Why is being scared so fun? - Margee Kerr

Translator: sadegh zabihi Reviewer: soheila Jafari

Somewhere right now, people are lining up to scare themselves,

همین الان در جایی مردم صف کشیده‌اند تا خودشان را بترسانند٬

maybe with a thrill ride or horror movie.

شاید با یک سواری هیجان انگیز یا یک فیلم ترسناک.

In fact, in October of 2015 alone,

در واقع٬ در اکتبر سال ۲۰۱۵ به تنهایی٬

about 28 million people visited a haunted house in the U.S.

حدود ۲۸ میلیون نفر از یک خانه ارواح ساختگی درآمریکا بازدید کردند.

But many consider this behavior perplexing,

اما بعضی به این رفتار با بهت و حیرت نگاه می‌کنند٬

asking the question,

و می‌پرسند٬

"What could possibly be fun about being scared?"

"آخر چه چیز ترسیدن می‌تواند سرگرم کننده باشد؟"

Fear has a bad rap, but it's not all bad.

ترس ضربه سختی وارد می‌کند٬ اما خیلی هم بد نیست.

For starters, fear can actually feel pretty good.

برای تازه کارها٬ ترسیدن می‌تواند حتی حس خوبی داشته باشد.

When a threat triggers our fight or flight response,

زمانی که یک تهدید واکنش جنگ یا پرواز ما را تحریک می‌کند٬

our bodies prepare for danger

بدن ما برای خطر آماده می‌شود

by releasing chemicals that change how our brains and bodies function.

و میزان مواد شیمیایی را زیاد می‌کند که بر عملکرد مغز و اندام‌ها تأثیر می‌گذارند.

This automatic response jumpstarts systems that can aid in survival.

این واکنش خودکار سیستمی را فعال می‌کند که می‌تواند به نجات یافتن از خطر کمک کند.

They do this by making sure we have enough energy

برای این کار اول مطمئن می‌شوند که انرژی کافی داریم

and are protected from feeling pain,

و در برابر درد مقاوم هستیم٬

while shutting down nonessential systems, like critical thought.

و این کار با خاموش شدن قسمت‌های غیر ضروری مثل افکار بحرانی انجام می‌شود.

Feeling pain-free and energized,

احساس رهایی از درد و داشتن انرژی زیاد٬

while not getting caught up in worrisome thoughts that normally occupy our brains,

در حالی که از افکار مشوشی که معمولا مغز را اشغال می‌کنند رها شده‌ایم٬

that all sounds great,

همه عالی به نظر می‌رسد٬

and it can be because this response is similar, though not exactly the same

و می‌تواند هم باشد چون این همان واکنش است٬ البته نه کاملا

to what we experience in positive, high-arousal states,

شبیه به آنچه در شرایط مثبت و انگیختگی بالا تجربه می‌کنیم٬

like excitement, happiness, and even during sex.

مثل هیجان زدگی٬ خوشحالی٬ و حتی در رابطه جنسی.

The difference lays in the context.

تفاوت در زمینه‌ی آن نهفته است.

If we're in real danger, we're focused on survival, not fun.

اگر در خطر واقعی قرار داشته باشیم٬ بر روی نجات تمکز می‌کنیم نه خوش گذراندن.

But when we trigger this high arousal response in a safe place,

اما وقتی که این واکنش برانگیختگی را در محیطی امن تحریک کنیم٬

we can switch over to enjoying the natural high of being scared.

می‌توانیم از نشئه‌ی طبیعی ترس لذت ببریم.

It's why people on roller coasters can go from screaming to laughing within moments.

به همین دلیل است که مردم در ترن‌های هوایی می‌توانند در لحظه از جیغ به خنده برسند.

Your body is already in a euphoric state.

بدن شما در یک حالت سرخوشی قرار دارد.

You're just relabeling the experience.

شما فقط عنوان تجربه را عوض می‌کنید.

And though the threat response is universal,

و با وجود اینکه واکنش به تهدید جهانی است٬

research shows differences between individuals

تحقیقات تفاوت‌هایی را بین افراد مختلف نشان داده است

in how the chemicals associated with the threat response work.

در نحوه تعامل مواد شیمیایی ترشح شده و سیستم واکنش به تهدید.

This explains why some are more prone to thrill-seeking than others.

واین نکته مشخص می‌کند که چرا بعضی گرایش بیشتری به ژانر وحشت دارند.

Other normal physical differences explain

سایر تفاوت‌های فیزیکی طبیعی توضیح می‌دهد

why some may love the dizziness associated with a loop-de-loop,

چرا بعضی سرگیجه حاصل از مسیر حلقه در حلقه را دوست دارند٬

while loathing the stomach-drop sensation of a steep roller coaster,

در حالی که از پایین ریختن دلشان در قطارهای پر شیب بیزارند٬

or why some squeal with delight inside a haunted house,

یا چرا بعضی با لذت در یک خانه تسخیر شده جیغ می‌کشند٬

but retreat in terror if taken to an actual cemetery.

اما در یک قبرستان واقعی از وحشت پس می‌نشینند.

Fear brings more than just a fun, natural high.

ترس بیشتر از یک سرگرمی و نشئه طبیعی به همراه دارد.

Doing things that we're afraid of can give us a nice boost of self-esteem.

انجام کارهایی که از آنها وحشت داریم می‌تواند اعتماد به نفس ما را بالا ببرد.

Like any personal challenge,

مثل هر چالش شخصی٬

whether it's running a race or finishing a long book,

چه دویدن در مسابقه باشد یا تمام کردن یک کتاب بلند٬

when we make it through to the end,

وقتی که ان را به اتمام می‌رسانیم٬

we feel a sense of accomplishment.

احساس رضایت درونی به دست می‌آوریم.

This is true even if we know we're not really in any danger.

این حتی اگر بدانیم که در خطر واقعی نیستیم هم حقیقت دارد.

Our thinking brains may know the zombies aren't real,

مغز متفکر ما ممکن است بداند که زامبی‌ها واقعی نیستند٬

but our bodies tell us otherwise.

اما بدن ما چیز دیگری می‌گوید.

The fear feels real,

ترس واقعی به نظر می‌رسد٬

so when we make it through alive,

پس وقتی که به سلامت از آن می‌گذریم٬

the satisfaction and sense of accomplishment also feel real.

رضایت و احساس خرسندی هم واقعی خواهند بود.

This is a great evolutionary adaptation.

این یک سازگاری تکاملی عالی است.

Those who had the right balance of bravery and wit

آنهایی که تعادل مناسبی از شجاعت و ترس را داشته‌اند

to know when to push through the fear and when to retreat

تا بدانند چه موقع از ترس خود عبور کنند و کی به آن واکنش نشان دهند

were rewarded with survival,

با زنده ماندن٬

new food,

غذای تازه٬

and new lands.

و سرزمین‌های جدید پاداش داده شده‌اند.

Finally, fear can bring people together.

و در آخر٬ ترس می‌تواند مردم را کنار هم جمع کند.

Emotions can be contagious,

احساسات می‌توانند سرایت کنند٬

and when you see your friend scream and laugh,

و وقتی شما دوستتان را می‌بینید که جیغ می‌کشد و می‌خندد٬

you feel compelled to do the same.

خود را ناگزیر از انجام همان کار حس می‌کنید.

This is because we make sense of what our friends are experiencing

این به این دلیل است که ما احساسی که دوستمان تجربه می‌کند را

by recreating the experience ourselves.

با ایجاد همان تجربه برای خودمان بازسازی می‌کنیم.

In fact, the parts of the brain that are active when our friend screams

در واقع٬ همان قسمت‌هایی که در مغز دوستمان وقتی جیغ می‌زند فعال هستند٬

are active in us when we watch them.

در مغز ما هم وقتی آنها را می‌بینیم فعال می‌شوند.

This not only intensifies our own emotional experience,

این نه تنها تجربه احساسی خود ما را تقویت می‌کند٬

but makes us feel closer to those we're with.

بلکه باعث می‌شود به کسانی که با هم هستیم هم احساس نزدیکی بیشتری کنیم.

The feeling of closeness during times of fear

احساس نزدیکی در زمان ترس

is aided by the hormone oxytocin released during fight or flight.

به کمک هورمون اکسیتوسین که در زمان جنگ یا پرواز آزاد می‌شود ایجاد می‌شود.

Fear is a powerful emotional experience,

ترس یک تجربه احساسی قدرتمند است٬

and anything that triggers a strong reaction

و هر چیزی که یک واکنش قوی را تحریک کند

is going to be stored in our memory really well.

به خوبی در حافظه ما باقی خواهد ماند.

You don't want to forget what can hurt you.

شما دوست ندارید چیزهایی که به شما آسیب می‌زنند را فراموش کنید.

So if your memory of watching a horror film with your friends is positive

خوب پس اگر از دیدن یک فیلم ترسناک با دوستانتان خاطره‌ی خوشی دارید

and left you with a sense of satisfaction,

و در شما حس رضایت را برانگیخته است٬

then you'll want to do it over and over again.

پس دوست خواهید داشت دوباره و دوباره آن را انجام دهید.