An unsung hero of the civil rights movement - Christina Greer

Translator: Masoud Nakhaei Reviewer: sadegh zabihi

On August 28th, 1963,

در ۲۸ اوت ۱۹۶۳،

Martin Luther King Jr. delivered his “I Have a Dream” speech

مارتين لوتر کينگ جونيور سخنرانی «من رؤيایی دارم» را

at the March on Washington for Jobs and Freedom.

در راهپيمايي واشنگتن برای مشاغل و آزادی ايراد کرد.

That day,

nearly a quarter million people

آن روز،

نزديک به يک چهارم ميليون نفر

gathered on the national mall

در بازار ملی گرد هم آمدند

to demand an end to the discrimination, segregation, violence,

براي تقاضای پايان دادن به تبعيض، جدايی، خشونت،

and economic exclusion black people still faced

و محروميت اقتصادي که سياه پوستان هنوز با آن مواجه بودند

across the United States.

در سراسر ايالات متحده.

None of it would have been possible without the march’s chief organizer

بدون برگزار کننده اصلی راهپيمايی هيچ کدام ممکن نبود

– a man named Bayard Rustin.

- مردی به نام بايارد راستين.

Rustin grew up in a Quaker household,

راستين در خانواده کوئيکر بزرگ شد

and began peacefully protesting racial segregation in high school.

و در دبيرستان تظاهرات مسالمت‌آميز جدايی نژادی را آغاز کرد.

He remained committed to pacifism throughout his life,

او در طول عمر خود متعهد به صلح باقي ماند،

and was jailed in 1944 as a conscientious objector to World War II.

و در سال ۱۹۴۴ به جرم مخالفت با جنگ جهانی دوم زندانی شد.

During his two-year imprisonment,

طي دو سال زندان

he protested the segregated facilities from within.

او از داخل، به تبعيض امکانات در زندان اعتراض کرد.

Wherever Rustin went,

هر جا که راستين می‌رفت،

he organized and advocated,

سازماندهی و حمايت می‌کرد،

and was constantly attuned to the methods, groups, and people

و به طور مداوم به روش‌ها، گروه‌ها و افرادی که

who could help further messages of equality.

می‌توانستند پيام برابری را پيش ببرند کمک می‌کرد.

He joined the Communist Party

او به حزب کمونيست پيوست

when black American’s civil rights were one of its priorities,

زماني که حقوق مدني سياه پوستان آمريکايی يکی از اولويت‌های آن بود

but soon became disillusioned by the party’s authoritarian leanings

اما به زودی به علت جهت‌گيری سران حزب تخريب شد

and left.

و کنار کشيد.

In 1948,

در سال ۱۹۴۸،

he traveled to India to learn the peaceful resistance strategies

او برای يادگيری راهبردهای مقاومت صلح‌آميز به هند سفر کرد

of the recently assassinated Mahatma Gandhi.

راه مهاتما گاندی که تازه ترور شده بود.

He returned to the United States

سپس به ايالات متحده بازگشت

armed with strategies for peaceful protest,

مسلط به استراتژی‌های اعتراضات صلح آميز،

including civil disobedience.

از جمله نافرمانی مدنی.

He began to work with Martin Luther King Jr in 1955,

در سال ۱۹۵۵ او با مارتين لوتر کينگ جونيور شروع به همکاری کرد،

and shared these ideas with him.

و اين ايده‌هایش را با او به اشتراک گذاشت.

As King’s prominence increased,

با شناخته شدن هر چه بيشتر کينگ،

Rustin became his main advisor,

راستين مشاور اصلی او شد،

as well as a key strategist in the broader civil rights movement.

و همچنين يک استراتژيست کليدی در جنبش حقوق مدنی گسترده‌تر شد.

He brought his organizing expertise

او مهارتهای سازماندهی خود را به

to the 1956 bus boycotts in Montgomery, Alabama

تحريم اتوبوس ۱۹۵۶ در مونتگومری، آلاباما آورد

—in fact,

-در حقيقت،

he had organized and participated in a transportation protest

او در يک اعتراض به حمل و نقل و شرکت کرده و آن را سازماندهی کرد

that helped inspire the boycotts almost a decade before.

که حدود يک دهه قبل از آن به الهام تحریم کمک کرد.

His largest-scale organizing project came in 1963,

بزرگترين طرح سازماندهی شده او در سال ۱۹۶۳ بود

when he led the planning for the national march on Washington.

زمانی که او برای راهپيمايی ملی در واشنگتن برنامه‌ريزی می‌کرد.

The possibility of riots that could injure marchers

يک نگرانی احتمال شورش‌هايی بود که

and undermine their message of peaceful protest was a huge concern.

مي‌توانست پيام مسالمت‌آميز را به مخاطره بيندازد.

Rustin not only worked with the DC police and hospitals to prepare,

راستين برای آماده‌سازی نه تنها با پليس واشنگتن و بيمارستان‌ها کار می‌کرد،

but organized and trained a volunteer force of 2,000 security marshals.

بلکه نيروی ۲٫۰۰۰ مامور امنيتی داوطلب را سازماندهی و آموزش داد.

In spite of his deft management,

به رغم مديريت او،

some of the other organizers did not want Rustin to march in front

برخی از سازماندهی کنندگان ديگر نمی‌خواستند اجازه دهند که راستين

with other leaders from the south, because of his homosexuality.

همراه رهبران ديگر از جنوب راهپيمايی کند، به خاطر همجنسگرايی‌اش.

Despite these slights,

با وجود اين‌ها،

Rustin maintained his focus, and on the day of the march

راستين تمرکز خود را حفظ کرد و در روز راهپيمايی

he delivered the marchers' demands

خواسته‌های تظاهرات‌کنندگان را

in a speech directed at President John F. Kennedy.

در يک سخنرانی به رئيس جمهور جان اف کندی بيان کرد.

The march itself proceeded smoothly, without any violence.

راهپيمايی بدون خشونت ادامه پيدا کرد.

It has been credited with helping pass the 1964 Civil Rights Act,

و به تصويب قانون حقوق مدني ۱۹۶۴ کمک کرد.

which ended segregation in public places and banned employment discrimination,

که به ممنوعيت تبعيض در استخدام و تفکيک اجتماعی و

and the 1965 Voting Rights Act,

و قانون حقوق رای‌گيری ۱۹۶۵ منجر شد.

which outlawed discriminatory voting practices.

که رای‌گيری‌های غير قانونی تبعيض آميز را برچيد.

In spite of his decades of service,

به رغم چند دهه خدمت

Rustin’s positions on certain political issues were unpopular among his peers.

مواضع راستين در مورد برخی از سياست‌ها در ميان همقطارانش محبوب نبود.

Some thought he wasn’t critical enough of the Vietnam War,

برخی فکر مي کردند او به اندازه کافی از جنگ ويتنام انتقاد نمی‌کرد.

or that he was too eager to collaborate with the political establishment

يا اينکه او خيلی مشتاق همکاری با تشکل‌های سياسی

including the president and congress.

مثل رياست جمهور و کنگره بود.

Others were uncomfortable with his former communist affiliation.

عده‌ای با وابستگی سابق او با حزب کمونيست راحت نبودند.

But ultimately,

اما در نهايت،

both his belief in collaboration

باور او در همکاری

with the government and his membership

با دولت و عضويت او

to the communist party

در حزب کمونيست

had been driven by his desire to maximize tangible gains

جهت به حداکثر رساندن دستاوردهای ملموس

in liberties for black Americans,

در آزادی‌های سياه‌پوستان آمريکايی،

and to do so as quickly as possible.

و برای انجام هر چه سريع‌تر اين موضوعات بود.

Rustin was passed over for several influential roles in the 1960s and 70s,

راستين چندين بار توسط چهره‌های تاثيرگذار در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۷۰ به کناری رانده شد،

but he never stopped his activism.

اما هرگز فعاليتش را متوقف نکرد.

In the 1980s,

در دهه ۱۹۸۰،

he publicly came out as gay, and was instrumental

او به طور عمومي عنوان کرد همجنسگراست و آن را وسيله‌ای

in drawing attention to the AIDS crisis until his death in 1987.

برای جلب توجه به بحران ايدز تا زمان مرگش در سال ۱۹۸۷ استفاده کرد.

In 2013,

در سال ۲۰۱۳،

fifty years after the March On Washington,

پنجاه سال پس از ماه مارس در واشنگتن

President Barack Obama posthumously awarded him

پرزيدنت باراک اوباما پس از مرگ او

the Presidential Medal of Freedom,

مدال آزادی رياست جمهوري را به او اهدا کرد

praising Rustin’s “march towards true equality,

و راستين را برای «مبارزه در راستای برابری واقعی

no matter who we are or who we love.”

بدون توجه به اينکه چه کسی هستيم و چه کسی را دوست داريم» ستايش کرد.