Why should you read “The Joy Luck Club” by Amy Tan? - Sheila Marie Orfano

Translator: sann tint Reviewer: Myo Aung

In her Auntie An-mei’s home,

ကျင်းမေဟာ သူ့အဒေါ် အန်းမေရဲ့ အိမ်ထဲက

Jing-Mei reluctantly takes her seat

မာကျောက်ဝိုင်းရဲ့ အရှေ့ဘက် ထောင့်မှာ အင်တင်တင်နဲ့ ထိုင်လိုက်တယ်။

at the eastern corner of the mahjong table.

At the north, south, and west corners are her aunties,

မြောက်၊ တောင်နဲ့ အနောက်ဘက်မှာတော့ သူ့အဒေါ်တွေပါ။

long-time members of the Joy Luck Club.

Joy Luck Club ရဲ့ သက်တမ်းရှည် အဖွဲ့ဝင်တွေပါ။

This group of immigrant families comes together weekly to trade gossip,

ဒီရွေ့ပြောင်းလာတဲ့ မိသားစု အစုဟာ အတင်းအဖျင်းဖလှယ်ဖို့ အပတ်စဉ် လာစုကြတယ်။

feast on wonton and sweet chaswei, and play mahjong.

ဝမ်တုန်နဲ့ ချိမြိန်တဲ့ ချာရှာ တွေကို တပျော်တပါး စားသောက်ပြီး မာကျောက် ကစားတယ်။

However, the club’s founder, Jing-Mei’s mother Suyuan, has recently passed away.

သို့ပေမည့် ဒီအသင်း တည်ထောင်သူ ကျင်းမေရဲ့ မိခင် စုရွမ်က မကြာခင်က ကွယ်လွန်သွားခဲ့တယ်။

At first, Jing-Mei struggles to fill her place at the table.

ပထမတော့ ဝိုင်းမှာ သူ့နေရာကို ဖြည့်ဖို့ ကျင်းမေက ကြိုးပမ်းတယ်။

But when her aunties reveal a deeply buried secret about Suyuan’s life,

ဒါပေမဲ့ အဒေါ်တွေက နက်နက် ဖုံးထားတဲ့ စုရွမ်ရဲ့ဘဝလျှို့ဝှက်ချက်ကို ဖွင့်ဟတဲ့အခါ

Jing-Mei realizes she still has a lot to learn about her mother, and herself.

ကျင်းမေဟာ သူ့အမေနဲ့သူကိုယ်တိုင်ရဲ့အကြောင်း ကို အများကြီး လေ့လာဖို့လိုသေးတာ သိသွားတယ်။

In Amy Tan’s 1989 debut novel, "The Joy Luck Club,"

Amy Tan ရဲ့ ၁၉၈၉ ပွဲဦးထွက် ဝတ္ထုရှည် "The Joy Luck Club" ထဲမှာ

this gathering at the mahjong table is the point of departure

မာကျောက်ဝိုင်းက ဒီတွေ့ဆုံပွဲဟာ ဆက်နွယ်နေတဲ့ စာမွန် အစဉ်အတန်းတစ်ခု

for a series of interconnected vignettes.

အတွက် တာထွက်အမှတ်ပါ။

The book itself is loosely structured to imitate the format of the Chinese game.

စာအုပ်ကိုယ်၌က တရုတ် ကစားနည်းရဲ့ ပုံစံကို တုပဖို့ လျော့ရဲရဲ တည်ဆောက်ထားတာပါ။

Just as mahjong is played over four rounds with at least four hands each,

မာကျောက်ဟာ အနည်းဆုံး တစ်ပွဲကို ဖဲလေးလက်နဲ့ လေးချီ ကစားရသလို

the book is divided into four parts, each with four chapters.

စာအုပ်ကို လေးပိုင်း ပိုင်းထားပြီး တစ်ပိုင်းစီမှာ အခန်းလေးခန်းပါတယ်။

Alternately set in China or San Francisco,

တရုတ်နဲ့ ဆန်ဖရစ္စကိုမှာ တစ်လှည့်စီ ဇာတ်အိမ်တည်ပြီး

each chapter narrates a single story from one of the four matriarchs

အခန်းတိုင်းက Joy Luck Club (သို့) သူတို့ရဲ့ အမေရိကန်မှာ မွေးတဲ့ သမီးတွေရဲ့

of the Joy Luck Club or their American-born daughters.

အမျိုးသမီး အိမ်ဦးစီး လေးယောက်ထဲက တစ်ဦးစီရဲ့ ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်ကို ပြောပြတယ်။

These stories take the reader through war zones

ဒီဇာတ်လမ်းတွေက စာဖတ်သူတွေကို စစ်ဇုန်တွေ၊ တရုတ်ကျေးလက်ရဲ့ ရွာတွေကနေ

and villages of rural China, and into modern marriages

ခေတ်သစ်လက်ထပ်ပွဲတွေ၊ညစာထမင်းဝိုင်းနားက စိတ်အိုက်စရာ တွေ့ဆုံပွဲတွေဆီခေါ်သွားတယ်။

and tense gatherings around the dinner table.

They touch upon themes of survival and loss, love and the lack of it,

ဒါတွေက ရှင်ကျန်မှု၊ ဆုံးရှုံးမှု၊အချစ်နဲ့ အချစ်ကင်းမဲ့မှု၊ ရည်မှန်းချက်တွေနဲ့

ambitions and their unsatisfied reality.

ကျေနပ်စရာမရှိတဲ့လက်တွေဘဝ အကြောင်းအရာတွေကို တို့ထိထားတယ်။

In one, Auntie Lin plots an escape from the hostile family

တစ်ပုဒ်မှာ အဒေါ် လင်းက အလားအလာရှိတဲ့ ခင်ပွန်းရဲ့ ရန်လိုတဲ့ မိသားစုကနေ

of her promised husband,

လွတ်မြောက်မှတစ်ခု၊

ultimately leading to her arrival in America.

နောက်ဆုံး သူ့ကို အမေရိကကို ရောက်ခွင့်ပေးတာကို ဇာတ်ကွက်ဆင်တယ်။

In another, the Hsu family’s all-American day at the beach turns dire

နောက်တစ်ခုထဲမှာ ရို့စ်ဟာ သူ့အမေက သူ့ကို အပ်နှင်းတဲ့ တာဝန်တွေနဲ့ပိသွားတဲ့အခါ

when Rose is overwhelmed by the responsibility her mother assigns to her.

ကမ်းခြေက ဆု မိသားစုရဲ့ အမေရိကန် အားလုံး နေ့ဟာ သေရေးရှင်တမျှဖြစ်သွားတယ်။

The resulting tragedy traumatizes the family for years to come.

အကျိုးဆက် အဖြစ်ဆိုးဟာ လာမယ့် နှစ်များစွာ မိသားစုကို သောကရောက်စေတယ်။

These tales illustrate the common divides that can form

ဒီဖြစ်စဉ်တွေက မျိုးဆက်တွေ၊ ယဉ်ကျေးမှုတွေ အထူးသဖြင့်

between generations and cultures, especially in immigrant families.

ရွှေ့ပြောင်းမိသားစုတွေကြားမှာ ပုံဖော်နိုင် တဲ့ ဘုံခွဲခြားမှုတွေကိုသာဓကဆောင်တယ်။

The mothers have all experienced great hardships during their lives in China,

မိခင်တွေဟာ တရုတ်ပြည်က ဘဝတွေအတွင်း ဆင်းရဲဒုက္ခအားလုံးကို ကြုံတွေ့ခဲ့ပြီး

and they’ve worked tirelessly to give their children

အမေရိကမှာ ကလေးတွေကို ပိုသာတဲ့ အခွင့်အလမ်းတွေပေးဖို့

better opportunities in America.

မမောမပန်း အလုပ်လုပ်ခဲ့ကြတယ်။

But their daughters feel weighed down by their parent’s unfulfilled hopes

ဒါပေမဲ့ သမီးတွေက မိဘတွေရဲ့မပြည့်ဝတဲ့ ဆန္ဒတွေ၊ မြင့်မားတဲ့မျှော်မှန်းချက်တွေနဲ့

and high expectations.

ဝန်ပိနေတယ်လို့ ခံစားရတယ်။

Jing-Mei feels this pressure as she plays mahjong with her mother’s friends.

ကျင်းမေဟာ သူ့အမေရဲ့ မိတ်ဆွေတွေနဲ့ မာကျောက် ကစားစဉ်မှာ စိတ်ဖိစီးမှုဖြစ်တယ်။

She worries, “In me, they see their own daughters, just as ignorant,

သူ ပူပန်တာက "ငါ့အနေနဲ့ သူတို့ဟာ သမီးအရင်းတွေကို အမေရိကကို သူတို့ယူလာတဲ့

just as unmindful of all the truths and hopes they have brought to America.”

အမှန်တရားတွေနဲ့ မျှော်လင့်ချက်တွေကို မသိနားမလည်၊ မေ့နေတယ်လို့ မြင်ကြတယ်။"

Time and again,

ထပ်ပြောရရင်

the mothers strive to remind their daughters of their history and heritage.

မိခင်တွေဟာ သမီးတွေကို သူတို့ သမိုင်းနဲ့ အမွေအနှစ်ကို သတိပေးဖို့အားထုတ်ကြတယ်။

Meanwhile, their daughters struggle to reconcile

တစ်ချိန်တည်းမှာ သမီးတွေဟာ မိခင်တွေရဲ့အမြင်ကို

their mothers’ perception of them with who they really are.

သူတို့ တကယ်ဖြစ်နေတာနဲ့ စေ့စပ်ပေးဖို့ ရုန်းကန်ကြတယ်။

"Does my daughter know me?" some of the stories ask.

တချို့ဇာတ်လမ်းမှာ မေးတာက "ငါ့သမီးက ငါ့ကို သိရဲ့လား။"

"Why doesn’t my mother understand?" others respond.

အခြားဟာတွေက တုံ့ပြန်တာက "ဘာကြောင့် ငါအမေက နားမလည်တာလဲ။"

In her interrogation of these questions,

သူ့ရဲ့ ဒီမေးခွန်းတွေကို စစ်ကြောမှုမှာ

Tan speaks to anxieties that plague many immigrants,

Tan ဟာ သူတို့ဇာတိမြေကနေ ကင်းကွာပြီး မွေးစားတိုင်းပြည်ကနေ

who often feel both alienated from their homeland

အဆက်ပြတ်တယ်လို့ပါ ခံစားနေရတဲ့ များစွာသော ရွှေ့ပြောင်းသူတွေကို

and disconnected from their adopted country.

ဖိစီးစေတဲ့ ပူပန်မှုတွေကို ပြောပြတာပါ။

But by weaving the tales of these four mothers and daughters together,

ဒါပေမဲ့ ဒီမိခင် လေးယောက်နဲ့ သမီးတွေရဲ့ ဇာတ်လမ်းတွေကို အတူ ယှက်ဖွဲ့ခြင်းနဲ့

Tan makes it clear that Jing-Mei

ကျင်းမေနဲ့ သူ့ဖော်တွေဟာ သူ့တို့ရဲ့အမေတွေက လက်ဆင့်ကမ်းပေးတဲ့တန်ဖိုးတွေကနေ

and her peers find strength to tackle their present-day problems

သူတို့ရဲ့ လက်ရှိခေတ် ပြဿနာတွေဖြေရှင်း ဖို့ အားအင်တွေ့ရှိတာကို Tan က သိသာစေတာပါ။

through the values their mothers passed on to them.

When "The Joy Luck Club" was first published,

"The Joy Luck Club" ကို ပထမဆုံး ထုတ်ဝေစဉ်က

Tan expected minimal success.

Tan က ခပ်သေးသေး အောင်မြင်မှုသာ

But against her predictions, the book was a massive critical

မျှော်လင့်ပေမဲ့ ခန့်မှန်းတာတွေကို ဆန့်ကျင်ကာ စာအုပ်က အရေးပါတဲ့

and commercial achievement.

စီးပွားဖြစ် အောင်မြင်မှုကြီး ဖြစ်ခဲ့တယ်။

Today, these characters still captivate readers worldwide.

ယနေ့ ဒီဇာတ်ကောင်တွေဟာ ကမ္ဘာတစ်လွှားက စာဖတ်ပရိသတ်တွေကို ဖမ်းစားနေတုန်းပါ။

Not only for the way they speak to Chinese American

သူတို့ဟာ တရုတ် အမေရိကန်နဲ့

and immigrant experiences,

ရွှေ့ပြောင်းသူ အတွေ့အကြုံတွေကိုသာမက

but also for uncovering a deeper truth:

ကိုယ်ချစ်တဲ့သူတွေဆီက သိမြင်၊ နားလည်ဖို့လိုတဲ့

the need to be seen and understood by the ones you love.

ပိုနက်ရှိုင်းတဲ့ အမှန်တရားတစ်ခုကို ထုတ်ဖော်ခြင်းအတွက်ပါ ပြောဆိုကြပုံပါ။