The philosophy of cynicism - William D. Desmond

Çeviri: berat güven Gözden geçirme: Can Boysan

In the 4th century BCE,

Milattan önce 4. yüzyılda, bir bankerin oğlu olan Diyojen

a banker’s son threw the city of Sinope into scandal by counterfeiting coins.

sahte madeni para yaparak Sinop şehrini skandalın içine attı.

When the dust finally settled, the young man, Diogenes of Sinope,

Ortalık yatışınca bu genç adamın, Sinoplu Diyojen'in vatandaşlığı,

had been stripped of his citizenship, his money, and all his possessions.

parası ve bütün mal varlığı elinden alındı.

At least, that’s how the story goes.

En azından hikâye böyle.

While many of the details of Diogenes’ life are shadowy,

Diyojen'in hayatına dair ayrıntılar şüpheli olsa da

the philosophical ideas born out of his disgrace survive today.

onun bu utancından doğan felsefi fikirler bugün yaşıyor.

In exile, Diogenes decided that by rejecting the opinions of others

Diyojen sürgündeyken, başkalarının fikirlerini

ve toplumun başarı kıstaslarını reddederek

and societal measures of success, he could be truly free.

özgür olabileceğine karar verdi.

He would live self-sufficiently, close to nature, without materialism,

Materyalizm, kibir ve uyum özentisine kapılmadan

vanity, or conformity.

doğaya yakın ve kendine yeten bir hayat sürecekti.

In practice, this meant he spent years wandering around Greek cities

Gerçekte bu, yıllarını Yunan şehirlerinde dolaşarak geçireceği

with nothing but a cloak, staff, and knapsack—

tek varlığının bir pelerin, değnek ve sırt bohçası olacağı,

outdoors year-round, forgoing technology, baths, and cooked food.

yıl boyu açık havada, teknolojiden, banyodan

ve pişmiş yemeklerden vazgeçerek yaşayacağı anlamına geliyordu.

He didn’t go about this new existence quietly,

Bu yeni varoluşunu sessiz sedasız geçirmedi.

but is said to have teased passers-by and mocked the powerful,

Ama gelip geçenleri kızdırdığı ve güçlü kişilerle alay ettiği,

eating, urinating and even masturbating in public.

insanların içinde yemek yediği, idrarını yaptığı

ve hatta mastürbasyon yaptığı söylenir.

The citizens called him a kyôn— a barking dog.

Vatandaşlar ona kyôn yani havlayan köpek diyordu.

Though meant as an insult,

Bu bir hakaret olsa da aslında köpekler onun felsefesi için iyi bir semboldü.

dogs were actually a good symbol for his philosophy—

they’re happy creatures,

Mutlu canlılardı ve zenginlik veya ün gibi kısıtlamalardan da bağımsızdılar.

free from abstractions like wealth or reputation.

Diogenes and his growing number of followers

Diyojen ve sayıları artan takipçileri

became known as “dog philosophers,” or kynikoi,

giderek "köpek filozoflar" yani kynikoi olarak tanınmaya başladılar

a designation that eventually became the word “Cynic.”

ve bu tanımlama sonunda "Kinik" kelimesine dönüştü.

These early Cynics were a carefree bunch,

Bu ilk Kinikler gamsız bir gruptu

drawn to the freedom of a wandering lifestyle.

ve aylak bir yaşam tarzının özgürlüğüne yatkındılar.

As Diogenes’ reputation grew, others tried to challenge his commitment.

Diyojen'in ünü yayıldıkça insanlar onun kararlılığını sınamaya çalıştı.

Alexander the Great offered him anything he desired.

Büyük İskender ona dilediği her şeyi vermeyi önerdi.

But instead of asking for material goods,

Ama Diyojen maddi şeyler istemek yerine

Diogenes only asked Alexander to get out of his sunshine.

sadece gölge etme başka ihsan istemem dedi.

After Diogenes’ death,

Diyojen öldükten sonra

adherents to his philosophy continued to call themselves Cynics

onun felsefesine bağlı olanlar 900 yıl boyunca,

yani milattan sonra 500 yılına kadar

for about 900 years, until 500 CE.

kendilerine Kinikler demeye devam ettiler.

Some Greek philosophers, like the Stoics,

Stoikler gibi bazı Yunan filozofları

thought everyone should follow Diogenes’ example.

herkesin Diyojen'i örnek alması gerektiğini düşünüyordu.

They also attempted to tone down his philosophy

Hatta onun felsefesini yumuşatarak

to be more acceptable to conventional society—

geleneksel topluma daha uygun hale getirmeye kalkıştılar

which, of course,

ve tabii ki bu da Diyojen'in yaklaşımına temelden aykırıydı.

was fundamentally at odds with his approach.

Others viewed the Cynics less charitably.

Diğerleri Kiniklere daha merhametsiz bakıyordu.

In the Roman province of Syria in the 2nd century CE,

Milattan sonra 2. yüzyılda Roma ili olan Suriye'de

the satirist Lucian described the Cynics of his own time as unprincipled,

satirist Lucian kendi dönemindeki Kinikleri

materialistic, self-promoting hypocrites,

Diyojen'in bir zamanlar uyguladıklarını

sadece öğütleyen ve kendi reklamını yapan

who only preached what Diogenes had once actually practiced.

ikiyüzlü kişiler olarak tanımlıyordu.

Reading Lucian’s texts centuries later,

Asırlar sonra Lucian'ın yazdıklarını okuyan

Renaissance and Reformation writers called their rivals cynics as an insult—

Rönesans ve Reformasyon yazarları

rakiplerine hakaret ederek onları kinik olarak adlandırdı.

meaning people who criticized others without having anything worthwhile to say.

Bunun anlamı, dikkate değer hiçbir söz söylemeden insanları eleştiren kişiydi.

This usage eventually laid the groundwork for the modern meaning

Bu kullanım giderek "kinik" kelimesinin modern anlamının temelini attı.

of the word “cynic:"

a person who thinks everyone else is acting out of pure self-interest,

Kinikin anlamı, herkes yüksek bir amaç güttüğünü iddia etse de

even if they claim a higher motive.

bu insanların sadece kendi çıkarına göre davrandığına inanan kişidir.

Still, the philosophy of cynicism had admirers,

Kinik felsefenin hâlâ hayranları var,

especially among those who wished to question

özellikle de toplumun durumunu sorgulamak isteyenler arasında.

the state of society.

The 18th-century French philosopher Jean-Jacques Rousseau

18. yüzyıl Fransız filozof Jean-Jacques Rousseau

was called the “new Diogenes”

sanatın, bilimin ve teknolojinin insanları yozlaştırdığını

when he argued that the arts, sciences, and technology,

ileri sürdüğü için "yeni Diyojen" olarak anıldı.

corrupt people.

In 1882, Friedrich Nietzsche reimagined a story

1882'de Friedrich Nietzsche, Diyojen’in elinde bir fenerle

in which Diogenes went into the Athenian marketplace

Atina’nın pazar yerine gittiği

with a lantern,

ve boş bir çabayla tek bir dürüst insan aradığı bir öyküyü tekrar kurguladı.

searching in vain for a single honest person.

In Nietszche’s version,

Nietszche’nin versiyonunda

a so-called madman rushes into a town square

güya deli olan bir adam şehir meydanına koşar

to proclaim that “God is dead.”

ve "Tanrı öldü" diye bağırır.

This was Nietzsche’s way of calling for a “revaluation of values,”

Bu Nietzsche’ye göre “değerleri yeniden değerlendirme” çağrısıydı

ve fiziksel dünyanın ötesindeki evrensel, ruhani anlayışların

and rejecting the dominant Christian and Platonic idea

of universal, spiritual insights beyond the physical world.

baskın Hristiyan ve Platon fikirlerini reddetmekti.

Nietzsche admired Diogenes for sticking stubbornly

Nietzsche, Diyojen'in şimdiye inatla bağlı kalmasına hayrandı.

to the here-and-now.

More recently,

Daha yakın tarihlerde, 1960'ların hippileri karşıt kültürlü asiler olarak

the hippies of the 1960s have been compared with Diogenes

as counter-cultural rebels.

Diyojenle karşılaştırıldı.

Diogenes’ ideas have been adopted

Diyojen'in fikirleri tekrar tekrar uyarlandı ve yeniden tasarlandı.

and reimagined over and over again.

The original cynics might not have approved

Orijinal Kinikler bu körpe çabaları onaylamayabilirdi.

of these fresh takes:

they believed that their values of rejecting custom

Onlar, geleneği reddetme ve doğaya yakın yaşama değerinin

and living closely with nature were the only true values.

tek doğru değerler olduklarına inanırlardı.

Whether or not you agree with that, or with any of the later incarnations,

Buna veya sonraki canlanmalarla hemfikir olun veya olmayın

all have one thing in common: they questioned the status quo.

hepsinin tek bir ortak yönü var: onlar statükoyu sorguladılar.

And that’s an example we can still follow:

Hâlâ takipçisi olacağımız bir örnek şu:

not to blindly follow conventional or majority views,

Geleneksel fikirlerin ve çoğunluğun peşinden körü körüne gitmemek

but to think hard about what is truly valuable.

ve gerçekten değerli olanın ne olduğunu derinlemesine düşünmek.