Infinity according to Jorge Luis Borges - Ilan Stavans

Translator: Sarah Saadatirad Reviewer: Leila Ataei

When Ireneo Funes looked at a glass of wine on a table,

وقتی ایرنئو فونِز به لیوان شراب روی میز نگاه کرد،

he saw “all the shoots, clusters, and grapes of the vine.

او «همه شاخه‌ها، خوشه‌ها، و انگورهای شراب را می‌دید.

He remembered the shapes of the clouds in the south

او به یاد اشکال ابرها در جنوب در

at the dawn of the 30th of April of 1882,

سپیده‌دم ۳۰ آوریل ۱۸۸۲ افتاد،

and he could compare them in his recollection with the marbled grain

و او می‌توانست آنها را با رشته‌های مرمری مقایسه کند

in the design of a leather-bound book which he had seen only once,

که یادآور طراحی کتاب چرمی است که او فقط یک بار دیده بود،

and with the lines in the spray which an oar raised

و با خطوط ایجاد شده از بلند شدن پارو

in the Rio Negro on the eve of the battle of the Quebrancho.”

در ریونگرو در آستانه نبرد کبرانچو.»

In the short story “Funes, the Memorious,”

در داستان کوتاه « فونِز، حافظه»

Jorge Luis Borges explores what it would be like to have a perfect memory.

خورخه لوئیس بورخس به بررسی پیامد داشتن یک حافظه عالی می‌پردازد.

His character not only remembers everything he has ever seen,

شخصیت او نه تنها هرچیزی که تا به حال دیده‌است را به یاد می‌آورد،

but every time he has seen it in perfect detail.

بلکه آن را با جزئیات کامل که هر بار دیده‌است به‌ یاد می‌آورد.

These details are so overwhelming

این جزئیات بسیار زیاد است

Funes has to spend his days in a dark room,

فونز باید روزهای خود را در اتاقی تاریک بگذراند،

and can only sleep by imagining a part of town he has never visited.

و فقط با تصور بخشی از شهر که او هرگز آن‌ را ندیده می‌تواند بخوابد.

According to Borges,

به گفته بورخس

Funes’s memories even rendered him incapable of real thought,

خاطرات فونز حتی او را از تفکر حقیقی ناتوان نموده ‌است،

because “To think is to forget a difference, to generalize, to abstract.

زیرا «فکر کردن فراموش کردن تفاوت است، برای تعمیم دادن، و جمع‌بندی نمودن.

In the overly replete world of Funes there were nothing but details.”

در دنیای لبریز فونز چیزی جز جزئیات نبود.»

Funes’ limitless memory was just one of Borges’s many explorations of infinity.

حافظه بی‌حد وحصر فونز فقط یکی از کاوش‌های بی‌انتها بورخس بود.

Born in Argentina in 1899,

متولد ۱۸۹۹ در آرژانتین،

he admired the revolutionaries of his mother’s family

او انقلابیون خانواده مادرش را تحسین کرد

but took after his father’s bookish clan.

اما به دنبال کیش پدرش رفت.

His body of essays, poems, and stories, or, as he called them, ficciones

بدن او ا زمقاله، شعر و داستان، یا به گفته خودش، داستان‌ها

pioneered the literary style of “lo real maravilloso,”

پیشگام سبک ادبیات «لو ریل ماراویلوسو»،

در انگلیسی با عنوان واقع‌گرائی جادویی— شناخته شده است

known in English as Magical Realism—

and each was just a few pages long.

و هرکدام فقط چند صفحه درازا داشت.

Though Borges was not interested in writing long books,

هرچند که بورخس علاقه‌ای به نوشتن کتاب‌های طولانی نداشت،

he was an avid reader,

اما خواننده‌ای حریص بود،

recruiting friends to read to him after he went blind in middle age.

تا استخدام دوستانش بعد از کوری در سنین میانسالی برای کتاب خواندن برای او.

He said his image of paradise was an infinite library,

او گفت تصویرش از بهشت کتابخانه‌ای بی‌انتهاست،

an idea he brought to life in “The library of Babel.”

ایده ای که به «کتابخانه بابل » جان بخشید.

Built out of countless identical rooms,

از اتاق‌های بی‌شمار یکسانی ساخته‌شده،

each containing the same number of books of the same length,

هر کدام دارای تعداد کتابی یکسان با امتدادی یکسان هستند،

the library of babel is its own universe.

كتابخانه بابل جهان خود را دارد.

It contains every possible variation of text,

این شامل هر تغییر شکل ممکنی در متن است،

so there are some profound books,

بنابراین چندین کتاب غنی وجود دارد،

but also countless tomes of complete gibberish.

بلکه جلدهای بی‌شماری شامل کلمات قلمبه سولمبه نیز هستند.

The narrator has spent his entire life

راوی تمام عمر خود را

wandering this vast labyrinth of information

سرگردان در این هزارتوی عظیم اطلاعات سپری کرده‌است

in a possibly futile search for meaning.

در جستجوی احتمالی بیهوده برای معنا.

Labyrinths appeared over and over in Borges’ work.

هزارتو بارها و بارها در کار بورخس ظاهر می‌شد.

In “The Garden of Forking Paths,”

در « باغ گذرگاه‌های هزارپیچ»،

as Yu Tsun winds his way through country roads,

آن‌گونه که یو تسون خود را از طریق جاده‌های کشور در پیچ وتاب،

he remembers a lost labyrinth built by one of his ancestors.

یک هزارتوی گمشده به خاطر می‌آورد که توسط یکی از اجدادش ساخته‌‌شده.

Over the course of the story,

در طول داستان،

he finds out the labyrinth is not a physical maze but a novel.

او می‌فهمد که دخمه پرپیچ و خم فیزیکی نیست بلکه یک رمان است.

And this novel reveals that the real Garden of Forking Paths is time:

و این رمان نشان می‌دهد که مسیر واقعی باغ گذرگاه‌های هزارپیچ زمان است:

in every instant, there are infinite possible courses of action.

در هر لحظه، بی‌نهایت راه برای عمل وجود دارد.

And as one moment follows another,

و هر لحظه در پی لحظه دیگر،

each possibility begets another set of divergent futures.

هر احتمالی مجموعه رخدادهای مربوط به آینده را بوجود می‌آورد.

Borges laid out infinite expanses of time in his labyrinths,

بورخس در هزارتوی خود بخش نامحدودی از زمان را به نمایش گذاشت،

but he also explored the idea of condensing all of time

اما او همچنین درپی ایده متراکم کردن تمام زمان

into a single moment.

در یک لحظه بود.

In “The God’s Script,”

در نوشته خداوند ،

at the very beginning of the world

در همان آغاز جهان

the god writes exactly one message

خدا دقیقاً یک پیام را بر خالهای

into the spots of the jaguars,

بدن جگوارها می‌نویسد،

who then “love and reproduce without end,

«که در غارها، کشترارهای نیشکر، و در جزایر

in caverns, in cane fields, on islands,

تا ابد جفتگیری و تولیدمثل خواهند کرد تا

in order that the last men might receive it.”

اینکه آخرین انسانها آن پیام را دریافت کنند.»

The last man turns out to be a tenacious old priest

آخرین انسان از قرار کشیشی پیر و سرسختی است

who spends years memorizing and deciphering the jaguar’s spots,

که سال‌ها به خاطر رمزگشایی لکه‌های جگوار سپری کرده‌ است،

culminating in an epiphany where he finally understands the god’s message.

حماسه در جایی تجلی پیدا می‌کند که سرانجام پیام خدا را درک می‌کند.

Imprisoned deep underground,

زندانی درعمق زیرزمینی،

he has no one to share this meaning with,

او کسی را ندارد که این معنا را با او به اشتراک بگذارد،

and it changes nothing about his circumstances,

و چیزی را در هم شرایطش تغییر نمی‌دهد،

but he doesn’t mind:

اما او اهمیت نمی‌دهد:

in that one moment,

در آن لحظه،

he has experienced all the experience of everyone who has ever existed.

او تمام تجربیات هرکسی که تا به حال وجود داشته‌ را تجربه کرده‌است.

Reading Borges, you might catch a glimpse of infinity too.

با خواندن بورخس، ممکن است چشمه‌ای از بی‌نهایت نصیب‌تان شود.