The cost of workplace stress -- and how to reduce it | Rob Cooke

Translator: Mansoureh Hadavand Reviewer: Masoud Motamedifar

Stress -- we all know what it is and we all handle it differently.

استرس--همه می‌دانیم چیست و به شکل‌های مختلف آنرا مدیریت می‌کنیم.

Whether it's our thoughts speeding up or slowing down,

خواه سرعت افکار ما را بالا یا پایین ببرد،

eating our emotions or not at all,

احساسات ما را سرکوب کند یا بلعکس،

difficulty sleeping or just getting out of bed.

در خوابیدن دچار مشکل شویم یا اصلا خوابمان نبرد.

Frankly, it sucks.

صادقانه بگویم، خیلی مزخرف است.

(Laughter)

(خنده حضار)

But there's good stress too, you know,

اما استرس خوب هم وجود دارد.

like preparing for the biggest public speaking event you've ever given.

مثل آماده شدن برای بزرگترین سخنرانی عمومی که تا به حال انجام داده‌اید.

(Laughter)

(خنده حضار)

(Applause)

(تشویق)

On a global platform.

در یک جایگاه سخنرانی جهانی.

(Laughter)

(خنده حضار)

No, even the good stress can mess with you,

حتی استرس خوب می‌تواند شما را آشفته کند.

but it's the bad stress that I came to talk about.

اما من اینجا هستم تا در مورد استرس بد صحبت کنم.

And probably not for the reason you'd expect.

و احتمالا نه به دلایلی که انتظارش را دارید.

I'm a relationship manager for affluent individuals.

من مدیر روابط افراد ثروتمند هستم.

Meaning, I work with wealthy folks and their families, hip to hip,

به این معنی که من با افراد پولدار ودر کنارخانواده‌هایشان کارمی‌کنم

helping them achieve their financial goals.

تا به آنها کمک کنم به اهداف مالی‌شان برسند.

I like to keep the economy in mind, because I know

دوست دارم تا اقتصاد را مدنظر قرار دهم چون می‌دانم

that whatever impacts the economy, impacts my clients,

هرچیزی روی اقتصاد اثربگذارد روی مشتریانم هم اثرمی‌گذارد

and it turns out stress is impacting the economy in a massive way.

و این نشان می‌دهد که استرس به شکل گسترده‌ای روی اقتصاد اثردارد.

What if I told you that by some estimates,

اگر به شما بگویم که بنابر برخی آمارها،

the cost of work-related stress in the US is close to 300 billion dollars annually?

استرس شغلی در آمریکا سالانه ۳۰۰ میلیارد دلار هزینه می‌تراشد.

Workplace stress, the stress causing this massive impact,

استرس محل کار، استرسی که باعث این تاثیر عظیم می‌شود،

is related to productivity and wellness.

به سلامت و بهره‌وری ربط دارد.

Today, that's what we're here to talk about.

امروز اینجا هستیم تا در این باره صحبت کنیم.

And by the way, it's linked to employee disengagement,

و راستی، این استرس مرتبط با بی‌انگیزگی کارمند،

chronic diseases that impact your work

بیماری‌های مزمنی که روی کار شما اثر می‌گذارند

and work-related injuries and illnesses.

و آسیب‌ها و بیماری‌های ناشی از کار است.

And when you add up the cost of all five factors,

و زمانی که هزینه‌ی همه‌ی پنج عامل را جمع ببندید،

it's an estimated 2.2 trillion dollars annually.

سالانه ۲.۲ تریلیون دلار تخمین زده می‌شود.

That represents 12 percent of our GDP.

این رقم ۱۲ درصد تولید ناخالص ملی ماست.

Now I know what you're thinking, "That is a lot of money, and how?"

می‌دانم دارید فکر می‌کنید که «این مقدار پول زیادی است و چطور؟»

Stress is this deeply personal thing,

استرس یک چیز عمیقا شخصی است،

it's crazy to think it can have such a massive impact.

دیوانگی است فکرکنیم می‌تواند چنین اثری داشته باشد.

But consider this thought experiment to explain how.

اما بگذارید آنرا با یک آزمایش فکری نشان دهم.

Imagine a single mother working a stressful job,

یک مادر تنها را تصورکنید که کار پراسترسی دارد،

in a stress-filled environment,

در یک محیط پراسترس،

where she sits 90 percent of the time.

جایی که ۹۰ درصد از زمانش را در آنجا می‌گذراند.

Maybe she doesn't have time to cook,

شاید زمان آشپزی نداشته باشد،

so she chooses meals based off of convenience,

خب او غذاهای آماده را انتخاب می‌کند،

which usually means what?

که چه معنایی دارد؟

Overly processed, high-sugar foods.

غذاهای بسیار فراوری شده با شکر فراوان.

Over time, this poor diet, mixed with stress from work,

با گذشت زمان، این رژیم غذایی ناسالم، وقتی به استرس شغلی اضافه می‌شود،

leads to a chronic disease.

باعث بیماری‌های مزمن می‌شود.

Let's call it diabetes.

برای مثال دیابت.

Medical care cost her and the company more money,

مراقبت پزشکی برای او و شرکت هزینه بیشتری می‌تراشد،

which means more stress.

که به معنای استرس بیشتر است.

Now, she's worried about her health and making ends meet,

حال او نگران سلامت و گذران زندگی است،

so she's probably distracted and less productive.

پس او احتمالا حواس پرتی بیشتر و بهره‌وری کمتری دارد.

But she can't be, remember?

اما او نمی‌تواند، چرا؟

She's a single mother.

چون او یک مادر تنهاست.

Now she's thinking,

او به این فکر می‌کند،

"What if something happens to me?

«چه اتفاقی برای من میفتد؟

Who is going to take care of my child?

چه کسی از فرزند من نگهداری می‌کند؟

Who is going to take care of my baby?"

چه کسی از نوزاد من نگهداری می‌کند؟

More stress.

استرس بیشتر.

Now take that scenario, tweak it whichever way you'd like,

این سناریو را بگیرید و با هرچیزی که می‌خواهید،

and lay it over the nation,

آن را در سطح کشور بسط دهید،

and you might start to see

و خواهید فهمید

how we run up against that multitrillion dollar cost.

که هزینه این چند تریلیون دلار از کجا می‌آید؟

This all hits very close to home for me.

من این اتفاق را از نزدیک لمس کردم.

My father's one of the hardest-working and most intelligent people that I know.

پدرم یکی از سختکوش‌ترین و باهوش‌ترین افرادی است که می‌شناسم.

Don't get me wrong, mom worked and provided too,

اشتباه نکنید، مادرم هم کار می‌کرد

but he definitely embraced the role of being the primary breadwinner.

اما پدرم نقش نان‌آور اصلی خانواده را داشت.

And I'm sure most of us can understand the stress and pressure

مطمئنم که بیشتر ما می‌توانیم استرس و فشاری که

that comes with taking care of our families.

نگهداری از خانواده تحمیل می‌کند را درک کنیم.

But when you combine that with workplace stress,

اما وقتی آنرا به استرس محل کار اضافه می‌کنید،

do you know what could happen?

می‌دانید چه اتفاقی میفتد؟

Developing irreversible high blood pressure,

باعث بالارفتن فشار خون می‌شود،

eventually losing function of your kidneys

و در نهایت کلیه‌ها را از کار می‌اندازد

and spending a decade on dialysis -- his fate.

و یک دهه دیالیز شدن --سرنوشتی که او داشت.

Now I'm happy to report that he did get a kidney transplant

خوشحالم که بگویم او سال گذشته

just last year.

پیوند کلیه کرد.

However --

اگرچه --

(Applause and cheers)

(تشویق و هورا)

However, for nearly a decade,

اگرچه نزدیک به یک دهه،

neither the economy nor my family got the benefit from his work ethic

نه اقتصاد و نه خانواده از اخلاق کاری او

or his intelligence,

و یا هوش او بهره‌ای برد،

and as he would say,

همانطور که خودش می‌گفت،

that's just really sad commentary.

که شرح واقعا غم‌انگیزی است.

All I'm saying is,

آنچه که می‌گویم این است که،

I think stress impacts the economy by reducing productivity

به نظر من استرس با کاهش بهره‌وری و افزایش هزینه‌های درمانی

and increasing health care costs.

روی اقتصاد تاثیر می‌گذارد.

Makes sense?

مفهوم است؟

Right?

درست است؟

But here's what doesn't.

اما اینجا که معنی نمی‌دهد.

Current research from the World Health Organization

تحقیقات جدید سازمان جهانی سلامت نشان می‌دهد

puts global spending on health at 7.8 trillion dollars.

که جهان ۷.۸ تریلیون دلار صرف سلامت کرده است.

Research from the Global Wellness Institute

تحقیقات موسسه جهانی

suggests that the 4.5-trillion-dollar global wellness industry

پیشنهاد می‌کند که این صنعت جهانی ۴.۵ تریلیون دلاری

grew from 3.7 to 4.2 trillion between 2015 and 2017,

بین سال‌های ۲۰۱۵ و ۲۰۱۷ از ۳.۷ به ۴.۲ تریلیون رشد پیدا کرد،

and sees that growth into 2022.

و تا سال ۲۰۲۲ رشد خواهد داشت.

So what, why do you care?

خوب، چه کسی اهمیت می‌دهد؟

Because that growth is nearly twice as fast as the global economy,

چون این سرعت این رشد دوبرابر سرعت رشد اقتصاد جهانی است،

averaging about 3.3 percent in the same period.

که میانگین آن حدود ۳.۳ درصد در همان بازه زمانی است.

So what does all that mean?

خوب همه اینها به چه معناست؟

Every year, we're spending more per year on health,

هرسال، مقدار بیشتری در حوزه سلامت خرج می‌کنیم،

and the industries all about developing overall well-being

همه صنایع مرتبط با گسترش سلامت عمومی

and living a healthier lifestyle

و سبک زندگی سالم‌تر

are growing almost twice as fast as the global economy,

با سرعتی دوبرابر اقتصاد جهانی در حال رشد هستند،

and yet, we're losing trillions of dollars per year in output.

و ما هنوزسالانه تریلیون‌ها دلار خروجی را از دست می‌دهیم.

So what's up?

خوب چه خبر؟

(Laughter)

(خنده حضار)

Well, stress levels are up,

خوب، سطح استرس بالاست،

and I believe that needs to change.

و من معتقدم که باید تغییر کنیم.

I also believe the way we think about stress needs to change.

و همینطور معتقدم ما باید نوع نگرش‌مان به استرس را تغییردهیم.

So let's try by reframing how we view it.

بیایید با چارچوب بندی دیدگاه‌مان سعی کنیم.

See, we tend to think about stress as a consequence,

ما بنا داریم که به استرس به عنوان نتیجه نگاه کنیم،

but I see it as a culture.

اما من آنرا یک فرهنگ می‌بینم.

Where do most of us spend our time?

غالبا بیشتر زمان‌مان را درکجا می‌گذرانیم؟

At work, right?

سرکار، مگر نه؟

Where we face that scale of finding that work-life balance.

در آنجا با چالش تعادل برقرار کردن بین کار و زندگی مواجه هستیم.

So the bonds between work, stress, health and wellness

پس هیچگاه اینقدر روابط بین کار، استرس، سلامت و رفاه

have never been closer.

به هم نزدیک نبوده است.

And yet, there's a massive disconnect

و هنوز هم گسستگی زیادی بین اینکه

in how we approach stress and well-being in the workplace.

چطور با استرس و سلامت در محل کار برخورد می‌کنیم وجود دارد.

And we could blame many things, right?

می‌توانیم چیزهای زیادی را در آن مقصر بدانیم؟

New tech,

تکنولوژی جدید،

laser focus on shareholder returns,

تمرکز لیزری روی سود سهام‌داران،

or my favorite, keeping up with the Joneses

یا چشم رو هم چشمی با دیگران

and taking pictures while we try.

و عکس انداختن.

But at the end of the day,

اما در پایان روز،

I'm afraid that we've created a culture

متاسفانه فرهنگی را ایجاد کرده‌ایم

where personal care and overall well-being are given the back seat.

که مراقبت شخصی و سلامت عمومی اولویت خود را از دست داده است.

So how do we move forward?

چطور به جلو حرکت کنیم؟

I believe the answer lies in three fundamental pillars.

معتقدم که پاسخ آن در سه رکن اساسی قرار دارد.

And if you find yourselves thinking,

اگر دیدید که دارید به خود می‌گویید،

"Rob, I've heard this before, tell me something I don't know,"

«خوب راب، این را قبلا شنیدم، یک چیز جدید بگو که ندانم.»

ask yourself,

از خودتان بپرسید،

if we already know what to do,

اگر الان هم می‌دانستید که چه باید بکنید،

then what have we been doing?

پس الان داشتید چه کار می‌کردید؟

First, corporations.

اول از همه، موسسات.

Specifically, how a corporation's culture and communication style

به خصوص، سبک ارتباطی و فرهنگی یک شرکت

play a pivotal role in the stress and well-being of a workplace.

نقش کلیدی در استرس و سلامت محل کار ایفا می‌کند.

The DNA of a company is its culture, right?

دی ان ای یک شرکت فرهنگ آن است، مگرنه؟

It sets the tone,

کیفیت شرکت را تعیین کرده

even goes as far as defining the company.

و حتی شرکت را تعریف می‌کند.

But I think companies should invest

اما من فکر می‌کنم که شرکت‌ها باید

in the overall mental, physical and emotional well-being

روی سلامت عاطفی، فیزیکی و روانی دیگر کارمندان خود هم

of their employees

سرمایه‌گذاری کنند،

the way they invest in innovation, R and D, right?

همانطور که روی نوآوری، توسعه و تحقیقات سرمایه‌گذاری می‌کنند؟

And do I think that this would increase productivity and reduce stress?

این امر منجر به افزایش بهره‌وری و کاهش استرس خواهد شد؟

I really do.

مسلما بله.

But for it to really stick,

اما برای تحقق آن،

a company has to figure out a way

یک شرکت باید

to measure the overall well-being of its employees

با همان دقتی که برای رشد و منافع شرکت بکار می‌بندد،

with the same accuracy and precision that they project growth and earnings.

راهی برای اندازه گیری سلامت کارمندانش پیدا کند.

And if this sounds like a tall order, ask yourself

اگر این کار درخواست دشواری به نظر می‌آید،

what really is a company's most competitive advantage.

از خودتان بپرسید که مهمترین برتری رقابتی یک شرکت چیست.

Its people.

افراد آن شرکت.

We know this.

ما این را می‌دانیم.

And just like anything in a company, it has to start at the top.

و مانند هرچیز دیگری در یک شرکت، باید از بالاترین سطح آغاز شود.

So if you're a leader,

پس اگر شما یک رهبر هستید،

openly showing how you care for your mental health

آشکارا نشان دادن اینکه چقدر به سلامت روانی

and overall well-being

و سلامت خود اهمیت می‌دهید

is a huge catalyst.

یک قدم مهم است.

It's no secret I'm a soccer fan,

من طرفدار فوتبال هستم،

so growing up, I had a couple of coaches.

و تا بزرگ بشوم، تعدادی مربی داشتم.

And I always had one who would lead the heavy cardio workouts.

همیشه یکی بود که تمرینات سنگین قدرتی (کاردیو) را نظارت می‌کرد.

He would not stand on the side and spectate.

او یک گوشه نمی‌ایستاد تا نظارت کند.

He would participate.

او مرا همراهی می‌کرد.

And that did three things.

و این کار سه فایده داشت.

It made it difficult for me to complain.

یکی اینکه شکایت کردن را دشوار می‌کرد.

(Laughter)

(خنده حضار)

I always made sure to keep up,

همیشه مطمئن می‌شدم که عقب نمانم،

and I always felt more dialed in to the exercise.

و همیشه احساس می‌کردم که در تمرین شرکت دارم.

It's the same idea.

این همان عقیده است.

And finally, communication.

و در نهایت، ارتباط.

In order for me to really help my clients achieve their financial goals,

برای اینکه به مشتریانم واقعا کمک کنم تا به اهدافشان برسند،

requires that I actively listen and then respond.

باید فعالانه به آنها گوش بدهم و پاسخگوی آنها باشم.

Let your employees tell you what stresses them out.

بگذارید مشتری‌تان بگوید چه چیزی به او استرس وارد می‌کند.

Let them tell you what wellness benefits they need.

بگذارید بگویند که به چه کمک‌هایی نیاز دارند.

And then act.

و بعد وارد عمل شوید.

And acting on what they tell you

اینطوری نشان می‌دهید

will show how serious you take that feedback,

که چقدر موضوع را فهمیده‌اید

and I can't help but feel the company will win in the long run.

و احساس می‌کنید که شرکت در دراز مدت موفق می‌شود.

Why?

چرا؟

Because properly equipped employees will be more productive and less stressed.

چون کارمندانی که به خوبی مجهز هستند بهره‌وری بیشتر و استرس کمتری دارند.

Next, I'd like to ask help from everyone's favorite uncle.

بعدی اینکه من دوست دارم از دولت تقاضای کمک کنم.

That's right, the government has to play a role in this.

درست است، دولت باید در این کار نقشی ایفا کند.

The World Economic Forum and the Harvard School of Public Health

مجمع جهانی اقتصاد و دانشکده پزشکی سلامت عمومی هاروارد

estimate that from 2011 to 2030,

تخمین زده است که از سا‌ل‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۳۰،

major chronic diseases and mental illnesses

بیماری‌های مزمن اصلی و بیماری‌های روانی

will cost the global economy 47 trillion dollars.

برای اقتصاد جهان ۴۷ تریلیون دلار هزینه خواهد داشت.

And it's 2020.

الان در ۲۰۲۰هستیم.

Now I'm not saying stress causes all major chronic diseases,

نمی‌گویم که استرس عامل تمام بیماری‌های مزمن اصلی

or all mental illnesses,

یا بیماری‌های روانی است،

but even if a portion of it is,

اما اگر علت بخشی از آن هم باشد،

imagine how much lower that number could be

تصور کنید که مقدارآن چقدر کمتر می‌شد

if the government did what it does best --

اگر که دولت کار بهتری می‌کرد --

serve as the enforcer.

به عنوان مجری عمل می‌کرد.

But in this case, for higher workplace standards.

اما این بار، برای بالابردن استانداردهای محل کار.

I don't know, maybe even corporate tax-incentive programs

نمی‌دانم، شاید برنامه‌های مشوق مالیات شرکت به بالابردن

to help raise those standards,

این استانداردها کمک کند،

but the best wellness corporate policies and initiatives

اما بهترین برنامه‌ها و سیاست‌های رفاهی شرکت

backed by a forward-thinking government

توسط یک دولت آینده‌نگر حمایت می‌شود

won't matter much without help from the most crucial pillar.

بدون کمک مهمترین رکن چندان اهمیتی ندارد.

You.

این رکن شما هستید.

That's right, stress and managing it is so dynamic,

درست است، استرس و مدیریت آن بسیار پویا هستند،

you have to play your part.

شماباید نقش خودتان راایفا کنید

And it's going to benefit you and the economy.

این کار هم به نفع شماست و هم به نفع اقتصاد.

Look folks, I'm not a psychologist, OK?

ببینید دوستان، من یک روانشناس نیستم. خب؟

But I have taken steps to develop my own mental health

اما قدم‌هایی برای بهترکردن سلامت روانی خودم و

and overall well-being,

سلامت عمومی برداشته‌ام،

so here's my last two cents.

خوب این کمک من بود.

I think a crucial first step is for everyone

من فکر می‌کنم که مهمترین قدم اول برای همه

is to be honest with themselves.

این است که با خودشان صادق باشند.

About what?

درباره چی؟

About putting your mental, physical and emotional well-being

درباره اینکه سلامت احساسی، فیزیکی و ذهنی را

in the rear view

و صدماتی که می‌زنند را

and the damage it has caused.

همیشه مدنظر داشته باشید.

Honest about placing public opinion above self-preservation.

صادق باشید که چقدر نظرهمگان را به مراقبت از خود ترجیح می‌دهید.

Think social media.

به رسانه‌های جمعی فکر کنید.

Honest about how we define ourselves and what actually does.

درباره اینکه چطور خود را تعریف می‌کنید و اینکه این چه معنایی دارد.

Sure, your career contributes to a portion of who you are.

مطمئن شوید که شغلتان تاحدودی به آنچه که هستید کمک می‌کند.

But are we allowing it to define us just a little too much?

اما ما داریم اجازه می‌دهیم که شغلمان ما را تعریف کند؟

And ask,

و بپرسید،

"Is this bringing me the value I saw with what it costs me?"

«این همان چیزی است که من دارم بابت آن بهایش را می‌پردازم؟»

And I don't just mean the dollars.

منظورم پول نیست.

For me, being honest meant to get a good, hard look at my relationship

برای من صداقت داشتن یعنی بررسی دقیق

with my thoughts, courage and failure.

افکار، شجاعت و شکست‌هایم.

Started years ago in this tournament championship game,

چند سال پبش که شروع کردم در این مسابقه قهرمانی شرکت کنم

coach comes to me and says, "Rob Cooke,

مربی پیش من آمد و گفت، «راب کوک،

you step up, we can't lose today."

بلندشو، نمی‌توانیم امروز را از دست بدهیم.»

So I stepped up.

پس بلند شدم.

Failed.

شکست خوردم.

We lost.

ما باختیم.

(Laughter)

(خنده حضار)

Thanks for laughing.

ممنون که می‌خندید.

(Laughter)

(خنده حضار)

Feels good.

حس خوبی دارد.

No, but ...

نه، اما..

You know, after that, it stayed with me for a while,

می‌دانید بعد از آن، این خاطره تا چند وقت با من ماند،

to the point where any opportunity to step up,

هرجا که فرصتی برای بلند شدن،

grow, develop,

رشد و پیشرفت بود،

I'd quietly bow my head,

سرم را آرام پایین می‌انداختم،

step back.

عقب می‌نشستم.

And then I discovered mindfulness.

بعد ذهن آگاهی را کشف کردم.

And I continued to develop it in my daily life to this day.

و تا امروز به ایجاد آن در زندگی روزمره‌ام ادامه دادم.

To live in the present, the now.

زندگی در لحظه حال، اکنون.

Now I get it, mindfulness may not be for everyone,

حال آن را دارم، ممکن است همه ذهن آگاهی نداشته باشند

but when I think of some of the most successful and impactful people,

اما وقتی به بیشتر افراد موفق و تاثیرگذار نگاه می‌کنم

I see a common trend.

می‌بینم که آنرا دارند.

Mastery of their mental game.

چیرگی بر بازی ذهن.

Which includes stress management.

که شامل مدیریت استرس هم می‌شود.

It's all about developing awareness,

این راجع به گسترش آگاهی،

acknowledgment and acceptance

سپاسگزاری و پذیرشِ

of your current thoughts, emotions, environment and physical state.

افکار، احساسات، محیط و شرایط فیزیکی فعلی است.

Right?

درست است؟

Now I didn't say never facing stress.

نمی‌گویم که اصلا به من استرس دست نمی‌دهد.

But the management of that stress --

اما مدیریت استرس --

that's the benefit, again, for you and the economy.

چیزی است که برای شما و اقتصاد مفید است.

I'll leave you with this thought.

شما را با این فکر تنها می‌گذارم.

We all know that retirement is all about saving more now

همه می‌دانیم که بازنشستگی یعنی امروز بیشتر جمع کنیم

for later.

برای آینده.

What if we treated our mental health and overall well-being

چطور می‌شود که اگر با سلامت روانی و سلامت عمومی خودمان هم

in the same capacity?

همانطور برخورد کنیم؟

Develop and save more of you now

امروز برای آینده، خودتان را

for later in life.

پرورش دهید و حفظ کنید.

Doing nothing means more cost,

هیچ کاری نکردن یعنی هزینه بیشتر

and worse, less time.

و زمان کمتر.

And of the two,

و از این دو،

which can't you get back?

کدام یک می‌تواند به شما برگردد؟

So let's start moving this culture of stress forward,

پس بیایید این فرهنگ استرس را به جلو حرکت دهیم،

and start living happier, healthier

و شادتر، سالم‌تر

and hopefully, more productive lives.

و امیدوار و سازنده‌تر زندگی کنیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)