The rise of modern populism - Takis S. Pappas

Çeviri: Muhammed Önel Gözden geçirme: Sara Ozturk

In the mid-1970s, after decades of political turmoil,

1970'lerin ortasında, on yıllarca süren siyasi kargaşanın ardından,

Greece finally seemed to be on the path to stability.

Yunanistan sonunda istikrar yolunda görünüyordu.

With the introduction of a new constitution

Yeni bir anayasanın yürürlüğe girmesi

and negotiations underway to enter European institutions,

ve Avrupa kuruluşlarına girmek için devam eden müzakerelerden ötürü

many analysts expected Greek politics

birçok analist Yunan siyasetinin

to follow the pattern of the larger Western world.

daha büyük batı dünyasının modelini takip edeceğini bekliyordu.

Then in 1981, a political party called PASOK came to power.

Daha sonra 1981'de, PASOK adındaki siyasi parti iktidara geldi.

Its charismatic leader Andreas Papandreou railed against the new constitution,

Partinin karizmatik lideri Andreas Papandreou yeni anayasaya karşı

and accused those in power of “national betrayal.”

muhalif oldu ve iktidardakileri ulusal ihanetle suçladı.

Opposing Greece’s membership in NATO and the European Economic Community,

Yunanistan'ın NATO ve Avrupa Ekonomik Topluluğu üyeliklerine

Papandreou promised to govern for the betterment of the “common people"

muhalefet olarak, her şeyden önce halkın durumunu iyileştirmeye

above all else.

yönelik bir yönetim anlayışı vadetti.

He famously declared, “there are no institutions, only the people exist.”

“Kurumlar yoktur, yalnızca insanlar vardır” sözü popüler oldu.

Papandreou’s rise to power isn’t a unique story.

Papandreou'nun iktidara yükselmesi benzersiz bir hikâye değil.

In many democratic countries around the world,

Dünya genelinde birçok demokratik ülkede,

charismatic leaders vilify political opponents,

karizmatik liderler siyasi muhalifleri kötüler,

disparage institutions, and claim the mantle of the people.

kuruluşları hor görür ve halkın sorumluluğunu üstlenirler.

Some critics label this approach as authoritarian or fascist,

Bazı eleştirmenler bu yaklaşımı otoriter veya faşist olarak nitelendirdiler

and many argue that these leaders are using emotions

ve birçoğu bu liderlerin seçmenleri manipüle etmek ve kandırmak için

to manipulate and deceive voters.

duyguları kullandığını öne sürdü.

But whether or not this style of politics is ethical, it's certainly democratic,

Fakat bu tarz bir siyaset, etik olsun veya olmasın,

and it goes by the name of populism.

kesinlike demokratik ve popülizm olarak biliniyor.

The term populism has been around since Ancient Rome,

Popülizm terimi Antik Roma'dan beri varlığını sürdürmekte,

and has its roots in the Latin word “populus” meaning “the people."

köklerini ise latincede “halk” anlamına gelen “populus” den almakta.

But since then populism has been used to describe dozens of political movements,

Ancak o zamandan beri popülizm sıklıkla mantık dışı ve bazen çelişkili amaçlarla

often with counterintuitive and sometimes contradictory goals.

birlikte düzinelerce siyasi hareketi tanımlamak için kullanıldı.

Populist movements have rebelled against monarchies, monopolies,

Popülist hareketler monarşilere, tekellere

and a wide variety of powerful institutions.

ve birçok güçlü kuruma karşı geldi.

It’s not possible to cover the full history of this term here.

Bu terimin tüm tarihini burada anlatmak mümkün değil.

Instead, we’re focusing on one specific type of populism—

Bunun yerine, belirli bir tip popülizme odaklanıyoruz,

the kind that describes Papandreou’s administration

Papandreous'un yönetimini ve son 70 yıldaki birçok diğer

and numerous other governments over the last 70 years: modern populism.

hükûmetleri tanımlayan türüne: Modern popülizm.

But to understand how political theorists define this phenomenon

Ancak siyaset kuramcılarının bu olguyu nasıl tanımladıklarını anlamak için

we first need to explore what it’s responding to.

ilk önce bunun neye cevap verdiğini incelemeliyiz.

In the aftermath of World War Two,

İkinci Dünya Savaşı'nın ardından,

many countries wanted to move away from totalitarian ideologies.

birçok ülke totaliter ideolojilerden uzaklaşmak istedi.

They sought a new political system

Bireylere ve sosyal haklara öncelik veren

that prioritized individual and social rights,

siyasi uzlaşmayı hedefleyen ve yasanın egemenliğine

aimed at political consensus, and respected the rule of law.

saygı duyan yeni bir siyasi düzen amaçladılar.

As a result, most Western nations adopted a longstanding form of government

Sonuç olarak, birçok Batı milleti uzun süreli hükûmet şeklini benimsedi.

called liberal democracy.

Buna liberal demokrasi denir.

In this context, “liberal” doesn’t refer to any political party,

Bu bağlamda,”liberal” herhangi bir siyasi partiye gönderme yapmaz.

but rather a type of democracy that has three essential components.

Bunun aksine üç esas bileşeni barındıran bir çeşit demokrasiyi kasteder.

First, liberal democracies accept that society

İlk olarak, liberal demokrasiler toplumun sıklıkla birbiri içine geçmiş

is full of many, often crosscutting divisions that generate conflict.

ve genellikle anlaşmazlığa yol açan birçok bölümden oluştuğunu kabul eder.

Second, it requires that society’s many factions

İkincisi, toplumun birçok ihtilaf gruplarının tüm bu bölümleri

seek common ground across those divisions.

kapsayıcı, ortak bir paydayı amaçlamasını gerektirir.

Finally, liberal democracies rely on the rule of law

Son olarak, liberal demokrasiler

and the protection of minority rights,

anayasada ve yasal mevzuatta belirtildiği üzere

as specified in constitutions and legal statutes.

yasa egemenliğine ve azınlığın haklarını korumaya dayanır.

Taken together, these ideals propose

Birlikte ele alındığında bu idealler

that tolerance and institutions that protect us from intolerance,

hoşgörünün ve bizleri tahammülsüzlükten alıkoyan kuruluşların,

are the bedrock of a functional and diverse democratic society.

işlevsel ve kapsayıcı demokratik toplumun anakayaları olduğunu ileri sürer.

Liberal democracies helped bring stability to the nations that adopted them.

Liberal demokrasiler bunları benimseyen milletlere istikrarın gelmesinde rol aldı.

But like any system of government, they didn’t solve everything.

Ancak herhangi bir hükûmet sisteminde olduğu gibi her şeyi çözemediler.

Among other issues, an ever-increasing wealth gap

Diğer meselelerin arasında sürekli yükselen varlık farkı

led to underserved communities

varlıklı komşularına ve siyasi liderlerine güvenmeyen

who distrusted both their wealthy neighbors and their political leaders.

az hizmet görmüş toplulukları ortaya çıkardı.

In some cases, political corruption further damaged the public's trust.

Bazı durumlarda siyasal yozlaşma kamu güvenine ilaveten hasar verdi.

Growing suspicion and resentment around these politicians

Bu siyasiler hakkında büyüyen şüphe ve dargınlık

primed citizens to look for a new kind of leader

vatandaşları, köklü kuruluşlara meydan okuyan

who would challenge established institutions

ve vatandaşların ihtiyacını her şeyin önüne koyan

and put the needs of the people first.

yeni bir çeşit lider aramaya hazırladı.

In many ways, this reaction highlights democracy in action:

Birçok yönden bu reaksiyon çalışan demokrasiyi öne çıkarır:

if the majority of a population feels their interests are underrepresented,

Eğer nüfusun çoğunluğu çıkarlarının yeteri kadar temsil edilmediğini hissederse

they can elect leaders to change that using existing democratic systems.

bunu değiştirmek için demokratik sis- temleri kullanarak liderler seçebilirler.

But this is where assertive, modern populist candidates can subvert democracy.

Ancak iddialı modern popülist adaylar demokrasinin düzenini bozabilirler.

Modern populists identify themselves as embodying the "will of the people,"

Modern popülistler kendilerini insanların iradeleriyle bütünleşen kişiler olarak

and they place those interests

tanımlarlar ve kendilerini halkın çıkarlarını,

above the institutions that protect individual and social rights.

bireyleri ve sosyal hakları koruyan kuruluşların üstünde tutarlar.

Modern populists argue these institutions

Modern popülistler bu kurumların

are run by a self-serving ruling minority,

erdemli halkın büyük çoğunluğunu kontrol etme arayışında olan,

who seek to control the vast majority of virtuous common people.

kendine hizmet eden yönetici azınlık tarafından işletildiğini öne sürer.

As a result, politics is no longer about seeking compromise and consensus

Sonuç olarak, siyaset artık hoşgörülü demokratik kuruluşlar aracılığıyla

through tolerant democratic institutions.

amaçlanan uzlaşma ve mutabakatla alakalı değil.

Instead, these leaders seek to overturn what they see as a broken system.

Bunun yerine bu liderler çökmüş gördükleri sistemi tersine çevirmeyi amaçladılar.

This means that where a liberal democracy has the utmost respect for institutions

Bu, liberal demokrasinin en uç seviyede saygı gösterdiği

like courtrooms, free press, and national constitutions,

mahkeme salonları, özgür basın ve millî anayasalar gibi kuruluşların

modern populists disparage any establishment that disagrees

sözde ortak iradeyle aynı fikirde olmayan herhangi bir kuruluşun

with the so-called “common will."

modern popülistler tarafından hor görülmesi anlamına geliyor.

Modern populist parties have arisen in many places,

Modern popülist partiler birçok yerde ortaya çıktı.

but the leaders of these movements are remarkably similar.

Ancak bu hareketlerin liderleri oldukça benzer.

They’re often charismatic individuals

Genellikle kendilerini insanların iradeleriyle

who identify themselves as embodying the “will of the people."

bütünleşen kişiler olarak tanımlayan karizmatik bireylerdir.

They make exorbitant promises to their supporters,

Destekçilerine sınırları aşan vaatlerde bulunurlar,

while casting their opponents as traitors actively undermining the country.

muhalifleri ise aktif olarak ülkenin kuyusunu kazan hainler olarak görürler.

But whether these politicians are sincere believers or manipulative opportunists,

Ancak bu siyasiler samimi insanlar veya çıkarcı fırsatçılar

the dynamics they unleash

olsun ya da olmasın saldıkları dinamikler

can be profoundly destabilizing for liberal democracy.

liberal demokrasiler için son derece denge bozucu olabilir.

Even when modern populist leaders don’t follow through

Hatta modern popülist liderler verdikleri en uç vaatleri

with their most extreme promises,

yerine getirmediklerinde

their impact on political discourse, the rule of law, and public trust

siyasi söylem, yasa egemenliği ve kamu güveni üzerindeki etkileri

can long outlast their time in office.

görevde oldukları zamandan çok daha uzun süre devam edebilir.