Urbanization and the future of cities - Vance Kite

شهرنشینی و آینده شهرها - ونس کایت

Translator: Pedram Pourasgari Reviewer: soheila Jafari

Today ,more than half of all people in the world

امروزه بیش از نیمی از جمعیت جهان

live in an urban area.

در مناطق شهری زندگی می‌کنند.

By mid-century, this will increase to 70%.

تا اواسط این قرن، این رقم به ۷۰ درصد افزایش خواهد یافت.

But as recently as 100 years ago,

ولی تا همین ۱۰۰ سال پیش

only two out of ten people lived in a city,

تنها دو نفر از هر ده نفر در یک شهر زندگی می‌کردند

and before that, it was even less.

و تا قبل از آن، این رقم کمتر هم بود.

How have we reached

چگونه به چنین

such a high degree of urbanization,

سطح بالایی از شهرنشینی دست یافته‌ایم؟

and what does it mean for our future?

و این برای آینده ما به چه معناست؟

In the earliest days of human history,

در زمان‌های اولیه تاریخ بشر،

humans were hunter-gatherers,

انسان‌ها شکارچی-گردآورنده بودند

often moving from place to place

و اغلب در حال حرکت از مکانی به مکان دیگر بودند

in search of food.

تا غذا پیدا کنند.

But about 10,000 years ago,

ولی حدود ۱۰ هزار سال پیش

our ancestors began to learn the secrets

اجداد ما شروع به یادگیری اسراری کردند

of selective breeding

در مورد پرورش انتخابی

and early agricultural techniques.

و تکنیک‌های اولیه کشاورزی.

For the first time,

برای اولین بار،

people could raise food

مردم می‌توانستند غذا را تولید کنند

rather than search for it,

به جای این که آن را جستجو کنند،

and this led to the development

و این موجب توسعه

of semi-permanent villages

روستاهای نیمه دائم

for the first time in history.

برای اولین بار در تاریخ شد.

"Why only semi-permanent?" you might ask.

ممکن است بپرسید «چرا تنها نیمه دائم؟»

Well, at first, the villages still had to relocate

خب، در ابتدا روستاها باید هر چند سال یکبار

every few years

جابجا می‌شدند

as the soil became depleted.

وقتی که خاک حاصلخیزی خود را از دست می‌داد.

It was only with the advent of techniques

تنها پس از ظهور تکنیک‌هایی

like irrigation and soil tilling

مانند آبیاری و شخم زدن خاک

about 5,000 years ago

در حدود ۵ هزار سال پیش بود که

that people could rely on a steady

مردم می‌توانستند به

and long-term supply of food,

تامین بلندمدت غذا تکیه کنند

making permanent settlements possible.

که اسکان دائمی را امکان‌پذیر می‌کرد.

And with the food surpluses

و در نتیجه افزایش تولید غذا

that these techniques produced,

با استفاده از این تکنیک‌ها

it was no longer necessary for everyone to farm.

دیگر لازم نبود همه کشاورزی کنند.

This allowed the development

این موجب شد که

of other specialized trades,

سایر معاملات تخصصی توسعه یابند

and, by extension, cities.

و با تعمیم آن‌ها، شهرها ایجاد شوند.

With cities now producing surplus food,

با توجه به این که در این زمان در شهرها غذای اضافه تولید می‌کردند

as well as tools,

همینطور ابزارها

crafts,

صنایع دستی

and other goods,

و کالاهای دیگر،

there was now the possibility of commerce

امکان تجارت

and interaction over longer distances.

و تعامل در فواصل طولانی‌تری به وجود آمد.

And as trade flourished,

و با رونق گرفتن تجارت،

so did technologies that facilitated it,

فناوری‌هایی برای ساده‌تر کردن آن‌ها به وجود آمدند،

like carts,

مانند گاری‌ها،

ships,

کشتی‌ها،

roads,

جاده‌ها،

and ports.

و بنادر.

Of course, these things required even more labor

البته این چیزها نیازمند نیروی کار بیشتر

to build and maintain,

برای ساخت و نگهداری بودند،

so more people were drawn

بنابراین افراد بیشتری

from the countryside to the cities

از روستاها به شهرها کشیده شدند

as more jobs and opportunities

چرا که شغل‌ها و فرصت‌های بیشتری

became available.

فراهم شد.

If you think modern cities are overcrowded,

اگر فکر می‌کنید شهرهای مدرن پرازدحام هستند،

you may be surprised to learn

شاید غافلگیر شوید اگر بدانید

that some cities in 2000 B.C. had population densities

که برخی از شهرها دو هزار سال پیش از میلاد، تراکم جمعیتی

nearly twice as high as that of Shanghai or Calcutta.

تقریبا دو برابر شانگهای یا کلکته داشتند.

One reason for this

یکی از دلایل آن

was that transportation was not widely available,

این بود که حمل و نقل به طور گسترده‌ای در دسترس نبود،

so everything had to be within walking distance,

بنابراین باید همه‌چیز در فاصله پیاده‌روی قرار می‌گرفت،

including the few sources of clean water

از جمله منابع اندک آب سالم

that existed then.

که در آن زمان وجود داشت.

And the land area of the city

و مساحت زمین شهر

was further restricted by the need for walls

به دلیل نیاز به دیوار

to defend against attacks.

برای دفاع در مقابل حملات محدودتر می‌شد.

The Roman Empire was able to develop infrastructure

امپراتوری روم توانست زیرساخت‌هایی را توسعه دهد

to overcome these limitations,

تا بر این محدودیت‌ها غلبه کند،

but other than that,

ولی غیر از آن،

modern cities as we know them,

شهرهای مدرنی که ما می‌شناسیم،

didn't really get their start

تا پیش از انقلاب صنعتی

until the Industrial Revolution,

آغاز نشده بودند،

when new technology deployed on a mass scale

زمانی که فناوری جدید در مقیاس گسترده بکار گرفته شدند

allowed cities to expand and integrate further,

که امکان گسترش و یکپارچگی بیشتر شهرها را فراهم می‌کرد،

establishing police,

به وجود آمدن پلیس،

fire,

سازمان‌های آتش‌نشانی

and sanitation departments,

و بهداشت،

as well as road networks,

همینطور شبکه‌های جاده‌ای

and later electricity distribution.

و پس از آن توزیع برق.

So, what is the future of cities?

بنابراین، آینده شهرها چگونه است؟

Global population is currently more than 7 billion

جمعیت جهان هم‌اکنون بیش از ۷ میلیارد نفر است

and is predicted to top out around 10 billion.

و پیش‌بینی شده که از حدود ۱۰ میلیارد نفر هم بیشتر شود.

Most of this growth will occur

بیشتر این رشد جمعیت مربوط به

in the urban areas of the world's poorest countries.

در مناطق شهری فقیرترین کشورهای جهان است.

So, how will cities need to change

بنابراین شهرها چگونه باید تغییر کنند

to accommodate this growth?

تا با این رشد جمعیت تطبیق داده شوند؟

First, the world will need to seek ways

نخست، جهان باید به دنبال راه‌هایی

to provide adequate food,

برای فراهم کردن غذا،

sanitation,

بهداشت

and education for all people.

و آموزش کافی برای همه باشد.

Second, growth will need to happen

دوم، این رشد جمعیت باید به گونه‌ای رخ دهد

in a way that does not damage the land

که آسیبی به زمینی وارد نشود که

that provides us with the goods and services

کالاها و خدماتی را برای ما فراهم می‌کند

that support the human population.

که از جمعیت انسانی حمایت می‌کند.

Food production might move

شاید نیاز باشد تولید غذا

to vertical farms and skyscrapers,

به مزرعه‌های عمودی و آسمان‌خراش‌ها منتقل شود،

rooftop gardens,

یا «بام باغ»ها

or vacant lots in city centers,

یا زمین‌های حالی در مراکز شهرها،

while power will increasingly come

در حالی که تامین برق از

from multiple sources of renewable energy.

منابع انرژی تجدیدپذیر افزایش می‌یابد.

Instead of single-family homes,

به جای خانه‌هایی تک خانواری،

more residences will be built vertically.

اقامتگاه‌های بیشتری به صورت عمودی ساخته خواهد شد.

We may see buildings that contain everything

ممکن است ساختمان‌هایی را ببینیم که همه چیز را در خود جای داده‌اند

that people need for their daily life,

چیزهایی که مردم در زندگی روزمره به آن‌ها نیاز دارند،

as well as a smaller, self-sufficient cities

همینطور شهرهای کوچکتر و مستقلی که

focused on local and sustainable production.

بر روی تولید محلی و پایدار تمرکز کرده‌اند.

The future of cities is diverse,

آینده شهرها، متنوع،

malleable,

انعطاف‌پذیر

and creative,

و خلاق است.

no longer built around a single industry,

شهرها دیگر حول یک صنعت ساخته نمی‌شوند،

but reflecting an increasingly connected

بلکه نشان‌دهنده افزایش ارتباط

and global world.

و جهانی شدن در دنیا خواهند بود.