Why should you read Kurt Vonnegut? - Mia Nacamulli

Translator: zahra khodabakhshi Reviewer: Mahshid Moballegh Nasery

Billy Pilgrim can’t sleep

بیلی پیلگریم نمی‌تواند بخوابد

because he knows aliens will arrive to abduct him in one hour.

چراکه می‌داند فضایی‌ها تا یک ساعت دیگر می‌رسند تا او را بربایند.

He knows the aliens are coming because he has become “unstuck” in time,

او می‌داند فضایی‌ها در حال آمدن هستند چون در زمان «رها» شده است،

causing him to experience events out of chronological order.

و این باعث شده تا وقایع را خارج از ترتیب رخ دادن تجربه کند.

Over the course of Kurt Vonnegut’s Slaughterhouse-five,

در طی جریان سلاخ خانه‌ی شماره پنج از کرت وانه‌گات،

he hops back and forth between a childhood trip to the Grand Canyon,

او بین خاطرات کودکی سفرش به گرند کنیون،

his life as a middle-aged optometrist,

زندگی‌اش به عنوان یک بینایی سنج میان سال،

his captivity in an intergalactic zoo,

حبسش در یک باغ وحش میان کهکشانی،

the humiliations he endured as a war prisoner, and more.

حقارت‌هایی که به عنوان اسیر جنگی تحمل کرد، و چیزهای دیگر، به جلو و عقب می‌پرد.

The title of Slaughterhouse-five and much of its source material

عنوان سلاخ خانه شماره پنج و مقدار زیادی از منابع اطلاعاتش

came from Vonnegut’s own experiences in World War II.

از تجربه خود وانه‌گات در جنگ جهانی دوم سرچشمه می‌گیرد.

As a prisoner of war, he lived in a former slaughterhouse in Dresden,

به عنوان یک اسیر جنگی، در یک سلاخ خانه‌ی قدیمی در درسدن زندگی کرد

where he took refuge in an underground meat locker

جایی که وقتی نیروهای متفقین شهر را بمباران کردند،

while Allied forces bombed the city.

در یک انبار گوشت زیرزمینی پناه گرفت.

When he and the other prisoners finally emerged,

زمانی که او و سایر زندانی‌ها بلاخره بیرون آمدند،

they found Dresden utterly demolished.

درسدن را کاملا ویران شده یافتند.

After the war, Vonnegut tried to make sense of human behavior

بعد از جنگ، ونه‌گات سعی کرد با مطالعه‌ی جنبه‌ی نامتعارفی از انسان‌شناسی

by studying an unusual aspect of anthropology:

رفتار انسانی را درک کند:

the shapes of stories,

ساختار داستان‌ها،

which he insisted were just as interesting as the shapes of pots or spearheads.

که او اصرار داشت به اندازه‌ی ساختار کوزه‌ها و یا نیزه‌ها جالب هستند.

To find the shape, he graphed the main character’s fortune

برای یافتن ساختار، گرافی از سرنوشت شخصیت اصلی

from the beginning to the end of a story.

از ابتدا تا انتهای داستان رسم کرد.

The zany curves he generated revealed common types of fairy tales and myths

خطوط مسخره که ایجادکرده انواع متداول افسانه‌ی پریان را که در

that echo through many cultures.

فرهنگ‌های گوناگون طنین انداز می‌شوند، نشان می‌دهد.

But this shape can be the most interesting of all.

ولی شاید این ساختار جالب‌ترین باشد.

In a story like this,

در داستانی مشابه این،

it’s impossible to distinguish the character’s good fortune from the bad.

جدا کردن بدبختی شخصیت از خوشبختی‌اش ناممکن است.

Vonnegut thought this kind of story was the truest to real life,

وانه‌‌گات فکر می‌کرد این نوع داستان به زندگی حقیقی نزدیک تر است،

in which we are all the victims of a series of accidents,

که در آن همه‌ی ما قربانی مجموعه‌ای از حوادث هستیم

unable to predict how events will impact us long term.

و در پیش‌بینی اینکه وقایع در طولانی مدت چگونه بر ما اثر می‌گذارند، ناتوانیم.

He found the tidy, satisfying arcs of many stories at odds with this reality,

او قوس‌های مرتب و راضی کننده بسیاری از داستان‌ها را در تضاد با این واقعیت یافت،

and he set out to explore the ambiguity

و تصمیم گرفت ابهام بین خوشبختی و بدبختی را

between good and bad fortune in his own work.

در اثرش مورد بررسی قرار دهد.

When Vonnegut ditched clear-cut fortunes,

وقتی وانه‌گات سرنوشت‌های روشن و صریح را کنار گذاشت.

he also abandoned straightforward chronology.

وقایع خطی را هم رها کرد.

Instead of proceeding tidily from beginning to end, in his stories

به جای جریانی منظم از ابتدا تا انتها، در داستان‌هایش

“All moments, past, present and future always have existed, always will exist.”

«تمام لحظات، گذشته، حال و آینده همیشه وجود داشته‌اند، همیشه خواهند بود.»

Tralfamadorians, the aliens who crop up in many of his books,

ترالفامادورین‌ها، فضایی‌هایی که در بسیاری از کتاب‌هایش پدیدار می‌شوند،

see all moments at once.

تمام لحظات را در عین حال می‌بینند.

They “can see where each star has been and where it is going,

آنها «می‌توانند ببینند که هر ستاره از کجا می‌آید و به کجا می‌رود،

so that the heavens are filled with rarefied, luminous spaghetti.”

به طوری که آسمان‌ها پر از اسپاگتی‌ درخشان عجیب و غریب هستند.»

But although they can see all of time,

اما گرچه می‌توانند تمام زمان را ببینند،

they don’t try to change the course of events.

سعی نمی‌کنند جریان اتفاقات را تغییر دهند.

While the Trafalmadorians may be at peace with their lack of agency,

در حالی که شاید ترالفامادوری‌ها با عدم عاملیت خود مشکلی نداشته باشند،

Vonnegut’s human characters are still getting used to it.

شخصیت‌های انسان وانه‌گات هنوز دارند به این قضیه عادت می‌کنند.

In The Sirens of Titan,

در داستان سیرن‌های تایتان،

when they seek the meaning of life in the vastness of the universe,

وقتی به دنبال معنای زندگی در بیکران عالم می‌گردند،

they find nothing but “empty heroics, low comedy, and pointless death.”

چیزی جز«قهرمانهای پوچ، کمدی کم، ومرگ بیخود» نمی‌یابند.

Then, from their vantage point within a “chrono-synclastic infundibulum,”

بعد از چشم اندازش در یک «تونل زمان قیفی شکل،»

a man and his dog see devastating futures for their earthly counterparts,

یک مرد و سگش آینده‌ی ناگواری را برای همتایان زمینی‌شان می‌بینند،

but can’t change the course of events.

ولی نمی‌تواند جریان وقایع را تغییر دهد.

Though there aren’t easy answers available, they eventually conclude

گرچه جواب‌های ساده پیدا نمی‌شوند، ولی سرانجام نتیجه می‌گیرند

that the purpose of life is “to love whoever is around to be loved.”

که هدف زندگی «دوست داشتن هر کسی ست که برای دوست داشته شدن وجود دارد.»

In Cat’s Cradle, Vonnegut’s characters turn to a different source of meaning:

درگهواره‌ گربه،اشخاص وانه‌گات به معنایی دیگری

Bokonism,

بوکونیسم، می‌پردازند:

a religion based on harmless lies that all its adherents recognize as lies.

مذهبی بر پایه‌ی دروغ‌هایی بی‌ضرر که تمام پیروانش نیز به عنوان دروغ می‌شناسند.

Though they’re aware of Bokonism’s lies,

گرچه آن‌ها از دروغ‌های بوکونیسم خبر دارند،

they live their lives by these tenets anyway,

ولی با این اصول زندگی می‌کنند.

and in so doing develop some genuine hope.

و با انجام این کار امیدی واقعی به دست می‌آورند.

They join together in groups called Karasses, which consist of people we

آنها به گروه‌هایی به نام کراسس می‌پیوندند که متشکل از افرادی هستند که

“find by accident but […] stick with by choice”—

« تصادفی پیدا می‌کنیم ولی با انتخاب خود با آنها می‌مانیم.»

cosmically linked around a shared purpose.

و فرازمینی به هدف مشترکی متصل شده‌اند.

These are not to be confused with Granfalloons,

آنها نباید با گرانفالون‌ها اشتباه گرفته شوند.

groups of people who appoint significance to actually meaningless associations,

گروهی از افراد که برای اجتماع‌های در حقیقت بی معنی اهمیت قائل می‌شوند.

like where you grew up, political parties, and even entire nations.

برای مثال جایی که در آن بزرگ شدید، گروه‌های سیاسی، وحتی تمامی کشور‌ها.

Though he held a bleak view of the human condition, Vonnegut believed strongly that

گرچه او نگاهی دلگیر به وضعیت انسانی داشت، وانه‌گات سخت باور داشت که

“we are all here to help each other get through this thing, whatever it is."

«همه‌ی ما اینجا هستیم تا به یکدیگر کمک کنیم که از پس این چیز بربیاییم، هرچه هست.»

We might get pooped and demoralized,

شاید بی‌رمق و نا‌امید شویم،

but Vonnegut interspersed his grim assessments

ولی وانه‌گات ارزشیابی‌های تاریکش را

with more than a few morsels of hope.

با ذره ای امید مخلوط کرده است.

His fictional alter ego, Kilgore Trout, supplied this parable:

خود دیگر تخیلی‌اش، کیگور تراوت، این مثال را می‌آورد:

two yeast sat “discussing the possible purposes of life

« دو مخمر در حالی که شکر می‌خوردند و در پسماند خود خفه می‌شدند

as they ate sugar and suffocated in their own excrement.

در مورد هدف‌های احتمالی زندگی بحث می‌کردند.

Because of their limited intelligence,

به خاطر فهم محدودشان،

they never came close to guessing that they were making champagne.”

حتی نتوانستند حدس بزنند که داشتند شامپاین درست می‌کردند.»

In spite of his insistence that we’re all here to fart around,

برخلاف پافشاری‌اش بر اینکه ما همه برای وقت تلف کردن اینجا هستیم،

in spite of his deep concerns about the course of human existence,

برخلاف نگرانی‌های شدیدش در مورد جریان هستی انسان،

Vonnegut also advanced the possibility, however slim,

وانه‌گات احتمالی هرچند کوچک را مطرح کرد،

that we might end up making something good.

که شاید در نهایت چیز خوبی بسازیم.

And if that isn’t nice, what is?

و اگر این دلپذیر نیست، چه چیزی هست؟