Why we ignore obvious problems — and how to act on them | Michele Wucker

Translator: Pedram Pourasgari Reviewer: Mansoureh Hadavand

So what if there were a highly obvious problem

چه می‌شود اگر مشکل کاملا واضحی

right in front of you?

درست روبروی شما باشد؟

One that everyone was talking about,

مشکلی که همه در موردش حرف می‌زدند،

one that affected you directly.

مشکلی که مستقیماً بر شما تأثیر گذاشته است.

Would you do everything within your power to fix things

آیا هر کاری که در توان شما باشد برای درست کردن آن انجام می‌دهید

before they got worse?

قبل از این که وضع بدترشود؟

Don't be so sure.

زیاد مطمئن نباشید.

We are all much more likely than any of us would like to admit

احتمال بیشتری وجود دارد که همه اعتراف کنیم

to miss what's right in front of our eyes.

چیزی که درست مقابل چشمانمان بوده را ندیده‌ایم.

And in fact,

و در واقع،

we're sometimes most likely to turn away from things

گاهی اوقات محتمل‌تر است از آنها روبرگردانیم

precisely because of the threat that they represent to us,

دقیقاً به دلیل خطری که برای ما دارند،

in business, life and the world.

در کسب‌وکار، زندگی و جهان.

So I want to give you an example from my world, economic policy.

می‌خواهم مثالی از جهان خودم، سیاست اقتصاد، برایتان بزنم.

So when Alan Greenspan was head of the Federal Reserve,

وقتی آلن گرین‌اسپن رئیس بانک مرکزی آمریکا بود،

his entire job was to watch out for problems in the US economy

تمام کارش این بود که حواسش به مشکلات در اقتصاد آمریکا باشد

and to make sure that they didn't spin out of control.

تا از کنترل خارج نشوند.

So, after 2006,

پس بعد از سال ۲۰۰۶،

when real estate prices peaked,

زمانی که قیمت مسکن اوج گرفت،

more and more and more respected leaders and institutions

رهبران و نهادهای موثق، بیشتر و بیشتر و بیشتر

started to sound the alarm bells

زنگ‌های خطر را به صدا در آوردند،

about risky lending and dangerous market bubbles.

خطراتی درباره وام‌های پرریسک و حباب‌های خطرناک بازار.

As you know, in 2008 it all came tumbling down.

همانطور که می‌دانید، در سال ۲۰۰۸، همه چیز فرو ریخت.

Banks collapsed,

بانک‌ها سقوط کردند،

global stock markets lost nearly half their value,

بازارهای جهانی سهام، حدود نیمی از ارزش خود را از دست دادند،

millions and millions of people lost their homes to foreclosure.

میلیون‌ها نفر خانه‌های خود را که در رهن بودند، از دست دادند.

And at the bottom,

و در انتها،

nearly one in 10 Americans was out of work.

تقریباً یک دهم آمریکایی‌ها شغل خود را از دست دادند.

So after things calmed down a little bit,

پس از این که اوضاع اندکی آرام شدند،

Greenspan and many others came out with a postmortem and said,

گرین‌اسپن و بسیاری دیگر، مسئله را کالبد شکافی کردند و گفتند:

"Nobody could have predicted that crisis."

«هیچ‌کس نمی‌توانست آن بحران را پیش‌بینی کند.»

They called it "a black swan."

آن را «یک قوی سیاه» نامیدند.

Something that was unimaginable,

چیزی که غیرقابل تصور،

unforeseeable and completely improbable.

غیرقابل پیش‌بینی و کاملاً نامحتمل بود.

A total surprise.

یک غافلگیری کامل.

Except it wasn't always such a surprise.

با این تفاوت که همیشه یک غافلگیری نبوده است.

For example, my Manhattan apartment nearly doubled in value

به عنوان مثال، ارزش آپارتمانم در منهتن تقریباً دوبرابر شد

in less than four years.

در کمتر از چهار سال.

I saw the writing on the wall and I sold it.

من متوجه نشانه‌ها شدم و آن را فروختم.

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

So, a lot of other people also saw the warning,

بسیاری از مردم نیز هشدارها را دیدند،

spoke out publicly

به صورت عمومی صحبت کردند

and they were ignored.

و نادیده گرفته شدند.

So we didn't know exactly what the crisis was going to look like,

نمی‌دانستیم آن بحران دقیقاً چه شکلی خواهد بود،

not the exact parameters,

دقیقاً مؤلفه‌هایش را نمی‌دانستیم،

but we could all tell

اما همه می‌توانستیم بگوییم

that the thing coming at us was as dangerous, visible and predictable

چیزهایی که به سمت‌ ما می‌آمدند خطرناک، قابل‌مشاهده و قابل پیش‌بینی بودند،

as a giant gray rhino charging right at us.

مانند یک کرگدن خاکستری غول‌پیکر که به سمت‌ماخیز بر می‌دارد.

The black swan lends itself

قوی سیاه از این ایده نشأت می‌گیرد

to the idea that we don't have power over our futures.

که قدرتی در مقابل آینده‌هایمان نداریم.

And unfortunately, the less control that we think we have,

و متأسفانه، هر چه فکر کنیم کنترل کمتری داریم،

the more likely we are to downplay it

احتمال بیشتری وجود دارد که از اهمیتش غافل شویم

or ignore it entirely.

یا آن را کاملاً نادیده بگیریم.

And this dangerous dynamic masks another problem:

و این برهم‌کنش خطرناک، مشکل دیگری را می‌پوشاند:

that most of the problems that we're facing

این که بیشتر مشکلاتی که با آن‌ها مواجه هستیم

are so probable and obvious,

بسیار محتمل و آشکار هستند،

they're things that we can see, but we still don't do anything about.

چیزهایی هستند که می‌توانیم ببینیم، اما هنوز برایشان کاری انجام نمی‌دهیم.

So I created the gray rhino metaphor

پس من استعاره‌ی کرگدن خاکستری را خلق کردم

to meet what I felt was an urgent need.

تا آنچه را که فکر می‌کردم یک نیاز فوری است، محقق کنم.

To help us to take a fresh look,

تا کمک کند نگاهی تازه داشته باشیم،

with the same passion that people had for the black swan,

با همان اشتیاقی که نسبت به قوی سیاه وجود داشت،

but this time, for the things that were highly obvious,

اما این بار، برای چیزهایی که بسیار آشکار

highly probable, but still neglected.

و بسیار محتمل بودند، اما همچنان نادیده گرفته می‌شدند.

Those are the gray rhinos.

آن‌ها کرگدن‌های خاکستری هستند.

Once you start looking for gray rhinos,

زمانی که به دنبال کرگدن‌های خاکستری می‌گردید،

you see them in the headlines every day.

هر روز آن‌ها را در سرخط خبرها می‌بینید.

And so what I see in the headlines is another big gray rhino,

پس چیزی که من در سرخط اخبار می‌بینم، یک کرگدن خاکستری بزرگ دیگر است،

a new highly probable financial crisis.

یک بحران مالی بسیار محتمل جدید.

And I wonder if we've learned anything in the last 10 years.

و کنجکاوم که آیا چیزی در ۱۰ سال گذشته یاد گرفته‌ایم.

So if you listen to Washington or Wall Street,

اگر به واشنگتن یا وال‌استریت گوش دهید،

you could almost be forgiven for thinking that only smooth sailing laid ahead.

تقریباً می‌توانید حق داشته باشید که فقط به شرایط آرام آینده فکر کنید.

But in China, where I spend a lot of time,

اما در چین، جایی که من زمان زیادی را می‌گذارنم،

the conversation is totally different.

گفتگوی کاملاً متفاوتی وجود دارد.

The entire economic team,

تمام تیم اقتصادی،

all the way up to president Xi Jinping himself,

تمام افراد تا خودِ رئیس‌جمهور شی جین پینگ،

talk very specifically and clearly

بسیار مشخص و واضح

about financial risks as gray rhinos,

در مورد ریسک‌های مالی به عنوان کرگدن‌های خاکستری صحبت می‌کنند،

and how they can tame them.

و این که چگونه می‌توانند مهارشان کنند.

Now, to be sure, China and the US

حالا، برای اطمینان، چین و آمریکا

have very, very different systems of government,

نظام‌های حکومتی بسیار متفاوتی دارند،

which affects what they're able to do or not.

که بر روی آنچه قادرند انجام دهند، تأثیر می‌گذارند.

And many of the root causes for their economic problems

و بسیاری از دلایل ریشه‌ای مشکلات اقتصادی آن‌ها

are totally different.

کاملاً متفاوت هستند.

But it's no secret that both countries have problems

اما پنهان نیست که هر دو کشور مشکلاتی

with debt, with inequality and with economic productivity.

در زمینه بدهی، نابرابری و بهره‌وری اقتصادی دارند.

So how come the conversations are so different?

پس چرا این گفتگوها اینقدر تفاوت دارند؟

You could actually ask this question,

می‌توانید این سؤال را نه فقط

not just about countries,

در مورد کشورها،

but about just about everyone.

بلکه درباره‌ی هر کسی بپرسید.

The auto companies that put safety first

خودروسازانی که ایمنی را در اولویت قرار می‌دهند

and the ones that don't bother to recall their shoddy cars

و آن‌هایی که به خود زحمت فراخوان خودروهای معیوب را نمی‌دهند

until after people die.

تا وقتی که مردم بمیرند.

The grandparents who, in preparing for the inevitable --

سالمندانی که برای مرگ آماده می‌شوند --

the ones who have the eulogy written,

متن مداحی ترحیم خود را نوشته‌اند،

the menu for the funeral lunch.

همینطور منوی ناهار خاکسپاری.

(Laughter)

(خنده)

My grandparents did.

پدربزرگ و مادربزرگ من این کار را کردند.

(Laughter)

(خنده)

And everything but the final date chiseled into the gravestone.

و همه چیز به جز تاریخ فوت روی سنگ قبر.

But then you have the grandparents on the other side,

اما از طرف دیگر سالمندانی هستند

who don't put their final affairs in order,

که برای آخرین اموراتشان برنامه‌ریزی نکرده‌اند،

who don't get rid of all the junk

که از شر آشغال‌هایی که دهه‌ها

they've been hoarding for decades and decades

جمع می‌کردند راحت نشده‌اند

and leave their kids to deal with it.

و رسیدگی به آن‌ها را به فرزندانشان سپرده‌اند.

So what makes the difference between one side and the other?

پس چه چیزی این دو سمت را از هم متمایز می‌کند؟

Why do some people see things and deal with them,

چرا برخی افراد این چیزها را دیده و به آن‌ها رسیدگی می‌کنند،

and the other ones just look away?

و بقیه آن‌ها را نادیده می‌گیرند؟

So the first one has to do with culture, society,

اولین دلیل مرتبط با فرهنگ، جامعه،

the people around you.

و اطرافیانتان است.

If you think that someone around you

اگر فکر کنید یکی از اطرافیانتان

is going to help pick you up when you fall,

وقتی افتادید دست شما را خواهد گرفت،

you're much more likely to see a danger as being smaller.

احتمال بیشتری وجود دارد که یک خطر را کوچکتر بپندارید.

And that allows us to take good chances, not just the bad ones.

و این موجب می‌شود نه تنها ریسک‌های بد، بلکه ریسک‌های خوب را هم بپذیریم.

For example, like risking criticism

مثل ریسک مورد انتقاد قرار گرفتن

when you talk about the danger that nobody wants you to talk about.

وقتی از خطری حرف می‌زنید که هیچکس نمی‌خواهد در موردش صحبت کند.

Or taking the opportunities that are kind of scary,

یا استفاده از فرصت‌هایی که به نوعی ترسناک هستند،

so in their own way are gray rhinos.

پس در نوع خود، کرگدن‌های خاکستری هستند.

So the US has a very individualist culture -- go it alone.

ایالات متحده فرهنگی بسیار فردگرایانه دارد -- به خودت متکی باش.

And paradoxically,

و به شکلی متناقض،

this makes many Americans much less open to change

باعث می‌شود بسیاری از آمریکایی‌ها کمتر از تغییر

and taking good risks.

و پذیرش ریسک‌های خوب استقبال کنند.

In China, by contrast,

برعکس در چین،

people believe that the government is going to keep problems from happening,

مردم بر این باورند که دولت قرار است مانع مشکلات شود،

which might not always be what happens, but people believe it.

که شاید همیشه این اتفاق نیافتد، اما مردم به آن باور دارند.

They believe they can rely on their families,

باور دارند که می‌توانند به خانواده‌هایشان تکیه کنند،

so that makes them more likely to take certain risks.

و این احتمال پذیرش ریسک‌های خاصی توسط آن‌ها را افزایش می‌دهد.

Like buying Beijing real estate,

مثل خرید املاک در پکن،

or like being more open about the fact that they need to change direction,

یا مثل پذیرش بیشتر به این واقعیت که نیاز به تغییر جهت دارند،

and in fact, the pace of change in China is absolutely amazing.

در واقع، سرعت تغییر در چین بسیار شگفت‌انگیز است.

Second of all,

دوم این که،

how much do you know about a situation,

چقدر در مورد یک وضعیت می‌دانید؟

how much are you willing to learn?

چقدر تمایل دارید که یاد بگیرید؟

And are you willing to see things even when it's not what you want?

و آیا تمایل دارید چیزهایی را ببینید که شاید آن چیزی که می‌خواهید نباشند؟

So many of us are so unlikely

پس بسیار غیرمحتمل است که بسیاری از ما

to pay attention to the things that we just want to black out,

به چیزهایی توجه کنیم که فقط می‌خواهیم فراموششان کنیم،

we don't like them.

چیزهایی که دوستشان نداریم.

We pay attention to what we want to see, what we like, what we agree with.

به چیزهایی توجه می‌کنیم که می‌خواهیم ببینیم، که دوست داریم، که موافقشان هستیم،

But we have the opportunity and the ability

اما این فرصت و توانایی را داریم

to correct those blind spots.

که آن نقاط کور را هم اصلاح کنیم.

I spend a lot of time talking with people of all walks of life

من زمان زیادی را صرف صحبت با افرادی از تمام طبقات اجتماعی

about the gray rhinos in their life and their attitudes.

در مورد کرگدن‌های خاکستری زندگی‌شان و نگرش‌هایشان می‌کنم.

And you might think

و شاید فکر کنید

that the people who are more afraid of risk,

که افرادی که بیشتر از ریسک می‌ترسند،

who are more sensitive to them,

که حساسیت بیشتری به آن‌ها دارند،

would be the ones who would be less open to change.

همان‌هایی هستند که تمایل کمتری به تغییر دارند.

But the opposite is actually true.

اما در واقع برعکس است.

I've found that the people

من متوجه شدم افرادی که

who are wiling to recognize the problems around them

تمایل دارند مشکلات اطراف خود را بشناسند

and make plans

و برنامه‌ریزی کنند،

are the ones who are able to tolerate more risk, good risk,

آن‌هایی هستند که قادرند ریسک بیشتری را تحمل کنند، ریسک خوب،

and deal with the bad risk.

و با ریسک بد کنار بیایند.

And it's because as we seek information,

و به این خاطر است که وقتی اطلاعات را جستجو می‌کنیم،

we increase our power to do something about the things that we're afraid of.

قدرت خود را برای اقدام در مورد چیزهایی که از آن‌ها می‌ترسیم، افزایش می‌دهیم.

And that brings me to my third point.

و این به نکته سوم ربط دارد.

How much control do you feel that you have

احساس می‌کنید چقدر کنترل

over the gray rhinos in your life?

روی کرگدن‌های خاکستری زندگی خود دارید؟

One of the reasons we don't act

یکی از دلایل اقدام نکردن ما

is that we often feel too helpless.

این است که اغلب حس می‌کنیم بسیار درمانده‌ایم.

Think of climate change, it can feel so big,

به تغییرات آب‌وهوایی فکر کنید، می‌تواند بسیار بزرگ به نظر برسد

that not a single one of us could make a difference.

که هیچ یک از ما قادر به ایجاد تغییری در موردش نیست.

So some people go about life denying it.

پس بعضی افراد وجودش را انکار می‌کنند.

Other people blame everyone except themselves.

افراد دیگری همه را به جز خود سرزنش می‌کنند.

Like my friend who says he's not ever going to give up his SUV

مثل دوستم که می‌گوید هیچ‌وقت بی‌خیالِ ماشین شاسی‌بلندش نمی‌شود

until they stop building coal plants in China.

تا وقتی که چین، ساخت نیروگاه‌های زغال‌سنگ را متوقف کند.

But we have an opportunity to change.

اما ما فرصتی برای تغییر داریم.

No two of us are the same.

هیچ یک از ما همانند دیگری نیستیم.

Every single one of us has the opportunity to change our attitudes,

همه فرصت تغییر نگرش‌های خود را داریم،

our own and those of people around us.

نگرش‌های خود و اطرافیان خود را.

So today, I want to invite all of you

پس امروز می‌خواهم از همه شما دعوت کنم

to join me in helping to spark an open and honest conversation

که برای شروع یک گفتمان باز و صادقانه به من بپیوندید

with the people around you,

گفتمانی با افراد اطرافتان،

about the gray rhinos in our world,

در مورد کرگدن‌های خاکستری جهان‌مان،

and be brutally honest about how well we're dealing with them.

و برای روراست بودن در مورد چگونگی رسیدگی به آن‌ها.

I hear so many times in the States,

من بسیار در آمریکا می‌شنوم که

"Well, of course we should deal with obvious problems,

«خب، البته ما باید به مشکلات آشکار رسیدگی کنیم،

but if you don't see what's in front of you,

اما اگر چیزی که روبرویتان است را نبینید،

you're either dumb or ignorant."

خنگ یا نادان هستید.»

That's what they say, and I could not disagree more.

این چیزی است که می‌گویند و من بسیار با آن مخالفم.

If you don't see what's in front of you,

اگر چیزی که روبرویتان است را نبینید،

you're not dumb, you're not ignorant,

خنگ نیستید، نادان نیستید،

you're human.

بلکه انسان هستید.

And once we all recognize that shared vulnerability,

و زمانی که همه این نقطه ضعف مشترک را به رسمیت بشناسیم،

that gives us the power to open our eyes,

قدرت باز کردن چشمانمان را خواهیم داشت،

to see what's in front of us

که چیزهای روبریمان را ببینیم

and to act before we get trampled.

و قبل از آسیب دیدن، اقدام کنیم.

(Applause)

(تشویق)