The philosophy of cynicism - William D. Desmond

Translator: Damrongrat Siriwanna Reviewer: Thipnapa Huansuriya

In the 4th century BCE,

ในศตวรรษที่ 4 ก่อนคริสต์ศักราช

a banker’s son threw the city of Sinope into scandal by counterfeiting coins.

มีลูกชายนายธนาคารคนหนึ่งสร้างเรื่องอื้อฉาว ในเมืองไซโนพี โดยการสร้างเหรียญปลอม

When the dust finally settled, the young man, Diogenes of Sinope,

เมื่อเรื่องทุกอย่างกระจ่าง ชายผู้นั้นซึ่งนามว่า ไดโอจีนีสแห่งไซโนพี

had been stripped of his citizenship, his money, and all his possessions.

ก็ถูกเพิกถอนความเป็นพลเมือง ถูกยึดเงินและทรัพย์สินทั้งหมด

At least, that’s how the story goes.

อย่างน้อย นั่นคือเรื่องราวที่เล่ากันมา

While many of the details of Diogenes’ life are shadowy,

ในขณะที่รายละเอียดชีวิตของไดโอจีนีส หลายอย่างยังคลุมเครือ

the philosophical ideas born out of his disgrace survive today.

ปรัชญาที่ถือกำเนิดจากความอัปยศของเขา ยังดำรงอยู่ถึงทุกวันนี้

In exile, Diogenes decided that by rejecting the opinions of others

ช่วงที่ถูกเนรเทศ ไดโอจีนีสคิดขึ้นได้ว่า หากเขาปฏิเสธความเห็นของผู้อื่น

and societal measures of success, he could be truly free.

และมาตรวัดความสำเร็จที่สังคมกำหนด เขาก็จะเป็นอิสระได้อย่างแท้จริง

He would live self-sufficiently, close to nature, without materialism,

เขาจะดำรงชีวิตอย่างพอเพียงและ ใกล้ชิดกับธรรมชาติ ไม่มีความเป็นวัตถุนิยม

vanity, or conformity.

ความฟุ้งเฟ้อ หรือการคล้อยตามสังคม

In practice, this meant he spent years wandering around Greek cities

ในทางปฏิบัติ นี่หมายความว่าเขาสามารถ ตระเวนใช้ชีวิตในเมืองต่าง ๆ ของกรีซหลายปี

with nothing but a cloak, staff, and knapsack—

โดยมีเพียงแค่ผ้าคลุม ไม้เท้า และกระเป๋าเป้

outdoors year-round, forgoing technology, baths, and cooked food.

ใช้ชีวิตอยู่กลางแจ้งตลอดปี ไม่มีเทคโนโลยี การอาบน้ำ และอาหารปรุงสุก

He didn’t go about this new existence quietly,

เขาไม่ได้ใช้ชีวิตแบบนี้อย่างเงียบเชียบ

but is said to have teased passers-by and mocked the powerful,

แต่ว่ากันว่า เขาหยอกเย้าคนที่เดินผ่านไปมา และล้อเลียนผู้มีอำนาจ

eating, urinating and even masturbating in public.

อีกทั้งยังกิน ถ่ายปัสสาวะ และสำเร็จความใคร่ในที่สาธารณะ

The citizens called him a kyôn— a barking dog.

ผู้คนต่างเรียกเขาว่า คีโยน (kyôn) สุนัขที่เห่าร้อง

Though meant as an insult,

ถึงแม้เจตนาคือการดูถูก

dogs were actually a good symbol for his philosophy—

แต่สุนัขกลับเป็นสัญลักษณ์ที่เหมาะ สำหรับปรัชญาของเขา

they’re happy creatures,

มันเป็นสิ่งมีชีวิตที่ร่าเริงเป็นสุข

free from abstractions like wealth or reputation.

เป็นอิสระจากแนวคิดนามธรรม เช่นความมั่งคั่งหรือชื่อเสียง

Diogenes and his growing number of followers

ไดโอจีนีสและสาวกของเขา ที่เพิ่มจำนวนมากขึ้น

became known as “dog philosophers,” or kynikoi,

กลายเป็นที่รู้จักในฐานะ “นักปรัชญาสุนัข” หรือไคนิโคย (kynikoi)

a designation that eventually became the word “Cynic.”

ชื่อเรียกที่กลายเป็นคำว่า “ซีนนิค” (cynic) ในที่สุด

These early Cynics were a carefree bunch,

พวกซีนนิคในช่วงเริ่มแรก เป็นคนที่ไร้ความกังวล

drawn to the freedom of a wandering lifestyle.

และชื่นชอบเสรีภาพ ของวิถีชีวิตแบบพเนจร

As Diogenes’ reputation grew, others tried to challenge his commitment.

ในขณะที่ชื่อเสียงของไดโอจีนีสเพิ่มขึ้น ผู้อื่นพยายามท้าทายจุดยืนของเขา

Alexander the Great offered him anything he desired.

อเล็กซานเดอร์มหาราช เสนอจะให้อะไรก็ได้ที่เขาต้องการ

But instead of asking for material goods,

แต่แทนที่จะขอสิ่งของที่เป็นวัตถุ

Diogenes only asked Alexander to get out of his sunshine.

ไดโอจีนีสกลับขอเพียงให้อเล็กซานเดอร์ หลบออกไปจากแสงแดดที่ส่องเขา

After Diogenes’ death,

หลังจากที่ไดโอจีนีสเสียชีวิต

adherents to his philosophy continued to call themselves Cynics

ผู้ติดตามในปรัชญาของเขา ยังคงเรียกตัวเองว่าซีนนิค

for about 900 years, until 500 CE.

เป็นเวลาประมาณ 900 ปี จนถึง ค.ศ. 500

Some Greek philosophers, like the Stoics,

นักปรัชญากรีกบางคนเช่น สโตอิก

thought everyone should follow Diogenes’ example.

คิดว่าทุกคนควรทำตามแบบอย่างของไดโอจีนีส

They also attempted to tone down his philosophy

พวกเขายังพยายามปรับเปลี่ยนปรัญชา ของไดโอจีนิส

to be more acceptable to conventional society—

ให้เป็นที่ยอมรับ ในสังคมที่ยึดถือขนบเดิมๆ

which, of course,

ซึ่งแน่นอนว่า

was fundamentally at odds with his approach.

ย่อมขัดแย้งกับแนวทางของไดโอจีนิส

Others viewed the Cynics less charitably.

แต่คนอื่นมองซีนนิค ด้วยใจที่ไม่ได้เปิดกว้างนัก

ในกรุงโรมันแห่งซีเรีย ในคริสต์ศตวรรษที่ 2

In the Roman province of Syria in the 2nd century CE,

the satirist Lucian described the Cynics of his own time as unprincipled,

นักเขียนเชิงเสียดสีนามลูเซี่ยนบรรยายซีนนิค ในช่วงเวลานั้นว่าเป็นพวกไม่มีศีลธรรม

materialistic, self-promoting hypocrites,

วัตถุนิยม และพวกปากว่าตาขยิบ ที่สรรเสริญตนเอง

who only preached what Diogenes had once actually practiced.

ซึ่งได้แต่เทศนาในสิ่งที่ไดโอจีนีส ได้เคยปฏิบัติ

Reading Lucian’s texts centuries later,

หลังจากได้อ่านข้อเขียนของลูเซี่ยน ในหลายศตวรรษถัดมา

Renaissance and Reformation writers called their rivals cynics as an insult—

นักเขียนยุคปฏิรูปและยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาการ ดูถูกคู่แข่งของตัวเองโดยเรียกว่าซีนนิค

meaning people who criticized others without having anything worthwhile to say.

ซึ่งหมายความว่าผู้คนที่วิจารณ์คนอื่น โดยไม่มีสิ่งใดที่มีคุณค่าควรจะพูด

This usage eventually laid the groundwork for the modern meaning

การใช้คำแบบนี้ได้วางรากฐานในยุคปัจจุบัน

of the word “cynic:"

ของคำว่า “ซีนนิค:”

a person who thinks everyone else is acting out of pure self-interest,

คนที่คิดว่าคนอื่นทำอะไร เพื่อผลประโยชน์ของตนเองล้วน ๆ

even if they claim a higher motive.

ถึงแม้จะอ้างว่าทำเพราะ มีแรงจูงใจที่สูงส่งกว่านั้น

Still, the philosophy of cynicism had admirers,

อย่างไรก็ตาม ปรัชญาซีนนิคก็ยังมีคนชื่นชอบ

especially among those who wished to question

โดยเฉพาะผู้คนที่ตั้งคำถามเกี่ยวกับ

the state of society.

สภาวะสังคมในปัจจุบัน

The 18th-century French philosopher Jean-Jacques Rousseau

ในศตวรรษที่ 18 นักปรัชญาฝรั่งเศส ฌ็อง-ฌัก รูโซ

was called the “new Diogenes”

ถูกขนานนามว่า “ไดโอจีนีสยุคใหม่”

when he argued that the arts, sciences, and technology,

เมื่อเขาแสดงความเห็นว่า ศิลปะ วิทยาศาสตร์ และเทคโนโลยี

corrupt people.

ทำให้คนเสียคน

In 1882, Friedrich Nietzsche reimagined a story

ในปี 1882 ฟรีดริช นีทเชอ ได้จินตนาการเรื่องเล่าใหม่

in which Diogenes went into the Athenian marketplace

จากเรื่องเล่าที่ว่าไดโอจีนีสได้ไปที่ ตลาดแห่งกรุงเอเธนส์

with a lantern,

กับตะเกียงดวงหนึ่ง

searching in vain for a single honest person.

ค้นหาคนสักหนึ่งคนที่จริงใจ แต่ไม่ประสบความสำเร็จ

In Nietszche’s version,

ในเรื่องเล่าของนีทเชอ

a so-called madman rushes into a town square

มีชายผู้บ้าคลั่งคนหนึ่ง วิ่งพรวดพราดเข้าไปในเมือง

to proclaim that “God is dead.”

และประกาศว่า “พระเจ้าตายแล้ว”

This was Nietzsche’s way of calling for a “revaluation of values,”

นี่เป็นวิธีของนีทเชอในการเรียกร้องให้ “ทบทวนการให้ค่ากับสิ่งที่เราให้คุณค่า”

and rejecting the dominant Christian and Platonic idea

และปฏิเสธความคิดกระแสหลัก ของคริสเตียนและเพลโต

of universal, spiritual insights beyond the physical world.

เกี่ยวกับจักรวาล จิตวิญญาณ ที่อยู่เหนือโลกทางกายภาพ

Nietzsche admired Diogenes for sticking stubbornly

นีทเชอยังชื่นชอบไดโอจีนีส ที่ยึดมั่นอย่างเหนียวแน่น

to the here-and-now.

อยู่กับปัจจุบัน

More recently,

และไม่นานมานี้

the hippies of the 1960s have been compared with Diogenes

พวกฮิปปี้แห่งทศวรรษ 1960 ได้ถูกนำมาเปรียบเทียบกับไดโอจีนีส

as counter-cultural rebels.

ในฐานะที่เป็นกบฏต่อต้านสังคม

Diogenes’ ideas have been adopted

ความคิดของไดโอจีนีสได้ถูกนำมาใช้

and reimagined over and over again.

และปรับเปลี่ยนครั้งแล้วครั้งเล่า

The original cynics might not have approved

ซีนนิคยุคดั้งเดิมอาจจะไม่ยอมรับ

of these fresh takes:

มุมมองใหม่เหล่านี้

they believed that their values of rejecting custom

เขาเชื่อว่า คุณค่าของการ ปฏิเสธขนบธรรมเนียม

and living closely with nature were the only true values.

และใช้ชีวิตใกล้ชิดกับธรรมชาติ เป็นคุณค่าเพียงสิ่งเดียวที่แท้จริง

Whether or not you agree with that, or with any of the later incarnations,

ไม่ว่าคุณจะเห็นด้วยหรือไม่กับความเชื่อนี้ หรือภาคอวตารใด ๆ ของมัน

all have one thing in common: they questioned the status quo.

แต่ทุกเวอร์ชั่นมีสิ่งหนึ่งที่เป็นจุดร่วม คือ พวกเขาตั้งคำถามกับสภาวะปัจจุบัน

And that’s an example we can still follow:

และนั่นคือแบบอย่างที่เรายังคงเดินตามได้

not to blindly follow conventional or majority views,

คือการไม่หลับหูหลับตาเดินตาม ความคิดแบบเดิมหรือของคนส่วนใหญ่

แต่ต้องคิดให้หนัก ว่าอะไรคือสิ่งที่มีคุณค่าอย่างแท้จริง

but to think hard about what is truly valuable.