How to manage your time more effectively (according to machines) - Brian Christian

Çeviri: Cihan Ekmekçi Gözden geçirme: Figen Ergürbüz

In the summer of 1997,

1997 yılı yazında,

NASA's Pathfinder spacecraft landed on the surface of Mars,

NASA'nın Pathfinder uzay aracı Mars'ın yüzeyine iniş yaptı

and began transmitting incredible, iconic images back to Earth.

ve Dünya'ya inanılmaz ikonik görseller iletmeye başladı.

But several days in, something went terribly wrong.

Ancak birkaç gün içinde bir şey oldukça ters gitti.

The transmissions stopped.

İletiler durdu.

Pathfinder was, in effect, procrastinating:

Pathfinder görevini erteliyordu;

keeping itself fully occupied but failing to do its most important work.

kendisini tamamen meşgul kılıyor ama en önemli işini yapmıyordu.

What was going on?

Ne oluyordu peki?

There was a bug, it turned out, in its scheduler.

Programlayıcısında bir arıza olduğu anlaşıldı.

Every operating system has something called the scheduler

Her işletim sisteminde programlayıcı denen bir şey vardır,

that tells the CPU how long to work on each task before switching,

bu da işlemciye geçiş yapmadan önce her görevde ne kadar çalışılacağını

and what to switch to.

ve neye geçiş yapılacağını söyler.

Done right, computers move so fluidly between their various responsibilities,

Sorun yokken bilgisayar çeşitli görevler arasında o kadar hızlı geçiş yapar ki

they give the illusion of doing everything simultaneously.

her şeyin aynı anda yapıldığı izlenimini uyandırır

But we all know what happens when things go wrong.

fakat işler ters gittiğinde neler olduğunu hepimiz biliyoruz.

This should give us, if nothing else, some measure of consolation.

Bunun bize biraz da olsa teselli vermesi lazım.

Even computers get overwhelmed sometimes.

Bilgisayarlar bile bazen aşırı işten bunalırlar.

Maybe learning about the computer science of scheduling

Belki de programlamaya dair bilgisayar biliminden

can give us some ideas about our own human struggles with time.

kendi insan mücadelelerimiz hakkında bazı fikirler edinebiliriz.

One of the first insights is that all the time you spend prioritizing your work

İlk prensip, işleri önem sırasına dizmekle harcadığımız zaman

is time you aren't spending doing it.

o işi yapmayarak geçirdiğimiz zamandır.

For instance, let's say when you check your inbox, you scan all the messages,

Örneğin, gelen kutunuzu incelediğinizde tüm mesajlarınızı tararsınız,

choosing which is the most important.

en önemli olanı seçersiniz.

Once you've dealt with that one, you repeat.

Bunu yaptıktan sonra tekrar edersiniz.

Seems sensible, but there's a problem here.

Mantıklı görünüyor ama burada bir sorun var.

This is what's known as a quadratic-time algorithm.

Buna karesel zaman algoritması deniyor.

With an inbox that's twice as full, these passes will take twice as long

İki kat daha dolu bir gelen kutusu bu seçim işlemini iki katına çıkarır

and you'll need to do twice as many of them!

ve aynı işlemleri iki kez tekrarlamanız gerekir.

This means four times the work.

Bu da işin dört katına çıkması demek.

The programmers of the operating system Linux

Linux işletim sistemini kullanan programcılar

encountered a similar problem in 2003.

2003 yılında benzer bir sorunla karşılaştı.

Linux would rank every single one of its tasks in order of importance,

Linux her bir görevi önem sırasına göre derecelendirirdi

and sometimes spent more time ranking tasks than doing them.

bazen de görevleri yapmak yerine önem sırası için daha çok zaman harcardı.

The programmers’ counterintuitive solution was to replace this full ranking

Programcıların sezgi karşıtı çözümü bu derecelendirmeyi

with a limited number of priority “buckets.”

limitli sayıda önem ''kutu''larıyla değiştirmek oldu.

The system was less precise about what to do next

Böylece sistem sonraki görev için daha az doğruluk oranına sahipken

but more than made up for it by spending more time making progress.

ilerleme kaydetmek için daha çok zaman harcıyordu.

So with your emails, insisting on always doing the very most important thing first

Epostalarınız konusunda da en önemli olanı seçmekle uğraşmak

could lead to a meltdown.

iş kaybına yol açabilir.

Waking up to an inbox three times fuller than normal

Normalin üç katı dolu bir gelen kutusuyla güne başladığınızda

could take nine times longer to clear.

bunu temizlemek 9 kat daha uzun sürebilir.

You’d be better off replying in chronological order, or even at random!

Rasgele dahi olsa kronojik sırayla yanıtlamanız daha iyi olacaktır.

Surprisingly, sometimes giving up on doing things in the perfect order

Şaşırtıcı şekilde, bazen işleri kusursuz sırada yapmaktan vazgeçmek

may be the key to getting them done.

işleri halletmede önemli rol oynayabilir.

Another insight that emerges from computer scheduling

Bilgisayar programlamadan çıkan diğer bir kavram

has to do with one of the most prevalent features of modern life: interruptions.

modern hayatta da çok yaygın olan bölünmeler ile ilgilidir.

When a computer goes from one task to another,

Bilgisayar bir görevden diğerine geçerken

it has to do what's called a context switch,

içerik geçişi denilen bir şey yapmak zorundadır,

bookmarking its place in one task,

bir görev üzerinde yer imi yaparken

moving old data out of its memory and new data in.

hafızasından eski veriyi çıkarır ve yeni verileri alır.

Each of these actions comes at a cost.

Tüm bu işlemlerin bir bedeli vardır.

The insight here is that there’s a fundamental tradeoff

Burda kavranılacak şey üretkenlik ve yanıt verirlik arasında

between productivity and responsiveness.

temel bir değiştokuş olduğu.

Getting serious work done means minimizing context switches.

Önemli bir işi halletmek içerik geçişlerini en aza indirmek demek.

But being responsive means reacting anytime something comes up.

Ancak yanıt verirlik, her yeni bir şey çıktığında tepki vermek demek.

These two principles are fundamentally in tension.

Bu iki prensip temel olarak birbirini çekmektedir.

Recognizing this tension allows us

Bu çekimi anlamak da

to decide where we want to strike that balance.

dengeyi nerede yakalamak istediğimizi anlamamızı sağlar.

The obvious solution is to minimize interruptions.

Buna bariz çözüm bölünmeleri en aza indirgemektir.

The less obvious one is to group them.

Daha az belirgin çözüm onları gruplandırmaktır.

If no notification or email requires a response

Bildiri veya eposta bir saatten daha kısa zamanda

more urgently than once an hour, say,

yanıt gerektirmiyorsa,

then that’s exactly how often you should check them. No more.

Bu onları bu sıklıkta kontrol etmeniz gerek demektir. Daha fazla değil.

In computer science, this idea goes by the name of interrupt coalescing.

Bilgisayar biliminde bu fikre bölünme birleşmesi denir.

Rather than dealing with things as they come up –

İşlerle ortaya çıktıkları an ilgilenmek yerine -

Oh, the mouse was moved?

fare hereket mi etti?

A key was pressed?

Biri tuşa mı bastı?

More of that file downloaded? –

Dosyanın kalanı mı indirildi?

the system groups these interruptions together

sistem bu bölünmeleri ne kadar bekleyebileceklerine göre

based on how long they can afford to wait.

birlikte gruplar.

In 2013, interrupt coalescing

2013 yılında bölünme birleştirmesi

triggered a massive improvement in laptop battery life.

dizüstü batarya ömründe büyük bir ilerlemeye kapı açtı.

This is because deferring interruptions lets a system check everything at once,

Çünkü bölünmeleri savuşturmak sistemin her şeyi birlikte kontrol etmesi

then quickly re-enter a low-power state.

sonra da düşük enerji moduna hızlıca yeniden girmesi demektir.

As with computers, so it is with us.

Bilgisayarlar için de bizim için de böyle.

Perhaps adopting a similar approach

Muhtemelen benzer bir yaklaşım

might allow us users to reclaim our own attention,

biz kullanıcılara dikkatimizi yeniden kendi kontrolümüze alıp

and give us back one of the things that feels so rare in modern life: rest.

modern hayatta çok nadir bir şeyi tekrar elde etmemize yardım edebilir: dinlenme.