The myth of Hades and Persephone - Iseult Gillespie

Translator: sadegh vn Reviewer: Pari A

Every year before the ancient Greeks sowed their seeds of grain,

یونانیان باستان هر سال قبل از اینکه دانه‌های جو را بکارند،

they celebrated Demeter, the goddess of agriculture.

از دمتر، الهه حاصلخیزی، قدردانی می‌کردند.

On Earth, each morsel of food was sweet sustenance,

بر روی زمین، هر لقمه غذا، رزقی شیرین و مطبوع بود،

while in the land of the dead, it ensured a permanent stay.

در حالیکه در سرزمین مردگان، اقامت دائمی را تضمین می‌کرد.

Demeter tended to Earth’s fields with her beloved daughter, Persephone,

دمتر با دختر عزیزش، پرسفونه، که وارث احساسات مادرش بود

who inherited her mother’s passions and grew into a bright young woman.

و تبدیل به زنی جوان و زیرک شده بود، به مزارع زمین سر می‌زد.

But all the while, a shadowy figure watched from below.

اما تمام مدت، یک موجود سایه‌ای داشت از زیر تماشایشان می‌کرد.

One day, Persephone was frolicking in a meadow

یک روز، پرسفونه داشت در چمن‌زار

with a freshwater nymph, Cyane.

با یک حوری آب شیرین به نام سیانی خوش و بش می‌کرد.

As they admired a blooming narcissus flower,

آن‌ها داشتند یک گل نرگس شکوفه زده را تحسین می‌کردند

they noticed it tremble in the ground.

که متوجه تکان خوردنش در زمین شدند.

Suddenly, the earth split, and a terrifying figure arose.

ناگهان، زمین شکافت و موجودی وحشتناک به هوا خاست.

It was Hades, god of the dead and the underworld.

او هادس، فرمانروای مردگان و جهان زیرزمینی (عالم اموات) بود.

He wrenched Persephone from Cyane, dragged her into his inky chariot,

او پرسفونه را از سیانی جدا کرد، و به درون ارابه مشکی‌اش انداخت،

and blasted back through the earth.

و به سرعت به اعماق زمین بازگشت.

Cyane wept so hard she dissolved, becoming one with the river.

سیانی به قدری گریه کرد که آب شد و به رودخانه پیوست.

By the time Demeter arrived at the scene of the abduction,

وقتی که دمتر به صحنه آدم‌ربایی رسید،

the crater in the meadow had closed— and Cyane and Persephone had vanished.

دهانه زمین بسته ـــ و سیانی و پرسفونه ناپدید شده بودند.

Demeter sped to Mount Olympus for help.

دمتر برای کمک گرفتن به سرعت به کوه المپوس رفت.

Many of the gods had witnessed the scene.

بسیاری از خدایان شاهد این صحنه بودند.

And they knew about the deal that paved the way for it:

و آنها از معامله‌ای که راه را برای آن آدم‌ربایی هموار کرده بود خبر داشتند:

Zeus, Persephone’s father, had granted Hades her hand in marriage

زئوس، پدر پرسفونه، بدون موافقت خود او و یا دمتر، اجازه ازدواج را

without her consent— or Demeter’s.

به هادس داده بود.

But when faced with Demeter’s pleas, the other gods stayed silent,

اما سایر خدایان در مقابل تقاضای کمک دمتر سکوت پیشه کردند.

So, she searched alone.

پس خودش تنهایی شروع به جستجو کرد.

In her grief and desperation, she neglected her usual tasks.

در پس اندوه و نا‌امیدی‌اش، از وظایف معمول خود غافل شده بود.

Crops withered, and a great famine plagued the Earth.

محصولات زراعی پژمرده شدند و خشکسالی عظیمی کره زمین را گرفتار خود کرد.

As mortals began to perish, the gods grew wary.

وقتی موجودات فانی داشتند تلف می‌شدند، خدایان واکنش نشان دادند.

Who would worship them and offer tributes if the humans disappeared?

اگر انسان‌ها می‌مردند،دیگر چه کسی آن‌ها را می‌پرستید و بهشان ادای احترام می‌کرد؟

So, Zeus ordered Demeter to stop her crusade and returned to her duties.

پس، زئوس به دمتر دستور داد تا از سرسختی‌اش دست کشیده و به سر کار خود برگردد.

But she refused.

اما او نپذیرفت.

Deep below, across the frigid river Styx, and through the halls of the underworld,

در اعماق زمین، آن‌طرف دریاچه یخ‌زده استیکس و در میان تالار‌های عالم اموات،

Persephone was waging her own protest.

پرسفونه داشت اعتراض خودش را اعلام می‌کرد.

Hades expected her to serve as his wife and queen.

هادس از او انتظار داشت تا به عنوان همسر و ملکه‌اش به او خدمت کند.

But Persephone rebuffed the god’s advances and refused food.

اما پرسفونه منصب پیشنهادی را نپذیرفت و از غذا خوردن امتناع کرد.

As she longed for her mother’s company,

پرسفونه وقتی دلش هوای معاشرت با مادرش،

her friends’ laughter, and the sun’s warmth,

خنده‌های دوستانش و گرمای خورشید را کرد،

Persephone grew colder and lonelier.

احساس سرما و تنهایی بیشتری کرد.

And she was starving.

و خیلی هم گرسنه بود.

She hungered for satisfying grains, crisp vegetables and fresh fruit.

او خیلی دلش غلات سیر کننده، سبزیجات ترد و میوه‌های تازه می‌خواست.

Wandering the ghostly gardens,

سرگردان در باغ‌های شبح‌زده،

she contemplated the pomegranates that hung heavily on their branches...

به فکر انار‌هایی که به شدت از شاخه‌هایشان آویزان بودند افتاد ...

Meanwhile, Demeter continued her hunt.

در همین حال، دمتر به جستجویش ادامه داد.

She appealed to the all-seeing sun god, Helios,

او به هلیوس، خدای خورشید ناظر بر همه، که مدت‌ها بود

whose rays had long warmed her crops.

پرتو‌هایش محصولات او را گرم می‌کرد متوسل شد.

Indeed, when Helios drew his golden chariot across the sky that fateful day,

در واقع، وقتی هلیوس در آن روز شوم که سوار بر ارابه طلایی‌اش بر فراز آسمان بوده،

he saw what happened— and he knew of the deal.

شاهد اتفاقات بوده و از آن معامله هم با خبر شده است.

Out of respect and sympathy for Demeter,

هلیوس به خاطر احترام و حس همدردی که به دمتر داشت،

Helios told her of Hades’ demands, Zeus’ betrayal and Persephone’s abduction.

در مورد خواسته‌های هادس، خیانت زئوس و ربوده شدن پرسفونه به او گفت.

Furious and heartbroken, Demeter sped to Mount Olympus and confronted Zeus,

دمتر خشمگین و دل‌شکسته به سرعت به کوه المپوس رفت و پس از روبه‌رو شدن با زئوس،

demanding their daughter’s return.

خواستار بازگشت دخترشان شد.

But Zeus declined: in her ravenous hunger,

اما زئوس نپذیرفت: به خاطر فشار زیاد گرسنگی

Persephone had eaten a few seeds from the pomegranate that grew in the underworld.

پرسفونه چند دانه از اناری را که در آن عالم اموات رشد می‌کرد، خورده بود.

Though a meager amount, it was enough to ensnare her in Hades forever.

اگرچه مقدار ناچیزی بود، اما برای همیشه او را در دام هادس گرفتار کرد.

Demeter wouldn't accept this fate.

دمتر نمی‌خواست این سرنوشت را بپذیرد.

She swore that if she wasn’t reunited with Persephone,

قسم خورد که اگر دوباره پرسفونه را نبیند،

the fields would never be fertile again,

مزارع هرگز دوباره بارور نخواهند شد،

and the distinction between the Earth and the underworld would soon dissolve.

و به زودی زمین با عالم اموات تفاوتی نخواهد داشت.

So, they made a pact.

بنابراین، آن‌ها با هم پیمانی بستند.

For two thirds of every year, Persephone would return to the land of the living,

قرار شد که دو سوم هر سال، پرسفونه به زمین برگردد،

But for the remainder, she would stay in the world of the dead.

اما یک‌سوم باقی مانده را در دنیای مردگان خواهد گذراند.

When Persephone ascended to Earth, she and her mother rejoiced.

وقتی پرسفونه به زمین رسید، او و مادرش دوباره شاد شدند.

Together, they showered the fields with rain and nurtured them with sun.

آنها با یکدیگر، مزارع را با باران آبیاری کردند و با خورشید پرورش دادند.

For mortals, Persephone’s arrival came to herald the start of spring.

رسیدن پرسفونه برای انسان‌های فانی نوید دهنده آغاز فصل بهار بود.

But her descent always came too soon.

اما زمان رفتنش خیلی زود می‌رسید.

Each time she returned to Hades, Demeter mourned,

هر بار که او به پیش هادس باز می‌گشت، دمتر زانوی غم به بغل می‌گرفت،

and the earth grew cold, dark, and unyielding,

و زمین سرد، تاریک و صعب‌العبور می‌شد،

ushering in the winter months.

و ماه‌های زمستان شروع می‌شدند.

Knowing Demeter couldn’t be roused from her grief,

انسان‌ها چون می‌دانستند که دمتر دست از اندوهش نمی‌کشد،

the humans stored their crops, stoked their fires,

محصولاتشان را ذخیره می‌کردند، آتش‌هایشان را روشن نگه می‌داشتند،

and awaited Persephone’s safe return.

و منتظر به سلامت برگشتن پرسفونه می‌ماندند.

And so it was that her transit marked the gradual turning of the seasons

و اینگونه بود که رفت و آمد او نمایانگر چرخش تدریجی فصول

and the bittersweet compromise between life and death.

و توافق تلخ و شیرین بین مرگ و زندگی شد.