Jonathan Foley: The other inconvenient truth

جاناتان فولی: یک واقعیت دلخراش دیگر

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: soheila Jafari Reviewer: Shahram Eatezadi

Tonight, I want to have a conversation about

من امشب می‌خواهم گقتگویی

this incredible global issue

درباره‌ی موضوع شگفت آور جهانی داشته باشم

that's at the intersection of land use, food and environment,

که محل تلاقی استفاده از زمین ، غذا و محیط زیست است،

something we can all relate to,

چیزی که ما همگی با آن ارتباط برقرار می کنیم،

and what I've been calling the other inconvenient truth.

و چیزی که من واقعیت ناراحت کننده دیگری می نامم.

But first, I want to take you on a little journey.

اما اول، می خواهم شما را به سفر کوتاهی ببرم.

Let's first visit our planet, but at night,

اول سیاره مون رو از فضا

and from space.

و در شب ببینیم.

This is what our planet looks like from outer space

این تصویر سیاره ما از فضاست

at nighttime, if you were to take a satellite and travel

در شب، اگر شما سوار یک ماهواره شوید و سفر کنین

around the planet. And the thing you would notice first,

دور تا دور زمین. چیزی که اول از همه توجهتون رو جلب می کنه،

of course, is how dominant the human presence

البته، حضور غالب انسان

on our planet is.

روی سیاره است.

We see cities, we see oil fields,

ما شهرها را می بینیم، میادین نفتی را می بینیم،

you can even make out fishing fleets in the sea,

حتی کشتی های ماهیگیری قابل تشخیص در دریا

that we are dominating much of our planet,

نشون می دن سلطه ما را بر این کره خاکی،

and mostly through the use of energy

و عموماً استفاده ما از انرژی است

that we see here at night.

که اینجا در شب دیده می شود.

But let's go back and drop it a little deeper

بگذارید برگردیم و یه کم عمیق تر و

and look during the daytime.

در طول روز نگاه کنیم.

What we see during the day is our landscapes.

چیزی که در روشنایی روز می‌بینیم منظر و چشم اندازهای اطراف ماست.

This is part of the Amazon Basin, a place called Rondônia

این بخشی از حوزه رودخانه آمازون به نام راندونیا است،

in the south-center part of the Brazilian Amazon.

واقع در جنوب مرکزی آمازون برزیل.

If you look really carefully in the upper right-hand corner,

اگر با دقت به گوشه بالا سمت راست نگاه کنین،

you're going to see a thin white line,

یه خط نازک سفید رو می بینین،

which is a road that was built in the 1970s.

که جاده ایی است که در دهه ۷۰ میلادی ساخته شده است.

If we come back to the same place in 2001,

اگر در سال ۲۰۰۱ به همین محل برگردین،

what we're going to find is that these roads

می بینین که این جاده ها

spurt off more roads, and more roads after that,

منتج شدن به جاده های بیشتر و راههای بیشتر متصل به آنها،

at the end of which is a small clearing in the rainforest

که در انتها یه منطقه روشن در این جنگلهای بارانی دیده می شه

where there are going to be a few cows.

جایی که تعدادی گاو در آن قرار دارند.

These cows are used for beef. We're going to eat these cows.

این گاوها پروار می شن و ما گوشتشون رو می خوریم.

And these cows are eaten basically in South America,

این گاوها در اصل در آمریکای جنوبی خورده می شوند،

in Brazil and Argentina. They're not being shipped up here.

در برزیل و آرژانتین. اونها به این بالا (آمریکای شمالی) آورده نمی شن.

But this kind of fishbone pattern of deforestation

این الگوی استخوان ماهی شکل تخریب جنگل ها

is something we notice a lot of around the tropics,

در نواحی استوایی زیاد دیده می شود،

especially in this part of the world.

به خصوص در این منطقه از دنیا.

If we go a little bit further south in our little tour of the world,

اگر در این تور جهانی مون، کمی بیشتر به جنوب برویم،

we can go to the Bolivian edge of the Amazon,

می تونیم به لبه بولیویایی آمازون برویم،

here also in 1975, and if you look really carefully,

باز هم در سال ۱۹۷۵، که اگر با دقت نگاه کنین،

there's a thin white line through that kind of seam,

یه خط نازک سفید شبیه یه درز باریک وجود دارد،

and there's a lone farmer out there

و یه کشاورز تنها

in the middle of the primeval jungle.

در میان این جنگلهای کهن.

Let's come back again a few years later, here in 2003,

حالا با یه چند سالی فاصله، به همین جا در سال ۲۰۰۳ برمی گردیم،

and we'll see that that landscape actually looks

و می بینین که منظره در حقیقت بیشتر شبیه

a lot more like Iowa than it does like a rainforest.

مزارع کشت و کار واقع در لوای آمریکاست تا شبیه یه جنگل بارانی.

In fact, what you're seeing here are soybean fields.

در حقیقت چیزی که اینجا می بینین مزارع کشت دانه سویاست.

These soybeans are being shipped to Europe and to China

این دانه های سویا به اروپا و چین ارسال می شن

as animal feed, especially after the mad cow disease scare

برای تغذیه حیوانات، به ویژه بعد از وحشت از جنون گاوی

about a decade ago, where we don't want to feed animals

در حدود یک دهه پیش، که دیگر علاقه نداریم حیوانات را

animal protein anymore, because that can transmit disease.

با پروتئین حیوانی تغذیه کنیم چونکه می توانند عامل انتقال بیماری شوند.

Instead, we want to feed them more vegetable proteins.

به جای آن، می خواهیم بیشتر از پروتئین گیاهی برای تغذیه حیوانات استفاده کنیم.

So soybeans have really exploded,

در نتیجه مزارع دانه های سویا واقعاً در حال انفجار هستند،

showing how trade and globalization are

و نشان می دهند که چگونه جهانی شدن و روندهای اخیر

really responsible for the connections to rainforests

در حقیقت مسئول ارتباط های به جنگل های بارانی

and the Amazon -- an incredibly strange

و آمازون هستند -- حقیقتاً دنیای کنونی ما

and interconnected world that we have today.

عجیب و به هم تنیده است.

Well, again and again, what we find as we look

به همین ترتیب، بارها و بارها، می بینیم

around the world in our little tour of the world

در این تور کوتاهمون در دنیا که

is that landscape after landscape after landscape

منظره پشت منظره پشت منظره

have been cleared and altered for growing food

در حال پاکسازی و تبدیل به نواحی کشت غذا

and other crops.

و محصولات دیگر است.

So one of the questions we've been asking is,

یکی از سوالاتی که می پرسیم این است که

how much of the world is used to grow food,

چه بخشی از دنیا برای کشت غذا استفاده می شود

and where is it exactly, and how can we change that

و اون دقیقاً کجاست و چگونه می تونیم اون رو

into the future, and what does it mean?

در آینده تغییر دهیم و آن به چه معناست؟

Well, our team has been looking at this on a global scale,

خب، گروه ما به این مسئله در مقیاس جهانی نگاه می کند

using satellite data and ground-based data kind of to track

و از داده های ماهواره ایی و زمینی مربوط به

farming on a global scale.

کشاورزی در مقیاس جهانی نگاه می کند.

And this is what we found, and it's startling.

و این چیز شگفت انگیزی است که پیدا کرده ایم.

This map shows the presence of agriculture

این نقشه حضور صنعت کشاورزی را

on planet Earth.

بر روی کره زمین نشان می دهد.

The green areas are the areas we use to grow crops,

نواحی سبز رنگ مناطقی هستند که ما برای پرورش محصولاتی

like wheat or soybeans or corn or rice or whatever.

نظیر گندم، دانه سویا، ذرت، برنج، یا هر چیز دیگری استفاده می کنیم.

That's 16 million square kilometers' worth of land.

این نواحی مساحتی حدود ۱۶ میلیون کیلومتر مربع از زمین را اشغال می کنند.

If you put it all together in one place,

اگر همه این نواحی پراکنده را کنار هم قرار دهید،

it'd be the size of South America.

اندازه ایی برابر با آمریکای جنوبی پیدا می کند.

The second area, in brown, is the world's pastures

نواحی قهوه ایی رنگ بعدی چراگاه ها

and rangelands, where our animals live.

و مراتع، جایی که حیوانات ما در آن زندگی می کنند، می باشند.

That area's about 30 million square kilometers,

این نواحی حدود ۳۰ میلیون کیلومتر مربع

or about an Africa's worth of land,

یا تقریباً هم مساحت با قاره آفریقا می باشند،

a huge amount of land, and it's the best land, of course,

مساحت بسیار گسترده و البته با بهترین کیفیت

is what you see. And what's left is, like,

که می بینید. و باقیمانده مانند

the middle of the Sahara Desert, or Siberia,

وسط صحرای بزرگ آفریقا یا سیبری

or the middle of a rain forest.

یا اعماق جنگل های بارانی است.

We're using a planet's worth of land already.

ما در حال استفاده از از زمینی به مساحت کل زمین هستیم.

If we look at this carefully, we find it's about 40 percent

اگر به دقت نگاه کنیم می بینیم که حدود ۴۰ درصد

of the Earth's land surface is devoted to agriculture,

سطح خشکی زمین به کشاورزی اختصاص داده شده است

and it's 60 times larger

و این حدود ۶۰ برابر بزرگتر از

than all the areas we complain about,

کل مساحتی است که ما درباره آن شکایت می کنیم٬

our suburban sprawl and our cities where we mostly live.

حومه های شهرها و شهرهای بزرگ که اکثر ما در آن زندگی می کنیم.

Half of humanity lives in cities today,

امروزه نیمی از جمعیت بشر در شهرها زندگی می کند،

but a 60-times-larger area is used to grow food.

اما مساحتی با بزرگی ۶۰ برابر برای پرورش غذا استفاده می شود.

So this is an amazing kind of result,

خب این نتیجه شگفت آوری است

and it really shocked us when we looked at that.

و ما حقیقتاً شوکه شدیم وقتی به آن نگاه کردیم.

So we're using an enormous amount of land for agriculture,

پس ما حجم بسیار بزرگی از زمین را برای کشاورزی استفاده می کنیم

but also we're using a lot of water.

اما همچنین ما مقدار بسیار زیادی آب هم مصرف می کنیم.

This is a photograph flying into Arizona,

این عکسی از آریزونا است

and when you look at it, you're like,

و اگر نگاهی بندازین و بپرسین

"What are they growing here?" It turns out

"آنها اینجا چه می پرورند؟" معلوم می شود

they're growing lettuce in the middle of the desert

در اعماق این صحراها آنها کاهو کشت می کنند

using water sprayed on top.

و آب را از بالا بر روی آنها اسپری می کنند.

Now, the irony is, it's probably sold

حالا نکته جالب این است که این کاهوها احتمالاً

in our supermarket shelves in the Twin Cities.

در قفسه های سوپرمارکتهای شهرهای دوقلو فروخته می شوند.

But what's really interesting is, this water's got to come

اما نکته جالب تر این است که آب باید منتقل بشه

from some place, and it comes from here,

از یه محلی دورتر و در اصل از

the Colorado River in North America.

رودخانه کلرادو در آمریکای شمالی به اینجا آورده می شود.

Well, the Colorado on a typical day in the 1950s,

حالا، کلرادو در یک روز معمولی در دهه ۱۹۵۰ میلادی

this is just, you know, not a flood, not a drought,

یه روزی که نه سیلی آمده و نه خشکسالی شده است

kind of an average day, it looks something like this.

در یه روز کاملاً معمولی، این شکلی است.

But if we come back today, during a normal condition

اما اگر در زمان حال و در یک شرایط کاملاً معمولی

to the exact same location, this is what's left.

به همون مکان برگردین، چیزی که باقیمانده این است.

The difference is mainly irrigating the desert for food,

تفاوت اصلی آبیاری کویر برای غذا

or maybe golf courses in Scottsdale, you take your pick.

یا کلاسهای گلف در سکاتزدیل است، هر کدوم که شما ترجیح می دین.

Well, this is a lot of water, and again, we're mining water

خب، این حجم بسیار زیادی آب است، و دوباره، ما آب را استخراج می کنیم

and using it to grow food,

و استفاده می کنیم برای پرورش غذا،

and today, if you travel down further down the Colorado,

و امروز، اگر به مناطق پایینی تر کلرادو بروید،

it dries up completely and no longer flows into the ocean.

می بینین که کاملاً خشک شده است و دیگر به اقیانوس نمی ریزد.

We've literally consumed an entire river in North America

ما در اصل یک رودخانه کامل در آمریکای شمالی را مصرف کردیم

for irrigation.

برای آبیاری.

Well, that's not even the worst example in the world.

البته این بدترین مثال در دنیا نیست.

This probably is: the Aral Sea.

احتمالاً دریای اورال بدترین نمونه است.

Now, a lot you will remember this from your geography classes.

احتمالاً خیلی از شما از کلاسهای جغرافی این رو به یاد می آرین.

This is in the former Soviet Union

این در شوروی سابق

in between Kazakhstan and Uzbekistan,

بین قزاقستان و ازبکستان است.

one of the great inland seas of the world.

یکی از بزرگترین دریاهای محصور در خشکی در دنیا.

But there's kind of a paradox here, because it looks like

اما مسئله متناقض اینجا این است که به نظر می آد

it's surrounded by desert. Why is this sea here?

این دریا با صحرا محصور شده است. چرا این دریا اینجاست؟

The reason it's here is because, on the right-hand side,

دلیل اصلی این است که در سمت راست

you see two little rivers kind of coming down

شما دو رودخانه کوچک می بینید که سرازیر می شوند

through the sand, feeding this basin with water.

از میان ماسه ها و حوزه رودخانه را آبیاری می کند.

Those rivers are draining snowmelt from mountains

این رودخانه ها برفهای ذوب شده از کوه ها را

far to the east, where snow melts, it travels down the river

از مناطق شرقی، جایی که برفها ذوب می شوند، منتقل می کند به پایین رودخانه

through the desert, and forms the great Aral Sea.

از میان صحراها و دریای عظیم اورال را شکل می دهد.

Well, in the 1950s, the Soviets decided to divert that water

اما در دهه ۱۹۵۰ شوروی تصمیم گرفت اون آب را منحرف کند

to irrigate the desert to grow cotton, believe it or not,

برای آبیاری صحرا و پرورش پنبه، باور کنین یا نه،

in Kazakhstan, to sell cotton to the international markets

در قزاقستان، برای فروش پنبه در بازارهای جهانی

to bring foreign currency into the Soviet Union.

و آوردن ارزهای خارجی به اتحاد جماهیر شوروی.

They really needed the money.

آنها واقعاً محتاج پول بودند.

Well, you can imagine what happens. You turn off

خب، می تونین تصور کنین چه اتفاقی می افتد. چه اتفاقی می افتد

the water supply to the Aral Sea, what's going to happen?

اگر قطع کنین جریان آب به دریای اورال را؟

Here it is in 1973,

این عکسها در سال ۱۹۷۳،

1986,

۱۹۸۶،

1999,

۱۹۹۹،

2004,

۲۰۰۴،

and about 11 months ago.

و حدود ۱۱ ماه قبل.

It's pretty extraordinary.

این تقریباً غیر قابل باور است.

Now a lot of us in the audience here live in the Midwest.

خیلی از ماها در اینجا در میدوست زندگی می کنیم.

Imagine that was Lake Superior.

فکر کنین که این دریاچه سوپریر است.

Imagine that was Lake Huron.

تصور کنین که آن دریاچه هورون بود.

It's an extraordinary change.

این یک تغییر شگفت آور است.

This is not only a change in water and

این تغییر محدود به آب و

where the shoreline is, this is a change in the fundamentals

محل خط ساحلی نیست، بلکه یک تغییر بنیادی در

of the environment of this region.

محیط زیست این منطقه است.

Let's start with this.

خب بیاین اینجوری شروع کنیم.

The Soviet Union didn't really have a Sierra Club.

اتحاد جماهیر شوروی حقیقتاً یک کلاب سیرا نداشت. (کلاب سیرا در سن فرانسیسکوی آمریکا در سال ۱۸۹۲ به عنوان یک نهاد نظاره گر و محافظت کننده طبیعت تأسیس شد.)

Let's put it that way.

بذارین اینجوری بگم.

So what you find in the bottom of the Aral Sea ain't pretty.

چیزی که در کف دریای اورال پیدا می کنین اصلاً جذاب نیست.

There's a lot of toxic waste, a lot of things

حجم زیادی زباله های سمی وجود دارد؛ خیلی از چیزهایی که

that were dumped there that are now becoming airborne.

آنجا انبار شده بود الان در هوای باز قرار دارد.

One of those small islands that was remote

یکی از جزیره های کوچکی که دور بود

and impossible to get to was a site

و در دسترس نبود یک مرکز

of Soviet biological weapons testing.

آزمایش سلاحهای بیولوژیک شوروی بود.

You can walk there today.

امروز می تونین تا آنجا قدم بزنین.

Weather patterns have changed.

الگوهای آب و هوایی نیز تغییر کرده اند.

Nineteen of the unique 20 fish species found only

از ۲۰ گونه ماهی منحصر به فردی که

in the Aral Sea are now wiped off the face of the Earth.

تنها در دریای اورال یافت می شد، ۱۹ نوع از سطح زمین پاک شده است.

This is an environmental disaster writ large.

این سند یک فاجعه زیست محیطی بزرگ است.

But let's bring it home.

اما بیاین درمورد خونه خودمون صحبت کنیم.

This is a picture that Al Gore gave me a few years ago

این عکسی است که چند سال پیش ال گور به من داد، عکسی که

that he took when he was in the Soviet Union

زمانیکه در اتحاد جماهیر شوروی بوده گرفته است

a long, long time ago,

در سالهای دور،

showing the fishing fleets of the Aral Sea.

که ناوگان ماهیگیری را در دریای اورال نشان می دهد.

You see the canal they dug?

کانالی را که در حال کندن بودن می بینین؟

They were so desperate to try to, kind of, float the boats into

آنها سخت در تلاش بودند تا شناور کنند قایقها رو

the remaining pools of water, but they finally had to give up

در حجم باقیمانده آب اما در نهایت باید تسلیم می شدند

because the piers and the moorings simply couldn't

زیرا لنگرگاه ها و پهلوگاه ها نمی تونستن

keep up with the retreating shoreline.

هم پای خطوط ساحلی عقب نشینی کنن.

I don't know about you, but I'm terrified that future

در مورد شما نمی دونم اما من می ترسم از اینکه

archaeologists will dig this up and write stories about

باستان شناسهای آینده راجع به این موضوع کنکاش کنن و درباره

our time in history, and wonder, "What were you thinking?"

زمان ما در تاریخ بنویسنن و فکر کنن "شماها چی فکر می کردین؟"

Well, that's the future we have to look forward to.

خب، این آینده ایی است که ما باید چشم انتظارش باشیم.

We already use about 50 percent of the Earth's fresh water

ما تا همین الان ۵۰ درصد آب پایدار و تازه زمین را مصرف کرده ایم

that's sustainable, and agriculture alone

و کشاورزی به تنهایی

is 70 percent of that.

۷۰ درصد آن را تشکیل می دهد.

So we use a lot of water, a lot of land for agriculture.

پس ما آب بسیار زیاد و زمین بسیار زیادی را صرف کشاورزی می کنیم.

We also use a lot of the atmosphere for agriculture.

ما همچنین اتمسفر زیادی را هم برای کشاورزی مصرف می کنیم.

Usually when we think about the atmosphere,

معمولاً وقتی ما به اتمسفر فکر می کنیم،

we think about climate change and greenhouse gases,

به تغییرات آب و هوایی و گازهای گلخانه ایی می اندیشیم،

and mostly around energy,

و اکثراً به مصرف انرژی فکر می کنیم،

but it turns out agriculture is one of the biggest emitters

اما نشان داده شده که کشاورزی یکی از بزرگترین منابع تشعشع

of greenhouse gases too.

گازهای گلخانه ایی هم هست.

If you look at carbon dioxide from

اگر به گاز دی اکسید کربن ناشی از

burning tropical rainforest,

جنگل های بارانی استوایی در حال سوخت،

or methane coming from cows and rice,

یا گاز متان ناشی از گاوها و برنج،

or nitrous oxide from too many fertilizers,

یا اکسیدهای نیترات آزاد شده از کودهای انبوه بنگرین

it turns out agriculture is 30 percent of the greenhouse

معلوم می شه که کشاورزی مسئول ۳۰ درصد گازهای گلخانه ایی است که

gases going into the atmosphere from human activity.

به اتمسفر وارد می شود و ناشی از فعالیتهای آدمیان است.

That's more than all our transportation.

این بیش از کل حمل و نقل ماست.

It's more than all our electricity.

این بیش از همه الکتریسیته ماست.

It's more than all other manufacturing, in fact.

در حقیقت، این بیش از مجموع سایر ساخت و تولید ماست.

It's the single largest emitter of greenhouse gases

این به تنهایی بزرگترین تولید کننده گازهای گلخانه ایی

of any human activity in the world.

از میان فعالیتهای انسان در دنیا است.

And yet, we don't talk about it very much.

و هنوز ما خیلی راجع به این موضوع صحبت نمی کنیم.

So we have this incredible presence today of agriculture

ما امروزه این حضور باورنکردنی کشاورزی

dominating our planet,

غالب در سیاره ما را داریم،

whether it's 40 percent of our land surface,

که ۴۰ درصد سطح خشکی های ما،

70 percent of the water we use,

۷۰ درصد آبی که مصرف می کنیم،

30 percent of our greenhouse gas emissions.

و ۳۰ درصد گازهای گلخانه ایی آزاد شده است.

We've doubled the flows of nitrogen and phosphorus

ما دوبرابر کردیم جریان نیتروژن و فسفر

around the world simply by using fertilizers,

در اقصی نقاط دنیا را تنها با استفاده از کودها،

causing huge problems of water quality from rivers,

که منجر به مشکلات عدیده ایی در کیفیت آب رودخانه ها،

lakes, and even oceans, and it's also the single biggest

دریاچه ها و حتی اقیانوسها شده است و خود به تنهایی

driver of biodiversity loss.

مهمترین عامل از بین رفتن تنوع زیستی است.

So without a doubt, agriculture is

پس بی شک، کشاورزی

the single most powerful force unleashed on this planet

به تنهایی قدرتمندترین نیروی افسارگیخته بر روی زمین

since the end of the ice age. No question.

از انتهای عصر یخی تا کنون است. بدون هیچ سوالی.

And it rivals climate change in importance.

و اصلی ترین رقیب آن در اهمیت تغییرات آب و هوایی است.

And they're both happening at the same time.

و اینها هردو هم زمان رخ می دهند.

But what's really important here to remember is that

اما مسئله مهم که باید به خاطر سپرد این است که

it's not all bad. It's not that agriculture's a bad thing.

همه چیز بد نیست. کشاورزی چیز بدی نیست.

In fact, we completely depend on it.

در حقیقت ما کاملاً وابسته به آن هستیم.

It's not optional. It's not a luxury. It's an absolute necessity.

این انتخابی نیست. لوکس نیست. درحقیقت نیاز مطلق است.

We have to provide food and feed and, yeah,

ما باید غذا تأمین کنیم، بله،

fiber and even biofuels to something like seven billion people

فیبر و حتی سوختهای بیولوژیک را برای چیزی نزدیک هفت میلیارد آدم

in the world today, and if anything,

در دنیای کنونی، و قاعدتاً

we're going to have the demands on agriculture

این نیاز به محصولات کشاورزی

increase into the future. It's not going to go away.

در آینده افزایش پیدا می کند. از بین نمی رود.

It's going to get a lot bigger, mainly because of

بلکه مدام بیشتر و بیشتر می شود، عمدتاً به خاطر

growing population. We're seven billion people today

افزایش جمعیت. ما الان هفت میلیارد آدم هستیم

heading towards at least nine,

و حداقل به نه میلیارد خواهیم رسید،

probably nine and a half before we're done.

احتمالاً نه میلیارد و نیم قبل از اینکه از بین برویم.

More importantly, changing diets.

و مهمتر از آن، تغییر عادتهای غذایی است.

As the world becomes wealthier as well as more populous,

هم زمان با افزایش جمعیت، دنیا متمول تر می شود،

we're seeing increases in dietary consumption of meat,

ما شاهد افزایش مصرف گوشت هستیم که

which take a lot more resources than a vegetarian diet does.

منابع خیلی بیشتری در مقایسه با یک رژیم غذایی گیاهی مصرف می کند.

So more people, eating more stuff, and richer stuff,

پس آدمهای بیشتری، غذای زیادتر و حجیم تری می خورند،

and of course having an energy crisis at the same time,

و البته هم زمان با داشتن یک بحران انرژی،

where we have to replace oil with other energy sources

جایی که ما باید نفت را با سایر منایع انرژی جایگزین کنیم،

that will ultimately have to include some kinds of biofuels

در نهایت به جایی خواهیم رسید که از بعضی از انواع سوختهای طبیعی

and bio-energy sources.

و منابع انرژی طبیعی استفاده کنیم.

So you put these together. It's really hard to see

خب همه اینها رو کنار هم باید قرار دهیم. بسیار بعید به نظر می رسد

how we're going to get to the rest of the century

که بتونیم تا آخر این قرن دوام بیاوریم

without at least doubling global agricultural production.

بدون حداقل دوبرابر کردن تولیدات کشاورزی جهان .

Well, how are we going to do this? How are going to

خب، ما چگونه می خواهیم این کار را بکنیم؟ چگونه می خواهیم

double global ag production around the world?

در اقصی نقاط دنیا تولید کشاورزی را دو برابر کنیم؟

Well, we could try to farm more land.

البته می تونیم سعی کنیم در زمینهای وسیع تری کشاورزی کنیم.

This is an analysis we've done, where on the left is where

بر اساس تحلیلی که ما انجام دادیم، در شرایطی که سمت چپ نشان دهنده

the crops are today, on the right is where they could be

فضایی است که امروزه محصولات در آن کشت می شوند، سمت راست نمایانگر فضایی است که

based on soils and climate, assuming climate change

با توجه به خاک و شرایط آب و هوایی محصول می تواند رشد کند البته با فرض اینکه

doesn't disrupt too much of this,

تغییر شرایط آب و هوایی تغییر شدیدی در وضعیت موجود ایجاد نکند

which is not a good assumption.

که البته این فرض خیلی خوبی نیست.

We could farm more land, but the problem is

ما می تونیم در زمین های بیشتری کشت کنیم اما مسئله این است

the remaining lands are in sensitive areas.

که زمینهای باقیمانده در نواحی حساس قرار دارند.

They have a lot of biodiversity, a lot of carbon,

آنها تنوع زیستی بسیار زیادی دارند، دارای کربن فراوانند،

things we want to protect.

چیزهایی که ما می خواهیم محافظت کنیم.

So we could grow more food by expanding farmland,

پس در شرایطی که می تونیم با گسترده تر کردن زمینهای کشاورزی غذای بیشتری تولید کنیم،

but we'd better not,

بهتر است این کار رانکنیم،

because it's ecologically a very, very dangerous thing to do.

زیرا از نظر زیست محیطی کار بسیار بسیار خطرناکی است.

Instead, we maybe want to freeze the footprint

به جای آن، ما احتمالاً ترجیح می دهیم رد پای کشاورزی راثابت نگه داریم

of agriculture and farm the lands we have better.

و تنها در زمینهای مساعدتر کشت کنیم.

This is work that we're doing to try to highlight places

این کاری است که ما سعی در انجام آن داریم تا

in the world where we could improve yields

مکانهایی در دنیا را که می شود در آنها بازده محصول را افزایش داد مشخص کنیم

without harming the environment.

بدون آسیب زدن به محیط زیست.

The green areas here show where corn yields,

در این عکس، مناطق سبز رنگ زمینهای ذرتی را نشان می دهد،

just showing corn as an example,

البته ذرت فقط یک مثال است،

are already really high, probably the maximum you could

که هم اکنون دارای بازده بسیار زیادی هستند، احتمالاً حداکثر چیزی که

find on Earth today for that climate and soil,

امروزه با این خاک و آب و هوا در زمین مقدور است،

but the brown areas and yellow areas are places where

اما مناطق قهوه ایی و زرد جاهایی هستند که

we're only getting maybe 20 or 30 percent of the yield

ما تنها بازده ۲۰ یا ۳۰ درصد

you should be able to get.

در مقایسه با آنچه که باید باشد داریم.

You see a lot of this in Africa, even Latin America,

موارد مشابه زیادی در آفریقا و حتی آمریکای لاتین دیده می شود،

but interestingly, Eastern Europe, where Soviet Union

اما جالب است بدانید که اروپای شرقی، جایی که سابقاً اتحاد جماهیر شوروی

and Eastern Bloc countries used to be,

و بلوک شرق قرار داشتند،

is still a mess agriculturally.

هنوز از نظر کشاورزی بسیار آشفته است.

Now, this would require nutrients and water.

این کشت و کار مواد غذایی و آب نیاز دارد.

It's going to either be organic or conventional

ممکنه با استفاده از روشهای قدیمی یا ارگانیک

or some mix of the two to deliver that.

یا یک ترکیبی از هر دو صورت گیرد.

Plants need water and nutrients.

گیاهان آب و مواد غذایی نیاز دارند.

But we can do this, and there are opportunities to make this work.

اما ما قادر به انجام این کار هستیم و فرصتهایی برای انجام آن وجود دارد.

But we have to do it in a way that is sensitive

اما این کار باید با توجه به حساسیت

to meeting the food security needs of the future

تضمین امنیت غذایی در آینده

and the environmental security needs of the future.

و امنیت محیط زیستی در آینده صورت گیرد.

We have to figure out how to make this tradeoff between

ما باید سبک و سنگین کنیم راههای برقراری تعادل بین

growing food and having a healthy environment work better.

پرورش غذا و داشتن یک محیط زیست سالم تر را.

Right now, it's kind of an all-or-nothing proposition.

هم اکنون، این کار به صورت همه یا هیچ صورت می گیرد.

We can grow food in the background --

در زمینه می تونیم غذا کشت کنیم --

that's a soybean field —

این یک مزرعه کشت دانه سویا است --

and in this flower diagram, it shows we grow a lot of food,

و در این نمودار گلی شکل می بینیم که ما حجم زیادی غذا تولید می کنیم،

but we don't have a lot clean water, we're not storing

اما به قدر کافی آب تمیز نداریم، ما کربن زیادی

a lot of carbon, we don't have a lot of biodiversity.

ذخیره نمی کنیم، ما تنوع زیستی زیادی نداریم.

In the foreground, we have this prairie

در جلوی تصویر، این چمن زارها وجود دارند

that's wonderful from the environmental side,

که از نظر محیط زیستی فوق العاده هستند

but you can't eat anything. What's there to eat?

اما شما نمی تونین چیزی بخورین. چه چیزی آنجا برای خوردن وجود دارد؟

We need to figure out how to bring both of those together

ما باید کشف کنیم که چگونه می توان هردو را کنار هم

into a new kind of agriculture that brings them all together.

در یک نوع جدیدی از کشاورزی در کنار هم قرار دهیم.

Now, when I talk about this, people often tell me,

حالا که من راجع به این موضوع صحبت می کنم، مردم عموماً می گویند

"Well, isn't blank the answer?" -- organic food,

"آیا همان جای خالی جواب سوال نیست؟" -- غذای ارگانیک،

local food, GMOs, new trade subsidies, new farm bills --

غذای محلی، غذاهای دستکاری شده ژنتیکی، یارانه های تجاری جدید، صورتحسابهای جدید مزارع --

and yeah, we have a lot of good ideas here,

البته ما تعداد زیادی ایده های خوب در اینجا داریم،

but not any one of these is a silver bullet.

اما هنوز هیچ کدام از اینها یک گلوله نقره ایی نیست.

In fact, what I think they are is more like silver buckshot.

در حقیقت، من فکر می کنم آنها بیشتر شبیه ساچمه های نقره ایی هستند.

And I love silver buckshot. You put it together

من واقعاً ساچمه های نقره ایی را دوست دارم. آنها را کنار هم قرار می دهید

and you've got something really powerful,

و چیز بسیار قدرتمندی بدست می آورید،

but we need to put them together.

اما ما باید آنها کنار هم بگذاریم.

So what we have to do, I think, is invent a new kind

خب کاری که من فکر می کنم لازم است بکنیم ابداع یک روش جدید

of agriculture that blends the best ideas

کشاورزی است که بهترین ایده های

of commercial agriculture and the green revolution

کشاورزی تجاری و انقلاب سبز را

with the best ideas of organic farming and local food

با بهترین ایده های کشاورزی ارگانیک و غذای محلی

and the best ideas of environmental conservation,

و بهترین ایده های حفظ محیط زیست مخلوط کند،

not to have them fighting each other but to have them

تا مانع نبرد آنها با با همدیگر شویم و آنها را وادار به

collaborating together to form a new kind of agriculture,

همکاری با یکدیگر در جهت خلق نوع جدیدی از کشاورزی کنیم،

something I call "terraculture," or farming for a whole planet.

چیزی که من "فرهنگ زمینی" (در مقابل agriculture "فرهنگ کشاورزی")، یا کشت برای کل یک سیاره می نامم.

Now, having this conversation has been really hard,

با توجه به دشواری این گفتگو

and we've been trying very hard to bring these key points

و تلاش سخت ما برای جلب توجه افراد به این نکات

to people to reduce the controversy,

برای کاهش این تناقضات،

to increase the collaboration.

و برای افزایش همکاری ها.

I want to show you a short video that does kind of show

می خواهم به شما ویدئوی کوتاهی نشان بدهم که نمایانگر

our efforts right now to bring these sides together

تلاش حال حاضر ما برای کنار هم قرار دادن این جهات مختلف

into a single conversation. So let me show you that.

در یک مکالمه واحد است. پس بگذارین آن را به شما نشان بدهم.

(Music)

(موسیقی)

("Institute on the Environment, University of Minnesota: Driven to Discover")

("انستیتوی محیط زیست، دانشگاه مینوستا: انگیخته برای کشف")

(Music)

(موسیقی)

("The world population is growing

("جمعیت دنیا در حال افزایش است

by 75 million people each year.

با اضافه شدن ۷۵ میلیون نفر در هر سال.

That's almost the size of Germany.

تقریباً هم اندازه جمعیت آلمان.

Today, we're nearing 7 billion people.

امروزه ما نزدیک ۷ میلیارد نفر هستیم.

At this rate, we'll reach 9 billion people by 2040.

با این سرعت، تا سال ۲۰۴۰ به ۹ میلیارد نفر می رسیم.

And we all need food.

و ما همگی غذا نیاز داریم.

But how?

اما چگونه؟

How do we feed a growing world without destroying the planet?

چگونه غذای یک دنیای در حال رشد را بدون تخریب سیاره مان تأمین کنیم؟

We already know climate change is a big problem.

ما می دانیم که تغییرات آب و هوایی مشکل بزرگی است.

But it's not the only problem.

اما آن تنها مشکل نیست.

We need to face 'the other inconvenient truth.'

ما باید با "حقیقت آزاردهنده دیگری" هم مواجه شویم.

A global crisis in agriculture.

یک بحران جهانی در کشاورزی.

Population growth + meat consumption + dairy consumption + energy costs + bioenergy production = stress on natural resources.

رشد جمعیت + مصرف گوشت + مصرف لبنیات + قیمتهای انرژی + تولید انرژی زیستی = تنش بر سر منابع طبیعی

More than 40% of Earth's land has been cleared for agriculture.

بیش از ۴۰٪ خشکی زمین برای استفاده در کشاورزی پاکسازی شده است.

Global croplands cover 16 million km².

زمینهای زیر کشت دنیا بالغ بر ۱۶ میلیون کیلومتر مربع می شوند.

That's almost the size of South America.

آن تقریباً برابر با اندازه آمریکای جنوبی برابر است.

Global pastures cover 30 million km².

چراگاههای دنیا بیش از ۳۰ میلیون کیلومتر مربع را پوشش می دهند.

That's the size of Africa.

آن برابر اندازه آفریقا است.

Agriculture uses 60 times more land than urban and suburban areas combined.

کشاورزی ۶۰ برابر مجموع زمینهای شهری و حاشیه شهر را اشغال می کند.

Irrigation is the biggest use of water on the planet.

آبیاری اصلی ترین استفاده از آب روی سیاره ماست.

We use 2,800 cubic kilometers of water on crops every year.

ما سالیانه ۲۸۰۰ کیلومتر مربع آب برای آبیاری محصولات کشاورزی استفاده می کنیم.

That's enough to fill 7,305 Empire State Buildings every day.

این حجم آب برای پرکردن روزانه ۷,۳۰۵ تا ساختمان امپایر استیت (یکی از نمادهای معروف شهر نیویورک) کافی است.

Today, many large rivers have reduced flows.

امروزه جریان آب خیلی از رودخانه های بزرگ کاهش یافته است.

Some dry up altogether.

بعضی به کل خشک شده اند.

Look at the Aral Sea, now turned to desert.

نگاهی به دریای اورال بندازید که تبدیل به کویر شده است.

Or the Colorado River, which no longer flows to the ocean.

یا رودخانه کلرادو که دیگر به اقیانوس نمی ریزد.

Fertilizers have more than doubled the phosphorus and nitrogen in the environment.

کودهای مصرفی فسفر و نیتروژن موجود در طبیعت را بیش از دو برابر کرده اند.

The consequence?

وعوارض آن چیست؟

Widespread water pollution

آلودگی آبی گسترده

and massive degradation of lakes and rivers.

و عقب نشینی انبوه دریاچه ها و رودخانه ها.

Surprisingly, agriculture is the biggest contributor to climate change.

شگفت آور است اما کشاورزی بزرگترین عامل تغییرات آب و هوایی است.

It generates 30% of greenhouse gas emissions.

کشاورزی ۳۰٪ گازهای گلخانه ایی را منتشر می کند.

That's more than the emissions from all electricity and industry,

این مقدار بیش از گازهای ناشی از تمام صنایع و تولید الکتریسیته است،

or from all the world's planes, trains and automobiles.

یا بیش از مجموع اثر همه هواپیماها، قطارها و خودروهای دنیا.

Most agricultural emissions come from tropical deforestation,

بیشترین صدور گازهای گلخانه ایی کشاورزی ناشی از از بین رفتن جنگلهای استوایی،

methane from animals and rice fields,

متان آزاد شده از حیوانات و مزارع برنج،

and nitrous oxide from over-fertilizing.

و اکسید نیترات ناشی از استفاده بی رویه از کودهاست.

There is nothing we do that transforms the world more than agriculture.

هیچ کاری بیش از کشاورزی دنیا را تغییر نمی دهد.

And there's nothing we do that is more crucial to our survival.

و هیچ کاری اهمیت کلیدی کشاورزی را در نجات نوع بشر ندارد.

Here's the dilemma...

و پیچیدگی موضوع این است،

As the world grows by several billion more people,

وقتی جمعیت میلیاردی دنیا رو به افزایش است،

We'll need to double, maybe even triple, global food production.

ما باید تولید غذا را دو یا حتی سه برابر کنیم.

So where do we go from here?

پس چه بلایی سر ما خواهد آمد؟

We need a bigger conversation, an international dialogue.

ما محتاج یک گفتگوی بزرگتر و بین المللی هستیم.

We need to invest in real solutions:

ما باید برروی راه حلهای واقعی سرمایه گذاری کنیم:

incentives for farmers, precision agriculture, new crop varieties, drip irrigation,

مشوقهایی برای کشاورزان، کشاورزی دقیق، انواع جدید بذر محصول، آبیاری قطره ایی،

gray water recycling, better tillage practices, smarter diets.

بازیافت آبهای آلوده، روشهای بهتر کشت و ذرع، الگوهای تغذیه هوشمندانه تر.

We need everyone at the table.

همه باید درگیر این موضوع شوند.

Advocates of commercial agriculture,

مدافعین کشاورزی صنعتی،

environmental conservation,

محافظین محیط زیست،

and organic farming...

و کشاورزی ارگانیک ...

must work together.

همگی باید با هم کار کنند.

There is no single solution.

هیچ راه حل یگانه ایی وجود ندارد.

We need collaboration,

ما نیازمند همکاری،

imagination,

تخیل،

determination,

عزم جدی هستیم

because failure is not an option.

زیرا شکست یک گزینه نیست.

How do we feed the world without destroying it?

ما چگونه دنیا را تغذیه کنیم بدون تخریب آن؟

Yeah, so we face one of the greatest grand challenges

بله، ما امروز در حال مواجهه با یکی از بزرگترین چالشهای دنیا

in all of human history today:

در طول تاریخ بشریت هستیم:

the need to feed nine billion people

نیاز تغذیه نه میلیارد نفر آدم

and do so sustainably and equitably and justly,

و انجام آن به شکلی پایدار، عادلانه و موجه،

at the same time protecting our planet

و هم زمان حفاظت از سیاره ما

for this and future generations.

برای این نسل و نسلهای آینده.

This is going to be one of the hardest things

این یکی از سخت ترین کارهایی است

we ever have done in human history,

که ما تاکنون در تاریخ بشریت انجام داده ایم،

and we absolutely have to get it right,

و ما حتماً باید آن را به نحو درستی انجام دهیم،

and we have to get it right on our first and only try.

باید آن را در تلاش اول و تنها در تلاش اول درست انجام دهیم.

So thanks very much. (Applause)

با سپاس فراوان. (تشویق)