An unsung hero of the civil rights movement - Christina Greer

Translator: Natthapat Mardech Reviewer: Chatthip Chaichakan

On August 28th, 1963,

ในวันที่ 28 สิงหาคม 1963

Martin Luther King Jr. delivered his “I Have a Dream” speech

มาร์ติน ลูเธอร์ คิง จูเนียร์ ได้กล่าวสุนทรพจน์ “ข้าพเจ้ามีความฝัน”

at the March on Washington for Jobs and Freedom.

ในการเดินขบวนเพื่อเรียกร้องให้คนมีงาน และมีเสรีภาพที่วอชิงตัน

That day,

nearly a quarter million people

ในวันนั้น คนเกือบสองแสนห้าหมื่นคน

gathered on the national mall

มารวมตัวกันที่เนชั่นแนลมอลล์

to demand an end to the discrimination, segregation, violence,

เรียกร้องให้ยุติการเลือกปฏิบัติ การแบ่งแยกเชื้อชาติ ความรุนแรง

and economic exclusion black people still faced

การกีดกันทางเศรษฐกิจที่คนผิวดำยังต้องเผชิญ

across the United States.

ทั่วประเทศสหรัฐอเมริกา

None of it would have been possible without the march’s chief organizer

สิ่งเหล่านี้คงเกิดขึ้นไม่ได้ หากขาดผู้บริหารจัดการการเดินขบวน

– a man named Bayard Rustin.

ผู้ชายที่ชื่อว่า บายาร์ด รัสติน

Rustin grew up in a Quaker household,

รัสตินโตในบ้านที่เคร่งศาสนา

and began peacefully protesting racial segregation in high school.

และเริ่มที่จะประท้วงต่อการแบ่งแยกเชื้อชาติ อย่างสันติในตอนมัธยมปลาย

He remained committed to pacifism throughout his life,

เขาต่อต้านความรุนแรงมาโดยตลอดชีวิตเขา

and was jailed in 1944 as a conscientious objector to World War II.

และต้องติดคุกในปี 1944 เพราะเขาต่อต้านการ ไปเกณฑ์ทหารเพื่อร่วมสงครามโลกครั้งที่ 2

During his two-year imprisonment,

ในระหว่างสองปีที่ถูกคุมขัง

he protested the segregated facilities from within.

เขาประท้วงเรื่องการแบ่งแยกพื้นที่ต่าง ๆ จากข้างในคุก

Wherever Rustin went,

ไม่ว่ารัสตินจะไปที่ไหน

he organized and advocated,

เขาจะจัดการ และทุ่มเท

and was constantly attuned to the methods, groups, and people

และปรับตัวอยู่เสมอเพื่อให้เข้ากับวิธีการ กลุ่มต่าง ๆ และผู้คน

who could help further messages of equality.

ที่จะส่งสารแห่งความเท่าเทียม ให้ต่อออกไปได้ไกลกว่าเดิม

He joined the Communist Party

เขาเข้าร่วมกับพรรคคอมมิวนิสต์

when black American’s civil rights were one of its priorities,

ในตอนที่สิทธิพลเมืองของชาวอเมริกันผิวดำ เป็นสิ่งที่ถูกให้ความสำคัญ

but soon became disillusioned by the party’s authoritarian leanings

แต่เขาก็ตาสว่างเพราะ การใช้อำนาจแบบเผด็จการเบ็ดเสร็จของพรรค

and left.

เขาจึงลาออก

In 1948,

ในปี 1948

he traveled to India to learn the peaceful resistance strategies

เขาเดินทางไปอินเดีย เพื่อเรียนรู้กลยุทธ์การต่อต้านอย่างสันติ

of the recently assassinated Mahatma Gandhi.

ของมหาตมะ คานธี ที่เพิ่งถูกลอบสังหารไป

He returned to the United States

เขาจึงเดินทางกลับมาที่สหรัฐอเมริกา

armed with strategies for peaceful protest,

พร้อมกับกลยุทธ์ เพื่อการประท้วงอย่างสันติ

including civil disobedience.

รวมไปถึงวิธีการอย่างอารยะขัดขืน

He began to work with Martin Luther King Jr in 1955,

เขาได้เริ่มทำงานกับ มาร์ติน ลูเธอร์ คิง จูเนียร์ ในปี 1955

and shared these ideas with him.

และได้แบ่งปันแนวคิดเหล่านี้ให้เขา

As King’s prominence increased,

เมื่อชื่อเสียงของคิงเริ่มมากขึ้น

Rustin became his main advisor,

รัสตินกลายมาเป็นที่ปรึกษาคนสำคัญของเขา

as well as a key strategist in the broader civil rights movement.

และเป็นนักยุทธศาสตร์คนสำคัญในการทำให้ ขบวนการสิทธิพลเมืองเติบโตขึ้น

He brought his organizing expertise

เขาได้นำความชำนาญในการจัดการ

to the 1956 bus boycotts in Montgomery, Alabama

มาใช้ในการคว่ำบาตรรถเมล์ ในเมืองมอนต์โกเมอรี รัฐแอละแบมาในปี 1956

—in fact,

จริง ๆ แล้ว เขาได้เคยจัดการและมีส่วนร่วม ในการประท้วงเรื่องการขนส่งมาแล้ว

he had organized and participated in a transportation protest

that helped inspire the boycotts almost a decade before.

ซึ่งสร้างแรงบันดาลใจ ให้เกิดการคว่ำบาตรในครั้งนี้มาเกือบทศวรรษ

His largest-scale organizing project came in 1963,

โครงการที่ใหญ่ที่สุด ที่เขาได้จัดการเกิดขึ้นในปี 1963

when he led the planning for the national march on Washington.

เมื่อเขาได้นำในการวางแผนที่จะ จัดการเดินขบวนที่เนชั่นแนลมอลล์ วอชิงตัน

ความเป็นไปได้ที่การจราจล อาจทำให้คนที่เดินขบวนต้องบาดเจ็บ

The possibility of riots that could injure marchers

and undermine their message of peaceful protest was a huge concern.

และบ่อนทำลายสารของการประท้วงอย่างสันตินั้น เป็นความกังวลที่ใหญ่พอสมควร

Rustin not only worked with the DC police and hospitals to prepare,

รัสตินไม่เพียงประสานกับตำรวจดีซี และโรงพยาบาลเพื่อเตรียมรับมือเท่านั้น

but organized and trained a volunteer force of 2,000 security marshals.

แต่ยังจัดตั้งและอบรบกำลัง รักษาความปลอดภัยอาสาสมัครกว่า 2,000 คน

In spite of his deft management,

แม้ว่าเขาจะมีทักษะการจัดการอันยอดเยี่ยม

some of the other organizers did not want Rustin to march in front

แต่ก็มีบรรดาผู้ร่วมจัดขบวนบางคน ไม่อยากให้รัสตินเดินอยู่ในแถวหน้า

with other leaders from the south, because of his homosexuality.

พร้อม ๆ กับผู้นำจากฝั่งใต้ เพราะว่าการที่เขาเป็นคนรักร่วมเพศ

Despite these slights,

แม้จะมีการเหยีดหยามเช่นนี้

Rustin maintained his focus, and on the day of the march

รัสตินก็ยังไม่ว่อกแว่กแต่อย่างใด และในวันเดินขบวน

he delivered the marchers' demands

เขาส่งสิ่งที่ผู้เดินขบวนเรียกร้อง

in a speech directed at President John F. Kennedy.

ผ่านสุนทรพจน์ที่ส่งสารโดยตรง ไปยังประธานาธิบดีจอห์น เอฟ. เคนเนดี

The march itself proceeded smoothly, without any violence.

การเดินขบวนผ่านไปอย่างราบรื่น โดยไม่มีความรุนแรงใด ๆ เกิดขึ้น

It has been credited with helping pass the 1964 Civil Rights Act,

ส่งผลอย่างมากในการช่วยให้ รัฐบัญญัติสิทธิพลเมืองปี 1964 ผ่านไปได้

which ended segregation in public places and banned employment discrimination,

ที่ยุติการแบ่งแยกเชื้อชาติในพื้นที่ สาธารณะและห้ามการจ้างงานโดยเลือกปฏิบัติ

and the 1965 Voting Rights Act,

และกฎหมายสิทธิการเลือกตั้งปี 1965

which outlawed discriminatory voting practices.

ซึ่งทำให้การเลือกปฏิบัติ ในกระบวนการเลือกตั้งผิดถือว่าผิดกฎหมาย

In spite of his decades of service,

แม้เขาจะทุ่มเททำงานกว่าทศวรรษ

Rustin’s positions on certain political issues were unpopular among his peers.

แต่ตัวตนของเขาในหน้าฉากการเมืองกลับ ไม่ได้โด่งดังนักถ้าเทียบกับเหล่าสหายของเขา

Some thought he wasn’t critical enough of the Vietnam War,

หลายคนคิดว่าเพราะเขาไม่ได้ออกมา วิจารณ์มากพอในกรณีสงครามเวียดนาม

or that he was too eager to collaborate with the political establishment

ไม่ก็เขาทะเยอะทะยานมากเกินไป ในการอยากทำงานร่วมกับสถาบันทางการเมือง

including the president and congress.

รวมไปถึงประธานาธิบดีหรือสภาคองเกรส

Others were uncomfortable with his former communist affiliation.

นอกนั้นก็รู้สึกไม่สบายใจนักกับการที่ เขาเป็นอดีตคอมมิวนิสต์

But ultimately,

แต่ที่สุดแล้ว ทั้งความเชื่อของเขาในการร่วมมือ

both his belief in collaboration

with the government and his membership

กับรัฐบาล และการที่เขาเป็นอดีตสมาชิกพรรคคอมมิวนิสต์

to the communist party

had been driven by his desire to maximize tangible gains

ล้วนขับดันด้วยความปรารถนา ที่จะสร้างประโยชน์สูงสุด

in liberties for black Americans,

ในเสรีภาพของชาวอเมริกันผิวดำ

and to do so as quickly as possible.

การจะทำเช่นนั้นให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้

Rustin was passed over for several influential roles in the 1960s and 70s,

รัสตินถูกมองข้ามไปสำหรับหลายบทบาท ที่ทรงอิทธิพล ในช่วงปี 1960 ถึงช่วงปี 70

but he never stopped his activism.

แต่เขาไม่เคยหยุดการเคลื่อนไหว

In the 1980s,

ในปี 1980

he publicly came out as gay, and was instrumental

เขาเปิดตัวต่อสาธารณะว่าเขาเป็นเกย์ ซึ่งเป็นเครื่องมือ

in drawing attention to the AIDS crisis until his death in 1987.

ในการช่วยเรียกความสนใจต่อวิกฤตโรคเอดส์ จนกระทั่งเขาเสียชีวิตในปี 1987

In 2013,

ในปี 2013

fifty years after the March On Washington,

ห้าสิบปีหลังการเดินขบวนที่วอชิงตัน

President Barack Obama posthumously awarded him

ประธานาธิบดีบารัค โอบามาได้มอบเกียรติยศ หลังจากที่เขาจากไปแล้ว

the Presidential Medal of Freedom,

เหรียญแห่งอิสรภาพของประธานาธิบดี

praising Rustin’s “march towards true equality,

ดั่งคำสรรเสริญแด่รัสติน “เดินหน้าไปสู่ความเท่าเทียมที่แท้

no matter who we are or who we love.”

ไม่ว่าเราจะเป็นใคร หรือเราจะรักใคร”