Jacqueline Woodson: What reading slowly taught me about writing | TED

Translator: Leila Ataei Reviewer: Masoud Motamedifar

A long time ago, there lived a Giant,

در زمان‌های قدیم، یک غولی زندگی می‌کرد،

a Selfish Giant, whose stunning garden was the most beautiful in all the land.

یک غول خودخواه که باغش، در تمام آن سرزمین زیباترین بود.

One evening, this Giant came home

یک روز غروب، وفتی غول به خانه آمد

and found all these children playing in his garden,

و متوجه شد که کودکان در باغ در حال بازی کردن هستند،

and he became enraged.

بسیار عصبانی شد.

"My own garden is my own garden!"

« باغ من فقط مال من است!»

the Giant said.

غول گفت.

And he built this high wall around it.

ودیوار بلندی دور تا دور باغش کشید.

The author Oscar Wilde wrote the story of "The Selfish Giant" in 1888.

نویسنده اُسکار وایلد داستان «غول خودخواه» را در سال ۱۸۸۸ نوشت.

Almost a hundred years later, that Giant moved into my Brooklyn childhood

تقریبا صد سال بعد، داستان این غول به کودکی من در شهر بروکلین راه پیدا کرد.

and never left.

و ماندگار شد.

I was raised in a religious family,

من در خانواده ای مذهبی بزرگ شدم،

and I grew up reading both the Bible and the Quran.

و با خواندن انجیل و قرآن بزرگ شدم.

The hours of reading, both religious and recreational,

ساعت‌هایی که صرف خواندن کتابهای مذهبی و تفریحی می‌کردم

far outnumbered the hours of television-watching.

بسیار بیشتر از ساعاتی بود که به تماشای تلویزیون می‌گذشت.

Now, on any given day, you could find my siblings and I

هر روز، شما می توانستید من و خواهران و برادرانم را بیابید،

curled up in some part of our apartment reading,

که درگوشه‌ای از آپارتمانمان کز کرده‌ایم و مطالعه می‌کنیم؛

sometimes unhappily,

گاهی اوقات با ناراحتی،

because on summer days in New York City, the fire hydrant blasted,

زیرا در روزهای تابستانی نیویورک، شیر آتشنشانی باز می‌شد،

and to our immense jealousy, we could hear our friends down there

و با حسادت زیادی، صدای دوستان‌مان را از پایین می‌شنیدیم که مشغول

playing in the gushing water,

بازی با آب پرفشار بودند،

their absolute joy making its way up through our open windows.

و صدای لذت بردنشان از پنجره‌های بازمان به گوش می‌رسید.

But I learned that the deeper I went into my books,

اما آموختم که هر چه در کتابهایم بیشتر غرق می‌شوم،

the more time I took with each sentence,

هرچه زمان بیشتری صرف هرجمله می‌کنم،

the less I heard the noise of the outside world.

صدای دنیای بیرون اطرافم را کمتر می‌شنوم.

And so, unlike my siblings, who were racing through books,

و برخلاف همشیر‌هایم که سر سریع خواندن کتابها رقابت می‌کردند،

I read slowly --

من به آرامی مطالعه می‌کردم --

very, very slowly.

خیلی خیلی کند.

I was that child with her finger running beneath the words,

من کودکی بودم که انگشتانم را زیر کلمات حرکت می‌دادم،

until I was untaught to do this; told big kids don't use their fingers.

تا یاد گرفتم این کار را نکنم؛ بچه‌های بزرگ که از انگشتانشان استفاده نمی‌کنند.

In third grade, we were made to sit with our hands folded on our desk,

در کلاس سوم، ما را مجبور می‌کردند دست به سینه بنشینیم،

unclasping them only to turn the pages, then returning them to that position.

و فقط برای عوض کردن صفحه کتاب می‌توانستیم از هم بازشان کنیم.

Our teacher wasn't being cruel.

معلم ما آدم بی رحمی نبود.

It was the 1970s,

آن موقع سال ۱۹۷۰ بود،

and her goal was to get us reading not just on grade level

و هدفش این بود که نه تنها به اندازه ی سطح کلاس

but far above it.

بلکه فراتر از آن بخوانیم.

And we were always being pushed to read faster.

و همیشه مجبور می‌شدیم که تندتر بخوانیم.

But in the quiet of my apartment, outside of my teacher's gaze,

اما در سکوت آپارتمانم، به دور از نگاه خیره معلمم،

I let my finger run beneath those words.

انگشتانم را زیر تک تک آن کلمات می‌گذاشتم.

And that Selfish Giant again told me his story,

و آن غول خودخواه دوباره داستانش را برایم تعریف می کرد،

how he had felt betrayed by the kids sneaking into his garden,

اینکه چگونه کودکان با دزدکی وارد شدن به باغچه اش به او خیانت کردند،

how he had built this high wall,

چگونه او این دیوار بلند بالا را ساخته بود،

and it did keep the children out,

دیواری که بچه ها را خارج از باغ نگه می‌داشت،

but a grey winter fell over his garden

اما زمستاتی خاکستری بر سر باغش آوار شد،

and just stayed and stayed.

و آنجا ماندگار شد.

With each rereading, I learned something new

با هر بار دوباره خواندن چیز جدیدی یاد می‌گرفتم،

about the hard stones of the roads that the kids were forced to play on

راجع به سنگهای سخت جاده‌هایی که کودکان به ناچار روی آنها بازی می‌کردند

when they got expelled from the garden,

وقتی که از آن باغ رانده شدند،

about the gentleness of a small boy that appeared one day,

راجع به نجابت پسر بچه‌ای که یک روز ظاهر شد،

and even about the Giant himself.

و حتی درمورد خود غول خودخواه.

Maybe his words weren't rageful after all.

شاید حرفهایش اصلا غضبناک نبودند.

Maybe they were a plea for empathy,

شاید درخواستی برای همدلی بودند.

for understanding.

برای درک شدن.

"My own garden is my own garden."

«باغ من فقط مال من است. »

Years later, I would learn of a writer named John Gardner

چند سال بعد، با نویسنده‌ای به اسم جان گاردنر آشنا شدم،

who referred to this as the "fictive dream,"

او از این موضوع با عنوان «رویای ساختگی»

or the "dream of fiction,"

یا «رویایی افسانه ای» یاد کرد؛

and I would realize that this was where I was inside that book,

و متوجه شدم که درون آن کتاب، نقطه‌ای بود که من قرار داشتم.

spending time with the characters and the world that the author had created

با شخصیت‌ها و دنیایی که نویسنده ساخته بود وقت می‌گذراندم،

and invited me into.

و به درون آن دعوت شده بود.

As a child, I knew that stories were meant to be savored,

به عنوان یک کودک می‌دانستم که داستان‌ها باید دوست داشته شده،

that stories wanted to be slow,

و آرام خوانده شوند،

and that some author had spent months, maybe years, writing them.

و برخی از نویسندگان ماه‌ها حتی سالها وقت صرف نوشتن آن آثار کرده‌اند.

And my job as the reader --

و کارم بعنوان خواننده کتاب-

especially as the reader who wanted to one day become a writer --

مخصوصا خواننده‌ای که می‌خواهد روزی نویسنده شود--

was to respect that narrative.

این بود که به آن قصه و شرح احترام بگذارم.

Long before there was cable or the internet or even the telephone,

خیلی وقت قبل از اینکه تلگراف، اینترنت یا حتی تلفنی وجود داشته باشد،

there were people sharing ideas and information and memory through story.

مردمی بودند که از طریق داستان نظرات، اطلاعات و خاطرات را به اشتراک می‌گذاشتند.

It's one of our earliest forms of connective technology.

و این یکی از ابتدایی‌ترین از اشکال تکنولوژی پیوندی ما، می‌باشد.

It was the story of something better down the Nile

و این داستان راجع به چیزی حتی بهتر از رود نیل بود

that sent the Egyptians moving along it,

که مصریان را در امتداد آن به حرکت درآورد،

the story of a better way to preserve the dead

داستانی راجع به یک راه بهتر برای حفظ متوفی

that brought King Tut's remains into the 21st century.

که بقایای پادشاه توت را تا قرن ۲۱ حفظ کرد.

And more than two million years ago,

و بیش از دو میلیون سال پیش،

when the first humans began making tools from stone,

زمانی که انسانهای اولیه شروع به ساخت ابزار از سنگ کردند،

someone must have said, "What if?"

شخصی باید گفته باشد:«چه میشد اگر؟»

And someone else remembered the story.

و فرد دیگری آن قصه را بیاد آورد.

And whether they told it through words or gestures or drawings,

و یا از طریق کلمات یا اشارات و یا نقاشی،

it was passed down; remembered:

به نسلهای دیگر انتقال داده شد؛ به خاطر آورده شد:

hit a hammer and hear its story.

با چکش ضربه بزن و داستانش را بشنو.

The world is getting noisier.

دنیا رو به پر سر و صداتر شدن است.

We've gone from boomboxes

از رادیوکاست‌ها رسیده‌ایم به

to Walkmen to portable CD players

واکمن و پخش سی‌دی قابل حمل

to iPods

و بعدها آی‌پد و هر آهنگی که بخواهیم

to any song we want, whenever we want it.

و هر زمان که بخواهیم.

We've gone from the four television channels of my childhood

از چهار کانال تلویزیونی دوران کودکی من

to the seeming infinity of cable and streaming.

به استریم کردن ویدئو و تلویزیونهای کابلی بی‌نهایت رسیدیم.

As technology moves us faster and faster through time and space,

و فناوری ما را زمان و فضا سریعتر و سریعتر پیش می‌برد،

it seems to feel like story is getting pushed out of the way,

ظاهرا اینطور حس می‌شود که داستان از مسیر خارج می‌شود،

I mean, literally pushed out of the narrative.

منظورم این است که از خط روایی خارج می‌شود.

But even as our engagement with stories change,

اما حتی مدیریت ما با داستانها تغییر می‌کند،

or the trappings around it morph from book to audio to Instagram to Snapchat,

یا جلوه‌های پیرامونش از کتاب صوتی گرفته تا اینستاگرام و اسنپ‌چت تغییر شکل می‌دهد.

we must remember our finger beneath the words.

باید انگشتانمان در زیر کلمات را به یاد بیاوریم.

Remember that story, regardless of the format,

به خاطر بسپارید که داستان فارغ از ساختاری که دارد،

has always taken us to places we never thought we'd go,

همیشه ما را به مکانهایی می‌برد که هرگز فکر نمی‌کردیم برویم،

introduced us to people we never thought we'd meet

به کسانی معرفی می‌کند که هر گز فکر دیدنشان را نمی‌کردیم

and shown us worlds that we might have missed.

و دنیاهایی را نشان ما می‌دهد که احتمالا گذرمان نمی‌افتاد.

So as technology keeps moving faster and faster,

پس در حالی که فناوری تندتر و تندتر به حرکتش ادامه می‌دهد،

I am good with something slower.

من به چیزی آهسته‌تر دلخوشم.

My finger beneath the words has led me to a life of writing books

انگشتانم در زیر کلمه‌ها باعث شده برای همه سنین

for people of all ages,

کتاب بنویسم، کتابهایی که لازم هستند

books meant to be read slowly,

به آهستگی خوانده شوند،

to be savored.

تا لذت برده شوند.

My love for looking deeply and closely at the world,

عشق من به نگرش عمیق و نزدیک به جهان،

for putting my whole self into it, and by doing so,

این که همه وجودم را صرف این کار کنم و با انجام این کار،

seeing the many, many possibilities of a narrative,

احتمالات خیلی خیلی زیادی را برای روایت کردن ببینم،

turned out to be a gift,

معلوم شد که یک جور استعداد داشت،

because taking my sweet time

چون سپری کردن اوقات شیرینم

taught me everything I needed to know about writing.

به من هر آنچه که برای نوشتن لازم بود آموخت .

And writing taught me everything I needed to know about creating worlds

و نوشتن به من هر آنچه لازم داشتم برای آفرینش دنیاهایی که آدمها در

where people could be seen and heard,

آنجا می‌توانستند شنیده و دیده شوند،‌ آموخت،

where their experiences could be legitimized,

جایی که تجربه‌هایشان می‌توانست معقول و موجه جلوه کند،

and where my story, read or heard by another person,

و جایی که داستانم، از سوی شخصی دیگر خوانده یا شنیده می‌شد،

inspired something in them that became a connection between us,

الهام‌بخش چیزی در آنها می‌شد که ارتباط بین ما می‌شد،

a conversation.

یک گفتگو.

And isn't that what this is all about --

و آيا این همه آن چیزی نیست که به دنبالش هستیم--

finding a way, at the end of the day, to not feel alone in this world,

یافتن روشی که در خاتمه روز احساس تنهایی در این دنیا نکنیم،

and a way to feel like we've changed it before we leave?

و روشی که حس کنیم چیزی را قبل از ترک آن، تغییر داده‌ایم؟

Stone to hammer, man to mummy,

سنگ به چکش، آدمی به مومیایی.

idea to story -- and all of it, remembered.

ایده به داستان--

Sometimes we read to understand the future.

گاهی می‌خوانیم تا آینده را بفهمیم.

Sometimes we read to understand the past.

گاهی می‌خوانیم تا گذشته را بفهمیم.

We read to get lost, to forget the hard times we're living in,

می‌خوانیم تا گم شویم، ایام سختی را که می‌گذرانیم فراموش کنیم،

and we read to remember those who came before us,

و می‌خوانیم تا آدمهای قبل از ما را به خاطر بیاوریم، آنهایی که

who lived through something harder.

در شرایط سختتری زندگی کرده‌اند.

I write for those same reasons.

من به همین دلایل می‌نویسم.

Before coming to Brooklyn, my family lived in Greenville, South Carolina,

قبل از آمدن به بروکلین، خانواده‌ام در گرین‌ویل، کارولینای جنوبی،

in a segregated neighborhood called Nicholtown.

در منطقه‌ای جدا افتاده به اسم نیکول‌تاون ساکن بود.

All of us there were the descendants of a people

همه ما بازماندگان مردمی بودیم که

who had not been allowed to learn to read or write.

اجازه خواندن و نوشتن نداشتند.

Imagine that:

فکرش را بکنید:

the danger of understanding how letters form words,

خطر فهمیدن این که حروف چطور کلمات را تشکیل می‌دهند،

the danger of words themselves,

خطر خود کلمه‌ها،

the danger of a literate people and their stories.

خطر آدمهای باسواد و داستانهای آنها.

But against this backdrop of being threatened with death

اما خلاف این پیشینه تهدید به مرگ شدن

for holding onto a narrative,

به خاطر ادامه دادن به روایت کردن،

our stories didn't die,

داستانهای ما نمردند،

because there is yet another story beneath that one.

چون هنوز داستان دیگری در زیر آن است.

And this is how it has always worked.

و همیشه همینطور بوده است.

For as long as we've been communicating,

تا مادامی که ارنباط برقرار کرده‌ایم،

there's been the layering to the narrative,

روایت ما لایه‌هایی داشته است،

the stories beneath the stories and the ones beneath those.

داستانهایی در زیر داستانها.

This is how story has and will continue to survive.

به این شکل بوده و هست که داستانها زنده می‌مانند.

As I began to connect the dots that connected the way I learned to write

و شروع کردم به وصل کردن نقطه‌هایی که باعث شدند نوشتن

and the way I learned to read

و خواندن را برای مردمان تقریبا

to an almost silenced people,

خاموش بیاموزم،

I realized that my story was bigger and older and deeper

پی بردم که داستان من از خودم همواره بزرگتر، قدیمی‌تر

than I would ever be.

و عمیق‌تر خواهد بود.

And because of that, it will continue.

و به همین خاطر ادامه خواهد یافت.

Among these almost-silenced people

و در میان این مردم تقریبا خاموش،

there were the ones who never learned to read.

کسانی بودند که هرگز خواندن یاد نگرفتند.

Their descendants, now generations out of enslavement,

بازماندگان آنها،‌نسل‌های تازه بیرون آمده از برده‌داری،

if well-off enough,

اگر در رفاه کافی بودند

had gone on to college, grad school, beyond.

کالج و دانشگاه می‌رفتند.

Some, like my grandmother and my siblings, seemed to be born reading,

برخی مثل مادربزرگ و همشیر‌هایم ظاهرا با مطالعه به دنیا می‌آیند.

as though history stepped out of their way.

جوری که انگار تاریخ از سر راه‌شان بیرون رفته است.

Some, like my mother, hitched onto the Great Migration wagon --

برخی مثل مادرم، سوار واگن مهاجرت کبیر می‌شوند--

which was not actually a wagon --

که در واقع واگنی نبوده--

and kissed the South goodbye.

و بوسه وداع را نثار جنوب می‌کنند.

But here is the story within that story:

اما در اینجا داستانی درون آن داستان هست:

those who left and those who stayed

کسانی که رفتند و آنهایی که ماندند

carried with them the history of a narrative,

تاریخ یک روایت را با خود حمل کردند،

knew deeply that writing it down wasn't the only way they could hold on to it,

با این دانش که نوشتن تنها روش ادامه دادن آن نبود،

knew they could sit on their porches or their stoops at the end of a long day

این که می‌توانستند در خاتمه روز طولانی در ایوانها یا روی سه پایه‌های خود

and spin a slow tale for their children.

بنشیند و برای بچه‌های‌شان قصه‌‌ای آرام ببافند.

They knew they could sing their stories through the thick heat of picking cotton

آنها می‌دانستند که در گرمای داغ چیدن پنبه و برداشت تنباکو

and harvesting tobacco,

داستانهای خود را آواز بخوانند،

knew they could preach their stories and sew them into quilts,

می توانستند داستانها را موعظه کرده و در لحافهای چهل تکه وصله و پینه کنند،

turn the most painful ones into something laughable,

دردناکترین قصه‌ها را به چیزی خنده‌دار بدل کنند،

and through that laughter, exhale the history a country

و از طریق آن خنده، تاریخ یک مملکت را به بیرون بدمند

that tried again and again and again

که بارها و باره سعی کرد

to steal their bodies,

جسم و روح و

their spirit

داستانهایشان را

and their story.

بدزدد.

So as a child, I learned to imagine an invisible finger

بنابراین به عنوان یک کودک آموختم انگشتی نامرئی را تصور کنم

taking me from word to word,

که من را از کلمه‌ای به کلمه‌ی دیگر می برد،

from sentence to sentence,

از جمله‌ای به جمله‌ی دیگر،

from ignorance to understanding.

از ناآگاهی به دانستن.

So as technology continues to speed ahead,

بنابراین در حالی که فناوری با سرعت رو به حرکت است،

I continue to read slowly,

من به کندی به خواندن ادامه می‌دهم،

knowing that I am respecting the author's work

با این دانش که به اثر نویسنده و قدرت مانای داستان

and the story's lasting power.

احترام می گذارم.

And I read slowly to drown out the noise

و به آرامی می‌خوانم تا صدای رسایی باشم

and remember those who came before me,

و کسانی را که قبل از من بودند به خاطر بیاورم،

who were probably the first people who finally learned to control fire

که احتمالا نخستین مردمی بودند که بالاخره یاد گرفتند آتش را مهار کنند

and circled their new power

و دور نیروی جدید خود حلقه‌ای از

of flame and light and heat.

زبانه آتش و نور و گرما بکشند.

And I read slowly to remember the Selfish Giant,

و به آرامی می‌خوانم تا غول از خود راضی را به یاد بیاورم

how he finally tore that wall down

که چطور سرانجام آن دیوار را خراب کرد

and let the children run free through his garden.

و اجازه داد بچه ها در باغش آزادانه بدوند.

And I read slowly to pay homage to my ancestors,

و به آرامی می‌خوانم تا به اجدادم ادای احترام کنم.

who were not allowed to read at all.

که به هیچ وجه اجازه خواندن نداشتند.

They, too, must have circled fires,

آنها هم باید حلقه های آتشین داشته باشند،

speaking softly of their dreams,

که به آرامی صحبت از رویاها،

their hopes, their futures.

امیدها و آینده آنها کند.

Each time we read, write or tell a story,

هر بار که داستانی را می‌خوانیم، می‌نویسیم یا بازگو می‌کنیم

we step inside their circle,

به داخل حلقه آنها گام می‌گذاریم

and it remains unbroken.

و آن شکست ناپذیر باقی می‌ماند.

And the power of story lives on.

و قدرت داستان ادامه پیدا می‌کند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)