Clay Shirky: How the Internet will (one day) transform government

کِلِی شیرکی: اینترنت چگونه خواهد توانست (یه روز) حکومت‌ را دگرگون کند؟

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Mana Ahmady Reviewer: soheila Jafari

I want to talk to you today about something

امروز می‌خوام با شما درباره‌ی

the open-source programming world can teach democracy,

دنیای برنامه نویسی متن بازکه می‌‌تونه درس دموکراسی بده، حرف بزنم،

but before that, a little preamble.

اما پیش از اون باید یه مقدمه‌کوتاه بگویم.

Let's start here.

بذارید از اینجا شروع کنیم.

This is Martha Payne. Martha's a 9-year-old Scot

این مارتا پین است. مارتا یک اسکاتلندی ۹ ساله‌ست

who lives in the Council of Argyll and Bute.

که در شهرستان آگریل اند بوته زندگی می‌کنه.

A couple months ago, Payne started a food blog

چند ماه پیش مارتا یک وبلاگ درباره غذا راه انداخت

called NeverSeconds, and she would take her camera

به نام «بی‌ در زمانی»، و دوربینش رو با خودش برمی‌داشت

with her every day to school to document

و هر روز در مدرسه ناهار اون روز را ثبت می‌کرد.

her school lunches.

و هر روز در مدرسه ناهار اون روز را ثبت می‌کرد.

Can you spot the vegetable? (Laughter)

می‌تونید سبزیجات را رصد کنید؟ (خنده)

And, as sometimes happens,

و همانطور که بعضی وقت‌ها پیش می‌آید٬

this blog acquired first dozens of readers,

این وبلاگ یک دو جین خواننده به دست آورد٬

and then hundreds of readers,

و پس از زمان بیشتری صدها نفر وبلاگش را می‌خواندند،

and then thousands of readers, as people tuned in

و بعدتر تبدیل شدند به هزاران خواننده، مردم می‌رفتند به وبلاگش

to watch her rate her school lunches,

تا رتبه‌ای که او به ناهارهای مدرسه‌اش می‌داد رو تماشا کنند،

including on my favorite category,

به اضافه اینکه بخش مورد علاقه من٬ «تار موهایی که در غذا پیدا شد» هم درآن بود. (خنده)

"Pieces of hair found in food." (Laughter)

به اضافه اینکه بخش مورد علاقه من٬ «تار موهایی که در غذا پیدا شد» هم درآن بود. (خنده)

This was a zero day. That's good.

این روز آغاز بود. خوب بود.

And then two weeks ago yesterday, she posted this.

و سپس دو هفته پیش، او این پست رو گذاشت.

A post that read: "Goodbye."

پستی که نوشته بود: «خدانگهدار.»

And she said, "I'm very sorry to tell you this, but

او نوشت: «بسیار متاسفم که این را می‌گم، اما

my head teacher pulled me out of class today and told me

معلم مدرسه‌ام امروز من رو از کلاس بیرون کشید و بهم گفت

I'm not allowed to take pictures in the lunch room anymore.

من دیگه اجازه ندارم تو ناهارخوری عکس بگیرم.

I really enjoyed doing this.

من واقعا از این کار لذت می‌بردم.

Thank you for reading. Goodbye."

ممنون که وبلاگم رو می‌خوندید. خداحافظ.»

You can guess what happened next, right? (Laughter)

می‌تونید حدس بزنید که بعدش چه اتفاقی افتاد، مگه نه؟ (خنده)

The outrage was so swift, so voluminous, so unanimous,

خشم عمومی آنقدر شدید، فراگیر و یکپارچه بود که،

that the Council of Argyll and Bute reversed themselves

انجمن شهر درست در همان روز عقب‌نشینی کرد و اعلام کرد: «ما،

the same day and said, "We would,

انجمن شهر درست در همان روز عقب‌نشینی کرد و اعلام کرد: «ما،

we would never censor a nine-year-old." (Laughter)

ما هرگز یک دختر نه ساله رو سانسور نمی‌کنیم.» (خنده)

Except, of course, this morning. (Laughter)

البته فقط به جز امروز صبح. (خنده)

And this brings up the question,

و این اتفاق با خودش این پرسش رو به همراه آورد که،

what made them think they could get away

چطور به ذهن‌شان خطور کرده بود که می‌تونن از زیر همیچین چیزی در برن؟ (خنده)

with something like that? (Laughter)

چطور به ذهن‌شان خطور کرده بود که می‌تونن از زیر همیچین چیزی در برن؟ (خنده)

And the answer is, all of human history prior to now.

و پاسخ در سرتاسر تاریخ بشریت تا امروز نهفته است.

(Laughter) So,

(خنده) خب،

what happens when a medium suddenly puts

چی رخ می‌ده وقتی یک رسانه ناگهان ایده‌های نوی زیادی را به گردش در میاره؟

a lot of new ideas into circulation?

چی رخ می‌ده وقتی یک رسانه ناگهان ایده‌های نوی زیادی را به گردش در میاره؟

Now, this isn't just a contemporaneous question.

ببینید، این پرسش فقط مربوط به عصر ما نیست.

This is something we've faced several times

این چیزی‌ست که ما بارها باهاش در سده‌های اخیر روبرو شدیم.

over the last few centuries.

این چیزی‌ست که ما بارها باهاش در سده‌های اخیر روبرو شدیم.

When the telegraph came along, it was clear

وقتی تلگراف همه‌گیر شد، واضح بود که

that it was going to globalize the news industry.

قراره صنعت خبررسانی را جهانی کند.

What would this lead to?

نتیجه‌اش چی می‌تونست باشه؟

Well, obviously, it would lead to world peace.

خب، بدیهی‌ بود که منجر به صلح جهانی بشه.

The television, a medium that allowed us not just to hear

تلویزیون، رسانه‌ای که به ما اجازه داد نه تنها بشنویم

but see, literally see, what was going on

بلکه ببینیم، به راستی ببینیم، که جاهای دیگر جهان چه خبره، و نتیجه این چی بود؟

elsewhere in the world, what would this lead to?

بلکه ببینیم، به راستی ببینیم، که جاهای دیگر جهان چه خبره، و نتیجه این چی بود؟

World peace. (Laughter)

صلح در جهان. (خنده)

The telephone?

تلفن؟

You guessed it: world peace.

خودتان حدس بزنید: صلح جهانی.

Sorry for the spoiler alert, but no world peace. Not yet.

ببخشید که عیش‌تون رو به هم می‌زنم، اما صلحی موجود نیست. هنوز نیست.

Even the printing press, even the printing press

حتی ماشین چاپ، بله حتی ماشین چاپ

was assumed to be a tool that was going to enforce

قرار بود وسیله‌ای باشه برای تحمیل

Catholic intellectual hegemony across Europe.

استیلای اندیشه‌ی کاتولیک در سراسر اروپا.

Instead, what we got was Martin Luther's 95 Theses,

به جای آن، اعلامیه ۹۵ مارتین لوتر، اصلاحات پروتستانی و نبردهای سی‌ساله سربرآورد.

the Protestant Reformation, and, you know,

به جای آن، اعلامیه ۹۵ مارتین لوتر، اصلاحات پروتستانی و نبردهای سی‌ساله سربرآورد.

the Thirty Years' War. All right,

به جای آن، اعلامیه ۹۵ مارتین لوتر، اصلاحات پروتستانی و نبردهای سی‌ساله سربرآورد.

so what all of these predictions of world peace got right

خُب آنچه از میان همه‌ی پیشگویی‌های صلح در جهان درست ازکار دراومد

is that when a lot of new ideas suddenly

این بود که وقتی بسیاری از ایده‌های نو به ناگاه

come into circulation, it changes society.

به گردش در میاد، جامعه رو تغییر می‌دهند.

What they got exactly wrong was what happens next.

و چیزی که آنها دقیقا برداشت نادرستی ازش داشتند پس از آن رخ داد.

The more ideas there are in circulation,

هرچه عقیده‌های بیشتری در جریان باشد،

the more ideas there are for any individual to disagree with.

عقاید بیشتری هم برای مخالفت کردن به وجود خواهد آمد.

More media always means more arguing.

رسانه‌ی بیشتر همیشه به معنای مجادله‌ی بیشترست.

That's what happens when the media's space expands.

و این همان چیزی‌ست که با گسترش فضای رسانه‌ای رخ داد.

And yet, when we look back on the printing press

و هنوز، وقتی سال‌های آغازین اختراع ماشین چاپ نگاه می‌کنیم، از آنچه که اتفاق افتاده خرسندیم.

in the early years, we like what happened.

و هنوز، وقتی سال‌های آغازین اختراع ماشین چاپ نگاه می‌کنیم، از آنچه که اتفاق افتاده خرسندیم.

We are a pro-printing press society.

ما یک جامعه‌ی طرفدار ماشین چاپ هستیم.

So how do we square those two things,

پس چطور می‌تونیم این دوتا رو با هم سازگار کنیم؟

that it leads to more arguing, but we think it was good?

اینکه چاپ منجر به مجادله شد، اما ما گمان می‌کنیم که چیز خوبی بود؟

And the answer, I think, can be found in things like this.

و پاسخ، به گمان من، می‌تونه در چنین چیزهایی یافت بشه.

This is the cover of "Philosophical Transactions,"

این روی جلد مجله «مجادلات فلسفی» ست،

the first scientific journal ever published in English

نخستین مجله‌ای که در میانه دهه ۱۶۰۰ به انگلیسی منتشر شد.

in the middle of the 1600s,

نخستین مجله‌ای که در میانه دهه ۱۶۰۰ در انگلستان منتشر شد.

and it was created by a group of people who had been

و خالقانش گروهی بودند که اسم خودشون رو گذاشته بودند «انجمن نامرئی»،

calling themselves "The Invisible College,"

و خالقانش گروهی بودند که اسم خودشون رو گذاشته بودند «انجمن نامرئی»،

a group of natural philosophers who only later

گروهی از فیلسوفان طبیعت‌گرا که تنها سال‌ها بعد

would call themselves scientists,

تونستن خود را دانشمند بنامند.

and they wanted to improve the way

و آنها می‌خواستند راه مباحثه‌ی فیلسوفان با یکدیگر را بهبود بدن،

natural philosophers argued with each other,

و آنها می‌خواستند راه مباحثه‌ی فیلسوفان با یکدیگر را بهبود بدن،

and they needed to do two things for this.

و برای این مهم، باید دو کار انجام می‌دادند.

They needed openness. They needed to create a norm

آنها به نیاز به بی‌پردگی داشتند. اونها باید یک عرف پدید می‌آوردند

which said, when you do an experiment,

که بگه، هنگامی که دست به یک آزمون می‌زنید،

you have to publish not just your claims,

نه تنها باید ادعاهاتون رو منتشر کنید،

but how you did the experiment.

بلکه روش کار هم باید انتشار پیدا کنه.

If you don't tell us how you did it, we won't trust you.

اگر به ما نگید که چطور این کار رو کردید، بهتون اعتماد نخواهیم کرد.

But the other thing they needed was speed.

اما چیز دیگری که نیازمندش بودند سرعت بود.

They had to quickly synchronize what

آنها باید به سرعت با یافته‌های فیلسوفان طبیعی دیگر همگام می‌شدند، وگرنه،

other natural philosophers knew. Otherwise,

آنها باید به سرعت با یافته‌های فیلسوفان طبیعی دیگر همگام می‌شدند، وگرنه،

you couldn't get the right kind of argument going.

مباحثات به درستی پیش نمی‌رفت.

The printing press was clearly the right medium for this,

و رسانه‌ی چاپی به وضوح وسیله‌ی درستی برای این کار بود.

but the book was the wrong tool. It was too slow.

اما کتاب گزینه‌ی اشتباه بود، زیادی آهسته بود.

And so they invented the scientific journal

و بنابراین آنها مجله‌ی علمی رو ابداع کردند

as a way of synchronizing the argument

که راهی بود برای همگام‌سازی مباحثات در اجتماع دانشمندان طبیعت‌گرا.

across the community of natural scientists.

که راهی بود برای همگام‌سازی مباحثات در اجتماع دانشمندان طبیعت‌گرا.

The scientific revolution wasn't created by the printing press.

انقلاب علمی به دست ماشین چاپ به پدیدار نشد.

It was created by scientists,

دانشمندان آن را آفریدند،

but it couldn't have been created if they didn't have

اما اگر آنها به دستگاه چاپ به عنوان یک ابزار دسترسی نداشتند، نمی‌تونست پدید بیاد.

a printing press as a tool.

اما اگر آنها به دستگاه چاپ به عنوان یک ابزار دسترسی نداشتند، نمی‌تونست پدید بیاد.

So what about us? What about our generation,

پس ما چی؟ نسل ما، انقلاب رسانه‌ای ما، اینترنت چطور؟

and our media revolution, the Internet?

پس ما چی؟ نسل ما، انقلاب رسانه‌ای ما، اینترنت چطور؟

Well, predictions of world peace? Check. (Laughter)

خب، پیشگویی صلح جهانی؟ آره. (خنده)

More arguing? Gold star on that one. (Laughter)

مباحثات بیشتر؟ یک ستاره طلایی واسه این‌یکی. (خنده)

(Laughter)

(خنده)

I mean, YouTube is just a gold mine. (Laughter)

منظورم اینه که، یوتیوب خودش تنهایی یک معدن طلاست. (خنده)

Better arguing? That's the question.

بهتر مباحثه کردن؟ مسئله دقیقا همینه.

So I study social media, which means,

خب رشته‌ی من رسانه‌ی اجتماعی‌ست، که معناش

to a first approximation, I watch people argue.

در ساده‌ترین شکل، رصد کردن مجادلات آدم‌هاست.

And if I had to pick a group that I think is

و اگه بخوام گروهی از مردم را دستچین کنم که به گمان من

our Invisible College, is our generation's collection of people

انجمن نامرئی ما هستند، نسلی آفرینشگر از مردم

trying to take these tools and to press it into service,

که تلاش می‌کنند این ابزارها رو به خدمت بگیرند،

not for more arguments, but for better arguments,

نه برای مجادله‌ی بیشتر، بلکه برای مجادله‌ی بهتر،

I'd pick the open-source programmers.

برنامه‌نویسان متن‌باز رو گزینش می‌کنم.

Programming is a three-way relationship

برنامه‌نویسی یک رابطه‌ی سه سویه ست

between a programmer, some source code,

میان برنامه‌نویس، یک سری کد مبدا،

and the computer it's meant to run on, but computers

و کامپیوتری که برنامه باید روی آن اجرا شه، اما کامپیوترها

are such famously inflexible interpreters of instructions

مشهورند به اینکه دربرابر فرمان‌ها انعطاف‌پذیر نیستند.

that it's extraordinarily difficult to write out a set

یعنی فوق‌العاده سخته که به تفصیل مجموعه‌ای بنویسی

of instructions that the computer knows how to execute,

از دستورها که کامپیوتر بدونه چطور اجراشون کنه،

and that's if one person is writing it.

و این تازه وقتیه که تنها یک نفر کد بنویسه.

Once you get more than one person writing it,

به محض اینکه بیش از یک نفر دست به‌کار نوشتن بشن،

it's very easy for any two programmers to overwrite

به راحتی ممکنه دو برنامه‌نویس همزمان در حال کارروی یک فایل کار هم را جای‌نوشت کنند،

each other's work if they're working on the same file,

به راحتی ممکنه دو برنامه‌نویس همزمان در حال کارروی یک فایل کار هم را جای‌نوشت کنند،

or to send incompatible instructions

یا فرمان‌های ناسازگار ارسال کنند

that simply causes the computer to choke,

که به راحتی منجر به مسدود شدن کامپیوتر می‌شه،

and this problem grows larger

و این مشکل هرچه برنامه‌نویس‌ها بیشتر با هم درگیر می‌شن بزرگ‌تر می‌شه.

the more programmers are involved.

و این مشکل هرچه برنامه‌نویس‌ها بیشتر با هم درگیر می‌شن بزرگ‌تر می‌شه.

To a first approximation, the problem of managing

در نگاه اول، دردسر مدیریتِ

a large software project is the problem

پروژه‌ی بزرگ نرم‌افزاری همان مشکل

of keeping this social chaos at bay.

دور نگهداشتن جامعه از هرج و مرج است.

Now, for decades there has been a canonical solution

دهه‌های متمادی یک راه حل متعارف برای این مشکل استفاده از چیزی بوده به نام

to this problem, which is to use something called

دهه‌های متمادی یک راه حل متعارف برای این مشکل استفاده از چیزی بوده به نام

a "version control system,"

«سیستم کنترلِ متن»،

and a version control system does what is says on the tin.

و سیستم کنترلِ متن درست همون کاری را می‌کنه که به نظر میاد.

It provides a canonical copy of the software

یک کپی متعارف از نرم‌افزار را جایی در سرور در دسترس می‌گذاره.

on a server somewhere.

یک کپی متعارف از نرم‌افزار را جایی در سرور در دسترس می‌گذاره.

The only programmers who can change it are people

تنها برنامه‌نویسانی که می‌تونن تغییرش بدن آنهایی هستند که

who've specifically been given permission to access it,

به طور خاص اجازه‌ی دسترسی به آن را دارند،

and they're only allowed to access the sub-section of it

و آنها تنها مجازند که به بخش‌هایی فرعی از آن دسترسی داشته باشند

that they have permission to change.

که مجوز تغییر در آن را دارند.

And when people draw diagrams of version control systems,

و هنگامی که آنها نمودار سیستم کنترل متن را ترسیم می‌کنند،

the diagrams always look something like this.

نمودار همیشه شبیه اینه.

All right. They look like org charts.

بسیار خب. عین نمودارهای سازمانی‌ست.

And you don't have to squint very hard

و خیلی لازم نیست به چشم‌هاتون فشار بیارید

to see the political ramifications of a system like this.

تا پیامدهای سیاسی سازمانی مانند این را ببینید.

This is feudalism: one owner, many workers.

این فئودالیزمه: یک ارباب، تعداد زیادی کارگر.

Now, that's fine for the commercial software industry.

خب، این برای صنعت نرم‌افزارهای تجاری مناسبه.

It really is Microsoft's Office. It's Adobe's Photoshop.

ماهیت مایکروسافت آفیس همینه. آدوبی فتوشاپ هم همینطور.

The corporation owns the software.

شرکت٬ مالک نرم‌افزاره.

The programmers come and go.

برنامه‌نویس‌ها میان و می‌رن.

But there was one programmer who decided

اما برنامه‌نویسی وجود داشت که مصمم شد

that this wasn't the way to work.

این راه کار کردن نیست.

This is Linus Torvalds.

این لینوس تروالدز ست.

Torvalds is the most famous open-source programmer,

تروالدز مشهورترین برنامه‌نویس متن باز است،

created Linux, obviously, and Torvalds looked at the way

خالق لینوکس، و او راهی رو پایه نهاد

the open-source movement had been dealing with this problem.

که جنبش متن باز با این مشکل دست و پنجه نرم کنه.

Open-source software, the core promise of the open-source license,

نرم‌افزار متن باز، که در ذاتش نوید آینده‌ی حق‌امتیاز متن باز را می‌ده،

is that everybody should have access to all the source code

اینه که همه باید در هرزمانی به همه‌ی کد‌های مبدا دست بیابند، اما البته این پدیدآورنده‌ی

all the time, but of course, this creates

اینه که همه باید در هرزمانی به همه‌ی کد‌های مبدا دست بیابند، اما البته این پدیدآورنده‌ی

the very threat of chaos you have to forestall

تهدید بزرگی مبنی بر هرج و مرج‌ست که باید از آن پیشی گرفت

in order to get anything working.

تا همه چیز درست کار کنه.

So most open-source projects just held their noses

بنابراین بیشتر پروژه‌های متن‌باز کلاهشون رو دو دستی می‌چسبند

and adopted the feudal management systems.

و سیستم‌های مدیریت فئودالی را می‌پذیرند.

But Torvalds said, "No, I'm not going to do that."

اما تروالدز می‌گه: «نه، من این کار را نمی‌کنم.»

His point of view on this was very clear.

دیدگاه او در این باره بسیار آشکاره.

When you adopt a tool, you also adopt

هنگامی که یک ابزار را می‌پذیرید، به ناچار پذیرای

the management philosophy embedded in that tool,

فلسفه‌ی مدیریتی تعبیه شده در آن ابزار نیز خواهید بود.

and he wasn't going to adopt anything that didn't work

و او قصد نداشت چیزی را بپذیرد که مثل کارکرد گروه لینوکس نباشه.

the way the Linux community worked.

و او قصد نداشت چیزی را بپذیرد که مثل کارکرد گروه لینوکس نباشه.

And to give you a sense of how enormous

و برای اینکه از عظمت چنین تصمیمی تصویری بهتون بدم، این نقشه‌ایست از

a decision like this was, this is a map

و برای اینکه از عظمت چنین تصمیمی تصویری بهتون بدم، این نقشه‌ایست از

of the internal dependencies within Linux,

پیش‌نیازهای درونی موجود در حیطه‌ی لینوکس،

within the Linux operating system, which sub-parts

در حیطه‌ی سیستم عامل لینوکس، که زیرگروه‌های

of the program rely on which other sub-parts to get going.

برنامه برای کارکردن متکی به زیرگروه‌های برنامه های دیگر است.

This is a tremendously complicated process.

این یک فرآیند فوق العاده پیچیده است.

This is a tremendously complicated program,

این یک فرآیند فوق العاده پیچیده است.

and yet, for years, Torvalds ran this

وبا این حال، تا سال‌ها، تروالدز این کار را نه با ابزارهای اتوماتیک و خودکار، بلکه با ایملش رهبری کرد.

not with automated tools but out of his email box.

وبا این حال، تا سال‌ها، تروالدز این کار را نه با ابزارهای اتوماتیک و خودکار، بلکه با ایملش رهبری کرد.

People would literally mail him changes

مردم تغییراتی که باهاش موافق بودن را می‌فرستادند، و او دستی ادغام‌شان می‌کرد.

that they'd agreed on, and he would merge them by hand.

مردم تغییراتی که باهاش موافق بودن را می‌فرستادند، و او دستی ادغام‌شان می‌کرد.

And then, 15 years after looking at Linux and figuring out

و سپس، ۱۵ سال پس از بررسی لینوکس و پیداکردن راه اینکه

how the community worked, he said, "I think I know

چطور این گروه به بازدهی رسید، او می‌گه: «فکر می‌کنم بدونم

how to write a version control system for free people."

چطور یک سیستم کنترل متن برای مردم آزاد بنویسم.»

And he called it "Git." Git is distributed version control.

اسمش را گذاشته «گیت». سیستم گیت کنترل متن توزیع شده است.

It has two big differences

این سیتم دارای دو تفاوت بزرگ

with traditional version control systems.

با سیستم‌های سنتی متن است.

The first is that it lives up to the philosophical promise

اولی‌اش اینه که انتظارات فلسفی تعهد متن باز را برآورده می‌کنه.

of open-source. Everybody who works on a project

هرکسی بر روی پروژه‌ای کار می‌کنه

has access to all of the source code all of the time.

دسترسی دایمی به همه‌ی کدهای مبدا داده.

And when people draw diagrams of Git workflow,

و هنگامی که نمودارهای روند کاری گیت ترسیم کنیم

they use drawings that look like this.

از نمودارهایی شبیه به این استفاده می‌کنیم.

And you don't have to understand what the circles

و لازم نیست تک‌تک دایره‌ها و کادرها و فلش‌ها رو بفهمید تا ببینید این بسیار

and boxes and arrows mean to see that this is a far more

و لازم نیست تک‌تک دایره‌ها و کادرها و فلش‌ها رو بفهمید تا ببینید این بسیار

complicated way of working than is supported

کارکرد پیچیده‌تری از اون داره که از سوی سیستم‌های کنترل متن معمول حمایت بشه.

by ordinary version control systems.

کارکرد پیچیده‌تری از اون داره که از سوی سیستم‌های کنترل متن معمول حمایت بشه.

But this is also the thing that brings the chaos back,

اما در عین حال هرج و مرج را برمی‌گردونه،

and this is Git's second big innovation.

و این دومین نوآوری شگرف گیت است.

This is a screenshot from GitHub, the premier Git hosting service,

این‌ها تصاویری از گیت‌هاب هستند، مهم‌ترین سرویس گیت است،

and every time a programmer uses Git

و هربار برنامه‌نویسی از گیت استفاده می‌کند

to make any important change at all,

تا تغییر مهمی ایجاد کنه،

creating a new file, modifying an existing one,

پرونده‌ی تازه‌ای ایجاد کند، یا یک فایل موجود را اصلاح کند،

merging two files, Git creates this kind of signature.

دو پرونده را ادغام کند، گیت چنین مجوزهایی صادر می‌کند.

This long string of numbers and letters here

این رشته‌ی بلند اعداد و حروف در اینجا

is a unique identifier tied to every single change,

یک نشانگر یکتاست که به هریک تغییر چِفت شده،

but without any central coordination.

اما سازماندهی مرکزی ندارد.

Every Git system generates this number the same way,

هر سیستم گیت این عدد را به روش یکسانی تولید می‌کند،

which means this is a signature tied directly

یعنی که این مجوز مستقیما و به طور تغییرناپذیری به یک تغییر خاص چفت شده.

and unforgeably to a particular change.

یعنی که این مجوز مستقیما و به طور تغییرناپذیری به یک تغییر خاص چفت شده.

This has the following effect:

تاثیر چنین چیزی اینه:

A programmer in Edinburgh and a programmer in Entebbe

یک برنامه‌نویس در ادینبورگ و یک برنامه‌نویس در اِنتابه

can both get the same -- a copy of the same piece of software.

هردو می‌تونن کپی کاملا یکسانی از نرم‌افزار را بگیرند.

Each of them can make changes and they can merge them

هر کدام تغییرات ایجاد کنند و اونها را ادغام کنند

after the fact even if they didn't know

با وجود این حقیقت که پیشتر از وجود هم آگاه نبودند.

of each other's existence beforehand.

با وجود این حقیقت که پیشتر از وجود هم آگاه نبودند.

This is cooperation without coordination.

این همکاری بدون انطباق ست.

This is the big change.

این یک تغییر بزرگ‌ست.

Now, I tell you all of this not to convince you that it's great

من اینها را به شما نمی‌گم که قانع‌تان کنم که این خیلی عالیه

that open-source programmers now have a tool

که برنامه‌نویسان متن باز حالا ابزاری دارند که

that supports their philosophical way of working,

از روش فلسفی کار آنها پشتیبانی می‌کنه،

although I think that is great.

گرچه من فکر می‌کنم که این معرکه‌ست.

I tell you all of this because of what I think it means

من اینها رو بهتون می‌گم، به خاطر چیزی که به نظر من به معنای

for the way communities come together.

همبستگی جوامع ست.

Once Git allowed for cooperation without coordination,

وقتی گیت اجازه‌ی همکاری بدون انطباق‌سازی رو می‌ده،

you start to see communities form

می‌تونید ببینید که جوامعی شکل می‌گیرند

that are enormously large and complex.

که خیلی خیلی بزرگ و پبچیده هستند.

This is a graph of the Ruby community.

این نگاشتی از گروه روبی است.

It's an open-source programming language,

روبی یک زبان برنامه‌نویسی متن بازه

and all of the interconnections between the people --

و تمام به‌هم پیوستگی‌های درونی‌ میان مردم-

this is now not a software graph, but a people graph,

این یک نمودار نرم‌افزار نیست، بلکه نگاشتی‌ست از آدم‌ها،

all of the interconnections among the people

همه‌ی به‌هم پیوستگی‌های درونی‌ میان مردمِ

working on that project —

در حال کار بر روی آن پروژه-

and this doesn't look like an org chart.

و اصلا شبیه یک نمودار سازمانی نیست.

This looks like a dis-org chart, and yet,

شبیه یک نمودار ضد سازمانی‌ست. و تازه،

out of this community, but using these tools,

خارج از این گروه، اما با استفاده از این ابزار،

they can now create something together.

آنها حالا می‌تونن چیزی را با هم بیافرینند.

So there are two good reasons to think that

پس دو دلیل خوب وجود داره که فکر کنیم

this kind of technique can be applied

همچین روشی می‌تونه در دموکراسی‌ها به‌طور عام و در قوانین به‌طور خاص به کار بره.

to democracies in general and in particular to the law.

همچین روشی می‌تونه در دموکراسی‌ها به‌طور عام و در قوانین به‌طور خاص به کار بره.

When you make the claim, in fact,

وقتی ادعا می‌کنی

that something on the Internet is going to be good

چیزی روی اینترنت قراره به کمک دموکراسی بیاد، اغلب همچین واکنشی می‌بینی.

for democracy, you often get this reaction.

چیزی روی اینترنت قراره به کمک دموکراسی بیاد، اغلب همچین واکنشی می‌بینی.

(Music) (Laughter)

(موسیقی) (خنده)

Which is, are you talking about the thing

یعنی، آیا داری درباره‌ چیزی مثل گربه‌های آوازخوان حرف می‌زنی؟ یعنی، این

with the singing cats? Like, is that the thing

یعنی، آیا داری درباره‌ چیزی مثل گربه‌های آوازخوان حرف می‌زنی؟ یعنی، این

you think is going to be good for society?

چیزیه که قراره برای جامعه مفید باشه؟

To which I have to say, here's the thing

تا جایی که من می‌دونم، همیشه مشکل گربه‌های آوازخوان وجود داشته. این همیشه اتفاق می‌افته.

with the singing cats. That always happens.

تا جایی که من می‌دونم، همیشه مشکل گربه‌های آوازخوان وجود داشته. این همیشه اتفاق می‌افته.

And I don't just mean that always happens with the Internet,

منظورم این نیست که درباره‌ی اینترنت اوضاع از این قراره.

I mean that always happens with media, full stop.

منظور من اینه که این همیشه برای هر رسانه‌ای اتفاق می‌افته، نقطه سرخط.

It did not take long after the rise

خیلی از رشد تجاری دستگاه چاپ نگذشته بود که یک نفر

of the commercial printing press before someone

خیلی از رشد تجاری دستگاه چاپ نگذشته بود که یک نفر

figured out that erotic novels were a good idea. (Laughter)

به ذهنش رسید که رمان‌های شهوانی خوب فروش می‌ره. (خنده)

You don't have to have an economic incentive to sell books

حتما لازم نیست که یک انگیزه‌ی اقتصادی پشت فروش کتاب‌ها باشه.

very long before someone says, "Hey, you know what I bet

خیلی قدیم‌ترها یک نفر گفت: «هی، شرط می‌بندم بدونم

people would pay for?" (Laughter)

مردم واسه چی پول خرج می‌کنند.» (خنده)

It took people another 150 years to even think

۱۵۰ سال دیگه طول کشید تا مردم فقط به ذهنشون برسه

of the scientific journal, right? So -- (Laughter) (Applause)

که می‌تونن یک مجله علمی چاپ کنند، درسته؟ -(خنده) (تشویق)-

So the harnessing by the Invisible College

مهارکردن ماشین چاپ به دست انجمن نامرئی برای خلق مجله علمی

of the printing press to create the scientific journal

مهارکردن ماشین چاپ به دست انجمن نامرئی برای خلق مجله علمی

was phenomenally important, but it didn't happen big,

یک پدیده‌ی مهم بود، اما در سطح وسیعی رخ نداد،

and it didn't happen quick, and it didn't happen fast, so

و طول کشید تا پدید بیاد، و سریع هم نبود، بنابراین

if you're going to look for where the change is happening,

اگر بخواید به دنبال نقطه‌ای بگردید که تغییر رخ می‌ده،

you have to look on the margins.

باید نظری به حاشیه‌ها بندازید.

So, the law is also dependency-related.

خب، قانون هم یک پدیده‌ی وابسته مداره.

This is a graph of the U.S. Tax Code,

این نموداری‌ست ازکد مالیاتی آمریکا،

and the dependencies of one law on other laws

و وابستگی یک قانون به قوانین دیگر برای تاثیرگذاری کلی را نشون میده.

for the overall effect.

و وابستگی یک قانون به قوانین دیگر برای تاثیرگذاری کلی را نشون میده.

So there's that as a site for source code management.

خب، این شبیه جایی برای مدیریت کدهای مبدا است.

But there's also the fact that law is another place

اما حقیقت دیگری هم وجود داره که قانون محل دیگری‌ست

where there are many opinions in circulation,

که در آن بسیاری از گزینه‌ها به جریان می‌افتند.

but they need to be resolved to one canonical copy,

اما اونها باید به یک کپی متعارف تجزیه بشن،

and when you go onto GitHub, and you look around,

و هنگامی که به گیت‌هاب مراجعه می‌کنید، و به اطراف نظری می‌اندازید،

there are millions and millions of projects,

میلیون‌ها میلیون پروژه اونجا هست،

almost all of which are source code,

تقریبا همشون از کدهای مبدا هستند،

but if you look around the edges, you can see people

اما اگر به کرانه‌ها نگاه کنید، مردمی را می‌بینید

experimenting with the political ramifications

که در حال آزمون و خطا با پیامدهای سیاسی همچین سیستمی هستند.

of a system like that.

که در حال آزمون و خطا با پیامدهای سیاسی همچین سیستمی هستند.

Someone put up all the Wikileaked cables

یک نفر سرنخ‌های ویکی‌لیکس رو از وزارت امورخاجه دنبال کرد

from the State Department, along with software used

و از یک نرم افزار استفاده کرد

to interpret them, including my favorite use ever

تا آنها را تفسیر کنه، چیزی که خواستنی‌ترین فایده‌ی

of the Cablegate cables, which is a tool for detecting

افشای اسناد محرمانه‌ی آمریکا برای من بود، این ابزار

naturally occurring haiku in State Department prose.

جمله‌هایی به شکل هایکو را در اسناد وزارتخانه شناسایی می‌کرد.

(Laughter)

(خنده)

Right. (Laughter)

جدی می‌گم. (خنده)

The New York Senate has put up something called

سنای نیویورک چیزی ساخت به نام

Open Legislation, also hosting it on GitHub,

قانون‌گذاری باز، که آن هم روی سرور گیت‌هاب بود،

again for all of the reasons of updating and fluidity.

و دلیلش هم همچنان به روز بودن و سیال بودن گیت‌هاب بود.

You can go and pick your Senator and then you can see

می‌تونید برید فهرستی از تمام لوایحی که هر نماینده بانی‌ آنها بوده رو ببینید.

a list of bills they have sponsored.

می‌تونید برید فهرستی از تمام لوایحی که هر نماینده بانی‌ آنها بوده رو ببینید.

Someone going by Divegeek has put up the Utah code,

یکی دیگه با استفاده از دایوگیک کدی نوشته به نام یوتا،

the laws of the state of Utah, and they've put it up there

قوانین ایالت یوتا، و اونجا گذاشتنش

not just to distribute the code,

نه فقط برای اینکه کد را توزیع کنند،

but with the very interesting possibility that this could

بلکه یک امکان خیلی جالب براش گذاشتند که می‌تونه

be used to further the development of legislation.

برای توسعه‌ی آتی قانون گذاری به کار بره.

Somebody put up a tool during the copyright debate

یک نفر دیگه در حین بحث‌های مربوط به حق طبع و نشر

last year in the Senate, saying, "It's strange that Hollywood

که پارسال در سنا مطرح بود، ابزاری ساخت که می‌گفت: «عجیبه که هالیوود

has more access to Canadian legislators

به قانون‌گذاران کانادایی راحت‌تر دسترسی داره

than Canadian citizens do. Why don't we use GitHub

تا شهروندان کانادایی. چرا از گیت‌هاب استفاده نکنیم

to show them what a citizen-developed bill might look like?"

تا بهشون نشون بدیم یک لایحه‌‌ی شهروند-محور چه شکلی می‌تونه باشه؟»

And it includes this very evocative screenshot.

و تصاویر مهیجی هم ضمیمه‌ی ابزارشه.

This is a called a "diff," this thing on the right here.

این چیزی که در سمت راست، اینجا، می‌بینید اسمش هست «قیاس».

This shows you, for text that many people are editing,

این بهمون نشون می‌ده، در متنی که همزمان مردم زیادی ویرایش می‌کنند،

when a change was made, who made it,

چه زمانی، توسط چه کسی و چه تغییری اعمال می‌شه.

and what the change is.

چه زمانی، توسط چه کسی و چه تغییری اعمال می‌شه.

The stuff in red is the stuff that got deleted.

رنگ قرمز یعنی یه چیزی حذف شده.

The stuff in green is the stuff that got added.

رنگ سبز یعنی یه چیزی اضافه شده.

Programmers take this capability for granted.

برنامه‌نویس‌ها همچین قابلیتی را بدیهی می‌دانند.

No democracy anywhere in the world offers this feature

هیچ دموکراسی هیچ‌کجا همچین ویژگی به شهروندانش برای قانونگذاری یا بودجه ارایه نمی‌ده.

to its citizens for either legislation or for budgets,

هیچ دموکراسی هیچ‌کجا همچین ویژگی به شهروندانش برای قانونگذاری یا بودجه ارایه نمی‌ده.

even though those are the things done

باوجودی که اینها چیزهایی هستن که با رضایت ما و با پول ما انجام می‌شه.

with our consent and with our money.

باوجودی که اینها چیزهایی هستن که با رضایت ما و با پول ما انجام می‌شه.

Now, I would love to tell you that the fact

خب، من واقعا دوست داشتم بهتون بگم این حقیقت داره

that the open-source programmers have worked out

که برنامه‌نویسان متن باز راهی پیدا کردند

a collaborative method that is large scale, distributed,

که روشی‌ست مشترک در مقیاس وسیع، توزیع شده،

cheap, and in sync with the ideals of democracy, I would love

ارزان و همگام با آرمان‌های دموکراسی، دوست داشتم

to tell you that because those tools are in place,

بهتون بگم که چون این ابزارها خوب و سازمان‌یافته‌اند،

the innovation is inevitable. But it's not.

نوآوری اجتناب ناپذیره. اما اینطور نیست.

Part of the problem, of course, is just a lack of information.

بخشی از مشکل، مسلما کمبود اطلاعاته.

Somebody put a question up on Quora saying,

یکی روی سایت کورا یه چیزی پرسید که،

"Why is it that lawmakers don't use

«چرا قانون‌گذاران از کنترل متن توزیع شده استفاده نمی‌کنند؟»

distributed version control?"

«چرا قانون‌گذاران از کنترل متن توزیع شده استفاده نمی‌کنند؟»

This, graphically, was the answer. (Laughter)

به صورت نموداری، پاسخ اینه . (خنده)

(Laughter) (Applause)

(خنده) (تشویق)

And that is indeed part of the problem, but only part.

و این واقعا بخشی از مشکله. اما تنها بخشی از آن.

The bigger problem, of course, is power.

مشکل بزرگ‌تر، البته، قدرته.

The people experimenting with participation don't have

آنهایی که مشارکت را می‌آزمایند فاقدِ

legislative power, and the people who have legislative

قدرت قانونگذارهایند، و آنهایی که قدرت قانون‌گذاری دارند با مشارکت میانه‌ای ندارند.

power are not experimenting with participation.

قدرت قانونگذارهایند، و آنهایی که قدرت قانون‌گذاری دارند با مشارکت میانه‌ای ندارند.

They are experimenting with openness.

آنها در حال آزمایش صراحت و شفافیت هستند.

There's no democracy worth the name that doesn't have

هیچ دموکراسی ارزش این نام رو نداره اگه فاقد

a transparency move, but transparency is openness

حرکت شفاف‌سازی باشه، اما شفاف سازی تنها

in only one direction, and being given a dashboard

یک بُعد قضیه‌ست، و در اختیار گذاشتن شیشه جلو

without a steering wheel has never been the core promise

بدون اینکه فرمان خودرو را در اختیار داشته باشی، هرگز نویدی و وعده ای نبوده

a democracy makes to its citizens.

که دموکراسی به شهروندانش داده باشه.

So consider this.

پس این را در نظر داشته باشید.

The thing that got Martha Payne's opinions

چیزی که عقاید مارتا پین را محبوب کرد، از جنس فن‌آوری بود،

out into the public was a piece of technology,

چیزی که عقاید مارتا پین را محبوب کرد، از جنس فن‌آوری بود،

but the thing that kept them there was political will.

اما چیزی که آنها را آنجا نگه داشت اراده‌ی سیاسی بود.

It was the expectation of the citizens

انتظارات شهروندان بود

that she would not be censored.

که نمی‌تونستن سانسورش کنند.

That's now the state we're in with these collaboration tools.

حالا این همان موقعیتی‌ست که ما با این ابزار مشارکت در آن ایستادیم.

We have them. We've seen them. They work.

ما تو چنگ داریمش. دیدیمش. کار می‌کنه.

Can we use them?

می‌تونیم ازش استفاده کنیم؟

Can we apply the techniques that worked here to this?

آیا می‌تونیم از راهکاری که اونجا مفید واقع شد اینجا هم استفاده کنیم؟

T.S. Eliot once said, "One of the most momentous things

تی اس الیوت یک بار گفت: «یکی از خطیرترین چیزهایی

that can happen to a culture

که می‌تواند در یک فرهنگ رخ دهد

is that they acquire a new form of prose."

این است که آنها شیوه‌ی جدیدی در نثر به دست آورند.»

I think that's wrong, but -- (Laughter)

من فکر می‌کنم این غلطه، اما -(خنده)

I think it's right for argumentation. Right?

اما به گمانم دست کم در مورد مباحثه درسته. نه؟

A momentous thing that can happen to a culture

یک امر خطیر که می‌تونه در متن یک فرهنگ رخ بده

is they can acquire a new style of arguing:

اینه که آنها سبک تازه در مجادله به دست بیارن:

trial by jury, voting, peer review, now this. Right?

محاکمه در حضور هیئت منصفه، رای‌گیری، داوری همتراز، و حالا این. درسته؟

A new form of arguing has been invented in our lifetimes,

شیوه‌ی تازه‌ای از مباحثه در دوره زندگی ما ابداع شده،

in the last decade, in fact.

در واقع در همینه دهه‌ی اخیر.

It's large, it's distributed, it's low-cost,

بسیار عظیم، گسترده، ارزان

and it's compatible with the ideals of democracy.

و منطبق با همه‌ی آرمان‌های دموکراسی‌ست.

The question for us now is, are we going to let

پرسشی که برای ما مطرح می‌شه اینه، آیا می‌خوایم اجازه بدیم

the programmers keep it to themselves?

برنامه‌نویس‌ها آن را برای خودشون نگه دارند؟

Or are we going to try and take it and press it into service

یا اینکه می‌خوایم تلاش کنیم و در مقیاس بزرگ‌تر به خدمت جامعه درش بیاریم؟

for society at large?

یا اینکه می‌خوایم تلاش کنیم و در مقیاس بزرگ‌تر به خدمت جامعه درش بیاریم؟

Thank you for listening. (Applause)

ممنون از شکیبایی‌تون. (تشویق)

(Applause)

(تشویق)

Thank you. Thank you. (Applause)

سپاسگزارم. سپاسگزارم. (تشویق)