Three ways the universe could end - Venus Keus

Translator: Sarah Saadatirad Reviewer: ‌Behdad Khazaeli

We know about our universe’s past:

ما درباره گذشته جهانمان می‌دانیم:

the Big Bang theory predicts that all matter, time, and space

نظریه مه‌بانگ پیش‌بینی می‌کند که تمامی ماده زمان، و فضا

began in an incredibly tiny, compact state about 14 billion years ago.

حدود ۱۴ میلیارد سال پیش، از یک حجم فشرده بسیار کوچک شروع شد

And we know about the present:

و ما در مورد زمان حال می‌دانیم:

scientists’ observations of the movement of galaxies

مشاهدات دانشمندان از حرکت کهکشان‌ها

tell us that the universe is expanding at an accelerated rate.

به ما بگویید که جهان با سرعت تمام درحال گسترش است.

But what about the future?

اما آینده چه می‌شود؟

Do we know how our universe is going to end?

آیا می‌دانیم جهان‌مان چگونه به پایان می‌رسد؟

Cosmologists have three possible answers for this question,

کیهان‌شناسان سه جواب احتمالی برای این سوال دارند،

called the Big Freeze,

به نام یخبندان هستی،

the Big Rip and the Big Crunch.

مِه‌گسست و مِه‌رُمب.

To understand these three scenarios,

برای درک این سه سناریو،

imagine two objects representing galaxies.

تصور کنید دو شي را که نمایان گر کهکشان‌ها هستند.

A short, tight rubber band is holding them together—

یک نوار لاستیکی کوتاه و محکم است که آنها را کنار هم نگه داشته ــ

that’s the attractive force of gravity.

این نیروی جاذب گرانش است.

Meanwhile, two hooks are pulling them apart—

در ضمن، دو قلاب برای جدا کردن آنها هستندــ

that’s the repulsive force expanding the universe.

این نیروی دافعه است که جهان را گسترش می‌دهد.

Copy this system over and over again,

بارها و بارها این سیستم را تکرار کنید،

and you have something approximating the real universe.

وچیزی‌که شما دارید تقریبا" جهان واقعی است.

The outcome of the battle between these two opposing forces

نتیجه نبرد بین این دو نیروی مخالف

determines how the end of the universe will play out.

چگونگی پایان کار بازی جهان را تعیین خواهد کرد.

The Big Freeze scenario is what happens if the force pulling the objects apart

سناریوی یخبندان‌هستی همان چیزی است که اتفاق می‌افتد اگر نیرویی که اشیاء را از هم

is just strong enough to stretch the rubber band until it loses its elasticity.

جدا می‌کند به اندازه‌ای قوی باشد که نوار لاستیکی خاصیت ارتجاعی خود را از دست دهد.

The expansion wouldn’t be able to accelerate anymore,

دیگر قادر به تسریع گسترش نخواهد بود،

but the universe would keep getting bigger.

اما جهان به بزرگتر شدن خود ادامه می‌دهد.

Clusters of galaxies would separate.

خوشه‌های کهکشان‌ها از هم جدا می‌شوند.

The objects within the galaxies–

اشیاء موجود در کهکشان‌ها -

suns, planets, and solar systems

خورشید‌، سیارات و منظومه شمسی -

would move away from each other,

از یکدیگر دور می‌شوند،

until galaxies dissolved into lonely objects

تا زمانیکه کهکشان‌ها در داخل اشیاء متروک

floating separately in the vast space.

شناور به طور جداگانه در فضای گسترده حل شوند.

The light they emit would be redshifted to long wavelengths

نوری که از آنها ساطع می‌شود دوباره به طول موج‌های بلند تغییر می‌یابد

with very low, faint energies,

با انرژی‌های بسیار کم، ضعیف،

and the gas emanating from them would be too thin to create new stars.

و گاز ناشی از آنها برای ایجاد ستاره‌های جدید خیلی نازک است.

The universe would become darker and colder,

جهان تاریک‌تر و سردتر شده،

approaching a frozen state

و به حالت یخ زده نزدیک شده

also known as the Big Chill,

که معروف است به سرمای بزرگ،

or the Heat Death of the Universe.

یا مرگ گرمای کیهان.

But what if the repulsive force is so strong

اما اگر نیروی دافعه بسیار قوی باشد چه؟

that it stretches the rubber band past its elastic limit,

و نوار لاستیکی را آنقدر می‌کشید، که از حد کشسانی‌اش می‌گذشت،

and actually tears it?

و و واقعا پاره‌اش می‌کرد؟

If the expansion of the universe continues to accelerate,

اگر شتاب گسترش جهان همچنان ادامه یابد،

it will eventually overcome not only the gravitational force –

سرانجام نه تنها بر نیروی گرانشی

tearing apart galaxies and solar systems–

که کهکشان‌ها و سیستم‌های خورشیدی را از هم پاره می‌کند غلبه خواهد کرد -

but also the electromagnetic, weak, and strong nuclear forces

بلکه بر نیرو‌های الکترومغناطیس، ضعیف، و قوی هسته‌ای

which hold atoms and nuclei together.

که اتم‌ها و هسته‌ها را در کنار هم نگه می‌دارند هم غلبه می‌کند.

As a result,

در نتیجه،

the matter that makes up stars breaks into tiny pieces.

ماده ای که ستاره‌ها را تشکیل می‌دهد به قطعات ریز خرد می‌شود.

Even atoms and subatomic particles will be destroyed.

حتی اتم‌ها و ذرات زیر اتمی تخریب و ویران خواهد شد.

That’s the Big Rip.

این مِه‌گسست است.

What about the third scenario,

در مورد سناریوی سوم،

where the rubber band wins out?

نوار لاستیکی کجا برنده می‌شود؟

That corresponds to a possible future

این مربوط به آینده احتمالی است

in which the force of gravity brings the universe’s expansion to a halt—

که در آن نیروی گرانش گسترش جهان به حالت تعلیق درمی‌آوردـ

and then reverses it.

و سپس آن را برعکس می‌کند.

Galaxies would start rushing towards each other,

کهکشان‌ها شروع به حرکت سریع به سمت یکدیگر می‌کنند،

and as they clumped together

و همینطور که کنار هم جمع شدند

their gravitational pull would get even stronger.

کشش گرانشی آنها حتی قوی‌تر می‌شود.

Stars too would hurtle together and collide.

ستاره‌ها هم به هم و برخورد کرده و پرتاب می‌شوند.

Temperatures would rise as space would get tighter and tighter.

درجه حرارت افزایش می‌یابد هرچه فضا جمع‌تر و فشرده‌تر می‌شود.

The size of the universe would plummet

اندازه جهان سقوط خواهد کرد

until everything compressed into such a small space

تا همه چیز را در فضایی کوچک فشرده کند

that even atoms and subatomic particles would have to crunch together.

حتی اتم‌ها و ذرات زیر اتمی باید درهم جمع شوند.

The result would be an incredibly dense, hot, compact universe —

نتیجه‌اش می‌تواند جهانی متراکم بسیار متراکمو داغ باشد ـــ

a lot like the state that preceded the Big Bang.

خیلی شبیه حالتی است که قبل ازمِه‌بانگ بود.

This is the Big Crunch.

این مِه‌رُمب است.

Could this tiny point of matter explode in another Big Bang?

آیا این نقطه ریز ماده می‌تواند منجر به مِه‌بانگ دیگری شود؟

Could the universe expand and contract over and over again,

آیا جهان می‌تواند بارها و بارها گسترش یابد و منقبض شود،

repeating its entire history?

تکرارشونده درکل تاریخش؟

The theory describing such a universe is known as the Big Bounce.

نظریه‌ای که چنین جهانی را توصیف می‌کند به عنوان جهش بزرگ معروف است.

In fact, there’s no way to tell how many bounces could’ve already happened—

در واقع اصلا نمی‌شود گفت چند جهش قبلاً اتفاق افتاده -

or how many might happen in the future.

یا چه تعداد ممکن است در آینده اتفاق بیفتد.

Each bounce would wipe away any record of the universe’s previous history.

هر جهش هر اطلاعات تاریخ قبلی جهان را از بین می‌برد.

Which one of those scenarios will be the real one?

کدام یک از آن سناریوها واقعی خواهد بود؟

The answer depends on the exact shape of the universe,

پاسخ به شکل دقیق جهان بستگی دارد،

the amount of dark energy it holds,

مقدار انرژی تاریکی که دارد،

and changes in its expansion rate.

و تغییر در میزان انبساط آن.

As of now, our observations suggest that we’re heading for a Big Freeze.

تا کنون، مشاهدات ما حاکی است که پیش به سوی یخبندان هستی می‌رویم.

But the good news is that we’ve probably got about 10 to the 100th power years

اما خبر خوب این است که ما احتمالاً حدود ۱۰ بتوان ۱۰۰ سال وقت داریم

before the chill sets in —

قبل از اینکه یخبندان شروع شود ــ

so don’t start stocking up on mittens just yet.

پس فعلاً شروع به انبارکردن دستکش‌ها نکنید.