What causes addiction, and why is it so hard to treat? - Judy Grisel

Translator: Varintorn Tacha Reviewer: Chatthip Chaichakan

As of 2021, more than 36 million people worldwide

ในปี ค.ศ. 2021 มีการคาดการณ์ว่า ผู้คนมากกว่า 36 ล้านคนทั่วโลก

were estimated to be experiencing substance abuse disorder.

กำลังเผชิญกับปัญหาการใช้สารเสพติด

This condition spans a spectrum of patterned drug use

ภาวะนี้ครอบคลุมขอบเขต ของการใช้ยาที่มีรูปแบบ

that causes issues in a person’s life.

ที่ทำให้เกิดปัญหาในชีวิตของบุคคล

At the more severe end of the spectrum is substance addiction.

ที่สุดท้ายของขอบเขตที่รุนแรงกว่านั้น คือ การติดสารเสพติด

To understand why some people are more susceptible to addiction

เพื่อให้เข้าใจว่า เหตุใดคนบางคนจึง เสี่ยงต่อการติดยาเสพติดมากกว่า

and why it can be so difficult to treat,

และเหตุใดการรักษาจึงเป็นเรื่องยากมาก

let’s take a look at how addictive drugs affect the body.

มาดูกันว่า สารเสพติดส่งผลต่อร่างกายอย่างไร

When someone repeatedly uses an addictive substance,

เมื่อมีคนเสพสารเสพติดซ้ำ ๆ

their brain may adjust to account for its regular presence.

สมองของพวกเขาอาจปรับตัว ให้เข้ากับการมีอยู่ของสารเสพติดเป็นประจำ

This is called tolerance; it diminishes the drug’s effect

สิ่งนี้เรียกว่าอาการชินยา มันลดผลกระทบของยา

and means more is required to produce the same experience.

และหมายความว่า จำเป็นต้องมีมากขึ้น เพื่อสร้างประสบการณ์แบบเดียวกัน

Alcohol, for instance, increases the transmission of chemical messengers

ตัวอย่างเช่น แอลกอฮอล์ เพิ่มการส่งผ่านสารเคมี

like endorphin and GABA,

เช่น เอ็นโดรฟิน และ กาบ้า (GABA)

which promote sensations of pleasure and calmness.

ซึ่งส่งเสริมความรู้สึกเพลิดเพลินและสงบ

When someone uses alcohol frequently, their brain will adapt to its presence.

เมื่อมีคนใช้แอลกอฮอล์บ่อย ๆ สมองจะปรับตัวเข้ากับแอลกอฮอล์

So when they don’t use it, their brain receives fewer signals

ดังนั้น เมื่อพวกเขาไม่ใช้มัน สมองของพวกเขาจะรับสัญญาณน้อยลง

from those pleasure- and calm-inducing neurotransmitters,

จากสารสื่อประสาทที่ กระตุ้นความสุขและความสงบ

which impacts their energy and mood.

ซึ่งส่งผลต่อพลังงานและอารมณ์ของพวกเขา

In addition to the unique effects each addictive substance has,

นอกเหนือจากผลกระทบเฉพาะตัว ของสารเสพติดแต่ละชนิดแล้ว

all of them alter the release of dopamine

สารเหล่านี้ทั้งหมดยัง เปลี่ยนแปลงการปล่อยโดปามีน

in a brain region called the nucleus accumbens.

ในบริเวณสมองที่เรียกว่า นิวเคลียสแอคคัมเบนส์

This area is part of the brain’s reward pathway,

บริเวณนี้เป็นส่วนหนึ่งของ ระบบให้รางวัลของสมอง

which is sensitive to experiences that give us pleasure

ซึ่งไวต่อประสบการณ์ที่ทำให้เรามีความสุข

and drives us to repeatedly seek them out.

และผลักดันให้เราค้นหา สิ่งเหล่านั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า

The reward pathway is essential to our well-being—

ระบบการให้รางวัลของสมอง มีความสำคัญต่อความเป็นอยู่ที่ดีของเรา

but addictive substances also exploit it.

แต่สารเสพติดก็ใช้ประโยชน์จากมันเช่นกัน

When someone is repeatedly using a substance

เมื่อมีคนใช้สารซ้ำ ๆ

and their body has adapted to its presence,

และร่างกายได้ปรับตัวเข้ากับสารนั้น

they may develop dependence

พวกเขาอาจเริ่มพึ่งพายา

where the drug is necessary for them to function comfortably.

ในส่วนที่จำเป็นต้องใช้ยา เพื่อให้พวกเขาทำงานได้สะดวก

Meanwhile, repeated use can decrease the influence of the brain’s cortex,

ในขณะเดียวกัน การใช้ซ้ำ ๆ สามารถลดอิทธิพลของเปลือกสมอง

which is responsible for driving deliberate decision-making

ซึ่งมีหน้าที่ในการขับเคลื่อน การตัดสินใจโดยเจตนา

and limiting impulsive behaviors.

และจำกัดพฤติกรรมหุนหันพลันแล่น

And it can increase the influence of the brain’s subcortex,

และสามารถเพิ่มอิทธิพลของ เยื่อหุ้มสมองส่วนย่อยของสมอง

which is crucial in habit-learning and impulsivity.

ซึ่งมีความสำคัญอย่างยิ่ง ในการเรียนรู้นิสัยและความหุนหันพลันแล่น

Together, these changes can make someone feel a lack of control

รวมกันแล้ว การเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ อาจทำให้บางคนรู้สึกว่า

over how they’re using a substance.

ตนขาดการควบคุมวิธีการใช้สารเสพติด

This can mean suffering in other facets of their life

นี่อาจหมายถึงความทุกข์ทรมาน ในด้านอื่น ๆ ของชีวิต

and taking risks to continue using it.

และการเสี่ยงที่จะใช้มันต่อไป

If the substance leaves their system, their body's equilibrium is disrupted,

หากสารออกจากระบบ ความสมดุลของร่างกายจะหยุดชะงัก

so they may experience cravings that motivate thoughts and behaviors

ดังนั้น พวกเขาอาจประสบกับ ความอยากที่กระตุ้นให้เกิดความคิด

of seeking and using the drug.

และพฤติกรรมในอาการโหยหาการใช้ยา

And if they continue without the substance,

และถ้าพวกเขาใช้ชีวิตต่อโดยไม่ใช้ยา

they may experience withdrawal.

พวกเขาอาจมีอาการลงแดงจากการขาดยาได้

Opioids, for example, relieve pain and induce sedation.

ตัวอย่างเช่น ฝิ่นช่วยบรรเทาอาการปวด และทำให้เกิดอาการระงับประสาท

Withdrawal from them causes heightened pain, anxiety, and insomnia.

การขาดยาจากสารเหล่านี้ทำให้เกิด ความเจ็บปวด วิตกกังวล และนอนไม่หลับมากขึ้น

The faster a drug reaches the brain and stimulates the reward pathway,

ยิ่งยาเข้าถึงสมองได้เร็วและกระตุ้น ระบบการให้รางวัลของสมองมากเท่าไหร่

the more addictive it is.

ก็ยิ่งเสพติดมากขึ้นเท่านั้น

For example, heroin and morphine have similar effects,

ตัวอย่างเช่น เฮโรอีนและมอร์ฟีนมีผลคล้ายกัน

but heroin’s chemical structure enhances its ability

แต่โครงสร้างทางเคมี ของเฮโรอีนช่วยเพิ่มความสามารถ

to penetrate the blood-brain barrier and bind to specific receptors.

ในการทะลุผ่านทำนบระหว่างเลือด-สมอง และจับกับตัวรับที่เฉพาะเจาะจง

This makes it faster acting and more addictive than morphine.

ทำให้ออกฤทธิ์เร็วกว่าและเสพติด มากกว่ามอร์ฟีน

Meanwhile, compared to nicotine patches and gum,

ในขณะเดียวกัน เมื่อเปรียบเทียบกับ แผ่นสติกเกอร์และหมากฝรั่งนิโคติน

regular and electronic cigarettes are more addictive

บุหรี่ธรรมดาและบุหรี่ไฟฟ้า จะทำให้ติดได้มากกว่า

because smoking and vaping deliver nicotine to the brain fastest.

เนื่องจากการสูบบุหรี่และการสูบไอ จะส่งนิโคตินไปยังสมองได้เร็วที่สุด

Depending on their chemical structure and mode of delivery,

ขึ้นอยู่กับโครงสร้างทางเคมี และวิธีการส่ง

drugs vary in how addictive they are—

ยาจะแตกต่างกันไปตามระดับของการเสพติด

but people also vary in how susceptible they are to substance use disorder.

แต่ผู้คนก็แตกต่างกันไปตามความอ่อนไหวต่อ ความผิดปกติจากการใช้สารเสพติด

Scientists think this is due to a mix of life experiences

นักวิทยาศาสตร์คิดว่า นี่เป็นเพราะ การผสมผสานระหว่างประสบการณ์ชีวิต

and genetically inherited traits,

และลักษณะทางพันธุกรรมที่สืบทอดมา

though neither predetermines addiction.

แม้ว่าไม่ได้คาดเดา เกี่ยวกับการเสพติดสารไว้ก็ตาม

Trauma and mental health conditions appear to make people more susceptible.

บาดแผลทางจิตใจและสภาวะสุขภาพจิต ดูเหมือนจะทำให้ผู้คนอ่อนแอมากขึ้น

And, overall, using addictive substances before 18

และโดยรวมแล้วการใช้ สารเสพติดก่อนอายุ 18 ปี

is considered a strong risk factor.

ถือเป็นปัจจัยเสี่ยงที่สำคัญ

This is in part because the reward pathways of younger brains

ส่วนหนึ่งเป็นเพราะ ระบบการให้รางวัลของสมองอายุน้อย

are especially sensitive.

มีความอ่อนไหวเป็นพิเศษ

Many of the genetic factors at play remain unknown,

ปัจจัยทางพันธุกรรมหลายอย่าง ยังไม่ทราบผลอย่างแน่ชัด

but some genes do seem to track with certain substance use disorders.

แต่ยีนบางตัวดูเหมือนว่าจะเกาะติด ความผิดปกติในการใช้สารบางชนิด

For example, specific genes increase the risk for nicotine addiction

ตัวอย่างเช่น ยีนบางตัว เพิ่มความเสี่ยงในการติดนิโคติน

by making certain receptors more sensitive to nicotine

โดยการทำให้ตัวรับบางตัวไวต่อนิโคตินมากขึ้น

and withdrawal from it more difficult.

และถอนตัวจากนิโคตินได้ยากขึ้น

At the same time,

ในขณะเดียวกัน

some genes actually make people more resistant to substance use disorders,

ยีนบางตัวทำให้คนเราต้านทานความผิดปกติ ในการใช้สารเสพติดได้มากขึ้น

such as genes that slow the breakdown of alcohol,

เช่น ยีนที่ชะลอการสลายตัวของแอลกอฮอล์

leading to unpleasant side effects that make people less interested in drinking.

ทำให้เกิดผลข้างเคียงที่ไม่พึงประสงค์ ซึ่งทำให้ผู้คนมีอาการอยากดื่มน้อยลง

In fact, one drug that treats alcohol use disorder

อันที่จริง ยาตัวหนึ่ง ที่ใช้รักษาความผิดปกติจากการดื่มสุรานั้น

operates with this very mechanism.

ออกฤทธิ์ด้วยกลไกนี้เอง

Detoxing from a substance the body has become dependent on

การล้างพิษ (ดีท็อกซ์) จากสารที่ร่างกายต้องพึ่งพา

can be extremely difficult.

อาจเป็นเรื่องยากมาก

And in some cases, abruptly quitting can also be physically risky,

และในบางกรณี การเลิกอย่าง กะทันหันอาจส่งผลเสียต่อร่างกายได้

so it isn’t always advised.

ดังนั้นจึงไม่แนะนำเสมอไป

Beyond detoxing, quitting is often a long-term process.

นอกเหนือจากการล้างพิษแล้ว การเลิกบุหรี่มักเป็นกระบวนการระยะยาว

It’s aided by treatment plans that prioritize

การได้รับความช่วยเหลือ จากแผนการรักษาที่จัดลำดับ

addressing underlying conditions;

ความสำคัญในการจัดการกับสภาวะที่ซ่อนอยู่

developing new associations with experiences

การพัฒนาความสัมพันธ์ใหม่กับประสบการณ์

previously linked with drug use;

ที่เกี่ยวข้องกับการใช้ยาก่อนหน้านี้

and creating safe, supportive environments.

และการสร้างสภาพแวดล้อม ที่ปลอดภัยและเอื้ออำนวย

Ultimately, both addiction and recovery are the results of a brain

ท้ายที่สุดแล้ว ทั้งการเสพติด และการฟื้นตัวเป็นผลจากสมอง

with an incredible ability to adapt from experience.

ที่มีความสามารถอันเหลือเชื่อ ในการปรับตัวจากประสบการณ์