The rise of modern populism - Takis S. Pappas

Translator: Jimmy Tangjaitrong Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

In the mid-1970s, after decades of political turmoil,

ในช่วงกลางทศวรรษ 1970 หลังจากหลายทศวรรษแห่งความวุ่นวายทางการเมือง

Greece finally seemed to be on the path to stability.

ในที่สุด ประเทศกรีซก็ดูเหมือนจะอยู่ บนเส้นทางสู่ความมั่นคง

With the introduction of a new constitution

ด้วยการประกาศใช้รัฐธรรมนูญฉบับใหม่

and negotiations underway to enter European institutions,

และการเจรจาเพื่อเข้าสู่สถาบันยุโรป

many analysts expected Greek politics

นักวิเคราะห์หลายคนคาดการณ์ว่าการเมืองกรีก

to follow the pattern of the larger Western world.

จะเป็นไปตามรูปแบบของภาพรวมของโลกตะวันตก

Then in 1981, a political party called PASOK came to power.

แต่ต่อมา ในปี 1981 พรรคการเมือง ที่ชื่อว่า พา-สอก (PASOK) ก็ขึ้นมามีอำนาจ

Its charismatic leader Andreas Papandreou railed against the new constitution,

แอนเดรียส พาแปนโดรโอ ผู้นำเจ้าเสน่ห์ ไม่เห็นด้วยกับรัฐธรรมนูญฉบับใหม่

and accused those in power of “national betrayal.”

และกล่าวหาผู้ที่มีอำนาจอยู่ ว่าเป็น "พวกทรยศต่อชาติ"

Opposing Greece’s membership in NATO and the European Economic Community,

ต่อต้านที่จะให้กรีซเป็นสมาชิกนาโต (NATO) และสมาชิกประชาคมเศรษฐกิจยุโรป

Papandreou promised to govern for the betterment of the “common people"

พาแปนโดรโอ สัญญาว่าจะปกครอง เพื่อความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นของ "สามัญชน"

above all else.

เหนือสิ่งอื่นใด

He famously declared, “there are no institutions, only the people exist.”

เขาเคยประกาศว่า “ไม่มีสถาบัน มีแต่ประชาชนเท่านั้นที่ดำรงอยู่”

Papandreou’s rise to power isn’t a unique story.

การขึ้นสู่อำนาจของพาแปนโดรโอ ไม่ใช่เรื่องราวที่แปลกใหม่

In many democratic countries around the world,

ในหลายประเทศทั่วโลกที่เป็นประชาธิปไตย

charismatic leaders vilify political opponents,

ผู้นำที่มีเสน่ห์ ใส่ร้ายคู่แข่งทางการเมือง

disparage institutions, and claim the mantle of the people.

ดูหมิ่นสถาบัน และอ้างสิทธิ์ในการปกป้องประชาชน

Some critics label this approach as authoritarian or fascist,

นักวิจารณ์บางคนระบุว่า แนวทางนี้เป็นเหมือนเผด็จการ หรือฟาสซิสต์

and many argue that these leaders are using emotions

และหลายคนก็ให้เหตุผลว่า ผู้นำเหล่านี้กำลังเล่นกับอารมณ์

to manipulate and deceive voters.

เพื่อบงการและหลอกลวงผู้มีสิทธิเลือกตั้ง

But whether or not this style of politics is ethical, it's certainly democratic,

แต่ไม่ว่าการเมืองแบบนี้จะมีจริยธรรมหรือไม่ มันก็เป็นประชาธิปไตยอย่างแน่นอน

and it goes by the name of populism.

และมันก็มีชื่อว่า ประชานิยม

The term populism has been around since Ancient Rome,

คำว่า ประชานิยม มีมาโดยตลอด ตั้งแต่สมัยกรุงโรมในอดีต

and has its roots in the Latin word “populus” meaning “the people."

และมีรากฐานมาจากคำภาษาละติน "Populus" ซึ่งหมายถึง "ประชาชน"

But since then populism has been used to describe dozens of political movements,

แต่ตั้งแต่นั้นมา ก็มีการใช้ประชานิยม เพื่ออธิบายการเคลื่อนไหวทางการเมืองมากมาย

often with counterintuitive and sometimes contradictory goals.

ซึ่งบ่อยครั้งก็มีเป้าหมายที่ขัดความรู้สึก และบางครั้งก็ขวางโลก

Populist movements have rebelled against monarchies, monopolies,

ขบวนการประชานิยมมักต่อต้านสถาบันกษัตริย์ การผูกขาดทางการค้า

and a wide variety of powerful institutions.

และสถาบันที่มีอำนาจอีกมากมาย

It’s not possible to cover the full history of this term here.

เป็นไปไม่ได้เลยที่จะกล่าวถึง ประวัติศาสตร์ทั้งหมดของคำนี้ ในตอนนี้

Instead, we’re focusing on one specific type of populism—

แต่เราจะมุ่งเน้นไปที่ประชานิยมประเภทหนึ่ง

the kind that describes Papandreou’s administration

ประเภทที่ใช้อธิบายถึง การบริหารงานของ พาแปนโดรโอ

and numerous other governments over the last 70 years: modern populism.

และรัฐบาลอื่น ๆ อีกมากมาย ในช่วง 70 ปีที่ผ่านมา : ประชานิยมสมัยใหม่

But to understand how political theorists define this phenomenon

แต่เพื่อทำความเข้าใจว่านักทฤษฎีทางการเมือง จำกัดความปรากฏการณ์นี้อย่างไร

we first need to explore what it’s responding to.

เราต้องสำรวจก่อนว่า มันตอบโต้อยู่กับอะไร

In the aftermath of World War Two,

หลังจากสงครามโลกครั้งที่ 2

many countries wanted to move away from totalitarian ideologies.

หลายประเทศต้องการที่จะถอยห่าง ออกจากอุดมการณ์เผด็จการ

They sought a new political system

พวกเขาแสวงหาระบบการเมืองใหม่

that prioritized individual and social rights,

ที่ให้ความสำคัญกับ สิทธิส่วนบุคคลและสิทธิทางสังคม

aimed at political consensus, and respected the rule of law.

มุ่งเป้าไปที่ฉันทามติทางการเมือง และเคารพหลักนิติธรรม

As a result, most Western nations adopted a longstanding form of government

เป็นผลให้ชาติตะวันตกส่วนใหญ่ นำรูปแบบการปกครองที่มีอยู่นานแล้วนี้ มาใช้

called liberal democracy.

เรียกว่า เสรีประชาธิปไตย

In this context, “liberal” doesn’t refer to any political party,

ในบริบทนี้ "เสรีนิยม" ไม่ได้หมายถึงพรรคการเมืองใด ๆ

but rather a type of democracy that has three essential components.

แต่เป็นประชาธิปไตยประเภทหนึ่ง ที่มีส่วนประกอบสำคัญ 3 ประการ

First, liberal democracies accept that society

ประการแรก ระบอบเสรีประชาธิปไตยยอมรับว่า

is full of many, often crosscutting divisions that generate conflict.

สังคมนั้นเต็มไปด้วยความแตกแยก ที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง

Second, it requires that society’s many factions

ประการที่สอง มันต้องการให้หลายฝักฝ่ายในสังคม

seek common ground across those divisions.

แสวงหาพื้นที่ร่วมกันในความแบ่งแยกเหล่านั้น

Finally, liberal democracies rely on the rule of law

สุดท้าย เสรีประชาธิปไตยอาศัยหลักนิติธรรม

and the protection of minority rights,

และการคุ้มครองสิทธิของชนกลุ่มน้อย

as specified in constitutions and legal statutes.

ตามที่ระบุไว้ในรัฐธรรมนูญ และในกฎเกณฑ์ทางกฎหมาย

Taken together, these ideals propose

พอนำมารวมกัน อุดมคติเหล่านี้เสนอ

that tolerance and institutions that protect us from intolerance,

ว่าการเปิดใจและสถาบันต่าง ๆ ที่ปกป้องเราจากการถือทิฐิ

are the bedrock of a functional and diverse democratic society.

คือรากฐานของสังคมประชาธิปไตย ที่ใช้งานได้จริงและมีความหลากหลาย

Liberal democracies helped bring stability to the nations that adopted them.

ระบอบเสรีประชาธิปไตย ช่วยสร้าง ความมั่นคงให้กับประเทศต่าง ๆ ที่นำมันมาใช้

But like any system of government, they didn’t solve everything.

แต่เช่นเดียวกับระบบการปกครองใด ๆ มันไม่ได้แก้ปัญหาทุกอย่าง

Among other issues, an ever-increasing wealth gap

ท่ามกลางประเด็นอื่น ๆ ก็คือ ช่องว่างความมั่งคั่งที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ

led to underserved communities

อันนำไปสู่ชุมชนต่าง ๆ ที่ไม่ได้รับการเหลียวแล

who distrusted both their wealthy neighbors and their political leaders.

ให้ไม่ไว้ใจทั้งเพื่อนบ้านที่ร่ำรวย และผู้นำทางการเมืองของพวกเขา

In some cases, political corruption further damaged the public's trust.

ในบางกรณี การทุจริตทางการเมือง ยิ่งทำให้ความไว้วางใจของประชาชนเสียหาย

Growing suspicion and resentment around these politicians

ความสงสัยและความขุ่นเคือง ที่เพิ่มมากขึ้นรอบตัวนักการเมืองเหล่านี้

primed citizens to look for a new kind of leader

ทำให้ประชาชนมองหาผู้นำแบบใหม่

who would challenge established institutions

ผู้ที่จะท้าทายสถาบันที่มีอยู่เดิม

and put the needs of the people first.

และให้ความสำคัญ กับความต้องการของประชาชนเป็นอันดับแรก

In many ways, this reaction highlights democracy in action:

ในหลาย ๆ ด้าน ปฏิกิริยานี้ได้เน้นย้ำ ถึงประชาธิปไตยในเชิงปฏิบัติ:

if the majority of a population feels their interests are underrepresented,

หากประชากรส่วนใหญ่รู้สึกว่า ความสนใจของพวกเขาไม่ได้ถูกนำเสนอ

they can elect leaders to change that using existing democratic systems.

พวกเขาก็สามารถเลือกผู้นำที่จะเข้ามาเปลี่ยนแปลง โดยใช้ระบบประชาธิปไตยที่มีอยู่แล้ว

But this is where assertive, modern populist candidates can subvert democracy.

แต่นี่คือจุดที่ผู้สมัครประชานิยมสมัยใหม่ ผู้มีความมั่นใจ สามารถล้มล้างระบอบประชาธิปไตยลงได้

Modern populists identify themselves as embodying the "will of the people,"

กลุ่มประชานิยมสมัยใหม่จะแสดงตัวว่า ตนเองเป็นผู้รวบรวม "เจตจำนงของประชาชน"

and they place those interests

และวางผลประโยชน์เหล่านั้น

above the institutions that protect individual and social rights.

ไว้เหนือสถาบัน ที่ปกป้องสิทธิส่วนบุคคลและสิทธิทางสังคม

Modern populists argue these institutions

กลุ่มประชานิยมสมัยใหม่โต้แย้งว่า สถาบันเหล่านี้

are run by a self-serving ruling minority,

ถูกดำเนินการโดยคนกลุ่มเล็ก ๆ ที่เห็นแก่ตัว

who seek to control the vast majority of virtuous common people.

ผู้ซึ่งต้องการควบคุมสามัญชนคนส่วนใหญ่ ที่เป็นผู้บริสุทธิ์

As a result, politics is no longer about seeking compromise and consensus

ด้วยเหตุนี้ การเมืองจึงไม่ใช่ เรื่องของการประนีประนอมและหาฉันทามติ

through tolerant democratic institutions.

ผ่านสถาบันประชาธิปไตยที่เปิดกว้างอีกต่อไป

Instead, these leaders seek to overturn what they see as a broken system.

แต่ผู้นำเหล่านี้กลับพยายามที่จะล้มล้าง สิ่งที่พวกเขาเห็นว่าเป็นระบบที่ล่มสลาย

This means that where a liberal democracy has the utmost respect for institutions

นี่หมายความว่า ในขณะที่เสรีนิยมประชาธิปไตย ให้ความเคารพสถาบันอย่างสูง

like courtrooms, free press, and national constitutions,

อย่างห้องพิจารณาคดี สื่อสาธารณะ และรัฐธรรมนูญแห่งชาติ

modern populists disparage any establishment that disagrees

ประชานิยมสมัยใหม่จะดูหมิ่น สถาบันใด ๆ ที่ไม่เห็นด้วย

with the so-called “common will."

ด้วยสิ่งที่เรียกขนานนามว่า “เจตจำนงร่วมกัน”

Modern populist parties have arisen in many places,

พรรคการเมืองประเภทประชานิยมสมัยใหม่ ผุดขึ้นในที่ต่าง ๆ

but the leaders of these movements are remarkably similar.

แต่ผู้นำของขบวนการเหล่านี้ กลับมีความคล้ายคลึงกันอย่างมาก

They’re often charismatic individuals

พวกเขามักจะเป็นบุคคลที่มีเสน่ห์ดึงดูด

who identify themselves as embodying the “will of the people."

ผู้ที่แสดงตัวว่าเป็นผู้รวบรวม “เจตจำนงของประชาชน”

They make exorbitant promises to their supporters,

พวกเขาให้คำมั่นสัญญาที่มากเกินไป กับผู้สนับสนุนของพวกเขา

while casting their opponents as traitors actively undermining the country.

ในขณะที่ป้ายสีฝ่ายตรงข้าม ว่าเป็นผู้ทรยศบ่อนทำลายชาติ

But whether these politicians are sincere believers or manipulative opportunists,

แต่ไม่ว่านักการเมืองพวกนี้จะเป็น ผู้ที่มีศรัทธาจริงใจ หรือเป็นนักฉวยโอกาส

the dynamics they unleash

การเปลี่ยนแปลงที่พวกเขาปลดปล่อย

can be profoundly destabilizing for liberal democracy.

อาจทำให้ระบอบเสรีประชาธิปไตย สั่นคลอนอย่างมาก

Even when modern populist leaders don’t follow through

แม้ว่าผู้นำประชานิยมสมัยใหม่ จะไม่ปฏิบัติตาม

with their most extreme promises,

คำสัญญาที่สุดโต่งของพวกเขา

their impact on political discourse, the rule of law, and public trust

ผลกระทบต่อวาทกรรมทางการเมือง หลักนิติธรรม และความไว้วางใจของสาธารณชน

can long outlast their time in office.

สามารถอยู่ไปได้นานกว่า ระยะเวลาที่พวกเขาอยู่ในตำแหน่ง