Ashraf Ghani: How to fix broken states

Translator: Leila Ataei Reviewer: soheila Jafari

A public, Dewey long ago observed,

روزی دیویی (فیلسوف آمریکایی)، نتیجه‎گیری کرد که جامعه

is constituted through discussion and debate.

بواسطه بحث و مناظره ساخته می‎شود.

If we are to call the tyranny of assumptions into question,

اگر قرار باشد خودکامگی فرضیه‎ها را زیر سوال ببریم،

and avoid doxa, the realm of the unquestioned,

و از باور رایج اجتناب کنیم که حیطه بررسی نشده است،

then we must be willing to subject our own assumptions

پس باید اراده‎ در جهت در معرض قرار دادن فرضیه‎هایمان

to debate and discussion.

برای بحث و مناظره باشد.

It is in this spirit that I join into a discussion

با همین روحیه است که من به بحثی محلق می‎شوم

of one of the critical issues of our time,

که یکی از بحرانی‎ترین مسائل زمان ما است،

namely, how to mobilize different forms of capital

معروف به چگونگی انتقال انواع متفاوت سرمایه

for the project of state building.

برای پروژه دولت سازی است.

To put the assumptions very clearly:

اگر فرضیه‎هایمان را خیلی شفاف تعیین کنیم:

capitalism, after 150 years, has become acceptable,

سرمایه‎داری، بعد از ۱۵۰ سال، مورد پذیرش قرار گرفته،

and so has democracy.

و همینطور دمکراسی.

If we looked in the world of 1945

اگر نگاهی به جهان در ۱۹۴۵ داشته باشیم

and looked at the map of capitalist economies and democratic polities,

و به نقشه سیاستهای دمکراتیک و اقتصادهای سرمایه‎داری بیاندازیم،

they were the rare exception, not the norm.

در آن زمان استثناء بودند و غیرهنجار.

The question now, however,

هر چند اکنون سوال

is both about which form of capitalism

هم درباره شکل سرمایه‎داری و هم

and which type of democratic participation.

درباره نوع مشارکت دمکراتیک است،

But we must acknowledge

اما باید مطلع باشیم که

that this moment has brought about

این لحظه برای ما اجماع نادری

a rare consensus of assumptions.

از فرضیه‎ها را به ارمغان آورده است.

And that provides the ground

و آن زمینه را برای نوعی اقدام

for a type of action,

فراهم می‎کند،

because consensus of each moment

زیرا اجماع هر لحظه اجازه

allows us to act.

عمل کردن را به ما می‎دهد.

And it is necessary, no matter how fragile

و این ضروری است، فارغ از این که اجماع ما

or how provisional our consensus,

تا چه میزان شکننده یا مشروط باشد،

to be able to move forward.

تا قادر به پیشرفت باشیم.

But the majority of the world

اما اکثریت جهان

neither benefits from capitalism

نه از سرمایه‎داری بهره می‎برد

nor from democratic systems.

نه از نظامهای دمکراتیک.

Most of the globe

عمده جهان

experiences the state as repressive,

از تجربه‎اش از دولت، سرکوب است،

as an organization that is concerned

بعنوان نهادی که دغدغه‎اش انکار

about denial of rights,

حقوق است،

about denial of justice,

انکار عدالت،

rather than provision of it.

تا این که آن را تامین کند.

And in terms of experience of capitalism,

و در غالب تجربه سرمایه‎گذاری،

there are two aspects

دو جنبه وجود دارد

that the rest of the globe experiences.

که بقیه جهان آن را تجربه می‎کند.

First, extractive industry.

نخست، صنعت استخراجی.

Blood diamonds, smuggled emeralds,

الماسهای خونین (اصطلاحی در رابطه با تجارت الماس و استفاده از سود حاصل توسط جنگ‌سالاران)، زمدهای قاچاق،

timber,

الوار،

that is cut right from under the poorest.

که درست از فقیرترینها گرفته ‎می‎شود.

Second is technical assistance.

دوم کمک فنی است.

And technical assistance might shock you,

و کمک فنی شاید باعث شوک در شما شود،

but it's the worst form

اما امروزه بدترین حالت

of -- today -- of the ugly face

از چهره زشت جهان پیشرفته

of the developed world to the developing countries.

برای کشورهای در حال توسعه است.

Tens of billions of dollars

دهها میلیارد دلار

are supposedly spent on building capacity

قرار است خرج ظرفیت ساخت با مردمی شود

with people who are paid up to 1,500 dollars a day,

که روزانه تا۱٫۵۰۰ دلار دریافت می‎کنند،

who are incapable

کسانی که قادر نیستند

of thinking creatively,

خلاقانه یا اساسی

or organically.

فکر کنند.

Next assumption --

فرضیه بعدی--

and of course the events of July 7,

و البته رویدادهای ۷ ژوئیه،

I express my deep sympathy, and before that, September 11 --

من همدردی عمیقم را ابراز می‎کنم، و البته قبل از آن ۱۱ سپتامبر--

have reminded us

به ما یادآوری کرده‎اند

we do not live in three different worlds.

نباید در سه جهان متفاوت زندگی کنیم.

We live in one world.

ما در یک جهان زندگی ‎کنیم.

But that's easily said.

اما فقط در حد حرف است

But we are not dealing with the implications

ما با پیامدهای این یک جهانی که در آن

of the one world that we are living in.

زندگی می‎کنیم سر و کار نداریم.

And that is that if we want to have one world,

و دلیلش این اشت که اگر بخواهیم یک جهان داشته باشیم،

this one world cannot be based

این جهان نمی‎تواند بر پایه

on huge pockets of exclusion,

جیبهای گشاد محرومیت،

and then inclusion for some.

و بعد پر پول برای برخی باشد.

We must now finally come

الان باید بالاخره درباره

to think about the premises

پایه‎های یک جهان حقیقی برای

of a truly global world,

همگان فکر کنیم،

in relationship to the regime of rights

در ارتباط با نظامی حقوقی،

and responsibilities and accountabilities

مسئولیت پذیر و پاسخگو

that are truly global in scope.

که حقیقتا حوزه‎ای جهان شمول است.

Otherwise we will be missing

والا این فرصت تاریخی به دست آمده

this open moment in history,

را هدر خواهیم داد،

where we have a consensus

اینک ما از اجماعی هم بر سر

on both the form of politics

شکل سیاست و هم بر سر

and the form of economics.

شکل اقتصاد برخورداریم.

What is one of these organizations to pick?

یکی از این نهادها چه چیزی برای برگزیدن دارد؟

We have three critical terms:

سه عبارت منتقدانه داریم:

economy,

اقتصاد،

civil society

جامعه مدنی

and the state.

و دولت.

I will not deal with those first two, except to say

با دو تای اول کاری ندارم جز این که بگویم

that uncritical transfer of assumptions,

انتقال غیرمنتقدانه فرضیه‎ها

from one context to another,

از متنی به متن دیگر

can only make for disaster.

تنها می‎تواند فاجعه به بار بیاورد.

Economics

اقتصادی که

taught in most of the elite universities

در بیشتر دانشگاه‎های طراز اول تدریس می‎شود

are practically useless in my context.

در عمل در بافتی که من هستم بیفایده است.

My country is dominated

کشور من تحت سلطه

by drug economy and a mafia.

اقتصاد وابسته به مواد مخدر و یک مافیا است.

Textbook economics does not work in my context,

دانش اقتصاد توی کتابهای درسی در کشور من جوابگو نیست،

and I have very few recommendations from anybody

و من تنها توصیه‎های انگشت شماری از افراد را در نحوه

as to how to put together a legal economy.

سرهم کردن یک اقتصاد حقوقی در اختیار دارم.

The poverty of our knowledge

فقر اطلاعاتی ما

must become the first basis

باید نخستین پایه

of moving forward,

حرکت رو به جلو گردد،

and not imposition of the framework

و نه تحمیل کردن چارچوبی

that works on the basis of mathematical modeling,

که برای مبنای الگوبرداری ریاضیاتی کار می‎کند،

for which I have enormous respect.

که البته احترام بسیاری برایش قائل هستم.

My colleagues at Johns Hopkins were among the best.

همکارانم در جانز هاپکینز جز بهترینها بودند.

Second,

دوم،

instead of debating endlessly

بجای مناظره‎ای بی‎پایان

about what is the structure of the state,

درباره این که ساختار دولت چیست،

why don't we simplify

چرا ساد‌ه‎اش نکنیم

and say, what are a series of functions

و بگوییم که کدام مجموعه‎ از عملکردها هستند

that the state in the 21st century must perform?

که یک دولت در قرن بیست و یکم موظف به اجرایشان است؟

Clare Lockhart and I are writing a book on this;

کلر لاک‎هارت و من کتابی در این زمینه می‎نویسیم؛

we hope to share that much widely with --

امیدواریم که به بتوانیم تا حد زیادی آن را با شما به اشتراک بگذاریم--

and third is that we could actually construct an index

و سوم این که ما در واقع توانستیم شاخصی جهت اندازه‎گیری

to measure comparatively

قیاسی بسازیم

how well these functions that we would agree on

که تا چه حد این عملکردهایی که با هم سرشان توافق داریم

are being performed in different places.

در جاهای مختلف بخوبی اجرا می‎شوند

So what are these functions?

پس این نقشها کدامند؟

We propose 10.

۱۰ تایی را مورد نظر داریم.

And it's legitimate monopoly of means of violence,

و آن تملک انحصاری به حق ابزار قدرت،

administrative control, management of public finances,

کنترل اداری، مدیریت سرمایه‎های عمومی،

investment in human capital, provision of citizenship rights,

سرمایه‎گذاری در سرمایه انسانی، تامین حقوق بشر،

provision of infrastructure,

آماده سازی زیرساختها،

management of the tangible and intangible assets of the state

مدیریت داراییهای محسوس و غیرمحسوس دولت

through regulation, creation of the market,

از طریق میزان سازی، ایجاد بازار،

international agreements, including public borrowing,

موافقتنامه‎های بین‎المللی از جمله وام گرفتنهای عمومی،

and then, most importantly, rule of law.

و از همه مهمتر نقش قانون است.

I won't elaborate.

وارد جزییات نمی‎شوم.

I hope the questions will give me an opportunity.

امیدوارم این سوالات برایم فرصتی را فراهم کند.

This is a feasible goal,

این یک هدف دستیافتنی است،

basically because, contrary to widespread assumption,

اساسا به این خاطر که، برخلاف فرض شایع،

I would argue that we know how to do this.

من با استدلال به شما نشان می‎دهم که دانش انجام آن را داریم.

Who would have imagined that Germany

چه کسی تصور می‎کرد که آلمان

would be either united or democratic today,

امروز متحد یا دمکراتیک باشد،

if you looked at it from the perspective of Oxford of 1943?

اگر به آن از دیدگاه آکسفوردی در ۱۹۴۳ نگاه می‎کردید؟

But people at Oxford prepared for a democratic Germany

اما آدمها در آکسفورد برای یک آلمان دمکراتیک آماده شدند

and engaged in planning.

و در طرح ریزی مشارکت کردند.

And there are lots of other examples.

و مثالهای دیگری هم هست.

Now in order to do this -- and this brings this group --

حال برای انجام این کار-- و این گروه را هم شامل میشود--

we have to rethink the notion of capital.

باید درباره مفهوم سرمایه داری دوباره فکر کنیم.

The least important form of capital, in this project,

کم اهمیت‎ترین شکل سرمایه‎داری در این پروژه

is financial capital -- money.

سرمایه مالی است-- یعنی پول.

Money is not capital in most of the developing countries.

پول در بیشتر کشورهای در حال توسعه سرمایه نیست.

It's just cash.

فقط نقد است.

Because it lacks the institutional,

چون فاقد اشکال نهادی،

organizational, managerial forms

سازمانی و مدیریتی

to turn it into capital.

جهت تبدیل آن به سرمایه است.

And what is required

و آنچه لازم است

is a combination of physical capital,

ترکیبی از سرمایه فیزیکی،

institutional capital, human capital --

سرمایه نهادی، سرمایه انسانی است--

and security, of course, is critical,

و امنیت، البته، حیاتی است،

but so is information.

و در عین حال اطلاعات.

Now, the issue that should concern us here --

اکنون، مساله‎ای که باید در اینجا دغدغه ما باشد--

and that's the challenge

و در نوع خود نوعی چالش است

that I would like to pose to this group --

که دوست دارم به این گروه پیشنهاد کنم--

is again, it takes 16 years

دوباره ۱۶ سال در کشورهای

in your countries

شما زمان می‎برد

to produce somebody with a B.S. degree.

تا کسی را با مدرک لیسانس تحویل دهد.

It takes 20 years

۲۰ سال برای

to produce somebody with a Ph.D.

تحویل فردی با دکترا زمان می‎برد.

The first challenge is to rethink,

چالش نخست این است که بطور

fundamentally,

بنیادی دوباره فکر کردن

the issue of the time.

به مساله زمان است.

Do we need to repeat

آیا تکرار مدالیته‎های که

the modalities that we have inherited?

که به ارث برده‎ایم لازم است؟

Our educational systems are inherited from the 19th century.

نظامهای آموزشی ما از قرن ۱۹ به ارث برده شده‎اند.

What is it that we need to do fundamentally

اساسا چکار باید انجام دهیم تا مجدد

to re-engage in a project,

در پروژه‎ای مشارکت کنیم تا

that capital formation is rapid?

شکل‎گیری سرمایه سریع شود؟

The absolute majority of the world's population

اکثریت مطلق جمعیت جهان

are below 20,

زیر ۲۰ است،

and they are growing larger and faster.

و آنها بزرگتر و سریعتر می‎شوند.

They need different ways

آنها همواره نیاز به

of being approached,

شیوه‎های گوناگون برای نزدیک شدن دارند،

different ways of being enfranchised,

شیوه‎های گوناگون ا زحقوق شهروندی بهره‎مندی برخوردار شدن،

different ways of being skilled.

شیوه‎های گوناگون مهارت یافتن.

And that's the first thing.

و این اولین گام است.

Second is, you're problem solvers,

دوم، شما حلال مشکلات هستید،

but you're not engaging your global responsibility.

اما مسئولیت جهانی‎تان را دخالت نمی‎دهید.

You've stayed away

دور از مشکلات

from the problems of corruption.

ناشی ازفساد میمانید.

You only want clean environments in which to function.

شما تنها می‎خواهید محیطها را برای ایفای نقش پاکیزه کنید.

But if you don't think through the problems of corruption,

اما اگر شما به مشکلات ناشی از فساد فکر نکنید،

who will?

چه کسی خواهد کرد؟

You stay away from design for development.

شما از طراحی برای توسعه دوری می‎کنید.

You're great designers,

شما طراح فوق‎العاده‎ای هستید،

but your designs are selfish.

اما طرحایتان خودخواهانه است.

It's for your own immediate use.

برای استفاده آنی ما هست.

The world in which I operate

جهانی که در آن من عمل می‎کنم

operates with designs

با طرحهایی عمل می‎کند

regarding roads, or dams,

که مرتبط با جاده‎ها یا سده‎هاست،

or provision of electricity

یا تامین الکتریسیته

that have not been revisited in 60 years.

که طی ۶۰ سال قبل مورد بازدید مجدد قرار نگرفته.

This is not right. It requires thinking.

این درست نیست. مستلزم اندیشه است.

But, particularly, what we need

اما آنچه بطور خاص

more than anything else from this group

بیش از هر چیز دیگری در این گروه لازم داریم

is your imagination

قوه تخیل شما است

to be brought to bear on problems

تا برای تاثیر داشتن بر مشکلات کشیده شود

the way a meme is supposed to work.

به طریقی که یک الگوی رفتاری قرار است کار کند.

As the work on paradigms, long time ago showed --

همانطور که کار کردن روی انگاره‎ها ، مدتها قبل نشان داد--

Thomas Kuhn's work --

اثر توماس کوهن---

it's in the intersection of ideas

در این فصل مشترک ایده‎هاست

that new developments --

که تحولات جدید--

true breakthroughs -- occur.

پیشرفتهای راستین-- اتفاق میافتند.

And I hope that this group

و امیدوارم این گروه

would be able to deal with the issue of state and development

قادر به برخورد با مساله دولت و توسعه

and the empowerment of the majority of the world's poor,

و قدرت بخشیدن به اکثریت فقرای جهان

through this means.

از طریق این ابزار باشد.

Thank you.

سپاسگذارم.

(Applause)

(تشویق)

Chris Anderson: So, Ashraf, until recently,

کریس اندرسن:

you were the finance minister of Afghanistan,

شما وزیر اقتصاد افغانستان بودید،

a country right at the middle

کشوری که درست در مرکز

of much of the world's agenda.

دستورکار برنامه جهانی قرار دارد.

Is the country gonna make it?

آیا کشور شما در این زمینه موفق خواهد شد؟

Will democracy flourish? What scares you most?

آیا دمکراسی پیروز می‎شود؟ چه چیز بیشتر از هم شما را می‎ترساند؟

Ashraf Ghani: What scares me most is -- is you,

اشرف غنی: آنچه بیش از همه میرا می‎ترساند، شما هستید،

lack of your engagement.

فقدان مشارکت شما.

(Laughter)

(خنده)

You asked me. You know I always give the unconventional answer.

سوال خودت بود. و می‎دانی که جوابهای من همیشه غیر معمول است.

No. But seriously,

نه. اما جدا

the issue of Afghanistan

مساله افغانستان

first has to be seen as,

نخست باید بعنوان

at least, a 10- to 20-year perspective.

حداق یک چشم انداز ۱۰ تا ۲۰ ساله دیده شود.

Today the world of globalization

امروز جهانی‎سازی کردن دنیا

is on speed.

سرعت گرفته.

Time has been compressed.

زمان فشرده شده.

And space does not exist for most people.

و فضا برای بیشتر آدمها وجود ندارد.

But in my world --

اما در دنیای من--

you know, when I went back to Afghanistan after 23 years,

می‎دانید وقتی به افغانستان بعد از ۲۳ سال قبل بر گشتم،

space had expanded.

فضا را گسترش یافتم.

Every conceivable form of infrastructure had broken down.

هر شکل با عقل جور درآمدنی از زیرساختارها نابود شده بود.

I rode -- traveled --

بین دو شهری

travel between two cities that used to take three hours

سفر کردم که قبلا ۳ ساعت بود اما الان ۱۲ ساعت

now took 12.

زمان می‎برد.

So the first is when the scale is that,

پس اگر مقیاس آن باشد نخست

we need to recognize

لازم داریم که آن چیزهای

that just the simple things that are infrastructure --

ساده را بعنوان زیرساختار تشخیص دهیم--

it takes six years to deliver infrastructure.

ساخت و احداث زیرساختارها شش سال وقت می‎گیرد.

In our world.

در جهان ما.

Any meaningful sort of thing.

هر چی معناداری.

But the modality of attention,

اما مدالیته توجه،

or what is happening today, what's happening tomorrow.

یا آنچه امروز رخ می‎دهد، آنچه فردا رخ خواهد داد.

Second is,

دوم این که

when a country has been subjected

وقتی کشوری در معرض یکی از

to one of the most immense, brutal forms of exercise of power --

بی‎رحمانه‎ترین و سهمگین‎ترین اشکال اعمال قرت بوده--

we had the Red Army

ما ارتش سرخ را داشتیم،

for 10 continuous years,

به مدت ۱۰ سال متوالی،

110,000 strong,

۱۱۰٫۰۰۰ نیرو

literally terrorizing.

به معنا واقعی کلمه ترسناک.

The sky:

آسمان:

every Afghan

برای هر افغان

sees the sky as a source of fear.

آسمان منبع وحشت است.

We were bombed

ما بطور مرگباری

practically out of existence.

بمباران شدیم.

Then, tens of thousands of people were trained in terrorism --

بعد، دهها هزار نفر تحت آموزشهای خرابکارانه قرار گرفتند--

from all sides.

از سوی همه طرفها.

The United States, Great Britain, joined for instance,

ایالات متحده، بریتانیای کبیر، برای مثال به

Egyptian intelligence service

سرویس اطلاعاتی مصر جهت آموزش

to train thousands of people

هزاران نفر برای مقاومت و

in resistance and urban terrorism.

خرابکاری شهری ملحق شدند.

How to turn a bicycle

چطور یک دوچرخه را

into an instrument of terror.

به ابزار وحشت تبدیل کرد.

How to turn a donkey, a carthorse, anything.

چطور الاغ و گاری اسب و غیره را وسیله ترور کرد.

And the Russians, equally.

و روسها هم همینطور.

So, when violence erupts

پس وقتی خشونتها در

in a country like Afghanistan,

کشوری مثل افغانستان شروع شد،

it's because of that legacy.

این بخاطر آن میراث است.

But we have to understand

اما باید بفهمیم

that we've been incredibly lucky.

که بطرز باورنکردنی خوش شانس بودم.

I mean, I really can't believe how lucky I am here,

منظور این که نمی‎توانم باور کنم که چقدر از بودنم در اینجا خوش شانس هستم،

standing in front of you, speaking.

اینجا در مقابل شما ایستادم و حرف می زنم.

When I joined as finance minister,

وقتی وزیر اقتصاد شدم

I thought that the chances of my living more than three years

فکر کردم که شانس زنده ماندنم برای بیش از سه سال

would not be more than five percent.

بیش از پنج درصد نمی‎بود.

Those were the risks. They were worth it.

اینها خطراتش بود. اما ارزشش را داشت.

I think we can make it,

فکر کنم که از پسش بربیاییم،

and the reason we can make it

و دلیل این که می‎توانیم موفق شویم

is because of the people.

بخاطر مردم است.

You see, because, I mean -- I give you one statistic.

می‎دانید چون -- بگذارید اول برایتان از این آمار بگویم.

91 percent of the men in Afghanistan,

۹۱ درصد مردان در افغانستان،

86 percent of the women,

۸۶ درصد از زنان،

listen to at least three radio stations a day.

حداقل در روز به سه ایستگاه رادیویی گوش می‎کنند.

In terms of their discourse,

از گفتمان آنها،

in terms of their sophistication of knowledge of the world,

و از پیچیدگی اطلاعاتشان درباره دنیا،

I think that I would dare say,

فکر کنم با جرائت بتوانم ادعا کنم

they're much more sophisticated

که آنها خیلی فرهیخته‎تر از

than rural Americans with college degrees

آمریکایهای روستایی صاحب مدرک کالج

and the bulk of Europeans --

و انبوهی ا اروپاییها هستند--

because the world matters to them.

چون جهان برایشان اهمیت دارد.

And what is their predominant concern?

و دغدغه اصلی آنها چیست؟

Abandonment.

جلای وطن.

Afghans have become deeply internationalist.

افغانها عمیقا اینترناسیونالیست شده‎اند.

You know, when I went back in December of 2001,

می‎دانید زمانی که در دسامبر ۲۰۰۱ به مملکتم برگشتم،

I had absolutely no desire to work with the Afghan government

مطلقا هیچ تمایلی برای کار کردن با حکومت افغانستان نداشتم،

because I'd lived as a nationalist.

چون در تمام زندگی‎ام میهن پرست بوده‎ام.

And I told them -- my people, with the Americans here --

و به آنها گفتم-- ملت من، همراه با آمریکایهای اینجا--

separate.

جدا هستند.

Yes, I have an advisory position with the U.N.

بله، من پست مشاور سازمان ملل را دارم.

I went through 10 Afghan provinces very rapidly.

۱۰ سال بطور مکرر از ایالتهای افغانستان بازدید کرده‎ام.

And everybody was telling me it was a different world.

و همه به من می‎گفتند که جهان متفاوتی است.

You know, they engage.

می‎دانید آنها مشارکت داشتند.

They see engagement, global engagement,

آنها شاهد مشارکت آنهم از نوع جهانی

as absolutely necessary to the future of the ordinary people.

بعنوان نیاز مطلق در جهت آتیه مردم عادی بودند.

And the thing that the ordinary Afghan is most concerned with is --

و آنچه بیش از همه دغدغه یک افغان عادی است--

Clare Lockhart is here,

کلر لاک هارت اینجاست،

so I'll recite a discussion she had

پس به بازگویی بحثی می‎پردازم که او با

with an illiterate woman in Northern Afghanistan.

زنی بیسواد در افغانستان شمالی داشت.

And that woman said she didn't care

و آن زن گفت که بایش مهم نبود

whether she had food on her table.

سر سفره‎اش غذا باشد.

What she worried about was whether there was a plan for the future,

نگرانی او درباره این بود که آیا طرحی برای آینده ریخته شده،

where her children could really have a different life.

جاییکه فرزندانش بتوانند یک زندگی واقعا متفاوت داشته باشند.

That gives me hope.

این جای امیدواری دارد.

CA: How is Afghanistan

ک ا: افغانستان چطور می‎تواند

going to provide alternative income

درامد جایگزینی را برای بسیاری از

to the many people

مردمی فراهم کند که

who are making their living off the drugs trade?

از طریق تجارت مواد مخدر ارتزاق می‎کنند؟

AG: Certainly. Well, the first is,

ا غ: خب، اول از همه،

instead of sending a billion dollars

بجای ارسال یک میلیارد دلار

on drug eradication

برای ریشه‎کنی مواد مخدر

and paying it to a couple of security companies,

و پرداخت پول به دو سه تایی از کمپانیهای امنیتی،

they should give this hundred billion dollars

آنها باید این صد میلیارد دلار را به

to 50

۵۰

of the most critically innovative companies in the world

شرکت بسیار مبتکر در جهان بدهند

to ask them to create one million jobs.

که از آنها یک میلیون شغل بیافرینند.

The key to the drug eradication is jobs.

کلیدی ریشه کنی مواد در ایجاد شغل است.

Look, there's a very little known fact:

ببینید در اینجا یک حقیقت کمتر شناخته شده است:

countries that have a legal average income per capita of 1,000 dollars

کشورهایی که متوسط درآمد سرانه قانونی آنها ۱٫۰۰۰ دلار است،

don't produce drugs.

مواد مخدر تولید نمی‎کنند.

Second, textile.

دوم، منسوجات.

Trade is the key, not aid.

تجارت کلید است، نه کمک.

The U.S. and Europe

ایالات متحده و اروپا

should give us a zero percent tariff.

باید به ما تعرفه صفر درصد بدهند.

The textile industry is incredibly mobile.

صنعت نساجی بطور شگفت‎آوری شناور است.

If you want us to be able to compete with China and to attract investment,

اگر خواهان این هستید که قادر به رقابت با چین و جذب سرمایه باشیم،

we could probably attract

احتمالا به آسانی قادر به جذب

four to six billion dollars

۴ تا ۶ میلیارد دلار

quite easily in the textile sector,

در بخش نساجی خواهیم بود،

if there was zero tariffs --

اگر تعرفه‎ها صفر باشند--

would create the type of job.

شغلهایی خلق می‎شوند.

Cotton does not compete with opium;

کتان با تریاک رقابت نمی‎کند؛

a t-shirt does.

اما تی شرت می‎کند.

And we need to understand, it's the value chain.

و ما لازم است که این را بفهمیم، زنجیره ارزش است.

Look, the ordinary Afghan is sick and tired

یک افغان را در نظر بگیرید که بیمار و خسته

of hearing about microcredit.

از شنیدن اعتبارهای کوچک است.

It is important,

نکته مهمی است

but what the ordinary women and men who engage in micro-production want

اما خواسته زنان و مردان عادی که در تولید خرد مشارکت دارند

is global access.

دستیابی جهانی است.

They don't want to sell to the charity bazaars

آنها تمایلی به فروش در بازارچه‎های خیریه را ندارند

that are only for foreigners --

که تنها برای خارجیهاست--

and the same bloody shirt

و باز آن تی‎شرت لعنتی

embroidered time and again.

که دوباره گلدوزی شده است.

What we want is a partnership

آنچه میخواهیم شراکت با

with the Italian design firms.

شرکتهای طراحی ایتالیایی است.

Yeah, we have the best embroiderers in the world!

بله، ما بهترینها را در جهان برای گلدوزی کردن داریم،

Why can't we do what was done with northern Italy?

چرا نمی‎توانیم کاری که در شما ایتالیا می‎شود را انجام دهیم؟

With the Put Out system?

با سیستم کارگاهی؟ (قرارداد بستن با گروههایی که کار در منزل یا کارگاهای خانگی انجام می‎دهند.)

So I think economically,

پس من اقتصادی کار می‎کنم،

the critical issue really is to now think through.

مساله اصلی الان واقعا فکر کردن به آن است.

And what I will say here is that aid doesn't work.

آنچه می‎گویم این نیست که کمک رسانی جواب نمی‎دهد.

You know, the aid system is broken.

بلکه سیستم کمک رسانی شکست خورده.

The aid system does not have the knowledge,

سیستم کمک رسانی مالی فاقد دانش،

the vision, the ability.

بصیرت و توانایی است.

I'm all for it; after all, I raised a lot of it.

اما هنوز با آن موافقم؛ کلی کمک جمع کرده‎ام.

Yeah, to be exact, you know,

بله، دقیقا مطلع هستید که

I managed to persuade the world that

در قانع کردن جهان برای این که ۲۷/۵ میلیارد

they had to give my country 27.5 billion.

دلار به کشورم کمک کند موفق بوده‎ام.

They didn't want to give us the money.

آنها نمی‎خواستند به ما پول دهند.

CA: And it still didn't work?

ک ا: و با این حال پاسخگو نیست؟

AG: No. It's not that it didn't work.

ا غ: نه، نکته این نیست که کار نمی‎کند.

It's that a dollar of private investment,

به قضاوت من یک دلار از

in my judgment,

سرمایه‎گذاری خصوصی

is equal at least to 20 dollars of aid,

حداقل با ۲۰ دلار کمک برابر است

in terms of the dynamic that it generates.

بخاطری پویایی که مولد آن است.

Second is that one dollar of aid could be 10 cents;

دوم این که یک دلار کمک می‎تواند ۱۰ سنت باشد؛

it could be 20 cents;

۲۰ سنت باشد؛

or it could be four dollars.

یا ۴ دلار باشد.

It depends on what form it comes,

بستگی دارد به این که از کجا میاید،

what degrees of conditionalities are attached to it.

چه درجه‎ ای از شرایط به آن متصل است.

You know, the aid system, at first, was designed to benefit

می‎دانید که سیستم کمک رسانی مالی در وهله نخست برای بهره رساندن

entrepreneurs of the developed countries,

به کارآفرینان کشورهای توسعه یافته طراحی شده بود،

not to generate growth in the poor countries.

نه تولید رشد در کشورهای فقیر.

And this is, again, one of those assumptions --

و این دوباره یکی از آن دسته فرضیات است--

the way car seats are an assumption

به همان طریقی که اتومبیلها یک فرض هستند

that we've inherited in governments, and doors.

این که در حکومتها به ارث میریم و درها.

You would think that the US government

شما فکر می‎کنید که حکومت ایالات متحده

would not think that American firms needed subsidizing

به این فکر نمی‎کند که شرکتهای آمریکایی به سوبسید دهی

to function in developing countries, provide advice,

برای ایفای نقش در کشورهای در حال توسعه و دادن مشاوره نیاز دارند،

but they do.

اما خوب همینطور است.

There's an entire weight of history

روند کلی در رابطه با کمک رسانی مالی

vis-a-vis aid

در تاریخ هست

that now needs to be reexamined.

که اکنون لازم است مجددا بررسی شود.

If the goal is to build states

اگر هدف ساخت دولتهایی است

that can credibly take care of themselves --

که قادرند بطور قابل قبولی از خود مراقبت کنند--

and I'm putting that proposition equally;

و من در مورد این برنامه مساوات را رعایت می‎کنم؛

you know I'm very harsh on my counterparts --

مطلع هستید که من نسبت به همتایان خود سخت‎گیرم--

aid must end

کمک رسانی مالی

in each country in a definable period.

در هر کشوری در زمانی معین قطع شود.

And every year there must be progress

و هر سال باید شاهد پیشرفت در

on mobilization of domestic revenue

بیشتر شدن درآمد مالیاتی داخلی

and generation of the economy.

و رشد اقتصاد باشیم.

Unless that kind of compact is entered into,

you will not be able to sustain the consensus.