Why is this painting so captivating? - James Earle and Christina Bozsik

Translator: siriporn chatratana Reviewer: Rawee Ma

On first glance, this painting might not seem terribly special,

เมื่อมองผ่าน ๆ ภาพเขียนนี้ อาจจะไม่ได้ดูพิเศษเท่าไหร่

but it's actually one of the most analyzed paintings in the history of art.

แต่จริง ๆ แล้ว นี่เป็นหนึ่งในภาพที่ได้รับ การวิเคราะห์มากที่สุดในประวัติศาสตร์ศิลป์

It's called "Las Meninas," or "The Maids of Honor,"

มันมีชื่อว่า "ลาส เมนินาส" หรือ "นางสนองพระโอษฐ์"

painted by Diego Velázquez in 1656,

วาดโดย ดิเอโก้ เวลาสเกซ ในปีค.ศ.1656

and it depicts a scene in the life of the Spanish Royal Court.

และเป็นการวาดฉากหนึ่ง ของชีวิตในราชสำนักสเปน

A well-dressed child princess refuses a glass of water from a handmaid,

เจ้าหญิงองค์น้อยที่ทรงภูษาสวยงาม ปฏิเสธแก้วน้ำที่นางกำนัลรับใช้ถวายให้

while a dwarf teases a dog.

ในขณะที่คนแคระคนหนึ่งกำลังแกล้งสุนัข

A second dwarf stands next to them,

ส่วนคนแคระคนที่สองก็ยืนอยู่ข้าง ๆ

while the artist himself pauses at his canvas.

ขณะที่ตัวศิลปินเองหยุดยืน อยู่หน้าผืนผ้าใบของเขา

Two more people whisper in the background,

มีอีกสองคนกระซิบกระซาบอยู่ข้างหลัง

while a third appears to be exiting the room,

ขณะที่บุคคลที่สาม ดูเหมือนกำลังจะเดินออกจากห้องไป

and why wouldn't he when there seems to be so little going on?

ทำไมเขาจะไม่ออกไปล่ะ ในเมื่อดูเหมือนไม่ค่อยมีอะไรเกิดขึ้นในห้อง

Even the dog looks bored.

แม้กระทั่งสุนัขก็ยังดูเบื่อเลย

But look more closely.

แต่ เพ่งพินิจให้ดี

The two people reflected in the blurry mirror at the back,

บุคคลสองคนที่เป็นภาพสะท้อน ออกมาจากกระจกเงามัว ๆ ที่อยู่ข้างหลัง

easily missed at first glance,

ที่มองผาด ๆ อาจจะไม่เห็น

are none other than King Philip IV and Queen Mariana,

ซึ่งก็ไม่ใช่ใครนอกจาก พระเจ้าฟิลิปที่สี่และราชินีมารีอานา

seemingly changing the scene from a simple depiction of court life

ซึ่งดูเหมือนจะเปลี่ยนจากฉากธรรมดา เป็นเรื่องราวชีวิตในราชสำนัก

to that of a royal portrait.

เป็นภาพพระบรมฉายาลักษณ์

And with this piece of information,

และด้วยข้อมูลชิ้นนี้

we can begin to understand far more about the painting

เราก็เริ่มที่จะเข้าใจภาพนี้มากยิ่งขึ้น

and why it has captivated viewers for centuries.

และนั่นทำไมมันจึงสะกดผู้ชมมานานนับศตวรรษ

First, there's the historical context.

อย่างแรก มันมีบริบททางประวัติศาสตร์

When "Las Meninas" was painted at the end of Philip's reign,

ตอนที่ "ลาส เมนินาส"ถูกวาดขึ้น ในปลายรัชสมัยของพระเจ้าฟิลิป

the Spanish Empire was in a period of decline,

ราชอาณาจักรสเปนอยู่ในช่วงตกต่ำ

having suffered defeat in The Thirty Years War,

ทุกข์ทนกับการพ่ายแพ้จากสงครามสามสิบปี

as well as economic and political difficulties.

อีกทั้งยังเผชิญกับความยุ่งยาก ทางเศรษฐกิจและการเมือง

The King himself had also suffered misfortune,

กษัตริย์เองก็ประสบเคราะห์กรรมเช่นกัน

losing both his first wife and his only heir to the throne before remarrying.

สูญเสียทั้งพระมเหสีองค์แรกและรัชทายาท เพียงพระองค์เดียว ก่อนที่จะอภิเษกสมรสใหม่

But the painting obscures their struggle to provide food for their household.

แต่ภาพนี้ได้บดบังความเพียรที่พระราชทาน เครื่องเสวยให้ราชสกุล

Even the monarch's advanced age is concealed

แม้ว่าทรงร่วงโรยตามพระชันษา ของกษัตริย์และราชินีก็ถูกซ่อนไว้

through the blurring of the mirror.

อยู่ในความมัวของกระจกเงา

What we do see in the geometric center of the canvas,

สิ่งที่เรามองเห็นแน่ ๆ ตรงกลางผืนผ้าใบ

brightly illuminated by the light from the window,

ที่ถูกแสงจากหน้าต่างสาดส่อง

in the Infanta Margarita Teresa,

คือ เจ้าหญิงน้อย มาร์การิตา เทเรซา

the King's only living legitimate child at the time.

พระราชธิดาเพียงพระองค์เดียวในช่วงเวลานั้น

Her glowing and healthy appearance

รูปโฉมที่เปล่งประกายสมบูรณ์ของพระองค์

is an idealized view of the struggling empire's future.

นั้นเป็นทัศนะในอุดมคติแห่งอนาคต ของราชอาณาจักรที่กำลังตกต่ำ

However, the Infanta is not the only center of the painting.

อย่างไรก็ตาม เจ้าหญิงองค์น้อย ก็ไม่ใช่จุดศูนย์กลางเพียงจุดเดียวของภาพ

Through the clever use of perspective,

ด้วยการใช้ทัศนมิติอย่างชาญฉลาด

as well as painting the work life-sized, on a 10.5 x 9 foot canvas,

และการวาดภาพที่มีขนาดใหญ่เท่าของจริง บนผืนผ้าใบขนาด 10.5 x 9 ฟุต

Velázquez blurs the boundary between art and reality,

เวลาสเกซจึงพร่ามัวขอบเขต ระหว่างศิลปะกับเรื่องจริง

creating the sense of a three-dimensional picture that we can walk into.

ด้วยการสร้างความรู้สึกของภาพสามมิติ ที่เราสามารถเดินเข้าไปได้

The line between the ceiling and the wall converges to the open door,

เส้นตรงระหว่างเพดานและผนัง มาบรรจบกันที่ประตูที่เปิดอยู่

further creating the perception of the painting as a physical space

ยิ่งเน้นให้ภาพนี้ดูราวกับเป็นห้องจริง ๆ

seen from the viewer's perspective.

เห็นได้จากทัศนมิติของผู้ชมภาพนี้

In this sense, the audience and the real world are the focus,

ในมุมมองเช่นนี้ ผู้ชม และโลกความจริงคือจุดที่รวมสายตา

underlined by the three figures looking straight at the viewer.

เน้นตรงราชวงศ์ทั้งสามพระองค์ ที่ทอดพระเนตรมาที่ผู้ชมภาพ

But there is still another focal point.

แต่ก็ยังมีจุดรวมสายตาอีกจุดหนึ่งในภาพ

The line formed by the light fixtures leads to the center of the back wall

เส้นที่เกิดจากแถวดวงโคม นำสายตาไปสู่ผนังด้านหลัง

to the mirror reflecting the royal couple.

ที่มีกระจกเงาซึ่งกำลังสะท้อนภาพ ของกษัตริย์และราชินี

And its positioning relative to the viewer

และตำแหน่งของมันเมื่อเทียบกับ จุดยืนของผู้ชม

has led to radically different interpretations of the entire work.

นำไปสู่การตีความงานชิ้นนี้ ที่แตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง

The mirror could be reflecting the King and Queen posing for their portrait,

กระจกเงาอาจจะเป็นการสะท้อนภาพของกษัตริย์ และราชินีที่กำลังยืนเป็นแบบให้วาดภาพก็ได้

or is it reflecting the canvas?

หรือมันเป็นภาพสะท้อนของผืนผ้าใบ

And what do we make of the fact

และเราจะคิดอย่างไรกับข้อเท็จจริง

that Velázquez never painted the royal portrait implied here?

เวลาสเกซไม่เคยวาดภาพพระบรมฉายาลักษณ์ ที่ถูกบอกเป็นนัยในที่นี้

Could the painting actually be depicting its own creation instead?

เป็นไปได้ไหมว่าจริง ๆ แล้วภาพนี้กำลังเล่า เรื่องราวการสร้างสรรค์ตัวมันเองแทน

With the incorporation of the mirror into his work,

ด้วยการนำกระจกเงาเข้ามา เป็นองค์ประกอบในงานของเขา

Velázquez elevated the art of painting

เวลาสเกซได้ยกระดับของงานจิตรกรรม

from its perception as a simple craft

จากการถูกมองว่าเป็นงานฝีมือธรรมดา ๆ

to an intellectual endeavor.

ให้เป็นการไขว่คว้าทางปัญญา

With its three competing center points,

ด้วยศูนย์กลางที่ทรงพลังทั้งสามจุด

"Las Meninas" captures the contrast between the ideal,

ทำให้ "ลาส เมนินาส" จับประเด็นความแตกต่างของโลกอุดมคติ

the real,

กับความเป็นจริง

and the reflected worlds,

และสะท้อนมายาโลก

maintaining an unresolved tension between them to tell a more complex story

ที่ยังคงความขัดแย้งภายในที่ไร้ข้อยุติ เพื่อบอกเล่าเรื่องราวที่ซับซ้อน

than any mirror can provide.

เกินกว่ากระจกเงาใด ๆ จะทำได้