How to make your writing suspenseful - Victoria Smith

Translator: saman saf Reviewer: soheila Jafari

What makes a good horror story?

چه یک داستان ترسناک خوب را می سازد؟

Sure, you could throw in some hideous monsters,

البته، میتوانید چند تا هیولای وحشتناک پرت کنید داخل،

fountains of blood,

فواره های خون،

and things jumping out from every corner,

و چیزهایی که از هر گوشه بیرون میپرند،

but as classic horror author H.P. Lovecraft wrote,

ولی همانطور که نویسنده ترسناک های کلاسیک "اچ.پی. لاوکرفت" نوشته:

"The oldest and strongest kind of fear is fear of the unknown."

"قدیمی ترین و قوی ترین نوع ترس، ترس از ناشناخته هاست."

And writers harness that fear not by revealing horrors,

و نویسنده ها این ترس را نه با بر ملا کردن چیز های وحشتناک، که با

but by leaving the audience hanging in anticipation of them.

منتظر نگه داشتن مخاطبان به دنبال پیدا کردن آن ها، آماده میکنند.

That is, in a state of suspense.

که این، همان در تردید و نگرانی بودن است.

The most familiar examples of suspense come from horror films and mystery novels.

آشنا ترین مثال ها برای این تردید و نگرانی در فیلم های ترسناک و رمان های رمزآلود دیده میشود.

What's inside the haunted mansion?

چه چیزی در آن عمارت شبح زده ست؟

Which of the dinner guests is the murderer?

کدام مهمان شام قاتل داستانه؟

But suspense exists beyond these genres.

ولی" تردید" فراتر از ژانر ها هم وجود دارد

Will the hero save the day?

آیا قهرمان داستان آن روز را نجات میدهد؟

Will the couple get together in the end?

زوج داستان آخر قصه به هم میرسند؟

And what is the dark secret that causes the main character so much pain?

آن راز تاریکی که اینقدر نقش اصلی رو آزار میده چیه؟

The key to suspense is that it sets up a question, or several,

کلید رسیدن به این "تردید" این است که یک سوال یا چند سوال رو مطرح میکند،

that the audience hopes to get an answer to

که مخاطبین امیدوارند به جواب آن برسند،

and delays that answer while maintaining their interest and keeping them guessing.

و آن پاسخ را همزمان با مجذوب و کنجکاو نگه داشتن آن ها، به تاخیر میاندازد.

So what are some techniques you can use to achieve this in your own writing?

خوب، روش هایی که میتوانید برای رسیدن به این کلید در نوشته خود استفاده کنید چیستند؟

Limit the point of view.

دید خود را محدود کنید.

Instead of an omniscient narrator who can see and relay everything that happens,

به جای یک راوی همه چیز دان که میتواند هر اتفاق را ببیند و به اطلاع برساند،

tell the story from the perspective of the characters.

داستان را از دید یکی از شخصیت ها بیان کنید

They may start off knowing just as little as the audience does,

آن ها میتوانند در ابتدا همانقدر کم بدانند که مخاطب می داند

and as they learn more, so do we.

و ما هم همزمان با آن ها به حقایق پی میبریم

Classic novels, like "Dracula," for example, are told through letters and diary entries

رمان های کلاسیک،به عنوان مثال "دراکولا"، از طریق نامه ها و خاطرات بیان میشوند،

where characters relate what they've experienced

که شخصیت ها بین تجارب خود ارتباط برقرار میکنند

and fear what's to come.

و از اتفاقاتی که در شرف وقوعند میترسند.

Next, choose the right setting and imagery.

بعد از آن، صحنه و تصویر درست را انتخاب کنید.

Old mansions or castles with winding halls and secret passageways

عمارت های قدیمی یا قصر هایی با تالار های پیچ در پیچ و راه های مخفی

suggest that disturbing things are being concealed.

این ذهنیت که چیز هایی آزار دهنده مخفی شده اند را به وجود می آورند.

Nighttime, fog, and storms all play similar roles in limiting visibility

شب، مه و توفان ها نیز نقشی مشابه در محدود کردن میدان دید و

and restricting characters' movements.

حرکات شخصیت ها ایفا میکنند.

That's why Victorian London is such a popular setting.

به همین دلایل لندن عصر ویکتوریایی صحنه ای بسیار محبوب است.

And even ordinary places and objects can be made sinister

حتی مکان ها و شیء هایی عادی میتوانند بدشگون به نظر بیایند.

as in the Gothic novel "Rebecca"

مثلا در رمان "گاثیک" "ربکا"،

where the flowers at the protagonist's new home are described as blood red.

گل های خانه ی جدید شخصیت اصلی، قرمز خونی توصیف شده اند.

Three: play with style and form.

سه: با سبک و نوع بازی کنید.

You can build suspense by carefully paying attention not just to what happens

میتوان یک داستان نگرانی آور را با محتاطانه نگاه کردن، نه فقط به آن چه اتفاق می افتد،

but how it's conveyed and paced.

بلکه به آهنگ و مسیر آن، به وجود آورد.

Edgar Allan Poe conveys the mental state of the narrator in "The Tell-Tale Heart"

"ادگار الن پو" وضعیت روانی راوی در "د تل تیل هارت" را

with fragmented sentences that break off suddenly.

با جملاتی چند پاره که ناگهان قطع میشوند دنبال میکند.

And other short declarative sentences in the story

و دیگر جملات اخباری در داستان

create a mix of breathless speed and weighty pauses.

مخلوطی از سرعتی مشتاقانه و مکث هایی سنگین میسازند.

On the screen, Alfred Hitchcock's cinematography

روی پرده، سینماگرافی "آلفرد هیچکاک"

is known for its use of extended silences and shots of staircases

معروف به استفاده ی آن از سکوت هایی طولانی و برداشت هایی از راه پله ها

to create a feeling of discomfort.

برای ایجاد احساس ناراحتیست.

Four: use dramatic irony.

چهار: از "دراماتیک آیرنی" استفاده کنید.

You can't just keep the audience in the dark forever.

شما نمیتوانید مخاطبین را تا ابد در تاریکی نگه دارید.

Sometimes, suspense is best served

گاهی اوقات، تردید و نگرانی با

by revealing key parts of the big secret to the audience but not to the characters.

آشکارسازی قسمت های کلیدی راز بزرگ به مخاطب ونه به شخصیت ها، به بهترین شکل پدید می آید

This is a technique known as dramatic irony,

این روش به نام "دراماتیک آیرنی" (طعنه نمایشی) شناخته شده.

where the mystery becomes not what will happen

وقتی معما نه به این که چه اتفاقی میافتد،

but when and how the characters will learn.

بلکه به چگونه اتفاق میافتد، و شخصیت ها چگونه میفهمند، تبدیل میشود

In the classic play "Oedipus Rex,"

در نمایش کلاسیک "ادیپوس رکس"

the title character is unaware that he has killed his own father

نقش اصلی از این که پدر خود را کشته

and married his mother.

و با مادرش ازدواج کرده آگاه نیست.

But the audience knows, and watching Oedipus gradually learn the truth

ولی مخاطب این را میداند و "ادیپوس" را در طی پی بردن به واقعیت تماشا میکند.

provides the story with its agonizing climax.

داستان، با اوجی عذاب آور همراه میشود.

And finally, the cliffhanger.

و در نهایت: "کلیف هنگر" (پایان واگرا)

Beware of overusing this one.

مراقب استفاده ی بیش از حد این یکی باشید.

Some consider it a cheap and easy trick, but it's hard to deny its effectiveness.

از دید بعضی، حقه ای پیش پا افتاده و ساده است، ولی نمیتوان تاثیر آن را نادیده گرفت.

This is where a chapter, episode, volume, or season

این، وقتی است که یک بخش، قسمت، جلد یا فصل

cuts off right before something crucial is revealed,

دقیقا پیش از آشکار شدن حقیقتی تعیین کننده به قطع میشود

or in the midst of a dangerous situation with a slim chance of hope.

یا در میان موقعیتی خطرناک با جای کمی برای امیدواری.

The wait, whether moments or years,

آن صبر، چه چند لحظه چه سال ها،

makes us imagine possibilities about what could happen next,

باعث میشود اتفاقاتی که ممکن است پس از این بیافتند را تصور کنیم،

building extra suspense.

که موجب تردید و نگرانی مضاعف میشود.

The awful thing is almost always averted,

بدترین قسمتش این است که تقریبا همیشه دفع میشود

creating a sense of closure and emotional release.

و احساس خاتمه یافتن و آسودگی خاطر خلق میکند.

But that doesn't stop us from worrying and wondering the next time

ولی ما باز هم دفعه بعد نگران و شگفت زده میشویم.

the protagonists face near-certain disaster.

چهره ی شخص اصلی، فاجعه ی تقریبا حتمی.