The rise of modern populism - Takis S. Pappas

Translator: Morteza Mousavi Reviewer: Leila Ataei

In the mid-1970s, after decades of political turmoil,

در اواسط ۱۹۷۰ بعد از دهه‌ها آشفتگی سیاسی

Greece finally seemed to be on the path to stability.

یونان بالاخره

با معرفی قانون اساسی جدید

With the introduction of a new constitution

and negotiations underway to enter European institutions,

و مذاکرات برای ورود به نهادهای اروپایی وارد راه ثبات شده بود.

many analysts expected Greek politics

بسیاری از تحلیلگران انتظار داشتند

سیاست‌های یونان از الگو کشورهای بزرگتر غربی اطاعت کند.

to follow the pattern of the larger Western world.

Then in 1981, a political party called PASOK came to power.

بعد در ۱۹۸۱، یک حزب سیاسی به اسم پاسوک قدرت را در دست گرفت.

Its charismatic leader Andreas Papandreou railed against the new constitution,

رهبر کاریزماتیک آن ، آندرس پاپاندراو، مخالف قانون اساسی جدید بود،

and accused those in power of “national betrayal.”

و مسئولین کشور را به «خیانت ملی» متهم کرد.

Opposing Greece’s membership in NATO and the European Economic Community,

پاپاندراو با مخالفت با عضویت یونان در ناتو و جامعه اقتصادی اروپا،

Papandreou promised to govern for the betterment of the “common people"

قول داد تا از همه مهم تر به صلاح «مردم عادی»

above all else.

کشور را اداره کند.

He famously declared, “there are no institutions, only the people exist.”

جمله معروف او «هیچ نهادی وجود ندارد، فقط مردم وجود دارند» است.

Papandreou’s rise to power isn’t a unique story.

ظهور پاپاندراو داستان جدیدی نیست.

In many democratic countries around the world,

در بسیاری از کشورهای دموکراتیک دنیا،

charismatic leaders vilify political opponents,

رهبران کاریزماتیک، مخالفان سیاسی را تهدید می‌کنند،

disparage institutions, and claim the mantle of the people.

نهادها را بی‌اعتبار می‌کنند و ادعا می‌کنند که از مردم هستند.

Some critics label this approach as authoritarian or fascist,

برخی منتقدین این رویکرد را استبدادی یا فاشیستی می‌دانند ،

and many argue that these leaders are using emotions

و برخی استدلال می‌کنند که این رهبران از احساسات استفاده می‌کنند

to manipulate and deceive voters.

تا رای دهندگان را مهندسی کنند و فریب دهند.

But whether or not this style of politics is ethical, it's certainly democratic,

اما خواه ناخواه این نوع سیاست‌ها اخلاقی و کاملا دموکراتیک است،

and it goes by the name of populism.

و آن را به اسم پوپولیسم می‌شناسند.

The term populism has been around since Ancient Rome,

واژه پوپولیسم از دوران روم باستان وجود دارد،

and has its roots in the Latin word “populus” meaning “the people."

و ریشه آن کلمه لاتین «پوپولوس» به معنای «مردم» است.

But since then populism has been used to describe dozens of political movements,

اما از آن زمان به بعد از پوپولیسم برای توصیف ده‌ها جنبش سیاسی،

often with counterintuitive and sometimes contradictory goals.

اغلب با اهداف ضدانعطاف‌پذیر و گاها متناقض استفاده می‌شود.

Populist movements have rebelled against monarchies, monopolies,

حرکات پوپولیستی، بر علیه پادشاهی‌ها، انحصارها

and a wide variety of powerful institutions.

و طیف گسترده‌ای از نهادهای قدرتمند قیام کردند.

It’s not possible to cover the full history of this term here.

امکان‌پذیر نیست تا تاریخچه این واژه را اینجا کامل پوشش بدهیم.

Instead, we’re focusing on one specific type of populism—

درعوض، ما بر روی یک نوع پوپولیسم--

the kind that describes Papandreou’s administration

نوعی که مدیریت پاپاندروا و بسیاری از دول دیگر

and numerous other governments over the last 70 years: modern populism.

در ۷۰ سال گذشته را توصیف می‌کند، تمرکز می‌کنیم: پوپولیسم مدرن.

But to understand how political theorists define this phenomenon

اما برای درک اینکه تئوری‌های سیاسی چگونه این واژه را تعریف می‌کنند

we first need to explore what it’s responding to.

ما باید در ابتدا کشف کنیم منظور از این واژه چیست.

In the aftermath of World War Two,

بعد از پایان جنگ جهانی دوم،

many countries wanted to move away from totalitarian ideologies.

بسیاری از کشورها می‌خواستند تا از ایدئولوژی توتالیتر گذر کنند.

They sought a new political system

آن‌ها درجستجو یک سیستم سیاسی جدید بودند

that prioritized individual and social rights,

که اولویتش افراد و حقوق اجتماعی،

aimed at political consensus, and respected the rule of law.

با هدف اجماع سیاسی و احترام به قانون باشد.

As a result, most Western nations adopted a longstanding form of government

درنتیجه، بیشتر کشورهای غربی یک فرم دیرینه حکومت

called liberal democracy.

به نام لیبرال دموکراسی را اتخاذ کردند

In this context, “liberal” doesn’t refer to any political party,

در این زمینه، «لیبرال» به معنای هر حزب سیاسی نیست،

but rather a type of democracy that has three essential components.

بلکه نوعی از دموکراسی است که سه اصل اساسی دارد.

First, liberal democracies accept that society

اول، لیبرال دموکراسی می‌پذیرد که جامعه

is full of many, often crosscutting divisions that generate conflict.

از تقسیمات بسیاری که باعث جدل می‌شود تشکیل شده است

Second, it requires that society’s many factions

دوم، این نیازمند آن است که احزاب مختلف جامعه

seek common ground across those divisions.

به دنبال مشترکات این تقسیمات بگردند.

Finally, liberal democracies rely on the rule of law

درآخر، لیبرال دموکراسی برروی اطاعت از قانون

and the protection of minority rights,

و حمایت از اقلیت‌ها،

as specified in constitutions and legal statutes.

طبق قانون اساسی تکیه کرده است.

Taken together, these ideals propose

درمجموع، این ایده پیشنهاد می‌کند

that tolerance and institutions that protect us from intolerance,

که تحمل و نهادهایی که ما را از بی‌تحملی حفاظت می‌کنند،

are the bedrock of a functional and diverse democratic society.

پایه‌های یک جامعه کارامد و متنوع دموکراتیک است.

Liberal democracies helped bring stability to the nations that adopted them.

لیبرال دموکراسی کمک می‌کند تا ثبات را به ملت‌هایی که آن را برگزیدند بیاورند.

But like any system of government, they didn’t solve everything.

اما مانند هر سیستم حکومتی دیگر، آن‌ها همه چیز را حل نمی‌کنند.

Among other issues, an ever-increasing wealth gap

از جمله رشد بی‌شمار اختلاف طبقاتی

led to underserved communities

منجر به ایجاد جوامع محرومی می‌شود

who distrusted both their wealthy neighbors and their political leaders.

که به همسایگان ثروتمند خود و رهبران سیاسی خود بی‌اعتماد هستند.

In some cases, political corruption further damaged the public's trust.

در بعضی موارد، فساد سیاسی به اعتماد عمومی ضربه بیشتری نیز می‌زند.

Growing suspicion and resentment around these politicians

افزایش شک و نارضایتی از این سیاستمداران

primed citizens to look for a new kind of leader

مردم را تحریک می‌کند تا دنبال نوع جدیدی از رهبران باشند

who would challenge established institutions

که نهادهای موجود را به چالش بکشد

and put the needs of the people first.

و نیازهای مردم را در اولویت قرار دهد.

In many ways, this reaction highlights democracy in action:

در بسیاری از جهات،این واکنش دموکراسی را درعمل برجسته می‌کند:

if the majority of a population feels their interests are underrepresented,

اگر اکثریت مردم احساس کنند که نیازهای آن‌ها بی‌ارزش شده است،

they can elect leaders to change that using existing democratic systems.

آن‌ها می‌توانند رهبری را انتخاب کنند تا سیستم دموکراتیک موجود را تغییر دهد

But this is where assertive, modern populist candidates can subvert democracy.

اما اینجاست که نامزدهای معتبر پوپولیست مدرن،می‌توانند دموکراسی را خراب کنند.

Modern populists identify themselves as embodying the "will of the people,"

پوپولیست‌های مدرن خود را تجسم «خواست مردم» می‌دانند ،

and they place those interests

و آن‌ها این خواسته ها را

above the institutions that protect individual and social rights.

بالاتر از نهادهایی که از مردم و حقوق اجتماعی حمایت می‌کنند قرار می‌دهند.

Modern populists argue these institutions

پوپولیست‌های مدرن معتقدند این نهادها

are run by a self-serving ruling minority,

به یک اقلیت حاکم خدمت می‌کنند

who seek to control the vast majority of virtuous common people.

که به دنبال کنترل اکثریت افراد پاکدامن هستند.

As a result, politics is no longer about seeking compromise and consensus

درنتیجه،سیاست‌ها دیگر به دنبال سازش و اجماع

through tolerant democratic institutions.

از طریق نهادهای دموکراتیک نیستند.

Instead, these leaders seek to overturn what they see as a broken system.

درعوض، این رهبران به دنبال سرنگونی آنچه سیستم ناکارامد می‌خوانند هستند.

This means that where a liberal democracy has the utmost respect for institutions

این بدان معناست که لیبرال دموکراسی درجایی که نهایت احترام را به نهادهایی

like courtrooms, free press, and national constitutions,

مانند دادگاه،مطبوعات آزاد و قانون اساسی ملی می‌گذارد،

modern populists disparage any establishment that disagrees

پوپولیست مدرن هرگونه نهادی که

with the so-called “common will."

که به اصطلاح با «خواست مشترک» مخالف است را بی‌اعتبار می‌کند

Modern populist parties have arisen in many places,

حزب‌های پوپولیست مدرن دربسیاری از مکان‌ها ظهورکرده‌اند

but the leaders of these movements are remarkably similar.

اما رهبران این حرکات به شکل قابل توجهی شبیه به هم هستند.

They’re often charismatic individuals

آن‌ها معمولا افراد کاریزماتیکی هستند

who identify themselves as embodying the “will of the people."

که خود را مظهر «خواست مردم» می‌دانند.

They make exorbitant promises to their supporters,

آن‌ها به طرفداران خود وعده گزاف می‌دهند،

while casting their opponents as traitors actively undermining the country.

درحالی که مخالفان خود را به عنوان خائنان ملی تضعیف می‌کنند.

But whether these politicians are sincere believers or manipulative opportunists,

اما چه این سیاستمداران افراد صادقی باشند ،چه فرصت طلب های دورو

the dynamics they unleash

جنبش‌هایی که آن‌ها ایجاد می‌کنند

can be profoundly destabilizing for liberal democracy.

می‌تواند لیبرال دموکراسی را عمیقا بی‌ثبات کند.

Even when modern populist leaders don’t follow through

حتی وقتی رهبران پوپولیست مدرن

وعده های گزاف خود را عملی نکنند،

with their most extreme promises,

their impact on political discourse, the rule of law, and public trust

تاثیر آن‌ها بر گفتمان سیاسی، حاکمیت قانون و اعتماد عمومی

can long outlast their time in office.

می‌تواند طولانی‌تر از دوران مدیریت آن‌ها باشد.