The history of human emotions | Tiffany Watt Smith

Translator: Mansoureh Hadavand Reviewer: Masoud Motamedifar

I would like to begin with a little experiment.

دوست دارم با یک آزمایش کوچک شروع کنم.

In a moment, I'm going to ask if you would close your eyes

از شما می‌خواهم که چشمانتان را برای یک لحظه ببندید،

and see if you can work out

و ببینید آیا می‌توانید بگویید

what emotions you're feeling right now.

چه احساساتی را الان حس می‌کنید.

Now, you're not going to tell anyone or anything.

قرارنیست به کسی چیزی بگویید.

The idea is to see how easy or perhaps hard you find it

هدف ما این است که ببینیم چقدر سخت و یا شاید آسان می‌توانید

to pinpoint exactly what you're feeling.

دقیقا به احساساسی که الان دارید اشاره کنید.

And I thought I'd give you 10 seconds to do this.

و من فکر کردم برای این کار، ۱۰ ثانیه به شما وقت بدهم.

OK?

خب؟!

Right, let's start.

بیایید شروع کنیم.

OK, that's it, time's up.

خیلی خب، وقت تمام شد.

How did it go?

چطور پیش رفت؟

You were probably feeling a little bit under pressure,

احتمالاً احساس می‌کردید کمی تحت فشار هستید،

maybe suspicious of the person next to you.

شاید به فرد کناری‌تان مشکوک بودید.

Did they definitely have their eyes closed?

آیا آنها چشمان‌شان را قطعا بسته‌اند؟

Perhaps you felt some strange, distant worry

شاید هم نگرانی عجیب وغریبی را نسبت به

about that email you sent this morning

ایمیلی که امروز صبح فرستادید احساس کردید

or excitement about something you've got planned for this evening.

یا بخاطر برنامه‌ای که برای امشب چیده‌اید هیجان دارید.

Maybe you felt that exhilaration that comes when we get together

شاید هم از اینکه در چنین گروه بزرگی مثل این

in big groups of people like this;

جمع شده‌ایم دچار هیجان شده‌اید.

the Welsh called it "hwyl,"

مردم ولز به آن «هوئل» می‌گویند،

from the word for boat sails.

که از کلمه سفردریایی می‌آید.

Or maybe you felt all of these things.

یا شاید همه این‌ها را تجربه کردید.

There are some emotions which wash the world in a single color,

یک سری احساسات هستند که برای همه مشترک‌اند،

like the terror felt as a car skids.

مانند ترسی که هنگام سرخوردن ماشین پیدا می‌کنیم.

But more often, our emotions crowd and jostle together

اما بیشتر مواقع، احساسات ما به قدری در هم تنیده می‌شوند

until it is actually quite hard to tell them apart.

و با هم اتفاق می‌افتند که به سختی می‌شود از هم تفکیکشان کرد.

Some slide past so quickly you'd hardly even notice them,

بعضی از احساسات ما به قدری زودگذر هستند که اصلا متوجه‌شان نمی‌شویم،

like the nostalgia that will make you reach out

مانند یک حس نوستالژی که باعث می‌شود

to grab a familiar brand in the supermarket.

در سوپرمارکت یک برند خاص را بخریم.

And then there are others that we hurry away from,

و ما می‌خواهیم از برخی دیگر از آنها فاصله بگیریم،

fearing that they'll burst on us,

به خاطر ترس از اینکه به ما آسیب برسانند

like the jealousy that causes you to search a loved one's pockets.

مانند حسادت که ما را به گشتن جیب معشوقمان وادار می‌کند.

And of course, there are some emotions which are so peculiar,

و البته احساساتی هم هستند که خیلی خاص هستند،

you might not even know what to call them.

که حتی شاید نمی‌دانید چه اسمی روی آن بگذارید

Perhaps sitting there, you had a little tingle of a desire

شاید همین الان که نشسته‌اید، ذره‌ای از حس تمایلی داشتید که

for an emotion one eminent French sociologist called "ilinx,"

جامعه‌شناس برجسته فرانسوی آن را «ایلینکس» نامیده است،

the delirium that comes with minor acts of chaos.

یک جور شوریدگی که با کمی آشفتگی کارها همراه می‌شود

For example, if you stood up right now and emptied the contents of your bag

برای مثال، اگر همین الان بایستید و محتویات جیب‌تان را

all over the floor.

روی زمین خالی کنید.

Perhaps you experienced one of those odd, untranslatable emotions

شاید یکی از همان احساسات عجیبی را تجربه کنید

for which there's no obvious English equivalent.

که زبان انگلیسی برای آن معادلی ندارد.

You might have felt the feeling the Dutch called "gezelligheid,"

شاید چیزی که هلندی‌ها «گیزلاهیت» می‌نامند را احساس کرده‌ باشید:

being cozy and warm inside with friends when it's cold and damp outside.

احساس راحتی کردن با دوستان وقتی که بیرون سرد و مرطوب است.

Maybe if you were really lucky,

شاید آنقدر خوش شانس بوده‌اید که

you felt this:

آن را تجربه کرده باشید:

"basorexia,"

«بسورکسیا»،

a sudden urge to kiss someone.

نیاز ناگهانی به بوسیدن کسی.

(Laughter)

(خنده حضار)

We live in an age

ما در دورانی زندگی می‌کنیم

when knowledge of emotions is an extremely important commodity,

که به دانش احساسات توجه زیادی می‌شود،

where emotions are used to explain many things,

و از احساسات برای توضیح بسیاری از چیزها استفاده می‌شود

exploited by our politicians,

که توسط سیاست‌مداران استثمار شده،

manipulated by algorithms.

یا توسط الگوریتم‌ها تحریف شده است.

Emotional intelligence, which is the skill of being able to recognize and name

هوش احساسی که به معنای مهارت شناخت و نام‌گذاشتن

your own emotions and those of other people,

روی احساسات خود و دیگران است،

is considered so important, that this is taught in our schools and businesses

به قدری اهمیت دارد که در مدارس و مشاغل درس داده می‌شود

and encouraged by our health services.

و از سوی خدمات سلامت تشویق می‌شود.

But despite all of this,

اما علی‌رغم همه این‌ها،

I sometimes wonder

گاهی از خودم می‌پرسم که

if the way we think about emotions is becoming impoverished.

شاید طریقی که ما درباره‌ی احساسات فکر می‌کنیم ناکارآمد شده است.

Sometimes, we're not even that clear what an emotion even is.

گاهی ما حتی درست نمی‌دانیم که یک احساس چیست.

You've probably heard the theory

شاید این تئوری را شنیده باشید

that our entire emotional lives can be boiled down

که تمام زندگی احساسی ما می‌تواند در تعداد معدودی از

to a handful of basic emotions.

احساسات ابتدایی خلاصه شود.

This idea is actually about 2,000 years old,

این عقیده ۲۰۰۰ سال قدمت دارد،

but in our own time,

اما در دوران ما،

some evolutionary psychologists have suggested that these six emotions --

برخی از روان شناسان تکاملی پیشنهاد کرده‌اند که این شش حس --

happiness, sadness, fear, disgust, anger, surprise --

یعنی شادی، غم، ترس، تنفر، خشم، تعجب --

are expressed by everyone across the globe in exactly the same way,

در سرتاسر جهان به یک نحو ابراز می‌شوند،

and therefore represent the building blocks

و بنابراین سنگ‌بنای

of our entire emotional lives.

تمام زندگی احساسی ما هستند.

Well, if you look at an emotion like this,

خوب، اگر به احساسی شبیه به این نگاه کنید،

then it looks like a simple reflex:

یک واکنش ساده به نظر می‌رسد:

it's triggered by an external predicament,

که یک عامل بیرونی باعث آن شده است،

it's hardwired,

درونی شده است،

it's there to protect us from harm.

و از ما در برابر خطر مراقبت می‌کند.

So you see a bear, your heart rate quickens,

مثلا وقتی خرس می‌بینید، ضربان قلب‌تان بالا می‌رود،

your pupils dilate, you feel frightened, you run very, very fast.

مردمک چشم‌تان گشاد می‌شود، می‌ترسید، با سرعت تمام می‌دوید.

The problem with this picture is,

مشکل این تصویر این است که

it doesn't entirely capture what an emotion is.

دقیقا نشان نمی‌دهد که احساس چیست.

Of course, the physiology is extremely important,

البته که فیزیولوژی بسیار مهم است،

but it's not the only reason why we feel the way we do

اما این دلیل نمی‌شود که در لحظه‌ی خاصی

at any given moment.

چنان احساسی را پیدا کنیم.

What if I was to tell you that in the 12th century,

باورتان می‌شود که در قرن ۱۲ میلادی،

some troubadours didn't see yawning

برخی از شاعران مانند الان ما خمیازه کشیدن را

as caused by tiredness or boredom like we do today,

ناشی از خستگی یا کسل شدن نمی‌دانستند

but thought it a symbol of the deepest love?

بلکه آن را نشانه‌ی عشقی عمیق می‌دانستند؟

Or that in that same period, brave men -- knights --

یا اینکه در آن زمان، مرسوم بود که نجیب‌زادگان --یا همان شوالیه‌ها --

commonly fainted out of dismay?

از فرط ناامیدی غش کنند؟

What if I was to tell you

آیا می‌دانید که

that some early Christians who lived in the desert

مسیحیان بیابان‌گرد عقیده داشتد که

believed that flying demons who mainly came out at lunchtime

ارواح پرنده که عموما در هنگام نهار ظاهر می‌شدند

could infect them with an emotion they called "accidie,"

می‌توانستند آنها را دچار احساسی کنند که آن را «اسیدی» می‌نامیدند،

a kind of lethargy that was sometimes so intense

یک جور افسردگی که گاهی به قدری شدید می‌شد

it could even kill them?

که می‌توانست فرد را بکشد؟

Or that boredom, as we know and love it today,

یا آن احساس ملالت روحی که امروز ما آن می‌شناسیم و دوستش داریم،

was first really only felt by the Victorians,

در ابتدا تنها در دوران ملکه ویکتوریا،

in response to new ideas about leisure time and self-improvement?

در پاسخ به ایده‌های جدید نسبت به اوقات فراغت و بهسازی خود احساس می‌شد؟

What if we were to think again

چه می‌شد اگر دوباره این واژگان

about those odd, untranslatable words for emotions

عجیب و ترجمه‌ناپذیر بکار رفته برای احساسات را بررسی می‌کردیم

and wonder whether some cultures might feel an emotion more intensely

و از خودمان می‌پرسیدیم که اگر برخی فرهنگ‌‌ها احساسی را عمیق‌تر درک می‌کنند

just because they've bothered to name and talk about it,

به خاطر این است که آنها به خودشان زحمت داده‌اند تا اسمی روی آن بگذارند،

like the Russian "toska,"

مانند واژه «تاسکا» در روسی،

a feeling of maddening dissatisfaction

به معنی احساس دیوانه‌کننده‌ی نارضایتی است

said to blow in from the great plains.

که گفته می‌شود از دشت‌های بزرگ می‌آید.

The most recent developments in cognitive science show

پیشرفت‌های اخیر در علوم شناختی نشان می‌دهد که

that emotions are not simple reflexes,

که احساسات، واکنشی ساده نیستند،

but immensely complex, elastic systems

بلکه سیستمی بسیار پیچیده و انعطاف‌پذیر دارند

that respond both to the biologies that we've inherited

که هم به ویژگی‌های بیولوژیکی ذاتی ما

and to the cultures that we live in now.

و هم به فرهنگی که در آن رشد پیدا کردیم، بستگی دارند.

They are cognitive phenomena.

احساسات پدیده‌ای شناختی هستند.

They're shaped not just by our bodies, but by our thoughts,

آنها تنها با اندام ما بلکه با افکار ما،

our concepts, our language.

محیط و زبان ما شکل می‌گیرند.

The neuroscientist Lisa Feldman Barrett has become very interested

عصب شناسی به نام لیزا فلدمن برت به

in this dynamic relationship between words and emotions.

ارتباط پویای بین کلمات و احساسات بسیار علاقه‌مند شده است.

She argues that when we learn a new word for an emotion,

او ادعا می‌کند که وقتی ما کلمه‌ی جدیدی برای بیان احساسی پیدا می‌کنیم

new feelings are sure to follow.

احساسات جدیدی هم درپی آن می‌آید.

As a historian, I've long suspected that as language changes,

به عنوان یک تاریخ‌دان، خیلی وقت است که شک دارم همانطور که زبان‌ها تغییر می‌کنند،

our emotions do, too.

احساسات ما هم تغییر می‌کنند.

When we look to the past, it's easy to see that emotions have changed,

وقتی به گذشته نگاه می‌کنیم، به وضوح می‌بینیم که احساسات تغییر کرده‌اند،

sometimes very dramatically,

و حتی گاهی اوقات این تغییر بسیار فاحش است

in response to new cultural expectations and religious beliefs,

چرا که در پاسخ به انتظارات جدید فرهنگی و اعتقادات مذهبی،

new ideas about gender, ethnicity and age,

عقاید جدید نسبت به جنسیت، قومیت و سن،

even in response to new political and economic ideologies.

حتی در پاسخ به مواضع اقتصادی و سیاسی جدید بوجود آمده‌اند.

There is a historicity to emotions

یک اصالت تاریخی نسبت به احساسات وجود دارد

that we are only recently starting to understand.

که ما به تازگی داریم آن را درک می‌کنیم.

So I agree absolutely that it does us good to learn new words for emotions,

کاملا موافقم که این امر به ما در یادگیری واژه‌های جدید برای احساسات کمک می‌کند،

but I think we need to go further.

اما فکر می‌کنم ما باید از این هم فراتر برویم.

I think to be truly emotionally intelligent,

به نظر من برای اینکه از نظر احساسی هوشمند باشیم،

we need to understand where those words have come from,

باید بفهمیم که آن واژه‌ها از کجا آمده‌اند

and what ideas about how we ought to live and behave

و چه عقایدی در رابطه با نحوه‌ی زندگی و رفتار ما

they are smuggling along with them.

در آنها مستتر است.

Let me tell you a story.

بگذارید برایتان داستانی بگویم.

It begins in a garret in the late 17th century,

این داستان در اواخر قرن هفدهم،

in the Swiss university town of Basel.

در دانشگاهی در شهر بازل سوئیس آغازمی‌شود.

Inside, there's a dedicated student living some 60 miles away from home.

در آنجا دانشجوی متعهدی در ۱۰۰ کیلومتری از خانه‌اش زندگی می‌کرده است.

He stops turning up to his lectures,

ناگهان در کلاس‌هایش شرکت نمی‌کند،

and his friends come to visit and they find him dejected and feverish,

و وقتی دوستانش به دیداراو می‌روند، او را تنها و تب‌دار

having heart palpitations,

با تپش قلب و

strange sores breaking out on his body.

زخم‌هایی عجیب روی پوستش پیدا می‌کنند.

Doctors are called,

دکتر را خبر کردند،

and they think it's so serious that prayers are said for him

و آنها فکر کردند که وضع او خیلی جدی است که باید در کلیسای محل

in the local church.

برای او دعا بخوانند.

And it's only when they're preparing to return this young man home

وقتی که آنها او را آماده می‌کردند تا مرد جوان را به خانه ‌برگردانند

so that he can die,

تا در آنجا بمیرد،

that they realize what's going on,

فهمیدند که چه اتفاقی دارد می‌افتد

because once they lift him onto the stretcher,

چون وقتی او را بلند کردند تا در برانکارد بگذارند

his breathing becomes less labored.

تنفسش راحتتر شد.

And by the time he's got to the gates of his hometown,

وقتی که به دروازه‌های شهرش رسیدند،

he's almost entirely recovered.

او تقریبا بهبود یافته بود.

And that's when they realize

و آن زمان بود که آنها فهمیدند

that he's been suffering from a very powerful form of homesickness.

که او دچار شکل بسیار حادی از احساس غربت شده بود.

It's so powerful, that it might have killed him.

این حس به قدری قوی بود که ممکن بود او را بکشد.

Well, in 1688, a young doctor, Johannes Hofer,

خوب در سال ۱۶۸۸، دکتر جوانی به نام یوهانس هوفر،

heard of this case and others like it

که درباره آن و دیگر موارد مشابه شنیده بود،

and christened the illness "nostalgia."

اسم این بیماری را «نوستالژی» گذاشت.

The diagnosis quickly caught on in medical circles around Europe.

این تشخیص به سرعت در محافل پزشکی سراسر اروپا متداول شد.

The English actually thought they were probably immune

انگلیسی‌ها فکر می‌کردند که به خاطر تمام سفرهایی که

because of all the travel they did in the empire and so on.

در امپراطوری بریتانیا می‌کنند از این بیماری مصون خواهند بود.

But soon there were cases cropping up in Britain, too.

اما به زودی مواردی نیز در بریتانیا گزارش شد.

The last person to die from nostalgia

آخرین کسی که از بیماری نوستالژی مرد،

was an American soldier fighting during the First World War in France.

یک سرباز آمریکایی بود که در جنگ جهانی اول در فرانسه می‌جنگید.

How is it possible that you could die from nostalgia

چطور ممکن است که کمتر از صد سال گذشته

less than a hundred years ago?

کسی از نوستالژی بمیرد؟

But today, not only does the word mean something different --

اما امروز، نه تنها این کلمه معنی متفاوتی می‌دهد --

a sickening for a lost time rather than a lost place --

حس ناخوشایند برای زمانی که از دست رفته تا مکانی که از دست رفته --

but homesickness itself is seen as less serious,

اما احساس غربت به مراتب کمتر جدی گرفته می‌شود،

sort of downgraded from something you could die from

به نوعی تنزل یافته‌تر از چیزی که ممکن بود از آن بمیرید

to something you're mainly worried your kid might be suffering from

به چیزی که نگران فرزندتان هستید هنگامی که بیرون از منزل خوابیده

at a sleepover.

نزول پیدا کرده است.

This change seems to have happened in the early 20th century.

به نظر می‌رسد که این تغییرات در اوایل قرن بیستم اتفاق افتاده است.

But why?

اما چرا؟

Was it the invention of telephones or the expansion of the railways?

آیا به خاطر اختراع تلفن یا گسترش خط ریلی بوده است؟

Was it perhaps the coming of modernity,

آیا به سبب آمدن مدرنیته،

with its celebration of restlessness and travel and progress

و استقبال از بی‌تابی و مسافرت و پیشرفت است

that made sickening for the familiar

که در موارد مشابه آن باعث بیماری می‌شد

seem rather unambitious?

به نظر کمتر جاه‌طلبانه می‌آید؟

You and I inherit that massive transformation in values,

من و شما این تغییرات انبوه ارزش‌ها را به ارث برده‌ایم،

and it's one reason why we might not feel homesickness today

و این یکی از دلایلی است که چرا مانند گذشته

as acutely as we used to.

احساس غربت نمی‌کنیم.

It's important to understand

دانستن اینکه این تغییرات بزرگ تاریخی

that these large historical changes influence our emotions

روی احساسات ما تاثیر می‌گذارد از این جهت حائز اهمیت است که

partly because they affect how we feel about how we feel.

آنها روی احساس‌مان نسبت به احساساتمان تاثیر می‌گذارند.

Today, we celebrate happiness.

امروز ما شادی را ارج می‌نهیم.

Happiness is supposed to make us better workers

شادی قرار است که باعث شود ما کارگران،

and parents and partners;

والدین و همسرانی بهتر باشیم؛

it's supposed to make us live longer.

قرار است که باعث شود زندگی طولانی‌تری داشته باشیم.

In the 16th century,

در قرن شانزدهم،

sadness was thought to do most of those things.

فکر می‌کردند که غم باعث همه‌ی این‌ها می‌شود.

It's even possible to read self-help books from that period

کتاب‌های خود-یاوری آن دوران موجود است

which try to encourage sadness in readers

که سعی در تشویق غم در خوانندگان دارند

by giving them lists of reasons to be disappointed.

و به آنها لیستی از دلایلی برای ناامید بودن می‌دهند.

(Laughter)

(خنده حضار)

These self-help authors thought you could cultivate sadness as a skill,

نویسندگان این کتاب‌ها فکر می‌کردند که شما می‌توانید غم را همچون مهارتی پرورش دهید،

since being expert in it would make you more resilient

چون وقتی در آن مهارت پیدا کنید، انعطاف‌پذیری بیشتری

when something bad did happen to you, as invariably it would.

نسبت به مشکلات پیش رویتان پیدا می‌کنید.

I think we could learn from this today.

به نظرم امروز می‌توانیم از این درس بگیریم.

Feel sad today, and you might feel impatient, even a little ashamed.

اگر امروز احساس ناراحتی کنید، ممکن است احساس بی‌قراری و حتی قدری خجالت‌زدگی بکنید

Feel sad in the 16th century, and you might feel a little bit smug.

اگر در قرن شانزدهم احساس ناراحتی می‌کردید ممکن بود احساس غرور بکنید.

Of course, our emotions don't just change across time,

البته احساسات ما با گذشت زمان تغییر نمی‌کند،

they also change from place to place.

آنها از جایی تا جای دیگر تغییر می‌کنند.

The Baining people of Papua New Guinea speak of "awumbuk,"

مردم بینینگ از پاپوآ گینه نو ازاحساس «اومبوک» حرف می‌زنند،

a feeling of lethargy that descends when a houseguest finally leaves.

یک جوراحساس خفقان که وقتی مهمان خانه را ترک می‌کند ناشی می‌شود.

(Laughter)

(خنده حضار)

Now, you or I might feel relief,

حالا، شاید من و شما احساس راحتی کنیم

but in Baining culture,

اما در فرهنگ بینینگ،

departing guests are thought to shed a sort of heaviness

معتقدند که مهمان با رفتنش نوعی سنگینی را باقی می‌گذارد

so they can travel more easily,

تا بتوانند راحت‌تر مسافرت کند،

and this heaviness infects the air and causes this awumbuk.

و این سنگینی هوا را آلوده و باعث احساس اومبوک می‌شود.

And so what they do is leave a bowl of water out overnight

بنابراین، آنها در شب یک کاسه‌ی آب در بیرون خانه می‌گذارند

to absorb this air,

تا آن هوا را جذب کند،

and then very early the next morning, they wake up and have a ceremony

و روز بعد صبح خیلی زود، از خواب بیدار می‌شوند و طی مراسمی

and throw the water away.

آب را دور می‌ریزند.

Now, here's a good example

این نمونه‌ی خوبی

of spiritual practices and geographical realities combining

از ترکیب وقایع جغرافیایی و آداب معنوی است

to bring a distinct emotion into life

تا به یک احساس مبهم زندگی ببخشد

and make it disappear again.

و دوباره آن را از بین ببرد.

One of my favorite emotions is a Japanese word, "amae."

یکی از احساسات مورد علاقه‌ی من، کلمه ژاپنی «آمای» است.

Amae is a very common word in Japan,

آمای یک کلمه مصطلح در زبان ژاپنی است،

but it is actually quite hard to translate.

اما در واقع ترجمه آن بسیار دشوار است.

It means something like the pleasure that you get

معنی آن چیزی شبیه به لذتی است

when you're able to temporarily hand over responsibility for your life

که در هنگامی که می‌توانید مسئولیت زندگی‌تان را بطورموقتی به کسی محول کنید،

to someone else.

احساس می‌کنید.

(Laughter)

(خنده حضار)

Now, anthropologists suggest

حالا مردم شناسان پیشنهاد می‌دهند

that one reason why this word might have been named and celebrated

که یکی از دلایلی که این واژه در ژاپن بوجود آمده و گرامی داشته شده است

in Japan

به خاطر

is because of that country's traditionally collectivist culture,

فرهنگ سنتی و جمعی آن کشور است،

whereas the feeling of dependency

اگرچه که احساس وابستگی

may be more fraught amongst English speakers,

در میان انگلیسی زبانان بیشتر وحشت‌آور است،

who have learned to value self-sufficiency and individualism.

چراکه آنها یادگرفته‌اند که به فردگرایی و خودکفایی ارج نهند.

This might be a little simplistic,

شاید قدری ساده‌انگارانه به نظر برسد،

but it is tantalizing.

اما وسوسه انگیزاست.

What might our emotional languages tell us not just about what we feel,

چگونه ممکن است زبان احساسی ما نه تنها درباره احساس ما

but about what we value most?

بلکه درباره‌ی آنچه که برای ما مهم است به ما بگوید؟

Most people who tell us to pay attention to our well-being

بیشتر کسانیکه به ما می‌گویند تا به سعادت خود توجه کنید

talk of the importance of naming our emotions.

درباره اهمیت نام‌گذاری احساسات ما حرف می‌زنند.

But these names aren't neutral labels.

اما این اسامی، لیبل‌هایی خنثی نیستند.

They are freighted with our culture's values and expectations,

این اسامی حامل انتظارات و ارز‌ش‌های فرهنگی ما هستند،

and they transmit ideas about who we think we are.

و نظر ما نسبت به خودمان را انتقال می‌دهند.

Learning new and unusual words for emotions will help attune us

یادگیری واژه‌های جدید و غیرمعمول برای احساسات به ما کمک خواهد کرد تا

to the more finely grained aspects of our inner lives.

خود را با جنبه‌های خاص زندگی معنوی‌مان وفق دهیم.

But more than this, I think these words are worth caring about,

اما بیشتر از آن، فکر می‌کنم که این کلمات ارزش آن را دارند تا از آنها مراقبت شود

because they remind us how powerful the connection is

زیرا آنها به ما یادآوری می‌کنند که چقدر ارتباط بین

between what we think

چیزی که ما فکر می‌کنیم

and how we end up feeling.

و چگونه احساس کردن آن قوی است.

True emotional intelligence requires that we understand

هوش احساسی واقعی مستلزم درک ما از

the social, the political, the cultural forces

نیروهای اجتماعی، سیاسی، فرهنگی ای است که باورهای ما را شکل داده است و

that have shaped what we've come to believe about our emotions

همچنین هوش احساسی مستلزم درک آن است که چگونه سعادت یا نفرت یا

and understand how happiness or hatred or love or anger

عشق یا خشم ممکن است

might still be changing now.

هنوز تغییر کنند.

Because if we want to measure our emotions

زیرا اگر بخواهیم که احساسات‌مان را اندازه بگیریم

and teach them in our schools

و در مدارس آنها را آموزش دهیم

and listen as our politicians tell us how important they are,

و به آنها همچون سیاستمدارانی که به ما می‌گویند که چقدر اهمیت دارند گوش دهیم

then it is a good idea that we understand

پس فکر خوبی است که بفهمیم که

where the assumptions we have about them

این فرضیاتی که درباره‌ی آنها داریم

have come from,

از کجا می‌آید،

and whether they still truly speak to us now.

و آیا آنها به درستی با ما سخن می‌گویند یا نه.

I want to end with an emotion I often feel

در انتها می‌خواهم درباره احساسی صحبت کنم

when I'm working as a historian.

که به عنوان تاریخ‌نگار دارم.

It's a French word, "dépaysement."

یک کلمه فرانسوی است به نام «دیپیزمنت».

It evokes the giddy disorientation that you feel in an unfamiliar place.

این احساس باعث سرگشتگی می‌شود که اغلب درجاهای ناآشنا آن را احساس می‌کنید.

One of my favorite parts of being a historian

یکی از بخش‌های موردعلاقه من در تاریخ نگاری

is when something I've completely taken for granted,

زمانی است که چیزی را که کاملا بدیهی پنداشته‌ام

some very familiar part of my life,

بخش‌های کاملا آشنای زندگی‌ام،

is suddenly made strange again.

ناگهان برایم غریبه می‌شود.

Dépaysement is unsettling,

دییزمنت، بهم ریختن است،

but it's exciting, too.

اما هیجان‌انگیز هم هست.

And I hope you might be having just a little glimpse of it right now.

امیدوارم که شما هم قدری آن را حس کرده باشید.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)