Susan Solomon: The promise of research with stem cells

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Fateme Aram Reviewer: Leila Ataei

So, embryonic stem cells

سلول‌های بنیادی جنینی

are really incredible cells.

سلول‌های شگفت‌انگیزی هستند.

They are our body's own repair kits,

آنها، ابزار ترمیم بدن‌مان هستند،

and they're pluripotent, which means they can morph into

پرتوان هستند به این معنی که می‌توانند

all of the cells in our bodies.

به همه انواع سلول‌های بدن‌مان تبدیل شوند.

Soon, we actually will be able to use stem cells

به زودی ما قادر به استفاده از سلول‌های بنیادی

to replace cells that are damaged or diseased.

برای جایگزین کردن سلول‌های آسیب دیده یا معیوب خواهیم بود.

But that's not what I want to talk to you about,

ولی این چیزی نیست که می‌خواهم راجع به آن حرف بزنم.

because right now there are some really

چون در حال حاضر، کارهای شگفت‌انگیز دیگری

extraordinary things that we are doing with stem cells

با سلول بنیادی انجام می ‌دهیم.

that are completely changing

که کاملا

the way we look and model disease,

روش بررسی و مدل‌های بیماری‌ها،

our ability to understand why we get sick,

توانایی ما در فهم علت بیماری‌ها،

and even develop drugs.

و حتی توسعه داروها را تغییر می‌دهند.

I truly believe that stem cell research is going to allow

من به راستی باور دارم که پژوهش سلول بنیادی، این اجازه را

our children to look at Alzheimer's and diabetes

به کودکانمان می‌دهد که به آلزایمر و دیابت و بیماری‌های بزرگ دیگر،

and other major diseases the way we view polio today,

طوری که ما فلج اطفال را می‌بینیم، نگاه کنند،

which is as a preventable disease.

که یک بیماری قابل پیشگیری است.

So here we have this incredible field, which has

پس ما این حوزه شگفت‌انگیز را داریم،

enormous hope for humanity,

که امید بزرگی برای بشر است.

but much like IVF over 35 years ago,

اما مانند لقاح آزمایشگاهی طی ۳۵ سال گذشته،

until the birth of a healthy baby, Louise,

تا زمان تولد کودک سالم، لوییس، این حوزه

this field has been under siege politically and financially.

از جهت سیاسی و مالی محدود شده است.

Critical research is being challenged instead of supported,

این پژوهش حساس به جای حمایت، به چالش کشیده می‌شود،

and we saw that it was really essential to have

و می‌دانیم که داشتن

private safe haven laboratories where this work

آزمایشگاهی خصوصی و مطمئن،

could be advanced without interference.

برای پیشرفت این کار، ضروری است.

And so, in 2005,

در سال ۲۰۰۵،

we started the New York Stem Cell Foundation Laboratory

یک آزمایشگاه سلول بنیادی در نیویورک تاسیس کردیم.

so that we would have a small organization that could

پس باید سازمان کوچکی برای این کار

do this work and support it.

و حمایت از آن، داشته باشیم.

What we saw very quickly is the world of both medical

چیزی که خیلی سریع شاهد آن بودیم، دنیایی از تحقیقات پزشکی است

research, but also developing drugs and treatments,

اما توسعه داروها و درمان‌ها همان طور که

is dominated by, as you would expect, large organizations,

انتظار می‌رود، تحت تسلط سازمانی بزرگ است،

but in a new field, sometimes large organizations

اما در یک حوزه جدید، گاهی سازمان‌های بزرگ

really have trouble getting out of their own way,

مشکل خارج شدن از مسیر خودشان را دارند،

and sometimes they can't ask the right questions,

و گاهی اوقات، نمی‌توانند سوال درست را بپرسند،

and there is an enormous gap that's just gotten larger

و اینجا شکافی بزرگ و در حال بزرگ شدن

between academic research on the one hand

بین پژوهش‌های تخصصی از یک سو،

and pharmaceutical companies and biotechs

و شرکت‌های دارویی و بیوتکنولوژی از سمت دیگر هست

that are responsible for delivering all of our drugs

که مسئول انتقال داروهای ما و

and many of our treatments, and so we knew that

بسیاری از درمان‌ها هستند، پس ما این را می‌دانستیم

to really accelerate cures and therapies, we were going

که برای تسریع درمان‌ها ، قرار بود

to have to address this with two things:

به این دو موضوع اشاره کنیم:

new technologies and also a new research model.

تکنولوژی‌های جدید و همچنین یک مدل تحقیقاتی جدید.

Because if you don't close that gap, you really are

زیرا اگر آن شکاف را نبندید، شما دقیقا

exactly where we are today.

جایی هستید که ما اکنون هستیم.

And that's what I want to focus on.

و اکنون می‌خواهم روی آن تمرکز کنم،

We've spent the last couple of years pondering this,

ما در این چند سال اخیر، این را بررسی کردیم،

making a list of the different things that we had to do,

تهیه لیستی از موارد مختلف که باید انجام می‌دادیم،

and so we developed a new technology,

و بالاخره‌، فناوری جدیدی را گسترش دادیم، که

It's software and hardware,

نرم افزاری و سخت افزاری ست

that actually can generate thousands and thousands of

و در واقع می‌تواند هزاران هزار

genetically diverse stem cell lines to create

رده‌های سلول بنیادی متعدد برای ساخت

a global array, essentially avatars of ourselves.

یک نظم جهانی بسازد که اساسا تصویرهایی از خودمان است.

And we did this because we think that it's actually going

و این کار را انجام دادیم زیرا فکر می‌کنیم که این عملا

to allow us to realize the potential, the promise,

به ما اجازه فهم پتانسیل و نوید

of all of the sequencing of the human genome,

تمامی توالی‌یابی‌های ژنوم انسان را می‌دهد.

but it's going to allow us, in doing that,

اما در واقع اجازه انجام کارآزمایی‌های بالینی

to actually do clinical trials in a dish with human cells,

را در پلیت با سلول‌های انسانی

not animal cells, to generate drugs and treatments

به جای سلول‌های حیوانی می‌دهد، که برای تولید داروها و درمان‌ها

that are much more effective, much safer,

موثرتر, ایمن‌تر

much faster, and at a much lower cost.

سریع‌تر و کم هزینه‌تر هستند.

So let me put that in perspective for you

پس اجازه دهید آن را در زاویه دید شما قرار داده و

and give you some context.

مفهوم آن را برسانم.

This is an extremely new field.

این رشته‌ای کاملا جدید است.

In 1998, human embryonic stem cells

در ۱۹۹۸، سلولهای بنیادی جنینی انسانی

were first identified, and just nine years later,

تازه شناخته شده بودند، و فقط نه سال بعد،

a group of scientists in Japan were able to take skin cells

گروهی از دانشمندان در ژاپن قادر به گرفتن سول‌های پوست،

and reprogram them with very powerful viruses

و باز برنامه‌نویسی آن‌ها توسط ویروس‌های بسیار قدرتمند،

to create a kind of pluripotent stem cell

برای ساخت نوعی سلول بنیادی چند توان شدند

called an induced pluripotent stem cell,

که سلول بنیادی القایی چند توان نامیده شدند،

or what we refer to as an IPS cell.

یا چیزی که اکنون به اسم سلول IPS می‌شناسیم.

This was really an extraordinary advance, because

این پیشرفتی بزرگ بود، زیرا اگرچه آن‌ها

although these cells are not human embryonic stem cells,

سلول بنیای جنینی انسانی نبودند،

which still remain the gold standard,

که هم چنان استاندارد طلایی هستند،

they are terrific to use for modeling disease

ولی برای استفاده در مدل‌سازی بیماری‌ها

and potentially for drug discovery.

و کشف دارو‌ها به طور بالقوه، عالی هستند.

So a few months later, in 2008, one of our scientists

چند ماه بعد، در ۲۰۰۸ یکی از محققان ما آن تحقیق را

built on that research. He took skin biopsies,

انجام داد، نمونه زنده پوست را گرفت،

this time from people who had a disease,

این بار از کسانی که بیمار بودند،

ALS, or as you call it in the U.K., motor neuron disease.

ALS یا همان بیماری موتور عصبی در بریتانیا.

He turned them into the IPS cells

او آن‌هارا به سلول‌های IPS تبدیل کرد

that I've just told you about, and then he turned those

که راجع آن‌ها صحبت کردم، سپس سلول‌هایIPS را به

IPS cells into the motor neurons that actually

به سلول‌های موتور عصبی که در حال مرگ

were dying in the disease.

در بیماری بودند، تبدیل کرد.

So basically what he did was to take a healthy cell

اساس کار او برداشت یک سلول سالم

and turn it into a sick cell,

و تبدیل به سلول بیمار بود،

and he recapitulated the disease over and over again

او بیماری را بارها و بارها در ظرف تکرار کرد،

in the dish, and this was extraordinary,

و این فوق العاده بود،

because it was the first time that we had a model

زیرا اولین باری بود که یک مدل بیماری

of a disease from a living patient in living human cells.

از یک بیمار زنده در سلول‌های زنده انسان داشتیم.

And as he watched the disease unfold, he was able

و چون او بیماری را آشکارا دید، دریافت

to discover that actually the motor neurons were dying

سلول‌های موتور عصبی در حال مرگ بودند.

in the disease in a different way than the field

در این بیماری، برخلاف چیزی که قبلا

had previously thought. There was another kind of cell

پیش بینی شده بود: نوع دیگری سلول وجود داشت

that actually was sending out a toxin

که سم ترشح می‌کرد و در مرگ

and contributing to the death of these motor neurons,

این موتورهای عصبی دست داشت.

and you simply couldn't see it

و شما تا زمانی که مدل انسانی نداشتید،

until you had the human model.

نمی‌توانستید آن را به آسانی ببینید.

So you could really say that

پس حقیقتا می‌توانید بگویید که

researchers trying to understand the cause of disease

محققان تلاش می‌کنند علت بیماری‌ها را بدون داشتن

without being able to have human stem cell models

مدل‌های سلول بنیادی انسانی بفهمند

were much like investigators trying to figure out

که بیشتر شبیه این است که بازرسان بدون داشتن جعبه سیاه

what had gone terribly wrong in a plane crash

یا گزارشگر پرواز، تلاش کنند علت نقص

without having a black box, or a flight recorder.

هواپیما را متوجه شوند،

They could hypothesize about what had gone wrong,

آن‌ها می توانند مشکل را حدس بزنند،

but they really had no way of knowing what led

اما نمی‌تواتند علت اصلی

to the terrible events.

مشکل را بفهمند.

And stem cells really have given us the black box

و سلول‌های بنیادی به ما جعبه سیاه را برای بیماری‌ها می‌دهند

for diseases, and it's an unprecedented window.

و این پنجره‌ای جدید است.

It really is extraordinary, because you can recapitulate

واقعا فوق العاده است، زیرا می‌توانید بارها و بارها

many, many diseases in a dish, you can see

بیماری‌هارا در پلیت کشت دهید،

what begins to go wrong in the cellular conversation

می‌توانید ببینید چه مشکلی در ارتباط سلولی پیش آمده

well before you would ever see

قبل از اینکه حتی

symptoms appear in a patient.

علائم در بیمار ظاهر شوند.

And this opens up the ability,

و این قادر خواهد بود

which hopefully will become something that

که در دوره جدید،

is routine in the near term,

استفاده از سلول‌های بنیادی در آزمایش داروها،

of using human cells to test for drugs.

عملی عادی و روزمره کند.

Right now, the way we test for drugs is pretty problematic.

در حال حاضر، روش آزمایش داروها بسیار دشوار است.

To bring a successful drug to market, it takes, on average,

برای آوردن یک داروی موفق به بازار، حدود

13 years — that's one drug —

۱۳ سال طول می‌کشد. -فقط یک دارو-

with a sunk cost of 4 billion dollars,

و حدود ۴ میلیون دلار هزینه دارد.

and only one percent of the drugs that start down that road

و فقط یک درصد از داروها این مسیر را طی میکنند،

are actually going to get there.

که به این مرحله برسند.

You can't imagine other businesses

شما نمی‌توانید بقیه تجارت‌ها را

that you would think of going into

تصور کنید

that have these kind of numbers.

که چنین ارقامی را داشته باشند.

It's a terrible business model.

این یک تجارت وحشتناک است.

But it is really a worse social model because of

اما واقعا یک مدل ارزشمند است، به خاطر چیزی که

what's involved and the cost to all of us.

درگیرش است و ارزشی که همه ما داریم

So the way we develop drugs now

پس امروزه روش ما در توسعه ی داروها،

is by testing promising compounds on --

آزمایش روی ترکیب‌های امیدوار کننده است--

We didn't have disease modeling with human cells,

ما مدل بیماری از سلول‌های انسانی نداشتیم،

so we'd been testing them on cells of mice

پس مجبور به آزمایش آن‌ها روی سلول موش‌ها،

or other creatures or cells that we engineer,

یا سایر ساختارها و سلول‌های مهندسی شده بودیم

but they don't have the characteristics of the diseases

اما ویژگی‌های بیماری‌هایی را نداشتند

that we're actually trying to cure.

که در تلاش برای درمان‌شان هستیم.

You know, we're not mice, and you can't go into

می‌دانید، ما موش نیستیم، و شما نمی‌توانید

a living person with an illness

وارد زندگی یک فرد بیمار شده،

and just pull out a few brain cells or cardiac cells

و تعدادی سلول مغزی یا قلبی آن را بگیرید

and then start fooling around in a lab to test

و در آزمایشگاه روی آن‌ها برای

for, you know, a promising drug.

یک داروی امیدوار کننده آزمایش کنید.

But what you can do with human stem cells, now,

اما کاری که می‌توانید اکنون با سلول‌های بنیادی انسان انجام دهید،

is actually create avatars, and you can create the cells,

درواقع ساخت یک تصویر است شما می‌توانید سلول‌ها را ابسازید،

whether it's the live motor neurons

چه یک موتور عصبی باشد،

or the beating cardiac cells or liver cells

یا سلول‌های ضربان قلبی یا سلول‌های کبدی

or other kinds of cells, and you can test for drugs,

و سایر انواع سلول‌ها، می‌توانید داروها را آزمایش کنید،

promising compounds, on the actual cells

ترکیب‌های امیدوارکننده، در سلول‌های واقعی،

that you're trying to affect, and this is now,

که شما سعی در موثر بودن آن دارید، اکنون زمان آن رسیده

and it's absolutely extraordinary,

و واقعا شگفت انگیز است،

and you're going to know at the beginning,

شما می‌خواهید همان ابتدا متوجه شوید

the very early stages of doing your assay development

در مراحل ابتدایی انجام آزمون توسعه و

and your testing, you're not going to have to wait 13 years

و آزمایش‌تان، نمی‌خواهید برای ۱۳ سال منتظر بمانید

until you've brought a drug to market, only to find out

تا دارو وارد بازار شود، فقط برای فهمیدن این که

that actually it doesn't work, or even worse, harms people.

این کار نشدنی است، یا حتی بدتر، به مردم آسیب می‌رساند،

But it isn't really enough just to look at

اما این که فقط به سلول‌های تعدادی یا گروه کوچکی از مردم

the cells from a few people or a small group of people,

نگاه کنیم، کافی نیست،

because we have to step back.

چون باید یک قدم به عقب برگردیم،

We've got to look at the big picture.

ما به یک تصویر بزرگ نگاه انداخته‌ایم.

Look around this room. We are all different,

نگاهی به اطراف این اتاق بیندازید، همه ما متفاوت هستیم.

and a disease that I might have,

و بیماری که ممکن است من داشته باشم،

if I had Alzheimer's disease or Parkinson's disease,

اگر بیماری آلزایمر یا پارکینسون داشته باشم،

it probably would affect me differently than if

احتمالا اثر متفاوتی نسبت به شما

one of you had that disease,

روی من خواهد گذاشت.

and if we both had Parkinson's disease,

و اگر هر دوی ما بیماری پارکینسون داشته باشیم،

and we took the same medication,

و درمانی مشابه داشته باشیم،

but we had different genetic makeup,

ولی از آنجا که آرایش ژنومی متفاوتی داریم،

we probably would have a different result,

احتمالا نتیجه‌ای متفاوت می گیریم.

and it could well be that a drug that worked wonderfully

ممکن است دارویی برای من موثر باشد

for me was actually ineffective for you,

و روی شما اثری نگذارد.

and similarly, it could be that a drug that is harmful for you

و مشابه آن، ممکن است دارویی برای شما مضر باشد

is safe for me, and, you know, this seems totally obvious,

و برای من ایمن، و، می‌دانید، کاملا واضح است،

but unfortunately it is not the way

اما متاسفانه این راهی نیست که

that the pharmaceutical industry has been developing drugs

شرکت‌های دارویی، داروها را می‌سازند

because, until now, it hasn't had the tools.

زیرا، تاکنون، ابزاری نداشته است.

And so we need to move away

بله ما باید از این مدل یک سایز برای همه

from this one-size-fits-all model.

عبور کنیم.

The way we've been developing drugs is essentially

راه ما در توسعه دارو ها شبیه این است که

like going into a shoe store,

وارد مغازه کفش فروشی شوید،

no one asks you what size you are, or

و کسی از شما سایز شمارا نپرسد، یا

if you're going dancing or hiking.

اگر به رقص یا طبیعت‌پیمایی می‌روید.

They just say, "Well, you have feet, here are your shoes."

فقط می‌گویند،" بله شما پا دارید، بفرمایید این کفش‌هایتان".

It doesn't work with shoes, and our bodies are

این شبیه کفش نیست، بدن ما،

many times more complicated than just our feet.

اغلب پیچیده‌تر از فقط پاهای‌مان هستند.

So we really have to change this.

پس ما باید آن را تغییر دهیم.

There was a very sad example of this in the last decade.

مثال‌های غم انگیز زیاد دیگری از دهه پیش هست.

There's a wonderful drug, and a class of drugs actually,

دارویی فوق العاده وجود دارد، در واقع یک رده از داروها،

but the particular drug was Vioxx, and

اما داروی ویژه vioxx بود،

for people who were suffering from severe arthritis pain,

برای کسانی که از ورم شدید مفاصل رنج می‌بردند،

the drug was an absolute lifesaver,

دارو واقعا نجات دهنده زندگی بود

but unfortunately, for another subset of those people,

اما متاسفانه، گروه دیگری از همان افراد،

they suffered pretty severe heart side effects,

به شدت دچار عوارض قلبی شدید شدند.

and for a subset of those people, the side effects were

و برای تعدادی از آن گروه، عوارض جانبی

so severe, the cardiac side effects, that they were fatal.

خیلی شدید بود، عوارض قلبی که کشنده بود.

But imagine a different scenario,

ولی یک سناریوی دیگر را تصور کنید،

where we could have had an array, a genetically diverse array,

که می‌توانستیم یک چیدمان داشته باشیم، یک چیدمان متفاوت،

of cardiac cells, and we could have actually tested

از سلول‌های قلبی، و می‌تواتستیم روی آن‌ها ، دارو vioxx,

that drug, Vioxx, in petri dishes, and figured out,

را در پتری دیش‌ها آزمایش کنیم و متوجه شویم،

well, okay, people with this genetic type are going to have

خب، افراد با آین نوع ژنوم دچار عوارض قلبی می‌شوند.

cardiac side effects, people with these genetic subgroups

افراد با این نوع ژنوم

or genetic shoes sizes, about 25,000 of them,

یا سایز کفش ژنتیکی، حدود ۲۵،۰۰۰ نفرشان،

are not going to have any problems.

هیچ مشکلی نخواهند داشت.

The people for whom it was a lifesaver

برای کسانی که این یک ناجی زندگی است،

could have still taken their medicine.

می‌توانند هم چنان با آن درمان شوند.

The people for whom it was a disaster, or fatal,

برای کسانی که آسیب یا مهلک است،

would never have been given it, and

هرگز آن را دریافت نمی‌کنند.

you can imagine a very different outcome for the company,

شما می‌توانید یک خروجی متفاوت از شرکت داشته باشید.

who had to withdraw the drug.

ما باید دارو را کنار می‌گذاشتیم،

So that is terrific,

فوق العاده است،

and we thought, all right,

و فکر می‌کردیم، بسیار خب،

as we're trying to solve this problem,

همان طور که درحال تلاش برای حل این مشکل هستیم،

clearly we have to think about genetics,

باید به ژنتیک هم فکر کنیم،

we have to think about human testing,

باید به آزمایش‌های انسانی نیز فکر کنیم،

but there's a fundamental problem,

اما یک مشکل اساسی وجود دارد،

because right now, stem cell lines,

چون در حال حاظر، رده سلول‌های بنیادی،

as extraordinary as they are,

به همان شگفت انگیزی که هستند،

and lines are just groups of cells,

و رده‌ها فقط گروه‌های از سلول‌ها هستند،

they are made by hand, one at a time,

آن‌ها با دست ساخته شده‌اند، یکی یکی،

and it takes a couple of months.

که این چند ماهی طول می‌کشد،

This is not scalable, and also when you do things by hand,

این قابل مقایسه نیست. و زمانی که شما کاری را با دست انجام می‌دهید،

even in the best laboratories,

حتی در بهترین آزمایشگاه‌ها،

you have variations in techniques,

شما انواع زیادی تکنیک دارید،

and you need to know, if you're making a drug,

و باید بدانید، اگر یک دارو را می‌سازید،

that the Aspirin you're going to take out of the bottle

آسپیرینی که دوشنبه از جعبه بر می‌دارید،

on Monday is the same as the Aspirin

باید شبیه آسپیرینی باشد که

that's going to come out of the bottle on Wednesday.

چهارشنبه می‌خواهید بردارید.

So we looked at this, and we thought, okay,

پس ما نگاهی به آن انداختیم، و فکر کردیم، بله

artisanal is wonderful in, you know, your clothing

صنعت، همان طور که می‌دانید، در ساخت لباس، تخت و وسایل هنری‌تان،

and your bread and crafts, but

خیلی خوب است، ولی

artisanal really isn't going to work in stem cells,

واقعا نمی‌تواند در سلول بنیادی عمل کند،

so we have to deal with this.

پس باید با این کنار بیاییم،

But even with that, there still was another big hurdle,

اما با این حال، هنوز یک مانع وجود دارد،

and that actually brings us back to

که راستش ما را به نقشه برداری ژنوم انسان،

the mapping of the human genome, because

بر می‌گرداند، زیرا

we're all different.

همه ما متفاوت هستیم.

We know from the sequencing of the human genome

ما از توالی‌یابی ژنوم انسان می‌دانیم که

that it's shown us all of the A's, C's, G's and T's

تمام A, C, G, T ها را به ما نشان داده است

that make up our genetic code,

که کد ژنتیکی ما را تشکیل می‌دهند،

but that code, by itself, our DNA,

اما آن کد، به خودی خود، DNA ما،

is like looking at the ones and zeroes of the computer code

شبیه کد صفر و یک کامپیوتر هستند

without having a computer that can read it.

بدون کامپیوتری که آن را بخواند.

It's like having an app without having a smartphone.

شبیه داشتن نرم افزار بدون داشتن تلفن هوشمند ست.

We needed to have a way of bringing the biology

ما نیاز به راهی برای آوردن زیست شناسی

to that incredible data,

به آن داده فوق العاده هستیم،

and the way to do that was to find

و راه انجام آن، پیدا کردن

a stand-in, a biological stand-in,

یک جانشین، یک جانشین زیستی،

that could contain all of the genetic information,

که بتواند تمام اطلاعات ژنتیکی را شامل شود،

but have it be arrayed in such a way

اما ان را به گونه‌ای تنظیم کند

as it could be read together

که بتوان با هم خواند و در واقع

and actually create this incredible avatar.

این تصویر فوق العاده را درست کند.

We need to have stem cells from all the genetic sub-types

ما نیاز به سلول‌های بنیادی از تمام زیرنوع‌های ژنتیکی داریم

that represent who we are.

که نشان دهد ما که هستیم.

So this is what we've built.

پس این چیزی است که ما ساخته‌ایم

It's an automated robotic technology.

این یک فناوری روبات خودکار است.

It has the capacity to produce thousands and thousands

که ظرفیت ساخت هزاران هزار رده‌های

of stem cell lines. It's genetically arrayed.

سلول بنیادی را دارد. این آرایش ژنتیکی ست.

It has massively parallel processing capability,

توانایی پردازش همسوی عظیمی را دارد.

and it's going to change the way drugs are discovered,

و قرار است راه کشف داروها را تغییر دهد،

we hope, and I think eventually what's going to happen

امیدواریم، و من فکر می‌کنم چیزی که در نهایت اتفاق می‌افتد،

is that we're going to want to re-screen drugs,

غربالگری مجدد داروهاست.

on arrays like this, that already exist,

برای چیدمان‌های مثل این، که قبلا وجود داشته،

all of the drugs that currently exist,

تمام داروهایی که در حاضر هستند،

and in the future, you're going to be taking drugs

در آینده، شما دارو‌ها و درمان‌هارا زمانی که

and treatments that have been tested for side effects

اثرهای جانبی‌شان روی تمام سلول‌های مرتبط،

on all of the relevant cells,

آزمایش شده است، بگیرید.

on brain cells and heart cells and liver cells.

روی سلول‌های مغزی، قلبی و کبدی.

It really has brought us to the threshold

این ما را به آستانه درمان فردی

of personalized medicine.

آورده است.

It's here now, and in our family,

اکنون در خانواده ما،

my son has type 1 diabetes,

پسر من دیابت نوع یک دارد،

which is still an incurable disease,

که هنوز یک بیماری غیر قابل درمان است،

and I lost my parents to heart disease and cancer,

من پدر و مادرم را به خاطر سکته قلبی و سرطان از دست دادم،

but I think that my story probably sounds familiar to you,

اما فکر می‌کنم داستان من برای‌تان آشناست،

because probably a version of it is your story.

زیرا احتما یک مدل آن، داستان شماست.

At some point in our lives, all of us,

در برهه‌هایی از زندگی ما، همه ما،

or people we care about, become patients,

یا کسانی که به آن‌ها اهمیت می دهیم بیمار می‌شوند،

and that's why I think that stem cell research

به همین خاطر است که فکر می‌کنم، پژوهش سلول بنیادی،

is incredibly important for all of us.

بسیار برای ما مهم است.

Thank you. (Applause)

متشکرم. (تشویق)

(Applause)

(تشویق)