The rise of modern populism - Takis S. Pappas

Translator: Haval Aso Reviewer: Daban Q. Jaff

In the mid-1970s, after decades of political turmoil,

لە ناوەڕاستی ١٩٧٠، دوای دەیان ساڵ لە ئاژاوەی سیاسیدا،

Greece finally seemed to be on the path to stability.

لە کۆتاییدا دەرکەوت یۆنان لەسەر ڕێگەیەکی سەقامگیر بووە.

With the introduction of a new constitution

لەگەڵ دەستپێکی دەستوورێکی نوێ

and negotiations underway to enter European institutions,

دانووستانەکان دەست پێدەکەن بۆ چوونە ناو ڕێکخراوە ئەورووپییەکان،

many analysts expected Greek politics

زۆر لە شیکەرەوەکان پێشبینی سیاسەتی یۆنانیان کرد

to follow the pattern of the larger Western world.

بۆ ئەوەی دوای شێوازێکی تری جیهانی ڕۆژئاوایی فراوانتر بکەون.

Then in 1981, a political party called PASOK came to power.

دواتر لە ساڵی ١٩٨١، پارتێکی سیاسی کە پێیی دەگووترا پاسۆک دەسەڵاتی گرتە دەست.

Its charismatic leader Andreas Papandreou railed against the new constitution,

سەرۆکە کارێزمایەکەی ئاندریا پاپاندریۆ دژی دەستووری نوێ وەستایەوە،

and accused those in power of “national betrayal.”

ئەو کەسانەی لە دەسەڵاتن بە "خیانەت کردن لە نیشتمان" لە قەڵەمی دان.

Opposing Greece’s membership in NATO and the European Economic Community,

دژایەتی کردنی بە ئەندامبوونی یۆنان لە ناتۆ و کۆمەڵگای ئابوری ئەوروپا،

Papandreou promised to govern for the betterment of the “common people"

پاپاندریۆ بەڵێنی دا بۆ ئەوەی حوکم بکات بۆ باشترکردنی ژیانی "خەڵکی ئاسایی"

above all else.

لەسەرووی هەموویانەوە.

He famously declared, “there are no institutions, only the people exist.”

بەشێوەیەکی جوان ڕایگەیاند، "هیچ دەزگایەک بوونی نییە، جگە لە بوونی خەڵک"

Papandreou’s rise to power isn’t a unique story.

چوونە سەر دەسەڵاتی پاپاندریۆ چیڕۆکێکی بێ وێنە نییە.

In many democratic countries around the world,

لە زۆربەی شارە دیموکراسیەکان لە سەرانسەری جیهاندا،

charismatic leaders vilify political opponents,

سەرکردە کارێزماکان ڕووبەڕووی سیاسیەکانی دژ بە خۆیان دەبنەوە،

disparage institutions, and claim the mantle of the people.

لە نرخی ڕێکخراوەکانیان کەم دەکردەوە، و بانگەشەی باڵاپۆشی خەڵکیان دەکرد.

Some critics label this approach as authoritarian or fascist,

هەندێک لە ڕەخنەگران ئەم ڕێبازە وەسف دەکەن وەک دەسەڵاتخواز یان فاشیست،

and many argue that these leaders are using emotions

زۆربەیان مشتومڕ دەکەن لەسەر ئەوەی سەرکردەکان هەست و سۆز بەکاردێنن

to manipulate and deceive voters.

بۆ بەکارهێنان و خەڵەتاندنی دەنگدەرەکان.

But whether or not this style of politics is ethical, it's certainly democratic,

هەرچەندە شێوازی ئەو سیاسیانە ئەخلاقی بێت یان نا، بێ گومان دیموکراسیە،

and it goes by the name of populism.

و بە ناوی پۆپۆلیستیەوە دەڕوات.

The term populism has been around since Ancient Rome,

چەمکەکانی پۆپۆلیستیی زیاتر دەربارەی زانستی ڕۆمە کۆنەکانە،

and has its roots in the Latin word “populus” meaning “the people."

کە خاوەن بنچینەی خۆیەتی لەناو وشەی لاتینیدا و وشەی " پۆپۆلیست " واتە "گەل".

But since then populism has been used to describe dozens of political movements,

بەڵام لەو کاتەوەی پۆپۆلیستی بەکارهاتووە بۆ کۆمەڵێک بزووتنەوەی سیاسی،

often with counterintuitive and sometimes contradictory goals.

کە بە زۆری پێچەوانەن و هەندێک جاریش دوو ئامانجی دژ بەیەکن.

Populist movements have rebelled against monarchies, monopolies,

بزووتنەوە پۆپۆلیستیەکان هەڵگەڕانەوە دژبە پاشاکان، و قۆرخکارییەکان،

and a wide variety of powerful institutions.

لەگەڵ هەمەجۆریەکی زۆر لە دەزگا بەهێزەکان.

It’s not possible to cover the full history of this term here.

ناکرێت تەواوی مێژووی ئەم چەمکە داپۆشراو بێت.

Instead, we’re focusing on one specific type of populism—

لەبری ئەوە، ئێمە تیشک دەخەینە سەر یەک جۆری تایبەتی پۆپۆلیستی

the kind that describes Papandreou’s administration

ئەم جۆرەشیان ئەوەیە کە وەسفی ئیدارەی پاپاندریا دەکات

and numerous other governments over the last 70 years: modern populism.

هەروەها زۆری حکومەتەکانی ٧٠ ساڵی ڕابردوو: پۆپۆلیستی سەردەم.

But to understand how political theorists define this phenomenon

بەڵام بۆ تێگەیشتن لەوەی کە چۆن تیۆری سیاسیەکان پێناسی ئەم دیاردەیە دەکات

we first need to explore what it’s responding to.

پێویستە سەرەتا لێکۆڵینەوە لەوە بکەین چ وەڵامێکیان دەبێ.

In the aftermath of World War Two,

لەدوای جەنگی جیهانی دووەم،

many countries wanted to move away from totalitarian ideologies.

زۆربەی وڵاتەکان ویستیان خۆیان بە دوور بگرن لە ئایدۆلۆژیای دیکتاتۆری.

They sought a new political system

سیستەمێکی سیاسی نوێیان داهێنا

that prioritized individual and social rights,

کە مافەکانی کۆمەڵایەتی و تاکە کەسی پێشینەیی بووون،

aimed at political consensus, and respected the rule of law.

ئامانج لە کۆدەنگی سیاسیەکان، ڕێزگرتن لە یاسا و ڕێسایە.

As a result, most Western nations adopted a longstanding form of government

لە ئەنجامدا، زۆربەی گەلانی ڕۆژئاوایی حکومەتێکی لەمێژیەنەیان لەخۆگرت

called liberal democracy.

پێی دەوترا دیموکراسی ئازادیخواز.

In this context, “liberal” doesn’t refer to any political party,

لەم ڕووەوە، "ئازادیخواز" ئاماژەی بۆ هیچ پارتێکی سیاسی نەدەکرد،

but rather a type of democracy that has three essential components.

تا ڕادەیەک هەر جۆرێکی دیموکراسی سێ پێکهاتە لەخۆ دەگرێت.

First, liberal democracies accept that society

یەکەم، دیموکراسیە ئازادیخوازەکان قبوڵی ئەم کۆمەڵگایە دەکەن.

is full of many, often crosscutting divisions that generate conflict.

پڕە لە زۆر شت، بە زۆری جیاکردنەوەی ئەو بەشانەی دەبێتە هۆی دروستبوونی ناکۆکی.

Second, it requires that society’s many factions

دوووەم، داوای ئەوە دەکات کۆمەڵگا دەستە بە دەستە

seek common ground across those divisions.

بگەڕێن بەدوای زەوی هاوبەش لە و پارچە جیاکراوانە.

Finally, liberal democracies rely on the rule of law

لە کۆتاییدا، دیموکراسی ئازادیخوازەکان پشت دەبەستن بە یاساکان.

and the protection of minority rights,

پاراستنی مافی کەمینەکان.

as specified in constitutions and legal statutes.

وەک لە دەستور و یاسا شەرعیەکان دیاریکراوە.

Taken together, these ideals propose

بیرۆکەکانی ئەم پێشنیارە، بەیەکەوە وەرگیران

that tolerance and institutions that protect us from intolerance,

ئەو لێبووردەیی و دەستوورانەی کە دەمانپارێزن لە ناهەمواری،

are the bedrock of a functional and diverse democratic society.

بەردی بناغەی فرمان و کۆمەڵگەیەکی دیموکراسی هەمەجۆرە.

Liberal democracies helped bring stability to the nations that adopted them.

دیموکراسی ئازادیخواز یارمەتی هێنانەدی سەقامگیری نەتەوەکانی دا.

But like any system of government, they didn’t solve everything.

بەڵام هەروەک سیستەمێکی دیکەی حکومەت، هەموو شتێکیان چارەسەر نەکرد.

Among other issues, an ever-increasing wealth gap

لەناو کێشەکانی تردا، بەرزبوونەوەی بۆشاییەکی دەوڵەمەندی

led to underserved communities

ڕابەری ئەو کۆمەڵگە بێ خزمەتانە دەکات

who distrusted both their wealthy neighbors and their political leaders.

کە باوەڕیان بە دراوسێ دەوڵەمەندەکان و سەرکردە سیاسیەکان نەماوە.

In some cases, political corruption further damaged the public's trust.

لەم ڕووەوە، گەندەڵی سیاسی زیانێکی زیاتری لە متمانەی گشتی دا.

Growing suspicion and resentment around these politicians

زیادبوونی دوودڵی و ڕەنجان لە دەوری ئەم سیاسیەتمەدارانە

primed citizens to look for a new kind of leader

وایکرد کە هاوڵاتیان بەجۆرێکی تر لە سەرکردە نوێکە بڕوانن

who would challenge established institutions

کە ڕکابەری چەسپاندنی دەستوورەکانی کرد و

and put the needs of the people first.

سەرەتا پێویستیەکانی بۆ خەڵک دەستەبەر کرد.

In many ways, this reaction highlights democracy in action:

لە زۆر لایەنەوە، ئەم کاردانەوە دیموکراسی دیاری دەکات لە کرداردا:

if the majority of a population feels their interests are underrepresented,

ئەگەر زۆرینەی دانیشتوانەکە هەست بکەن بەرژەوەندیان بە کەم سەیر دەکرێت،

they can elect leaders to change that using existing democratic systems.

دەتوانن سەرکردەکان هەڵبژێرن بۆ گۆڕینی ئەو سیستمە دیموکراسیانەی کە هەیە.

But this is where assertive, modern populist candidates can subvert democracy.

لەم شوێنەی کە کاندیدە پێداگر و مۆدێرنەکانی پۆپۆلیستی دەتوانن دیموکراسی لابەن.

Modern populists identify themselves as embodying the "will of the people,"

پۆپۆلیستەکانی سەردەم پێناسی خۆیان دەکەن وەک بەرجەستەکردنی "ویستی گەل"ەکە،

and they place those interests

ئەوان بەرژەوەندیانەیان

above the institutions that protect individual and social rights.

لەسەرووی هەموو دەزگاکان کە مافی تاک و کۆمەڵگە دەپارێزێت.

Modern populists argue these institutions

پۆپۆلیستیەکانی سەردەم دەمەتەقێی ئەم دەستوورانە دەکەن

are run by a self-serving ruling minority,

کە لەلایەن دەسەڵاتێکی کەمینەوە بەڕێوە دەبرێن،

who seek to control the vast majority of virtuous common people.

ئەوانەی کە دەگەڕێن بەدوای کۆنتڕۆڵکردنی زۆرینەی خەڵکی ڕاست ودروست.

As a result, politics is no longer about seeking compromise and consensus

لە ئاکامدا، سیاسیەکان چیتر ناگەڕێن بەدوای سازان و کۆدەنگی

through tolerant democratic institutions.

بەهۆی دامەزراوە دیموکراسیە ڕەواکان.

Instead, these leaders seek to overturn what they see as a broken system.

لەبری ئەوە، سەرکردەکان بەدوای هەڵگەڕانەوەن کە وەک سیستمێکی تێکشکاو دەیبینن.

This means that where a liberal democracy has the utmost respect for institutions

مانای ئەوەیە کە دیموکراسییەکی ئازادیخواز زۆرترین ڕێزی هەیە بۆ دامەزراوەکان

like courtrooms, free press, and national constitutions,

وەکو دادگاکان، ڕۆژنامەگەری ئازاد، و دەستوورە نیشتیمانییەکان،

modern populists disparage any establishment that disagrees

پۆپۆلیستیەکانی سەردەم جیا دەبنەوە لە هەر دامەزراوەیەک کە ناڕازی بێت

with the so-called “common will."

لەوەی پێی بوترێت "سەروەسیەتی خەڵک."

Modern populist parties have arisen in many places,

پارتەکانی پۆپۆلیستی سەردەم لە زۆرشوێن سەریان هەڵدا،

but the leaders of these movements are remarkably similar.

بەڵام سەرکردەکانی ئەم بزووتنەوانە بە تەواوی هاوشێوەی یەکترن.

They’re often charismatic individuals

ئەوان بەزۆری کاسانی کارێزمان

who identify themselves as embodying the “will of the people."

کە خۆیان وەک "سەروەسیەتی خەڵک" بەرجەستە دەکەن.

They make exorbitant promises to their supporters,

بەڵێنی زۆر گەورە و بەهادار بە لایەنگرانیان دەدەن،

while casting their opponents as traitors actively undermining the country.

لە کاتێکدا ڕۆڵی ڕکابەرەکانیان وەک خائین دەنرخاند لە تێکدانی وڵاتەکە.

But whether these politicians are sincere believers or manipulative opportunists,

هەرچەندە ئەم سیاسەتمەدارانە باوەڕداری دڵسۆز یان بەرژەوەندی خوازی کارامەن،

the dynamics they unleash

ئەو جووڵانەی ئەوان وازی لێدێنن

can be profoundly destabilizing for liberal democracy.

دەبێتە زیانێکی گەورە بۆ سەر دیموکراسی ئازادیخواز.

Even when modern populist leaders don’t follow through

تەنانەت ئەگەر سەرکردەکانی پۆپۆلیستی سەەردەمیش پەیڕەوی نەکەن

with their most extreme promises,

بەوپەڕی بەڵێنەکانیانەوە،

their impact on political discourse, the rule of law, and public trust

کاریگەریان لەسەر بابەتی سیاسی، یاساکان، و متمانەی گشتی

can long outlast their time in office.

کاتی زیاتر لە فەرمانگەکەیان دەخایەنێت.