Why should you read "Macbeth"? - Brendan Pelsue

Translator: zahra khodabakhshi Reviewer: Leila Ataei

There's a play so powerful that an old superstition says

چنان نمایشنامه قدرتمندی است که به گفته‌ی خرافه‌ای قدیمی

its name should never even be uttered in a theater,

حتی نامش نباید در سالن تئاتر به زبان رانده شود.

a play that begins with witchcraft and ends with a bloody severed head,

نمایشی که با سحر و جادو آغاز می‌‌شود و با سر خونین بریده‌ای پایان می‌یابد.

a play filled with riddles, prophesies, nightmare visions,

نمایشی مملو از معماها، پیشگویی‌ها، الهامات کابوس‌وار،

and lots of brutal murder,

و قتل‌های وحشیانه‌ی فراوان،

a play by William Shakespeare sometimes referred to as the "Scottish Play"

نمایشی اثر ویلیام شکسپیر که گاهی از آن با نام «نمایش اسکاتلندی»

or the "Tragedy of Macbeth."

یا «تراژدی مکبث» یاد می‌شود.

First performed at the Globe Theater in London in 1606,

اجرا شده برای اولین بار در سالن تئاتر گلوب در ۱۶۰۶ در لندن،

"Macbeth" is Shakespeare's shortest tragedy.

«مکبث» کوتاه ترین تراژدی شکسپیر است.

It is also one of his most action-packed.

همچنین یکی از هیجان‌انگیز ترین آثار اوست.

In five acts, he recounts a story of a Scottish nobleman

در چهار پرده، او داستان اشراف زاده‌ای اسکاتلندی را بازگو می‌کند.

who steals the throne,

که تاج و تخت را غصب می‌کند،

presides over a reign of terror,

دوره‌ای خوفناک حکومت می‌کند،

and then meets a bloody end.

و در نهایت با پایانی خونین مواجه می‌شود.

Along the way, it asks important questions about ambition,

در این راه، پرسش‌های مهمی در مورد جاه طلبی،

power,

قدرت،

and violence

و خشونت را بررسی می‌کند

that spoke directly to the politics of Shakespeare's time

که مستقیما با سیاست زمانه‌ی شکسپیر مطابقت داشت

and continue to echo in our own.

و در دوران ما نیز طنین انداز می‌شود.

England in the early 17th century was politically precarious.

انگلیس در اوایل قرن ۱۷ از نظر سیاسی متزلزل بود.

Queen Elizabeth I died in 1603 without producing an heir,

ملکه الیزابت بدون داشتن جانشین در سال ۱۶۰۳ درگذشت،

and in a surprise move,

و در یک عمل غافلگیرکننده،

her advisors passed the crown to James Stewart, King of Scotland.

مشاورانش تاج پادشاهی را بر سر جیمز استورات، پادشاه اسکاتلند گذاشتند.

Two years later, James was subject to an assassination attempt

دو سال بعد، جیمز هدف یک حمله تروریستی به نام نقشه گان‌پاودر

called the Gunpowder Plot.

قرار گرفت.

Questions of what made for a legitimate king

پرسش‌ها در مورد ویژگی‌های یک پادشاه برحق

were on everyone's lips.

بر سر زبان مردم افتاده بود.

So Shakespeare must have known he had potent material

پس حتما شکسپیر می‌دانست که ابزار لازم

when he conflated and adapted the stories

برای تلفیق و اقتباس داستانهایی

of a murderous 11th century Scottish King named Macbeth

در مورد یک شاه خون‌خوار قرن ۱۱ای به نام مکبث

and those of several other Scottish nobles.

و تعدادی از اشراف زادگان اسکاتلندی را دارد.

He found their annals in Hollinshed's "Chronicles,"

او تاریخچه‌ی آنها را در «شرح وقایع» هالینشد پیدا کرد،

a popular 16th century history of Britain and Ireland.

یک کتاب تاریخی معروف قرن ۱۶ای در مورد بریتانیا و ایرلند.

Shakespeare would also have known he needed to tell his story

شکسپیر همینطور می‌دانست که باید داستانش را به نحوی بگوید

in a way that would immediately grab the attention

که بلافاصله توجه مخاطبان گوناگون و پر سروصدایش را

of his diverse and rowdy audience.

به خود جذب کند.

The Globe welcomed all sections of society.

گلوب پذیرای تمام اقشار جامعه بود.

Wealthier patrons watched the stage from covered balconies

تماشاچیان ثروتمندتر محل اجرا را از بالکنهای سرپوشیده تماشا می‌کردند،

while poorer people paid a penny to take in the show

در حالی که مردمان فقیرتر با پرداخت یک پنی نمایش را

from an open-air section called the pit.

از قسمتی روباز به نام گودال نگاه می‌کردند.

Talking, jeering, and cheering was common during performances.

صحبت کردن، هو کردن، و تشویق کردن هنگام اجرای نمایش‌ها متداول بود.

There are even accounts of audiences throwing furniture when plays were flops.

حتی روایاتی است درباره پرت اسباب از سوی تماشاچیان وقتی نمایش‌ها موفق نبودند.

So "Macbeth" opens with a literal bang.

پس «مکبث» با یک صدای بنگ واقعی شروع می‌شود.

Thunder cracks and three witches appear.

غرش رعد می‌آید و سه جادوگر ظاهر می‌شوند.

They announce they're searching

آنها اعلام می‌کنند که

for a Scottish nobleman and war hero named Macbeth,

به دنبال نجیب‌زاده‌ای اسکاتلندی و قهرمان جنگ به نام مکبث می‌گردند.

then fly off while chanting a curse that predicts a world gone mad.

بعد به پرواز در می‌آیند و وردی که دنیایی دیوانه‌‌وار را پیشگویی می‌کند، می‌خوانند.

"Fair is foul and foul is fair. Hover through the fog and filthy air."

«زیبایی پلید و پلیدی زیباست. پس در میان غبار و هوای آلوده به پرواز در می‌آییم.»

As seen later, they find Macbeth and his fellow nobleman Banquo.

در ادامه، آنها مکبث و نجیب‌زاده‌ی همراهش بانکوو را می‌یابند.

"All hail Macbeth," they prophesize, "that shalt be king hereafter!"

«درود بر مکبث،» و پیشگویی می‌کنند، «که از این به بعد پادشاه خواهد بود.»

"King?" Macbeth wonders.

«پادشاه؟» مکبث به فکر فرو می‌رود.

Just what would he have to do to gain the crown?

چه کاری لازم است انجام دهد تا تاج و تخت را بدست آورد؟

Macbeth and his wife Lady Macbeth

مکبث و همسرش بانو مکبث

soon chart a course of murder, lies, and betrayal.

به زودی نقشه‌ی جریانی از قتل، دروغ و خیانت را می‌کشند.

In the ensuing bloodbath,

در حمام خون پیش‌رو،

Shakespeare provides viewers with some of the most memorable passages

شکسپیر به تماشاگران تعدادی از به یادماندنی ترین متون در

in English literature.

ادبیات انگلیسی را ارائه می‌کند.

"Out, damned spot! Out, I say!" Lady Macbeth cries when she believes

«پاک شو، ای لکه‌ی شوم! فرمان می‌دهم پاک شوی!» بانو مکبث زمانی که فکر می‌کند

she can't wipe her victim's blood off her hands.

نمی‌تواند خون قربانی‌اش را از دستانش پاک کند فریاد سر می‌دهد.

Her obsession with guilt is one of many themes that runs through the play,

وسواس فکری‌اش به احساس گناه یکی از چندین محتوای جاری در نمایش است،

along with the universal tendency to abuse power,

در کنار گرایش جهانی به سوءاستفاده از قدرت،

the endless cycles of violence and betrayal,

چرخه‌ی بی انتهای خشونت و خیانت،

the defying political conflict.

و درگیری های جنگ طلبانه‌ی سیاسی.

As is typical with Shakespeare's language,

همانطور که برای سخنان شکسپیر معمول است

a number of phrases that got their start in the play

تعدادی از تعابیر سرچشمه گرفته شده از نمایشنامه،

have been repeated so many times that they now feel commonplace.

به حدی تکرار شده‌اند که اکنون اصطلاحات عامیانه هستند.

They include "the milk of human kindness,"

آن‌ها شامل «شیره‌ی محبت انسانی،»

"what's done is done,"

«آنچه شد،شد،»

and the famous witches' spell,

و ورد معروف جادوگر،

"Double, double toil and trouble; Fire burn, and caldron bubble."

«زحمت و مشقت مضاعف و مضاعف بکش، آتش بیافروز و دیگ را بجوشان.»

But Shakespeare saves the juiciest bit of all for Macbeth himself.

ولی شکسپیر بهترین آن‌ها را برای خود مکبث نگه می‌دارد.

Towards the end of the play, Macbeth reflects on the universality of death

در انتهای نمایش، مکبث در فراگیری مرگ

and the futility of life.

و پوچی زندگی تأمل می‌کند.

"Out, out, brief candle!" he laments.

«خاموش، خاموش، ای شمع مختصر!» او سوگواری می‌کند.

"Life's but a walking shadow,

«زندگی چیزی نیست جز سایۀ لرزانی،

a poor player that struts and frets his hour upon the stage

بازیگر بیچاره‌ای که ساعتی از عمر خویش را بر روی صحنه می‌خرامد و جنب و جوش می‌کند

and then is heard no more.

و پس از آن دیگر آوازی از او به گوش نمی‌رسد.

It is a tale told by an idiot, full of sound and fury

قصه‌ای‌ست که دیوانگان گفته باشندش، پر از هوی‌وهای و خشم

signifying nothing."

که بیانگر هیچ چیز نیست!»

Life may be a tale told my an idiot, but "Macbeth" is not.

شاید زندگی قصه‌ای ست که دیوانه‌ای آن را گفته باشد، اما «مکبث» را نه.

Shakespeare's language and characters have entered our cultural consciousness

سخن و شخصیت‌های شکسپیر به طور وسیعی در آگاهی فرهنگی ما

to a rare extent.

وارد شده‌اند.

Directors often use the story to shed light on abuses of power,

کارگردان‌ها معمولا از این داستان برای افشاء سوءاستفاده از قدرت می‌کنند.

ranging from the American mafia

از مافیای آمریکایی گرفته

to dictators across the globe.

تا دیکتاتورهای سرتاسر دنیا.

The play has been adapted to film many times,

نمایشنامه بار‌ها به شکل فیلم اقتباس شده است،

including Akira Kurosawa's "Throne of Blood,"

از جمله «سریر خون» از آکیرا کوروساوا،

which takes place in feudal Japan,

که در ژاپن فئودالی رخ می‌دهد،

and a modernized version called "Scotland, PA,"

و یک نسخه‌ی مدرن سازی شده به نام "اسکاتلند،پی ای،"

in which Macbeth and his rivals

که در آن مکبث و حریفانش

are managers of competing fast food restaurants.

مدیران رستوران‌های فست فود رقیب هستند.

No matter the presentation,

بدون توجه به نحوه‌ی بیان،

questions of morality,

سوال‌های اخلاقی،

politics,

سیاسی،

and power are still relevant today,

و قدرت همچنان امروزه مطرح هستند،

and so, it seems, is Shakespeare's "Macbeth."

و به نظر می‌آید، همینطور،«مکبث» شکسپیر.