What makes something "Kafkaesque"? - Noah Tavlin

چیست که چیزی را "کافکایی" می کند؟

Translator: Maziar Jamshidi Reviewer: Hajar Almasi

"Someone must have been telling lies about Josef K.

"یکی باید در مورد جوزف کی. دروغ گفته باشد.

He knew he had done nothing wrong, but one morning, he was arrested."

اون می‌دانست که هیچ کار اشتباهی نکرده، ولی یک روز صبح دستگیر شد."

Thus begins "The Trial,"

اینگونه است که "محاکمه" آغاز می‌شود،

one of author Franz Kafka's most well-known novels.

یکی از مشهورترین رمان های نویسنده "فرانتس کافکا".

K, the protagonist, is arrested out of nowhere

کی. شخصیت داستان، بی هیچ دلیلی بازداشت می‌شود

and made to go through a bewildering process

و وادار می‌شود که از یک روند گیج کننده بگذرد

where neither the cause of his arrest,

جائیکه نه علت دستگیریش،

nor the nature of the judicial proceedings

نه ماهیت روند قضاوت

are made clear to him.

برای او توجیه شده است.

This sort of scenario is considered so characteristic of Kafka's work

اینگونه سناریو ویژگی خاص آثار کافکاست

that scholars came up with a new word for it.

که پژوهشگران برای آن یک واژه ساخته اند.

Kafkaesque has entered the vernacular to describe unnecessarily complicated

"کافکایی" وارد زبان عامه شده است برای توصیف تجربه های

and frustrating experiences,

بی جهت بغرنج و مایوس کننده،

like being forced to navigate labyrinths of bureaucracy.

مانند مجبور بودن به عبور از هزار توی بروکراسی (دیوانسالاری).

But does standing in a long line to fill out confusing paperwork

ولی آیا ایستادن در یک صف طولانی برای پر کردن تشریفات اداری

really capture the richness of Kafka's vision?

غنای دید کافکا را نشان می‌دهد؟

Beyond the word's casual use, what makes something Kafkaesque?

جدای از استفاده همینطوری این واژه، چیست که چیزی را کافکایی می‌سازد؟

Franz Kafka's stories do indeed deal with many mundane and absurd aspects

در واقع داستان های فرانتس کافکا به خیلی از جنبه های راکد و پوچ

of modern bureaucracy,

بروکراسی مدرن می‌پردازد،

drawn in part from his experience of working as an insurance clerk

که از تجربه او از کار کردن بعنوان مامور بیمه

in early 20th century Prague.

در اوایل قرن بیستم پراگ مایه می‌گیرد.

Many of his protagonists are office workers

خیلی از شخصیت هایش کارمندان اداری هستند که

compelled to struggle through a web of obstacles

وادار به دست و پنجه با تاری از موانع هستند

in order to achieve their goals,

تا به مقصودشان برسند،

and often the whole ordeal turns out to be so disorienting and illogical

و اغلب معلوم می‌شود کل مصیبت آنچنان غیر منطقی و گمراه کننده است

that success becomes pointless in the first place.

که موفقیت اساسا بی‌معنی می‌شود.

For example, in the short story, "Poseidon,"

بعنوان نمونه در داستان کوتاه "پوسیدون" (خدای دریا)،

the Ancient Greek god is an executive so swamped with paperwork

خدای یونان باستان مدیر اجرایی است که غرق در کار های اداری شده است

that he's never had time to explore his underwater domain.

طوریکه هرگز وقت آن را نداشته تا دنیای زیر آب خودش را بگردد.

The joke here is that not even a god can handle the amount of paperwork

طنز ماجرا اینست که حتی خدا هم از عهده اینهمه کاغذ بازی بر نمی‌آید

demanded by the modern workplace.

که شغل های مدرن می‌طلبند.

But the reason why is telling.

اما علت آن پر معنی است.

He's unwilling to delegate any of the work

او تمایل ندارد که هیچ کاری را به کس دیگری بسپارد

because he deems everyone else unworthy of the task.

چونکه دیگران را بی کفایت برای برای اینکار می پندارد.

Kafka's Poseidon is a prisoner of his own ego.

پوسیدونِ کافکا، زندانی نفس خودش است.

This simple story contains all of the elements

این داستان ساده، همه اجزایی که

that make for a truly Kafkaesque scenario.

یک سناریوی کافکایی تمام عیار را می سازد در بر می گیرد.

It's not the absurdity of bureaucracy alone,

تنها پوچی بروکراسی نیست

but the irony of the character's circular reasoning in reaction to it

بلکه طنز استدلال باطل شخصیت داستان در واکنش بدانست

that is emblematic of Kafka's writing.

که نشانه بارز نثر کافکاست.

His tragicomic stories act as a form of mythology for the modern industrial age,

داستان های تراژدی-کمدی او حکم افسانه های دوره صنعتی مدرن را دارند،

employing dream logic to explore the relationships

که منطق خیالی را بکار می گیرند برای کاوش در روابط بین

between systems of arbitrary power and the individuals caught up in them.

سیستم های قدرت بالهوس و افرادی که در آن ها گیر افتاده اند.

Take, for example, Kafka's most famous story, "Metamorphosis."

بعنوان نمونه معروفترین داستان کافکا، "مسخ" را در نظر بگیرید.

When Gregor Samsa awaken's one morning to find himself transformed

وقتیکه "گرگور سمسا" یک صبح از خواب بیدار می شود و می یابد که

into a giant insect,

به یک حشره تبدیل شده است،

his greatest worry is that he gets to work on time.

نگرانی بزرگ او این است که به موقع سرکار برسد.

Of course, this proves impossible.

البته که این شدنی نیست.

It was not only the authoritarian realm of the workplace that inspired Kafka.

این تنها قلمرو مستبدانه محیط کار نیست که الهام بخش کافکا بوده است.

Some of his protagonists' struggles come from within.

کشمکش بعضی از شخصیت های او از درون ناشی می شود.

The short story, "A Hunger Artist,"

داستان کوتاه "هنرمند گرسنگی"،

describes a circus performer whose act consists of extended fasts.

بازیگر سیرکی را توصیف می کند که نمایش او روزه گرفتن طولانی است.

He's upset that the circus master limits these to 40 days,

او دلخور است که رئیس سیرک تنها آن را به ۴۰ روز محدود کرده است،

believing this prevents him from achieving greatness in his art.

و باور دارد که این موضوع او را از تعالی در هنرش باز می دارد.

But when his act loses popularity,

ولی وقتیکه که نمایش او از شهرت می افتد،

he is left free to starve himself to death.

او آزاد گذاشته می شود تا که خود را از گرسنگی به کشتن دهد.

The twist comes when he lays dying in anonymity,

چرخش داستان وقتیست که او در گمنامی در حال مردن است،

regretfully admitting that his art has always been a fraud.

با پشیمانی اقرار می کند که هنر او همیشه یک فریب بوده است.

He fasted not through strength of will,

او نه بخاطر قدرت اراده روزه می گرفت،

but simply because he never found a food he liked.

بلکه صرفا چونکه هیچ وقت آن غذایی که دوست داشته باشد، پیدا نکرد.

Even in "The Trial,"

حتی در "محاکمه"،

which seems to focus directly on bureaucracy,

که بنظر مستقیما متمرکز بروکراسی است،

the vague laws and bewildering procedures point to something far more sinister:

قوانین مبهم و روند های سردرگم کننده اشاره به چیزی به مراتب شوم تر دارند:

the terrible momentum of the legal system proves unstoppable,

اینکه نیروی جنبشی سهمگین نظام قانونی قابل توقف نیست،

even by supposedly powerful officials.

حتی توسط مقامات بظاهر قدرتمند.

This is a system that doesn't serve justice,

این نظامی نیست که در خدمت عدالت باشد،

but whose sole function is to perpetuate itself.

بلکه تنها عملکرد آن حفظ خودش است.

What political theorist Hannah Arendt,

چیزیکه نظریه پرداز سیاسی "هانا آرنت"،

writing years after Kafka's death,

که سال ها پس از مرگ کافکا می نویسد،

would call "tyranny without a tyrant."

"استبداد بدون مستبد" می نامید.

Yet accompanying the bleakness of Kafka's stories,

البته هنوز در کنار غم افزایی داستان های کافکا،

there's a great deal of humor

طنز بسیاری وجود دارد

rooted in the nonsensical logic of the situations described.

که ریشه در منطق بی معنی شرایط توصیف شده دارد.

So on the one hand, it's easy to recognize the Kafkaesque in today's world.

پس از یک طرف، ساده است که در جهان امروز کافکایی بودن را تشخیص داد.

We rely on increasingly convoluted systems of administration

ما بطور فزاینده ای متکی به سیستم های در هم تنیده اجرایی هستیم

that have real consequences on every aspect of our lives.

که تاثیرات واقعی بر هر جنبه از زندگی ما دارند.

And we find our every word judged by people we can't see

و می بینیم که تمام کلمات ما توسط افرادی که نمی بینیم قضاوت می شوند

according to rules we don't know.

بر مبنای قوانینی که نمی دانیم.

On the other hand, by fine-tuning our attention to the absurd,

ولی از طرف دیگر، با ریز شدن در پوچی و نامعقولی،

Kafka also reflects our shortcomings back at ourselves.

کافکا نقص ما را به خودمان بر می گرداند.

In doing so, he reminds us that the world we live in is one we create,

با اینکار، به ما یاد آور می شود که ما در دنیایی زندگی می کنیم که آن را می سازیم،

and have the power to change for the better.

و دنیایی که ما قدرت آن را داریم که آن را برای بهتر شدن تغییر دهیم.