌تر است.

I don't believe in smart homes. That's sort of a bogus concept.

من به خانه‌های هوشمند اعتقادی ندارم، یک‌جور مفهوم قلابی هستند.

I think you have to build dumb homes and put smart stuff in it.

فکر کنم شما باید خانه‌های احمقی بسازید و چیزهای هوشمند در آن‌ها بگذارید.

(Laughter)

(خنده حضار)

And so we've been working on a chassis of the wall itself.

و بر طبق این، مشغول کار روی شاسی خود دیوار هستیم.

You know, standardized platform

میدانید، یک پلتفرم استاندارد

with the motors and the battery when it operates,

با موتور و باتری وقتی کار می‌کند،

little solenoids that will lock it in place and get low-voltage power.

سیم‌پیچ‌های استوانه‌ای کوچک، آن را در محل خود نگه‌داشته و نیروی ولتاژ پایین می‌گیرند

We think this can all be standardized,

همه این‌ها را می‌شود استانداردسازی کرد،

and then people can personalize the stuff that goes into that wall,

و بعد مردم می‌توانند چیزهایی را که داخل آن دیوار می‌رود شخصی‌سازی کنند،

and like the car, we can integrate all kinds of sensing

و مثل ماشین، همه حسگرها را ادغام کنیم

to be aware of human activity,

که از فعالیت انسان آگاه شوند،

so if there's a baby or a puppy in the way,

پس اگر یک کودک یا سگ کوچولو سر راه بود،

you won't have a problem.

مشکلی برای شما نباشد.

(Laughter)

(خنده حضار)

So the developers say, well, this is great.

خب، توسعه‌دهنده‌ها می‌گویند این عالی است.

OK, so if we have a conventional building, we have a fixed envelope,

بسیار خب، پس اگر ما یک ساختمان معمولی داشته باشیم، یک فضای جداکننده ثابت داریم،

maybe we can put in 14 units.

شاید بتوانیم ۱۴ واحد در آنجا بگنجانیم،

If they function as if they're twice as big,

اگر آن‌ها طوری کار کنند که انگار دو برابر بزرگ‌ترند،

we can get 28 units in.

می‌توانیم ۲۸ واحد داشته باشیم.

That means twice as much parking, though.

که به معنی دو برابر فضای پارکینگ است.

Parking's really expensive.

پارکینگ واقعاً گران است.

It's about 70,000 dollars per space

حدود ۷۰٬۰۰۰ دلار برای هر فضای پارکینگ لازم است

to build a conventional parking spot inside a building.

که یک فضای پارکینگ معمولی داخل یک ساختمان ساخته شود.

So if you can have folding and autonomy,

پس اگر قابلیت تا شدن و خودرانی را داشته باشید،

you can do that in one-seventh of the space.

می‌توانید پارک کردن را در یک هفتم آن فضا انجام دهید.

That goes down to 10,000 dollars per car,

که قیمت را به ۱۰٬۰۰۰ دلار برای هر ماشین کاهش می‌دهد،

just for the cost of the parking.

فقط برای هزینه پارکینگ.

You add shared use, and you can even go further.

استفاده اشتراکی را به آن اضافه کنید، و حتی می‌توانید کاهش بیشتری را تجربه کنید.

We can also integrate all kinds of advanced technology

همچنین می‌توانیم همه انواع تکنولوژی‌های پیشرفته را باهم ادغام کنیم

through this process.

از طریق این فرآیند.

There's a path to market for innovative companies

برای شرکت‌های خلاق یک مسیر برای تجاری‌سازی وجود دارد

to bring technology into the home.

که تکنولوژی را به خانه‌ها بیاورند.

In this case, a project we're doing with Siemens.

در این مورد، در حال کار با زیمنس روی یک پروژه هستیم.

We have sensors on all the furniture, all the infill,

روی همه مبلمان و وسایل داخل خانه حسگرهایی قرار می‌دهیم،

that understands where people are and what they're doing.

که می‌فهمند افراد کجا هستند و چه‌کاری می‌کنند.

Blue light is very efficient,

نور آبی بسیار کارآمد است،

so we have these tunable 24-bit LED lighting fixtures.

پس ما این ال‌ای‌دی‌های ثابت ۲۴ بیتی قابل تنظیم را داریم.

It recognizes where the person is, what they're doing,

می‌فهمند که یک شخص کجاست و مشغول چیست،

fills out the light when necessary to full spectrum white light,

در زمان لازم تا منتهاالیه طیف نور سفید نوردهی می‌کند،

and saves maybe 30, 40 percent in energy consumption, we think,

فکر می‌کنیم که شاید ۳۰، ۴۰ درصد در مصرف انرژی صرفه‌جویی می‌کند،

over even conventional state-of-the-art lighting systems.

حتی بیشتر از سیستم‌های نوری پیشرفته رایج.

This just shows you the data that comes from the sensors

این به شما اطلاعاتی را نشان می‌دهد که از حسگرها می‌آیند

that are embedded in the furniture.

که در وسایل خانه کار گذاشته شده‌اند.

We don't really believe in cameras to do things in homes.

ما اعتقاد به این نداریم که دوربین کاری را در خانه انجام بدهد.

We think these little wireless sensors are more effective.

فکر می‌کنیم که این حسگرهای کوچک بی‌سیم کارآمدتر هستند.

We think we can also personalize sunlight.

فکر می‌کنیم که بتوانیم نور خورشید را شخصی‌سازی کنیم.

That's sort of the ultimate personalization in some ways.

یک‌جورهایی حد نهایی شخصی‌سازی حساب می‌شود.

So we've looked at articulating mirrors of the facade

متصل کردن آینه‌هایی به نمای ساختمان را بررسی کردیم

that can throw shafts of sunlight anywhere into the space,

که قادرند پرتوهایی از نور خورشید را به هرجایی درون فضای ما بتابانند،

therefore allowing you to shade most of the glass

پس به شما اجازه می‌دهد که اغلب شیشه‌ها را تیره کنید

on a hot day like today.

در روزی که مثل امروز آفتابی باشد.

In this case, she picks up her phone,

در این حالت، این خانم تلفن خود را برمی‌دارد،

she can map food preparation at the kitchen island

می‌تواند آماده کردن غذا را در قسمت آشپزخانه جانمایی کند

to a particular location of sunlight.

به یک موقعیت خاص برای نور خورشید که آنجا بتابد.

An algorithm will keep it in that location as long as she's engaged in that activity.

یک الگوریتم، نور را تا وقتی‌که این خانم مشغول آن فعالیت است آنجا نگه می‌دارد.

This can be combined with LED lighting as well.

این کار می‌تواند با نوردهی ال‌ای‌دی هم ترکیب شود.

فکر می‌کنیم که محل‌های کار هم می‌توانند اشتراکی باشند.

We think workplaces should be shared.

I mean, this is really the workplace of the future, I think.

منظورم این است که اینجا در واقع محل کار آینده است.

This is Starbucks, you know.

خب، اینجا فروشگاه استارباکس است.

Maybe a third --

شاید یک‌سوم --

And you see everybody has their back to the wall

و می‌بینید هر کسی پشتش به دیوار است

and they have food and coffee down the way

و غذا و قهوه هم موجود است

and they're in their own little personal bubble.

و در حباب کوچک شخصی خود هستند.

We need shared spaces for interaction and collaboration.

ما به فضاهای اشتراکی برای تعامل و همکاری احتیاج داریم.

We're not doing a very good job with that.

کار ما در این زمینه زیاد جالب نیست.

At the Cambridge Innovation Center, you can have shared desks.

در مرکز نوآوری کمبریج، می‌توانید میزهای اشتراکی داشته باشید.

I've spent a lot of time in Finland at the design factory of Aalto University,

من زمان زیادی در فنلاند در کارخانه طراحی دانشگاه آلتو گذراندم،

where the they have a shared shop and shared fab lab, shared quiet spaces,

جایی که یک کارگاه اشتراکی، کارگاه دیجیتال اشتراکی، و فضای سکوت اشتراکی دارند،

electronics spaces, recreation places.

همین‌طورفضاهای اشتراکی الکترونیک و تفریح

We think ultimately, all of this stuff can come together,

فکر می‌کنیم که نهایتاً همه این‌ها می‌توانند با هم تلفیق شوند،

a new model for mobility, a new model for housing,

یک مدل جدید برای حرکت، یک مدل جدید برای مسکن،

a new model for how we live and work,

یک مدل جدید برای اینکه چطور زندگی و کار کنیم،

a path to market for advanced technologies.

یک راه تجاری‌سازی تکنولوژی‌های پیشرفته.

But in the end, the main thing we need to focus on are people.

اما درنهایت چیز اصلی‌ای که باید به آن اهمیت بدهیم مردم هستند.

Cities are all about people.

معنی شهر، مردم آن هستند.

They're places for people.

آن‌ها جایی برای مردم هستند.

There's no reason why we can't dramatically improve

دلیلی وجود ندارد که نتوانیم آن‌ها را بهبود دهیم

the livability and creativity of cities

زیست پذیری و خلاقیت در شهرها

like they've done in Melbourne with the laneways

مثل کاری که با پیاده راه‌ها در ملبورن انجام دادند

while at the same time dramatically reducing CO2 and energy.

درحالی‌که هم‌زمان مقدار دی‌اکسید کربن و مصرف انرژی را به‌طور چشمگیری کاهش دادند.

It's a global imperative. We have to get this right.

این یک کار ضروری در سطح جهانی است که باید آن را درست انجام دهیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)