A brief history of dogs - David Ian Howe

Translator: Pattara Jermsawat Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

Since their emergence over 200,000 years ago,

เป็นเวลามากกว่า 200,000 ปีมาแล้ว

modern humans have established homes and communities all over the planet.

ที่มนุษย์ได้สร้างชุมชนกระจายไปทั่วโลก

But they didn’t do it alone.

แต่ไม่ได้สร้างชุมชนต่างๆ เพียงลำพัง

Whatever corner of the globe you find homo sapiens in today,

ไม่ว่าจะมุมใดของโลกที่เราสามารถพบมนุษย์

you’re likely to find another species nearby:

คุณก็จะพบอีกสายพันธุ์หนึ่ง ที่อยู่เคียงข้างมนุษย์

Canis lupus familiaris.

คานิส ลูพูส แฟมิเลียรีส

Whether they’re herding, hunting, sledding, or slouching

ไม่ว่าจะต้อนฝูงสัตว์ ล่าสัตว์ ลากเลื่อน หรือพักผ่อน

the sheer variety of domestic dogs is staggering.

สุนัขหลากหลายสายพันธุ์ มักจะอยู่ข้างมนุษย์เสมอมา

But what makes the story of man’s best friend so surprising

สิ่งที่ทำให้เรื่องราวของสัตว์ที่เป็น เพื่อนสนิทที่สุดของมนุษย์นั้นน่าสนใจ

is that they all evolved from a creature

ก็คือพวกมันพัฒนามาจากสายพันธุ์

often seen as one of our oldest rivals:

ที่เป็นหนึ่งในศัตรูที่เก่าแก่ที่สุดของเรา

Canis lupus, or the gray wolf.

นั่นก็คือ คานิส ลูปูส หรือสุนัขป่าสีเทา

When our Paleolithic ancestors first settled Eurasia roughly 100,000 years ago,

เมื่อครั้งบรรพบุรุษยุคหินของเราตั้งถิ่นฐาน ในดินแดนยูเรเซียในราวๆ 100,000 ปีที่แล้ว

wolves were one of their main rivals at the top of the food chain.

สุนัขป่าเป็นศัตรูของเราในฐานะ ผู้ที่อยู่บนสุดของห่วงโซ่อาหาร

Able to exert over 300 lbs. of pressure in one bone-crushing bite

โดยที่มันสามารถกัดด้วยแรงกว่า 300 ปอนด์

and sniff out prey more than a mile away,

และสามารถได้กลิ่นของเหยื่อจากระยะไกล

these formidable predators didn’t have much competition.

นักล่าผู้แสนน่ากลัวนี้ ไม่มีคู่แข่งเท่าไหร่นัก

Much like human hunter-gatherers,

เช่นเดียวกับบรรพบุรุษของเรา

they lived and hunted in complex social groups

พวกมันอยู่และล่าเหยื่อ เป็นฝูงที่สลับซับซ้อน

consisting of a few nuclear families,

ประกอบไปด้วยครอบครัวแกนกลางจำนวนน้อย

and used their social skills to cooperatively take down larger creatures.

และใช้ทักษะทางสังคมร่วมมือกัน ในการล่าเหยื่อที่มีขนาดใหญ่

Using these group tactics,

การล่าเป็นกลุ่มนั้น

they operated as effective persistence hunters,

ทำให้มันเป็นนักล่าที่ทนทาน และมีประสิทธิภาพสูง

relying not on outrunning their prey,

ที่ไม่จำเป็นต้องวิ่งได้เร็วกว่าเหยื่อ

but pursuing it to the point of exhaustion.

แต่ตอนเหยื่อไปจนเหยื่อหมดแรงเอง

But when pitted against the similar strengths of their invasive new neighbors,

แต่เมื่อมันต้องเผชิญกับนักล่าคู่แข่ง ที่มีความสามารถคล้ายกันเช่นมนุษย์

wolves found themselves at a crossroads.

สุนัขป่าก็พบว่าพวกมันอยู่กลางจุดเปลี่ยน

For most packs,

สำหรับฝูงส่วนใหญ่

these bourgeoning bipeds represented a serious threat to their territory.

การเพิ่มขึ้นของบรรพบุรษของเรานั้น เป็นภัยคุกคามต่อดินแดนของสุนัขป่าเหล่านั้น

But for some wolves,

แต่ไม่ใช่สำหรับสุนัขป่าบางตัว

especially those without a pack,

โดยเฉพาะพวกที่โดนขับออกจากฝูง

human camps offered new opportunities.

ชุมชนของมนุษย์ได้มอบโอกาสใหม่ๆ ให้กับมัน

Wolves that showed less aggression towards humans

สุนัขป่าที่ไม่แสดงความดุร้ายต่อมนุษย์

could come closer to their encampments,

ก็สามารถเข้ามาใกล้กับชุมชนมนุษย์

feeding on leftovers.

และกินสิ่งที่มนุษย์กินเหลือ

And as these more docile scavengers outlasted their aggressive brethren,

และเมื่อสุนัขที่ดุร้ายน้อยกว่าเริ่มมีจำนวน มากกว่าญาติของมันที่ดุร้ายกว่า

their genetic traits were passed on,

สายพันธุกรรมของมันได้ส่งต่อไปสู่รุ่นต่อไป

gradually breeding tamer wolves in areas near human populations.

กลายเป็นสุนัขป่าที่มีนิสัยเชื่องกว่า เกิดใกล้กับบริเวณที่ตั้งถิ่นฐานของมนุษย์

Over time humans found a multitude of uses for these docile wolves.

และมนุษย์ก็ได้ใช้ประโยชน์ จากสุนัขที่เชื่องเหล่านี้

They helped to track and hunt prey,

ในการติดตามและล่าเหยื่อ

and might have served as sentinels to guard camps

ใช้พวกมันในการเฝ้ายาม

and warn of approaching enemies.

และเห่าเตือนเมื่อมีศัตรูเข้ามาใกล้

Their similar social structure made it easy to integrate with human families

เนื่องจากโครงสร้างทางสังคมที่คล้ายคลึงกัน พวกมันจึงสามารถปรับตัวกับมนุษย์ได้ง่าย

and learn to understand their commands.

และเรียนรู้ที่จะเข้าใจคำสั่ง

Eventually they moved from the fringes of our communities into our homes,

ในที่สุดพวกมันก็ย้ายจากชายขอบของชุมชน เข้ามาอยู่ในบ้านของมนุษย์ได้

becoming humanity’s first domesticated animal.

กลายเป็นสัตว์เลี้ยงชนิดแรกของมนุษย์

The earliest of these Proto-Dogs or Wolf-Dogs,

หลักฐานแรกสุดของสุนัขเลี้ยงเหล่านี้

seem to have appeared around 33,000 years ago,

สามารถย้อนไปได้ถึง 33,000 ปีที่แล้ว

and would not have looked all that different from their wild cousins.

และมันก็ไม่ได้มีหน้าตาที่แตกต่าง ไปจากญาติของมันที่ดุร้ายซักเท่าใดนัก

They were primarily distinguished by their smaller size

สิ่งที่สามารถแยกพวกมันได้ คือขนาดที่เล็กกว่า

and a shorter snout full of comparatively smaller teeth.

จมูกที่สั้นกว่า และฟันที่เล็กกว่า

But as human cultures and occupations became more diverse and specialized,

แต่เมื่อสังคมมนุษย์ก้าวหน้ามากขึ้น เกิดงานที่หลากหลายมากขึ้น

so did our friends.

เพื่อนรักของเราก็เช่นเดียวกัน

Short stocky dogs to herd livestock by nipping their heels;

สุนัขตัวเตี้ยกำยำไว้ต้อนฝูงสัตว์ โดยอาศัยการกัดที่กีบของสัตว์เหล่านั้น

elongated dogs to flush badgers and foxes out of burrows;

สุนัขตัวยาวเอาไว้ไล่ตัวแบดเจอร์ และสุนัขจิ้งจอกให้ออกไปจากโพรง

thin and sleek dogs for racing;

สุนัขที่ตัวผอมและคล่องแคล่วไว้วิ่งแข่ง

and large, muscular dogs for guard duty.

ส่วนพวกที่ตัวใหญ่และแข็งแรงเอาไว้เฝ้ายาม

With the emergence of kennel clubs and dog shows during England’s Victorian era,

การเกิดขึ้นของสมาคมสุนัขและการประกวดสุนัข ในสมัยวิกตอเรียในอังกฤษ

these dog types were standardized into breeds,

ลักษณะของสุนัขเหล่านี้ได้รับการ จัดมาตรฐานให้เป็นสายพันธุ์ต่างๆ

with many new ones bred purely for appearance.

โดยหลายๆ พันธุ์นั้นได้รับการผสม เพื่อความสวยงามเพียงอย่างเดียว

Sadly, while all dog breeds are the product of artificial selection,

เป็นที่น่าเศร้าที่สายพันธุ์สุนัขทั้งหลาย ต่างเกิดขึ้นมาจากการคัดสรรของมนุษย์

some are healthier than others.

ส่งผลให้มีความแตกต่างด้าน สุขภาพของสายพันธุ์ต่างๆ

Many of these aesthetic characteristics come with congenital health problems,

หลายพันธุ์ที่ขึ้นชื่อเรื่องความสวยงาม ต้องแลกมาด้วยปัญหาสุขภาพตั้งแต่เกิด

such as difficulty breathing or being prone to spinal injuries.

เช่นการหายใจลำบาก หรือ มีความเสี่ยง ที่จะเกิดความเจ็บปวดที่กระดูกสันหลัง

Humanity’s longest experiment in controlled evolution

การทดลองอันยาวนานของมนุษย์ ที่จะควบคุมวิวัฒนาการ

has had other side effects as well.

ทำให้เกิดผลข้างเคียงได้หลากหลาย

Generations of selection for tameness

การคัดเลือกพันธุ์ที่เชี่องรุ่นแล้วรุ่นเล่า

have favored more juvenile and submissive traits

ยิ่งทำให้สุนัขนั้นน่ารัก และเชื่อฟังคำสั่งของมนุษย์

that were pleasing to humans.

ซึ่งเป็นคุณสมบัติที่มนุษย์พึงพอใจ

This phenomenon of selecting traits associated with youth is known as neoteny,

การคัดเลือกคุณสมบัตินี้ทำให้สุนัข คงความน่ารักสำหรับมนุษย์

and can be seen in many domestic animals.

เช่นเดียวกับสัตว์เลี้ยงชนิดอื่นๆ

Thousands of years of co-evolution may even have bonded us chemically.

เป็นเวลาหลายพันปีที่มนุษย์และสุนัข ได้สร้างความสัมพันธ์กันทางเคมี

Not only can canines understand our emotions and body language,

ไม่เพียงแต่จะทำให้สุนัขเข้าใจอารมณ์ และภาษาท่าทางของเรา

but when dogs and humans interact,

แต่เมื่อเราได้มีปฏิสัมพันธ์กับสุนัข

both our bodies release oxytocin;

ร่างกายของเรา และสุนัขต่างหลั่งสารออกซิโทซิน

a hormone commonly associated with feelings of love and protectiveness.

ฮอร์โมนที่เกี่ยวของกับความรักและการปกป้อง

It might be difficult to fathom how every Pomeranian, Chihuahua, and Poodle

มันเป็นการยากที่เราจะนึกว่า ปอมเมอเรเนี่ยน ชิวาว่า และพุดเดิ้ล

are descended from fierce wolves.

จะสืบลูกสืบหลานมาจาก สุนัขป่าอันแสนดุร้าย

But the diversity of breeds today is the result of a relationship

แต่ความหลากหลายของสายพันธุ์สุนัข นั้นเป็นผลของความสัมพันธ์

that precedes cities, agriculture,

ที่เกิดขึ้นมาก่อนชุมชนเมือง เกษตรกรรม

and even the disappearance of our Neanderthal cousins.

หรือยิ่งไปกว่านั้นก่อนการหายไปของ มนุษย์นีแอนเดอร์ทาลญาติของเรา

And it’s heartening to know

และยังเป็นการให้ความมั่นใจเมื่อได้รู้ว่า

that given enough time,

เมื่อเวลาผ่านไป

even our most dangerous rivals can become our fiercest friends.

ศัตรูที่อันตรายที่สุดของเรา ก็สามารถกลายเป็นเพื่อนที่แสนดีได้