A brief history of religion in art - TED-Ed

Translator: Rawee Ma Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

It's only been the last few hundreds years or so

เมื่อไม่กี่ร้อยปีมานี้เอง

that Western civilization has been putting art in museums,

ที่อารยธรรมตะวันตก เริ่มจัดแสดงงานศิลป์ในพิพิธภัณฑ์

at least museums resembling

อย่างน้อยก็ในรูปแบบที่คล้ายคลึงกัน

the public institutions we know today.

กับองค์กรสาธารณะที่เรารู้จักกันทุกวันนี้

Before this, for most, art served other purposes.

ก่อนหน้านั้น งานศิลป์ทำหน้าที่อย่างอื่น

What we call fine art today

สิ่งที่เราเรียกว่างานศิลป์ในปัจจุบันนี้

was, in fact, primarily how people experienced

ที่จริงแล้ว คือวิธีแรก ๆ ที่คนจะได้สัมผัส

an aesthetic dimension of religion.

กับแง่มุมที่ลึกซึ้งของศาสนา

Paintings, sculpture, textiles and illuminations

ภาพเขียน ประติมากรรม สิ่งทอ และ การให้แสงสว่าง

were the media of their time,

เป็นสื่อที่ใช้กันในยุคก่อน

supplying vivid imagery

เพื่อแสดงภาพที่ชัดเจน

to accompany the stories of the day.

ในการบอกเล่าเรื่องราวในยุคนั้น

In this sense, Western art

อาจกล่าวได้ว่า ศิลป์ตะวันตก

shared a utilitarian purpose

มีจุดประสงค์ด้านการใช้สอย

with other cultures around the world,

เช่นเดียวกันกับวัฒนธรรมอื่น ๆ ทั่วโลก

some of whose languages incidentally have no word for art.

ที่ภาษาของบางวัฒนธรรมนั้น บังเอิญไม่มีคำที่แปลว่างานศิลป์

So how do we define what we call art?

แล้วเรากำหนดนิยามอย่างไร ต่อสิ่งที่เราเรียกว่างานศิลป์

Generally speaking, what we're talking about here

โดยทั่วไป สิ่งที่เรากำลังพูดถึงในตอนนี้

is work that visually communicates

คือผลงานที่สื่อสารความหมายด้วยภาพ

meaning beyond language,

ในแบบที่มากกว่าภาษา

either through representation

ไม่ว่าจะด้วยวิธีการผ่านการแสดง

or the arrangement of visual elements in space.

หรือการจัดองค์ประกอบที่มองเห็นได้บนพื้นที่

Evidence of this power of iconography,

หลักฐานของอิทธิพลของสัญลักษณ์ตัวแทน

or ability of images to convey meaning,

หรือความสามารถของภาพ ในการถ่ายทอดความหมาย

can be found in abundance

สามารถพบได้มากมาย

if we look at art from

ถ้าเรามองดูงานศิลป์

the histories of our major world religions.

จากประวัติศาสตร์ศาสนาหลักของโลก

Almost all have, at one time or another in their history,

ในช่วงใดช่วงหนึ่งตามประวัติศาสตร์ ศาสนาเกือบทั้งหมด

gone through some sort of aniconic phase.

ได้ผ่านช่วงเวลาที่ไม่มีการใช้สัญลักษณ์ตัวแทน

Aniconism prohibits any visual depiction of the divine.

แนวคิดเรื่องการไม่มีสัญลักษณ์ตัวแทน ทำให้ไม่มีการพรรณาถึงเทพเจ้าใดออกมาเป็นภาพ

This is done in order to avoid idolatry,

ซึ่งก็เพื่อหลีกเลี่ยง การกราบไหว้บูชาอย่างไม่เข้าใจ

or confusion between the representation of divinity and divinity itself.

หรือป้องกันความสับสน ระหว่างสัญลักษณ์ตัวแทนเทพเจ้าจริง ๆ

Keeping it real, so to speak,

เรียกได้ว่า เอาแต่ที่เป็นเรื่องจริง

in the relationship between the individual and the divine.

ในส่วนที่เป็นความสัมพันธ์ ระหว่างสิ่งศักดิ์สิทธิ์กับตัวบุคคล

However, this can be a challenge to maintain,

อย่างไรก็ตาม มันก็ยังคงท้าทายที่จะคงรักษามันไว้

given that the urge to visually represent and interpret

เนื่องด้วยความต้องการที่จะแสดงให้เห็นภาพ และตีความ

the world around us

โลกที่อยู่รอบตัวเรานั้น

is a compulsion difficult to suppress.

เป็นสิ่งเร้าที่ยากต่อการจะระงับไว้ได้

For example, even today,

ยกตัวอย่างเช่น แม้แต่ในปัจจุบัน

where the depiction of Allah or the Prophet Muhammad is prohibited,

ในขณะที่สัญลักษณ์ตัวแทนของพระอัลเลาะห์ หรือศาสดามูฮัมหมัดเป็นสิ่งต้องห้าม

an abstract celebration of the divine

และการเฉลิมฉลองเชิงนามธรรมต่อเทพเจ้า

can still be found in arabesque patterns of Islamic textile design,

ก็ยังสามารถพบได้ในลวดลายอาหรับของ การออกแบบผ้าอิสลาม

with masterful flourishes of brushwork

ที่ตกแต่งด้วยฝีแปรงจากความเชี่ยวชาญ

and Arabic calligraphy,

และอักษรวิจิตรอาหรับ

where the words of the prophet

ที่ซึ่งถ้อยคำของศาสดา

assume a dual role as both literature and visual art.

ทำหน้าที่เป็นทั้งวรรณกรรมและทัศนศิลป์

Likewise, in art from the early periods

ในทำนองเดียวกัน งานศิลป์ในยุคแรกเริ่ม

of Christianity and Buddhism,

ของศาสนาคริสต์และศาสนาพุทธ

the divine presence of the Christ and the Buddha

รูปลักษณ์ของเทพเจ้าของคริสต์กับพุทธ

do not appear in human form

ไม่ปรากฎในอยู่ในรูปแบบมนุษย์

but are represented by symbols.

แต่ถูกแทนด้วยสัญลักษณ์

In each case,

แล้วแต่ละกรณี

iconographic reference is employed

การอ้างอิงทางประติมานวิทยาถูกใช้

as a form of reverence.

ในฐานะรูปแบบหนึ่งของการให้ความเคารพ

Anthropomorphic representation,

ตัวแทนของมานุษยรูปนิยม

or depiction in human form,

หรือสัญลักษณ์ตัวแทนในรูปแบบมนุษย์

eventually became widespread in these religions

ในที่สุดกลายเป็นได้แพร่หลายออกไป ในศาสนาเหล่านี้

only centuries later,

ในอีกไม่กี่ศตวรรษต่อมา

under the influence of the cultural traditions surrounding them.

ภายใต้อิทธิพลของประเพณีวัฒนธรรม ที่อยู่รอบ ๆ พวกมัน

Historically speaking,

ถ้าพูดในเชิงประวัติศาสตร์

the public appreciation of visual art

ความนิยมของสาธารณชนที่มีต่อทัศนศิลป์

in terms other than traditional, religious or social function

ในแบบอื่นนอกเหนือจากประเพณี ศาสนา หรือบทบาทในทางสังคม

is a relatively new concept.

ค่อนข้างที่จะเป็นแนวคิดใหม่

Today, we fetishize the fetish, so to speak.

ทุกวันนี้ เรียกได้ว่า เราคลั่งไคล้ของขลัง

We go to museums to see art from the ages,

เราไปพิพิธภัณฑ์เพื่อดูงานศิลป์ในอดีต

but our experience of it there

แต่ประสบการณ์ของเราที่มีต่อมันในที่นั้น

is drastically removed from the context

ช่างห่างไกลจากบริบทดังกล่าว

in which it was originally intended to be seen.

ที่เป็นจุดประสงค์แต่ดั้งเดิมของมัน เป็นอย่างมาก

It might be said that the modern viewer

หรืออยากจะพูดได้ว่าผู้ชมยุคใหม่

lacks the richness of engagement

ขาดความสมบูรณ์ในการเข้าถึง

that she has with contemporary art,

ที่ว่าเธอมีต่องานศิลป์ร่วมยุคของเธอ

which has been created relevant to her time

ที่ถูกสร้างขึ้นให้เกี่ยวข้องกับช่วงเวลาของเธอ

and speaks her cultural language.

และสื่อสารกับเธอในภาษาวัฒนธรรมของเธอ

It might also be said that the history of what we call art

มันอาจยังพูดได้อีกว่า ประวัติศาสตร์ของสิ่งที่เราเรียกว่างานศิลป์

is a conversation that continues on,

คือการสนทนาที่ยังไม่จบสิ้น

as our contemporary present passes into what will be

ในขณะที่ปัจจุบันที่สมัยของเรา ผ่านเข้าสู่สิ่งที่กำลังจะเป็น

some future generation's classical past.

สิ่งที่เป็นอดีตแบบดั้งเดิมของคนรุ่นถัดไป

It's a conversation that reflects

มันคือการสนทนาที่สะท้อน

the ideologies, mythologies, belief systems and taboos

อุดมคติ เทวตำนาน ระบบความเชื่อ และข้อห้าม

and so much more of the world in which it was made.

และอื่น ๆ อีกมากมายในโลกที่ได้สร้างมันขึ้นมา

But this is not to say that work from another age

แต่มันไม่อาจพูดได้ว่าผลงานจากอีกยุคหนึ่ง

made to serve a particular function in that time

ที่ถูกทำขึ้นมา เพื่อสนองต่อหน้าที่จำเพาะในเวลานั้น

is dead or has nothing to offer the modern viewer.

ตายแล้วหรือไม่มีอะไร ที่จะให้กับผู้ชมในยุคใหม่

Even though in a museum setting

แม้แต่ในการจัดวางของพิพิธภัณฑ์

works of art from different places and times

งานศิลป์จากต่างสถานที่และต่างเวลา

are presented alongside each other,

ก็ถูกนำเสนอเคียงข้างกัน

isolated from their original settings,

เป็นเอกเทศจากรูปแบบการจัดวางดั้งเดิม

their juxtaposition has benefits.

การวางติดกันเพื่อเทียบเคียงนั้นมีประโยชน์

Exhibits are organized by curators,

นิทรรศการถูกจัดการโดยภัณฑรักษ์

or people who've made a career

หรือคนที่มีอาชีพ

out of their ability to recontextualize or remix

ที่ใช้ความสามารถในการวางโครงสร้างใหม่ หรือผสมผสาน

cultural artifacts in a collective presentation.

ผลงานศิลป์วัฒนธรรมในการแสดงแบบองค์รวม

As viewers, we're then able to consider the art

ในฐานะผู้ชม เราจะสามารถพิจารณางานศิลป์

in terms of a common theme that might not be apparent

ในรูปแบบสาระสำคัญทั่วไป ที่อาจไม่ปรากฏชัดเจน

in a particular work

ในบางชิ้นงานได้

until you see it alongside another,

จนกว่าคุณจะเห็นมันวางอยู่เคียงข้างอีกงานหนึ่ง

and new meanings can be derived and reflected upon.

และความใหม่ก็จะถูกดัดแปรและสะท้อนออกมา

If we're so inclined,

ถ้าเรามีความสนใจจริง ๆ

we might even start to see every work of art

เราอาจเริ่มมองงานศิลป์ทุก ๆ ชิ้น

as a complementary part of some undefined, unified whole

เป็นส่วนหนึ่ง ของประสบการณ์ของมนุษย์ในอดีต

of past human experience,

ที่ไม่ได้ถูกให้นิยาม ไม่ได้มีความเป็นหนึ่งเดียวกัน

a trail that leads right to our doorstep

เส้นทางที่ตรงเข้ามาหาเรา

and continues on with us,

และทอดยาวต่อเนื่องไปกับเรา

open to anyone who wants to explore it.

ที่เปิดกว้างให้กับใครก็ตาม ที่ต้องการสำรวจมัน