Bob Mankoff: Anatomy of a New Yorker cartoon

باب منکاف: تشریح یک کاریکاتور مجله‌ی نیویورکر

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Amirpouya Ghaemian Reviewer: soheila Jafari

I'm going to be talking about designing humor,

من می خواهم در مورد طراحی طنز صحبت کنم،

which is sort of an interesting thing, but it goes

که بحث نسبتاً جالبی است،

to some of the discussions about constraints,

اما باید درباره ی قواعد آن بحث کرد،

and how in certain contexts, humor is right,

و این که چطور در بعضی زمینه های مشخص، استفاده از طنز درست است،

and in other contexts it's wrong.

ولی در بعضی زمینه های دیگر مشکل ایجاد می کند.

Now, I'm from New York,

من در مجله ی نیویورکر کار می کنم،

so it's 100 percent satisfaction here.

و در آن جا ما رضایت کامل مخاطبینمان را فراهم می کنیم.

Actually, that's ridiculous, because when it comes to humor,

البته که چنین چیزی محال است، وقتی که بحث طنز مطرح می شود،

75 percent is really absolutely the best you can hope for.

نهایتاً ۷۵% رضایت مخاطبین خود را می توانید فراهم کنید.

Nobody is ever satisfied 100 percent with humor

هیچکس کاملاً از طنز کاملاً راضی نیست،

except this woman.

غیر از این زن.

(Video) Woman: (Laughs)

(فیلم) زن: (صدای خنده ی زن)

Bob Mankoff: That's my first wife.

باب منکاف: این همسر سابق من است.

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

That part of the relationship went fine.

این قسمت از رابطه ی ما هنوز خوب بود.

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

Now let's look at this cartoon.

اما حالا به این کاریکاتور نگاه کنید.

One of the things I'm pointing out is that

یکی از چیز هایی که من به آن اشاره دارم این است که

cartoons appear within the context

کاریکاتور ها در پس زمینه ی مطالب مجله ی نیویورکر می آیند،

of The New Yorker magazine,

کاریکاتور ها در پس زمینه ی مطالب مجله ی نیویورکر می آیند،

that lovely Caslon type, and it seems

با این سبک نوشتاری کسلون (نوعی فرمت که در شرح کاریکاتور ها استفاده می شود)،

like a fairly benign cartoon within this context.

و یک کاریکاتور متناسب با متن در کنار آن.

It's making a little bit fun of getting older,

این کاریکاتور کمی پیر شدن را به تمسخر می گیرد،

and, you know, people might like it.

و، می دانید، بعضی ها ممکن است از این خوششان بیاید.

But like I said, you cannot satisfy everyone.

اما همان طور که گفتم، شما نمی توانید همه را راضی نگه دارید.

You couldn't satisfy this guy.

شما نمی توانید رضایت این فرد را جلب کنید.

"Another joke on old white males. Ha ha. The wit.

"یک جک دیگر درباره ی پیرمرد های سفیدپوست. هه هه. بامزه.

It's nice, I'm sure to be young and rude,

خوبه، من حتماً باید جوان و بی ادب باشم که چنین حرفی بزنم،

but some day you'll be old, unless you drop dead as I wish."

ولی یک روز تو هم پیر می شی، مگر این که وهم بگیرتت و جوانمرگ بشی."

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

The New Yorker is rather a sensitive environment,

روزنامه ی نیویورکر محیط نسبتاً حساسی دارد،

very easy for people to get their nose out of joint.

مخاطبین آن به راحتی از کوره در می روند.

And one of the things that you realize

و یکی از چیز هایی که مطمئناً در آن حس خواهید کرد

is it's an unusual environment.

این است که این یک محیط غیر معمولی است.

Here I'm one person talking to you.

من تنها یک نفر هستم که دارم با شما حرف می زنم.

You're all collective. You all hear each other laugh and know each other laugh.

شما الآن در کنار یکدیگر نشسته اید. شما صدای خنده ی یکدیگر را می شنوید و می دانید که بقیه هم دارند می خندند.

In The New Yorker, it goes out to a wide audience,

ولی در روزنامه ی نیویورکر، این طنز به اقشار گسترده ای از مردم عرضه می شود،

and when you actually look at that,

ولی وقتی شما به آن نگاه می کنید،

and nobody knows what anybody else is laughing at,

هیچکس نمی فهمد که بقیه هم به این مطلب می خندند یا نه،

and when you look at that the subjectivity involved in humor

و وقتی شما به آن کاریکاتور نگاه می کنید،

is really interesting.

واقعاً جالب است.

Let's look at this cartoon.

به این کاریکاتور نگاه کنید.

"Discouraging data on the antidepressant."

"نتایج نه چندان رضایت بخش درباره ی دارو های ضد افسردگی"

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

Indeed, it is discouraging.

البته که رضایت بخش نیست.

Now, you would think, well, look,

ببینید، به نظر اکثر شما این کاریکاتور خنده دار بود.

most of you laughed at that.

ببینید، به نظر اکثر شما این کاریکاتور خنده دار بود.

Right? You thought it was funny.

درسته؟ به نظر شما این کاریکاتور بامزه بود.

In general, that seems like a funny cartoon,

در اصل، این یک کاریکاتور بامزه به نظر می رسد،

but let's look what online survey I did.

اما به نتیجه ی آماری یک تحقیق آن لاین که در مورد آن انجام دادم نگاه کنید.

Generally, about 85 percent of the people liked it.

در اصل، حدود ۸۵ درصد مردم آن را پسندیدند.

A hundred and nine voted it a 10, the highest. Ten voted it one.

۱۰۹ نفر به آن از ۱۰ نمره به آن نمره ی کامل دادند. ۱۰ نفر به آن نمره ی یک دادند.

But look at the individual responses.

اما به نظرات شخصی دقت کنید.

"I like animals!!!!!" Look how much they like them.

"من حیوانات را دوست دارم !!!!!!!" ببینید چقدر آن ها را دوست دارد!

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

"I don't want to hurt them. That doesn't seem very funny to me."

"من نمی خواهم به آن ها آسیب برسد. این کاریکاتور اصلاً بامزه نیست."

This person rated it a two.

این فرد به آن نمره ی ۲ داده است.

"I don't like to see animals suffer -- even in cartoons."

"من دوست ندارم ببینم حیوانات رنج می کشند -- حتی در کاریکاتور ها."

To people like this, I point out we use anesthetic ink.

برای این جور افراد، پیشنهاد می کنم از جوهر مسکن دار استفاده کنیم.

Other people thought it was funny.

به نظر بقیه این کاریکاتور جالب بود.

That actually is the true nature of the distribution of humor

به نظر من وقتی این خنده در بین افراد منتقل نمی شود،

when you don't have the contagion of humor.

طنز، طبیعت واقعی خود را پیدا می کند.

Humor is a type of entertainment.

طنز نوعی تفریح است.

All entertainment contains a little frisson of danger,

همه ی تفریحات کمی هیجان ناشی از خطر را در خود دارند،

something that might happen wrong,

این که ممکن است همه چیز به خوبی پیش نرود،

and yet we like it when there's protection.

و حتی اگر ایمنی هم داشته باشیم باز هم آن را دوست داریم.

That's what a zoo is. It's danger. The tiger is there.

دقیقاً مثل یک باغ وحش. خطرناک است. در آن جا ببر وجود دارد.

The bars protect us. That's sort of fun, right?

اما میله های قفس از ما محافظت می کنند. باحال است، نه ؟

That's a bad zoo.

اما این یک باغ وحش بد است.

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

It's a very politically correct zoo, but it's a bad zoo.

این باغ وحش از لحاظ سیاسی خیلی خوب است، اما با این حال باغ وحش بدی است.

But this is a worse one.

اما این از آن هم بدتر است.

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

So in dealing with humor in the context of The New Yorker,

بنابراین برای طنز نویسی در مجله ی نیویورکر،

you have to see, where is that tiger going to be?

شما باید ببینید، این ببر کجا خواهد رفت؟

Where is the danger going to exist?

خطر در کجا وجود خواهد داشت؟

How are you going to manage it?

چگونه می توانید آن را کنترل کنید؟

My job is to look at 1,000 cartoons a week.

شغل من این است که به۱٫۰۰۰ کاریکاتور در هفته نگاه کنم.

But The New Yorker only can take 16 or 17 cartoons,

اما مجله ی نیویورکر تنها می تواند ۱۶ تا ۱۷ کاریکاتور را بپذیرد،

and we have 1,000 cartoons.

ولی به ما ۱٫۰۰۰ کاریکاتور ارائه می شود.

Of course, many, many cartoons must be rejected.

پس به طور حتم، باید عذر کاریکاتور های بسیار، بسیار زیادی خواسته شود.

Now, we could fit more cartoons in the magazine

البته ما می توانیم کاریکاتور های بیشتری را به چاپ برسانیم،

if we removed the articles.

اگر مقاله های نوشته شده را حذف کنیم.

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

But I feel that would be a huge loss,

اما به نظر من از دست دادن این کاریکاتور ها واقعاً وحشتناک است،

one I could live with, but still huge.

کشنده نیست، ولی وحشتناک است.

Cartoonists come in through the magazine every week.

کاریکاتوریست ها هر هفته به دفتر مجله می آیند.

The average cartoonist who stays with the magazine

یک کاریکاتوریست ثابت در مجله به طور متوسط ۱۰ تا ۱۵ کاریکاتور در هفته می کشد.

does 10 or 15 ideas every week.

یک کاریکاتوریست ثابت در مجله به طور متوسط ۱۰ تا ۱۵ کاریکاتور در هفته می کشد.

But they mostly are going to be rejected.

اما غالب این ایده ها رد می شوند.

That's the nature of any creative activity.

این طبیعت هر فعالیتی در زمینه ی ایده پردازی است.

Many of them fade away. Some of them stay.

خیلی از کاریکاتوریست ها از این کار خسته می شوند و آن را کنار می گذارند. اما بعضی از آن ها می مانند.

Matt Diffee is one of them.

"مت دیفی" یکی از آن ها است.

Here's one of his cartoons.

این یکی از کاریکاتور های او است.

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

Drew Dernavich. "Accounting night at the improv."

"درو درناویچ". "برنامه‌ی حسابداران در حال بداهه."

"Now is the part of the show when we ask the audience

"این قسمتی از نمایش است که ما از حاضرین می خواهیم

to shout out some random numbers."

چند عددِ اتفاقی را فریاد بزنند."

Paul Noth. "He's all right. I just wish he were a little more pro-Israel."

"پاول نات". "او آدم بی نظیری است. فقط کاش کمی از بنا کردن اسرائیل حمایت می کرد."

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

Now I know all about rejection,

حالا همه چیز را در مورد چگونه رد کردن آثار کاریکاتوریست ها می دانم،

because when I quit -- actually, I was booted out of -- psychology school

زیرا من از دانشکده ی روانشناسی انصراف دادم -- در حقیقت، اخراج شدم --

and decided to become a cartoonist, a natural segue,

و تصمیم گرفتم تا یک کاریکاتوریست شوم، یک جابه جایی طبیعی،

from 1974 to 1977 I submitted 2,000 cartoons to The New Yorker,

از ۱۹۷۴ تا ۱۹۷۷ من ۲٫۰۰۰ کاریکاتور به مجله ی نیویورکر ارائه کردم،

and got 2,000 cartoons rejected by The New Yorker.

و ۲٫۰۰۰ کاریکاتور بازگشتی از مجله ی نیویورکر داشتم.

At a certain point, this rejection slip, in 1977 --

و آن موقع، در سال ۱۹۷۷، نوشته ای که ضمیمه ی کاریکاتور برگشتی می کردند، این طور بود --

[We regret that we are unable to use the enclosed material. Thank you for giving us the opportunity to consider it.] —

{با عرض پوزش، ما قادر به چاپ مطلب ارسالی شما نمی باشیم. بابت این که به ما این فرصت را دادید که مطلب شما را بررسی کنیم، سپاسگزاریم.}

magically changed to this.

اما به طور اسرار آمیزی به این متن تغییر پیدا کرد.

[Hey! You sold one. No shit! You really sold a cartoon to the fucking New Yorker magazine.]

{هی ! یکی از کاریکاتورات چاپ شد. شوخی نمی کنم! واقعاً یکی از کاریکاتورات توی مجله ی لعنتی نیویورکر چاپ شده.}

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

Now of course that's not what happened,

البته در واقع چنین چیزی اتفاق نیفتاد،

but that's the emotional truth.

ولی در واقع چنین احساسی داشتم.

And of course, that is not New Yorker humor.

و البته، این طنز نیویورکر نیست.

What is New Yorker humor?

طنز نیویورکر کجاست؟

Well, after 1977, I broke into The New Yorker and started selling cartoons.

خب، بعد از ۱۹۷۷، مرا در نیویورکر پذیرفتند و خیلی از کاریکاتور هایم چاپ شدند.

Finally, in 1980, I received the revered

نهایتاً، در سال ۱۹۸۰، من قراردادی رسمی را از طرف نیویورکر دریافت کردم،

New Yorker contract,

نهایتاً، در سال ۱۹۸۰، من قراردادی رسمی را از طرف نیویورکر دریافت کردم،

which I blurred out parts because it's none of your business.

که بعضی از قسمت های آن را شطرنجی کردم چون به شما ربطی ندارد.

From 1980. "Dear Mr. Mankoff, confirming the agreement

از سال ۱۹۸۰ "جناب آقای "منکاف" عزیز، بنا بر قرارداد موافقت شده از جانب شما"

there of -- " blah blah blah blah -- blur --

و ... و ... و ... -- شطرنجی شده --

"for any idea drawings."

برای هر ایده تصویری ارائه شده."

With respect to idea drawings, nowhere in the contract

در هیچ کجا از این قرارداد، از کلمه ی "کاریکاتور" استفاده نشده است.

is the word "cartoon" mentioned.

بلکه عبارت ایده های تصویری استفاده شده است.

The word "idea drawings," and that's the sine qua non of New Yorker cartoons.

عبارت "ایده های تصویری"، اصلی ترین اساس کاریکاتور های نیویورکر است.

So what is an idea drawing? An idea drawing is something

اما یک ایده ی تصویری چیست؟ یک ایده ی تصویری چیزی است

that requires you to think.

که شما را به فکر کردن وا می دارد.

Now that's not a cartoon. It requires thinking

پس آن یک کاریکاتور نیست.

on the part of the cartoonist and thinking on your part

این ایده نیازمند این است که کاریکاتوریست در مورد آن به فکر فرو برود و شما را به فکر فرو ببرد،

to make it into a cartoon.

و نهایتاً آن را به یک کاریکاتور تبدیل کند.

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

Here are some, generally you get my cast of cartoon mind.

در این جا تعدادی از آثار من را می بینید.

"There is no justice in the world. There is some justice in the world. The world is just."

"در جهان عدالت وجود ندارد." "در جهان کمی عدالت وجود دارد." "جهان کاملاً عادلانه است."

This is What Lemmings Believe.

چیزی که لمینگ ها باور دارند. (نوعی موش صحرایی که به صورت جفت جفت از صخره ها می پرند.)

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

The New Yorker and I, when we made comments,

نیویورکر و من، زمانی که در مورد این کاریکاتور نظر می دهیم،

the cartoon carries a certain ambiguity about what it actually is.

می گوییم که این کاریکاتور دوگانگی مشخصی درون خود دارد.

What is it, the cartoon? Is it really about lemmings?

این کاریکاتور چیست ؟ آیا این واقعاً در مورد لمینگ ها است؟

No. It's about us.

نه. این در مورد ماست.

You know, it's my view basically about religion,

می دانید، این کاریکاتور به صورت اساسی نظر من در مورد مذهب است،

that the real conflict and all the fights between religion

که اختلاف اصلی و تمامی درگیری های بین مذاهب مختلف،

is who has the best imaginary friend.

بر سر این است که کدام یک از آن ها بهترین دوست خیالی را دارد.

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

And this is my most well-known cartoon.

و این مشهور ترین کاریکاتور من است.

"No, Thursday's out. How about never — is never good for you?"

"نه، پنجشنبه وقت ندارم. "هیچ وقت" چطور است -- با "هیچ وقت" مشکلی ندارید ؟"

It's been reprinted thousands of times, totally ripped off.

این کاریکاتور هزاران بار چاپ شد، و بدون اجازه در نشریات مختلف.

It's even on thongs,

حتی در گفتار هم وجود دارد،

but compressed to "How about never — is never good for you?"

اما به این صورت خلاصه شده است "هیچ وقت چطوره؟ مشکلی نداری؟"

Now these look like very different forms of humor

این آثار انواع کاملاً مختلفی از طنز پردازی هستند

but actually they bear a great similarity.

اما در حقیقت آن ها مشابهت بسیار زیادی دارند.

In each instance, our expectations are defied.

در هر نمونه، چیزی غیر از انتظارات ما رخ داده است.

In each instance, the narrative gets switched.

در هر نمونه، داستان ناگهان دچار تغییر شده است.

There's an incongruity and a contrast.

یک ناهمخوانی و تضاد وجود دارد.

In "No, Thursday's out. How about never — is never good for you?"

در "نه، پنجشنبه وقت ندارم. "هیچ وقت" چطور است -- با "هیچ وقت" مشکلی ندارید ؟"

what you have is the syntax of politeness

در این جمله شما ساختاری مؤدبانه دارید،

and the message of being rude.

ولی پیغامی گستاخانه.

That really is how humor works. It's a cognitive synergy

این نحوه ی عملکرد طنز است.

where we mash up these two things which don't go together

جایی که ما این دو چیز ناسازگار را با هم ترکیب کنیم

and temporarily in our minds exist.

و موقتاً در ذهن ما باقی بماند، شناختی جدید به وجود می آید.

He is both being polite and rude.

او هم زمان مؤدب و گستاخ است.

In here, you have the propriety of The New Yorker

در این جا، شما ادب و نزاکت برازنده ی مجله ی نیویورکر

and the vulgarity of the language.

و گستاخی زبان را دارید.

Basically, that's the way humor works.

به طور اساسی، نحوه ی عملکرد طنز این گونه است.

So I'm a humor analyst, you would say.

شاید بگویید، حتماً من یک تحلیل گر طنز هستم.

Now E.B. White said, analyzing humor is like dissecting a frog.

ای. بی. وایت می گوید، تجزیه و تحلیل کردن طنز مثل تشریح کردن یک قورباغه است.

Nobody is much interested, and the frog dies.

هیچکس علاقه ای به این کار ندارد، و قورباغه هم می میرد.

Well, I'm going to kill a few, but there won't be any genocide.

خب، من چند تا از آن ها را در این جا می کشم، ولی نسل کشی نمی کنم.

But really, it makes me —

اما حقیقتاً خیلی --

Let's look at this picture. This is an interesting picture,

به این تصویر نگاه کنید. این تصویر خیلی جالب است،

The Laughing Audience.

"تماشاچیان خندان".

There are the people, fops up there,

افراد شیک پوشی در آن هستند،

but everybody is laughing, everybody is laughing

اما همه دارند می خندند، همه،

except one guy.

غیر از یک نفر.

This guy. Who is he? He's the critic.

این فرد. او چه کسی است؟ او یک منتقد است.

He's the critic of humor,

او منتقد طنز نویسی است،

and really I'm forced to be in that position,

و من به شخصه مجبور شده ام چنین نقشی را ایفا کنم،

when I'm at The New Yorker, and that's the danger

وقتی من در مجله ی نیویورکر کار می کنم،

that I will become this guy.

و به چنین آدمی تبدیل می شود، واقعاً خطرناک می شوم.

Now here's a little video made by Matt Diffee, sort of

این یک کلیپ ویدئویی است که توسط "مت دیفی" ساخته شده است،

how they imagine if we really exaggerated that.

و تصورات آن ها از من است با اغراق بسیار زیاد.

(Video) Bob Mankoff: "Oooh, no.

(فیلم) باب منکاف: "اوه، نه.

Ehhh.

اه.

Oooh. Hmm. Too funny.

اوه. ممم. زیادی بامزه س.

Normally I would but I'm in a pissy mood.

معمولاً این طور کاریکاتور ها را تأیید می کنم ولی الآن دلم می خواد ضد حال بزنم.

I'll enjoy it on my own. Perhaps.

من خودم دوست دارم. شاید.

No. Nah. No.

نه. ممم نه. نه.

Overdrawn. Underdrawn.

زیادی پررنگ. زیادی کم رنگ.

Drawn just right, still not funny enough.

رنگ این مناسبه، ولی به اندازه ی کافی با مزه نیست.

No. No.

نه. نه.

For God's sake no, a thousand times no.

محض رضای خدا نه، هزار تا نه.

(Music)

(موسیقی)

No. No. No. No. No. [Four hours later]

نه. نه. نه. نه. نه. {چهار ساعت بعد}

Hey, that's good, yeah, whatcha got there?

سلام، عالیه، غذا چی داری؟

Office worker: Got a ham and swiss on rye?BM: No.

کارمند دفتر: همبرگر با پنیر سوییسی و گندم؟ باب: نه.

Office worker: Okay. Pastrami on sourdough?BM: No.

کارمند دفتر: گوشت ادویه زده شده روی نان ترش؟ باب: نه.

Office worker: Smoked turkey with bacon?BM: No.

کارمند دفتر: گوش بوقلمون دودی با گوشت خوک؟ باب: نه.

Office worker: Falafel?BM: Let me look at it.

کارمند: فلافل؟ باب: بگذار ببینم.

Eh, no.

اه، نه.

Office worker: Grilled cheese?BM: No.

کارمند: پنیر تنوری؟ باب: نه.

Office worker: BLT?BM: No.

کارمند: گوشت خوک با کاهو و گوجه؟ باب: نه.

Office worker: Black forest ham and mozzarella with apple mustard?BM: No.

کارمند: همبرگر جنگل سیاه و پنیر موزارلا با سس خردل سیب؟ باب: نه.

Office worker: Green bean salad?BM: No.

کارمند: سالاد لوبیا سبز؟ باب: نه.

(Music)

(موسیقی)

No. No.

نه. نه.

Definitely no. [Several hours after lunch]

البته که نه. {چند ساعت بعد از غذا}

(Siren)

(صدای آژیر)

No. Get out of here.

نه. از این جا برو.

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

That's sort of an exaggeration of what I do.

این کاریست که من انجام می دهم، با کمی اغراق.

Now, we do reject, many, many, many cartoons,

خب، ما کاریکاتور های خیلی، خیلی، خیلی زیادی را رد می کنیم،

so many that there are many books called "The Rejection Collection."

خیلی از کاریکاتوریست ها کتاب هایی به چاپ رسانده اند تحت عنوان "مجموعه کاریکاتور های رد شده".

"The Rejection Collection" is not quite New Yorker kind of humor.

"مجموعه کاریکاتور های رد شده" طنز مجله ی نیویورکر نیست.

And you might notice the bum on the sidewalk here

شما در این کاریکاتور رد شده می بینید که یک گدا در پیاده رو نشسته است

who is boozing and his ventriloquist dummy is puking.

و دارد عرق می خورد و عروسک دستی اش دارد استفراغ می کند.

See, that's probably not going to be New Yorker humor.

می بینید، این کاریکاتور در بخش طنز نیویورکر به چاپ نخواهد رسید.

It's actually put together by Matt Diffee, one of our cartoonists.

این کتاب توسط "مت دیفی"، یکی از کاریکاتوریست های ما جمع‌آوری شده است.

So I'll give you some examples of rejection collection humor.

من به شما چند کاریکاتور از مجموعه آثار طنز رد شده نشان خواهم داد.

"I'm thinking about having a child."

"دارم به بچه دار شدن فکر می کنم."

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

There you have an interesting -- the guilty laugh,

شما به طرز جالبی خواهید خندید -- همراه با احساس گناه،

the laugh against your better judgment.

خنده ای بر خلاف نظری که واقعاً در ذهن خود دارید.

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

"Ass-head. Please help."

"به من احمق کمک کنید."

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

Now, in fact, within a context of this book,

ببینید، در این کتاب،

which says, "Cartoons you never saw and never will see

که کاریکاتور هایی هستند که به قول طراح آن، "کاریکاتور هایی که هیچگاه در نیوریورکر ندیدید و هیچگاه نخواهید دید"،

in The New Yorker," this humor is perfect.

طنز در حد اعلای آن وجود دارد.

I'm going to explain why.

توضیح می دهم.

There's a concept about humor about it being

اصلی در مورد طنز وجود دارد

a benign violation.

که باید خشونت ملایمی در مضمون آن وجود داشته باشد.

In other words, for something to be funny, we've got to think

به عبارت دیگر، برای این که یک ایده بامزه به نظر برسد،

it's both wrong and also okay at the same time.

باید به طور هم زمان از یک جهت درست و از جهت دیگر غلط به نظر برسد.

If we think it's completely wrong, we say, "That's not funny."

اگر به نظر برسد که کاملاً غلط است، می گوییم، "اصلاً بامزه نیست".

And if it's completely okay, what's the joke? Okay?

و اگر کاملاً درست باشد، دیگر به آن می توان گفت طنز؟ طنز درست؟

And so, this benign, that's true of "No, Thursday's out. How about never — is never good for you?"

و این تعادل ملایم، در طنز "نه، پنجشنبه وقت ندارم. "هیچ وقت" چطور است -- با "هیچ وقت" مشکلی ندارید ؟" به نمایش در می آید.

It's rude. The world really shouldn't be that way.

بی ادبانه است. واقعاً نباید کسی این طور صحبت کند.

Within that context, we feel it's okay.

اما وقتی به آن نگاه می کنیم، احساس می کنیم واقعاً مشکلی نیست.

So within this context, "Asshead. Please help"

در مضمون کاریکاتور، "به من احمق کمک کنید."

is a benign violation.

خشونت ملایمی وجود دارد.

Within the context of The New Yorker magazine ...

و در مجله ی نیویورکر ...

"T-Cell Army: Can the body's immune response

"ارتش سلول های T (نوعی گلبول سفید) : آیا دفاع طبیعی بدن انسان

help treat cancer?" Oh, goodness.

می تواند به درمان سرطان کمک کند ؟" وای، خدا.

You're reading about this smart stuff,

شما این مطلب سطح بالای علمی را می خوانید،

this intelligent dissection of the immune system.

تشریح هوشمندانه ی سیستم دفاعی بدن.

You glance over at this, and it says,

شما به این مطلب نگاهی می اندازید، و این کاریکاتور در این جا می گوید،

"Asshead. Please help"? God.

"به من احمق کمک کنید." ؟ خدایا.

So there the violation is malign. It doesn't work.

خشونت این کاریکاتور کمی افراطی است. نتیجه ی خوبی ندارد.

There is no such thing as funny in and of itself.

چیزی بامزه ای در رابطه با این کاریکاتور وجود ندارد.

Everything will be within the context and our expectations.

همه چیز باید در بازه ی موضوع مقاله و انتظارات ما باشد.

One way to look at it is this.

این، یکی از دیدگاه ها برای قضاوت در مورد یک کاریکاتور است.

It's sort of called a meta-motivational theory about how we look,

شاید این دیدگاه کمی فرا-انگیزشی باشد،

a theory about motivation and the mood we're in

دیگاهی درباره ی برانگیختن و حالتی که ما در آن هستیم

and how the mood we're in determines the things we like

و حالتی که ما در آن هستیم تعیین می کند که چه چیزی را دوست داریم، و چه چیزی را نه.

or dislike.

و حالتی که ما در آن هستیم تعیین می کند که چه چیزی را دوست داریم، و چه چیزی را نه.

When we're in a playful mood, we want excitement.

وقتی حالمان خوب است و شیطنت ما گل کرده است، ما طالب هیجان هستیم.

We want high arousal. We feel excited then.

ما برانگیختگی قدرتمندی می خواهیم. بنابراین هیجان زده می شویم.

If we're in a purposeful mood, that makes us anxious.

اگر ما هدفمند باشیم، باعث می شود ما مشتاق بشویم.

"The Rejection Collection" is absolutely in this field.

"مجموعه کاریکاتور های رد شده" تماماً کاریکاتور هایی از این دست هستند.

You want to be stimulated. You want to be aroused.

شما می خواهید تحریک شوید. می خواهید به به هیجان برسید.

You want to be transgressed.

می خواهید کمی از قوانین اخلاقی خود تخلف کنید.

It's like this, like an amusement park.

این کتاب مثل ... یک شهربازی است.

Voice: Here we go. (Screams)

مرد: بزن بریم. (صدای جیغ)

He laughs. He is both in danger and safe,

او می خندد. او هم زمان در خطر و امنیت است،

incredibly aroused. There's no joke. No joke needed.

او کاملاً تحریک شده است. هیچ طنزی وجود ندارد. او به هیچ طنزی نیاز ندارد.

If you arouse people enough and get them stimulated enough,

اگر شما مردم را به اندازه ی کافی تحریک کنید،

they will laugh at very, very little.

به کوچک ترین چیز ها خواهند خندید.

This is another cartoon from "The Rejection Collection."

این یک کاریکاتور دیگر از "مجموعه کاریکاتور های رد شده" است.

"Too snug?"

"زیادی راحتی ؟"

That's a cartoon about terrorism.

این یک کاریکاتور درباره ی تروریسم است.

The New Yorker occupies a very different space.

نیویورکر فضای کاملاً متفاوتی دارد.

It's a space that is playful in its own way, and also purposeful,

فضای نیویورکر در مسیری که دارد کاملاً هیجان آمیز است، و صد البته هدفمند،

and in that space, the cartoons are different.

و کاریکاتور ها، طبیعتاً متفاوت هستند.

Now I'm going to show you cartoons The New Yorker did

من می خواهم به شما کاریکاتور هایی را نشان بدهم که نیویورکر دقیقاً بعد از حادثه ی ۱۱ سپتامبر (عملیات تروریستی برج های دو قلو)

right after 9/11, a very, very sensitive area when humor could be used.

در شرایطی که طنز در محیط فوق العاده حساسی باید استفاده می شد.

How would The New Yorker attack it?

نیویورکر چگونه می توانست وارد این شرایط شود؟

It would not be with a guy with a bomb saying, "Too snug?"

با کاریکاتوری که بک بمب گذار انتحاری می گوید، "زیادی راحتی؟"

Or there was another cartoon I didn't show because

یا کاریکاتور دیگری که من در اسلاید ها قرار ندادم،

actually I thought maybe people would be offended.

چون حقیقتاً فکر کردم ممکن است بعضی از شما ناراحت شوید.

The great Sam Gross cartoon, this happened

کاریکاتور "سم گروس بزرگ"،

after the Muhammad controversy where it's Muhammad in heaven,

حضرت محمد در بهشت است،

the suicide bomber is all in little pieces,

بدن های تکه تکه شده ی بمب گذار های انتحاری در اطراف او هستند،

and he's saying to the suicide bomber,

و او به بمب گذار های انتحاری می گوید،

"You'll get the virgins when we find your penis."

"وقتی که آلتتان را پیدا کردیم حوری ها را به شما می دهیم."

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

Better left undrawn.

همان بهتر که به تصویر کشیده نشد.

The first week we did no cartoons.

هفته ی اول ما هیچ کاریکاتوری نداشتیم.

That was a black hole for humor, and correctly so.

فضایی کاملاً خالی از طنز بود، و این کار درست هم بود.

It's not always appropriate every time.

همیشه استفاده از طنز کار درستی نیست.

But the next week, this was the first cartoon.

اما هفته ی بعد، این اولین کاریکاتور ما بود.

"I thought I'd never laugh again. Then I saw your jacket."

"من فکر می کردم دیگر هیچ وقت نمی خندم. تا این که امروز کت تو را دیدم."

It basically was about, if we were alive,

این کاریکاتور به زبان ساده می گوید، اگر ما زنده ایم،

we were going to laugh. We were going to breathe.

باید بخندیم. باید نفس بکشیم.

We were going to exist. Here's another one.

باید وجود داشته باشیم. و این هم یک کاریکاتور دیگر.

"I figure if I don't have that third martini, then the terrorists win."

"فکر کنم اگر سومین لیوان مشروب را نمی خوردم، تروریست ها می بردند."

These cartoons are not about them. They're about us.

این کاریکاتور ها درباره ی آن ها نیستند. بلکه درباره ی ما هستند.

The humor reflects back on us.

طنز چهره ی واقعی ما را نشان می دهد.

The easiest thing to do with humor, and it's perfectly legitimate,

آسان ترین راهی که می توان در آن از طنز استفاده کرد، و کاملاً مشروعیت دارد،

is a friend makes fun of an enemy.

این است که یک دوست، یک دشمن مشترک را مسخره کند.

It's called dispositional humor.

به آن شوخی موضع دارانه گفته می شود.

It's 95 percent of the humor. It's not our humor.

این ۹۵ درصد طنز را تشکیل می دهد. این طنز ما نیست.

Here's another cartoon.

این یک کاریکاتور دیگر است.

"I wouldn't mind living in a fundamentalist Islamic state."

"من ترجیح می دهم در یک کشور اسلامی زندگی کنم." (اشاره به این که مسلمان ها خوک ها را نمی خورند)

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

Humor does need a target.

طنز به یک هدف نیاز دارد.

But interestingly, in The New Yorker, the target is us.

اما به طرز جالبی، در مجله ی نیویورکر، این هدف ما هستیم.

The target is the readership and the people who do it.

هدف خوانده شدن و کسانی که این مطالب را می خوانند هستند.

The humor is self-reflective

طنز بازتاب چهره ی اصلی ماست،

and makes us think about our assumptions.

و باعث می شود ما به پیش فرض هایی که داشته ایم دوباره فکر کنیم.

Look at this cartoon by Roz Chast, the guy reading the obituary.

به این کاریکاتور از "رز چست" نگاه کنید، مردی که دارد ستون آگهی های ترحیم (فوت شدگان) را می خواند.

"Two years younger than you, 12 years older than you,

"دو سال جوان تر از تو، ۱۲ سال پیر تر از تو،

three years your junior, your age on the dot,

سه سال کوچک تر، دقیقاً هم سن تو،

exactly your age."

سن خودت."

That is a deeply profound cartoon.

این یک کاریکاتور فوق العاده مفهومی است.

And so The New Yorker is also trying to, in some way,

مجله ی نیویورکر همچنان تلاش می کند، به هر نحوی،

make cartoons say something besides funny

کاریکاتور ها مفهومی در ورای خنداندن مخاطب داشته باشند،

and something about us. Here's another one.

و به آن ها اشاره داشته باشند. این یک کاریکاتور دیگر است.

"I started my vegetarianism for health reasons,

"من گیاه خواری را برای سلامتی بیشتر شروع کردم،

Then it became a moral choice, and now it's just to annoy people."

اما بعد کم کم جنبه ی اخلاقی پیدا کرد، و در حال حاضر فقط برای معذب کردن بقیه این کار را می کنم."

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

"Excuse me — I think there's something wrong with this

"ببخشید -- فکر کنم مشکل این جا باشد،

in a tiny way that no one other than me would ever be able to pinpoint."

که هیچکس به غیر از من رویش نمی شود حقیقت را به شما بگوید." (زن دائم از غذا به گارسن ایراد می گیرد)

So it focuses on our obsessions, our narcissism,

این کاریکاتور بر روی عقده های ما، خودپرستی ما،

our foils and our foibles, really not someone else's.

اشتباهات ما و عادات عجیب ما دست می گذارد، نه افراد دیگر.

The New Yorker demands

مجله ی نیویورکر می خواهد

some cognitive work on your part,

افکار شما را به چالش بکشد،

and what it demands is what Arthur Koestler,

و چیزی که می خواهد همان چیزی است که

who wrote "The Act of Creation" about the relationship

"آرتور کوستلِر"، نویسنده ی کتاب "عمل خلقت" درباره ی رابطه ی طنز، هنر و علم نوشته است،

between humor, art and science,

"آرتور کوستلِر"، نویسنده ی کتاب "عمل خلقت" درباره ی رابطه ی طنز، هنر و علم نوشته است،

is what's called bisociation.

و به آن دو طبقگی گفته می شود.

You have to bring together ideas from different frames of reference,

شما باید ایده های مختلف را از منابع متفاوت جمع آوری کنید،

and you have to do it quickly to understand the cartoon.

و باید این کار را سریع انجام دهید تا کاریکاتور را درک کنید.

If the different frames of reference don't come together

اگر منابع مختلف در کمتر از نیمی از ثانیه در ذهن شما نیایند،

in about .5 seconds, it's not funny,

دیگر آن کاریکاتور خنده دار نیست،

but I think they will for you here.

اما فکر کنم آن ها برای شما خنده دار هستند.

Different frames of reference.

منابع مختلف.

"You slept with her, didn't you?"

"تو با اون رابطه داشتی، نه ؟"

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

"Lassie! Get help!!"

"لسی! کمک کن!"

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

It's called French Army Knife.

این چاقوی چند کاره ی ارتش فرانسه است. (همگی آن ها یک وسیله و مخصوص باز کردن در مشروب هستند.)

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

And this is Einstein in bed. "To you it was fast."

و این انیشتین در بستر است. "برای تو خیلی سریع بود." (نظریه ی نسبیت انیشتین، گذر متفاوت زمان برای دو سرعت متفاوت)

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

Now there are some cartoons that are puzzling.

اما کاریکاتور هایی که کمی گیج کننده هستند.

Like, this cartoon would puzzle many people.

به طور مثال، این کاریکاتور افراد زیادی را گیج خواهد کرد.

How many people know what this cartoon means?

چند نفر می دانند مفهوم این کاریکاتور چیست؟

The dog is signaling he wants to go for a walk.

این سگ با این حرکت دارد نشان می دهد می خواهد به پیاده روی برده شود.

This is the signal for a catcher to walk the dog.

و توپ گیرنده دارد به پرتاب کننده ی توپ علامت می دهد که توپ را کمی با فاصله بیندازد تا ضربه زننده (که سگ جای او ایستاده است) وادار به راه رفتن شود.

That's why we run a feature in the cartoon issue every year

به همین دلیل ما هر سال یک مقاله در زمینه ی کاریکاتور چاپ می کنیم،

called "I Don't Get It: The New Yorker Cartoon I.Q. Test."

با عنوان "متوجه نمی شوم: تست ضریب هوش کاریکاتور های مجله ی نیویورکر."

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

The other thing The New Yorker plays around with

چیز دیگری که مجله ی نیویورکر به آن می پردازد،

is incongruity, and incongruity, I've shown you,

غیر طبیعی بودن است، و غیر طبیعی بودن را، همان طور که به شما نشان دادم،

is sort of the basis of humor.

می توان اساس طنز دانست.

Something that's completely normal or logical isn't going to be funny.

چیزی که کاملاً طبیعی یا منطقی است نمی تواند خنده دار باشد.

But the way incongruity works is, observational humor

اما نحوه ی نشان داده شدن تفاوت، طنز تجربی است،

is humor within the realm of reality.

طنز در بازه ی حقیقت.

"My boss is always telling me what to do." Okay?

"رئیسم همیشه به من می گوید چه کار کنم." خب؟

That could happen. It's humor within the realm of reality.

این اتفاق ممکن است بیفتد. این طنز در بازه ی حقیقت است.

Here, cowboy to a cow:

این جا، گاوچران به گاو می گوید:

"Very impressive. I'd like to find 5,000 more like you."

"واقعاً تحت تأثیر قرار گرفتم. من به ۵٫۰۰۰ گاو مثل تو نیاز دارم."

We understand that. It's absurd. But we're putting the two together.

ما آن را متوجه می شویم. بی مزه است. اما قابل تحمل است.

Here, in the nonsense range:

این جا، در بازه ی "مزخرف":

"Damn it, Hopkins, didn't you get yesterday's memo?"

"لعنتی، هاپکینز، یادداشت دیروز به دستت نرسید؟"

Now that's a little puzzling, right? It doesn't quite come together.

کمی گیج کننده است، نه؟ نمی توان متوجه شد.

In general, people who enjoy more nonsense,

در اصل، کسانی که بیشتر کاریکاتور های مزخرف را می پسندند،

enjoy more abstract art,

بیشتر به هنرهای نمادین می پردازند،

they tend to be liberal, less conservative, that type of stuff.

آن ها دوست دارند آزاد اندیش باشند، کمتر محافظه کار هستند، و از این قبیل.

But for us, and for me, helping design the humor,

اما برای من، که شغلم کمک کردن به طراحی طنز است،

it doesn't make any sense to compare one to the other.

مقایسه کردن یک کاریکاتور با دیگری اصلاً معنایی ندارد.

It's sort of a smorgasbord that's made all interesting.

طنز مانند یک رستوران سلف است که همه را راضی می کند.

So I want to sum all this up with a caption to a cartoon,

در پایان می خواهم این سخنرانی را با این توضیح کاریکاتور به پایان برسانم،

and I think this sums up the whole thing, really,

و به نظر من این کاریکاتور واقعاً جمع بندی این بحث،

about The New Yorker cartoons.

درباره ی کاریکاتور های مجله ی نیویورکر است.

"It sort of makes you stop and think, doesn't it."

"این تابلو شما را وادار می کند که بایستید و فکر کنید، این طور نیست؟"

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

And now, when you look at New Yorker cartoons,

و حالا، وقتی شما به کاریکاتور های نیویورکر نگاه می کنید،

I'd like you to stop and think a little bit more about them.

دوست دارم بایستید و کمی بیشتر درباره ی آن ها فکر کنید.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق حاضرین)

Thank you. (Applause)

سپاسگزارم. (تشویق حاضرین)