The philosophy of cynicism - William D. Desmond

Translator: Ali Sharifi Reviewer: sadegh vn

In the 4th century BCE,

در قرن چهارم پیش از میلاد مسیح

a banker’s son threw the city of Sinope into scandal by counterfeiting coins.

پسر یک بانک‌دار در شهر سینوپ، با جعل سکه رسوایی به بار آورد.

When the dust finally settled, the young man, Diogenes of Sinope,

وقتی جنجال‌های پیرامون این موضوع به پایان رسید، دیوژنِ سینوپی جوان

had been stripped of his citizenship, his money, and all his possessions.

امتیاز شهروندی، پول‌ها و تمام دارایی خود را از دست داده بود.

At least, that’s how the story goes.

سرنوشت او از این قرار است.

While many of the details of Diogenes’ life are shadowy,

اگرچه بسیاری از جزئیات زندگی او مبهم است،

the philosophical ideas born out of his disgrace survive today.

اما امروزه ایده‌های فلسفی که در پی رسوایی او به وجود آمد، هنوز باقی مانده‌اند.

In exile, Diogenes decided that by rejecting the opinions of others

دیوژن در تبعید تصمیم گرفت با رد نظر دیگران

and societal measures of success, he could be truly free.

و معیارهای اجتماعی موفقیت، آزاد زندگی کند.

He would live self-sufficiently, close to nature, without materialism,

او با اتکا به خود، فارغ از گرایشات مادی، غرور، و تبعیت از عرف،

vanity, or conformity.

تقریباً زندگی بدوی را برگزید.

In practice, this meant he spent years wandering around Greek cities

این در عمل به این معنی بود که او سال‌های طولانی آوارۀ شهرهای یونان بود، و--

with nothing but a cloak, staff, and knapsack—

تنها با یک عبای ژنده، چوب‌دستی و یک خورجین

outdoors year-round, forgoing technology, baths, and cooked food.

در تمام این سال‌ها بدون سرپناه، حمام، غذای پخته، و هرگونه وسیله راحتی زندگی کرد.

He didn’t go about this new existence quietly,

او در سکوت این شیوۀ زندگی را در پیش نگرفت،

but is said to have teased passers-by and mocked the powerful,

بلکه گفته شده او رهگذران را تمسخر می‌کرد، و ثروتمندان را تحقیر می‌کرد،

eating, urinating and even masturbating in public.

او در ملاء عام غذا می‌خورد، ادرار، و حتی خود ارضایی می‌کرد.

The citizens called him a kyôn— a barking dog.

مردم او را کیون به معنی سگی که پارس می‌کند می‌نامیدند.

Though meant as an insult,

اگرچه قصد مردم توهین به او بود،

dogs were actually a good symbol for his philosophy—

اما سگ واقعاً نماد مناسبی برای فلسفۀ زندگی او بود

they’re happy creatures,

چراکه سگ‌ها ذاتاً موجودات شادی هستند بدون اینکه به ثروت و شهرت وابسته باشند.

free from abstractions like wealth or reputation.

Diogenes and his growing number of followers

دیوژن و پیروان در حال افزایشش به نام فیلسوفان سگ یا کینیکوی‌ شهرت یافتند

became known as “dog philosophers,” or kynikoi,

a designation that eventually became the word “Cynic.”

نامی که در نهایت به “کلبی” تبدیل شد.

These early Cynics were a carefree bunch,

این کلبیون اولیه گروهی بی‌خیال بودند که به زندگی آزاد و سرگردان گرایش داشتند.

drawn to the freedom of a wandering lifestyle.

As Diogenes’ reputation grew, others tried to challenge his commitment.

با افزایش شهرت دیوژن، دیگران سعی کردند تعهد او را به چالش بکشند.

Alexander the Great offered him anything he desired.

اسکندر مقدونی سعی کرد او را با پیشنهادات اغواگر وسوسه کند.

But instead of asking for material goods,

اما دیوژن در مقابل پیشنهادات وسوسه‌انگیز اسکندر،

Diogenes only asked Alexander to get out of his sunshine.

تنها از او خواست از مقابل خورشید کنار برود

After Diogenes’ death,

پس از مرگ دیوژن،

adherents to his philosophy continued to call themselves Cynics

پیروان او تا حدود ۹۰۰سال، یعنی ۵۰۰ سال پس از میلاد،

for about 900 years, until 500 CE.

همچنان خود را کلبی می‌نامیدند.

Some Greek philosophers, like the Stoics,

برخی از فیلسوفان یونانی، مانند رواقیون، معتقد بودند همه باید از دیوژن پیروی کنند.

thought everyone should follow Diogenes’ example.

They also attempted to tone down his philosophy

آن‌ها، همچنین تلاش کردند تا کمی فلسفۀ او را تعدیل کنند،

to be more acceptable to conventional society—

which, of course,

تا برای عرف جامعه که اساساً با رویکرد او در تضاد بود قابل پذیرش‌تر باشد،

was fundamentally at odds with his approach.

Others viewed the Cynics less charitably.

مردم کمتر نگاه دستگیرانه به کلبیون داشتند.

In the Roman province of Syria in the 2nd century CE,

در قرن دوم میلادی در سوریه تحت امر امپراطوری رم

the satirist Lucian described the Cynics of his own time as unprincipled,

طنزپردازی به نام لوسیان، کلبیون هم‌دورۀ خود را، منافق، متظاهر، مادی‌گرا

materialistic, self-promoting hypocrites,

و خود فروش نامید، که تنها کردار دیوژن را موعظه می‌کنند و به آن عمل نمی‌کنند.

who only preached what Diogenes had once actually practiced.

Reading Lucian’s texts centuries later,

قرن‌ها بعد، نویسندگان دورۀ رنسانس، با خواندن متون لوسیان، برای توهین

Renaissance and Reformation writers called their rivals cynics as an insult—

رقبای خود را کلبی خواندند، یه این معنی که بدون داشتن ایده‌ای دیگران را نقد می‌کنند.

meaning people who criticized others without having anything worthwhile to say.

This usage eventually laid the groundwork for the modern meaning

این استفاده در نهایت زمینه را برای معنای مدرن کلمه “کلبی” فراهم کرد:

of the word “cynic:"

a person who thinks everyone else is acting out of pure self-interest,

که به معنی: بدبین، و فردی است که معتقد است

همۀ افراد منافع خود را دنبال می‌کنند، حتی اگر ادعای هدف والاتری داشته باشند.

even if they claim a higher motive.

Still, the philosophy of cynicism had admirers,

فلسفه بدبینی هنوز طرفدارانی داشت،

especially among those who wished to question

به ویژه در میان کسانی که می خواستند وضعیت جامعه را زیر سوال ببرند.

the state of society.

The 18th-century French philosopher Jean-Jacques Rousseau

ژان ژاک روسو فیلسوف فرانسوی قرن هجدهم، در حالیکه استدلال می‌کرد که

was called the “new Diogenes”

when he argued that the arts, sciences, and technology,

هنرها، علوم و فنون مردم را فاسد می‌کنند، «دیوژن جدید» نامیده می‌شد.

corrupt people.

In 1882, Friedrich Nietzsche reimagined a story

در سال ۱۸۸۲ فردریش نیچه، داستانی بازآفرینی کرد، که دیوژن با فانوسی به بازار آتن رفته

in which Diogenes went into the Athenian marketplace

with a lantern,

و سرگردان و بیهوده دنبال انسان صادق می‌گشت

searching in vain for a single honest person.

In Nietszche’s version,

a so-called madman rushes into a town square

اما در نسخه نیچه، دیوانه‌ای به میدان شهر می‌رود تا اعلام کند «خدا مرده است».

to proclaim that “God is dead.”

This was Nietzsche’s way of calling for a “revaluation of values,”

این روش نیچه «ارزش‌گذاری دوباره ارزش‌ها» نامیده شد

and rejecting the dominant Christian and Platonic idea

وعقاید مسیحی و افلاطونی معمول دربارۀ بینش‌ معنوی و جهانی ماوراء الطبیعه را رد می‌کرد

of universal, spiritual insights beyond the physical world.

Nietzsche admired Diogenes for sticking stubbornly

نیچه دیوژن را به خاطر توجه جدی به زمان و مکان حال تحسین می‌کرد.

to the here-and-now.

More recently,

اخیراً هیپی‌های دهه ۱۹۶۰ به عنوان شورشیان ضد فرهنگی با دیوژن مقایسه شده‌اند.

the hippies of the 1960s have been compared with Diogenes

as counter-cultural rebels.

Diogenes’ ideas have been adopted

ایده‌های دیوژن پذیرفته شده و بارها و بارها بازآفرینی شده است

and reimagined over and over again.

The original cynics might not have approved

اگرچه ممکن است کلبیون اصیل این برداشت‌های جدید را نپسندند:

of these fresh takes:

they believed that their values of rejecting custom

آن‌ها بر این باور بودند که ارزش‌های آن‌ها در رد عرف است

and living closely with nature were the only true values.

و تنها ارزش واقعی،زندگی نزدیک به طبیعت است

Whether or not you agree with that, or with any of the later incarnations,

چه با این فلسفه و برداشت‌های بعدی از آن موافق باشید یا نباشید،

all have one thing in common: they questioned the status quo.

باید آگاه باشید که تمام آن‌ها نقطۀ اشتراکی دارند: و آن زیر سوال بردن وضعیت موجود است.

And that’s an example we can still follow:

این نقطۀ اشتراک تنها موردی است که هنوز می‌توانیم از آن پیروی کنیم:

not to blindly follow conventional or majority views,

نه اینکه کورکورانه از عقاید مرسوم یا نظر اکثریت پیروی کنیم،

بلکه با جدیت در مورد ارزش‌های واقعی فکر کنیم.

but to think hard about what is truly valuable.