Why should you read "Macbeth"? - Brendan Pelsue

Translator: Sritala Dhanasarnsombut Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

There's a play so powerful that an old superstition says

บทละครอันทรงพลัง ที่คนเชื่อโชคลางว่ากันว่าว่า

its name should never even be uttered in a theater,

เราไม่ควรเอ่ยชื่อของมันในโรงละคร

a play that begins with witchcraft and ends with a bloody severed head,

บทละครที่เริ่มด้วยเวทมนต์คาถา และจบด้วยหัวขาดเลือดโชก

a play filled with riddles, prophesies, nightmare visions,

บทละครที่เต็มไปด้วยปริศนา คำทำนาย ภาพฝันร้าย

and lots of brutal murder,

และการฆาตรกรรมอันโหดเหี้ยม

a play by William Shakespeare sometimes referred to as the "Scottish Play"

บทละครโดยวิลเลี่ยม เชคสเปียร์ ที่ในบางครั้งเรียกกันว่า "บทละครคนสก็อต"

or the "Tragedy of Macbeth."

หรือ "โศกนาฏกรรมของแม็คเบ็ธ"

First performed at the Globe Theater in London in 1606,

แสดงครั้งแรกที่ เดอะ โกลบ เทียร์เตอร์ ในลอนดอน ค.ศ. 1606

"Macbeth" is Shakespeare's shortest tragedy.

แม็คเบ็ธเป็นเรื่องโศกนาฏกรรมที่สั้นที่สุด ของเชคสเปียร์

It is also one of his most action-packed.

และยังเป็นบทละคร ที่มีการต่อสู้เยอะที่สุดด้วย

In five acts, he recounts a story of a Scottish nobleman

ในห้าองก์นี้ ละครบอกเล่าเรื่องเกี่ยวกับ ขุนนางชาวสก็อต

who steals the throne,

ผู้แย่งชิงบัลลังก์

presides over a reign of terror,

ครองราชย์แผ่นดินด้วยความรุนแรง

and then meets a bloody end.

และพบจุดจบแบบนองเลือด

Along the way, it asks important questions about ambition,

ตลอดเรื่อง บทละครได้ตั้งคำถามสำคัญ เกี่ยวกับความทะเยอทะยาน

power,

อำนาจ

and violence

และความรุนแรง

that spoke directly to the politics of Shakespeare's time

ที่สะท้อนการเมือง ในยุคของเชคสเปียร์โดยตรง

and continue to echo in our own.

และยังคงกังวาลอยู่ในตัวพวกเรา

England in the early 17th century was politically precarious.

อังกฤษในช่วงต้นศตวรรษที่ 17 มีสถานการณ์ทางการเมืองที่ล่อแหลม

Queen Elizabeth I died in 1603 without producing an heir,

สมเด็จพระราชินีอลิซาเบธสิ้นพระชนม์ ในปี ค.ศ. 1603 โดยไร้ทายาทสืบสกุล

and in a surprise move,

แล้วเรื่องน่าแปลกใจก็เกิดขึ้น

her advisors passed the crown to James Stewart, King of Scotland.

เมื่อที่ปรึกษาของพระองค์มอบอำนาจให้กับ เจมส์ สจ๊วต กษัตริย์แห่งสก็อตแลนด์

Two years later, James was subject to an assassination attempt

สองปีถัดมา เจมส์ตกเป็นเป้าการลอบปลงพระชนม์

called the Gunpowder Plot.

ในแผนการที่ชื่อว่า เดอะ กันพาวเดอร์ พล็อต

Questions of what made for a legitimate king

คำถามเรื่องการขึ้นครองราชย์ ที่ถูกตามทำนองคลองธรรม

were on everyone's lips.

เป็นที่พูดกันไปทั่ว

So Shakespeare must have known he had potent material

เชคสเปียร์จึงน่าจะรู้ว่า เขามีข้อมูลที่น่าสนใจ

when he conflated and adapted the stories

เมื่อเขาวางรากฐานและพัฒนาเรื่อง

of a murderous 11th century Scottish King named Macbeth

เกี่ยวกับการฆาตรกรรมกษัตริย์สก็อต ในศตวรรษที่ 11 ผู้มีชื่อว่า แม็คเบ็ธ

and those of several other Scottish nobles.

และขุนนางชาวสก็อตอื่น ๆ

He found their annals in Hollinshed's "Chronicles,"

โดยเชคสเปียร์ศึกษาจากจดหมายเหตุ ในบันทึกเหตุการณ์ของฮอลินช์

a popular 16th century history of Britain and Ireland.

ประวัติศาสตร์ยอดนิยมของอังกฤษ และไอแลนด์ในศตวรรษที่ 16

Shakespeare would also have known he needed to tell his story

เชคสเปียร์น่าจะรู้อีกเช่นกันว่า เขาควรเล่าเรื่องของเขา

in a way that would immediately grab the attention

ให้ดึงดูดความสนใจ

of his diverse and rowdy audience.

ของผู้ชมที่หลากหลายในทันที

The Globe welcomed all sections of society.

เดอะ โกลบ์ รองรับคนจากทุกชนชั้นในสังคม

Wealthier patrons watched the stage from covered balconies

ผู้อุปถัมภ์ที่ร่ำรวยนั่งอยู่ตรงชั้นระเบียง

while poorer people paid a penny to take in the show

ในขณะที่คนจนจ่ายแค่เพนนีเดียว ก็ได้ดูการแสดง

from an open-air section called the pit.

ในบริเวณเปิดโล่งที่เรียกว่า หลุม

Talking, jeering, and cheering was common during performances.

เสียงพูดคุย เย้ยแหย่ และสนับสนุน ระหว่างการแสดงเป็นเรื่องปกติมาก

There are even accounts of audiences throwing furniture when plays were flops.

มีแม้กระทั้งผู้ชมโยนข้าวของ เวลาที่ดูละครแล้วไม่ถูกใจ

So "Macbeth" opens with a literal bang.

สำหรับ "แม็คเบ็ธ" มันเปิดตัว อย่างโครมครามทีเดียว

Thunder cracks and three witches appear.

ทั้งฟ้าร้องและนางแม่มดทั้งสามก็ปรากฏตัว

They announce they're searching

พวกเขาประกาศว่า

for a Scottish nobleman and war hero named Macbeth,

กำลังตามหาขุนนางชาวสก็อต และวีรบุรุษสงครามนาม แม็คเบ็ธ

then fly off while chanting a curse that predicts a world gone mad.

แล้วก็เหาะออกไปพร้อมการสาปแช่ง ที่คำทำนายว่าโลกจะปั่นป่วน

"Fair is foul and foul is fair. Hover through the fog and filthy air."

"ดีกลับเป็นร้าย ร้ายกลายเป็นดี ด้วยควันคลุ้งหมอกและเพลงโลกีย์"

As seen later, they find Macbeth and his fellow nobleman Banquo.

ในฉากต่อมา พวกเขาพบแม็คเบ็ธ และผู้ติดตาม บังโคว

"All hail Macbeth," they prophesize, "that shalt be king hereafter!"

"แม็คเบ็ธผู้ยิ่งใหญ่" พวกเขาสรรเสริญ "ผู้ต่อไปภายภาคหน้าจักเป็นกษัตริย์"

"King?" Macbeth wonders.

"กษัตริย์งั้นหรือ" แม็คเบ็ธฉงน

Just what would he have to do to gain the crown?

แล้วจะต้องทำเช่นไรล่ะ เพื่อที่จะให้ได้สวมมงกุฎ

Macbeth and his wife Lady Macbeth

แม็คเบ็ธและภรรยา เลดี้ แม็คเบ็ธ

soon chart a course of murder, lies, and betrayal.

ได้วางแผนก่ออาชญากรรม มดเท็จ และทรยศ

In the ensuing bloodbath,

ในเหตุนองเลือดนี้

Shakespeare provides viewers with some of the most memorable passages

เชคสเปียร์ได้มอบข้อความที่น่าจดจำ ไว้มากมาย

in English literature.

ให้กับวรรณกรรมอังกฤษ

"Out, damned spot! Out, I say!" Lady Macbeth cries when she believes

"ออกไป รอยอัปยศ ออกไปเสีย ข้าขอสั่ง!" เลดี้ แม็คเบ็ธ ร้อง

she can't wipe her victim's blood off her hands.

เมื่อเธอคิดว่า เธอมิอาจล้างเลือดเหยื่อ ออกจากมือของเธอได้

Her obsession with guilt is one of many themes that runs through the play,

ความรู้สึกผิดบาปที่ครอบงำจิตใจ เป็นประเด็นหนึ่งที่ปรากฏตลอดละครนี้

along with the universal tendency to abuse power,

เช่นเดียวกันกับ แนวโน้มที่จะใช้อำนาจในทางมิชอบ

the endless cycles of violence and betrayal,

วงจรอุบาทว์ของความรุนแรงและการหักหลัง

the defying political conflict.

รวมถึงการท้าทายความขัดแย้งทางการเมือง

As is typical with Shakespeare's language,

ตามรูปแบบการใช้ภาษาของเชคสเปียร์

a number of phrases that got their start in the play

วลีจำนวนหนึ่งที่ถูกใช้เมื่อต้นบทละคร

have been repeated so many times that they now feel commonplace.

จะถูกนำมาวนซ้ำอีกหลายหน จนเรารู้สึกชินไปกับมัน

They include "the milk of human kindness,"

ยกตัวอย่างเช่น "น้ำนมแห่งความเมตตาของมนุษย์"

"what's done is done,"

"สิ่งที่กระทำไปแล้วให้มันแล้วไป"

and the famous witches' spell,

และบทร่ายเวทของแม่มดอันโด่งดัง

"Double, double toil and trouble; Fire burn, and caldron bubble."

"เหนื่อยยากตรากตรำเท่าทวี อัคคีสุมปะทุร้อนเป็นฟอนไฟ"

But Shakespeare saves the juiciest bit of all for Macbeth himself.

แต่เชคสเปียร์เก็บบทที่ฉ่ำอรรถรสที่สุด ไว้ให้กับแม็คเบ็ธ

Towards the end of the play, Macbeth reflects on the universality of death

ในช่วงท้ายของละคร แม็คเบ็ธตระหนักถึงความตายที่ไม่อาจหนีได้

and the futility of life.

และความไร้แก่นสารของชีวิต

"Out, out, brief candle!" he laments.

"ดับแล้ว สิ้นแล้ว เปลวเทียนเอ๋ย" เขาร่ำไห้

"Life's but a walking shadow,

"ชีวิตเพียงแค่เงาผ่าน

a poor player that struts and frets his hour upon the stage

นักแสดงต้อยต่ำที่ก้าวย่างอย่างกลัดกลุ้ม ก่อนถึงเวลาแสดง

and then is heard no more.

แล้วจากนั้นก็หามีใครรู้จักเขาไม่

It is a tale told by an idiot, full of sound and fury

นี่คือเรื่องเล่าจากคนเขลา เรื่องที่อึงอื้อระบืบลั่นและเดือดดาล

signifying nothing."

ที่ไร้ซึ่งความหมายใด"

Life may be a tale told my an idiot, but "Macbeth" is not.

ชีวิตอาจเป็นเหมือนเรื่องเล่าไร้สาระ แต่ไม่ใช่สำหรับ "แม็คเบ็ธ"

Shakespeare's language and characters have entered our cultural consciousness

ภาษาและตัวละครต่าง ๆ ของเชคสเปียร์ ได้ฝังรากอยู่ในการรับรู้ทางวัฒนธรรมของเรา

to a rare extent.

อย่างลึกซึ้ง

Directors often use the story to shed light on abuses of power,

ผู้กำกับหลายต่อหลายคนมักใช้เรื่องนี้ เพื่อสื่อถึงการใช้อำนาจโดยมิชอบ

ranging from the American mafia

ตั้งแต่มาเฟียในอเมริกา

to dictators across the globe.

ไปจนถึงเผด็จการทั่วโลก

The play has been adapted to film many times,

บทละครถูกนำไปดัดแปลง เป็นภาพยนต์หลายต่อหลายครั้ง

including Akira Kurosawa's "Throne of Blood,"

รวมถึงเวอร์ชั่นของ อคิร่า คูโรซาว่า "บังลังก์เลือด"

which takes place in feudal Japan,

ที่สะท้อนญี่ปุ่นสมัยที่ยังมีระบบศักดินา

and a modernized version called "Scotland, PA,"

และแบบร่วมสมัยที่มีชื่อว่า "สก็อตแลนด์ พีเอ"

in which Macbeth and his rivals

ที่แม็คเบ็ธและบรรดาคู่ปรับ

are managers of competing fast food restaurants.

เป็นผู้จัดการร้านอาหารฟาสฟู้ด ที่กำลังแข่งขันกัน

No matter the presentation,

ไม่ว่าการนำเสนอจะเป็นอย่างไร

questions of morality,

ตั้งคำถามเกี่ยวกับศีลธรรม

politics,

ทางการเมือง

and power are still relevant today,

และอำนาจก็ยังคงสอดคล้องกับโลกปัจจุบัน

and so, it seems, is Shakespeare's "Macbeth."

เช่นเดียวกันกับ "แม็คเบ็ธ" ของเชคสเปียร์