How to manage your time more effectively (according to machines) - Brian Christian

Translator: hasti karimi Reviewer: sadegh zabihi

In the summer of 1997,

در تابستان ۱۹۹۷،

NASA's Pathfinder spacecraft landed on the surface of Mars,

فضاپیمای راه یاب ناسا روی سطح ماه فرود آمد

and began transmitting incredible, iconic images back to Earth.

و شروع به فرستادن تصاویر خارق العاده ای از سطح ماه به زمین کرد.

But several days in, something went terribly wrong.

اما چند روز بعد، اتفاق بدی افتاد.

The transmissions stopped.

مخابره عکس‌ها متوقف شد

Pathfinder was, in effect, procrastinating:

راه یاب داشت کارش را به تعویق می‌انداخت:

keeping itself fully occupied but failing to do its most important work.

خودش را کاملا مشغول نگه داشته بود اما کار اصلی و مهمش را انجام نمی‌داد.

What was going on?

چه اتفاقی افتاده بود؟

There was a bug, it turned out, in its scheduler.

متوجه شدند که اختلالی در برنامه اش وجود دارد،

Every operating system has something called the scheduler

هر سیستم اجرایی دارای یک برنامه‌ریز است

that tells the CPU how long to work on each task before switching,

که به CPU می‌گوید قبل از شروع وظیفه دیگر چقدر روی هر وظیفه کار کند

and what to switch to.

و چه وظیفه‌ای را شروع کند.

Done right, computers move so fluidly between their various responsibilities,

اگر درست کارش را انجام بدهد، کامپیوتر به خوبی وظایف مختلفش را انجام می‌دهد،

they give the illusion of doing everything simultaneously.

گویی همه کارهایش را همزمان انجام می‌دهد.

But we all know what happens when things go wrong.

ولی همه می‌دانیم چه پیش می‌آید اگر اشتباهی رخ دهد.

This should give us, if nothing else, some measure of consolation.

این باید به ما کمی تسلی دهد.

Even computers get overwhelmed sometimes.

حتی کامپیوتر ها هم گاهی در هم شکسته می‌شوند.

Maybe learning about the computer science of scheduling

شاید یاد گرفتن علم کامپیوتر درباره برنامه ریزی،

can give us some ideas about our own human struggles with time.

به ما نشان دهد که انسان‌ها چگونه با زمان دست و پنجه نرم می‌کنند.

One of the first insights is that all the time you spend prioritizing your work

اولین ایده می‌تواند این باشد که زمانی که شما برای برنامه ریزی می‌گذرانید

is time you aren't spending doing it.

زمانی است که آن کار را انجام نمی‌دهید.

For instance, let's say when you check your inbox, you scan all the messages,

به طور مثال، وقتی ایمیل خود را چک می‌کنید، به همه پیامها نگاه می‌کنید،

choosing which is the most important.

تا ببینید که کدام مهمتر است.

Once you've dealt with that one, you repeat.

کارتان که با آن پیام تمام شد، به سراغ بعدی می‌روید

Seems sensible, but there's a problem here.

به نظر ملموس می‌آید اما اینجا مشکلی وجود دارد.

This is what's known as a quadratic-time algorithm.

این چیزی است که به نام الگوریتم درجه چهارم شناخته می‌شود.

With an inbox that's twice as full, these passes will take twice as long

با صندوقی که دوبرابر پرتر از این باشد، این کارها دوبرابر زمان بیشتری می‌گیرد.

and you'll need to do twice as many of them!

و شما باید دوبرابر این کار را انجام دهید!

This means four times the work.

یعنی ۴ برابر از شما زمان می‌گیرد.

The programmers of the operating system Linux

برنامه‌ریزان سیستم لینوکس

encountered a similar problem in 2003.

با مشکلی مانند این در سال ۲۰۰۳ مواجه شدند.

Linux would rank every single one of its tasks in order of importance,

لینوکس بر اساس اهمیت وظایفش را رتبه بندی می‌کرد،

and sometimes spent more time ranking tasks than doing them.

و بعضی اوقات زمان بیشتری برای اولویت دادن به آنها صرف می‌کرد تا تمام کردن آنها.

The programmers’ counterintuitive solution was to replace this full ranking

برنامه کاملا متفاوتی قرار بود که جای این اولویت بندی را بگیرد

with a limited number of priority “buckets.”

با گنجایش محدودی از اولویت‌ها.

The system was less precise about what to do next

سیستم در انتخاب کار بعدی دقت کمتری داشت

but more than made up for it by spending more time making progress.

اما برای پیشبرد آن با صرف زمان بیشتر از آنچه لازم داشت آماده‌تر بود.

So with your emails, insisting on always doing the very most important thing first

پس با داشتن ایمیل‌هایی که اصرار داریم همیشه مهمترین‌شان را بخوانیم،

could lead to a meltdown.

شاید به نتیجه نرسیم.

Waking up to an inbox three times fuller than normal

مواجه شدن با ایمیلی سه برابر پرتر،

could take nine times longer to clear.

می تواند ۹ برابر وقت مارا بیشتر بگیرد.

You’d be better off replying in chronological order, or even at random!

بهتر است در ترتیبی بر اساس زمان رسیدن آنها یا حتی با ترتیب اتفاقی به آنها جواب دهید!

Surprisingly, sometimes giving up on doing things in the perfect order

در کمال ناباوری، بعضی اوقات انجام ندادن یک کار با ترتیب خوب

may be the key to getting them done.

می‌تواند کلید انجام دادن آن باشد.

Another insight that emerges from computer scheduling

یکی دیگر از مثالهای برنامه‌ریزی کامپیوتری

has to do with one of the most prevalent features of modern life: interruptions.

یکی از شایع‌ترین شکل‌های زندگی مدرن است: وقفه‌اندازی.

When a computer goes from one task to another,

وقتی کامپیوتری از وظیفه‌ای به وظیفه دیگر می‌رود،

it has to do what's called a context switch,

باید کاری به نام تعویض پیچیده انجام دهد،

bookmarking its place in one task,

نشانه گذاری جایی که بوده در یک وظیفه،

moving old data out of its memory and new data in.

بیرون انداختن اطلاعات قدیمی و گرفتن اطلاعات جدید.

Each of these actions comes at a cost.

هر کدام از این کارها هزینه‌ای دارد.

The insight here is that there’s a fundamental tradeoff

در این جا یک سبک و سنگین کردن اساسی وجود دارد

between productivity and responsiveness.

بین بهره‌وری و پاسخگویی.

Getting serious work done means minimizing context switches.

انجام دادن کارهای جدی به معنای به کمترین حد رساندن تعویض‌های پیچیده است.

But being responsive means reacting anytime something comes up.

ولی پاسخگو بودن به معنای واکنش نشان دادن به هرکاری است که پیش می آید.

These two principles are fundamentally in tension.

این دو کاملاً با هم در تضادند.

Recognizing this tension allows us

شناسایی این تضاد به ما اجازه می‌دهد

to decide where we want to strike that balance.

تصمیم بگیریم کجا این تعادل را بشکنیم.

The obvious solution is to minimize interruptions.

راه حل واضح آن این است که وقفه‌ها را به کمترین حد برسانیم.

The less obvious one is to group them.

اما راه‌حل غیر واضح‌تر آن این است که آنها را دسته بندی کنیم.

If no notification or email requires a response

اگر هیچ پیغام یا ایمیلی نیاز به پاسخی

more urgently than once an hour, say,

مثلا ضروری‌تر از ساعتی یک بار ندارد،

then that’s exactly how often you should check them. No more.

دقیقاً باید با این فاصله زمانی آنها را بررسی کنید. نه بیشتر.

In computer science, this idea goes by the name of interrupt coalescing.

در علم کامپیوتر به این ایده به تعویق انداختن تلفیق می‌گویند.

Rather than dealing with things as they come up –

به جای سر و کار داشتن با مسائلی که پیش می‌آید --

Oh, the mouse was moved?

اوه، موس تکون خورد؟

A key was pressed?

وای یه دکمه فشرده شد؟

More of that file downloaded? –

بیشتر اون فایل دانلود شد؟ --

the system groups these interruptions together

سیستم این وقفه‌ها را با توجه به اینکه

based on how long they can afford to wait.

چقدر می‌توانند صبر کنند تا به آن‌ها رسیدگی شود دسته بندی می‌کند.

In 2013, interrupt coalescing

در سال ۲۰۱۳، به تعویق انداختن تلفیق‌ها

triggered a massive improvement in laptop battery life.

باعث پیشرفت شگفت انگیزی در عمر باتری شد.

This is because deferring interruptions lets a system check everything at once,

چون متفاوت بودن وقفه‌ها‌، به سیستم اجازه می‌دهد همه چیز را یک جا چک کند.

then quickly re-enter a low-power state.

و بعد به سرعت وارد حالت کم مصرف بشود.

As with computers, so it is with us.

مثل کامپیوترها، برای ما هم می‌تواند همین طور باشد.

Perhaps adopting a similar approach

مطمئناً داشتن رویکردی مشابه با این

might allow us users to reclaim our own attention,

می‌تواند به ما مصرف کننده‌ها اجازه بدهد تا توجه خود را باز بیابیم،

and give us back one of the things that feels so rare in modern life: rest.

و چیزی را به ما بازگرداند که در زندگی مدرن بسیار کمیاب است: آسایش.