What it means if you can see faces in objects - Susan G. Wardle

Translator: shirin etebar Reviewer: sadegh vn

Imagine opening a bag of chips only to find Santa Claus looking back at you.

تصور کنید که بسته‌ی چیپسی را باز کنید و ناگهان بابانوئلی به شما نگاه کند.

Or turning the corner to see a smile as wide as a building.

یا به گوشه‌ای سر کج کنید تا ببینید ساختمانی به شما لبخند می‌زند.

Humans see faces in all kinds of mundane objects,

انسان‌ها چهره‌هایی را در انواع اشیاء روزمره می‌بینند،

but these faces aren’t real—

اما این چهره‌ها واقعی نیستند -

they’re illusions due to a phenomenon known as face pareidolia.

آن‌ها توهماتی ناشی از پدیده‌ای به نام پاریدولیا چهره هستند.

So why exactly does this happen, and how far can this distortion of reality go?

پس چرا دقیقاً این اتفاق می‌افتد و این تحریف تا چه حد پیش می‌رود؟

Humans are social animals,

انسان‌ها جاندارانی اجتماعی هستند

and reading faces is an important part of our ability to understand each other.

و چهره‌خوانی بخش مهمی از توانایی ما برای درک یکدیگر است.

Even a glimpse of someone's face can help you determine if you've met them before,

حتی یک نگاه اجمالی به چهره یک نفر می‌تواند در فهمیدن اینکه آیا قبلاً او را دیده‌اید،

what mood they’re in, and if they’re paying attention to you.

در چه حالتی قرار دارد و آیا به شما توجه دارد یا نه، کمک کند.

We even use facial features to make snap-judgments

ما حتی از ویژگی‌های ظاهری برای قضاوت فوری

about a person’s potential trustworthiness or aggression.

در مورد پتانسیل قابل اعتماد بودن یا پرخاشگری یک فرد استفاده می‌کنیم.

To capture all this vital information,

برای توصیف تمام این اطلاعات حیاتی،

humans have evolved to be very sensitive to face-like structures.

انسان‌ها به موجوداتی بسیار حساس به ساختارهای صورت‌مانند تکامل یافته است.

Whenever we see something,

هر زمان که چیزی را می‌بینیم،

our brain immediately starts working to identify the new visual stimuli

مغز ما بلافاصله شروع به کار می‌کند تا محرک های بصری جدید را

based on our expectations and prior knowledge.

بر اساس انتظارات و دانش قبلی ما شناسایی کند.

And since faces are so important,

و از آنجایی که چهره‌ها بسیار مهم هستند،

humans have evolved several regions of the brain

انسان‌ها چندین ناحیه از مغز را تکامل داده‌اند

that enable us to identify them faster than other visual stimuli.

که ما را قادر می‌سازد سریعتر از سایر محرک‌های بصری، آن‌ها را شناسایی کنیم.

Whereas recognizing most objects takes our brain around a quarter of a second,

در حالی که تشخیص بیشتر اشیا در مغز ما حدود یک‌چهارم ثانیه طول می‌کشد،

we can detect a face in just a tenth of a second.

ما می‌توانیم یک چهره را فقط در یک‌دهم ثانیه تشخیص دهیم.

It makes sense that we'd prioritize identifying faces over everything else.

منطقی است که شناسایی چهره‌ها را بر چیزهای دیگر در اولویت قرار دهیم.

But brain imaging studies have revealed that regions

اما مطالعات تصویربرداری مغز نشان داده است که آن مناطق

may actually be too sensitive,

ممکن است در واقع بیش‌ازحد حساس باشند

leading them to find faces where they don’t exist.

و آن‌ها را به یافتن چهره‌هایی در جایی که وجود ندارند، سوق دهد.

In one study, participants reported seeing illusory faces

در یک مطالعه، شرکت‌کنندگان گزارش دادند که در بیش از ۳۵ درصد از تصاویر برفکی

in over 35% of pure-noise images shown to them,

که به آن‌ها نشان داده شده بود، چهره‌های توهم‌آمیزی دیده‌اند،

despite the fact that nothing was there.

علی‌رغم اینکه هیچ چیزی در آنجا نبود.

It might seem concerning that our brains can be so wrong so often,

اغلب ممکن است اشتباه مغز ما در این مواقع نگران‌کننده به نظر برسد

but these illusory faces might actually be a byproduct

اما این چهره‌های واهی ممکن است در واقع محصول جانبی چیزی باشد

of something evolutionarily advantageous.

که از نظر تکاملی سودمند است.

Since processing all the visual input we encounter quickly and correctly

از آنجایی که پردازش تمام ورودی‌های بصری که به سرعت و درستی با آن مواجه می‌شویم،

is an enormous computational effort for the brain,

یک تلاش محاسباتی عظیم برای مغز است،

this kind of hypersensitivity might act as a useful shortcut.

این نوع حساسیت مفرط ممکن است به‌عنوان یک میانبر مفید عمل کند.

After all, seeing illusory faces is usually harmless,

با همه این اوصاف، دیدن چهره‌های واهی معمولاً بی‌ضرر است،

while missing a real face can lead to serious issues.

در حالی که از تشخیص ندادن چهره واقعی می‌تواند منجر به مشکلات جدی شود.

But for hypersensitivity to be more helpful than harmful,

اما برای اینکه حساسیت بیش‌ازحد برای ما مفید باشد تا مضر،

our brains also need to be quick at determining when a face is real

مغز ما هم باید در تعیین اینکه چه زمانی یک چهره واقعی است و چه زمانی نیست،

and when it isn’t.

سریع عمل کند.

So how fast can our brains tell when they’ve been duped?

پس مغز ما چقدر سریع می‌تواند بفهمد که فریب خورده است؟

To answer this question, researchers used a form of brain imaging

برای پاسخ به این سوال، محققان از نوعی تصویربرداری مغزی

known as magnetoencephalography.

به نام مغناطیس‌نگاری‌مغزی استفاده کردند.

By measuring the magnetic fields caused by electric currents in the brain,

با اندازه‌گیری میدان‌های مغناطیسی ناشی از جریان‌های الکتریکی در مغز،

this technique allows us to track changes in brain activity

این تکنیک ما را قادر می‌سازد تا تغییرات در فعالیت مغز را

at the scale of milliseconds.

در مقیاس میلی‌ثانیه دنبال کنیم.

With this tool, researchers revealed that the brain generally recognizes

با استفاده از این ابزار، محققان نشان دادند که مغز عموماً یک چهره را

a face as illusory within a quarter of a second—

در عرض یک ربع ثانیه به‌عنوان یک چهره توهم‌آمیز تشخیص می‌دهد -

around the same time that we can identify most non-face visual stimuli.

تقریباً در همان زمانی که می‌توانیم بیشترِ محرک‌های بصری غیرچهره را شناسایی کنیم.

However, even after our brain knows the face is fake,

با این حال، حتی پس از اینکه مغز ما تشخیص داد که صورت جعلی است،

we can still see it in the object.

ما همچنان می‌توانیم آن را در جسم ببینیم.

And by messing with these brain areas,

و با دستکاری در این نواحی مغز،

we can further impact our ability to differentiate between fact from fiction.

می‌توانیم بر توانایی خود در تمایز بین واقعیت از تخیل تأثیر بیشتری بگذاریم.

In one study, researchers stimulated a participant’s fusiform face area

در یک مطالعه، محققان ناحیه صورت دوکی‌شکل یک شرکت‌کننده را

while they were looking at a non-face object.

در حالی که به یک شی غیرچهره نگاه می‌کرد، تحریک کردند.

As a result, the participant reported momentarily seeing facial features

در نتیجه، شرکت‌کننده گزارش داد که به‌طور مختصر ویژگی‌های صورت را

despite the object remaining unchanged.

علی‌رغم ثابت ماندن جسم مشاهده کرده است.

And while looking at a real face, stimulation of this same area

در حالی که به یک چهره واقعی نگاه می‌کنید، تحریک همین ناحیه

created perceived distortions of the eyes and nose.

باعث ایجاد انحرافات فرضی در چشم‌ها و بینی می‌شود.

These studies suggest that certain features are crucial to face detection.

این مطالعات نشان می‌دهد که ویژگی‌های خاصی برای تشخیص چهره بسیار مهم هستند.

Just three dots can be enough to represent eyes and a mouth.

فقط سه نقطه برای نشان دادن چشم و دهان کافی است.

People will even assign gender, age, and emotion to illusory faces.

مردم حتی جنسیت، سن و احساسات را به چهره‌های واهی نسبت می‌دهند.

It’s unclear whether a person’s culture or individual history

مشخص نیست که آیا فرهنگ یا تاریخ فردی یک نفر بر این ادراکات

impacts these perceptions,

تأثیر می‌گذارد یا نه،

but we do know that pareidolia isn’t unique to the human experience.

اما ما می‌دانیم که پاریدولیا منحصر به تجربه انسانی نیست.

Rhesus macaque monkeys show eye movements similar to our own

میمون‌های ماکاک رزوس هنگام مشاهده‌ی اشیای چهره‌مانند و چهره‌های واقعی

when observing pareidolia-inducing objects and real faces,

حرکات چشمی مشابه خودمان نشان می‌دهند

suggesting that this phenomenon is baked deep into our social primate brains.

که نشان می‌دهد این پدیده در اعماق مغزِ اجتماعی نخستی‌های ما وجود دارد.

So, next time you see an unexpected face in a coffee, car, or cabinet,

بنابراین، دفعه بعد که یک چهره غیرمنتظره را در قهوه، ماشین یا کابینت می‌بینید،

remember that it’s just your brain working overtime

به یاد داشته باشید که این فقط مغز شماست که اضافه‌کاری می‌کند

not to miss the faces that really matter.

تا چهره‌هایی را که واقعاً مهم هستند از دست ندهید.