What causes addiction, and why is it so hard to treat? - Judy Grisel

Translator: Kourosh Ghaniyoun Reviewer: Masoud Motamedifar

As of 2021, more than 36 million people worldwide

تخمین زده می‌شود که تا سال ۲۰۲۱، بیش از ۳۶ میلیون نفر در سراسر جهان

were estimated to be experiencing substance abuse disorder.

اختلال سوءمصرف مواد را تجربه می‌کردند.

This condition spans a spectrum of patterned drug use

این عارضه طیفی از مصرف الگووار مواد را در بر می‌گیرد

that causes issues in a person’s life.

که در زندگی فرد مسأله ایجاد می‌کند.

At the more severe end of the spectrum is substance addiction.

انتهایی‌ترین نقطه‌ی این طیف اعتیاد به مواد است.

To understand why some people are more susceptible to addiction

برای درک آنکه چرا بعضی‌افراد بیشتر مستعد اعتیاد هستند

and why it can be so difficult to treat,

و چرا درمانش می‌تواند این‌قدر دشوار باشد،

let’s take a look at how addictive drugs affect the body.

بیایید نحوه‌ی تأثیرگذاریِ مواد اعتیادآور بر بدن را بررسی کنیم.

When someone repeatedly uses an addictive substance,

وقتی فرد مکرراً یک ماده‌ی اعتیادآور را مصرف می‌کند،

their brain may adjust to account for its regular presence.

مغزش ممکن است با حضور دائمی آن ماده وفق پیدا کند.

This is called tolerance; it diminishes the drug’s effect

به این حالت مقاومت می‌گویند؛ مقاومت تأثیر ماده را کم می‌کند

and means more is required to produce the same experience.

و برای ایجاد تجربه‌ای مشابه میزان بیشتری از ماده را طلب می‌کند.

Alcohol, for instance, increases the transmission of chemical messengers

برای مثال، الکل انتقال پیام‌رسان‌های شیمیایی مانند

like endorphin and GABA,

اندورفین و گابا را زیاد می‌کند،

which promote sensations of pleasure and calmness.

که احساس لذت و آرامش را تقویت می‌کنند.

When someone uses alcohol frequently, their brain will adapt to its presence.

وقتی کسی پی‌درپی الکل می‌نوشد، مغزش به حضور الکل عادت می‌کند.

So when they don’t use it, their brain receives fewer signals

پس وقتی از آن دست می‌کشد، مغزش سیگنال‌های کمتری از

from those pleasure- and calm-inducing neurotransmitters,

ناقل‌های عصبی لذت‌ساز و آرامش‌ساز دریافت می‌کند،

which impacts their energy and mood.

که این امر روی انرژی و خلق‌وخوی او تأثیر می‌گذارد.

In addition to the unique effects each addictive substance has,

افزون بر تأثیرات منحصربه‌فردی که هر ماده‌ی اعتیادآور دارد،

all of them alter the release of dopamine

همه‌شان آزادسازی دوپامین در ناحیه‌ای از مغز را

in a brain region called the nucleus accumbens.

که هسته‌ی آکومبانس نام دارد تغییر می‌دهند.

This area is part of the brain’s reward pathway,

این ناحیه بخشی از مسیر پاداش مغز است،

which is sensitive to experiences that give us pleasure

که به آن دسته از تجاربی که برایمان لذت‌بخش هستند حساس است

and drives us to repeatedly seek them out.

و ترغیبمان می‌کند که مکرراً در پی آن لذت‌ها باشیم.

The reward pathway is essential to our well-being—

مسیر پاداش برای تندرستی ما ضروری است -

but addictive substances also exploit it.

اما مواد اعتیادآور نیز از آن سوءاستفاده می‌کنند.

When someone is repeatedly using a substance

وقتی کسی مکرراً یک ماده را مصرف می‌کند

and their body has adapted to its presence,

و بدنش با حضور آن ماده وفق پیدا کرده است،

they may develop dependence

ممکن است دچار وابستگی شود

where the drug is necessary for them to function comfortably.

که یعنی ماده‌ی مخدر برای عملکرد بی‌دردسر او ضروری می‌شود.

Meanwhile, repeated use can decrease the influence of the brain’s cortex,

در همین حال، مصرف مکرر ممکن است به کاهش تأثیر قشر مغز منجر شود،

which is responsible for driving deliberate decision-making

که وظیفه‌ی هدایت تصمیم‌گیری سنجیده

and limiting impulsive behaviors.

و محدودسازی رفتارهای نسنجیده را بر عهده دارد.

And it can increase the influence of the brain’s subcortex,

و می‌تواند تأثیرگذاری زیرقشرِ مغز را افزایش دهد،

which is crucial in habit-learning and impulsivity.

که برای عادت‌سازی و تحریک‌پذیری حیاتی است.

Together, these changes can make someone feel a lack of control

روی‌هم‌رفته، این تغییرات ممکن است در فرد احساس عدم‌کنترل

over how they’re using a substance.

بر نحوه‌ی استفاده از ماده را ایجاد کنند.

This can mean suffering in other facets of their life

این امر می‌تواند به سایر سطوح زندگی فرد لطمه بزند

and taking risks to continue using it.

و او را به پذیرش خطرِ ادامه‌ی مصرف ماده وادار کند.

If the substance leaves their system, their body's equilibrium is disrupted,

اگر ماده به بدن فرد نرسد، توازن بدنش به هم می‌ریزد

so they may experience cravings that motivate thoughts and behaviors

و ممکن است تمایلاتی را تجربه کند که اندیشه‌ها و رفتارهای مبتنی بر جستجو

of seeking and using the drug.

و مصرف ماده‌ی مخدر را برمی‌انگیزند.

And if they continue without the substance,

و اگر به مصرف‌نکردن ماده ادامه دهد،

they may experience withdrawal.

ممکن است علائم ترک را تجربه کند.

Opioids, for example, relieve pain and induce sedation.

برای مثال، اپیوئیدها درد را تسکین می‌دهند و موجب خواب‌آلودگی می‌شوند.

Withdrawal from them causes heightened pain, anxiety, and insomnia.

علائم ترک آن‌ها مواردی مثل افزایش درد، اضطراب و بی‌خوابی هستند.

The faster a drug reaches the brain and stimulates the reward pathway,

هرچقدر یک ماده زودتر به مغز برسد و مسیر پاداش را تحریک کند،

the more addictive it is.

اعتیادآورتر است.

For example, heroin and morphine have similar effects,

مثلاً، هروئین و مورفین تأثیرات مشابهی دارند،

but heroin’s chemical structure enhances its ability

اما ساختار شیمیایی هروئین قابلیت آن برای نفوذ به

to penetrate the blood-brain barrier and bind to specific receptors.

سد خونی-مغزی و متصل‌شدن به گیرنده‌های به‌خصوص را افزایش می‌دهد.

This makes it faster acting and more addictive than morphine.

به همین دلیل، تأثیرگذاری‌اش سریع‌تر و اعتیادآورتر از مورفین است.

Meanwhile, compared to nicotine patches and gum,

ضمناً، در قیاس با چسب و آدامس نیکوتین،

regular and electronic cigarettes are more addictive

سیگار معمولی و الکترونیک اعتیادآورتر هستند

because smoking and vaping deliver nicotine to the brain fastest.

چون کشیدنِ این دو نیکوتین را در سریع‌ترین حالت ممکن به مغز می‌رساند.

Depending on their chemical structure and mode of delivery,

مواد، بسته به ساختار شیمیایی و نحوه‌ی استعمال،

drugs vary in how addictive they are—

اعتیادآوریِ متفاوتی دارند -

but people also vary in how susceptible they are to substance use disorder.

اما استعداد افراد نیز برای دچارشدن به اختلال سوءمصرف مواد متفاوت است.

Scientists think this is due to a mix of life experiences

به نظر دانشمندان، این موضوع پیامد دو عاملِ تجربیات زندگی

and genetically inherited traits,

و خصوصیات موروثی ژنتیکی است،

though neither predetermines addiction.

اگرچه هیچ‌یک اعتیاد را از پیش مقدر نمی‌کنند.

Trauma and mental health conditions appear to make people more susceptible.

به نظر می‌رسد که تروما و عارضه‌های روانی افراد را برای اعتیاد مستعدتر می‌کنند.

And, overall, using addictive substances before 18

و، در مجموع، استفاده از مواد اعتیادآور پیش از ۱۸ سالگی

is considered a strong risk factor.

یک عامل خطرساز جدی محسوب می‌شود.

This is in part because the reward pathways of younger brains

علتش تا حدی این است که مسیر پاداش در مغزهای جوان‌تر

are especially sensitive.

حساس‌تر است.

Many of the genetic factors at play remain unknown,

بسیاری از عوامل ژنتیکی مؤثر هنوز هم ناشناخته هستند،

but some genes do seem to track with certain substance use disorders.

اما بعضی از ژن‌ها به‌ظاهر با بعضی از اختلال‌های سوءمصرف مواد نسبت دارند.

For example, specific genes increase the risk for nicotine addiction

برای مثال، برخی از ژن‌ها با حساس‌ترکردن برخی از گیرنده‌ها به نیکوتین

by making certain receptors more sensitive to nicotine

خطر اعتیاد به نیکوتین را افزایش می‌دهند

and withdrawal from it more difficult.

و ترک آن را دشوارتر می‌کنند.

At the same time,

همزمان،

some genes actually make people more resistant to substance use disorders,

برخی از ژن‌ها افراد را در برابر اختلال سوءمصرف مواد مقاوم‌تر می‌کنند،

such as genes that slow the breakdown of alcohol,

مثل ژن‌هایی که تجزیه‌ی الکل را چنان آهسته می‌کنند

leading to unpleasant side effects that make people less interested in drinking.

عوارض جانبیِ ناخوشایندش علاقه‌ی افراد به نوشیدن الکل را کاهش می‌دهد.

In fact, one drug that treats alcohol use disorder

در واقع، دارویی که اختلال سوءمصرف الکل را درمان می‌کند

operates with this very mechanism.

دقیقاً از همین مکانیزم بهره می‌برد.

Detoxing from a substance the body has become dependent on

سم‌زداییِ بدن از ماده‌ای که به آن وابسته شده است

can be extremely difficult.

می‌تواند به‌شدت دشوار باشد.

And in some cases, abruptly quitting can also be physically risky,

و در برخی‌موارد، ترکِ ناگهانیِ ماده می‌تواند برای بدن خطرناک باشد،

so it isn’t always advised.

پس همیشه توصیه نمی‌شود.

Beyond detoxing, quitting is often a long-term process.

ورای سم‌زدایی، ترکِ مواد غالباً یک فرآیند بلندمدت است.

It’s aided by treatment plans that prioritize

از آن طرح‌های درمانی مدد می‌جوید که رسیدگی به

addressing underlying conditions;

عوارض زمینه‌ای را در اولویت قرار می‌دهند؛

developing new associations with experiences

ایجاد تداعیات جدید برای تجاربی که

previously linked with drug use;

پیش‌تر با مصرف مواد پیوند خورده بودند؛

and creating safe, supportive environments.

و ایجاد محیط‌های امن و حمایتگر.

Ultimately, both addiction and recovery are the results of a brain

سرآخر، هم اعتیاد و هم بازیابی از آن پیامدهای مغزی هستند

with an incredible ability to adapt from experience.

که توانایی خارق‌العاده‌ای برای سازگاری با تجربه‌ی زیسته دارد.