An anti-hero of one's own - Tim Adams

Translator: tom carter Reviewer: Bedirhan Cinar

Translator: Sanntint Tint Reviewer: Kanhaiya Verma

Literary critic Northrop Frye once observed

စာပေ ဝေဖန်ရေးသမား Northrop Frye က ကျွန်တော်တို့ရဲ့

that in our primitive days, our literary heroes were -- well, nearly gods,

စာပေ လူစွမ်းကောင်းတွေဟာ နတ်ဘုရားနီးပါးတွေ ဖြစ်ခဲ့ပြီး ယဉ်ကျေးမှု တိုးတက်လာတာနဲ့အမျှ

and as civilization advanced, they came down the mountain of the gods, so to speak,

သူတို့ဟာ နတ်ဘုရား တောင်ပေါ်ကနေ ဆင်းသက်လာခဲ့ကြပြီး ပြောရရင်တော့

and became more human, more flawed, less heroic.

ပိုလူသားဆန်၊ပိုအားနည်းချက်ရှိကာ သူရဲကောင်း ဆန်တာနည်းလာတယ်လို့ တစ်ခါကမှတ်ချက်ချခဲ့တယ်။

From the divine heroes like Hercules,

Hercules လို နတ်ဘုရားလို လူစွမ်းကောင်းတွေကနေ၊

down the mountain below the miraculous but mortal heroes such as Beowulf,

အောက်က Beowulf လို အံ့ဩလောက်ပေမဲ့၊ သေမျိုး လူစွမ်းကောင်းတွေ၊ King Arthur လို

the great leaders such as King Arthur,

ခေါင်းဆောင်ကြီးတွေ၊ Macbeth ဒါမှမဟုတ် Othello လို

and the great but flawed heroes like Macbeth or Othello.

ကြီးကျယ်ပေမဲ့ အပြစ်အနာအဆာရှိတဲ့ လူစွမ်းကောင်းတွေက တောင်ပေါ်ကနေ ဆင်းလာတယ်။

Below even the unlikely but eventual heroes such as Harry Potter,

အောက်မှာတော့ Harry Potter၊ Luke Skywalker ဒါမှမဟုတ် Hiccup လို

Luke Skywalker, or Hiccup,

မဖြစ်နိုင်ပေမဲ့၊ ထူးခြားတဲ့ လူစွမ်းကောင်းတွေ၊

until we reach the bottom and meet the anti-hero.

အောက်ခြေကိုမရောက်ခင်မှာတော့ အရံဇာတ်လိုက်တွေပါ။

Contrary to the sound, the anti-hero is not the villain, not the antagonist.

ထင်ရတာနဲ့ ဆန့်ကျင်နေတာက အရံ ဇာတ်လိုက်က လူဆိုးမဟုတ်၊ ရန်ဘက်လည်းမဟုတ်ဘူး။

The anti-hero is actually the main character in some contemporary works of literature.

အရံဇာတ်လိုက် တကယ်တော့ ခေတ်ပြိုင် စာပေလက်ရာတွေမှာ အဓိက ဇာတ်ကောင်ပါ။

Guy Montag in "Fahrenheit 451," Winston Smith in "1984,"

" Fahrenheit 451" ထဲက ဂိုင်း Guy Montag၊ “1984” ထဲက Winston Smith တို့ဟာ

who unwittingly ends up challenging those in power -- that is,

လူ့အဖွဲ့အစည်းရဲ့ ဒုက္ခတွေကို ရှင်းလိုက်ပြီလို့ ယုံကြည်ဖို့ လူထုကို

those who abuse their power to brainwash the populace to believe that the ills of society have been eliminated.

ဦးနှောက်ဆေးဖို့ အာဏာ အလွဲသုံးစားလုပ်သူ၊ အာဏာရှိသူတွေကိုဘုမသိဘမသိ စိန်ခေါ် ခဲ့တာပါ၊

Ideally, those who challenge the establishment should be wise, confident, brave,

အကောင်းဆုံးအနေနဲ့ ထူထောင်မှုကို စိန်ခေါ်သူ တွေဟာ နောက်လိုက်တွေကို စေ့ဆော်တဲ့ ဩဇာတိက္က

physically strong, with a type of charisma that inpires followers.

ပြည့်စုံတာနဲ့အတူ၊ ပညာရှိ၊ ယုံကြည်မှုရှိ၊ သတ္တိရှိ၊ ကာယပိုင်းအရ သန်းစွမ်းသင့်တယ်။

The anti-hero, however, at best demonstrates a few underdeveloped traits,

ဒါပေမဲ့ အရံဇာတ်လိုက်က အကောင်းဆုံးမှာ မဖွံ့ဖြိုးတဲ့ စရိုက်အနည်းငယ်ကို ဖော်ပြတယ်၊

အဆိုးဆုံးမှာတော့၊ လုံးဝ အသုံးမကျတာပါ။

at worst, is totally inept.

The story of the anti-hero usually unfolds something like this.

အရံဇာတ်လိုက်ရဲ့ ဇာတ်လမ်းက အမြဲလိုလို ဒီလိုတစ်ခုခုကို ဖြေပြလေ့ရှိတယ်။

The anti-hero initially conforms, ignorantly accepting the established views,

အရံဇာတ်လိုက်က အစမှာ ထုံးတမ်းလိုက်တဲ့ အခြေခိုင်နေတဲ့ အမြင်တွေကို မသိဘဲ လက်ခံတဲ့၊

a typical, unquestioning, brainwashed member of society.

ပုံမှန် သံသယမရှိတဲ့၊ လူ့အဖွဲ့အစည်းရဲ့ ဦးနှောက်ဆေးခံထားရတဲ့ အဖွဲ့ဝင်ပါ။

The anti-hero struggles to conform, all the while starting to object,

အရံဇာတ်လိုက်က ထုံးတမ်းလိုက်ပေမဲ့ စတင် ကန့်ကွက်လာတယ်၊

perhaps finding other outsiders with whom to voice his questions,

ဖြစ်လောက်တာက သူ့ပြဿနာတွေကို သူနဲ့အတူ ဖွင့်ဟဖို့ အပြင်လူတွေကို ရှာပြီး

and naïvely, unwisely, sharing those questions with an authority figure.

ဒီပြဿနာတွေကို အာဏာပိုင်တစ်ယောက်ကို နုံနုံအအ၊ မဆင်မခြင် ဝေမျှတာပါ။

အရံဇာတ်လိုက်က လူ့အဖွဲ့အစည်းကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း စိန်ခေါပြီး

The anti-hero openly challenges society,

လူထုကို ဖိနှိပ်ဖို့ သုံးတဲ့ လိမ်လည်မှုနဲ့ ဗျူဟာတွေကို ဆန့်ကျင် ကြိုးစားတယ်။

and tries to fight against the lies and tactics used to oppress the populace.

This step, for the anti-hero, is seldom a matter of brave, wise and heroic opposition.

အရံဇာတ်လိုက်အတွက် ဒီအဆင့်က သတ္တိရှိ၊ပညာ ရှိ၊ သူရဲကောင်းဆန်တဲ့ဆန့်ကျင်မှုဖြစ်ခဲတယ်၊

Maybe the anti-hero fights and succeeds in destroying the oppressive government,

အရံဇာတ်လိုက်က ဖိနှိပ်တဲ့အစိုးရကို ဖျက်ဆီး ရာမှာ မဖြစ်နိုင်တဲ့ ကံကောင်းမှုများစွာနဲ့

with a lot of impossible luck.

တိုက်ခိုက် အောင်မြင်နိုင်လောက်တယ်။

Perhaps he or she runs away, escapes to fight another day.

သူ ထွက်ပြေးသွားပြီး နောက်တစ်နေ့ တိုက်ပွဲဝင်ဖို့ လွတ်မြောက်နိုင်လောက်တယ်။

All too often though, the anti-hero is killed, or brainwashed

ဒါပေမဲ့ မကြာခဏတော့ အရံဇာတ်လိုက်ဟာ အသတ်ခံရတာ၊ ဒါမှမဟုတ်

to return to conformity with the masses.

လူထုနဲ့အတူ ထုံးတမ်းပြန်လိုက်ဖို့ ဦးနှောက်ဆေးခံရတာပါ။

No heroic triumph here, no brave individual standing up against impersonal institutions of a modern world,

သူရဲကောင်းအောင်ပွဲ မရှိ၊ ခံစားမှုကင်းတဲ့ ခေတ်သစ်ကမ္ဘာအဖွဲ့အစည်းတွေကိုဆန့်ကျင်သူမရှိ

inspiring others to fight, or resourcefully outwitting and outgunning the massive army of the evil empire.

သူများကို တိုက်ပွဲဝင်ဖို့လှုံ့ဆော်တာ၊ စစ်တပ်ကို တစ်ပတ်ရိုက်၊အင်အားသာတာမရှိဘူး။

Our storytelling ancestors calmed our fears of powerlessness

ပုံပြောတဲ့ဘိုးဘေးတွေဟာ မီးပုံအလွန်က ချောက်ချားစေတုဲ ညမှာ

by giving us Hercules and other heroes strong enough to fight off the demons and monsters

မကောင်းဆိုးဝါးတွေကို တိုက်ထုတ်နိုင် လောက်အောင်ခွန်အားကြီးတဲ့ Hercules နဲ့

that we suspected haunted the night beyond our campfires.

တခြားလူစွမ်းကောင်းတွေကို ပေးရင်း အစွမ်းမဲ့မှုကို အကြောက်ပြေစေခဲ့တာပါ။

But eventually, we realized the monsters did not lie out there,

ဒါပေမဲ့ နောက်ဆုံးတော့ သတ္တဝါကြီးတွေဟာ အပြင်မှာ မရှိတာ သိလိုက်ရပြီး

they reside inside of us.

သူတို့က ကျွန်တော်တို့ ကိုယ်ထဲမှာ ရှိနေကြတာပါ။

Beowulf's greatest enemy was mortality.

Beowulf ရဲ့ အကြီးမားဆုံး ရန်သူက သေဆုံးမှုပါ။

Othello's, jealousy.

Othello က မနာလိုစိတ်၊

Hiccup, self-doubt.

Hiccup က ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သံသယစိတ်ပါ။

And in the tales of the ineffectual anti-hero, in the stories of Guy Montag and Winston Smith,

မထိရောက်တဲ့ အရံဇာတ်လိုက် ပုံပြင်တွေ၊ Guy Montag နဲ့ Winston Smith ရဲ့ဇာတ်လမ်းတွေမှာ

lie the warnings of contemporary storytellers playing on very primitive fears:

ရှေးကျတဲ့ ကြောက်စိတ်တွေအပေါ် ကစားနေတဲ့ ခေတ်ပြိုင် ပုံပြောသူတွေရဲ့ သတိပေးချက်တွေက

that we are not strong enough to defeat the monsters.

ကျွန်တော်တို့ဟာ မကောင်းဆိုးဝါးတွေကို အနိုင်ယူနိုင်လောက်အောင် ခွန်အားမရှိတာပါ။

Only this time, not the monsters chased away by the campfire,

ဒီတစ်ကြိမ်မှာပဲ၊ မီးပုံက မကောင်းဆိုးဝါးတွေကို မမောင်းထုတ်ဘဲ၊

but the very monsters who built the campfire in the first place.

အစတည်းက မီးပုံ တည်ဆောက်ခဲ့သူတွေက ဒီမကောင်းဆိုးဝါးတွေပဲဆိုတာပါ။