How to see past your own perspective and find truth | Michael Patrick Lynch

Translator: Najmeh Mirian Reviewer: Masih Bakhshandeh

So, imagine that you had your smartphone miniaturized

خوب، تصور کنید که شما یک گوشی هوشمند کوچک شده دارید

and hooked up directly to your brain.

و مستقیم به مغزتان متصل شده

If you had this sort of brain chip,

اگرشما این نوع از تراشه ذهنی را داشتید

you'd be able to upload and download to the internet

قادر خواهید بود که در اینترنت آپلود و یا دانلود کنید

at the speed of thought.

با سرعت فکر.

Accessing social media or Wikipedia would be a lot like --

دسترسی به رسانه های اجتماعی و ویکی پدیا وجود خواهد داشت --

well, from the inside at least --

خوب، حداقل از داخل --

like consulting your own memory.

شبیه مشورت کردن با حافظه خودتان.

It would be as easy and as intimate as thinking.

این به سادگی و محبوبیت فکر کردن خواهد بود

اما آیا می توان این را هم ساده کرد که بدایند چه چیز درست است؟

But would it make it easier for you to know what's true?

Just because a way of accessing information is faster

فقط به این دلیل که دسترسی به اطلاعات سریع تر شده

it doesn't mean it's more reliable, of course,

والبته به این معنا نیست که فهم صحت اطلاعات معتبر تر شده

and it doesn't mean that we would all interpret it the same way.

و به این معنا نیست که همه آن را به یک روش تفسیر کنید.

And it doesn't mean that you would be any better at evaluating it.

و به این معنا نیست که شما در ارزیابی آن بهتر هستید.

In fact, you might even be worse,

در حقیقت، شما ممکنه بدتر هم باشید

because, you know, more data, less time for evaluation.

چون می دونید،با اطلاعات بیشتر، زمان کمتری برای ارزیابی داریم

Something like this is already happening to us right now.

چیزی شبیه آنچه پیش ازاین برای همه ما اتفاق افتاده

We already carry a world of information around in our pockets,

ما الان دنیایی ازاطلاعات را در جیب هایمان حمل می کنیم،

but it seems as if the more information we share and access online,

اما به نظر می رسد اگر اطلاعات بیشتری را به اشتراک و قابل دسترس بگذاریم

the more difficult it can be for us to tell the difference

خیلی سخت تراست که تفاوت اینکه

between what's real and what's fake.

چه چیز حقیقت است و چه چیز جعلیست را بگوییم.

It's as if we know more but understand less.

بنظر می رسد که بیشتر می دانیم ولی کمتر می فهمیم.

حالا، این تجسم دنیای مدرن است که من فرض می کنم،

Now, it's a feature of modern life, I suppose,

که قسمت اعظمی از مردم در حباب های اطلاعاتی ایزوله زندگی می کنند

that large swaths of the public live in isolated information bubbles.

We're polarized: not just over values, but over the facts.

ما قطبی شده ایم: نه فقط در ارزشها حتی در حقایق.

One reason for that is, the data analytics that drive the internet

یک دلیل اینست که آنالیز اطلاعاتی که اینترنت را هدایت می کند

به ما فقط اطلاعات بیشتر را نمی دهد

get us not just more information,

بلکه خیلی بیشتر از اطلاعاتی که می خواهیم را می دهد.

but more of the information that we want.

Our online life is personalized;

زندگی آنلاین ما شخصی شده است،

everything from the ads we read

هر چیزی که در تبلیغات می خوانیم

to the news that comes down our Facebook feed

تا اخباری که به صفحه فیس بوک ما می آید

is tailored to satisfy our preferences.

طراحی شده تا به خواست و صلیقه ما پاسخ دهد.

And so while we get more information,

وقتی ما اطلاعات بیشتری دریافت می کنیم

خیلی از آن اطلاعات با واکنش ما تمام می شود

a lot of that information ends up reflecting ourselves

as much as it does reality.

همانطورکه تا حدزیادی درواقعیت رخ می دهد.

It ends up, I suppose,

من اینطور فرض می کنم

inflating our bubbles rather than bursting them.

باد کردن حباب های ما به جای ترکیدن آنها.

And so maybe it's no surprise

خوب شاید این تعجب برانگیز نباشد

that we're in a situation, a paradoxical situation,

که ما در وضعیتی هستیم، یک وضعیت متناقض، از

of thinking that we know so much more,

فکر کردن این که ما خیلی بیشتر می دانیم،

and yet not agreeing on what it is we know.

و هنوزنمی دانیم که آنچه می دانیم چیست؟

So how are we going to solve this problem of knowledge polarization?

خوب چطورمی خواهیم این مشکل قطبی شدن دانشمان را حل کنیم؟

One obvious tactic is to try to fix our technology,

یکی از تاکتیک های واضح این است که تلاش کنیم تا تکنولوژی را درست کنیم

با طراحی دوباره سیستم شبکه های اینترنتی،

to redesign our digital platforms,

so as to make them less susceptible to polarization.

خب با کم کردن حساسیتشان به قطبیده شدن

And I'm happy to report

و خوشحالم که بگم

که بسیاری از مردم هوشمند در گوگل و فیس بوک فقط روی همین دارند کار می کنند

that many smart people at Google and Facebook are working on just that.

And these projects are vital.

و این پروژه ها حیاتی هستند.

I think that fixing technology is obviously really important,

من فکر میکنم ، اصلاح تکنولوژی به وضوح خیلی مهم است،

but I don't think technology alone, fixing it, is going to solve the problem

اما فکر نمی کنم اصلاح تکنولوژی به تنهایی، بتون مشکل

قطبی شدن دانش را حل کند.

of knowledge polarization.

من فکر نمی کنم چون من فکر نمی کنم که در نهایت

I don't think that because I don't think, at the end of the day,

این یک مشکل تکنولوژی باشد

it is a technological problem.

I think it's a human problem,

من فکر می کنم این یک مشکل انسانی است،

having to do with how we think and what we value.

که چطور فکر کنیم و به چه چیز ارزش بدهیم.

برای حل آن، من فکر می کنم ما به کمک احتیاج داریم

In order to solve it, I think we're going to need help.

We're going to need help from psychology and political science.

ما به کمک از علم روانشناسی و سیاست احتیاج داریم.

But we're also going to need help, I think, from philosophy.

اما من فکر می کنم ، به کمک فلسفه نیز احتیاج خواهیم داشت.

Because to solve the problem of knowledge polarization,

چون برای حل مشکل قطبش دانسته ها،

we're going to need to reconnect

نیازمندیم که دوباره به

به یک تفکر بنیادی فلسفه متصل شویم :

with one fundamental, philosophical idea:

که ما در واقعیتی مشترک زندگی می کنیم.

that we live in a common reality.

The idea of a common reality is like, I suppose,

تفکر واقعیت مشترک ، به گمان من مثل

a lot of philosophical concepts:

بسیاری از مفهومات فلسفه ای:

easy to state

توضیح دادنش ساده است

but mysteriously difficult to put into practice.

اما به صورت مرموزی عملی کردن آن سخت است،

برای واقعاً پذیرفتن آن،

To really accept it,

I think we need to do three things,

فکر می کنم نیازاست که سه چیز را انجام دهیم،

each of which is a challenge right now.

هر کدام از آنها همین الان یک چالش هستند.

اول، ما نیازمندیم به حقیقت ایمان بیاوریم

First, we need to believe in truth.

شما شاید متوجه شده باشید

You might have noticed

that our culture is having something of a troubled relationship

که فرهنگ ما همین الان یک ارتباط مشکل دار

with that concept right now.

با این مفهوم دارد.

به نظر می رسد اگر ما خیلی موافق نباشیم که،

It seems as if we disagree so much that,

as one political commentator put it not long ago,

وقتی یک مفسر سیاسی این را خیلی وقت یپیش بیان کرد،

مثل این است که اگر هیچ حقیقت دیگری نباشد.

it's as if there are no facts anymore.

But that thought is actually an expression

اما آن فکر در واقع یک توضیح بود

of a sort of seductive line of argument that's in the air.

ازیک سری بحث های گمراه کننده که روی هواست.

It goes like this:

این شبیه این است:

ما نمی توانیم حتی یک قدم به بیرون از دیگاهای خودمان برداریم؛

we just can't step outside of our own perspectives;

ما نمی توانیم یگ قدم فراتراز تعصباتمان برداریم.

we can't step outside of our biases.

Every time we try,

هر وقتکه تلاش می کنیم،

ما فقط اطلاعات بیشتری از دیگاه خودمان بدست می آوریم.

we just get more information from our perspective.

So, this line of thought goes,

خوب، این خط فکری به مسیری می رود که ،

ما نیزشاید اعتراف کنیم که حقیقت عینی یک توهم است،

we might as well admit that objective truth is an illusion,

or it doesn't matter,

و یا اصلاً مهم نیست،

because either we'll never know what it is,

چون یا هرگز نخواهیم فهمید که چیست،

یا اینکه در اولویت مان نیست.

or it doesn't exist in the first place.

آن یک تفکر فلسفی جدید نیست--

That's not a new philosophical thought --

skepticism about truth.

تردید درباره راستی است.

During the end of the last century, as some of you know,

در طول اواخر قرن گذشته، همان طور که بعضی از شما می داند،

it was very popular in certain academic circles.

این طرز فکر دربرخی رشته های دانشگاهی خاص خیلی متداول بود.

But it really goes back all the way to the Greek philosopher Protagoras,

اما واقعا همه این راهها برمی گردد به فیلسوف یونانی پروتاگوراس،

if not farther back.

اگر زیاد عقب نرویم.

Protagoras said that objective truth was an illusion

پروتاگوراس می گفت که حقیقت عینی یک توهم است

because "man is the measure of all things."

چون "بشر مقیاس همه چیز است."

Man is the measure of all things.

آدم مقیاس همه چیز است.

این ایده به نظر شبیه کاربرد یه نوع سیاست نسبت به مردم باشد.

That can seem like a bracing bit of realpolitik to people,

یا ساست آزاد سازی،

or liberating,

because it allows each of us to discover or make our own truth.

چون به هر کدام از ما اجازه می دهد که برای خودمان حقیفت را بسازیم و یا کشف کنیم.

But actually, I think it's a bit of self-serving rationalization

اما واقعا، من فکر می کنم این یه ذره توجیه برای خدمت کردن به خود است.

disguised as philosophy.

که مبدل به یه نوع فلسفه شده.

It confuses the difficulty of being certain

این وضعیت، سختی مطمئن بودن از حقیقت را

with the impossibility of truth.

با غیر ممکن بودن رسیدن به آن مغشوش می کند.

Look --

نگاه کنید---

of course it's difficult to be certain about anything;

البته که سخت است که درباره هر چیزی مطمئن بود؛

we might all be living in "The Matrix."

شاید همه ما داریم درفیلم "The Matrix "زندگی می کنیم.

شاید شما یک تراشه مغزی درسر داشته باشید.

You might have a brain chip in your head

که به شما اطلاعاتی غلط می دهد.

feeding you all the wrong information.

But in practice, we do agree on all sorts of facts.

اما در عمل، ما با همه انواع حقایق موافقیم.

We agree that bullets can kill people.

ما با این که گلوله ها می توانند مردم را بکشند موافقیم.

We agree that you can't flap your arms and fly.

ما با این که شما نمی توانید با دست هایتان بال بزنید و پروزا کنید، موافقیم.

ما موافقیم--- یا ما باید موافق باشیم --

We agree -- or we should --

که یک واقعیت بیرونی وجود دارد

that there is an external reality

and ignoring it can get you hurt.

و نادیده گرفتن آن می تواند به شما آسیب بزند.

Nonetheless, skepticism about truth can be tempting,

با این حال ، شک گرایی در باره حقیقت می تواند وسوسه انگیز باشد،

because it allows us to rationalize away our own biases.

چون این به ما اجازه می دهد که با استدلال از تعصبات خودمان دوری کنیم.

When we do that, we're sort of like the guy in the movie

وقتی ما این کاررا انجام دهیم، شبیه آن فرد در فیلم می شویم

who knew he was living in "The Matrix"

کسی که می دانست در"ماتریس " زندگی می کند

but decided he liked it there, anyway.

اما تصمیم گرفت در هر صورت، آن را دوست داشته باشد.

بعد از همه اینها، بدست آوردن آنچه می خواهید، احساس خوبی دارد.

After all, getting what you want feels good.

Being right all the time feels good.

همیشه همه چی درست باشد ، حس خوبی دارد.

So, often it's easier for us

خوب، اغلب برای ما آسان تر است که

to wrap ourselves in our cozy information bubbles,

خودمان را در حباب های دنج اطلاعاتی مان پنهان کنیم،

زندگی در باور غلط،

live in bad faith,

and take those bubbles as the measure of reality.

و نگه داشتن آن حباب ها به عنوان مقیاس حقیقت.

An example, I think, of how this bad faith gets into our action

به عنوان مثال، من فکر می کنم چطور این باور غلط به عمل ما منتقل می شود

is our reaction to the phenomenon of fake news.

این عکس العمل ما به پدیده خبرهای جعلی است.

The fake news that spread on the internet

خبرهای جعلی که در اینترنت پخش می شود

during the American presidential election of 2016

در طول انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در سال ۲۰۱۶

was designed to feed into our biases,

طراحی شده بود که به تعصبات ما پاسخ دهد،

طراحی شده بود که حباب های ما را باد کند.

designed to inflate our bubbles.

But what was really striking about it

اما چیزی که واقعا درباره آن قابل توجه بود

was not just that it fooled so many people.

فقط این نبود که بسیاری از مردم را فریب داد.

What was really striking to me about fake news,

چیزی که برای من خیلی قابل توجه بود درباره اخبارهای جعلی،

the phenomenon,

پدیده ،

is how quickly it itself became the subject of knowledge polarization;

این بود که چطورخود به خود به موضوع قطبی شدن دانسته ها تبدیل شد؛

so much so, that the very term -- the very term -- "fake news"

چنان زیاد که خیلی از لفظ ها--- خیلی از لفظ ها --- "اخبار جعلی"

now just means: "news story I don't like."

حالا فقط به این معنی است که " داستان اخبار که من دوست ندارم."

That's an example of the bad faith towards the truth that I'm talking about.

این یک مثال از باورغلط در رابطه با حقیقتی است که من درباره اش صحبت می کنم.

But the really, I think, dangerous thing

اما واقعاً فکر می کنم خطری که

about skepticism with regard to truth

درباره شک گرایی با توجه به حقیقت وجود دارد

is that it leads to despotism.

این است که منجر به استبداد می شود.

"Man is the measure of all things"

"آدم مقیاس همه چیز است "

inevitably becomes "The Man is the measure of all things."

ناچار تبدیل می شود به "آن آدم خاص مقیاس همه چیز است".

Just as "every man for himself"

فقط شبیه اینکه " هر آدمی برای خودش"

همیشه به نظر می آید که به این سمت بچرخد که "فقط قوی تر زنده می ماند" .

always seems to turn out to be "only the strong survive."

At the end of Orwell's "1984,"

درشرایط اجتماعی پایان سال ۱۹۸۴،

نوع تفکر پلیس O'Brien در حال زجر دادن شخصیت پیشکسوت Winston Smith بود

the thought policeman O'Brien is torturing the protagonist Winston Smith

into believing two plus two equals five.

که باید باورکرد دو به علاوه دو می شود 5.

What O'Brien says is the point,

آنچه ا O'Brien می گوید نکته است،

is that he wants to convince Smith that whatever the party says is the truth,

این است که او می خواهد Smith را متقاعد کند که هرچه حزب می گوید حقیقت است،

and the truth is whatever the party says.

و حقیقت هر آنچه است که حزب می گوید.

And what O'Brien knows is that once this thought is accepted,

و آنچه O'Brien می داند این است که هنگامی که این تفکر پذیرفته شود،

critical dissent is impossible.

مخالفت انتقادی غیر ممکن است.

You can't speak truth to power

شما نمی توانید به قدرت حقیقت را بگویید

اگر قدرت حقیقت را بگوید با تعریف آن.

if the power speaks truth by definition.

I said that in order to accept that we really live in a common reality,

من این را گفتم برای اینکه بپذیریم که واقعاً ما دریک واقعیت مشترک زندگی می کنیم،

باید سه چیز انجام دهیم.

we have to do three things.

The first thing is to believe in truth.

اولین چیز اعتقاد به حقیقت است.

The second thing can be summed up

و دومین چیز می تواند خلاصه شود

با عبارت لاتینی که کانت به عنوان شعار روشن فکری به کار می برد:

by the Latin phrase that Kant took as the motto for the Enlightenment:

"Sapere aude,"

"Sapere aude"

or "dare to know."

یا "جرات دانستن"

Or as Kant wants, "to dare to know for yourself."

یا آنطور که کانت می خواهد، "جرات دانستن برای خودتان."

من فکر می کنم درروزهای اولیه بوجود آمدن اینترنت،

I think in the early days of the internet,

a lot of us thought

خیلی از ما فکر می کردیم

that information technology was always going to make it easier

تکنولوژی اطلاعات همیشه به هدف آسان کردن

for us to know for ourselves,

این است که ما خودمان را بشناسیم،

و البته در خیلی چیزها همین طور است،

and of course in many ways, it has.

But as the internet has become more and more a part of our lives,

اما وقتی اینترنت بیشتر و بیشتر قسمتی از زندگی ما شده است،

our reliance on it, our use of it,

وابستگی ما به آن، استفاده ما از آن،

has become often more passive.

اغلب بسیار مطیع و کنش پذیرتر شده است.

Much of what we know today we Google-know.

خیلی چیزها که ما امروزمی دانیم از گوگل می دانیم.

We download prepackaged sets of facts

ما یک سری حقایق ازپیش بسته شده را دانلود می کنیم

با نوعی مخلوط کردن آنها با داده هایی از رسانه های اجتماعی.

and sort of shuffle them along the assembly line of social media.

Now, Google-knowing is useful

حالا، دانستن گوگل مفید است

precisely because it involves a sort of intellectual outsourcing.

دقیقا چون اون شامل نوعی برون سپاری فکری است.

ما حاصل تلاش مان را دریک شبکه از افراد دیگر یا الگوریتم ها خالی می کنیم.

We offload our effort onto a network of others and algorithms.

And that allows us, of course, to not clutter our minds

و البته به ما این اجازه را می دهد که مغزمان رابرهم نزنیم

with all sorts of facts.

با انوع اطلاعات.

We can just download them when we need them.

میتوانیم فقط وقتی آنها را دانلود کنیم، که به آنها نیازمندیم.

And that's awesome.

و این عالی است.

But there's a difference between downloading a set of facts

اما یک تفاوت است بین دانلود یک سری حقایق

and really understanding how or why those facts are as they are.

و واقعا دانستن چگونگی و چرایی این حقایق

Understanding why a particular disease spreads,

دانستن این که چرا مریضی های خاص شایع شده،

or how a mathematical proof works,

و یا چگونه اثبات یک مسئله ریاضی کارمی کند،

or why your friend is depressed,

و یا چرا دوست شما افسرده است،

involves more than just downloading.

پاسخ به اینها مستلزم چیزی بیش از دانلود کردن است.

It's going to require, most likely,

این نیازمند، یه چیزی بیشتر شبیه،

doing some work for yourself:

انجام کاری برای خودتان است:

having a little creative insight;

یه ذره بینش خلاق داشتن؛

using your imagination;

استفاده از تخیل تان ؛

getting out into the field;

وارد میدان شدن؛

doing the experiment;

انجام آزمایش؛

working through the proof;

کار کردن روی اثبات چیزی؛

talking to someone.

صحبت کردن با کسی.

Now, I'm not saying, of course, that we should stop Google-knowing.

خب البته نمی گم که ما بایستی دانستن با گوگل را متوقف کنیم.

من فقط می گم

I'm just saying

we shouldn't overvalue it, either.

ما نباید آن را بیش از حد باارزش کنیم.

We need to find ways of encouraging forms of knowing that are more active,

ما باید انواع راه های مشوق دانستن که فعال تر اند را بیابیم،

and don't always involve passing off our effort into our bubble.

و هیچ وقت تلاش مان را در قالب حباب های مان هدرندهیم.

Because the thing about Google-knowing is that too often it ends up

چون چیزی که درباره دانستن از گوگل وجود دارد این است که اغلب

being bubble-knowing.

به دانستن-حبابی ختم می شود.

And bubble-knowing means always being right.

و دانستن-حبابی به این معناست که همیشه همه چیز درست است.

But daring to know,

اما شهامت دانستن،

daring to understand,

شهامت فهمیدن،

یعنی خطراحتمال اینکه شماممکن غلط باشید.

means risking the possibility that you could be wrong.

It means risking the possibility

یعنی ریسک احتمال این که

that what you want and what's true are different things.

آنچه شما می خواهید و آنچه درست است دو چیز متفاوت هستند.

آنچه من را به سومین چیزمی رساند این است که فکرمیکنم ما بسیارنیازمندیم انجام آن هستیم

Which brings me to the third thing that I think we need to do

که اگربخواهیم آن را بپذیریم، دریک واقعیت مشترک زندگی خواهیم می کرد.

if we want to accept that we live in a common reality.

That third thing is: have a little humility.

آن سومین چیز این هست: داشتن کمی فروتنی.

با فروتنی درباره این موضوع ، منظورم فروتنی معرفتی ست،

By humility here, I mean epistemic humility,

which means, in a sense,

یعنی در یک حس،

knowing that you don't know it all.

دانستن این که شما این را اصلا نمی دانید.

اما این همچنین یعنی چیزی بیشتر از آن.

But it also means something more than that.

It means seeing your worldview as open to improvement

به معنای دیدن دنیای اطراف به شکلی باز برای بهتر شدن

by the evidence and experience of others.

توسط شواهد و تجربه های دیگران.

Seeing your worldview as open to improvement

دیدن دنیای اطرافتان به شکل باز برای بهتر شدن

by the evidence and experience of others.

با شواهد و تجربیات دیگران.

این بیشتراز فقط یک گشایش برای تغییر است.

That's more than just being open to change.

این بیشتر از فقط یک گشایش در بهبودی خودبخودی است.

It's more than just being open to self-improvement.

It means seeing your knowledge as capable of enhancing

این یعنی درک میزان دانش خودتان به عنوان چیزی که قابلیت افزایش

or being enriched by what others contribute.

و یا غنی شدن توسط آنچه دیگران مشارکت می کنند.

That's part of what is involved

این قسمتی از آنچیزی است که شامل

in recognizing there's a common reality

تشخیص وجود یک واقعیت مشترک است

که شما نیز مسئول هستید.

that you, too, are responsible to.

I don't think it's much of a stretch to say

نمی خوام خیلی کشش بدم

that our society is not particularly great at enhancing or encouraging

جامعه ما به طور خاص در بالا بردن و تشویق

that sort of humility.

آن نوع ازفروتنی عالی نیست .

بخشی از آن به این دلیل است که،

That's partly because,

well, we tend to confuse arrogance and confidence.

ما تمایل داریم تکبررا با اعتماد بنفس اشتباه بگیریم.

And it's partly because, well, you know,

و این تاحدی به این دلیل است که خب خودتون می دانید

arrogance is just easier.

فقط چون تکبر آسان تر است.

It's just easier to think of yourself as knowing it all.

آسان تر است که فکر کنید که خودتان همه چیز را می دانید.

It's just easier to think of yourself as having it all figured out.

آسان تر است که فکر کنید خودتان همه کشفیات را دارید.

But that's another example of the bad faith towards the truth

اما اون یه مثال دیگرازباورغلط در خصوص حقیقت است

that I've been talking about.

که من درباره اش صحبت می کردم.

So the concept of a common reality,

بنابراین مفهوم یک واقعیت مشترک،

like a lot of philosophical concepts,

مثل بسیاری از مفاهیم فلسفی،

can seem so obvious,

می تواند بنظر خیلی واضح باشد،

that we can look right past it

که می توانیم درست گذشته آن را ببینیم

and forget why it's important.

و فراموش کنیم که چرا مهم هست.

Democracies can't function if their citizens don't strive,

دموکراسی ها نمی توانند عملی شوند اگر شهروندانشان نکوشند،

at least some of the time,

حداقل بعضی وقت ها،

to inhabit a common space,

تا در فضایی مشترک زندگی کنیم،

a space where they can pass ideas back and forth

فضایی که آنها می توانند افکار را به جلو و عقب انتقال دهند

وقتی--- و خصوصا وقتی ---

when -- and especially when --

they disagree.

آنها مخالفند.

But you can't strive to inhabit that space

اما شما نمی توانید بکوشید که در آن فضا قرار بگیرید.

if you don't already accept that you live in the same reality.

اگر از قبل قبول نکرده باشید که در واقعیتی یکسان زندگی می کنید.

برای پذیرفتن آن، باید به حقیقت معتقد باشیم،

To accept that, we've got to believe in truth,

we've got to encourage more active ways of knowing.

ما باید راه های فعال بیشتری از دانستن را تقویت کنیم.

And we've got to have the humility

و ما باید فروتنی داشته باشیم

to realize that we're not the measure of all things.

برای فهم اینکه ما مقیاس همه چیز نیستیم.

ما شاید یه روز چشم انداز

We may yet one day realize the vision

of having the internet in our brains.

داشتن اینترنت در مغزهایمان را تحقق ببخشیم.

But if we want that to be liberating and not terrifying,

اما اگر می خواهیم که رها کننده باشیم و نه توحش آور،

if we want it to expand our understanding

اگرمی خواهیم دانستن مان را گسترش دهیم

and not just our passive knowing,

و نه فقط دانش کنش پدیر مان را،

we need to remember that our perspectives,

نیازمندیم بیاد آوریم که دیدگاه های مان،

as wondrous, as beautiful as they are,

حیرت آور و زیبا هستند،

فقط همین که ---

are just that --

perspectives on one reality.

دیدگاه ها بر روی یک واقعیت بنا شده اند.

سپاسگزارم.

Thank you.

(Applause)

(تشویق حضار)