How to manage your time more effectively (according to machines) - Brian Christian

Translator: Ayan Organization Reviewer: Ramyar Kamal

In the summer of 1997,

لە هاوینی ساڵی ١٩٩٧ دا،

NASA's Pathfinder spacecraft landed on the surface of Mars,

گەردوون ناسانی پێشەنگی ناسا لەسەر ڕووی مەریخ نیشتنەوە،

and began transmitting incredible, iconic images back to Earth.

دەستیان بە ناردنی وێنەی باوەڕ پێنەکراو و سەرسوڕهێنەر کرد بۆ زەوی.

But several days in, something went terribly wrong.

بەڵام چەند ڕۆژێک دواتر شتێکی زۆر خراپ ڕوویدا.

The transmissions stopped.

وێنە ناردنەکان وەستان.

Pathfinder was, in effect, procrastinating:

لە ئەنجامدا پێشڕەویەکە لەکار کەوت و دواخرا:

keeping itself fully occupied but failing to do its most important work.

تەواو خۆی سەرقاڵ کرد بەڵام لەڕاستیدا هیچ کارێکی زۆر گرینگی ئەنجام نەدا.

What was going on?

چ دەگوزەرا؟

There was a bug, it turned out, in its scheduler.

دەرکەوت، کێشەکە لە خشتەکەی دایە.

Every operating system has something called the scheduler

هەموو سیستەمێکی کار شتێکی هەیە کە پێی دەڵێن خشتە

that tells the CPU how long to work on each task before switching,

کە بە CPU دەڵێت چەندی پێ دەچێت لە کار کردن لە هەر ئەرکێک پێش ئاڵووگۆر کردنی،

and what to switch to.

و مەبەست لە ئاڵووگۆڕ پێ کردنی چییە.

Done right, computers move so fluidly between their various responsibilities,

ڕاستە، کۆمپیتەرەکان هەڵ دەستن بە کرداری گواستنەوە لە نێوان پرسە جۆربە جۆرەکان،

they give the illusion of doing everything simultaneously.

پێدانی تایبەتمەندی ئەنجامدانی چەند کردارێک لە یەک کاتدا.

But we all know what happens when things go wrong.

بەڵام ئێمە هەموومان دەزانین چی ڕوودەدات کاتێک شتەکان تێک دەچن.

This should give us, if nothing else, some measure of consolation.

هەر هیچ نەبێت، دەبێت هەندێک بەزەیی بۆمان هەبێت.

Even computers get overwhelmed sometimes.

تەنانەت کۆمپیتەرەکانیش هەندێکجار تووشی شێوان دەبن .

Maybe learning about the computer science of scheduling

ڕەنگە فێربونی زانستی کۆمپیتەر لە بواری خشتەدا

can give us some ideas about our own human struggles with time.

بتوانێت هەندێک بیرۆکەمان دەربارەی ململانێی مرۆڤ لەگەڵ کاتدا پێ بدات.

One of the first insights is that all the time you spend prioritizing your work

یەکێک لە بیرۆکەکان ئەوەیە کاتی زۆر بەفیڕۆ دەدەیت تا کارە سەرەکییە کانت ڕێک بخەیت

is time you aren't spending doing it.

کاتی ئەوە هاتوە لەوەدا بە فیڕۆی نەدەیت.

For instance, let's say when you check your inbox, you scan all the messages,

بۆ نموونە، کاتێک ئیمێڵەکەت دەپشکنی، سەیری هەموو نامەکان دەکەیت،

choosing which is the most important.

هەڵبژاردنی گرینگترینیان.

Once you've dealt with that one, you repeat.

کاتێک دەیخوێنیەوە، جارێکی تر دووبارەی دەکەیتەوە.

Seems sensible, but there's a problem here.

ژیرانە دەردەکەوێ، بەڵام کێشەیەک لێرەدا هەیە.

This is what's known as a quadratic-time algorithm.

ئەمەش بە هاوکێشەی پلە دووی ئاڵگۆڕیزیمی کاتی ناسراوە.

With an inbox that's twice as full, these passes will take twice as long

ئەگەر سندوقی نامەکانت زۆر بێت دووقات بێت، ئەوا بەهەمان شێوە دووقات درێژە دەکێشێ

and you'll need to do twice as many of them!

و لەسەرت پێوویستە دووقات کاریان لەسەر بکەیت!

This means four times the work.

ئەمەش مانای چوار جار کار لەسەر کردنیەتی.

The programmers of the operating system Linux

بەرنامە سازەران لە سیستەمی کار پێکردنی لینکس

encountered a similar problem in 2003.

لە ساڵی ٢٠٠٣ڕووبەڕووی هەمان کێشە بوونەتەوە.

Linux would rank every single one of its tasks in order of importance,

لینکس هەڵسا بە ڕاپەڕاندنی کارەکان یەک لەدوای یەک بە پێی گرینگیان،

and sometimes spent more time ranking tasks than doing them.

و هەندێکجار کاتی زۆری لە ڕاپەڕاندی هەندێک کار تەرخان دەکرد کە ئەوەندەی نەدەویست.

The programmers’ counterintuitive solution was to replace this full ranking

چارەسەرە داهێنەرەکەی بەرنامەسازان ئاڵوگۆڕ کردنی تەواوی فرمانەکانی

with a limited number of priority “buckets.”

بە ڕێکخستنی ژمارەی دیاریکراو لە کارە لە پێشینەیەکان.

The system was less precise about what to do next

سیستەمەکە کەمتر ورد بوو دەربارەیی ئەوەی بزانێ دواتر چی بکات

but more than made up for it by spending more time making progress.

بەڵام قەرەبووی کردەوە بە تەرخان کردنی کاتێکی زۆر لە پێش خستنیدا.

کەواتە هەمیشە سوربە لەسەر ئەوەی یەکەم جار کار لەسەر گرینگترین شتەکان بکەیت

So with your emails, insisting on always doing the very most important thing first

could lead to a meltdown.

دەکرێت لەناو بچێت.

Waking up to an inbox three times fuller than normal

هەڵسان بە نامەکان سێ جار بە تێرو تەسەلی نەک بە ئاسایی

could take nine times longer to clear.

نۆ جار زیاتر درێژە دەکێشێت. دەبێ باشتر بیت کە وەڵام

You’d be better off replying in chronological order, or even at random!

دانەوەی داواکاریەکان لە کاتی خۆیدا، هەتا ئەگەر بەشێوەی هەڕەمەکیش بێت!

Surprisingly, sometimes giving up on doing things in the perfect order

هۆشیارانە، هەندێکجار وازهێنان لە شتەکان لە بارودۆخێکی تەواو

may be the key to getting them done.

ڕەنگە کلیل بێت بۆ ئەوەی بە تەواوی کۆتایان پێ بێت.

Another insight that emerges from computer scheduling

بیرۆکێکی تر دەرئەنجامی خشتەی کۆمپیتەرە پێوویستە یەکێک

has to do with one of the most prevalent features of modern life: interruptions.

لە باوترین شێواز لە شێوازەکانی ژیانی سەردەمی نوێدا ئەنجام بدات: ڕێگریەکان.

When a computer goes from one task to another,

کاتێک کۆمپیتەر لە ئەرکێکەوە دەڕوا بۆ ئەرکێکی تر،

it has to do what's called a context switch,

دەبێت ئەوە بکات کە پێی دەڵێن سنوری گۆڕین،

bookmarking its place in one task,

پەرتوک فرۆشی شوێنێکە بۆ یەک ئەرک،

moving old data out of its memory and new data in.

لابردنی داتا کۆنەکان لە بیرگە و هێنانی داتایی نوێ.

Each of these actions comes at a cost.

هەر یەک لەم ئەرکانە تێچووی دەبێت.

The insight here is that there’s a fundamental tradeoff

بیرۆکەکە لێرەدا بازرگانێکی سەرەکییە

between productivity and responsiveness.

لە نێوان بەرهەمداری و وەڵامدەرەوەیی. وادەکات کارەکان

Getting serious work done means minimizing context switches.

بە ڕژدی بکرێن، ئەمەش مانای کەم کردنەوەی گۆڕینی سنورەکان دەدات. بەڵام بوون

But being responsive means reacting anytime something comes up.

بە وەڵامدەرەوە مانای ئەوە دەگەێنێ هەرکاتێک ئامادەیی ئەوە بیت شتێک ڕووبدات.

These two principles are fundamentally in tension.

ئەم دوو ڕێسایە هۆکاری سەرەکیین بۆ دروست بوونی ئەم پەستانە.

Recognizing this tension allows us

ناسینەوەی ئەم پەستانانە وامان لێ دەکەن بتوانین

to decide where we want to strike that balance.

بڕیار بدەین لە کوێدا ئەم هاوسەنگیە بەدەست بێنین.

The obvious solution is to minimize interruptions.

چارەسەری ڕوون ئەوەیە ڕێگریەکان کەم بکەینەوە.

The less obvious one is to group them.

ناڕوونی کەم و کورت ئەوەیە کۆیان بکەینەوە.

If no notification or email requires a response

ئەگەر داوای ئاگاداری و ئیمەیڵ نەکات وەڵام دانەوەی

more urgently than once an hour, say,

زۆر خێراتر دەبێت لە کاتژمێرێکدا، تۆ بڵێ،

then that’s exactly how often you should check them. No more.

ئەمە بە تەواوی دەڵێ چەند جار دەبێت بیان پشکنی، زیاتر نا.

In computer science, this idea goes by the name of interrupt coalescing.

لە زانستی کۆمپیتەردا، ئەم بیرۆکەی کە بە کۆکەرەوەی ڕێگریەکان ناسراوە.

Rather than dealing with things as they come up –

یان ئەوەتا مامەڵە لەگەڵ شتەکان دەکەیت وەک چۆن دێنە پێش و ڕوودەدەن--

Oh, the mouse was moved?

A key was pressed?

ئۆ، ماوسەکە جوڵا؟

پەنجەت لە کلیلەکە دا؟

More of that file downloaded? –

زیاترت لەم فایلانە بارکردوە؟

the system groups these interruptions together

ئەم سیستەمە هەڵ دەستێ بە کۆکردنەوەی ڕێگریەکان پێکەوە

based on how long they can afford to wait.

بەپێی ئەوەی دەتوانن چەن چاوەڕێ بن لەو کاتەی کە درێژە دەکێشێ.

In 2013, interrupt coalescing

لە ٢٠١٣کۆکردنەوەی ڕێگریەکان

triggered a massive improvement in laptop battery life.

پێشکەوتنێکی باشی بەخۆوە بینی لە چاک کردنی سووڕی تەمەنی پاتری لاپتۆپ.

This is because deferring interruptions lets a system check everything at once,

ئەمەش بەهۆیی دواخستنی ڕێگریەکان کە وای کرد سیستەمەکە هەموو شتێک بە یەک جار بپشکنێی،

then quickly re-enter a low-power state.

دواتر بە خێرایی چووە باری نزمی وزەوە.

As with computers, so it is with us.

هەروەک لە کۆمپیتەرەکاندا، دەتوانین لەگەڵ ئەمەش ئەم کارە بکەین.

Perhaps adopting a similar approach

لەوانەیە پشت بەستن بە هەمان ڕێگە

might allow us users to reclaim our own attention,

یارمەتیمان بدات ئێمە وەک بەکاربەران بایەخی خۆمان برەو پێ بدەین،

and give us back one of the things that feels so rare in modern life: rest.

و جارێک بگەڕێینەوە بۆ ئەم شتانەی کە هەستی نامۆیی دەدات لە ژیانی نوێی ئەمڕۆ: پشوو بدە.