The rise of modern populism - Takis S. Pappas

Translator: sann tint Reviewer: Myo Aung

In the mid-1970s, after decades of political turmoil,

နိုင်ငံရေးဆိုင်ရာ ဝရုန်းသုန်းကားအခြေအနေရဲ့ ဆယ်စုနှစ်တွေနောက် ၁၉၇၀ နှစ်လွန် အလယ်မှာ

Greece finally seemed to be on the path to stability.

ဂရိဟာ နောက်ဆုံ တည်ငြိမ်မှုဆီ လမ်းကြောင်းပေါ်မှာ ရှိတယ်ထင်ခဲ့ရတယ်။

With the introduction of a new constitution

အခြေခံ ဥပေဒေသစ်တစ်ခုရဲ့ နိဒါန်းနဲ့

and negotiations underway to enter European institutions,

ဥရောပ အဖွဲ့အစည်းတွေကို ဝင်ဖို့ လုပ်ဆောင်ဆဲ ညှိနှိုင်းမှုတွေနဲ့အတူ

many analysts expected Greek politics

ဂရိဟာ ပိုကြီးမားတဲ့ အနောက်တိုင်း ကမ္ဘာရဲ့

to follow the pattern of the larger Western world.

ပုံစံတွေနောက်ကို လိုက်ဖို့ များစွာသော ဆန်းစစ်သူတွေက မျှော်လင့်ခဲ့တယ်။

Then in 1981, a political party called PASOK came to power.

ဒီနောက် ၁၉၈၁ မှာ PASOK ဆိုတဲ့ နိုင်ငံရေး ပါတီတစ်ခု အာဏာ ရလာခဲ့တယ်။

Its charismatic leader Andreas Papandreou railed against the new constitution,

ပါတီရဲ့ ဩဇာရှိတဲ့ ခေါင်းဆောင် Papandreou က အခြေခံ ဥပဒေသစ်ကို ကြိမ်းမောင်းပြီး

and accused those in power of “national betrayal.”

အာဏာရသူတွေကို 'အမျိုးသားရေး သစ္စာဖောက်တွေ' လို့ စွပ်စွဲခဲ့တယ်။

Opposing Greece’s membership in NATO and the European Economic Community,

ဂရိနဲ့ NATO နဲ့ ဥရောပ စီးပွားရေး အဖွဲ့ အဖွဲ့ဝင်ဖြစ်မှုကို ဆန့်ကျင်ရင်း

Papandreou promised to govern for the betterment of the “common people"

Papandreou​ က အခြားအားလုံးထက် 'အများ ပြည်သူ' တိုးတက်ကောင်းမွန်ရေးအတွက်

above all else.

အုပ်ချုပ်ဖို့ ကတိပြုခဲ့တယ်။

He famously declared, “there are no institutions, only the people exist.”

သူ လူသိထင်ရှား ကြေညာခဲ့တာက "အဖွဲ့အစည်းတွေ မရှိ၊ လူတွေသာ ရှိတယ်"ပါ။

Papandreou’s rise to power isn’t a unique story.

Papandreou ရဲ့ အာဏာရလာမှုက ထူးခြားတဲ့ ဖြစ်ရပ်တော့ မဟုတ်ဘူး။

In many democratic countries around the world,

ကမ္ဘာအနှံ့က ဒီမိုကရက်တစ် နိုင်ငံများစွာမှာ

charismatic leaders vilify political opponents,

ဩဇာရှိတဲ့ ခေါင်းဆောင်တွေဟာ နိုင်ငံရေး ပြိုင်ဘက်တွေကို အမနာပပြောတယ်၊

disparage institutions, and claim the mantle of the people.

အဖွဲ့အစည်းတွေကို ချိုးနှိမ်ပြောပြီး ပြည်သူတွေရဲ့ ရာထူးလို့အခိုင်အမာဆိုတယ်။

Some critics label this approach as authoritarian or fascist,

ဝေဖန်သူတချို့က ဒီနည်းကို အာဏာရှင်ဆန်တဲ့ (သို့) ဖက်ဆစ်ဆန်တယ်လို့ တံဆိပ်ကပ်ကြပေမဲ့

and many argue that these leaders are using emotions

များစွာက ဒီခေါင်းဆောင်တွေဟာ မဲပေးသူတွေကို ကြိုးကိုင်၊ လှည့်ဖျားဖို့

to manipulate and deceive voters.

စိတ်ခံစားမှုတွေကို အသုံးပြုတယ်လို့ စောဒကတက်ကြတယ်။

But whether or not this style of politics is ethical, it's certainly democratic,

ဒါပေမဲ့ ဒီနိုင်ငံရေးဟန်က ကျင့်ဝတ်နဲ့ ညီညီ၊ မညီညီ၊ ကျိန်းသေဒီမိုကရက်ပါ။

and it goes by the name of populism.

ဒါက လူထုအကျိုးမျှော်ဝါဒ ဆိုတဲ့အမည်နဲ့ သွားတယ်။

The term populism has been around since Ancient Rome,

လူထုအကျိုးမျှော်ဝါဒ စကားရပ်ဟာ ရှေးဟောင်း ရောမကတည်းက ရှိနေခဲ့တာပါ။

and has its roots in the Latin word “populus” meaning “the people."

'populus' 'ပြည်သူ' လို့ အနက်ရတဲ့ လက်တင် စကားလုံးမှာ အရင်းခံတယ်။

But since then populism has been used to describe dozens of political movements,

အဲဒီကတည်းက နိုင်ငံရေးလှုပ်ရှားမှု ဒါဇင်ချီ ကို လူထု အကျိုးမျှော်ဝါဒ ခေါ်ခဲ့ကြတယ်။

often with counterintuitive and sometimes contradictory goals.

မကြာခဏ အဖွဲအစည်းကို တန်ပြန်တာ တစ်ခါတစ်လေဆန့်ကျင်တဲ့ရည်မှန်းချက်တွေနဲ့ပါ။

Populist movements have rebelled against monarchies, monopolies,

လူထုအကျိုးမျှော် လှုပ်ရှားမှုတွေက ဘုရင်စနစ်တွေ၊တစ်ဦးတည်း ချုပ်ကိုင်မှုတွေနဲ့

and a wide variety of powerful institutions.

ကျယ်ပြန့်တဲ့ အာဏာရှိ အဖွဲ့အစည်း အစုံကို ပုန်ကန်ခဲ့တယ်။

It’s not possible to cover the full history of this term here.

ဒီမှာတော့ ဒီစကားရပ်ရဲ့ ဇာတ်လမ်း အပြည့်အစုံကို ဖော်ပြဖို့ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။

Instead, we’re focusing on one specific type of populism—

ဒါအစား လူထုအကျိုးမျှော်ဝါဒရဲ့ သီးခြား ပုံစံတစ်ခုကို အလေးထားတင်ပြမှာပါ။

the kind that describes Papandreou’s administration

Papandreou ရဲ့အုပ်ချုပ်ရေးနဲ့ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ် ၇၀ ကျော်က

and numerous other governments over the last 70 years: modern populism.

အခြားများစွာသော အစိုးရတွေကို သရုပ်ဖော်တဲ့ အမျိုးအစား၊ ခေတ်သစ် လူထုအကျိုးမျှော်ဝါဒပါ။

But to understand how political theorists define this phenomenon

ဒါပေမဲ့ နိုင်ငံရေး သဘောတရား ပညာရှင်တွေက ဒီဖြစ်စဉ်ကို အနက်ဖွင့်ပုံကို နားလည်ဖို့

we first need to explore what it’s responding to.

ဒါက ဘာကို တုံ့ပြန်နေတာကို ပထမဆုံး စူးစမ်းဖို့ လိုအပ်တယ်။

In the aftermath of World War Two,

ဒုတိယ ကမ္ဘာစစ်ရဲ့ နောက်ဆွယ်မှာ

many countries wanted to move away from totalitarian ideologies.

နိုင်ငံများစွာဟာ အကြွှင်းမဲ့ အာဏာရှင်စနစ် အယူအဆတွေကနေ ရှောင်ခွာချင်ခဲ့ကြတယ်။

They sought a new political system

၎င်းတို့ဟာ တစ်ဦးချင်းနဲ့ လူမှုရေး

that prioritized individual and social rights,

ရပိုင်ခွင့်တွေကို ဦးစားပေးပြီး နိုင်ငံရေးဆိုင်ရာ အများဆန္ဒကို

aimed at political consensus, and respected the rule of law.

ရည်ရွယ်တဲ့ ဥပဒေစည်းမျဉ်းကို လေးစားတဲ့ နိုင်ငံရေး စနစ်သစ်တစ်ခုကို ရှာဖွေခဲ့တယ်။

As a result, most Western nations adopted a longstanding form of government

အကျိုးဆက်အနေနဲ့ အနောက်နိုင်ငံအများစုဟာ လွတ်လပ်တဲ့ ဒီမိုကရေစီခေါ်တဲ့ ရေရှည်တည်တဲ့

called liberal democracy.

အစိုးရ ပုံစံတစ်ခုကို ကျင့်သုံးခဲ့တယ်။

In this context, “liberal” doesn’t refer to any political party,

ဒီစကားစပ်မှာ "liberal" ဆိုတာက နိုင်ငံရေး ပါတီတစ်ခုခုကို မရည်ညွှန်းပေမဲ့

but rather a type of democracy that has three essential components.

အဓိက အစိတ်အပိုင်း သုံးခုရှိတဲ့ ဒီမိုကရေစီ အမျိုးအစားတစ်ခုပါ။

First, liberal democracies accept that society

ပထမ လွတ်လပ်တဲ့ ဒီမိုကရေစီတွေက လူအဖွဲ့အစည်းဟာ မကြာခဏတော့

is full of many, often crosscutting divisions that generate conflict.

ဝိရောဓိကို ထုတ်ပေးတဲ့ ထောင့်ဖြတ် အပိုင်းများစွာ ပြည့်နေတယ် ဆိုတာ.လက်ခံတယ်။

Second, it requires that society’s many factions

ဒုတိယ လိုအပ်တာက လူ့အဖွဲ့အစည်းရဲ့ အုပ်စုများစွာဟာ

seek common ground across those divisions.

ဒီအပိုင်းအခြားတွေကိုဖြတ်ကာ အခြေခံတူညီမှုကို ရှာတာပါ။

Finally, liberal democracies rely on the rule of law

နောက်ဆုံးက လွတ်လပ်တဲ့ ဒီမိုကရေစီတွေဟာ အခြေခံ ဥပဒေတွေမှာနဲ့ ဥပဒေရေးရာ

and the protection of minority rights,

အခြေအနေတွေမှာ ပြဋ္ဌာန်းထားတဲ့အတိုင်​း

as specified in constitutions and legal statutes.

ဥပဒေ စည်းမျဉ်းနဲ့ လူနည်းစု ရပိုင်ခွင့်တွေ ကို ကာကွယ်မှုအပေါ် အမှီပြုတာပါ။

Taken together, these ideals propose

အတူတူ စုပေါင်းပြီး သဘောထားသေးသိမ်မှုကနေ

that tolerance and institutions that protect us from intolerance,

ကာကွယ်ပေးတဲ့ သဘောထားကြီးမှုနဲ့ အဖွဲ့အစည်းတွေကို အဆိုပြုပေးတဲ့ ဒီစံတွေဟာ

are the bedrock of a functional and diverse democratic society.

လက်တွေ့ကျပြီး ထွေးပြားတဲ့ ဒီမိုကရက်တစ် လူ့အဖွဲ့အစည်းတစ်ခုရဲ့အခြေခံမူပါ။

Liberal democracies helped bring stability to the nations that adopted them.

လွတ်လပ်တဲ့ ဒီမိုကရေစီတွေက ကျင့်သုံးတဲ့ နိုင်ငံတွေမှာ တည်ငြိမ်မှု ရဖို့ ကူညီတယ်။

But like any system of government, they didn’t solve everything.

ဒါပေမဲ့ နိုင်ငံရေး စနစ်တိုင်းလိုပဲ ဒါတွေက အရာတိုင်းကို ဖြေရှင်းမပေးခဲ့ဘူး။

Among other issues, an ever-increasing wealth gap

အခြား ပြဿနာတွေအနက် အမြဲ တိုးလာနေတဲ့ ချမ်းသာမှု ကွာဟချက်တစ်ခုက

led to underserved communities

ချမ်းသာတဲ့ အနီးအပါးတွေကိုရော၊ နိုင်ငံရေး

who distrusted both their wealthy neighbors and their political leaders.

ခေါင်းဆောင်တွေကိုပါ မယုံကြည်တဲ့ နွမ်းပါးတဲ့ လူ့အဖွဲ့အစည်းတွေဖြစ်စေခဲ့တယ်။

In some cases, political corruption further damaged the public's trust.

တချို့ဖြစ်ရပ်တွမှာ နိုင်ငံရေး ခြစားမှုက ပြည်သူ့ ယုံကြည်မှုကို ထပ်ကာ ဖျက်ဆီးတယ်။

Growing suspicion and resentment around these politicians

ဒီနိုင်ငံရေးသမားတွေ ဝန်းကျင်မှာ တိုးလာနေတဲ့ သံသယနဲ့ မကျေမချမ်းမှု

primed citizens to look for a new kind of leader

တည်ဆဲအခြေခံဥပေဒေတွေကို စိန်ခေါ် လူထုလိုအပ်ချက်တွေကို ဦးစားပေးမယ့်

who would challenge established institutions

ခေါင်းဆောင်သစ် တစ်ယောက်လိုမျိုးကို ရှာဖွေဖို့

and put the needs of the people first.

နိုင်ငံသားတွေကို အသင့်ပြင်ပေးခဲ့တယ်။

In many ways, this reaction highlights democracy in action:

နည်းလမ်းများစွာမှာ ဒီတုံ့ပြန်မှုက ဒီမိုကရေစီ အသက်ဝင်မှုကို အသားပေးတယ်။

if the majority of a population feels their interests are underrepresented,

လူအများစုက သူတို့ရဲ့ စိတ်ဝင်စားမှုတွေဟာ လုံလောက်တဲ့ ကိုယ်စားပြုမှုမခံရဘူး ထင်ရင်

they can elect leaders to change that using existing democratic systems.

တည်ဆဲ ဒီမိုကရေစီ စနစ်တွေကို အသုံးပြုကာ ပြောင်းလဲဖို့ ခေါင်းဆောင်တွေရွေးနိုင်ပေမဲ့

But this is where assertive, modern populist candidates can subvert democracy.

ငါသိငါတတ် လူထုအကျိုးမျှော် ကိုယ်စားလှယ် လောင်းတွေ ဒီမိုကရေစီကို ဝင်နှောက်နိုင်တယ်

Modern populists identify themselves as embodying the "will of the people,"

ခေတ်သစ် လူထုအကျိုးမျှော်သမားတွေက မိမိကိုယ် မိမိ "ပြည်သူ့ ဆန္ဒ"ကို သရုပ်ဖေါ်သူအဖြစ်

and they place those interests

သဘောထားကာ တစ်ဦးချင်းနဲ့

above the institutions that protect individual and social rights.

ဒီအကျိုးစီးပွားတွေကို လူမှုရပိုင်ခွင့်တွေ ကာကွယ်တဲ့ အဖွဲ့စည်းတွေအထက်မှာ ထားတယ်။

Modern populists argue these institutions

ခေတ်သစ် လူထုအကျိုးမျှော်သမားတွေ စောဒကတက်တာက ဒီအဖွဲ့အစည်းတွေကို

are run by a self-serving ruling minority,

ကောင်းမြတ်တဲ့ သာမန် ပြည်သူ အများစုကို ထိန်းချုပ်ဖို့

who seek to control the vast majority of virtuous common people.

ကြိုးပမ်းကြတဲ့ ကိုယ်ကျိုးရှာ အုပ်ချပ်ရေး လူနည်းစုတစ်ခုက ကွပ်ကဲတယ်ဆိုတာပါ။

As a result, politics is no longer about seeking compromise and consensus

အကျိုးဆက်က နိုင်ငံရေးဟာ သဘောထားကြီးတဲ့ ဒီမိုကရက်တစ် အဖွဲ့အစည်းတွေကနေ

through tolerant democratic institutions.

သဘောတူညီမှုနဲ့ အများဆန္ဒကို ရှာဖွေတာ မဟုတ်တော့ဘူး။

Instead, these leaders seek to overturn what they see as a broken system.

ဒါအစား ဒီခေါင်းဆောင်တွေက စနစ်ပျက်အဖြစ် သူတို့မြင်တာကို ပယ်ဖျက်ဖို့ကြိုးပမ်းကြတယ်။

This means that where a liberal democracy has the utmost respect for institutions

ဆိုလိုတာက လွတ်လပ်တဲ့ ဒီမိုကရေစီတစ်ခုရှိ ရာမှာ တရားရုံးတွေ၊ လွတ်လပ်တဲ့ သတင်းစာနဲ့

like courtrooms, free press, and national constitutions,

အမျိုးသား အခြေခံဥပဒေတွေလို အဖွဲ့အစည်း တွေကို အဆုံးစွန် လေးစားမှု ရှိတာပါ။

modern populists disparage any establishment that disagrees

ခေတ်သစ် လူထုအကျိုးမျှော်သမားတွေက "အများ ဆန္ဒ" လို့ ခေါ်တာနဲ့ သဘောမတူတဲ့

with the so-called “common will."

အဖွဲ့အစည်းတိုင်းကို မတရားချိုးနှိမ်တယ်။

Modern populist parties have arisen in many places,

ခေတ်သစ် လူထုအကျိုးမျှော် ပါတီတွေ နေရာများစွာမှာ ပေါ်ပေါက်လာခဲ့ပေမဲ့

but the leaders of these movements are remarkably similar.

ဒီလှုပ်ရှားမှုတွေရဲ့ ခေါင်းဆောင်တွေဟာ မှတ်သားလောက်အောင် ဆင်တူကြတယ်။

They’re often charismatic individuals

မကြာခဏ ‘‘ပြည်သူ့ ဆန္ဒ"ကို သရုပ်ထင်တာအဖြစ်

who identify themselves as embodying the “will of the people."

သူတို့ကိုယ်သူတို့ သဘောထားတဲ့ ဩဇာရှိတဲ့ တသီးပုဂ္ဂလတွေပါ။

They make exorbitant promises to their supporters,

သူတို့ကို ထောက်ခံသူတွေကို မတန်တဆ ကတိကဝတ်တွေ ပေးရင်း

while casting their opponents as traitors actively undermining the country.

ပြိုင်ဘက်တွေကို နိုင်ငံကို တက်ကြွစွာ အား နည်းစေတဲ့ သစ္စာဖောက်တွေအဖြစ် သဘောထားကြတယ်။

But whether these politicians are sincere believers or manipulative opportunists,

ဒါပေမဲ့ ဒီနိုင်ငံရေးသမားတွေဟာ ရိုးသားတဲ့ ယုံကြည်သူတွေ (သို့) ခြယ်လှယ်တဲ့ အခွင့်ရေး

the dynamics they unleash

သမားတွေဖြစ်စေ သူတို့ ထုတ်လွှတ်တဲ့

can be profoundly destabilizing for liberal democracy.

အင်အားက လွတ်လပ်တဲ့ ဒီမိုကရေစီအတွက် အကြီးအကျယ် ယိမ်းယိုင်စေနိုင်တယ်။

Even when modern populist leaders don’t follow through

ခေတ်သစ် လူထုအကျိုးမျှော်သမားတွေဟာ သူတို့ရဲ့ အစွန်းအရောက်ဆုံး

with their most extreme promises,

ကတိတွေနဲ့ ဆုံးခန်းတိုင် မလုပ်တာတောင်

their impact on political discourse, the rule of law, and public trust

နိုင်ငံရေး ဟောပြောချက်၊ ဥပဒေ စည်းမျဉ်းနဲ့ လူထု ယုံကြည်မှုအပေါ် သူတို့ သက်ရောက်မှုက

can long outlast their time in office.

သူတို့ အာဏာရချိန်ထက် တာရှည် သက်ဆိုးရှည်နိုင်ပါတယ်။