The surprising reason you feel awful when you're sick - Marco A. Sotomayor

Translator: shima abbasi Reviewer: Mahshid Moballegh Nasery

It starts with a tickle in your throat that becomes a cough.

با یک قلقلگ گلو شروع می‌شود که تبدیل به سرفه می‌شود.

Your muscles begin to ache,

عضلات شما درد می‌گیرند،

you grow irritable,

تحریک پذیر می‌شوی،

and you lose your appetite.

و اشتهایت را از دست می‌دهی.

It's official: you've got the flu.

تایید شد: شما انفولانزا گرفتید.

It's logical to assume that this miserable medley of symptoms

منطقی هست که فرض کنیم که این یک ترکیب مختلط بیجاره کننده از علایم هست

is the result of the infection coursing through your body,

که نتیجه عفونت در بدن شما می‌باشد.

but is that really the case?

اما ایا این واقعیت مسئله هست ؟ چه چیزی حالتان را خراب می‌کند؟

What's actually making you feel sick?

What if your body itself was driving this vicious onslaught?

چه می‌شد اگر بدن شما این هجوم بدجنس را هدایت می‌کرد؟

You first get ill when a pathogen like the flu virus gets into your system,

شما اول زمانی بیمار می‌شوید که عامل بیماری زایی مانند ویروس انفولانزا

واردبدن شما می‌شود، و باعث عفونت و کشتن سلول‌های بدنتان می‌گردد.

infecting and killing your cells.

But this unwelcome intrusion has another effect:

اما این وارد شدن ناخواسته اثری دیگر دارد:

it alerts your body's immune system to your plight.

سیستم ایمنی بدن شما را گرفتارمی‌کند.

As soon as it becomes aware of infection, your body leaps to your defense.

به محض اینکه بدن شما مطلع از عفونت می‌شود، بدن شما به سمت دفاع می‌رود.

Cells called macrophages charge in as the first line of attack,

سلول‌هایی به نام ماکروفاژ‌ها مسئولیت اولین خط دفاع را برعهده دارند.

searching for and destroying the viruses and infected cells.

که به جستجو و نابودی ویروس‌ها و سلول‌های آلوده هستند.

Afterwards, the macrophages release protein molecules called cytokines

پس از آن، ماکروفاژها پروتیین‌هایی به نام سیتوکین‌ را آزاد می‌کنند که وظیفه شان جذب

whose job is to recruit

and organize more virus-busting cells from your immune system.

و سازماندهی سلولهای بیشتر از بین برنده ویروس از سیستم ایمنی شما است.

If this coordinated effort is strong enough,

و اگر این تلاش هماهنگ شده به اندازه کافی قوی باشد،

it'll wipe out the infection before you even notice it.

عفونت را قبل از اینکه شما متوجه شوید از بین می‌برد.

But that's just your body setting the scene for some real action.

اما این فقط بدن شماست که صحنه را برای یک عمل واقعی تنظیم می‌کند.

In some cases, viruses spread further,

در بعضی موارد، ویروس‌ها حتی در خون

even into the blood and vital organs.

و اندام‌های حیاتی گسترش پیدا می‌کنند.

To avoid this sometimes dangerous fate,

برای جلوگیری از این سرنوشت خطرناک،

your immune system must launch a stronger attack,

سیستم ایمنی شما باید یک حمله قوی‌تر بوسیله هماهنگی با مغز را اغاز کند.

coordinating its activity with the brain.

That's where those unpleasant symptoms come in,

آنجاست که علائم ناخوشایند در بدن آغاز می‌شود،

starting with the surging temperature,

که شروع آن با افزایش دما، درد، و خواب آلودگی همراه است.

aches and pains,

and sleepiness.

So why do we experience this?

چرا ما این علائم را تجربه می‌کنیم؟

When the immune system is under serious attack,

زمانی که به سیستم ایمنی تحت حمله جدی قرار دارد،

it secretes more cytokines,

سیتوکین‌های بیش‌تری را ترشح می‌کند، که باعث دو پاسخ می‌شود.

which trigger two responses.

First, the vagus nerve, which runs through the body into the brain,

اول،عصب واگ، که از بدن تا مغز ادامه دارد،

به سرعت اطلاعات را به ساقه مغز منتقل می‌کند،

quickly transmits the information to the brain stem,

passing near an important area of pain processing.

که از ناحیه مهم پردازش درد عبور می‌کند.

Second, cytokines travel through the body to the hypothalamus,

دوم، سیتوکینن‌ها از بدن به هیپوتالاموس می‌روند،

the part of the brain responsible for controlling temperature,

که مسئول کنترل کردن دما، احساس تشنگی، گرسنگی، و خواب می‌باشد.

thirst,

hunger,

and sleep,

among other things.

علاوه بر چیزهای دیگر.

When it receives this message,

زمانی که این پیام را دریافت می‌کند، هیپوتالاموس

the hypothalamus produces another molecule

called prostaglandin E2, which gears it up for war.

مولکول دیگری را به نام پروستاگلندین ای ۲ تولید می‌کند که برای جنگ اماده می‌کند.

The hypothalamus sends signals that instruct your muscles to contract

هیپوتالاموس سیگنال‌هایی می‌فرستد که به ماهیچه‌تان دستور انقباض می‌دهد

and causes a rise in body temperature.

و باعث افزایش دمای بدن می‌شود.

It also makes you sleepy,

وباعث می‌شود که شما احساس خواب آلودگی، بی‌اشتهایی، و تشنگی کنید.

and you lose your appetite and thirst.

But what's the point of all of these unpleasant symptoms?

اما همه این علائم ناخوشایند چه فایده‌ای دارد؟

Well, we're not yet sure,

خوب، ما مطمئن نیستیم، اما برخی تئوری‌‌ها می‌گویند کمک به بهبودی می‌‌کند.

but some theorize that they aid in recovery.

The rise in temperature can slow bacteria

این افزایش دما می‌تواند باعث کندشدن باکتری

and help your immune system destroy pathogens.

و کمک به سیستم ایمنی شود که عوامل بیماری‌زا را از بین ببرد.

Sleep lets your body channel more energy towards fighting infection.

خواب به بدنتان اجازه می‌دهد که انرژی را به سمت مبارزه با عفونت سوق دهد.

When you stop eating, your liver can take up much of the iron in your blood,

وقتی غذا خوردن را متوقف می‌کنید، کبد می‌تواند

مقدارزیادی آهن موجود در خونتان را جذب کند.

and since iron is essential for bacterial survival,

و از آنجایی که آهن برای بقای باکتری ضروری هست،

that effectively starves them.

باعث گرسنگی شدیدشان می‌گردد. کاهش تشنگی شما کمی باعث کم آبی بدن می‌شود.

Your reduced thirst makes you mildly dehydrated,

diminishing transmission through sneezes,

کاهش انتقال از طریق عطسه،سرفه، استفراغ، یا اسهال می‌شود.

coughs,

vomit,

or diarrhea.

Though it's worth noting that if you don't drink enough water,

با این وجود اگر شما به اندازه کافی آب ننوشید،

that dehydration can become dangerous.

این کم آبی می‌تواند خطرناک گردد.

Even the body's aches make you more sensitive,

حتی بدن درد ممکن است شما را حساس‌تر کند،

drawing attention to infected cuts that might be worsening,

و منجر به جلب توجه شما به بریدگی های‌ عفونی که در حال بدتر شدن هست،

or even causing your condition.

یا حتی باعث حالت شماست گردد.

In addition to physical symptoms,

علاوه بر علائم جسمانی، بیماری می‌تواند باعث تحریک پذیری، ناراحتی، و گیجی گردد.

sickness can also make you irritable,

sad,

and confused.

That's because cytokines and prostaglandin

و دلیلش به خاطر اینکه سیتوکین‌‌‌ها و پروستاگلاندین‌ها

can reach even higher structures in your brain,

می‌توانند به ساختارهای بالاتر در مغزتان برسند و باعث اختلال

disrupting the activity of neurotransmitters,

در فعالیت انتقال دهنده عصبی مانند

like glutamate,

endorphins,

گلوتامات،اندروفین، سروتنین، و دوپامین شود.

serotonin,

and dopamine.

This affects areas like the limbic system, which oversees emotions,

این باعث تاثیر گذاشتن بر سیستم لیمبیک شود که بر احساسات و قشر مغزی شما

and your cerebral cortex, which is involved in reasoning.

که در استدلال نقش دارد نظارت دارد

So it's actually the body's own immune response

این در واقع پاسخ ایمنی خود بدن می‌باشد که

that causes much of the discomfort you feel every time you get ill.

باعث ناراحتی وقتی شما مریض هستید می‌شود.

Unfortunately, it doesn't always work perfectly.

متاسفانه، این سیستم ایمنی همیشه به طور کاملا عالی کار نمی‌کند.

Most notably, millions of people worldwide suffer from autoimmune diseases,

به ویژه، میلیون‌ها مردم سراسر دنیا از بیماری‌های خود ایمنی رنج می‌برند،

in which the immune system treats normal bodily cues as threats,

که درآن سیستم ایمنی بدن نشانه‌های طبیعی

را تهدید تلقی می‌کند و به آن حمله می‌کند.

so the body attacks itself.

But for the majority of the human race,

اما برای اکثریت نسل بشر

millions of years of evolution have fine-tuned the immune system

میلیون‌ها سال تکامل سیستم ایمنی بدن را به خوبی تنظیم کرده است.

so that it works for, rather than against us.

بنابراین برای ما کار می‌کند نه برعلیه ما

The symptoms of our illnesses are annoying,

علاییم بیماری ما آزار دهنده می‌باشد،

but collectively, they signify an ancient process

اما در کل، یک فرایند و پروسه قدیمی را نشان می‌دهد

that will continue barricading our bodies against the outside world

که به سد کردن بدن‌ما در مقابل جهان اطراف

for centuries to come.

برای قرن‌های آینده ادامه می‌دهد.