How to make your writing suspenseful - Victoria Smith

Translator: sann tint Reviewer: Myo Aung

ဘာက လန့်စရာ ဇာတ်လမ်းကောင်းကို ဖန်တီးလဲ။

What makes a good horror story?

Sure, you could throw in some hideous monsters,

သေချာတာက ကြောက်မက်ဖွယ် ဧရာမသတ္တဝါတွေ၊

fountains of blood,

သွေးရေပန်းတွေ၊နေရာတိုင်းမှ

and things jumping out from every corner,

ခုန်ထွက်လာတဲ့ အရာတွေကိုပစ်ထည့်နိုင်ပေမဲ့

but as classic horror author H.P. Lovecraft wrote,

ဂန္ထဝင် သည်းထိတ်ရင်ဖို စာရေးဆရာ H.P. Lovecraft wrote ရေးခဲ့သလိုဆိုရင်

"The oldest and strongest kind of fear is fear of the unknown."

'အဟောင်းဆုံးနဲ့ အပြင်းထန်ဆုံး ကြောက်စိတ်မျိုးက မသိတာကို ကြောက်စိတ်ပါ။"

And writers harness that fear not by revealing horrors,

စာရေးသူတွေဟာ ထိတ်လန့်ဖွယ်ရာတွေကို ဖော်ပြခြင်းတင်မဟုတ်ပဲ

but by leaving the audience hanging in anticipation of them.

ဒါတွေကို စောင့်စားမှုမှာ ပရိတ်သတ်ကို မတင်မကျထားကာ ကြောက်စိတ်ကို ထိန်းထားပါတယ်။

That is, in a state of suspense.

ဒါကတော့ စိတ်ထင့်တဲ့ အခြေအနေတစ်ခုပါ။

The most familiar examples of suspense come from horror films and mystery novels.

စိတ်ထင့်မှု အရင်းနှီးဆုံး သာဓကတွေက ရင်ဖို စရာရုပ်ရှင်တွေ၊ လျှို့ဝှက်တဲ့ ဝတ္ထုတွေပါ။

What's inside the haunted mansion?

သရဲခြောက်တဲ့ စံအိမ်အတွင်းမှာ ဘာရှိလဲ။

Which of the dinner guests is the murderer?

ညစာစားတဲ့ ဧည့်သည်တွေထဲက ဘယ်သူဟာ လူသတ်သမားလဲ။

But suspense exists beyond these genres.

ဒါပေမဲ့ စိတ်ထင့်ခြင်းက ဒီအမျိုးအစားတွေကို လွန်ပြီး တည်ရှိပါတယ်။

Will the hero save the day?

ဇာတ်လိုက်က ဝင်ကယ်မှာလား။

Will the couple get together in the end?

အဆုံးမှာ စုံတွဲဟာ အတူဆုံဆည်းမှာလား။

And what is the dark secret that causes the main character so much pain?

အဓိက ဇာတ်ဆောင်ကို ဒီလောက် နာကျင်စေတဲ့ ဖုံးကွယ်ထားတဲ့ လျှို့ဝှက်ချက်က ဘာလဲ။

The key to suspense is that it sets up a question, or several,

စိတ်ထင့်မှုအတွက် အဖြေက မေးခွန်းတစ်ခု (သို့) များစွာကို တည်ထားပါတယ်။

that the audience hopes to get an answer to

ဒါက ပရိသတ်ကို အဖြေတစ်ခုရဖို့ မျှော်လင့်စေပြီး

and delays that answer while maintaining their interest and keeping them guessing.

သူတို့ရဲ့ စိတ်ဝင်စားမှုကို ထိန်းထားရင်း၊ ဆက်လက် မှန်းဆစေရင်း အချိန်ဆွဲထားတယ်။

So what are some techniques you can use to achieve this in your own writing?

ဒီတော့ ကိုယ်ပိုင် ရေးသားရာမှာ ဒါကို ဖြစ် မြောက်ဖို့ သုံးနိုင်တဲ့နည်းတွေက ဘာတွေလဲ။

Limit the point of view.

ရှုထောင့်ကို ကန့်သတ်ပါ။

Instead of an omniscient narrator who can see and relay everything that happens,

ဖြစ်ပျက်သမျှကို မြင်နိုင်၊ ကမ်းပေးနိုင်တဲ့ သိမြင်နှံ့စပ်တဲ့ ဇာတ်ကြောင်းပြောသူအစား

tell the story from the perspective of the characters.

ဇာတ်လမ်းကို ဇာတ်ကောင်တွေရဲ့ အမြင်ကနေ ပြောပြပါ။

They may start off knowing just as little as the audience does,

သူတို့ဟာ ပရိသတ်လောက် နည်းနည်းလေး သိခြင်းကနေ စတင်နိုင်လောက်ပြီး

and as they learn more, so do we.

သူတို့ ပိုသိလာလေလေ၊ ကျွန်ုပ်တို့လည်း အလားတူပါ။

Classic novels, like "Dracula," for example, are told through letters and diary entries

ဥပမာ "Dracula"လို ဂန္ထဝင်ဝတ္ထုတွေဟာ စာတွေ၊ နေ့စဉ်မှတ်တမ်းတွေကနေ ပြောပြပါတယ်။

where characters relate what they've experienced

အဲဒီမှာ ဇာတ်ကောင်တွေဟာ သူတို့ တွေ့ကြုံခဲ့တာနဲ့

and fear what's to come.

ကြုံလာမယ့် ကြောက်စိတ်ကို ပြန်ပြောပြတယ်။

Next, choose the right setting and imagery.

နောက်တစ်ခုက သင့်တော်တဲ့ အခင်းအကျင်းနဲ့ စိတ်ကူးကို ရွေးချယ်ပါ။

Old mansions or castles with winding halls and secret passageways

ဝေ့လည်နေတဲ့ ခန်းမတွေ၊လျှို့ဝှက်စင်္ကြံ တွေ ပါတဲ့ စံအိမ်အိုကြီးတွေ(သို့) ရဲတိုက်တွေဟာ

suggest that disturbing things are being concealed.

ဖုံးကွယ်ထားတဲ့ စိုရိမ်စရာတွေကို ညွှန်းတယ်။

Nighttime, fog, and storms all play similar roles in limiting visibility

ညအချိန်၊ မြုနဲ့မုန်တိုင်းတွေ အားလုံးဟာ မြင်နိုင်မှုကိုကန့်သတ်တာ၊ ဇာတ်ကောင်တွေရဲ့

and restricting characters' movements.

လှုပ်ရှားမှုတွေကို ကန့်သတ်ရာမှာ တူညီတဲ့ အခန်းတွေက ပါဝင်တယ်။

That's why Victorian London is such a popular setting.

ဒါကြောင့် ဝိတိုရိယခေတ် လန်ဒန်ဟာ ဒီလို အခင်းအကျင်းနဲ့ လူကြိုက်များတာပါ။

And even ordinary places and objects can be made sinister

သာမန် နေရာတွေနဲ့ အရာဝတ္ထုတွေတောင် နိမတ်မကောင်းအောင် လုပ်နိုင်ပါတယ်။

as in the Gothic novel "Rebecca"

ဂိုသေ့ခေတ် ဝတ္ထု"Rebecca" ထဲကလို

where the flowers at the protagonist's new home are described as blood red.

ဇာတ်လိုက်ရဲ့ အိမ်သစ်မှာရှိတဲ့ ပန်းတွေကို သွေးနီအဖြစ် သရုပ်ဖော်ထားတယ်။

Three: play with style and form.

သုံး။ ဟန်နဲ့ ပုံစံနဲ့ ဖန်တီးပါ။

You can build suspense by carefully paying attention not just to what happens

ဖြစ်ပျက်တာတင်မဟုတ်ဘဲ ဒါကို သယ်ဆောင်၊ ချိန် ကိုက်ပုံကိုပါ အသေအချာ အာရုံစိုက်ခြင်းနဲ့

but how it's conveyed and paced.

စိတ်ထင့်မှုကို တည်ဆောက်နိုင်ပါတယ်။

Edgar Allan Poe conveys the mental state of the narrator in "The Tell-Tale Heart"

Edgar Allan Poe ဟာ "The Tell-Tale Heart" ထဲက ဇာတ်ကြောင်းပြောသူရဲ့ စိတ်အခြအနေကို

with fragmented sentences that break off suddenly.

ရုတ်တရက် ပြတ်တောက်သွားတဲ့ အပိုင်းပိုင်း ကွဲနေတဲ့ ဝါကျတွေနဲ့ သယ်ဆောင်သွားတယ်။

And other short declarative sentences in the story

ဇာတ်လမ်းထဲက အခြား ကြေညာတဲ့ ဝါကျတိုတွေက

create a mix of breathless speed and weighty pauses.

အသက်ပင် မရှုနိုင်တဲ့ အမြန်နဲ့ လေးလံတဲ့ ရပ်နားမှုတွေ ရောစပ်မှုကို သရုပ်ဖော်တယ်။

On the screen, Alfred Hitchcock's cinematography

ပိတ်ကားပြင်မှာ Alfred Hitchcock ရဲ့ ရုပ်ရှင်ပညာက

is known for its use of extended silences and shots of staircases

စိတ်မသက်မသာဖြစ်မှု ဖန်တီးဖို့ ဆန့်ထားတဲ့ တိတ်ဆိတ်မှုတွေ၊လှေကားအုံရဲ့ရိုက်ချက်တွေကို

to create a feeling of discomfort.

အသုံးပြုမှုအတွက် နာမည်ကြီးတယ်။

Four: use dramatic irony.

လေး။ ပြဇာတ်ဆန်တဲ့ လှည့်ကွက်ကို သုံးပါ။

You can't just keep the audience in the dark forever.

ပရိတ်သတ်ကို အမှောင်ထဲမှာ ထဝရ ထားလို့မရပါဘူး။

Sometimes, suspense is best served

တစ်ခါတစ်ရံဇာတ်ကောင်တွေကို မဟုတ်ဘဲ ပရိတ်သတ်ကို

by revealing key parts of the big secret to the audience but not to the characters.

လျှို့ဝှက်မှုကြီးရဲ့ အဓိက အပိုင်းတွေကို ပြ ရင်း စိတ်ထင့်မှုကို အကောင်းဆုံး ပေးတယ်။

This is a technique known as dramatic irony,

ဒါက ဇာတ်လမ်းဆန်တဲ့ လှည့်ကွက်လို့ သိကြတဲ့ နည်းစနစ်တစ်ခုပါ။

where the mystery becomes not what will happen

ဒီမှာ လျှို့ဝှက်မှုက ဖြစ်လာမှာ ဖြစ်မလာပေမဲ့

but when and how the characters will learn.

ဇာတ်ကောင်တွေ ဘယ်အချိန်၊ ဘယ်လို သိလာမှာပါ။

In the classic play "Oedipus Rex,"

ဂန္ထဝင်ပြဇာတ် "Oedipus Rex" မှာ

the title character is unaware that he has killed his own father

အဓိက ဇာတ်ကောင်ဟာ သူ့အဖေရင်းကို သတ်ပြီး မိခင်ရင်းကို လက်ထပ်ခဲ့တာကို

and married his mother.

သတိမမူမိဘူး။

But the audience knows, and watching Oedipus gradually learn the truth

ဒါပေမဲ့ Oedipus ဟာ အမှန်တရားကို သိရှိပြီး ဇာတ်လမ်းကို ၎င်းရဲ့ မချိမဆံ့ အထွက်အထိတ်နဲ့

provides the story with its agonizing climax.

ပံ့ပိုးပေးတာကို ပရိတ်သတ်သိပြီး စောင့်ကြည့်နေတယ်။

And finally, the cliffhanger.

နောက်ဆုံးမှာတော့ သည်းထိတ်ရင်ဖိုအဖြစ်ပါ။

Beware of overusing this one.

ဒီတစ်ခုကို အလွန်အကျွံသုံးတာကို သတိပြုပါ။

Some consider it a cheap and easy trick, but it's hard to deny its effectiveness.

ပေါပေါ လွယ်လွယ် လှည့်ကွက်လို့ ထင်ရပေမဲ့ ၎င်းရဲ့ထိရောက်မှုကို ငြင်းဆိုဖို့ခက်ပါတယ်။

This is where a chapter, episode, volume, or season

ဒါက အရေးပါတဲ့ တစ်ခုခု ဖော်ထုတ်မပြမီ

cuts off right before something crucial is revealed,

(သို့) နည်းပါးတဲ့ မျှော်လင့်ခွင့်တစ်ခုနဲ့ စိတ်မချရတဲ့အခြေအနေတစ်ခုရဲ့အလယ်မှာ

or in the midst of a dangerous situation with a slim chance of hope.

အခန်းတစ်ခန်း၊ ဇာတ်ကွက်၊ အတွဲ (သို့) ဖြစ်ပျက်နေတာကို ဖြတ်ပစ်တဲ့နေရာပါ

The wait, whether moments or years,

စောင့်ဆိုင်းမှုက ခဏ(သို့) နှစ်တွေဖြစ်ဖြစ်

makes us imagine possibilities about what could happen next,

နောက်ထပ် စိတ်ထင့်မှု တည်ဆောက်ရင် နောက်ထပ် ဖြစ်လာနိုင်ခြေရှိတာတွေကို

building extra suspense.

ကျွန်ုပ်တို့ကို စိတ်ကူးမိစေတယ်။

The awful thing is almost always averted,

ပြီးဆုံးခြင်းနဲ့ စိတ်သက်သာမှု သဘောတစ်ခု ဖန်တီးရင်း

creating a sense of closure and emotional release.

ဆိုးရွားလှတဲ့ အရာက အမြဲတမ်း လွှဲဖယ်သွားတယ်။

But that doesn't stop us from worrying and wondering the next time

ဒါပေမဲ့ ဒါက ကျွန်ုပ်တို့ကို နောက်တစ်ကြိမ် ဇာတ်လိုက်တွေ သေချာလုလု ဘေးဒုက္ခ

the protagonists face near-certain disaster.

ရင်ဆိုင်ရမှာကို ပူပန်မိတာ၊ တွေးချင်မိတာကို မရပ်တန့်စေပါဘူး။